2018/11/30

Η ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ (+1927)


Η ΖΗΛΩΤΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΩΝ 


ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ. ΗΧΟΣ Δ'
Η αμνάς σου Ιησού, κράζει μεγάλη τη φωνή. Σε Νυμφίε μου ποθώ, και σε ζητούσα αθλώ,
 και συσταυρούμαι και συνθάπτομαι τω βαπτισμώ σου· και πάσχω δια σε, ως βασιλεύσω συν σοι, 
και θνήσκω υπέρ σου, ίνα και ζήσω εν σοι· αλλ’ ως θυσίαν άμωμον προσδέχου την μετά πόθου τυθείσάν σοι.
 Αυτής πρεσβείαις, ως ελεήμων, σώσον τας ψυχάς ημών.

16 by on Scribd


15 by on Scribd


2018/11/28

ΤΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΩΘΙΕΡΑΡΧΟΥ ΜΑΣ


Πολυχρόνιον ποίησαι Κύριος ο Θεός 
τον Πανιερώτατον και Πατέρα ημών, 
Μητροπολίτην Θηβών και Λεβαδείας
 και Πρόεδρον της Ιεράς Συνόδου ημών
κύριον κύριον Χρυσόστομον. 
Κύριε, φύλαττε Αυτόν εις πολλά έτη.
ΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΕΤΗ ΔΕΣΠΟΤΑ!

Τη Δευτέρα 13/26 Νοεμβρίου, ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία μας τιμά τον Άγιο Πατέρα Ιωάννη τον Χρυσόστομο, εορτάζει ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Τοποτηρητής της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Γ.Ο.Χ. Αθηνών και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Ακαινοτομήτου Εκκλησίας της Ελλάδος. Εφέτος ο Σεπτός Πρωθιεράρχης της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος είχε την χαρά να τον συνοδεύουν και οι ευχές της υπό τον Σεβ/το Μητροπολίτη Κισινάου κ. Αδριανού Ιεράρχίας της αδελφής Εκκλησίας της Ρωσίας.
Ανήμερα της εορτής του Χρυσορρήμονος τελέστηκε πανηγυρική, Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία στην έδρα της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών, τον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίων Ταξιαρχών Θήβας. Της Θείας Μυσταγωγία προεξήρχε ο εορτάζων Άγιος Πρόεδρος μετά των Σεβασμιοτάτων Μητροπολιτών Φθιώτιδος κ. Ιγνατίου και Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμά (του Σεβ/του Μεσσηνίας κ. Ιακώβου περιοδεύοντος ποιμαντικώς στην Αμερική), βοηθούμενοι υπό των Ιερομονάχων π. Αυγουστίνου, π. Ευθυμίου, π. Βησσαρίωνος και του Ιεροδιακόνου π. Αθανασίου.
Προσήλθε πλήθος πιστών κυρίως από την Αττικοβοιωτία αλλά και από άλλες περιοχές, παρά το εργάσιμο της ημέρας. Οι πιστοί είχαν την ευλογία να ασπαστούν πλείστα ιερά Λείψανα Αγίων που ήταν εκτεθειμένα προς προσκύνηση ήδη από την εορτή των Αγίων Ταξιαρχών. Επίσης παρέστησαν αντιπροσωπείες Ιερών Μονών.
Προ της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε η ευλόγηση των Άρτων ενώ τον Θείο Λόγο κήρυξε ο Σεβ/τος Μητροπολίτης Αττικής κ. Κοσμάς, αναφερθείς στην ζωή του Αγίου Ιωάννου Χρυσόστόμου. Υποδειγματική υπήρξε και η διακονία των Ιεροψαλτών στα αναλόγια από διάφορες ενορίες, δίνοντας πανηγυρικό τόνο και εντείνοντας στην πνευματική ανάταση των πιστών.
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ο Πανιερώτατος Πρωθιεράρχης της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ευχαρίστησε τους πιστούς για την προσέλευση τους και τις ευχές τους. 
Ο Σεβασμιότατος Φθιώτιδος κ. Ιγνάτιος ευχήθηκε εκ μέρους της Ιεράς Συνόδου να υπομένει και να διδάσκει το λογικό Ποίμνιο ως σύγχρονος Χρυσόστομος.  Οι χοροί των αδελφών και πατέρων έψαλλαν τον "Πολυχρόνισμό" του Αγίου Προέδρου και ο  Πανιερώτατος Πρωθιεράρχης διένειμε το αντίδωρο, δεχόμενος τις εγκάρδιες ευχές των πιστών. Τέλος, οι πιστοί δέχθηκαν την φιλοξενία των Θηβαίων αδελφών ενώ προσφέρθηκε και Τράπεζα για τους Πατέρες και τους πιστούς που προσήλθαν από μακριά.






ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΡΣΙΝΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

2018/11/25

ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ


300 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ
ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ (11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1718)



ΑΠΟ ΕΠΙΣΤΟΛΗ (ΣΕ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ) ΤΟΥ ΑΟΙΔΙΜΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΗ (10/2/1760)

Ο Ἀνδρέας, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν οἰκογένεια τῶν Ἑνετῶν Πιζάνη, ἦταν Ἔπαρχος (Ἁρμοστὴς) τῆς Κερκύρας μετὰ ἀπὸ τὴν τελευταίως γενομένη πολιορκία τῆς Νήσου ἀπὸ τὶς δυνάμεις τῶν Ἀγαρηνῶν κατὰ ξηρὰν καὶ θάλασσαν. Αὐτὸς σχεδίασε κατὰ νοῦν νὰ χτίσῃ μέσα στὸν περιώνυμο Ναὸ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος τοῦ θαυματουργοῦ ἀλτάρι* Λατινικὸ (altare - altarium = βωμός, ἁγία τράπεζα) καὶ ἐπάνω σ᾿ αὐτὸ νὰ τοποθετήσῃ ὁριστικὰ τὸ θαυματουργὸ Λείψανο, ἐπειδὴ πίστευε πὼς μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ Λατῖνοι θὰ ἀποκτοῦσαν μὲν δικαίωμα, ὥστε ἐξουσιαστικῶς νὰ τιμοῦν καὶ νὰ δοξάζουν τὸν Ἅγιο, στὴν πραγματικότητα ὅμως ἐπειδὴ ἐπιθυμοῦσαν νὰ τὸ κατάσχουν καὶ νὰ τὸ κάνουν δικό τους, ὅπως ἔκαναν καὶ γιὰ τὰ περισσότερα τῶν ἱερῶν Κειμηλίων, γιὰ τὰ ὁποῖα ἡ ᾿δική μας Ἐκκλησία ἐξόχως κἄποτε σκιρτοῦσε ἀπὸ χαρὰ καὶ μ᾿ αὐτὰ ἐκοσμεῖτο. Ὅπως ὅμως ἐγὼ ἄκουσα ἀπὸ κἄποιον ἄνδρα, ποὺ ἦταν σὲ θέσι νὰ τεκμηριώσῃ ἐμφανέστατα μιὰ ὑποψία ποὺ ὑπῆρχε στὰ ἐνδόμυχα τῆς ψυχῆς τῶν πιστῶν, ἀλλὰ δὲν ἔφθανε στὰ χείλη των, ἦταν νὰ κλέψουν αὐτὸ ποὺ γιὰ ᾿μᾶς ἀποτελοῦσε πολύτιμο θησαυρὸ καὶ νὰ τὸ μετακομίσουν στὴν Βενετία, γιὰ νὰ ἀποβῇ προστασία καὶ σέμνωμα ὄχι τυχαῖο καὶ σύνηθες καὶ στολίδι ἀπαράμιλλο τῆς ἀριστοκράτισσας ἐκείνης πόλεως.

