100 ΧΡΟΝΙΑ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. (3)

Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΛΑΟΝ

Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Από την εφημερίδα ΣΚΡΙΠ, 29-6-1926

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΘΕΑΡΕΣΤΗ ΝΗΣΤΕΙΑ!

Καίτοι ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρὸ διετίας καὶ  πλέον καινοτομήσασα ἀντικανονικῶς διὰ τῆς προσαρμογῆς τοῦ  Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου εἰς τὸ Ὀρθόδοξον Ἑορτολόγιον  αὐτῆς, προσεπάθησε διὰ τῆς γνωστῆς ἐκείνης ἐγκυκλίου της νὰ  παραστήσῃ τὴν καινοτομίαν της ὡς μὴ καθηψαμένην τῶν Θεί­ων καὶ Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οὐχ ἧττον τὰ πράγματα ἔρχονται ἀλλεπάλληλα νὰ δικαιολογήσωσιν, ὅσα  κατ’ ἐπανάληψιν ἀπὸ τῶν στηλῶν τούτων ἐδημοσιεύθησαν ὑπὸ  τοῦ καθ’ ἡμᾶς Συλλόγου κατὰ τῆς εἰρημένης καινοτομίας καὶ  νὰ ἀποδείξωσι περιτράνως πόσον ὀλισθηρὸν εἶναι τὸ Κανονικὸν  ἔδαφος, ἐπὶ τοῦ ὁποίου οἱ εἰσηγηταὶ τῆς καινοτομίας ταύτης ἀπε­γνωσμένως καταβάλλουσι προσπαθείας ὅπως βασίσωσι ταύτην.

Ἐλέχθη καὶ ὑπεγράφη κατ’ ἐπανάληψιν ὑπὸ τῶν εἰσηγητῶν τῆς ἀντικανονικῆς ταύτης καινοτομίας, ὅτι οὐδόλως διὰ ταύτης ἐθίγη τὸ ὑπὸ τῶν Ἁγίων καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων θεσπισθὲν καὶ ἀναγνωρισθὲν Πασχάλιον, τὸ ἐξαρτώμενον ἐκ τοῦ ἑορτα­σμοῦ τοῦ Πάσχα τοῦ ὑπὸ τοῦ γνωστοῦ Ἀποστολικοῦ Κανόνος  καὶ τοῦ Κανόνος τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καθορισθέντος.

Ἀλλὰ πῶς δύναται βασίμως καὶ λογικῶς νὰ ὑποστηριχθῇ ὁ ἰσχυρισμὸς οὗτος, ὅτε κατὰ μὲν τὸ ὡς ἄνω Πασχάλιον ἡ μὲν κατ’ αὐτὰς καθωρισμένη νηστεία τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων δὲν δύναται νὰ εἶναι μικροτέρα τῶν ὀκτὼ ἡμερῶν, ἐφέτος δὲ περιωρίσθη αὕτη ἀντικανονικώτατα εἰς μίαν μόνον ἡμέραν τὴν παραμονὴν τῆς ἑορτῆς; Καὶ ἐπειδὴ ἐκτὸς τῶν τόσων καὶ τόσων ἄλλων γεγονότων, ἅτινα βοῶσιν, ὅτι διὰ τῆς εἰσαχθείσης καινο­τομίας κατεπατήθησαν οἱ Θεῖοι καὶ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ὀρθοδό­ξου Ἐκκλησίας, περιοριζόμεθα εἰς τὴν νηστείαν τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, λόγῳ τοῦ ἐπικαίρου αὐτῆς, [καὶ] ἐρωτῶμεν: πῶς δύναται νὰ θεωρηθῇ ὡς μὴ ἀντιβαίνουσα εἰς τοῦς Θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἡ προσαρμογὴ τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου εἰς τὸ Ἑορτολόγιον αὐτῆς, ὅταν ἐκ ταύτης θὰ παραλειφθῇ ἡ περὶ ἧς πρόκειται νηστεία καθ’ ὁλο­ κληρίαν λόγῳ τῆς συμπτώσεως τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Ἀπο­στόλων [μετὰ τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πάντων] ὡς θὰ συμβῇ κατὰ τὸ ἔτος 1929;

Οἱ εἰσηγηταὶ τῆς καινοτομίας δύνανται βεβαίως κατάχρησιν ποιούμενοι τῆς ἐμπεπιστευμένης εἰς αὐτοὺς ἐξουσίας νὰ κατα­δικάζωσι καὶ ἀφορίζωσιν, ἀλλ’ ἡ ἀλήθεια, ἥτις δὲν πτοεῖται ὑπὸ τῶν ἀπειλῶν ὅθεν δήποτε καὶ ἄν ἐκτοξεύωνται αὗται, διακηρύσ­σει μετὰ παρρησίας, ὅτι ἡ εἰσαχθεῖσα καινοτομία οὐ μόνον δὲν ἀποτελεῖ ἀβλαβῆ μετακίνησιν λεπτοδείκτου βραδυποροῦντος ὡρολογίου, ὡς ἀστόχως ἐχαρακτήρισαν ταύτην οἱ δημιουργοί της, ἀλλὰ τοὐναντίον ἀδέξιον χειρισμὸν διαταράξαντα τὴν ἀπ’ αἰώνων κανονικὴν λειτουργίαν ἑνὸς ὡρολογίου (τοὐτέστιν Ἡμερολογίου) ἀνεκτιμήτου κειμηλίου πατροπαραδότου κληρονομίας.

Ἐπὶ τούτοις ὁ «Σύλλογος τῶν Ὀρθοδόξων» ἐμμένων πιστὸς εἰς τὴν Ἱερὰν Παράδοσιν, τηρῶν τὸ ὀφειλόμενον σέβας καὶ ὑπα­κοὴν εἰς τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ εἰς τοὺς Ἁγίους Θεοφό­ρους Πατέρας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἵτινες εἶνε οἱ ἀπὸ Θεοῦ τεθεμελιωμένοι Ἡγούμενοι καὶ Ρυθμισταὶ τῆς Ἐκκλησίας, εἰδοποιεῖ πάντας τοὺς ὁμόφρονας αὐτῷ, ὅτι ἡ νηστεία τῶν Ἁγί­ων Ἀποστόλων ἔχει ὁρισθῆ ὑπὸ τοῦ ἰσχύοντος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Πασχαλίου διὰ τὸ τρέχον ἔτος 1926 εἰς ἡμέρας 14 καὶ προσκαλεῖ τούτους ὅπως τηρήσωσι τὴν ἐν λόγῳ νηστείαν, ἵνα μὴ εἶνε ὑπεύθυνοι τῆς ἀρᾶς τῆς Ἐκκλησίας διὰ τὴν παράβασιν αὐτῆς, νὰ ἑορτάσωσι δὲ μετὰ τὴν λῆξιν τῆς νηστείας ταύτης τὴν ἑορτὴν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὁμοῦ μετὰ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Ἱεροσολύμων, Ἀντιοχείας, Ἀλεξανδρείας, Σερβίας, Παλαιᾶς Ρωσσίας καὶ Ἁγίου Ὄρους.

Η ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Καὶ Α.Α.Ἰω. Χ. Σιδέρης

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ 2024

100 ΧΡΟΝΙΑ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. (2)

ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΜΩΫΣΗΣ ΤΩΝ ΑΘΗΚΙΩΝ (+1946)

Σήμερα, Κυριακή των Αγίων Πάντων, των πνευματικών καρπών του κατελθόντος Παναγίου Πνεύματος κατά την Αγία Πεντηκοστή που ιδρύθηκε η Εκκλησία του Χριστού, επαναπροβάλλουμε τον Όσιο Μωϋσή (Τρυπητήνια). Ο Όσιος Γέρων Μωϋσής υπήρξε εκλεκτό και τίμιο μέλος της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος και ιδρυτής 4 Ιερών Μονών στην Κορινθία.

Ο όσιος πατήρ Μωυσής των Αθηκίων γεννήθηκε στο Καστελλόριζο το 1872 από ευσεβείς γονείς. Εργάσθηκε ως τα 22 του χρόνια ως ναυτικός οπότε και εισήλθε ως δόκιμος μοναχός στην Ιερά Μονή Τριών Πατέρων της Χίου (Νικήτα, Ιωσήφ και Ιωάννου) στο Προβάτειο όρος και μετά την εισαγωγή του Παπικού Νέου ημερολογίου κατέφυγε στο Άγιο Όρος. Πνευματικό ανάστημα του οσίου Παχωμίου της Χίου (1905) και παραδελφός του αγίου Νεκταρίου Μητροπoλίτη Πενταπόλεως (+1920). Αργότερα ο όσιος Μωυσής ίδρυσε τις Μονές της αγίας Μαρίνης Σοφικού, Αγίων Ταξιαρχών Αθηκίων καί Ευαγγελιστρίας Αθηκίων (Κορινθίας), οι οποίες άνηκαν στην Ακαινοτόμητο Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος υπό την ποιμαντική σκέπη τουτότε Επισκόπου Βρεσθένης και μετέπειτα Αρχιεπισκόπου αγίου Ματθαίου του Ομολογητή (+1950), με τον οποίον συνεργάστηκε για την πρόοδο του Ιερού Αγώνος της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας. Κοιμήθηκε ειρηνικά το 1946 και ενταφιάστηκε στην Μονή Ευαγγελιστρίας, όπου βρίσκεται ο τάφος του. 

Κατά την δεκαετία του 1970, το πνευματικό του τέκνο τότε Επίσκοπος Κορινθίας Κάλλιστος (στον οποίον ο Όσιος συνέστησε, κατά δήλωση του ιδίου, να μην απομακρυνθεί από την Εκκλησία και την ορθόδοξη ομολογία διά του Αγίου Πατρός Ματθαίου αν και τελικά τον παράκουσε, παρασυρθείς στο Φλωρινικό Σχίσμα) συνέγραψε τον βίο του αγίου Γέροντος Μωυσή. Αποσπάσματα δημοσιεύονται εδώ και αφορούν σε θαύματα του οσίου και στο προορατικό του Γέροντος Μωυσή, καθώς και την οσιακή του κοίμηση.

Με την παρούσα ανάρτηση επανερχόμαστε στο αφιέρωμα για τα 100 χρόνια του Ιερού Αγώνος που εφέτος αμαυρώθηκαν από κίνημα φατριαστών και ιδιοτελών κληρικών κατά της Εκκλησίας. Το αφιέρωμα θα επεκταθεί στο ερχόμενο εκκλησιαστικό έτος και θα επανέλθουν τα υπόλοιπα θέματα του ιστολογίου, χωρίς να πάψουμε να ενημερώνουμε και να αποκαλύπτουμε με την γλώσσα της αλήθειας.

ΓΕΡΩΝ ΜΩΫΣΗΣ ΤΩΝ ΑΘΗΚΙΩΝ by ΚΗΡΥΞ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘ...

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ζ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΑΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

 

Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ "ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑΣ  ΕΚΑΛΕΣΕΝ"

ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΕΥΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Ιερούργησε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος κ.κ. Κοσμάς.

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ

Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες λοιπόν ἑορτάσαμε τό σταυρό, τό πάθος, τήν ἀνάσταση, ὕστερα ἀπό αὐτά τήν ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν οὐρανό. Σήμερα ὅμως συναντήσαμε τήν ἴδια τήν κορυφή τῶν ἀγαθῶν, φθάσαμε στή μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, βρισκόμαστε στήν πραγματοποίηση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Κυρίου. «Γιατί ἄν ἐγώ φύγω», λέγει, «θά σᾶς στείλω ἄλλον Παράκλητο καί δέ θά σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς» (Ἰω. 16, 7).

Εἴδατε ἐνδιαφέρον; εἴδατε ἄπειρη φιλανθρωπία; Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἀνέβηκε στόν οὐρανό, ξανακάθισε στό βασιλικό θρόνο, πῆρε τή θέση στά δεξιά τοῦ Πατέρα καί μᾶς χαρίζει σήμερα τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἔτσι μᾶς δίνει τά ἄπειρα οὐράνια ἀγαθά. Γιατί, πές μου, ποιό ἀπό αὐτά πού συντελοῦν στή δική μας σωτηρία δέν τό ἔχει δώσει τό Ἅγιο Πνεῦμα; Αὐτό μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τήν πνευματική δουλεία, μᾶς καλεῖ στήν ἐλευθερία, μᾶς ὁδηγεῖ στήν υἱοθεσία καί, γενικά, μᾶς ξαναγεννᾶ ἀπό τήν ἀρχή, καί μᾶς ξεφορτώνει τό βαρύ καί ἀποκρουστικό φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν.

Μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βλέπουμε τούς πολλούς ἱερεῖς καί ἔχουμε τά τάγματα τῶν διδασκάλων. Ἀπό τήν πηγή αὐτή βγῆκε καί τό προφητικό χάρισμα καί ἡ δύναμη νά θεραπεύουν ἀσθένειες. Καί ὅλα τά ὑπόλοιπα, τά ὁποῖα στολίζουν συνήθως τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἀπό ἐκεῖ ἔχουν τήν προέλευση. Καί φωνάζει ὁ Παῦλος λέγοντας.«Ὅλα αὐτά τά χαρίσματα ἐνεργεῖ τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τά μοιράζει χωριστά στόν καθένα ὅπως θέλει» (Α´ Κορ 12, 11). Ὅπως θέλει, λέγει, ὄχι ὅπως διατάχθηκε. Μοιράζει, δέν μοιράζεται. Ἔχει ἐξουσία, δέν βρίσκεται κάτω ἀπό ἐξουσία. Γιατί τήν ἴδια ἀκριβῶς ἐξουσία, πού βεβαίωσε στόν Πατέρα, ἀναθέτει ὁ Παῦλος καί στό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ὅπως λέγει γιά τόν Πατέρα.«Ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού ἐνεργεῖ τά πάντα σ᾿ ὅλους» (Α´ Κορ. 12, 6). Ἔτσι καί γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα. «Καί ὅλα αὐτά τά χαρίσματα», λέγει, «ἐνεργεῖ τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τά μοιράζει χωριστά στόν καθένα ὅπως θέλει».

Εἶδες τέλεια ἐξουσία; Γιατί αὐτά πού ἔχουν τήν ἴδια οὐσία, εἶναι φανερό ὅτι ἔχουν καί τήν ἴδια ἐξουσία.καί αὐτά πού ἔχουν τήν ἴδια ἀξία, ἔχουν καί τήν ἴδια δύναμη καί τήν ἴδια ἐξουσία. Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐπιτύχαμε τήν ἀπαλλαγή ἀπό τίς ἁμαρτίες καί ξεπλύναμε κάθε ἀκαθαρσία. Μέ τή χάρη του ἀπό ἄνθρωποι γίναμε ἄγγελοι, ὅσοι πλησιάσαμε τή χάρη του, χωρίς ν᾿ ἀλλάξουμε τή φύση μας, ἀλλά, πράγμα πού εἶναι πολύ πιό ἀξιοθαύμαστο, παραμένοντας στήν ἀνθρώπινη φύση δείχνουμε ἀγγελική συμπεριφορά.

Τέτοια εἶναι ἡ δύναμη τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καί ὅπως ἡ φωτιά αὐτή πού βλέπουμε, ὅταν παραλάβει τόν μαλακό πηλό, τόν κάνει σκληρό κεραμίδι, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅταν παραλάβει μία συνετή ψυχή, καί ἄν ἀκόμα τή βρεῖ πιό μαλακή ἀπό τόν πηλό, τήν κάνει πιό σκληρή ἀπό τό σίδερο. Ἐπίσης αὐτόν πού πρίν ἀπό λίγο ἦταν μολυσμένος ἀπό τήν ἀκαθαρσία τῶν ἁμαρτιῶν, τόν κάνει ἀμέσως πιό λαμπρό ἀπό τόν ἥλιο.

Αὐτά ἀκριβῶς θέλοντας νά μᾶς διδάξει ὁ μακάριος Παῦλος φώναζε δυνατά λέγοντας. «Μήν πλανᾶστε.οὔτε οἱ πόρνοι, οὔτε οἱ εἰδωλολάτρες, οὔτε οἱ μοιχοί, οὔτε οἱ θηλυπρεπεῖς, οὔτε οἱ παιδεραστές, οὔτε οἱ πλεονέκτες, οὔτε οἱ κλέφτες, οὔτε οἱ μέθυσοι, οὔτε ἐκεῖνοι πού περιπαίζουν καί βρίζουν, οὔτε οἱ ἅρπαγες θά κληρονομήσουν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 6, 9-10). Καί ἀφοῦ ἀρίθμησε ὅλα, κατά κάποιο τρόπο, τά εἴδη τῆς κακίας, καί ἀφοῦ μᾶς δίδαξε ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι τέτοιων ἁμαρτημάτων ἀποξενώνονται ἀπό τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀμέσως πρόσθεσε·«Καί τέτοιοι ἤσαστε μερικοί ἀπό σᾶς, ἀλλά λουσθήκατε ἀπό τά ἁμαρτήματα αὐτά, ἁγιασθήκατε καί γίνατε δίκαιοι» (Α´ Κορ. 6, 11).

Πές μου, πῶς καί μέ ποιόν τρόπο; γιατί αὐτό εἶναι πού θέλουμε νά μάθουμε. «Γιατί βαπτισθήκατε στό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ», λέγει, «καί στή χάρη τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ μας». Εἶδες, ἀγαπητέ, τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; εἶδες ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐξαφάνισε ὅλη ἐκείνη τήν κακία, καί ὅτι ἐκείνους πού ἦταν προηγουμένως ὑποδουλωμένοι στίς δικές τους ἁμαρτίες, τούς ἀνέβασε ἀμέσως στήν ὑψηλότερη τιμή;

Ποιός λοιπόν θά μποροῦσε νά κλάψει καί νά θρηνήσει, ὅπως ἀξίζει, ἐκείνους πού ἐπιχειροῦν νά μιλοῦν περιφρονητικά γιά τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκείνους πού, σάν νά ἦταν τρελλοί, δέν κατόρθωσαν οὔτε οἱ πολλές εὐεργεσίες νά τούς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν ἀχαριστία τους, ἀλλά τολμοῦν νά κάνουν τά πάντα ἐναντίον τῆς σωτηρίας τους, ἀποστερώντας τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅσο τούς εἶναι δυνατό, ἀπό τή θεϊκή του ἀξία, καί προσπαθοῦν νά τό κατεβάσουν στήν κατηγορία τῶν κτισμάτων; Ἐκείνους θά ἤθελα νά ἐρωτήσω. Γιά ποιό λόγο ἐσεῖς πολεμᾶτε τόσο πολύ τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; ἤ καλύτερα, γιατί πολεμᾶτε τή σωτηρία σας, καί δέ θέλετε νά καταλάβετε τά λόγια πού εἶπε ὁ Σωτήρας στούς μαθητές του; «Πηγαίνετε νά διδάξετε ὅλους τούς λαούς, βαπτίζοντας αὐτούς στό ὄνομα τοῦ Πατέρα καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19). Εἶδες ὅτι ἔχουν ἰσότιμη ἀξία; Εἶδες ὅτι ἔχουν τέλεια συμφωνία; Εἶδες ὅτι ἡ Ἁγία Τριάδα εἶναι ἀδιαίρετη; Μήπως ὑπάρχει κάποια διαφορά ἤ ἀλλαγή ἤ ἔλλειψη; Γιατί τολμᾶτε νά παραποιεῖτε τά λόγια τοῦ Κυρίου;

Ἤ δέ γνωρίζετε ὅτι καί στά ἀνθρώπινα πράγματα, ἄν κάποιος ἐπιχειρήσει ποτέ ἤ τολμήσει, νά προσθέσει ἤ νά ἀφαιρέσει κάτι στίς διαταγές τοῦ βασιλιᾶ, πού εἶναι ὅμοιός μας καί ἔχει τήν ἴδια φύση μέ μᾶς, τόν τιμωροῦν μέ τή χειρότερη τιμωρία καί τίποτε δέν μπορεῖ νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τήν τιμωρία αὐτήν;

Ἐάν στήν περίπτωση τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει τόσο μεγάλος κίνδυνος, πῶς θά μποροῦσαν νά συγχωρηθοῦν ἐκεῖνοι πού εἶναι τόσο ἀπερίσκεπτοι καί πού προσπαθοῦν νά παραποιήσουν τά λόγια τοῦ Σωτήρα ὅλων μας καί πού δέ θέλουν ν᾿ ἀκούσουν οὔτε τόν Παῦλο, ὁ ὁποῖος ὅταν ὁμιλεῖ ἔχει μέσα του τό Χριστό καί φωνάζει μέ καθαρή φωνή καί λέγει.«Δέν εἶδε μάτι καί αὐτί δέν ἄκουσε καί ἀνθρώπινος νοῦς δέ φαντάστηκε ἐκεῖνα πού ἑτοίμασε ὁ Θεός γι᾿ αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν» (Α´ Κορ. 2, 9);

Ἐάν λοιπόν δέν εἶδε μάτι, οὔτε αὐτί ἄκουσε, οὔτε ἀνθρώπινος νοῦς μπόρεσε νά κατανοήσει ἐκεῖνα πού ὁ Θεός ἑτοίμασε γι᾿ αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν, πῶς θά μπορέσουμε ἐμεῖς, μακάριε Παῦλε, νά τά γνωρίσουμε; Περίμενε λίγο καί θ᾿ ἀκούσεις τόν Παῦλο νά φανερώνει καί αὐτό. Πρόσθεσε λοιπόν λέγοντας. «Σ᾿ ἐμᾶς ὅμως ὁ Θεός τά φανέρωσε μέ τό Ἅγιο Πνεῦμά του» (Α´ Κορ. 2, 10). Καί οὔτε ἐδῶ σταμάτησε, ἀλλά γιά νά δείξει καί τή μεγάλη δύναμή του, καθώς καί τό ὅτι ἔχει τήν ἴδια οὐσία μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό, λέγει.«Γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐξετάζει τά πάντα, ἀκόμη καί τά κρυφά σχέδια τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 2, 10).

Ἔπειτα θέλοντας νά μᾶς κάμει ἀκριβέστερη τή διδασκαλία του μέ παραδείγματα ἀπό τήν ἀνθρώπινη ζωή, πρόσθεσε.«Γιατί, ποιός ἄλλος ἀπό τούς ἀνθρώπους γνωρίζει τά ἰδιαίτερα τοῦ ἀνθρώπου, παρά μόνο τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι μέσα του; Ἔτσι καί τά ἰδιαίτερα τοῦ Θεοῦ κανένας ἄλλος δέ γνωρίζει, παρά μόνο τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 2, 11). Εἶδες τέλεια διδασκαλία; Ὅπως, λέγει, δέν εἶναι δυνατό νά γνωρίζει κανένας ἄλλος αὐτά πού εἶναι μέσα στή σκέψη ἑνός ἀνθρώπου, ἀλλά μόνος του ὁ καθένας γνωρίζει τά δικά του, ἔτσι καί τά ἰδιαίτερα τοῦ Θεοῦ κανένας δέ γνωρίζει, παρά μόνο τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι πολύ μεγάλο καί μέ τό παραπάνω ἀρκετό γιά νά ἀποδείξει τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Γιατί μᾶς ἔφερε ἕνα παράδειγμα καί μᾶς λέγει καθαρά ὅτι δέν εἶναι δυνατό νά μή γνωρίζει ποτέ κάποιος ἀπό τούς ἀνθρώπους αὐτά πού εἶναι μέσα στή σκέψη του. Ὅπως λοιπόν αὐτό δέν εἶναι δυνατό νά γίνει, ἔτσι μέ τόση ἀκρίβεια, λέγει, τό Ἅγιο Πνεῦμα γνωρίζει καί τά ἰδιαίτερα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά δέν ξέρω πῶς οὔτε μέ τά λόγια του αὐτά ὁ μακάριος Παῦλος δέν πείθει ἐκείνους πού στρέφονται μόνοι τους ἐναντίον τῆς σωτηρίας τους καί κάνουν τόσο μεγάλο πόλεμο ἐναντίον τῆς ἀξίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ὅσο μποροῦν τό ἀποξενώνουν αὐτό ἀπό τή θεϊκή του ἀξία καί τό κατεβάζουν στήν ἀσήμαντη θέση τῶν δημιουργημάτων. Ἀλλ᾿ ἄν καί αὐτοί συμπεριφέρονται ἐχθρικά καί εἶναι ἀντίθετοι στά λεγόμενα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ἐμεῖς, ἀφοῦ δεχόμαστε τά θεῖα δόγματα σάν ἀποκάλυψη πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό, ἄς προσφέρουμε στόν Κύριο τή δοξολογία πού ἁρμόζει, δείχνοντας μαζί μέ τή σωστή πίστη καί τό ὅτι τηροῦμε ἀκριβῶς τήν ἀλήθεια.