Ἔφθασε λοιπὸν ἡ στιγμή, κατὰ τὴν ὁποίαν ἔμελλε νὰ πραγματοποιήσῃ τὸ σχέδιό του ὁ Κυβερνήτης, καὶ ᾿πήγαινε λοιπὸν πρὸς τὸν Ναό, ὅταν ὁ ἥλιος ἔκλινε πρὸς τὴν δύσι του, περιστοιχούμενος ἀπὸ τὴν συνηθισμένη φρουρά του, καὶ ἔθεσε σὲ ἐνέργεια αὐτὰ ποὺ εἶχε στὸν νοῦ καὶ στὴν καρδιά του, τὰ ὁποῖα ὅμως ποτὲ δὲν θὰ ἐπραγματοποιοῦντο. ᾿Πήγαινε δὲ γιὰ νὰ προσκυνήσῃ δῆθεν τὴν χαριτόβρυτο Λάρνακα, καὶ τάχα γιὰ νὰ σχεδιάσῃ τὰ τῆς οἰκοδομῆς τοῦ ἀλταρίου* μέσα στὸν Ναό· ἦταν δὲ κοντά του καὶ ὁ ἀρχιτέκτων, καὶ ἔγιναν πολλὲς προτάσεις καὶ κινήσεις μέσα στὸν Ναὸ ποὺ εἶχαν σχέσι καὶ μὲ τὴν θέσι τῆς Λατινικῆς τραπέζης καὶ γιὰ τὰ μέτρα καὶ γιὰ τὸ σχῆμα καὶ γιὰ τὴν ὁριστικὴ ἐπάνω σ᾿ αὐτὴ τοποθέτησι τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου. Οἱ δὲ δικοί μας, τόσο οἱ ἐπίσημοι κληρικοὶ ὅσο καὶ οἱ προὔχοντες λαϊκοί, ἐπειδὴ ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν ἠδικοῦντο, ᾿φώναζαν καὶ παρεπονοῦντο, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ θερμὰ παρακαλοῦσαν νὰ διασωθοῦν τὰ ἀρχαῖα προνόμιά τους καὶ νὰ μὴ δεσμευθῇ κἄτι καὶ μετακινηθῇ ἀπὸ τὰ ἐπικρατοῦντα ἔθιμά τους, καὶ μάλιστα ἀπ᾿ αὐτὰ ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν ἐκκλησία. Τίποτα ὅμως δὲν κατώρθωναν, διότι οὔτε ὅλως ἀναλλοίωτα τὰ ἱερά τους προνόμια ᾿νόμιζε πὼς ἔπρεπε νὰ πεισθῇ νὰ ἀφήσῃ ὁ Κυβερνήτης, οὔτε ᾿σκεφτόταν νὰ ὑποχωρήσῃ σὲ κἄτι μικρὸ ἀπ᾿ αὐτὰ ποὺ εἶχε στὴν πρόθεσί του, ὁπότε τράπηκαν πρὸς τὸν Θεὸ « ἐκχύσαντες ἐνώπιόν Του τὴν δέησί τους, ὅπως λέγει ὁ ψαλμικὸς στίχος, καὶ τὴν θλῖψι τους ἐνώπιον Αὐτοῦ ἀπαγγέλλοντες » [« ἐκχεῶ ἐνώπιον Αὐτοῦ τὴν δέησίν μου, τὴν θλῖψιν μου ἐνώπιον Αὐτοῦ ἀπαγγελῶ» (Ψαλμ. ριδ´ 2)], συγχρόνως δὲ καὶ τὸν θαυματουργὸ Ἅγιό τους θερμὰ ᾿ζητοῦσαν νὰ τοὺς βοηθήσῃ καὶ μὲ δάκρυα τὸν παρακαλοῦσαν νὰ μὴ παρίδῃ τὴν ἐκκλησία του, μέσα στὴν ὁποία τόσο πολὺ τὸ ὄνομά του ἔχει ἐπικληθῇ καὶ ἡ ὁποία μὲ τὸ πρόσχημα τῆς τιμῆς τόσο βάναυσα ὑβρίζεται, οὔτε νὰ ἀνεχθῇ τῆς Λατινικῆς λειτουργίας τὸ καινοτόμημα.

Kαὶ ἐνῷ αὐτὰ συνέβαιναν, ἐπῆλθε νύχτα ἐκείνη, ποὺ θὰ ὁδηγοῦσε στὴν ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποία ἑορτάζεται, ἀπὸ ἐμᾶς μνήμη τῶν τριῶν Ἁγίων Μαρτύρων, Μηνᾶ, Βίκτωρος καὶ Βικεντίου (11 Νοεμβρίου). Καὶ κατὰ τὰ μεσάνυχτα, ἐνῶ πολὺ ᾿λίγο καὶ ἥσυχα ᾿ψιχάλιζε, ἔξαφνα ἀκούσθηκε ἐκκωφαντικὴ βροντὴ καὶ ᾿ξέσπασε ἀνεμοστρόβιλος μὲ ἀστροπελέκια καὶ συγχρόνως ἔγινε σεισμὸς φοβερὸς καὶ τρομερός, ὑπερβολικὰ διαρκὴς καὶ δυνατὸς ποὺ συνετάραξε ὅλη τὴν Νῆσο, ὥστε ἐξ αἰτίας τῆς βιαιότητος τοῦ κραδασμοῦ, οἱ στηρίξεις καὶ οἱ ἀσφάλειες τῶν θυρῶν καὶ τῶν παραθύρων ἄλλες μὲν ἔσπασαν, ἄλλες δὲ πάλι ἐξουδετερώθηκαν καὶ ἔτσι τὰ σπίτια ὁλωσδιόλου ἔμειναν ἀνοιχτὰ καὶ ἀπὸ τὸ φῶς περιλάμφθηκαν, ποὺ σἂν νὰ προερχόταν ἀπὸ κάμινο ὁλοκληρωτικὰ καιομένη, ἦταν μεγάλο σὲ ποσότητα καὶ ἀδιάλειπτο σὲ διάρκεια, σὲ σύγκρισι μὲ τὸ φῶς τῆς ἀστραπῆς, ποὺ εἶναι στιγμιαῖο καὶ ἀμυδρό. Ὅλοι λοιπόν, ἀφοῦ ᾿πετάχθηκαν ἀπ᾿ τὰ κρεββάτια τους, βουβοὶ καὶ μὲ φοβισμένη τὴν ψυχὴ καὶ κατάπληκτοι, αὐτὸ τοῦτο πρῶτο ἐξέλαβαν, ὅτι ἡ γῆ μὲ τὴν φωτιὰ ἀναμείχθηκε καὶ ᾿πίστεψαν ὅτι παρουσιάσθηκε ἡ ὥρα τῆς συντελείας τοῦ κόσμου.

Ὕστερα, ἀφοῦ ὁπωσδήποτε ᾿βρῆκαν τοὺς ἑαυτούς των, μὲ τρεμάμενα πόδια, καὶ μὲ ὅση ᾿μποροῦσαν ταχύτητα οἱ περισσότεροι πρὸς αὐτὸν τὸν θαυματουργὸ Ἅγιο ἔσπευσαν νὰ φθάσουν τρέχοντας. Ἀφοῦ δὲ ᾿μπῆκαν στὸν Ναὸ περισσότερο ἔκθαμβοι ἔγιναν, ἐπειδὴ μὲ τὰ ἴδια τὰ μάτια τους εἶδαν τὴν ἀσημένια κανδήλα, ποὺ ἦταν ἐντυπωσιακὴ γιὰ τὸ μέγεθος καὶ τὴν ὡραιότητά της, ἀφιέρωμα τοῦ Κυβερνήτη, ποὺ μολονότι ᾿κρεμόταν μὲ σιδερένια καὶ παχειὰ ἁλυσίδα, νὰ εἶναι πεσμένη στὸ δάπεδο, καὶ συγχρόνως ἄκουσαν νὰ γίνεται εὐρὺς λόγος γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς ἀκροπόλεώς των. Διότι παραβρέθηκαν αὐτοὶ ποὺ ᾿μποροῦσαν νὰ τοὺς πληροφορήσουν, ὅτι κεραυνὸς ποὺ ρίφθηκε ἀπ᾿ τὸν οὐρανὸ καὶ ἔφθασε μέχρι τὶς ὑπόγειες ἀποθῆκες, στὶς ὁποῖες ἦταν ἀσφαλισμένη ἡ πυρίτιδα καὶ τὰ ἄλλα πολεμοφόδια, καὶ αὐτὰ ἀφοῦ τὰ ἄναψε ἀκαριαίως, ἀμέσως ὁλόκληρος καὶ ἀπὸ τὰ βάθη του ἀνατινάχθηκε ὁ ὑπερκείμενος λόφος, κάθε δὲ σπίτι ποὺ ὑπῆρχε σ᾿ αὐτόν, κατακαλύφθηκε μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς οἰκήτοράς του, πρὸ πάντων δὲ τὸ σπίτι τοῦ Κυβερνήτη καὶ πολλῶν προὐχόντων, οὕτως ὥστε σεισμόταφοι νὰ τοὺς ἀποβοῦν τὰ σπίτια τους καὶ σὲ ἀνάπαυσι Ἅδου νὰ βρεθοῦν αἰφνιδίως κοιμισμένοι, καὶ ᾿πάνω στὰ κρεββάτια τους, ὅπου ᾿κοιμῶνταν τὸν τόσο ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ζωή τους ὕπνο, ἢ μᾶλλον ζῶντες ἀκόμα κατέβηκαν στὸν Ἅδη, χωρὶς νὰ παραστῇ ἀνάγκη νὰ ἀνοιχθοῦν ἀπὸ ἀνθρώπους μνήματα γιὰ τὸ θάψιμό τους, ἀφοῦ ἡ γῆ ἀπὸ μόνη της ᾿φρόντισε νὰ ἐπισωρεύσῃ ᾿πάνω τους χώματα καὶ βαθειὰ νὰ τοὺς κατακαλύψῃ.

Καὶ τώρα σώζεται, καὶ ὅλοι μας, τὸ βλέπουμε, ὡς τεράστιο ἐρείπιο· καὶ θρυλλουμένη καὶ ἱστορικὴ πάλαι ποτὲ ἀκροκορυφὴ τῶν Κερκυραίων, ποὺ ἦταν ἀπάτητη καὶ ἀπ᾿ τὰ γίδια ἀκόμη, κορυφὴ ποὺ ἄγγιζε τὰ σύννεφα, βουνοκορφὴ ᾿ψηλότερη κι᾿ ἀπ᾿ αὐτὴν τὴν ᾀδομένη Ἄορνο (βλ. Ἀριανοῦ Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις: ἀπρόσιτη καὶ στὰ ὄρνεα ἀκόμη), τώρα στέκεται ἀκρωτηριασμένη καὶ ἀκέφαλη, μνημόσυνο διαρκές, ποὺ «θὰ συμπαραμένη μαζὶ μὲ τὸν ἥλιο καὶ ἕως ὅτου καταργηθῇ ἡ σελήνη» [«καὶ συμπαραμενεῖ τῷ ἡλίῳ καὶ ... ἕως οὗ ἀνταναιρεθῆ ἡ σελήνη» (Ψαλμ. οα´ 5-8)], καὶ ποὺ ἀπέβη ἀναμφισβήτητος ἀπόδειξις τῆς τότε θαυματουργίας καὶ τῆς ἀδιαλείπτως ἐπισκιαζούσης τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία δυνάμεως καὶ χάριτος.

Πηγή: "Ασματική Ακολουθία Φρικτού Θαύματος". π. Κυπριανού Γιούλη, Αθήνα, 2018.)