Πρός αὐτούς λοιπόν πού ἐπιχειροῦν νά διδάσκουν τά ἀντίθετα ἀπό ἐκεῖνα πού εἶπε τό Ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι ἀρκετά ὅσα εἴπαμε, εἶναι ἀνάγκη ὅμως νά ποῦμε στή δική σας ἀγάπη, γιά ποιό λόγο δέ μᾶς χάρισε ὁ Κύριος ἀμέσως μετά τήν ἄνοδό του στόν οὐρανό τήν αἰτία τῶν τόσων ἀγαθῶν, ἀλλ᾿ ἄφησε πρῶτα νά περάσουν λίγες ἡμέρες καί νά μείνουν μόνοι τους οἱ μαθητές, καί ὕστερα ἔστειλε κάτω στή γῆ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτό δέν ἔγινε ἄσκοπα, οὔτε τυχαῖα. Ἐπειδή δηλαδή γνώριζε ὅτι οἱ ἄνθρωποι δέ θαυμάζουν μ᾿ ὅμοιο τρόπο τά ἀγαθά πού ἔχουν στά χέρια τους, οὔτε ἐκτιμοῦν τήν ἀξία πού πραγματικά ἔχουν ἐκεῖνα, πού εἶναι εὐχάριστα καί σημαντικά, ἄν δέν ὑπάρχουν καί τά ἀντίθετα. Ἐννοῶ περίπου τό ἑξῆς.γιατί πρέπει νά τό πῶ σαφέστερα.

Ἐκεῖνος πού εἶναι ὑγιής καί δυνατός στό σῶμα δέν αἰσθάνεται, οὔτε μπορεῖ νά ξέρει καλά, πόσα ἀγαθά τοῦ χάριζε ἡ ὑγεία, ἄν δέν ἀποκτήσει ἀρρωσταίνοντας πείρα καί τῆς ἀρρώστιας. Καί ἐκεῖνος πού βλέπει πάλι τήν ἡμέρα δέ θαυμάζει ὅπως πρέπει τό φῶς, ἐάν δέν τό διαδεχθεῖ τό σκοτάδι τῆς νύχτας. Γιατί, πραγματικά, ἡ πείρα πού ἔχουμε γιά τά ἀντίθετα γίνεται πάντοτε σαφής διδάσκαλος γιά ἐκεῖνα, πού ἔτυχε νά ἀπολαύσουμε προηγουμένως.

Γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς καί τότε, ἐπειδή οἱ μαθητές εἶχαν ἀπολαύσει παρά πολλά ἀγαθά, ὅταν ἦταν μαζί τους ὁ Κύριος, καί ἦταν πολύ εὐτυχισμένοι ἐπειδή τόν συναναστρέφονταν (γιατί ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Παλαιστίνης ἔβλεπαν στά πρόσωπά τους σάν νά ἔβλεπαν σέ κάποια ἀστέρια, ἀφοῦ καί νεκρούς ἀνάσταιναν, καί λεπρούς καθάριζαν, καί δαιμόνια ἔδιωχναν, καί ἀρρώστιες θεράπευαν καί ἔκαναν καί πολλά ἄλλα θαύματα), ἐπειδή λοιπόν ἦταν τόσο σπουδαῖοι καί πασίγνωστοι, γι᾿ αὐτό τούς ἄφησε νά ἀποχωρισθοῦν γιά λίγο ἀπό τή δύναμη πού τούς βοηθοῦσε, ὥστε, ὅταν βρεθοῦν μόνοι τους, νά μάθουν τί τούς χάριζε ἡ παρουσία τῆς ἀγαθότητας τοῦ Κυρίου, καί, ἀφοῦ ἀντιληφθοῦν τά ἀγαθά τοῦ παρελθόντος, νά ὑποδεχθοῦν μέ μεγαλύτερη προθυμία τή δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Πραγματικά, ἐνῶ ἦταν στενοχωρημένοι, τούς παρηγόρησε, καί, ἐνῶ ἦταν σκυθρωποί καί θλιμμένοι γιά τό χωρισμό τους ἀπό τό Διδάσκαλο, τούς φώτισε μέ τό δικό του φῶς, καί, ἐνῶ ἦταν σχεδόν νεκροί, τούς ἀνέστησε καί σκόρπισε τό σύννεφο τῆς λύπης καί τούς ἔβγαλε ἀπό τή δύσκολη θέση.

Ἐπειδή δηλαδή εἶχαν ἀκούσει τά λόγια τοῦ Κυρίου, «Πηγαίνετε νά διδάξετε ὅλα τά ἔθνη», καί βρίσκονταν στή συνέχεια σέ δύσκολη θέση καί δέν ἤξεραν ποῦ πρέπει νά κατευθυνθεῖ ὁ καθένας καί σέ ποιό μέρος τῆς γῆς νά κηρύξει τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν καί μοιράζει στόν καθένα τά μέρη τῆς γῆς πού ἔπρεπε νά κηρύξει καί μέ τή γλώσσα πού ἔδωσε, σάν μέ κάποιο σημείωμα, γνωρίζει στόν καθένα τά ὅρια τῆς ἐξουσίας καί τῆς διδασκαλίας πού ἔπρεπε ν᾿ ἀναλάβει.

Γι᾿ αὐτό ἐμφανίσθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν. Καί ὄχι μόνο γι᾿ αὐτό, ἀλλά γιά νά μᾶς θυμίσει καί κάποια παλιά ἱστορία. Ἐπειδή δηλαδή στά παλιά χρόνια παραλογίσθηκαν οἱ ἄνθρωποι καί θέλησαν νά κτίσουν ἕνα πύργο πού νά φθάνει ὥς τόν οὐρανό, καί μέ τή σύγχυση τῶν γλωσσῶν τους διέλυσε ὁ Θεός τήν κακή ἀπόφασή τους (Ἀναφέρεται στόν πύργο τῆς Βαβέλ. Βλ. Γεν. 11, 1-9), γι᾿ αὐτό καί τώρα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν πετᾶ σ᾿ αὐτούς τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιά νά ἑνώσει μ᾿ αὐτό τήν οἰκουμένη πού ἦταν χωρισμένη.Καί ἔγινε κάτι ἀσυνήθιστο καί παράξενο. Γιατί ὅπως τότε στά παλιά χρόνια γλῶσσες χώρισαν τήν οἰκουμένη καί διέλυσαν τήν κακή συμφωνία, ἔτσι καί τώρα γλῶσσες ἕνωσαν τήν οἰκουμένη καί ὁδήγησαν σέ ὁμόνοια αὐτά πού ἦταν χωρισμένα.

Γι᾿ αὐτό λοιπόν ἐμφανίσθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή γλωσσῶν καί σάν πύρινες γλῶσσες γιά τό ἀγκάθι τῆς ἁμαρτίας πού μεγάλωσε πολύ μέσα μας. Γιατί ὅπως ἡ γῆ, ὅταν δέν καλλιεργεῖται, ἐνῶ εἶναι γόνιμη καί πλούσια, βγάζει πολλά ἀγκάθια, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἐνῶ εἶναι καλή ἀπό τό δημιουργό της καί κατάλληλη γιά τά ἔργα τῆς ἀρετῆς, ἐπειδή δέ δέχθηκε τό ἄροτρο τῆς εὐσέβειας, οὔτε τό σπόρο τῆς θεογνωσίας, βλάστησε μέσα μας τήν ἀσέβεια σάν ἀγκάθια καί ἄλλα ἄχρηστα φυτά. Καί ὅπως ἡ ἐπιφάνεια τῆς γῆς πολλές φορές δέ φαίνεται ἀπό τά πολλά ἀγκάθια καί τά ἄγρια χόρτα, ἔτσι καί ἡ εὐγένεια καί ἡ ἁγνότητα τῆς ψυχῆς μας δέ φαινόταν, μέχρις ὅτου ἦλθε ὁ γεωργός τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ἔβαλε τή φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν καθάρισε καί τήν προετοίμασε νά δεχθεῖ τόν οὐράνιο σπόρο.

Τόσα πολλά καί ἀκόμη περισσότερα ὑπῆρξαν γιά μᾶς τά ἀγαθά ἀπό τή σημερινή ἡμέρα. Γι᾿ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ, ἄς ἑορτάσουμε καί ἐμεῖς ἀνάλογα μέ τήν ἀξία τῶν ἀγαθῶν πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός, ὄχι στεφανώνοντας τήν πόλη, ἀλλά καλλωπίζοντας τίς ψυχές μας, ὄχι στολίζοντας τήν ἀγορά μέ παραπετάσματα, ἀλλά κάνοντας χαρούμενη τήν ψυχή μας μέ τά ἐνδύματα τῆς ἀρετῆς γιά νά μπορέσουμε ἔτσι καί τή χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος νά ὑποδεχθοῦμε καί τούς καρπούς πού μᾶς προσφέρει ν᾿ ἀποκτήσουμε. Καί ποιός εἶναι ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ἄς ἀκούσουμε τόν Παῦλο πού λέγει.«Ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», λέγει, «εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη» (Γαλ. 5, 22). Πρόσεχε τήν ἀκρίβεια τῶν λέξεων καί τή σειρά τῆς διδασκαλίας. Ἔβαλε πρώτη τήν ἀγάπη καί ὕστερα ἀνάφερε τά ἄλλα. Φύτεψε τό δένδρο καί ὕστερα τόν καρπό. Ἔβαλε τά θεμέλια καί ὕστερα πρόσθεσε τήν οἰκοδομή. Ἄρχισε ἀπό τήν πηγή καί ὕστερα ἔφθασε στούς ποταμούς.

Πράγματι δέν μποροῦμε νά αἰσθανθοῦμε πρῶτα τή χαρά, ἄν δέ θεωρήσουμε πρῶτα ὅτι εἶναι δική μας ἡ χαρά τῶν ἄλλων καί ἄν δέ λογαριάσουμε ὅτι εἶναι δικά μας τά ἀγαθά τῶν συνανθρώπων μας. Καί αὐτά δέν εἶναι δυνατό ποτέ νά φανοῦν ἀπό τίποτε ἄλλο, ἄν δέ μᾶς κυριέψει ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ρίζα, ἡ πηγή καί ἡ μητέρα ὅλων τῶν ἀγαθῶν. Γιατί πράγματι σάν ρίζα κάνει νά βλαστήσουν ἄπειρα κλαδιά ἀρετῆς, σάν πηγή βγάζει πολλά νερά καί σάν μητέρα σφίγγει μέσα στήν ἀγκαλιά της ἐκείνους πού καταφεύγουν σ᾿ αὐτήν. Αὐτό ἀκριβῶς γνωρίζοντας καί ὁ μακάριος Παῦλος ὀνόμασε τήν ἀγάπη καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Καί ἀλλοῦ τῆς χάρισε τόσο μεγάλο προτέρημα, ὥστε νά πεῖ ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ τέλεια τήρηση καί ἐκπλήρωση τοῦ νόμου.«Γιατί ἡ ἀγάπη», λέγει, «εἶναι ἡ τέλεια τήρηση καί ἐκπλήρωση τοῦ νόμου» (Ρωμ. 13, 10). Ὁ Κύριος τῶν πάντων δέ θεώρησε καμιά ἄλλη προϋπόθεση ἀρκετή καί ἀπόδειξη ἀξιόπιστη γιά νά φαίνονται οἱ μαθητές του, παρά μόνο τήν ἀγάπη, λέγοντας.«Μ᾿ αὐτό θά μάθουν ὅλοι ὅτι εἶστε μαθητές μου, ἐάν ἔχετε μεταξύ σας ἀγάπη» (Ἰω. 13, 35).

Γι᾿ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ, ἄς καταφύγουμε ὅλοι σ᾿ αὐτήν, ἄς τήν ἀγκαλιάσουμε καί μ᾿ αὐτήν ἄς ὑποδεχθοῦμε τή σημερινή ἑορτή. Γιατί, ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ἀδρανοῦν τά πάθη τῆς ψυχῆς. Ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, σταματοῦν οἱ παράλογες σαρκικές ἐπιθυμίες τῆς ψυχῆς. «Ἡ ἀγάπη», λέγει ὁ Παῦλος, «δέν ὑπερηφανεύεται, δέ φουσκώνει ἀπό ἐγωισμό, δέ φέρεται ἄσεμνα» (Α´ Κορ. 13, 4-5). Ἡ ἀγάπη δέν κάνει κακό στό συνάνθρωπο. Ὅπου κυβερνᾶ ἡ ἀγάπη, πουθενά δέν ὑπάρχει Κάιν νά σκοτώσει τόν ἀδελφό του.

Βγάλε ἀπό τήν καρδιά σου τήν πηγή τοῦ φθόνου, καί ἔβγαλες τόν ποταμό ὅλων τῶν κακῶν. Κόψε τή ρίζα, καί κατέστρεψες ταυτόχρονα καί τόν καρπό. Καί τά λέγω αὐτά, γιατί λυπᾶμαι περισσότερο ἐκείνους πού φθονοῦν, παρά ἐκείνους πού φθονοῦνται, γιατί ἐκεῖνοι εἶναι κυρίως πού ζημιώνονται πάρα πολύ καί πού προξενοῦν μεγάλη καταστροφή στόν ἑαυτό τους. Ἐπειδή γι᾿ αὐτούς πού φθονοῦνται ὁ φθόνος εἶναι, ἐάν τό θελήσουν, ἀφορμή γιά βράβευση.

Καί πρόσεχε, σέ παρακαλῶ, πῶς ὁ δίκαιος Ἄβελ ἐπαινεῖται καί ἀναφέρεται καθημερινά, καί ἡ σφαγή του ἔγινε γι᾿ αὐτόν ἀφορμή καλῆς φήμης. Καί αὐτός μετά τό θάνατό του ὁμιλεῖ ἐλεύθερα καί κατηγορεῖ μέ δυνατή φωνή τό δολοφόνο του. Ὁ Κάιν ὅμως, πού δῆθεν ἔμεινε στή ζωή, πῆρε τήν ἀμοιβή του ἀνάλογα μέ τά ἔργα του, καί ἔζησε ἐπάνω στή γῆ ἀναστενάζοντας καί τρέμοντας. Ὁ Ἄβελ ὅμως πού σκοτώθηκε καί ξαπλώθηκε νεκρός ἔδειξε μετά τό θάνατό του μεγαλύτερη παρρησία (Γεν. 9, 10). Καί ὅπως ἔκαμε ἐκεῖνον ἡ ἁμαρτία του νά ζεῖ πιό ἄθλια καί ἀπό τούς νεκρούς, ἔτσι ἔκαμε αὐτόν ἡ ἀρετή του νά λάμπει περισσότερο καί μετά τό θάνατό του.

Γι᾿ αὐτό λοιπόν καί ἐμεῖς, γιά ν᾿ ἀποκτήσουμε μεγαλύτερη παρρησία καί σ᾿ αὐτή τή ζωή καί στήν ἄλλη, γιά νά ἀπολαύσουμε περισσότερη χαρά πού πηγάζει ἀπό τήν ἑορτή, ἄς καταστρέψουμε ὅλα τά ἀκάθαρτα ἐνδύματα τῆς ψυχῆς, ἄς γυμνωθοῦμε ἰδιαίτερα ἀπό τό ἔνδυμα τοῦ φθόνου. Γιατί καί ἄν ἀκόμη φανοῦμε ὅτι πετύχαμε πάρα πολλά, ὅλα θά τά χάσουμε, ὅταν μᾶς ἐνοχλεῖ τό πικρό καί ἄγριο αὐτό ἐλάττωμα, πού μακάρι νά τό ἀποφύγουμε ὅλοι μας, καί ἰδιαίτερα αὐτοί πού σήμερα μέ τή χάρη τοῦ βαπτίσματος ἔβγαλαν τό παλιό ἔνδυμα τῶν ἁμαρτημάτων τους καί πού μποροῦν νά λάμπουν σάν τίς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου.

Ἑσεῖς λοιπόν, παρακαλῶ, οἱ ὁποῖοι υἱοθετηθήκατε σήμερα ἀπό τό Θεό, οἱ ὁποῖοι ντυθήκατε τό λαμπρό αὐτό φόρεμα, διατηρῆστε μέ κάθε τρόπο τή χαρά, στήν ὁποία εἶστε τώρα, ἀφοῦ φράξετε ἀπό παντοῦ τήν εἴσοδο στό διάβολο, ὥστε νά ἀπολαύσετε ἀφθονότερη τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί νά μπορέσετε ν᾿ ἀποδώσετε καλά ἔργα ὁ ἕνας τριάντα, ὁ ἄλλος ἑξήντα, ὁ ἄλλος ἑκατό, καί νά ἀξιωθεῖτε νά συναντήσετε μέ παρρησία τό βασιλιά τῶν οὐρανῶν, ὅταν πρόκειται νά ἔλθει καί νά μοιράσει τά ἀπερίγραπτα ἀγαθά σ᾿ ἐκείνους πού ἔζησαν ἐνάρετα τήν παρούσα ζωή, μέ τή βοήθεια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καί ἡ δύναμη τώρα καί πάντοτε καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ 

ΣΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΚΕΥΗΣ ΑΓΝΑΝΤΕΡΟΥ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Γ.Ο.Χ. ΤΡΙΚΚΗΣ, ΣΤΑΓΩΝ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΤΣΗΣ

Ιερούργησε ο Παν/τος Ιερομόναχος π. Αθανάσιος Δημουλάς.

Ευχαριστούμε τον νεοσσό της ενορίας, μαθητή Παναγιώτη Οικονόμου για την αποστολή των φωτογραφιών στην ιστοσελίδα μας.

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΖΗΤΑΕΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ

 

Άγιος Θεοδόσιος Αρχιεπίσκοπος Τσέρνιγκωφ

Κατά την ανακομιδή των λειψάνων και την αγιοκατάταξη του Αγίου Θεοδοσίου του Τσερνίγκωφ (η οποία έλαβε μέρος στις 9/22 Σεπτεμβρίου 1896), ο φημισμένος Στάρετς (Γέροντας) Αλέξιος (+1917), ιερομόναχος του Ερημητηρίου του Γκολοσέεβ ο οποίος συμμετείχε στην ανακομιδή των λειψάνων, αποκαμωμένος καθώς καθόταν δίπλα στα λείψανα, λαγοκοιμήθηκε και είδε μπροστά του τον άγιο, ο οποίος του είπε:

--Σ’ ευχαριστώ που κοπιάζεις για μένα και σε παρακαλώ θερμά, όταν τελέσεις τη θεία λειτουργία, να μνημονεύσεις τους γονείς μου – και έδωσε τα ονόματά τους (Ιερέας Νικήτας και Μαρία) .

--Πώς μπορείς εσύ, ω Άγιε, να ζητάς τις δικές μου προσευχές, όταν εσύ ο ίδιος στέκεσαι στον ουράνιο Θρόνο και ικετεύεις το Θεό να δωρίσει στους ανθρώπους το έλεός Του»; ρώτησε ο ιερομόναχος.

--Ναι, αυτό είναι αλήθεια», απάντησε ο άγιος Θεοδόσιος, αλλά η προσφορά στη θεία λειτουργία έχει περισσότερη δύναμη από την προσευχή μου.

[Τα ονόματα αυτά ήταν άγνωστα πριν από το όραμα. Αρκετά χρόνια μετά την ανακήρυξη του Θεοδοσίου ως Αγίου, βρέθηκε το δικό του Βιβλίο Μνημοσύνων στη Μονή όπου ήταν κάποτε ηγούμενος, το οποίο επιβεβαίωσε αυτά τα ονόματα καθώς και το όραμα. Βλέπε τον Βίο του Γέροντος Αλεξίου ρωσική έκδοση "Pravoslavny Blagovestnik". Σαν Φρανσίσκο, 1967, τεύχος 1ο.]

 

Γέρων Αλέξιος του Γκολοσέεβ

Έτσι λοιπόν, οι παννυχίδες και η κατ’ οίκον προσευχή για τους νεκρούς είναι ευεργετικές για την ψυχή τους, όπως εξάλλου είναι και οι εις μνήμην τους αγαθοεργίες, όπως ελεημοσύνες ή συνεισφορές στην εκκλησία.

 Όμως ιδιαιτέρως ευεργετική είναι η τέλεση μνημόσυνου στην Θεία Λειτουργίες. Πολλές εμφανίσεις νεκρών και άλλα περιστατικά τα οποία έχουν σημειωθεί επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο. Πολλοί άνθρωποι που πέθαναν εν μετανοία, αλλά που δεν μπόρεσαν να εκφράσουν έμπρακτα τη μετάνοιά τους όσο ζούσαν, ελευθερώθηκαν από τα μαρτύρια και βρήκαν ανάπαυση. Στην Εκκλησία πάντοτε προσφέρονται προσευχές υπέρ αναπαύσεως των νεκρών, και μάλιστα την ημέρα της Καθόδου του Αγίου Πνεύματος, στον εσπερινό της γονυκλισίας, υπάρχει μία ειδική ευχή «για τους ευρισκομένους στον άδη».

Οι προσευχές της Εκκλησίας δεν μπορούν να σώσουν τον οιονδήποτε δεν επιθυμεί τη σωτηρία του, ή αυτόν που ποτέ δεν αγωνίστηκε ο ίδιος να την κατακτήσει κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Κατά μία έννοια, θα μπορούσε να πούμε ότι οι προσευχές της Εκκλησίας ή του κάθε χριστιανού ξεχωριστά για κάποιο νεκρό δεν προκύπτουν παρά ως αποτέλεσμα του τρόπου ζωής του: κανείς δεν θα προσευχόταν γι’ αυτόν εάν δεν είχε κάνει κάτι όσο ζούσε που να εμπνέει μία τέτοια προσευχή μετά το θάνατό του.

Ο καθένας από εμάς που επιθυμεί να εκφράσει την αγάπη του για τους νεκρούς και να τους βοηθήσει ουσιαστικά, μπορεί να το επιτύχει προσευχόμενος υπέρ των ψυχών τους, και ειδικότερα μνημονεύοντας αυτούς στη Θεία Λειτουργία, όταν οι μερίδες που αποκόπτονται για ζώντες και νεκρούς αφήνονται να πέσουν μέσα στο Αίμα του Κυρίου με τις λέξεις: «Απόπλυνον Κύριε τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αίματί σου τω Αγίω….».

Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε καλύτερο ή σπουδαιότερο για τους κεκοιμημένους από το να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, προσφέροντάς τους μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία. Το έχουν πάντα ανάγκη,ειδικά κατά τη διάρκεια εκείνων των σαράντα ημερών όπου η ψυχή του απελθόντος πορεύεται προς τις αιώνιες κατοικίες…

Αξίζει λοιπόν να φροντίσουμε γι’ αυτούς που έφυγαν για τον άλλο κόσμο πριν από εμάς, προκειμένου να κάνουμε ότι μπορούμε για τις ψυχές τους, ενθυμούμενοι ότι: «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί θα ελεηθούν». (Ματθ. 5,7)

Από το βιβλίο: “Η ψυχή μετά τον Θάνατο”, σελ. 295,  π. Σεραφείμ Ρόουζ Εκδ: Μυριόβιβλος

ΜΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Πρόγευση από το αποκαλυπτικό 5ο μέρος και τελευταίο του άρθρου μας "ΑΛΗΘΕΥΟΝΤΕΣ ΕΝ ΑΓΑΠΗ" για το σχίσμα των φετινών Αποκρεών και των χριστολογικών πλανών. Ακολουθούν δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα από προπαγανδιστική ομιλία του πρώην επισκόπου Μεσσηνίας κ. Ιακώβου στην Λάρισα το 2023.

ΑΓΙΟΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΨΕΜΑ (ΕΠΙΣΤΟΛΗ Θ'): Κανένας ἀπ᾿ αὐτούς πού λένε ψέματα δέν ἑνώθηκε μέ τό Θεό. Τό ψέμα δεν ἔχει καμιά σχέση μέ τό Θεό. Γιατί εἶναι γραμμένο: «Τό ψέμα πηγάζει ἀπό τόν πονηρό». Καί σ᾿ ἄλλο σημεῖο ἔχει γραφτεῖ ὅτι: «Ὁ διάβολος εἶναι ψεύτης καί πατέρας τοῦ ψεύδους» (Ἰωάν. Η΄: 44). βλέπετε λέει τό διάβολο πατέρα τοῦ ψεύδους. Ἡ δέ ἀλήθεια εἶναι ὁ Θεός. Γιατί Αὐτός λέει: «Ἐγώ εἶμαι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰωάν. Δ΄: 16). Καταλαβαίνετε λοιπόν ἀπό Ποιόν χωριζόμαστε καί μέ ποιόν δενόμαστε μέ τό ψέμα. Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι δενόμαστε μέ τό διάβολο. Ἄν πραγματικά θέλουμε νά σωθοῦμε, ἔχουμε ὑποχρέωση μέ ὅλη τή δύναμη καί μέ κάθε φροντίδα ν᾿ ἀγαπᾶμε τήν ἀλήθεια καί νά φυλαγόμαστε ἀπό κάθε εἴδους ψέμα, γιά νά μήν μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀλήθεια καί τή ζωή."