2018/11/24

Η ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ὅτι ἡ ὁρολογία τῆς διαστάσεως καὶ τῆς διαιρέσεως ἀπαντᾶται  καὶ 
μετὰ τὴν συμπλήρωσιν τῶν ἐργασιῶν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.



Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πάντοτε μία καὶ δὲν δύναται ποτὲ νὰ ὑπάρξη διάστασις ἢ διαίρεσις -μέ τὴν ἔννοιαν τῆς συνυπάρξεως δύο ἀλληλομαχουμένων μερίδων μὲ προφανῶς ἀντίθετες καὶ ἀντιφατικὲς ὁμολογίες- εἰς τὸ σῶμα της.
Ἐν τούτοις, ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς συχνὰ ἀναφέρονται σὲ αἱρέσεις ἢ σὲ σχίσματα ὡς προκαλοῦντα διαιρέσεις «ἐν τῇ Ἐκκλησία». Τοιαῦτες ἐκφράσεις δὲν ἀποσκοποῦσαν εἰς τὴν ὑποστήριξιν τῆς ἰδέας, ὅτι δύνανται νὰ συνυπάρχουν δύο ἐξωτερικῶς διηρεμένες κοινότητες ἐντός τῆς ἰδίας ἀοράτου Ἐκκλησίας. Μᾶλλον ἐκφράζουν τὴν ἱστορικὸ-κανονικὴν διάστασιν τῆς πραγματικότητος εἰς τὴν ὁρολογίαν τῆς ἀνθρώπινης νοήσεως: ὅτι δύο κοινωνιολογικῶς ἐννοούμενες ὁμάδες ἰσχυρίζονται ἀνταγωνιστικῶς, ὅτι εἶναι ἡ ἀληθὴς Ἐκκλησία.
Ὅτι αὐτὴ ἡ ἑρμηνεία τῶν ἐν λόγῳ ἐκφράσεων συλλαμβάνει τὸν ἀληθῆ σκοπὸν τῶν συγγραφέων, καὶ συνεπῶς εἶναι ὀρθότερη τῆς πρώτης, ἀποδεικνύεται ἀπό τὸ γεγονὸς, ὅτι παρόμοια ὁρολογία χρησιμοποιεῖται καὶ μετὰ τὴν καταδίκην μιᾶς αἱρέσεως ἀπὸ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ὅταν δὲν ἀμφισβητεῖται, ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἀποτελοῦν χωριστή, ψευδῆ ἐκκλησία.
Αὐτὴ ἡ διαπίστωσις δηλώνει, ὅτι ἡ ὁρολογία τῆς διαιρέσεως καὶ τῆς διαστάσεως χρησιμοποιεῖται ἀδιακρίτως, ἀδιάφορα ἀπό τὸ ἂν μία αἵρεσις ἔχει καταδικασθεῖ ἢ ὄχι.
Ὅμως, τὸ γεγονὸς, ὅτι αὐτὴ ἡ ὁρολογία χρησιμοποιεῖται πρὶν ἀπὸ μίαν Οἰκουμενικὴν Σύνοδον δὲν δύναται νὰ ἑρμηνευθῆ ὡς ἐπιδεικῦον, ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἀνήκουν εἰς τὴν μίαν ἀλλὰ ... τάχα διηρεμένην Ἐκκλησίαν ὡς ἄκριτοι.
Εἰς τὸν Σλαβονικὸν βίον τοῦ Ἁγίου Παύλου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ὁ ὁποῖος ἔζησε μετὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, διαβάζουμε ὅτι «ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἦταν ταραγμένη, ἐν διχοφωνίᾳ, καὶ ἀποστερημένη ἱεραρχῶν ἀφοσιωμένων εἰς τὴν στήριξίν της».
Ὁμοίως, εἰς τὸν Σλαβονικὸν βίον τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου διαβάζουμε: «Ὁ βασιλεὺς τότε ἐξέδωσε διάταγμα εἰς ὅλην τὴν αὐτοκρατορίαν, διατάζοντας νὰ ἐκδιωχθοῦν ὅλοι οἱ Ἀρειανοὶ ἀπὸ τὰς πόλεις διὰ τῆς ἀπειλῆς καὶ τῆς βίας. Οὕτως, ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος καθάρισε τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς.»
Ὅλα αὐτά, ὅμως, ἔγιναν μετὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἡ ὁποία εἶχεν ἤδη καταδικάσει τὸν Ἀρειανισμόν. Παρομοίαν ἔκφρασιν χρησιμοποίησαν οἱ Ἅγιοι Σάββας καὶ Θεοδόσιος γράφοντες πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα Ἀναστάσιον:
«…τούτων δὲ πάντων [τῶν ταραχῶν] ἀρχηγὸς καὶ αὐτουργὸς καθέστηκεν ὁ ἄνωθεν καὶ ἐξ ἀρχῆς Ἀκέφαλος καὶ Ἀποσχίστης Σευῆρος, ὁ τῆς Ἀντιοχέων πρόεδρος, ἐπ’ ὀλέθρῳ τῆς οἰκείας ψυχῆς καὶ τῆς κοινῆς πολιτείας κατὰ Θεοῦ συγχώρησιν διὰ τὰς ἁμαρτίας ἠμῶν προβληθείς…» (Κυρίλλου Σκυθοπόλεως, Βίος Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, Kyrillos von Skythopolis, ed. E. Schwartz, Texte und Untersuchungen 49.2., (Leipzig: Hinrichs, 1939), 154.24-155.2.). Ἂν καὶ γράφουν πενῆντα χρόνια μετὰ τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἀποκαλοῦν τὸν Σευῆρον ὡς «πρόεδρον τῆς Ἀντιοχέων [Ἐκκλησίας]», ἐνῶ εἰς τὴν πραγματικότητα ἦταν ἐπίσκοπος μόνον τῶν αἱρετικῶν, ὄχι τῶν Ὀρθοδόξων! Προφανῶς, τοιαῦτες ἐκφράσεις χρησιμοποιοῦνται συμβατικῶς, ἔχοντας ἀναφορὰ στὴν κοινωνιολογικὴν διάστασιν τοῦ σχίσματος.
Παρόμοια παραδείγματα ἔχουμε εἰς τὰ τροπάρια τοῦ ὄρθρου τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰς τὸν ἀπολογητικὸν λόγον «Πρὸς τὸν Λαὸν» τοῦ Ἁγίου Ταρασίου, πρὶν τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, καὶ εἰς Συνοδικὸν Ὄρον τοῦ 843 πού ἀναστύλωσε ἐκ νέου τὰς εἰκόνας.
Εἰς τὸ πρῶτον τροπάριον τῆς Α΄ ὠδῆς τοῦ κανόνος τῆς Κυριακῆς της Ὀρθοδοξίας, ψάλλεται:
"Μεγίστην εὐεργεσίαν βλέποντες, χεῖρας κροτήσωμεν, τὰ διεστῶτα μέλη τοῦ Χριστοῦ, συνηγμένα πρὸς ἕνωσιν, καὶ τὸν Θεὸν αἰνέσωμεν, τὸν τὴν εἰρήνην πρυτανεύσαντα."
Εἰς τὴν ΣΤ΄ ὠδήν, ψάλλεται:
"Γυμνοῦται, κατηφείας καὶ σκότους αἱρέσεως, ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, καὶ φορεῖ χιτῶνα τῆς εὐφροσύνης, καὶ τῇ θείᾳ, καὶ φωσφόρῳ πυκάζεται χάριτι."
Εἰς τὸ πρῶτον ἑξαποστειλάριον, βρίσκουμε καὶ τὰ ἑξῆς σχετικά:
"Σκιρτήσατε μετ' εὐφροσύνης ἄσατε, Ὡς θαυμαστά σου καὶ ξένα, Χριστὲ βοῶντες τὰ ἔργα! καὶ τὶς ἰσχύσει ἐξειπεῖν, Σῶτερ τὰς δυναστείας σου, τοῦ τὴν ἡμῶν ὁμόνοιαν, καὶ συμφωνίαν εἰς μίαν, ἑνώσαντος Ἐκκλησίαν;"
Ἴσως τὸ πιὸ ἀκραῖο παράδειγμα εἶναι αὐτὸ τῆς ἀπολογίας τοῦ Ἁγίου Ταρασίου «Πρὸς τὸν Λαὸν», εἰς τὴν ὁποίαν γίνεται λόγος διὰ τὴν διαίρεσιν τῆς «ἐπὶ τῆς πέτρας τεθεμελιωμένης» Ἐκκλησίας καὶ χρησιμοποιοῦνται ἐκφράσεις ὥς τὸ «γενέσθαι μίαν καθολικὴν Ἐκκλησίαν»:
"Ὁρῶ καὶ βλέπω τὴν ἐπὶ τὴν πέτραν τεθεμελιωμένην ἐκκλησίαν αὐτοῦ διεσχισμένην νῦν καὶ διηρημένην καὶ ἡμᾶς ἄλλοτε λαλοῦντας, καὶ τοὺς ἀνατολῆς ὁμοπίστους ἡμῶν Χριστιανοὺς ἑτέρως.
Καὶ συμφωνοῦντας αὐτοῖς τῆς δύσεως, ἀλλοτριωμένους δὲ ἡμᾶς ἐκείνων ἁπάντων, καὶ κάθ' ἑκάστην ὑπ' αὐτῶν ἀναθεματιζομένους. Δεινόν ἐστι τὸ ἀνάθεμα, πόρρω τοῦ Θεοῦ βάλλει καὶ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἐκδιώκει, ἀπάγον εἰς σκότος τὸ ἐξώτερον. Οὐκ οἶδεν ὁ τῆς ἐκκλησίας νόμος καὶ ὅρος ἔριν ἢ φιλονεικίαν, ἀλλ' ὥσπερ οἶδεν ὁμολογεῖν εὐσεβῶς ἓν βάπτισμα, μίαν πίστιν, οὕτω καὶ συμφωνίαν μίαν ἐπὶ παντὸς ἐκκλησιαστικοῦ πράγματος. Οὐδὲν γὰρ οὕτως ἐστὶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εὐαπόδεκτον καὶ εὐάρεστον ὡς τὸ ἑνωθῆναι ἡμᾶς καὶ γενέσθαι μίαν καθολικὴν ἐκκλησίαν, καθ' ἅ καὶ ἐν τῷ συμβόλῳ τῆς εἰλικρινοῦς ἡμῶν πίστεως ὁμολογοῦμεν." (Ἁγ. Ταρασίου Κωνσταντινουπόλεως, Λόγος Ἀπολογητικὸς πρὸς τὸν Λαόν, Πρακτικὰ τῶν Ἀγίων καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, (Ἅγιον Ὅρος: Καλύβη Τιμίου Πρόδρομου, Σκήτη Ἁγίας Ἄννης, 1986), 224 (724).)
Ἐκφράσεις ὅπως «τὰ διεστῶτα μέλη τοῦ Χριστοῦ, συνηγμένα πρὸς ἕνωσιν», «γυμνοῦται, κατηφείας καὶ σκότους αἱρέσεως, ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία», καὶ «τὴν ἡμῶν ὁμόνοιαν, καὶ συμφωνίαν εἰς μίαν, ἑνώσαντος Ἐκκλησίαν» δὲν μποροῦν νὰ ἑρμηνευθοῦν παρὰ μόνον στὰ πλαίσια ἀναφορᾶς εἰς τὴν κοινωνιολογικὴν διάστασιν τοῦ σχίσματος.
Εἰς τὰ ἴδια πλαίσια πρέπει νὰ ἑρμηνευθῆ καὶ ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Ταρασίου, καθὼς τὸν κάθ' ὅλον δὲν ἐπιδέχεται μερισμὸν ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ μόνον εἶναι δυνατή ἡ ἔκπτωσις τῶν αἱρετικῶν ἐκ τῆς καθολικότητος.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ οὐδέποτε ἐκαλύπτετο ἀπὸ τὸ σκότος τῆς αἱρέσεως καὶ οὔτε ἐπινοεῖται τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ νὰ διΐστανται τῆς ἑνότητος.