"Ας ακούσουν κι ας φρίξουν, όσοι αφελείς εμπιστεύονται τόσο τους αυταδέλφους Κιτσαντά, όσο και τους υπόλοιπους αδιάντροπα ψευδόμενους, περί του μακαριστού Αρχιεπισκόπου των Γ.Ο.Χ. Θηβών κυρού Χρυσοστόμου. Στο παρακάτω ηχητικό ντοκουμέντο ο πρώην Μεσσηνίας εξυβρίζει τον Θηβών κυρό Χρυσόστομο ως μέλλοντα να καταδικαστεί αιρετικό και παραδέχεται ότι υπέγραψε την τελευταία επιστολή του, έχοντας διαύγεια πνεύματος. Πού να σταθούν οι ψεύτες που τελούν υποκριτικά μνημόσυνα και κοροϊδεύουν τους αφελείς ότι "διαφορετικά πίστευε ο Θηβών Χρυσόστομος από τον Αττικής Κοσμά" και ότι υπέγραψε την επιστολή χωρίς να καταλαβαίνει. Ανέχονται ο ένας τα ψέματα του άλλου.  "Τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται." (Ματθ. 15,14) Ας αποφασίσουν όμως, ποιο ψέμα θα υιοθετήσουν, για να ξέρουμε κι εμείς σε τι να τους απαντήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας."

"Στη σελίδα 16 της Συνοδικής Εγκυκλίου του 2005 καταδικάζει τη συκοφαντία ότι δήθεν οι Ορθόδοξοι "δεν φρονούν ότι ο Χριστός είναι προαιώνιος Θεός" αλλά τονίζουν ότι είναι και τέλειος άνθρωπος. Τους ξαναρωτάμε: Γνωρίζεται ο Χριστός τέλειος άνθρωπος και με δύο Φύσεις (Σύνθετος Υπόστασις) προαιωνίως. Πως να τολμήσουν να απαντήσουν; Συνεχίζει η Εγκύκλιος (για τον πρώην Θεσσαλονίκης) του 2005: "ομολογεί στο πρόσωπο του Θεανθρώπου μόνον τα θεϊκά ιδιώματα" ενώ η Εγκύκλιος αναφέρεται και στα δύο ιδιώματα των φύσεων. Αυτό ακριβώς έκανε και στις εργασίες του ο Σεβ/τος Μητροπολίτης Αττικής κ. κοσμάς. Παρά τις αισχρές συκοφαντίες του υπαρχηγού του ψεύδους, πρώην Μεσσηνίας Ιακώβου. Συκοφαντούσε ότι ο Σεβ/τος Αττικής κ. Κοσμάς κηρύττει μόνο τα ανθρώπινα ιδιώματα αλλά διαψεύδεται από τις εργασίες του, όπως βλέπουμε παρακάτω." 

ekklisiagoc · Ψέμα πρώην Μεσσηνίας

"Θεηγόροι ὁπλῖται, παρατάξεως Κυρίου"

Ὁ Κύριος καὶ Θεός μας Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς διδάσκει Ὀρθόδοξη Χριστολογία

Επιμέλεια κειμένου υπό Ι. Μονής Αγίου Κυπριανού Φυλής Αττικής.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (Α´ΟΙΚ. ΣΥΝ.) by ECCLESIA GOC on Scribd

ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ

"Νίκην ἤνεγκε, τὴ Ἐκκλησία, ἡ σὴ ἔνθεος, ὁμολογία..."

"Εἰ καί πάνυ ὀλίγοι ἐν τῇ εὐσεβεία καί Ὀρθοδοξία διαμείνωσι, οὗτοι εἰσίν ἡ Ἐκκλησία"

Άγιος Νικηφόρος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο Ομολογητής Μνήμη: 2 Ιουνίου

"Κι αν μόλις λιγοστοί παραμείνουν στην ευσέβεια και την Ορθοδοξία, αυτοί θα είναι η Εκκλησία"

   Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΟΦΕΙΛΕΤΩΝ by ΕΚΚΛΗΣΙΑ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ on Scribd

Ο Άγιος Νικηφόρος, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 758 μ.Χ. Οι γονείς του Θεόδωρος και Ευδοκία ανήκαν σε αρχοντική και επίσημη κοινωνική τάξη αλλά ήταν ευσεβείς και ενάρετοι άνθρωποι οι οποίοι γαλούχησαν τον γιο τους με τα νάματα των Θείων Γραφών. Η προσήλωση μάλιστα του πατέρα του στην ορθή πίστη, έγινε αιτία να διωχθεί και να εξορισθεί από τον εικονομάχο και δυσεβή αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ε', τον Κοπρώνυμο στη Νίκαια, όπου και πέθανε. Προικισμένος με ιδιαίτερες πνευματικές ικανότητες, απέκτησε μεγάλη θεολογική και θύραθεν εκπαίδευση. Γρήγορα όμως αποσύρθηκε σε ένα κτήμα του στον Βόσπορο, όπου αφοσιώθηκε στην άσκηση και τη μελέτη των Θείων Γραφών. Όμως ο αυτοκράτορας τον υποχρέωσε να αναλάβει τη διεύθυνση του μεγάλου πτωχοκομείου της Κωνσταντινουπόλεως. Όταν εκοιμήθη ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ταράσιος, ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Α', υπέδειξε ως άξιο διάδοχό του τον Νικηφόρο. και όντως την Κυριακή του Πάσχα του 806 ανήλθε στον Πατριαρχικό Θρόνο. Θρόνος ο οποίος ισοδυναμούσε με Γολγοθά. Έδωσε σκληρούς αγώνες για την τιμή και την προσκύνηση των ιερών Εικόνων. Όταν όμως το 813 μ.Χ. ανέβηκε στο θρόνο της Βασιλεύουσας, ο ασεβής Λέων Ε', ο Αρμένιος, ξέσπασε μεγάλος και απηνής διωγμός κατά των εικονολατρών. Η αγέρωχη στάση και εμμονή του Νικηφόρου στην προστασία της Ορθοδοξίας, προκάλεσε την οργή του αυτοκράτορα, ο οποίος τον απομάκρυνε από τον πατριαρχικό θρόνο. Υπέστη πολλές ταλαιπωρίες και τελικά, αρκετά ταλαιπωρημένος παρέδωσε στο δίκαιο μισθαποδότη Θεό το πνεύμα του στις 2 Ιουνίου 822 μ.Χ.

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟ ΕΟΡΤΙΟ ΜΗΝΥΜΑ

 

Επί την του Κυρίου Θείαν Ανάληψιν

Εκ δεξιάς καθίσας πατρικής, Λόγε, Μύσταις παρέσχες πίστιν ασφαλεστέραν (Υμνολογία εορτής)

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά! Μεγάλες και λαμπρές είναι όλες οι εορτές των θείων γεγονότων της του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ενανθρωπήσεως, οι Δεσποτικές εορτές. Μεγάλη σημασία έχουν και μεγάλη ωφέλεια λαμβάμουμε όταν τις εορτάζουμε με πίστη και ευλάβεια, βιώνοντας την χριστιανική ζωή, μετέχοντας στα μυστήρια της Εκκλησίας.

Τα πρωτεία δίδονται κυρίως στην εορτή της Αναστάσεως του Κυρίου, ως εορτών εορτή και πανήγυρις πανηγύρεων, διά την κατά θανάτου νίκη. Πολλοί, όμως, των Αγίων Πατέρων και διδασκάλων της Εκκλησίας τονίζουν ότι η εορτή της Αναλήψεως δεν είναι μόνο λαμπρά και παμφαής, αλλά είναι το κεφάλαιο πασών της Εκκλησίας των εορτών και των μυστηρίων του Χριστού η κορωνίς. Μέγα όντως το μυστήριο της Αναστάσεως του Χριστού, διότι με την Ανάστασή Του κατεπατήθηκε ο θάνατος και η ανθρώπινη φύση η ενωθείσα με τον Θεόν Λόγον, ελευθερώθηκε από τα δεσμά του θανάτου και έχουμε βεβαία την ελπίδα και προσδοκία της μελλούσης αναστάσεως όλου του ανθρωπίνου γένους. Μέγιστον, όμως, είναι το γεγονός της Αναλήψεως του Χριστού, διότι με την Ανάληψη η ανθρώπινη φύση ανήλθε υπεράνω των ουρανών, στον ουρανό του ουρανού και εκάθησε εκ δεξιών του Θεού Πατρός, όπως προλαβών είδε εν οράματι ο Προφήτης Δανιήλ και ο ιερός Χρυσόστομος το διατυπώνει: "Και γαρ επι του Δανιήλ... κακεί θρόνος φαίνεται λαμπρός και περιφανής και δήμος αγγέλων παρεστηκώς και έθνη Αρχαγγέλων και ο Μονογενής συγκαθήμενος..." (PG 56,59).

Δηλαδή, δοξάσθηκε η ανθρώπινη φύση του Χριστού με την ίδια τιμή και δόξα που είχε ο Θεός Λόγος και προ της ενανθρωπήσεως. Πόσο θαυμαστά είναι τα έργα του Θεού! Ο πρώτος άνθρωπος απατηθείς από τον διάβολο και επιθυμήσας να γίνει Θεός, ευρέθη αιχμάλωτος στα δεσμά του Άδου.

Με αυτό εκδηλώθηκε η μεγάλη κακία του διαβόλου κατά του ανθρώπου, για να φανεί με την σειρά η μεγάλη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Η αγάπη αυτή του Θεού εκδηλώθηκε με την ένσαρκο οικονομία, όπου ο Θεός Λόγος έγινε άνθρωπος, για να κάνει τον άνθρωπο Θεό.

Έτσι, ο Χριστός, αφού υπέμεινε και επώδυνο σταυρικό θάνατο και εξαγόρασε με το άγιο Του αίμα τον ξεπεσμένο άνθρωπο, τον ελευθέρωσε από τον θάνατο. Δεν τον αποκατέστησε όμως απλώς στον παράδεισο, αλλά ανέβασε την ανθρώπινη φύση, στην βασιλεία Του, "όπου ειμί εγώ, εκεί και ο διάκονος ο εμός έσται" (Ιωάννης 12,26).

Ποιά γλώσσα να λαλήσει ή ποιός νους να εννοήσει και να μην εκπλαγεί για την αγάπη που έδειξε και την τιμή και δόξα που ετοιμάζει ο Θεός στους πιστούς δούλους Του; Αφού οι ουράνιες δυνάμεις εξεπλάγησαν με την Ανάληψη του Χριστού και οι κατώτερες έλεγαν στις ανώτερες: "Άρατε πύλας οι άρχοντες υμών και επάρθητε πύλαι αιώνιαι και εισελεύσεται ο Βασιλεύς της δόξης". Οι ανώτερες αντιφωνώντας αποκρίνονταν: "Τίς εστίν ούτος ο βασιλεύς της δόξης;"; Ναι, εξεπλάγησαν οι άγγελοι, "άνθρωπον ορώντες υπεράνω αυτών". Όμως δεν έβλεπαν μόνο άνθρωπο, έβλεπαν συγχρόνως και τον οικείο δεσπότη, γι' αυτό αποκρίνονταν: "Κύριος των δυνάμεων εστίν ο βασιλεύς της δόξης".

Η μεγάλη συγκατάβαση όμως και η αγάπη του Θεού προς ημάς, μας θέτει εμπρός στην μεγάλη υποχρέωση με το ερώτημα, "τι ανταποδώσομεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν;" (Ψαλμ. 105,3). Τί θέλει ο Θεός από εμάς; Θέλει την καρδιά μας. Μας λέει διά της Θείας Γραφής: "Υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν". (Παρ. κγ' 26)

Θέλει, πιστεύοντας ορθόδοξα και ειλικρινα να τον αγαπήσουμε. Πώς όμως θα τον αγαπήσουμε, αφού η αγάπη προς τον Θεό προϋποθέτει την καταφρόνηση της αγάπης προς τον κόσμο; Είναι εντολή του Θεού, είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή να αγαπήσουμε τον Θεό, "εξ όλης της ψυχής μας και της διανοίας μας". Είναι ανάγκη να την φυλάξουμε αυτή την εντολή, και πρέπει περισσότερο από όλα τα πράγματα του κόσμου, να προτιμήσουμε τον Θεό. Πρέπει να αποδεσμεύσουμε και να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας, τον νουν μας, από τα δεσμά των υλικών, σαρκικών και αισθησιακών ηδονών.

Αυτός, αγαπητοί αδελφοί, είναι ο απαραίτητος και ισόβιος πνευματικός αγώνας, σε όλους τους συνειδητούς χριστιανούς. Με τον αγώνα αυτόν θα ενοικήσει η Χάρις του Θεού στις ψυχές μας, θα τις καθαρίσει από τα πάθη, θα τις αγιάσει και θα τις κάνει μετόχους στην άλλη ζωή του αναληφθέντος κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αμήν.

Ταπεινός ευχέτης προς τον εν δόξη αναληφθέντα Κύριον

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Γ.Ο.Χ.

+ Ο Θηβών και Λεβαδείας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

(Από "Θηβαϊκή Φωνή", τεύχος 12 του 2006. σελ. 3 -5)

ΑΛΗΘΕΥΟΝΤΕΣ ΕΝ ΑΓΑΠΗ (Μέρος 4ο): ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2005

Χριστός Ανέστη αγαπητοί αδελφοί και αναγνώστες! 

Εάν αντί του πασχαλινού χαιρετισμού "Χριστός ανέστη", σας γράφαμε "Θεός Λόγος ανέστη", δεν θα σας φαινόταν παράξενο, ίσως και βλάσφημο; Θα μας απαντούσατε ασφαλώς ναι. Γιατί; Διότι θα κηρύτταμε κακοδόξως ότι ο Κύριος δεν ανέστη με σώμα και ψύχη αλλά με την απλή θεία Υπόσταση...  Η ένωση της ψυχής και του σώματος (αδιάσπαστα με την Θεότητα) συντέλεστηκε κατά την Ανάσταση του Χριστού.   Βλέπετε πόση σημασία έχει ο δογματικός λόγος; Σημειώνουμε εδώ ότι ο υμνογράφος του Πασχαλινού Κανόνα είναι ο μέγας Δογματολόγος και Θεολόγος, Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. ΄

Δογματικό λόγο ονομάζουμε την επακριβή εξήγηση δογματικών αληθειών όπως το δόγμα της Αγίας Τριάδος και περί Υποστάσεων ή περί Χριστού κλπ. Ο απλός λόγος χρησιμοποιείται συχνά σε πανηγυρικούς λόγους Αγίων Πατέρων και ενίοτε στην υμνολογία της Εκκλησίας (ποοιητικός λόγος). Έτσι μιλούμε παραδείγματος χάριν για "προαιώνιον παιδίον" και "ο Θεός πάσχει", χωρίς να ισχύει ως δογματική πίστη της Εκκλησίας.

Αριστερά: Ο Θεάνθρωπος Χριστός εισέρχεται στον Άδη με την ψυχή που προσέλαβε ως άνθρωπος εν χρόνω. Δεξιά: Ο Θεάνθρωπος Χριστός "αναστάς από του Τάφου". Ένωση του νεκρού σώματος Του με την ψυχή Του. "Η του Κυρίου Ανάστασις σώματος αφθαρτισθέντος και ψυχής ένωσις ην. Ταύτα γαρ τα διαιρεθέντα." (Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός πρβλ. και Ιερό Πηδάλιο περί της εικόνας της Αναστάσεως του Χριστού)

Μήπως κάποιοι θεωρούν ότι δεν γνώριζε ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός πως είναι το ίδιο Πρόσωπο ο Υιός και Λόγος του Θεού με τον σεσαρκωμένο Υιό (Χριστό); Προφανώς ναι. Αλλά ο Άγιος και τη δογματική διδασκαλία διευκρίνισε και άψογα χειρίστηκε το δόγμα στην Υμνολογία διότι ως σεσαρκωμένος Υιός αναστήθηκε κατά την ανθρωπότητα δηλαδή με την ένωση της ψυχής Του με το σώμα Του.

Αντίθετα με τους ασεβείς Φατριαστές των Αποκρεών και Σχίστες του άρραφου χιτώνα του Χριστού, ο Άγιος Πατήρ Ιωάννης ο Δαμασκηνός διακηρύττει: "Μίαν ὑπόστασιν καὶ δύο φύσεις καὶ δύο γεννήσεις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ"! Προαιωνίως, ο Χριστός δεν είχε δύο φύσεις, δεν ήταν Σύνθετός Υπόστασις, αλλά απλή Υπόστασις, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Ρωτάνε ο Σεβ/τος Μητροπολίτης Αττικής κ. Κοσμάς και οι Ορθόδοξοι αδελφοί "Υπήρχε Σύνθετη Υπόσταση (Χριστός) προαιώνια;" Σιγή ασυρμάτου... Πώς να παραδεχθούν τη δογματική βλασφημία (καταδικάζοντας ότι είναι προαιώνιος ο Θεάνθρωπος, καταλήγουν σε προαιώνια σάρκωση) στην οποία περιέπεσαν ενσυνειδήτως και μάλιστα χάριν εμπάθειας και προσωπικών επιδιώξεων;  Το χειρότερο όλων: Καταδικάζονται από την ίδια τους την πένα, όπως θα δούμε!

Κοροϊδεύουν οι φατριαστές, όσους ξεγέλασαν ή τους ακολουθούν από άγνοια και πνευματική νωθρότητα. Ισχυρίζονται ότι στη Συνοδική Εγκύκλιο του 2005 "αναίρεσαι (δήθεν) παλαιότερα γραπτά του ο Θηβών κυρός Χρυσόστομος"! (στην σελίδα 3 της επίσημης μορφής που παραθέτουμε της Εγκυκλίου)  Δυστυχώς, πορεύονται με το ψέμα και την παραποίηση ως γνήσιοι Θεομπαίκτες. Τι όμως γράφεται στην σελίδα 3 της Συνοδικής Εγκυκλίου του 2005; Γράφεται "... Επί του κειμένου της Εγκυκλίου, αλλού προσετέθηκαν επεξηγήσεις επί τινών σημείων, προς αποφυγήν παρερμηνείας... ΑΙ ΟΠΟΙΑΙ ΟΥΔΕΜΙΑΝ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΙΝ ΕΠΕΦΕΡΟΝ ΕΠΙ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΥ ΜΕΡΟΥΣ ΑΥΤΉΣ"! Επομένως εφόσον δεν υπήρξε καμμία διαφοροποίηση στο δογματικό, πως αναίρεσαι τα γραπτά του ο Θηβών κυρός Χρυσόστομος;  Ξεμπροστιάζονται οι θεομπαίκτες. Οι φατριαστές ισχυρίζονται ότι η Εγκύκλιος στηρίζει το φρόνημα τους και καταδικάζει τον δογματικό λόγο ότι ο "Χριστός ως Θεανθρωπος δεν είναι προαιώνιος" ως αιρετικό. Εφόσον ο  Θηβών κυρός Χρυσόσοτομος δεν αναίρεσαι τα γραπτά του με την υπογραφή του στην Εγκύκλιο του 2005, πώς στέκονται εκκλησιαστικά;

Διερωτάται ο κοινός Χριστιανός: Που καταδικάζεται στην Εγκύκλιο του 2005 ο δογματικός λόγος ότι "ο Χριστός ως Θεάνθρωπος δεν είναι προαιώνιος" δηλαδή ότι η τέλεια ανθρωπότητα (ψυχή και σώμα) προσελήφθη εν χρόνω και όχι προαιωνίως από τα πάναγνα αίματα της Κυρίας Θεοτόκου; Πουθενά δυστυχώς για αυτούς!

Αναγνωρίζει, λοιπόν, η Συνοδική Εγκύκλιος του 2005 τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό Κεφαλή του Θεανθρώπινου Καθιδρύματος της Εκκλησίας Του. Ερωτούμε: Σαρκώθηκε προαιώνια ο Θεός Λόγος για να είναι προαίωνιος Θεάνθρωπος; Εάν είναι προαιώνιος ο Θεανθρωπος, είναι και η Εκκλησία. Άπαγε της βλασφημίας! Μήπως τελικά εγκολπώθηκαν όλες τις αιρέσεις του πρώην Θεσσαλονίκης και θα μας κηρύξουν και "Άναρχο Εκκλησία με κεφαλή τον  προαιώνιο Χριστό ή όλη την Αγια Τριάδα"; Και όλα αυτα ενάντια στην Αγία Γραφή και τους Αγίου Πατέρες;

Απελπισμένοι οι Φατριαστές επικαλούνται την σελίδα 16 της Εγκυκλίου του 2005 στην οποία γράφεται: Χρησιμοποιεί πονηρώς (ο πρώην Θεσσαλονίκης) την έκφραση "Ο Χριστός ως Θεάνθρωπος είναι προαιώνιος", παραλείπων σκοπίμως ότι ο Χριστός ως Θεάνθρωπος είναι και Χρονικός, δηλαδή, ότι φέρει τόσον άπαντα τα θεϊκά, όσον και άπαντα τα ανθρώπινα ιδιώματα"! όμως δεν θέλου να προσέξουν ότι η Συνοδική Εγκύκλιος Αναφαίρεται ακριβώς στις ΔΥΟ ΦΥΣΕΙΣ και στα ΔΥΟ ΙΔΙΩΜΑΤΑ! ΅Ερωτούμε: Γνωρίζεται ο Χριστός με ΔΥΟ ΦΥΣΕΙΣ και με δύο ιδιώματα προαιωνίως από τους Αγίους Πατέρες για να είναι και προαιώνιος ως Θεάνθρωπος; Τι απελπισμένη στρεψοδικία είναι αυτή των φατριαστών;! Τι βάθος εγωισμού και πλάνης;! 

Ας μας υποδείξουν που καταδικάζεται η δογματική διευκρίνιση ότι ο Χριστός  ως Θεάνθρωπος δεν είναι προαιώνιος δηλαδή δεν φέρει προαιωνίως ο Θεός Λόγος την ανθρώπινη φύση.  Στα γραπτά (2001- 2017)  Λάμπρου Κτενά, Παν. Αλεξόπουλου, αγίου Θηβών Χρυσοστόμου, Ιερομονάχου Αυγουστίνου Βρακάτου και άλλων πολλών.  Ας μας υποδείξουν επίσης πού και πότε καταδικάστηκαν τα γραπτά αυτά. Διότι σε αυτά γράφτηκε η δογματική ανάλυση ότι ο Χριστός ως Θεάνθρωπος δεν είναι προαιώνιος. Εμπρός ας αποκαλύψουν οι "ομολογητές"...  (λέγε φατριαστές) Αρχιερείς Ιάκωβος και Ιγνάτιος (και οι συνεργοί τους) την μεγάλη κατ' αυτούς αλήθεια... Ειδάλλως, εφόσον δεν μπορούν να αποδείξουν την καταδίκη των ανωτέρω γραπτών, ας ομολογήσουν την προσποιητή τους  άγνοια και την παραποίηση των γεγονότων. που διαπράτττουν. Η Εκκλησία πάντοτε καταδίκαζε πεπλανημένες θεωρίες και κείμενα επώνυμα.

Για παράδειγμα, η Εκκλησία το 1993  καταδίκασε αιρετικές μελετες κληρικών δια της Β' Συνοδικής Εγκυκλίου για τις Ιερές Εικόνες (βλέπε φώτο κατωτέρω). Η Εγκύκλιος δεν "χαρίζεται" ούτε στον αείμνηστο Αρχιμανδρίτη π. Ιωαννίκιο, ούτε σε έτερο Μοναχό που στην προσπάθεια τους να αναιρέσουν τις εικονολογικές πλάνες, έπεσαν σε αντορθόδοξες θέσεις. Επαναλαμβάνουμε λοιπόν. Περιμένουμε να μας υποδείξουν οι Φατριαστές Αρχιερείς Ιάκωβος και Ιγνάτιος τις "καταδίκες" κατά των Μεσσηνίας κυρού Γρηγορίου, Θηβών κυρού Χρυστόμου,  Λάμπρου Κτενά, Παναγιώτη Αλεξόπουλου, Ιερομονάχου Αυγουστίνου Βρακάτου  και άλλων πολλών. Ισχυριζόμενοι "αιρέσεις" κατά των ανωτέρω προσώπων με τα οποία συνεργάζονταν αλλά και παρά των οποίων χειροτονήθηκαν, καταδικάζουν επί της ουσίας τον εαυτόν τους. ομολογούν δηλαδή, ότι χειροτονήθηκαν από τους κατ' αυτούς (!) "αιρετικούς" Επομένως είναι ανίεροι. Όμως δηλώνουν ότι είναι και οι "μοναδικοί ορθόδοξοι επίσκοποι στο σύμπαν". Ποιόν ορθόδοξο επίσκοπο θα βρούν να τους αποκαταστήσει (χειροθετήσει) αφού ειναι υπο "αιρετικών" χειροτονημένοι; Βλασφημούν δηλαδή ότι χάθηκε η ορθοδοξία! Υπενθυμίζουμε ότι ο Λάμπρος Κτενάς εξήλθε της μεθ' ημών Εκκλησιαστικής Κοινωνίας και δημοσιεύτηκε και σχετική Συνοδική Ανακοίνωση το 2015. Πουθενά δεν αναφέρεται ότι καταδικάζεται επειδή ομολογεί στο δογματικό λόγο ότι "Ο Χριστός ως Θεάνθρωπος δεν είναι Προαιώνιος"!!

Θα ολοκληρώσουμε στο επόμενο μέρος το ζήτημα περί της Συνοδικής Εγκυκλίου του 2005. Θα γίνει αναφορά στους συντελεστές Κληρικούς της φετινής αποκριάτικης φατρίας, (επισκόπους και ιερομονάχους) εκ των οποίων ο ένας έχει πανεπιστημιακό πτυχίο Θεολογίας. Θα αναφερθούμε στην υποκρισία και διπροσωπία αυτών, η οποία φαίνεται στα γραπτά τους, καθώς και στην υπό "αιρετικών" χειροτονία τους. 

Θα αναφερθούμε επίσης σε γραπτά ενός λαϊκού θεολόγου, ο οποίος μαζί με τον προαναφερθέντα κληρικό προωθούν και συνευδοκούν στην κατρακύλα τους. Επίσης θα αναφερθούμε στο λόγο της σύνταξεως της Εγκυκλίου του 2005 και το Χριστολογικό περιεχόμενο της.  Θα αποδείξουμε ότι ήταν όντως ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ και ΟΜΟΦΡΟΝΕΣ οι Αρχιερείς Μεσσηνίας κυρός Γρηγόριο, Θηβών κυρός Χρυσόστομος καθώς και οι άλλοι Αρχιερείς. Αυτοί την υποστήριξαν όχι με λόγια του αέρα (όπως οι θεομπαίκτες των Αποκρεών), αλλά με αγώνα Αληθείας και έργα καθώς και με την υπογραφή τους. 

Οι ενέργειες αυτές δώσανε στους μακαριστούς Αρχιερείς, τα εύσημά τους.   Τα παράσημα της Ομολογίας είναι για τους μακαριστούς αρχιερείς τα  παράσημα τους. Αντιθέτως η αποκριάτικη φατρία (και το περιβάλλον του πρώην Θεσσαλονίκης) εκτοξεύει κατ' αυτών συκοφαντίες και ύβρεις εναντίον των Αρχιερέων μας, οι οποίες αποδεικνύουν  την ομολογία τους. 

Προσφάτως μετά από 20ετία πράττει παρομοίως η αποκριάτικη φατρία του πρώην Μεσσηνίας κ. Ιακώβου που κηρύττει ότι ο Θηβών κυρός Χρυσόστομος είχε τα αναφερθέντα φρονήματα, τα οποία είναι κατ' αυτούς αιρετικά. Νέα, λοιπόν, παράσημα για τον κυρό Χρυσόστομο και κατά συνέπεια για τον ομόφρονα του Μεσσηνίας κυρό Γρηγόριο (+2009) από τους εχθρούς της Αληθείας. Αυτά τα παράσημα πήρανε μαζί τους με το Ομολογιακό και Θεάρεστο τέλος του όπως οι προκάτοχοί τους. Ας δώσει ο άγιος Τριαδικός Θεός να αξιωθούμε πάντες της Βασιλείας επουρανίως (Θριαμβεύουσα Εκκλησία). Αμην.

Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ 2005 ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2005 by ΕΚΚΛΗΣΙΑ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ

Παραθέτουμε παρακάτω κείμενο του Λάμπρου Κτενά για το διαφιλονικούμενο φρόνημα. Ο Λάμπρος Κτενάς ήταν πριν 20 χρόνια βασικός συνεργάτης του αοιδίμου Πρωθιεράρχου των Γ.Ο.Χ., Μητροπολίτου Μεσσηνίας κυρού Γρηγορίου και της Μονής Παναγουλάκη. Αυτός ήταν κατ' εντολήν του Μεσσηνίας κυρού Γρηγορίου, ο βασικός συντάκτης της Εγκυκλίου του 2005. Ο Κτενάς υπεραμύνεται ότι ο Χριστός δεν είναι προαιώνιος ως Θεάνθρωπος, όχι μόνο σε αυτό το φυλλάδιο αλλά και σε πολλά άλλα. Δεν καταδικάσθηκε ποτέ για το φρόνημά του αυτό μέχρι σήμερα. Δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ η μονή Παναγουλάκη εναντίον του Κτενα ότι δηλαδή είχε αυτά τά κατ᾽ αυτούς αιρετικά φρονήματα. Μετά είκοσι έτη, ο νύν Μεσσηνίας Ιάκωβος και η Μονή του (Παναγουλάκη) “ανακάλυψαν” ότι αυτά τα φρονήματα ήταν αιρετικά για να κάνουν ακόμη ένα σχίσμα. Γιατί άραγε; Συμφέροντα; Δυστυχώς ο καιροσκοπισμός βρίσκετε σε όλο το μεγαλείο του.

«Εἶναι ἢ δὲν εἶναι προαιώνιος ὁ Χριστός»;

Υπό Κτενά Λάμπρου ΣΥΝΤΑΚΤΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΤΟΥ 2005  και αμέσου ΣΥΝΕΡΓΑΤΟΥ του Μακαριστού Μεσσηνίας κυρού Γρηγορίου και ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΑΚΗ (2001- 2003)

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ Ο ΕΝ ΑΙΓΙΝΗ: «Κατὰ τὴν ἔννοιαν τῆς ἀντιδόσεως λέγομεν "τὸ προαιώνιον παιδίον", ἢ "Θεὸς πάσχει", ἔνθα νοεῖται τὸ πρόσωπον τοῦ Θεανθρώπου. Ἀλλὰ ἡ τῶν ἰδιωμάτων ἀντίδοσις ἐπιτρέπεται μόνον ἐν τῷ ἀπλῷ λόγῳ, οὐχὶ δὲ ἐν τῷ δογματικῷ» (Ἁγ. Νεκταρίου Ἱ. Κατήχησις, σελ. 74). 

Πολλοὶ Χριστιανοὶ ἔχουν μπερδευτεῖ μὲ τὸ «Κατὰ τὴν ἔννοιαν τῆς ἀντιδόσεως λέγομεν "τὸ προαιώνιον παιδίον", ἢ "Θεὸς πάσχει", ἔνθα νοεῖται τὸ πρόσωπον τοῦ Θεανθρώπου. Ἀλλὰ ἡ τῶν ἰδιωμάτων ἀντίδοσις ἐπιτρέπεται μόνον ἐν τῷ ἀπλῷ λόγῳ, οὐχὶ δὲ ἐν τῷ δογματικῷ» (Ἁγ. Νεκταρίου Ἱ. Κατήχησις, σελ. 74).  αὐτὸ καὶ ἐλάχιστοι ἀπαντοῦν σωστά, γιατὶ ἐλάχιστοι τὸ καταλαβαίνουν. 

Οἱ περισσότεροι Χριστιανοὶ ἀπαντοῦν ναί, γιατὶ νομίζουν πὼς τὸ ἐρώτημα λέει ἂν εἶναι ἢ δὲν εἶναι προαιώνιος ὁ/ὡς Θεός, δηλαδὴ ἡ θεϊκὴ φύση τοῦ Χριστοῦ! Δὲν καταλαβαίνουν πὼς τὸ ἐρώτημα αὐτὸ χρήζει ὑποχρεωτικὰ διευκρινήσεως, καθότι στὴ δογματικὴ γλῶσσα ζητᾶμε ἀπάντηση ἐπὶ δύο πραγμάτων διαφορετικῶν, ἐκ τῶν ὁποίων τὸ ἕνα θέλει θετικὴ ἀπάντηση, «ναί», καὶ τὸ ἄλλο θέλει ἀρνητική,«ὄχι»! Πρέπει νὰ γνωρίζουμε πὼς ἡ λέξη Χριστὸς περιέχει καὶ τὸ προαιώνιο, καὶ τὸ κτιστό, τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι προαιώνιο. 

Ὅταν ἀπαντήσουμε μονοσήμαντα, μὲ «ναί» τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι οἱ ἀναφερόμενοι στὴν θεϊκὴ φύση τοῦ Χριστοῦ, νὰ ὑποπίπτουν, ἐν ἀγνοία τους, σὲ δογματικὴ βλασφημία, ἀφοῦ ἔτσι δὲν ἐξαιροῦν ἐκ τοῦ προαιωνίου τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. 

Τὸ ἐρώτημα θέλει ἀρνητικὴ ἀπάντηση· ὄχι γιατὶ ἡ θεϊκὴ φύση τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι προαιώνιος, ἀλλὰ διότι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ προαιώνιος, δὲν ἦταν, καὶ γι᾽ αὐτὸ δὲν λέγεται Χριστὸς πρὸ τῆς γεννήσεώς Του ἐκ τῆς Παρθένου! 

Ἐδῶ ὁ λόγος μας εἶναι ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΣ, γι᾽ αὐτὸ δὲν ἰσχύει ἡ ἀντίδοσις τῶν ἰδιωμάτων τῶν δύο φύσεων, πράγμα ποὺ δικαιολογεῖ τὴ φράση «τὸ προαιώνιον παιδίον» κ.τ.ὅ.. Γι᾽ αὐτὸ τὸ λόγο ἀπαντῶ ὄχι, δὲν ὑπάρχει προαιώνιος Χριστός = κεχρισμένος, Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος! 

Ἡ λέξη «Χριστὸς» εἶναι δηλωτικὸ ΔΥΟ πραγμάτων. Δὲν μπορεῖς νὰ λὲς «ὁ Ἑλληνοαμερικανὸς» καὶ νὰ ἐννοεῖς μόνο τὸν Ἕλληνα ἢ μόνο τὸν Ἀμερικανό! Ἡ λέξη «Χριστὸς» εἶναι σύνθετος καὶ ὄχι ἁπλή. 

Ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς σ᾽ αὐτοὺς ποὺ ρωτοῦσαν ἐὰν εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἄκτιστος (=προαιώνιος) ἡ Ὑπόστασις (=τὸ Πρόσωπο) τοῦ Χριστοῦ, ἀπάντησε ὡς ἐξῆς: «Ἡ ὑπόστασις τοῦ Θεοῦ Λόγου πρὸ τῆς σαρκώσεως ἁπλῆ ἦν καὶ ἀσύνθετος καὶ ἀσώματος καὶ ἄκτιστος, σαρκωθεῖσα δὲ αὕτη γέγονε καὶ τῇ σαρκὶ ὑπόστασις καὶ γέγονε   ΣΥΝΘΕΤΟΣ   ἐκ Θεότητος, ἧς ἀεὶ εἶχε καὶ ἐξ ἧς προσείληφε σαρκός· καὶ φέρει τῶν δύο φύσεων τὰ ἰδιώματα ἐν δυσὶ γνωριζομένη φύσεσιν. Ὥστε ἡ αὐτὴ μία ὑπόστασις ἄκτιστός τε ἔστι τῇ Θεότητι καὶ κτιστὴ τῇ ἀνθρωπότητι, ὁρατὴ καὶ ἀόρατος» (Ἐκθ. Ἀκριβ. τῆς Ὀρθ. Πίστεως, ΕΠΕ 1, 428 -430). 

Ἀκόμα καὶ ἂν ρωτάει κάποιος γιὰ τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἐὰν εἶναι ἢ δὲν εἶναι προαιώνιο, πάλι δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀπαντήσουμε θετικὰ μὲ μονολεκτικὴ ἀπάντηση, διότι ἡ κτιστὴ ἀνθρώπινη φύση τῆς Ὑποστάσεως (τοῦ προσώπου) τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι προαιώνιος. 

Ἄλλο παράδειγμα: Γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε καλύτερα ρωτάμε. Εἶναι ἢ δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς ἀόρατος, πρᾶγμα ποὺ εἶναι συνώνυμο τοῦ «προαιώνιος»; Ἂν πεῖς ἔτσι ἀπλᾶ καὶ μονολεκτικά, ὁ Χριστὸς εἶναι ἀόρατος, ἀνατρέπεις ὅλα τὰ ὀρθόδοξα δόγματα, ἀφοῦ κατὰ τὴν Ἁγ. Γραφή «Χριστὸς» εἶναι «ὂ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὂ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν» (Α´ Ἰωαν. Α´,1). 

Πρέπει νὰ καταλάβουμε πὼς «Χριστὸς» καὶ «Λόγος» δὲν εἶναι δύο πρόσωπα, ἄλλος ὁ ἕνας καὶ ἄλλος ὁ ἄλλος. Εἶναι ὅμως ἄλλο πρᾶγμα τὸ ἕνα καὶ ἄλλο πρᾶγμα τὸ ἄλλο. Δηλαδή, τὸ "ἄλλο τὸ ἕνα καὶ ἄλλο τὸ ἄλλο" ἐννοεῖ ὅτι ὁ Λόγος εἶναι ἡ ἁπλὴ Ὑπόσταση τοῦ δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐνῶ ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ σύνθετη Ὑπόσταση τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἴτε Χριστὸς ποῦμε εἴτε Λόγος ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ πρόσωπο ὁμολογοῦμε δηλαδή τὸ Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ καὶ ὄχι ἁπλᾶ καὶ μόνο θεϊκή! Ὁ Πατὴρ δὲν ἔδωκε καφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας τὸν Υἱόν Του ὅταν τὸν ἐγέννησε Αὐτὸς προαιωνίως ὁμοούσιόν Του, δηλαδὴ μόνον Θεόν, ἀλλὰ ἔδωκε Αὐτὸν κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας ὅταν τὸν ἐγέννησε ἡ Παρθένος διπλοῦν τῆ φύσει, δηλαδὴ Θεὸν καὶ ἄνθρωπο Χριστόν, Θεάνθρωπον: «…ἐνήργησεν ἐν τῷ Χριστῷ ἐγείρας Αὐτὸν ἐκ νεκρῶν… καὶ Αὐτὸν ἔδωκε Κεφαλὴν ὑπὲρ πάντα τῇ Ἐκκλησίᾳ» (Ἐφεσ. Α´,22). Δηλ. ὁ Χριστὸς μετὰ τὴν Ἀνάστασίν Του ἐτέθη κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας μέλη εἴμαστε οἱ Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι δὲν εἴμαστε προαιώνιοι! Ποίων μελῶν κεφαλὴ ἦταν ὁ προαιώνιος Χριστός (ὅπως κάποιοι τὸν ἀποκαλοῦν), ὅταν δὲν ὑπῆρχαν οὔτε ἄνθρωποι οὔτε ἄγγελοι; Βλέπεται ποὺ ὀδηγοῦνται; (Σήμ. Ιστολογίου: Εδώ ομιλεί ακριβώς για το ποιο λόγο τέθηκε το ζήτημα. Πέρι της Κεφαλής της Εκκλησίας και όχι της προαιωνιότητας του Θεού. Ο Χριστός ως Θεός είναι Άναρχος. Άρχη γνωρίζει μόνο ως τέλειος άνθρωπος με την κατά σάρκα Γένννησή Του)

Κατὰ τὴν πίστη τῶν Ὀρθοδόξων ὁ Πατὴρ δὲν ἐγέννησε προαιωνίως Θεάνθρωπον! Δὲν σαρκώθηκε ὁ Χριστός, γιατὶ δὲν ὑπάρχει Χριστὸς προαιωνίος ἄσαρκος, ἀλλὰ σαρκώθηκε ὁ Θεὸς Λόγος, ὁ προαιώνιος, ὁ ὁποῖος μετὰ τὴ σάρκωσή Του ἔγινε (Θεάνθρωπος) καὶ λέγεται Χριστός! Μπερδεύονται κάποιοι γιατὶ θεωροῦν πὼς ὁ Χριστὸς εἶναι προαιώνιος. 

Π.χ. Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος, δὲν μπορεῖ νὰ λέγεται ἐπίσκοπος ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς γεννήσεώς του, ἀλλὰ μετὰ τὴν χειροτονία του. Ἂν π.χ. γεννήθηκε τὸ 1970, ἡ ἡλικία του μετράει ἀπὸ τότε λέμε ὅτι ἡ ἡλικία του εἶναι 54 ἐτῶν ἄνθρωπος. Ἂν τὸ 2010 χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος, πράγματι δὲν διαγράφηκε ἡ ἡλικία του, ἔτσι σήμερα θὰ εἶναι 54 ἐτῶν. Προσέξτε ὅμως. Εἶναι τόσων ἐτῶν αὐτὸ ποὺ γεννήθηκε τὸ 1970, γιατὶ ἁπλὸς ἄνθρωπος γεννήθηκε. Δὲν γεννήθηκε διπλός, ἄνθρωπος-ἐπίσκοπος! Ἄνθρωπο-ἐπίσκοπο τὸν ἔκανε ἀργότερα ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἔγινε 40 ἐτῶν ἄνθρωπος. Ἔτσι λέμε ὅτι εἶναι 14 χρόνια/χρονῶν ἐπίσκοπος. Καὶ τώρα πᾶμε στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. 

Ὁ Θεὸς Πατὴρ προαιωνίως γέννησε Υἱὸν Θεόν, καὶ ἡ ἡλικία Αὐτοῦ ποὺ γέννησε εἶναι προαιώνιος. Τὸ πρόσωπο ὅμως αὐτὸ (τὸ προαιώνιο) πολὺ ἀργότερα γεννήθηκε γιὰ δεύτερη φορὰ ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία ὄχι ἁπλὸς Θεός, ὅπως ἦταν τότε, ἀλλὰ διπλός, δηλαδὴ Θεὸς καὶ ἄνθρωπος (Θεάνθρωπος). Ἔτσι ἀπὸ τότε ὀνομάζεται Χριστός, ὅπως καὶ αὐτὸς ποὺ ἀπὸ τὸ 2010 καὶ μετά, ὀνομάζεται ἐπίσκοπος. 

Πράγματι ὅταν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε Χριστός, δὲν διαγράφηκε ἡ προηγούμενη ἡλικία ποὺ εἶχε ὡς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός. Ἀλλὰ τὸ προαιώνιον ποὺ ἔχει εἶναι τῆς θεϊκῆς Του φύσεως, ἐκείνης ποὺ εἶχε ἐκ τῆς γεννήσεώς Του ἐκ τοῦ Πατρός. Συμβαίνει τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὸν παραπάνω ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος ἔχει τὴν ἡλικία τῶν 54 ἐτῶν ἀνθρώπου καὶ ὄχι ἄνθρωπο-ἐπισκόπου! Ἂν οἱ γονεῖς του γεννοῦσαν διπλόν, ἄνθρωπον καὶ ἐπίσκοπον, τότε πράγματι ὡς τοιοῦτος θὰ ἦταν σήμερα 54 ἐτῶν. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν Χριστό. 

Ἂν ὁ Πατὴρ προαιωνίως γεννοῦσε διπλόν, Θεὸν καὶ ἄνθρωπον, πράγματι ὁ Χριστὸς θὰ ἦταν προαιώνιος! Κάποιοι παρασύρονται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι Χριστὸς καὶ Θεὸς Λόγος εἶναι τὸ ἴδιο πρόσωπο καὶ λέγοντας «Χριστὸς» ἐννοοῦνε τὸ ἁπλὸ πρόσωπο «Θεὸς - Λόγος» καὶ ὄχι τὸ διπλό, «Θεάνθρωπος». Ὅταν ψάλλουμε τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν» δὲν μποροῦμε νὰ ἐννοήσουμε τὸ προαιώνιο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ γιατὶ ἔτσι ὁ ὕμνος θὰ μεταφράζονταν: «Θεὸς Λόγος Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν» τὸ ὁποῖο εἶναι βλασφημία. Βλέπετε πόση σπουδαία δογματικὴ διαφορὰ ἔχουν μεταξύ τους οἱ λέξεις, Χριστὸς καὶ προαιώνιος Θεὸς Λόγος; Βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ (ὄχι τοῦ Χριστοῦ) καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!

Στὸ δογματικὸ λόγο δὲν ἰσχύει ὁ «τρόπος τῆς ἀντιδόσεως τῶν ἰδιωμάτων τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ», δυνάμει τοῦ ὁποίου μποροῦμε νὰ ποῦμε «τὸ προαιώνιον παιδίον». Ἐπ᾽ αὐτοῦ ὁ ἅγιος Νεκτάριος λέει: «Κατὰ τὴν ἔννοιαν τῆς ἀντιδόσεως λέγομεν "τὸ προαιώνιον παιδίον", ἢ "Θεὸς πάσχει", ἔνθα νοεῖται τὸ πρόσωπον τοῦ Θεανθρώπου. Ἀλλὰ ἡ τῶν ἰδιωμάτων ἀντίδοσις ἐπιτρέπεται μόνον ἐν τῷ ἀπλῷ λόγῳ, οὐχὶ δὲ ἐν τῷ δογματικῷ!» (Ἁγ. Νεκταρίου Ἱ. Κατήχησις, σελ. 74). 

**********************

Ένα άλλο γεγονός που αποδεικνύει το μέγεθος της υποκρισίας των μελών της φατρίας είναι ένα κείμενο του Αρχιμανδρίτη Ευθυμίου Επιφανίου με τίτλο "Οικουμενικόν Σκάνδαλον 2002 - 2022". Στο βιβλίο αυτό ο αποθανών Αρχιμανδρίτης Ευθύμιος Επιφανίου κατηγορεί όσους διευκρίνιζαν ορθοδόξως ότι "ο Χριστός δεν είναι Προαιώνιος ως Θεάνθρωπος." Αναφέρει ονομαστικά όλους όσους έγραψαν το ορθόδοξο αυτό φρόνημα γραπτώς. Σήμερα, όμως, κάποιοι εξ αυτών των τότε ορθοδόξων συντάσσονται με τούς φατριαστες. Γραφουν δηλαδή αντίθετα με αυτά που έγραφαν τότε. Υποστηρίζουν οτι είναι αιρετικο φρόνημα αυτο που τότε  έγραφαν ως ορθόδοξο. Έπεσαν οι εν λόγω υποκριτές στον ίδιο "εμετό" του πρώην Θεσσαλονίκης και των φατριαστων. Μάλιστα, χρησιμοποιούν ιδιοτελώς και την ίδια κατηγορία του πρώην Θεσσαλονίκης (που καταδίκαζαν παλαιότερα) ότι δήθεν οι Ορθόδοξοι "δεν φρονούν ότι ο Χριστός είναι προαιώνιος Θεός"!!! Άπαγε της αισχράς και πονηράς βλασφημίας αυτών!

Αυτό που φρονούσαν τότε, σήμερα το καταδικάζουν σαν αίρεση, σε αντίθεση με το σταθερό φρόνημα των Ορθοδόξων. Αυτό αποδεικνύει την ύπαρξη μεγάλων σκοπιμοτήτων υπό των φατριαστών. Η σημερινή συκοφαντία τους εναντίον των ορθοδόξως φρονούντων αναιρείται από αυτά που έγραφαν τότε και πέφτει στα κεφάλια τους.  Έχουν τα αναθέματα και τις καταδικές της Συνοδικής Εγκυκλίου του 2005. Επίσης  Είναι χαρακτηριστικό ότι αν αναζητήσουμε τον όρο "προαιώνιος Θεάνθρωπος" στο διαδίκτυο, θα προβληθούν μόνο άρθρα και εργασίες οπαδών του πρώην επισκόπου Θεσσαλονίκης κ. Χρυσοστόμου Μητρόπουλου!

Δογματική ανάλυση περί Θεανθρώπου Χριστού υπό Μοναχού π. Σεραφείμ Ζήση, Θεολόγου. Προφανώς δεν συμφωνούμε με όλες τις δογματικές αναλύσεις (π.χ. για την Συμβολική εικόνα της Αγίας Τριάδος) αλλά δεν φοβόμαστε να ερανιστούμε ότι χρησιμοποιείται από τον θείο λόγο των Αγίων Πατέρων μας. Αυτό έπραξαν Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας ως πνευματικές μέλισσες στις εθνικές κοινωνίες.