Βέβαια ἡ ἀκρίβεια τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογίας διδάσκει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι καθαρὰ καὶ ἀμόλυντος, «μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ρυτίδα ἢ τι τῶν τοιούτων … ἁγία καὶ ἄμωμος». Καὶ τοῦτο, ἐκ τῶν προτέρων, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἡμέρα πού ἐκχύθηκε τὸ Πανάγιον Πνεῦμα ἐπὶ τοὺς Ἀποστόλους, τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Τὸ νόημα τῶν ὑμνογραφικῶν παραδειγμάτων δὲν ἐξαντλεῖται εἰς τὴν ἐκκλησιολογικὴν διατύπωσιν.
Ἐπισημαίνουν καὶ τὴν αἴσθησιν τῆς λυτρώσεως καὶ καθάρσεως τῆς ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησίας καὶ τῆς κάθε ψυχῆς ἀπὸ τὴν πλάνην τῶν εἰδώλων ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν πλάνην τῶν παθῶν διὰ τοῦ λουτροῦ τοῦ Βαπτίσματος καὶ τῶν μυστηρίων, πού ἐκφράζεται καὶ εἰς ἄλλα τροπάρια, ὅπως εἰς τὸ «Θύσω σοι, μετὰ φωνῆς αἰνέσεως Κύριε, ἡ Ἐκκλησία βοᾶ σοι, ἐκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τῷ δι' οἶκτον, ἐκ τῆς πλευρᾶς σου ρεύσαντι αἵματι», ἔκφρασις τῆς ἐκπλήξεως τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς κάθε ψυχῆς μπροστὰ εἰς τὸ θαῦμα τῆς διὰ τῆς Θείας Οἰκονομίας σωτηρίας καὶ λυτρώσεώς της.
Ὁ σκοπὸς ὅμως τῶν ἱερῶν ὑμνογράφων τείνει πρὸς τὸ παράδοξον εἰς τὸ ὁποῖον σημαίνεται τὸ βάθος τοῦ μυστηρίου τῆς θείας πρόνοιας καὶ τοῦ θαύματος τῆς Ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ ἑνώσεως -τήν σωτηρίαν ἀπὸ τὴν διάστασιν καὶ τὴν διαίρεσιν- καί, κατ' οὐσίαν, ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὴν φθορά.
Διὰ τὸν Ἅγιον Ταράσιον, πέρα ἀπὸ τὴν κοινωνιολογικὴ διάστασιν τοῦ σχίσματος μεταξύ της Νέας Ρώμης καὶ τῶν ὑπολοίπων Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ καὶ ἐντός της Μεγάλης Ἐκκλησίας, πρόκειται περὶ προτροπῆς, κάθ' ἥν ὁ προτρεπτικὸς λόγος χρησιμοποιεῖ τὰ ἐκ τῶν ἐναντίων, διὰ νὰ πείσῃ πρὸς τὰ ὑψηλότερα, ἀνατρέποντας τὸ σχίσμα καὶ αὐξάνοντας ἔτσι ἐπιδεικτικῶς τὴν ἑνότητα. Ἴσως θὰ ἠδύνατο νὰ ἰσχυρισθῆ κανεὶς, ὅτι δέν γίνεται δεκτός ἔτσι καὶ ὁ μεγάλος θρίαμβος καὶ ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν παραδειγματικὴν μετανοητικὴν ἔκφρασιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας.
Ὁ δὲ Συνοδικὸς Ὅρος τοῦ 843 ἀναφέρεται εἰς τὴν εἰρήνην τῶν ἐκκλησιῶν, τὴν τῶν ἐκκλησιῶν διάστασιν, τὴν ἕνωσιν τῶν διευζευγμένων, καὶ εἰς τὴν ἐφέκλυσιν πρὸς ἕνωσιν.
"Οὐκ ἀνεκτὸν ἢ φορητὸν ἡγήσαντο τὰ μὲν ἄλλα ὁμονοεῖν ἡμᾶς καὶ συμβιβάζεσθαι, περὶ δὲ τὸ τῆς ζωῆς ἡμῶν κεφάλαιον, ἤγουν τὴν εἰρήνην τῶν ἐκκλησιῶν, ἑαυτῶν ἀπορρήγνυσθαι καὶ ἀποσχίζεσθαι, καὶ ταῦτα Χριστοῦ κεφαλῆς ὄντος, ἡμεῖς δὲ καθεξῆς μέλη καὶ ἓν σῶμα διὰ τῆς πρὸς ἀλλήλους ὁμοδοξίας καὶ πίστεως. Διὸ τὴν ἱερὰν ἡμῶν ταύτην καὶ πολυάνθρωπον συναθροισθῆναι ἐκέλευσαν ὁμήγυριν ἐν ταύτῃ τῇ μεγίστῃ καὶ βασιλευούσῃ Κωνσταντίνου πόλει, ἵνα τὴν τῶν ἐκκλησιῶν διάστασιν ἀποσεισάμενοι, τὰ διεζευγμένα πρὸς ἕνωσιν ἐφελκύσωμεν καὶ τὴν ἔναγχος ὑφανθεῖσαν ἐξ ἀκανθίνων νημάτων συρφετώδη σηράν εἴτουν ψευδοδιδασκαλίαν διαρρῆξαι καὶ διασχίσαι καὶ τὸν τῆς ὀρθοδοξίας διαπλῶσαι χιτῶνα." (Συνοδικός Ὅρος, “Le Synodikon de l' Orthodoxie”, ed. J. Gouillard, Travaux et mémoires 2 (1967): 293-298.)
Κατὰ τὴν ἀκρίβειαν τῆς εὐσεβοῦς ὁμολογίας ἡ Ἐκκλησία δὲν δύναται νὰ ἐκπέση τῆς ἰδίας της τῆς ἑνότητος.
Ὅμως, οἱ εὐσεβέστατοι βασιλεῖς ἀναφέρονται εἰς κοινωνιολογικὴν διάστασιν τοῦ σχίσματος τῆς δευτέρας Εἰκονομαχίας. Ὁ σκοπός τους δὲν ἦταν μόνον ἡ καταδίκη, ἀλλ' ἡ ἕνωσις πάντων εἰς τοὺς κόλπους τῆς μίας Ἐκκλησίας, τόσο τῶν ὁμολογητῶν Ὀρθοδόξων, ὅσον καὶ τῶν μετανοούντων Εἰκονομάχων, (τὰ διεζευγμένα πρὸς ἕνωσιν), διὰ τῆ διαρραγῆς καὶ διασχίσεως τῆς «σήρας» τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς διαπλώσεως τοῦ χιτῶνος τῆς Ὀρθοδοξίας.

ΠΗΓΗ: ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ''AΓΙΟΙ ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ'', ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2018

2018/11/11

ΕΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΕΙΣ

ΕΝΟΡΙΑ ΧΑΝΙΩΝ ΚΡΗΤΗΣ

Με κατάνυξη εόρτασε ο ενοριακός Ιερός Ναός των Γ.Ο.Χ. Χανίων που τιμάται στην μνήμη των Οσίων 99 Πατέρων της Κρήτης. Χοροστάτησε ο Τοποτηρητής της Μεγαλονήσου, Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Ιάκωβος βοηθούμενος υπό του πολιού αλλά ακάματου λειτουργού, Ιερέως π. Ζαχαρίου Τσικριτσάκη. Συμμετείχαν πολλοί ευσεβείς Κρήτες που προσήλθαν από διάφορα σημεία της νήσου.







ΕΝΟΡΙΑ ΠΑΤΡΑΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

Με λαμπρότητα πανηγύρισε ο ιστορικός Καθεδρικός Ναός στην Πάτρα επ' ονόματι του αγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου. Ιερούργησε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Ιάκωβος βοηθούμενος υπό του Ιεροδιακόνου π. Χριστοφόρου. Παρέστη πυκνό εκκλησίασμα ορθοδόξων πιστών- παρά το εργάσιμο της ημέρας- από την Δυτική Ελλάδα για να τιμήσει την μνήμη του αθλοφόρου αγίου της Θεσσαλονίκης.

Την ίδια ημέρα εόρτασε και η Ενορία των Γ.Ο.Χ. Θεσσαλονίκης, στον Ιερό Ναό Γεννήσεως του Χριστού στην Αγχίαλο.



2018/11/06

ΓΕΡΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

ΕΚΟΙΜΗΘΗ ΕΝ ΕΤΕΙ 1999 ΚΑΙ ΕΤΑΦΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΥ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΥ ΛΑΜΙΑΣ.

2018/11/02

ΕΙΔΗΣΕΙΣ -ΚΡΙΣΕΙΣ- ΣΧΟΛΙΑ

ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΦΥΛΑΝΕ ΤΗΝ ΠΑΝΤΟΦΛΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

Δυστυχώς, οι Ρώσοι του Σεργιανιστικού Πατριαρχείου της Μόσχας αντί να μετανοήσουν για την συμμετοχή τους στην Παναίρεση του Οικουμενισμού και στην υποστήριξη των Καινοτόμων (Νεοημερολογιτών και Νεο-Πασχαλιτών), τρέχουν για βοήθεια στον αντίχριστο Πάπα! Στο Βατικανό και "κεκλεισμένων των θυρών" βρέθηκε τον Οκτώβριο ο Σεργιανιστής Μητροπολίτης Βολοκολάσκ κ. Ιλαριών για να ενημερώσει τον αιρετικό και σχισματικό ηγέτη του Ρωμαιοκαθολικισμού για τις εξελίξεις στην λεγόμενη "Παγκόσμια Ορθοδοξία"! Εκεί έφτασαν οι οικουμενιστές να θέτουν τον Πάπα "διαιτητή" των διενέξεων τους και μεσολαβητή των προβλημάτων τους! Κάνουν σχίσμα όχι για λόγους Ορθόδοξης πίστης αλλά μόνο για τα πρωτεία και τις δικαιοδοσίες σαν φεουδάρχες των καιρών μας.


ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ

Και άλλοι αιρετικοί τείνουν χείρα βοηθείας στους Ρώσους για την ακρίβεια των Κανόνων στα της Δικαιοδοσίας. Στην Αγία Πετρούπολη πραγματοποιήθηκε Οικουμενιστικό Συνέδριο για την προώθηση της Πανθρησκείας με την Συμμετοχή του Σεργιανιστικού Πατριαρχείου Μόσχας και Αιρετικών Μονοφυσιτών! Αποφασίστηκε η προώθηση των σχέσεων με τις αιρετικές, Μονοφυσιτικές κοινότητες που βαραίνονται από τα Αναθέματα της Αγίας Δ' Οικουμενικής Συνόδου η οποία επικυρώθηκε και από το γνωστό θαύμα του ιερού Λειψάνου της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Ευφημίας.


ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΣΤΗΝ ΛΑΡΝΑΚΑ

Οι Καινοτόμοι της Κύπρου ακολουθούν με συνέπεια της γραμμή του Οικουμενισμού για Πανθρησκεία. Έτσι οργάνωσαν με άλλες ομόδοξες τους "Εκκλησίες", με Αγγλικανούς Προτεστάντες και άλλους αιρετικούς συνέδριο. Οι ίδιοι οι Καινοτόμοι μας ενημερώνουν σχετικά: Τὴν Συνάντησιν ἐφιλοξένησεν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κιτίου κ. Χρυσόστομος ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Ἡ Ἐπιτροπὴ τοῦ Διαλόγου διατελεῖ βαθύτατα εὐγνώμων διὰ τὴν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα γενναιόδωρον καὶ θερμὴν φιλοξενίαν τοῦ Μητροπολίτου Κιτίου. Ὅπως πάντοτε, αἱ ἐργασίαι τῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Διαλόγου ἤρχιζαν μὲ καθημερινὴν προσευχὴν καὶ λατρείαν. Ἡ Ἐπιτροπὴ παρηκολούθησε τὴν Εὐχαριστιακήν Σύναξιν τῆς Κυριακῆς εἰς τὸν Ἀγγλικανικὸν Καθεδρικὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Παύλου εἰς τὴν Λευκωσίαν, ὡς καὶ τὴν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τὸν Καθεδρικὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Λαζάρου εἰς τὴν Λάρνακαν, καθὼς καὶ τὸν Μέγα Ἑσπερινὸν τῆς ἑορτῆς του Ἁγίου Λουκᾶ εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ, προστάτου τῆς Ἀραδίππου.



ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΟΙ ΟΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΙ! ΑΚΟΜΗ ΚΙ "ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ!

Τα ειδησεογραφικά μέσα βοούν! "Την Κυριακή, 14 Οκτωβρίου ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, μετέβη αεροπορικώς στην Τραπεζούντα, όπου πραγματοποίησε επίσκεψη στην ανακαινισμένη Ιερά Μονή Παναγίας Σουμελά στην Ματσούκα. Τον Οικουμενικό Πατριάρχη στο ταξίδι συνόδευαν μεταξύ άλλων και οι Μητροπολίτες Δράμας κ. Παύλος, Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβας και ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου Γέροντας Πέτρος. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, σύμφωνα με το romfea.gr, ο Μητροπολίτης Δράμας, ο Μητροπολίτης Νεαπόλεως και ο Ηγούμενος της Ι.Μ. Διονυσίου, επισκέφθηκαν ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Τραπεζούντα. Εκεί μαζί με τον Ιμάμη της περιοχής προσευχήθηκαν για τον παππού, του γνωστού Επιχειρηματία Εφκάν Μπασκάν, ο οποίος έφυγε την περασμένη χρονιά από την ζωή."




ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΠΡΟΛΟΓΙΖΟΥΝ ΒΙΒΛΙΑ ΜΑΣΟΝΩΝ

Ο Οικουμενιστής ψευδεπίσκοπος Προύσσης κ. Ελπιδοφόρος Λαμπρυνιάδης, Καθηγητής Θεολογίας (!!!) του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης προλογίζει βιβλίο υπέρ της Μασονίας. Το βιβλίο συνέγραψε ο κάτωθι εικονιζόμενος Μασόνος κ. Λάος Νικόλαος, μέλος της "Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας" στο Μεξικό. Ανάρπαστο πρέπει να γίνει από τους εργάτες του Οικουμενισμού και της Καινοτομίας αφού μιλάει για τις ρίζες και την κινητήρια δύναμη της παναίρεσής τους.



ΒΓΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ


Αδικαιολόγητη είναι η απορία και η θλίψη για την προώθηση του "ουδετερόθρησκου κράτους", για τον διαχωρισμό "Εκκλησίας και Κράτους", την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου κλπ. Εφόσον ο ελληνικό λαός- στην πλειοψηφία του- εξεδίωξε τον άγιο Τριαδικό Θεό από την ζωή του, ποιος ο λόγος να φοράει την μάσκα του θρησκευόμενου; Εάν ρωτήσουμε σήμερα την πλειοψηφία των συμπολιτών μας, θα φρίξουμε από τις βλασφημίες και τις πλάνες ενώ η άγνοια και αγνωστικισμός θα μοιάζουν το λιγότερο κακό. Εάν ρωτήσουμε "τι είναι η Αγία Τριάδα", "Τι λέει και εννοεί το Σύμβολο της Πίστεως" θα κλάψουμε πικρά από απόγνωση! Ηθελημένη άγνοια, μίσος προς τον Κύριο της αγάπης, εθιμική τυπολατρία σε σπάνιες περιπτώσεις γάμων, βαπτίσεων (λέγε ποδόλουτρων και αυτά με τις μισές ευχές) κηδειών. Εφόσον ο λαός δεν επιθυμεί να κυβερνάται από τον Θεό, θα κυβερνάται από τα πάθη του με ότι αυτό συνεπάγεται... Η ευθύνη των Καινοτόμων Οικουμενιστών είναι τεράστια! Έδωσαν "γη και ύδωρ" και ξεπούλησαν κάθε ιερό και όσιο χάριν της ματαιοδοξίας και του πλουτισμού. Η Κρατική Εκκλησία γέμισε ανάξιους κληρικούς (ακόμη και άθεοι) που έτρεψαν να γίνουν τελετάρχες για λόγους κερδοσκοπικούς και να εκμεταλλευτούν τα "τυχερά" των πιστών. Οι εκκλησιαστικές Παραδόσεις, οι Κανόνες των Αγίων Πατέρων και η Ορθόδοξη πίστη ποδοπατήθηκαν χάριν των Μασόνων και των ανίερων σκοπών της παγκοσμιοποίησης. Οι μιμητές του παραδόπιστου Ιούδα, Καινοτόμοι Αρχιερείς θα σχίσουν τα πολυτελή ιμάτια τους ως σύγχρονοι φαρισαίοι ενώ οι Μασόνοι πολιτικοί θα διαπληκτίζονται "υπέρ των πατρίων" με τους αθέους συναδέλφους τους...

ΑΛΛΑΓΗ ΑΜΦΙΩΝ ΟΣΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΗΓΙΑΣΜΈΝΟΥ

Και ας κλείσουμε με κάτι ευχάριστο και θαυμαστό. Το ιερό, αδιάφθορο Λείψανου του Οσίου ημών Πατρός Σάββα του Ηγιασμένου στο οποίο άλλαψαν τα ιερά άμφια με νέα. Ο άγιος Σάββας κοιμήθηκε προ 1.500 χρόνων και όμως το ιερό του λείψανο διαφυλάσσεται άφθορο με την χάρη του Θεού ως κατοικητήριο και άλλοτε ζων Ναός του Παναγίου Πνεύματος. Με την ευκαιρία επαναδημοσιεύουμε ένα θαύμα του Αγίου που εξιστόρησε ο φύλακας του λειψάνου του όσον αφορά τα άμφια που φορούσε μέσα στη Λάρνακά του. Είπε λοιπόν ο μοναχός, ότι πριν από αρκετά χρόνια εμφανίστηκε ο Άγιος στον Ηγούμενο της μονής και του ζήτησε να βρούνε και να του φορέσουν άμφια Ορθοδόξων και με αυτά να κλείσουν για πάντα τη Λάρνακά του. 
 Ο Ηγούμενος απευθύνθηκε σε ειδικούς και μετά από την κατασκευή τους του τα φόρεσαν, έκλεισαν την Λάρνακα και την σφράγισαν. Ξαναεμφανίζεται ο Άγιος στον ηγούμενο και του λέει: "Σου είπα ότι θέλω άμφια από Ορθοδόξους". Ο ηγούμενος σαστισμένος προσπάθησε να κατανοήσει τι θέλει ο Άγιος και μετά από συμβούλιο που έκαναν οι μοναχοί αποφάσισαν να πάνε σε άλλο μοναστήρι να παραγγείλουν τα άμφια. Και έτσι έγινε. Έκλεισαν πάλι την Λάρνακα αλλά επανεμφανίστηκε ο Άγιος και ζητούσε το ίδιο. Μετά από δυο τρεις προσπάθειες και αφού ο Άγιος δεν αναπαυόταν με τα άμφια που του έραβαν, ο ηγούμενος απευθύνθηκε τελευταία στην Ιερά Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας όπου ζήτησε να κατασκευάσουν εκεί τα άμφια του Αγίου. Οι Μοναχές και με την ευλογία τότε του Αρχιεπισκόπου Ανδρέου έραψαν τα άμφια του Αγίου με τον χαρακτηριστικό σταυρό (παρακαταθήκη του Αγίου Πατρός Ματθαίου) που τοποθετούν στο μέτωπο του κουκουλίου και στις δύο άκρες του. Αφού λοιπόν, πήραν οι μοναχοί τα άμφια από τους Ορθοδόξους (όπως ζητούσε ο Άγιος) του τα φόρεσαν και από τότε ο Άγιος Σάββας δεν ξαναενόχλησε τον ηγούμενο. Αναπαύεται μέχρι και σήμερα στη Λάρνακά του φορώντας "ρούχα Ορθοδόξων" όπως ζήτησε ο ίδιος με τον χαρακτηριστικό σταυρό στην άκρη του κουκουλίου του, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες.