2017/10/31

ΕΙΔΗΣΕΙΣ- ΚΡΙΣΕΙΣ- ΣΧΟΛΙΑ

* Μακριά από τους Λυκοποιμένες, ανεξαρτήτως ημερολογίου!!! Για άλλη μια φορά προβαίνουμε στα αποκαλυπτήρια των σχισματικών ψευτοπαλαιοημερολογιτών του περιθωριακού (πια) χώρου εκ των Φλωρινικών. Συγκεκριμένα αναφερόμαστε στη βλάσφημη και αντίχριστη παρασυναγωγή του ψευδεπισκόπου του Μιλάνου κ. Ευλογίου Hessler. 
Ο ρασοφόρος κ. Ευλόγιος είναι γνωστός επί σειρά δεκαετιών για τις γραφικότητες του. Στο παρελθόν είχε κατηγορηθεί από δικούς του κληρικούς στο εξωτερικό για σχέσεις με τη μασωνία και για "επισκόπους" του με παρά φύσιν εκτροπές. Ξεκίνησε την "καριέρα" του εν λόγω ρασοφόρος με τον φλωρινικό "αρχιεπίσκοπο" Αυξέντιο Πάστρα, κατόπιν διαφωνίας προσχώρησε στον Κυπριανό (βλ 1η φώτο), αργότερα στο σχισματικό- εθνικιστικό "Πατριαρχείο" Ουκρανίας και κατόπιν πάλι σε αυξεντιακές ομάδες (τελευταία με τον "Λιτής" κ. Φιλόθεο Κυνηγαλάκη). Δεν σταματάει εδώ η δράση του. Ενώνεται περίπου το 2010 με την σχισματική παρασυναγωγή του "επισκόπου Αυλώνος" κ. Αγγέλου (Αναστασίου) που μόλις είχε αποσχισθεί από την σχισματική παράταξη του φλωριναίου κ. Μακαρίου Καββακίδη. Αργότερα τους εγκαταλείπει γιατί αποφασίζει να αιτηθεί την προσχώρησή του στο Σεργιανιστικό- Οικουμενιστικό Πατριαρχείο Μόσχας και λειτουργεί ως απλώς "ιερέας" (δες φώτο 2). Το Πατριαρχείο της Ρωσίας δεν αποδέχεται την αίτηση του και ο γέροντας κ. Ευλόγιος αναγκάζεται να ξαναφορέσει την μίτρα για τα προς το ζην...
Με χαρά αναγγέλλουν οι του κ. Αγγέλου Αναστασίου ότι η σχισματική παρασυναγωγή τους (με 19 ψευδοεπισκόπους σε διάφορες χώρες!!!) βρίσκεται και πάλι σε επικοινωνία με τον κ. Ευλόγιο Hessler όπως και με παρασυναγωγή ονοματολατρών στην Ρωσία. Οι ομάδες αυτές, άνευ υποψίας ομολογίας - εκκλησιολογίας, επιβιώνουν με την εξυπηρέτηση πιστών σχισματικών εκκλησιών (π.χ. Ουκρανών), Καινοτόμων της κρατικής Εκκλησίας ακόμη και αιρετικών από αιώνων καταδικασμένων!! Μιλάμε για μονοφυσίτες της Αιθιοπίας με τους οποίους έχει πνευματικές σχέσεις ο κ. Ευλόγιος (βλ. φώτο 3), ακόμη και παπικούς!! 
ο ράσο δεν κάνει τον παπά" (κατά τη σοφή λαϊκή παροιμία), ούτε από μόνο του το παλαιό ημερολόγιο τον Γνήσιο Ορθόδοξο. Για αυτό χρειάζεται προσοχή από τους ερευνούντες και αγωνιούντες δια την ψυχική τους σωτηρία πιστούς να μην πλησιάζουν αιρετικές παρασυναγωγές ψευδεπισκόπων, άνευ Ορθοδόξου Ομολογίας και άνευ κανονικής Αποστολικής Διαδοχής. Δεκάδες αιρετικών "επισκόπων" δεν μπορούν να υπερβούν την χάρη των λιγοστών Επισκόπων της Εκκλησίας του Χριστού εν Ελλάδι.




* Δυναμικά στο παιχνίδι των Καινοτόμων- Οικουμενιστών και ο "Πατριάρχης" Ιεροσολύμων Θεόφιλος για το ποιος θα είναι ο καλύτερος τιμητής του Πάπα. Τον επισκέφτηκε πρόσφατα στην έδρα του κοσμικού του κράτους ως "Αγιώτατο Επίσκοπο Ρώμης"!!! Ας τα βλέπουν όσοι "ρομαντικοί" πιστοί αυταπατώνται ότι το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, που ακολουθεί το παλαιό ορθόδοξο ημερολόγιο, δεν είναι οικουμενιστικό, αγνοώντας ότι εκ των Καινοτόμων Ελλάδος και Κύπρου στελεχώνεται για να εξυπηρετήσει τα οικουμενιστικά- πανθρησκειακά σχέδια.


* Μετά την αιρετική "Μεγάλη Σύνοδο" στο Κολυμπάρι της Κρήτης, είναι λογικό για την κρατική Εκκλησία να χρειάζεται τεχνική βοήθεια για την εφαρμογή των οικουμενιστικών αποφάσεων. Τι ποιο λογικό για αυτό, να υποδεχθεί ο προκαθήμενος της τους ουνίτες εγκαρδίως. Πρόσφατα λοιπόν Ουνίτες του Πάπα από την Ιταλία επισκέφτηκαν τον κ. Ιερώνυμο μάλλον για να του δώσουν τα φώτα της υποταγής στο αντίχριστο Βατικανό αλλά με την διατήρηση της εξωτερικής "ορθόδοξης" στολής (φώτο 1). 
Δυστυχώς, οι Καινοτόμοι του Νέου ημερολογίου φαίνεται ότι έχουν πάρει οριστικά τον δρόμο τους για την Παναίρεση του οικουμενισμού και αδιαφορούν για τα ορθόδοξα δόγματα και τους αγώνες της μαρτυρικής μας Εκκλησίας. Έτσι θα εξηγείται άλλωστε και η παρουσία των αιρετικών Μονοφυσιτών "επισκόπων" σε Δοξολογία στην Μητρόπολη Αθηνών για την φετινή Εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου 1940.



2017/10/28

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ (ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ)

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ



210 Χρόνια από την Γέννηση του (1807)
150 Χρόνια από την Κοίμηση του (+1867)

Ο Άγιος Ιγνάτιος (Μπριαντσιανίνωφ) γεννήθηκε το έτος 1807 μ.Χ. στην κωμόπολη Ποκρόφσκ της επαρχίας Βολογκντά της Ρωσίας από οικογένεια ευγενών. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Δημήτριος. Ο τόπος όπου μεγάλωσε ο Άγιος ήταν γεμάτος από μονές και σκήτες και γι' αυτό τον λόγο ονομαζόταν «Θηβαΐδα της Ρωσίας». Το πνευματικό αυτό περιβάλλον επέδρασε πολύ στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του Αγίου και στην καλλιέργεια της ευσέβειάς του.

Ο πατέρας του τον έγραψε στην αυτοκρατορική σχολή πολέμου στην Αγία Πετρούπολη. Παρά την πρόοδό του στη σχολή, εκείνος επιθυμούσε να γίνει μοναχός και να ακολουθήσει το δρόμο της μοναχικής πολιτείας. Αφορμή γι' αυτό έδωσε μια σοβαρή ασθένειά του το έτος 1827 μ.Χ., όταν ο Άγιος ήταν είκοσι ετών, που τον έκανε να παραιτηθεί από την σχολή παρά τις αντιρρήσεις των αξιωματικών. Αμέσως εγκαταβιώνει στη μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβιρ στην Πετρούπολη. Εκεί συνδέεται πνευματικά με τον Στάρετς Λεωνίδα, της Όπτινα ο οποίος διέμενε εκείνο τον καιρό στη μονή. Στην συνέχεια πήγε στη μονή του Αγίου Κυρίλλου Πετρουπόλεως, όπου γνώρισε τον Στάρετς Θεοφάνη. Εκεί έμεινε τέσσερα ακόμη χρόνια, για να καταλήξει κοντά στον γέροντά του Λεωνίδα στη μονή της Όπτινα.

Κείρεται μοναχός το 1831 μ.Χ. και ονομάζεται Ιγνάτιος. Λίγο καιρό αργότερα χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος. Ο Άγιος αρχίζει τον έντονο πνευματικό αγώνα. Σε αυτόν αναφέρεται σχετικά ο γέρων Σωφρόνιος, που γράφει: «Η χριστιανική τελειότητα έγκειται στην εσωτερική (εγκάρδια) καθαρότητα, χάρη στην οποία εμφανίζεται ο Θεός να αποκαλύπτει τη διαμονή Του μέσα στην καρδιά, με πολλά και ποικίλα χαρίσματα του Πνεύματος. Εκείνος που απέκτησε την τελειότητα αυτή γίνεται φορεύς φωτός, εκπληρώνοντας την εντολή της αγάπης προς τον πλησίον όχι με σωματική υπηρεσία, αλλά με τη διακονία του Πνεύματος, καθοδηγώντας τους σωζομένους, εγείροντας αυτούς από την πτώση, θεραπεύοντας τις ψυχικές τους πληγές. Ο χορός των μοναχών έδωσε στην Εκκλησία Ποιμένες, οι οποίοι όχι με επιτηδευμένους λόγους ανθρώπινης σοφίας αλλά με τους λόγους του Πνεύματος, που επικυρώνονταν με θαύματα, ποίμαναν και στερέωναν την Εκκλησία.

Ιδού, γιατί η Εκκλησία μετά την περίοδο των Μαρτύρων επεκτάθηκε στην έρημο. Εκεί βρίσκεται η τελειότητα της Εκκλησίας, η πηγή του φωτός της και η κύρια δύναμη της στρατευόμενης Εκκλησίας».

Με εντολή του τσάρου Νικολάου καλείται στην Αγία Πετρούπολη και αναλαμβάνει ηγούμενος της μονής του Αγίου Σεργίου. Προηγουμένως όμως, παραιτείται από όλα τα αξιώματα που είχε στην Εκκλησία και αποσύρεται στην ησυχία της μονής της Όπτινα. Στο μεταξύ η Εκκλησία τον καλεί να την διακονήσει ως Επίσκοπος Σταυρουπόλεως, Καυκάσου και Ευξείνου Πόντου. Η πνευματική του δραστηριότητα δεν σταματά. Κατά εκείνη την περίοδο θα γράψει και το περίφημο έργο του «Προσφορά εις τον σύγχρονον μοναχισμόν», στο οποίο αποτυπώνεται η αγιότητα της υπάρξεώς του.

Λόγοι ασθενείας τον αναγκάζουν να παραιτηθεί από τον επισκοπικό θρόνο. Έτσι, αποσύρεται στη μονή του Αγίου Νικολάου στο Μπαμπάεβο. Ο Άγιος Ιγνάτιος, αφού έζησε εκεί ως απλός μοναχός, κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη, το έτος 1867 μ.Χ., σε ηλικία εξήντα ετών. Η μνήμη του τιμάται στην Ρωσία στις 30 Απριλίου.




2017/10/20

Δ' ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (1937- 2017)

80 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...
Ἡ Δ’ Ἐμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ 
(14. 9. 1937 εκκλ. ημ.)

να γεγονός πολύ σημαντικό τῆς Ἱστορίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἦταν ἡ Δ’ Ἐμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, στό Ὄρος Κόφινας τῆς νοτίου Κρήτης, κατά τήν διάρκεια ἀγρυπνίας τό βράδυ τῆς 13ης πρός 14η Σεπτεμβρίου 1937 (κατά τό παλαιό ἡμερολόγιο).


Τό 1937, δεκατρία χρόνια μετά τήν ἐπιβολή τῆς καινοτομίας, οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι τῆς περιοχῆς Μεσαρᾶς διώκονται ἀπεινῶς ἀπό τόν καινοτόμο Ἐπίσκοπο Γορτύνης Βασίλειο Μαρκάκη. Οἱ τρεῖς Ἱερεῖς πού μνημονεύθηκαν προηγουμένως (π. Κωνσταντίνος Σπυριδάκης ἀπό τό Ἀσῆμι, π. Δημήτριος Βεργετάκης ἀπό τόν Κρουσσῶνα καί π. Χαράλαμπος Σταματάκης ἀπό τά Καπετανιανά), κάτω ἀπό τήν πνευματική δικαιοδοσία καί προστασία τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου, προσπαθοῦν νά καλύψουν τίς πνευματικές, λειτουργικές καί μυστη-ριακές ἀνάγκες τῶν πιστῶν, ἱερουργῶντας κρυφά καί νύκτα σέ διάφορα ἐξωκκλήσια.

Γιά τήν ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, οἱ μοναχοί τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ, ἀποφάσισαν νά γίνει ἀγρυπνία στά ὅρια τῆς μονῆς τους, στό ἐξωκκλήσιο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ πού βρίσκεται στήν κορυφή τοῦ Κόφινα, σέ ὑψόμετρο 1. 231 μέτρων! Ὅμως, στήν ἀδελφότητα δέν ὑπάρχουν πλέον Ἱερομόναχοι καί ἔτσι καλεῖται ὁ Ἱερεύς π. Χαράλαμπος Σταματάκης ἀπό τά γειτονικά Καπετανιανά.

Μία σημαντική λεπτομέρεια σχετικά μέ τήν παρουσία στήν ἀγρυπνία τοῦ Ἱερέως π. Δημητρίου Βεργετάκη ἀπό τόν Κρουσσῶνα, προκύπτει ἀπό δημοσίευμα τοῦ Περιοδικοῦ «Τά Πάτρια» (τ. 6ος , σελ. 99). Σύμφωνα μέ τό δημοσίευμα αὐτό, ἡ Γερόντισσα Κορνηλία Γωνιωτάκη (Ἡγουμένη τῆς Μονῆς ἁγ. Εἰρήνης Κρουσσῶνος, πνευματικό τέκνο τοῦ π. Δημητρίου), διηγήθηκε τά ἐξῆς: «Ὁ παπᾶ - Δημήτρης μᾶς διηγήθηκε πῶς βρέθηκε ὡς Λειτουργός, τό ἀξέχαστο ἐκεῖνο βράδυ τῆς 14ης Σεπτεμβρίου 1937. Σέ μία σπηλιά κοντά στή Μονή Κουδουμᾶ, ἀσκήτευε ἕνας μεγάλος, ἀλλά ἄγνωστος τούς πολλούς ἀσκητής. Ἐκεῖνος εἰδοποίησε τόν παπᾶ - Δημήτρη νά παρευρεθῆ στόν Κόφινα, κατά τήν ἑορτή τοῦ Τιμίου Σταυροῦ».

πό τήν προηγουμένη μαρτυρία ἀποδεικνύεται, ὅτι ἕνας ἄγνωστος σέ μᾶς, πλήν γνωστός στό Θεό καί τόν π. Δημήτριο, ἅγιος ἀσκητής τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ, προεῖδε τό θαῦμα τῆς Ἐμφανίσεως καί φρόντισε νά προσκαλέσει τόν ἐνάρετο Λειτουργό, ὥστε μέ τήν εὐκαιρία τῆς λατρευτικῆς αὐτῆς συνάξεως, νά ὑπάρξουν περισσότεροι καί ἐπισημότεροι μάρτυρες τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ (σύμφωνα μέ τό ἴδιο Περιοδικό, στήν ἀγρυπνία παρευρέθηκαν περίπου 6.000 ἄτομα!). Δέν εἶναι γνωστός ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ὁ τρίτος τῶν Ἱερέων, ὁ π. Κωνσταντίνος Σπυριδάκης, λειτούργησε ἐκεῖνο τό βράδυ στό ἐξωκκλήσιο τοῦ ἁγ. Νικήτα, ἔξω ἀπό τό Ἀσῆμι.

κατοντάδες Ὀρθόδοξοι ἀπό ὅλη τήν Κρήτη ἔφθασαν στόν Κόφινα γιά τήν ἀγρυπνία, κυρίως μέ ζῶα, ἀλλά καί μέ τά πόδια! Ὑπῆρξαν πιστοί πού περπάτησαν ἀκόμη καί ἕξη ἡμέρες! Μεταξύ αὐτῶν καί ὁ ἤδη μακαριστός ἀγωνιστής Χαράλαμπος Σκυλουράκης ἀπό τό Σφηνάρι Κισσάμου, στό δυτικό ἄκρο τῆς Κρήτης, ὁ ὁποῖος μάλιστα περπάτησε ξυπόλητος, διότι δέν εἶχε ἄλλα «στηβάνια», φέροντας καί ἕνα ἀσκί λάδι! (Τόν ἀδελφό αὐτό εἴχαμε τήν ἰδιαίτερη εὐλογία νά γνωρίσουμε, γέροντα πλέον, τό 1982 – 1988, κατά τήν παραμονή μας στήν Κρήτη, καί νά ἀκούσουμε ἀπό τό εὐλογημένο στόμα του τίς λεπτομέρειες αὐτοῦ τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος).

Τήν συνέχεια λαμβάνουμε ἀπό τόν πανηγυρικό τοῦ Θεολόγου – Μαθηματικοῦ κ. Στυλιανοῦ Λιέπουρη, κατά τόν ἐπίσημο ἑορτασμό τῆς 50ετηρίδος τῆς Δ’ Ἐμφανίσεως (14η Σεπτμβρίου 1987, Ἱ. Ν. Ἁγίας Τριάδος Ἡρακλείου): «Τόπος συναντήσεως τῶν πιστῶν εἶχε ὁρισθεῖ τό ἐξωκκλήσι τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου, 300 περίπου μέτρα κάτω ἀπό τήν κορυφή τοῦ βουνοῦ, οἱ ἄσχημες - ὅμως – καιρικές συνθῆκες πού ἐπικρατοῦσαν στήν κορυφή τοῦ Σταυροῦ, ἐμπόδισαν τήν ἀνάβαση τῶν πιστῶν καί ἔτσι ἀποφασίσθηκε ἡ ἀγρυπνία νά γίνει στό ἐξωκκλήσι τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου.

ταν περίπου 10 τό βράδυ, ὅταν κατέφθασε ἐπί τόπου καί ἀστυνομική δύναμη μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἀνθυπομοίραρχο Καραμπατάκη (ἀπό τό χωριό Κανδῆλα), μέ σκοπό τήν… ὑπεράσπιση τῆς τάξεως! Αὐτή ἦταν φαίνεται ἡ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, νά βρίσκονται καί ὄργανα τῆς Πολιτείας παρόντα, γιά νά ὁμολογηθεῖ καί ἀπό ξένα στόματα τό ἐξαιρετικό γεγονός.

Περί τό μεσονύκτιο οἱ Ἱερεῖς ἄρχισαν νά ψάλλουν τούς Χαιρετισμούς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὁ ζῆλος τῶν πιστῶν ἦταν μεγάλος. Ὅλοι προσηύχοντο γονατιστοί, ἐπαναλαμβάνοντες τό «Χαῖρε ξύλον μακάριον» καί τό «Ἀλληλούϊα» τῶν Χαιρετισμῶν. Τότε ἀκριβῶς συνέβη ἡ ἐμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

πότομα ἡ θύελλα κόπασε καί ἡ ὁμίχλη ὑποχώρησε καί διαλύθηκε. Φάνηκε τότε ἡ κορυφή τοῦ Κόφινα καί τό ἐκκλησάκι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἀμέσως μετά ἡ νύκτα φωτίσθηκε ἀπό τό λαμπρό καί ἐξαίσιο φῶς πού ἐξέπεμπε ὁ Τίμιος Σταυρός τοῦ Κυρίου μας, ὁ Ὁποῖος εἶχε ἐμφανισθεῖ στήν κορυφή καί καταύγαζε τόν ναό καί τήν γύρω περιοχή»! (Στυλ. Λιέπουρη, «Ἡ Δ’ Ἐμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ», Περιοδικό «Κήρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων», τ. 1987, σελ. 328 -329).

Κατά τήν ἴδια τελετή ὁ αὐτόπτης μάρτυρας Γεώργιος Σελληνιωτάκης, ἀπόστρατος Ἀξιωματικός τῆς Χωροφυλακῆς, περιέγραψε τήν ἐμπειρία του ὅπως ἀκολουθεῖ: «Εὐχαριστῶ τόν Πανάγαθο Θεό πού μέ ἀξίωσε καί πάλι μετά ἀπό 50 χρόνια, νά παρευρεθῶ στόν τόπο αὐτό, στόν ἑορτασμό τῆς βεβαιώσεως τῆς ἀληθείας. Ναί, πραγματικά εἶναι βεβαίωσις τῆς ἀληθείας, διότι ἀκριβῶς πρίν 50 χρόνια ἐβεβαιώθη ἄνωθεν γιά μία ἀκόμη φορά ἡ ἀκρίβεια τῆς Πίστεώς μας, χάρις στήν ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ…

Εἶμαι βαθειά συγκινημένος τήν στιγμή αὐτή, διότι μέ ἀξίωσε ὁ Θεός νά δῶ ὀφθαλμοφανῶς τόν Τίμιο Σταυρό, παιδάκι τότε 12 χρονῶν. Εἶμαι ἐπίσης σέ θέση νά σᾶς βεβαιώσω, ὅτι ὁ Σταυρός ἐμφανίσθηκε ἀκριβῶς πάνω ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Παναγίας, μετά δέ ἀπό κάποιο διάστημα ἐστράφη πρός τήν κορυφή τοῦ Κόφινα, ὅπου ὑπάρχει ἐκκλησάκι πρός τιμήν Του καί μετά ἀπό ἀρκετή ὥρα μετακινήθηκε πρός τήν κορυφή τοῦ Ψηλορείτη, ὅπου ἐπίσης ὑπάρχει ἐκκλησάκι πρός τιμήν τοῦ Σταυροῦ. Δέν εἶμαι βέβαιος, ἀλλά νομίζω ὅτι ὁ Σταυρός ἐπέστρεψε καί πάλι στόν Κόφινα καί μετά ἄρχισε σιγά – σιγά νά ἐξαφανίζεται»! («Κήρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων», τ. 1987, σελ. 331).

«Εἶναι δύσκολο – συνεχίζει ὁ Στυλ. Λιέπουρης – νά ἑρμηνευθοῦν καί νά περιγραφοῦν οἱ στιγμές ἐκεῖνες καί τά αἰσθήματα τῶν πιστῶν καί τοῦτο διότι τέτοιες στιγμές σταματάει τό μυαλό καί ἡ λογική τοῦ ἀνθρώπου, καταργεῖται ὁ χρόνος καί μένει μόνο τό βίωμα τοῦ θαύματος, τό ὁποῖο κατά τήν ἄφατο οἰκονομία Του οἰκονομεῖ ὁ Θεός.

Δέν εἶναι δυνατόν νά προσδιορισθεῖ πόσο κράτησε τό ἐξαίρετο αὐτό φαινόμενο. Ὅπως εἶναι φυσικό, κανείς δέν ἔδωσε σημασία στό χρόνο. Ὅλο τό πλῆθος τῶν πιστῶν προσηύχετο καί ἔψαλλε γονατιστό μέ δέος τό «Κύριε Ἐλέησον». Τελικά ἡ ὁμίχλη κάλυψε καί πάλι τήν κορυφή τοῦ Κόφινα καί ὁ ἄνεμος ἄρχισε πάλι νά φυσᾶ.

ἀγρυπνία συνεχίσθηκε καί ἡ Θεία Λειτουργία ἐτελείωσε νωρίς τό πρωϊ. Τότε ὅλοι οἱ παρευρεθέντες – οἱ πιστοί, οἱ Λειτουργοί Ἱερεῖς, οἱ Μοναχοί τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ, ἀκόμη καί τά ὄργανα τῆς τάξεως - ἄρχισαν νά κατεβαίνουν καί νά γίνωνται κήρυκες τοῦ θαύματος τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τό ὁποῖο ἦταν ἤδη γνωστό στούς κατοίκους τῶν γύρω χωριῶν, διότι ἡ λαμπρότητά Του δέν ἦταν δυνατόν νά διαφύγει τῆς προσοχῆς τῶν κατοίκων ὅλης τῆς Μεσαρᾶς» (Στυλ. Λιέπουρη αὐτ., σελ. 329).

Τό 1986, κατά τήν διάρκεια ἐπισκέψεως τοῦ γράφοντος στά Ἀκούμια Ρεθύμνης, ἔγινε γνωστό, ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρός ἦταν ὀρατός καί σέ ἐκείνη τήν περιοχή. Μέ συγκίνηση γέροντες Ὀρθόδοξοι διηγήθηκαν, ὅτι τό βράδυ τῆς 13ης πρός 14η Σεπτεμβρίου 1937, ἔγινε ἀγρυπνία χωρίς Ἱερέα, στό ἐξωκκλήσι τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς (στή θέση Πλατανιᾶς τῶν Ἀκουμίων), μέ συμμετοχή 70 περίπου πιστῶν, τούς ὁποίους κάποιοι Νεοημερολογίτες συγχωριανοί, μέ ὕβρεις καί χλευασμούς προσπάθησαν νά ἐμποδίσουν. Περί τό μεσονύκτιο ὅλοι ἀντιλήφθηκαν τό ἐξαίσιο φῶς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὁ Ὁποῖος «ἀνέτελε ἀπό τόν Ψηλορείτη»!

Λογικό προκύπτει τό ἐρώτημα: Πῶς ἀντέδρασαν οἱ καινοτόμοι; Δυστυχῶς ἐπιβλήθηκε Φαρισαϊκή σιωπή. Ὁ Ἀνθυπομοίραρχος Καραμπατάκης ἐπισκέφθηκε τόν Ἐπίσκοπο Βασίλειο καί τόν πληροφόρησε σχετικά. Ὁ Ἐπίσκοπος σύστησε στό ὄργανο τῆς τάξεως νά σιωπήσει, ἄν καί θορυβημένος κάλεσε τόν π. Χαράλαμπο γιά νά τόν ἐνημερώσει. Ὁ ἐνάρετος Λειτουργός τόν ἐνημέρωσε ταπεινά, ἀλλά ἐκεῖνος ἔγινε ἔξαλλος ἀπό τόν θυμό του. «Ὥστε βλέπεις καί ὁράματα παπᾶ Χαραλάμπη; - τοῦ εἶπε – καί γιατί δέν βλέπω κι ἐγώ πού εἶμαι καί Δεσπότης;» Ὁ π. Χαράλαμπος κούνησε τό κεφάλι του καί ἔφυγε.

(Πηγή: "Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ Η Δ’ ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ" του Καθηγητή κ. Αντωνίου Μάρκου)


Από την περσινή πανήγυρη του Καθεδρικού Ι.Ν.  Γ.Ο.Χ. Ηρακλείου Κρήτης υπό του Τοποτηρητή Επισκόπου 
Σεβ/του Μεσσηνίας κ. Ιακώβου και του Αιδ/του Ιερέως π. Ζαχαρία Τσικρικάκη.

2017/10/15

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ



ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΕ ΤΟ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΣΤΟΝ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟ ΛΑΜΙΑΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ



Με εκκλησιαστική λαμπρότητα και με μεγάλη κατάνυξη εορτάστηκε η χάρις της Υπεραγίας Θεοτόκου της επονομαζομένης "Γοργοϋπηκοος" στην φερώνυμη γυναικεία Ιερά Μονή στον Γοργοπόταμο. Πλήθος εκατοντάδων πιστών από τα Σκόπια της γείτονος χώρας μέχρι και την μεγαλόνησο Κρήτη προσέτρεξαν να αντλήσουν εκ των πνευματικών ναμάτων "ύδωρ ζωής". Τελέστηκε 12ωρη ιερά αγρυπνία μετά Λιτής, αρτοκλασίας, Θείου κηρύγματος (υπό του Αρχιερέως κ. Κοσμά) και Λιτανεία της Ιεράς εικόνας της Παναγίας μας και των ιερών λειψάνων που είχαν τεθεί προς προσκύνηση. Των ιερών Ακολουθιών και της Θείας Λειτουργίας προεξήρχε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος και έξαρχος πάσης Θεσσαλίας κ. Ιγνάτιος συμπαραστατούμενος υπό του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Αττικης και Μεγαρίδος κ. Κοσμά. Επίσης συλλειτούργησαν οι Παν/τοι Ιερομόναχοι π. Αυγουστίνος, π. Βησσαρίων και π. Χρυσόστομος. Έψαλε ο καλλικέλαδος χορός των Μοναζουσών ανυψώνοντας πνευματικώς τους πιστούς. Η πολυμελής αδελφότητα της Μονής φιλοξένησε μετά χαράς όλους τους πιστούς που προσήλθαν να ευφρανθούν πνευματικώς και να ενισχύσουν ένα πραγματικό στολίδι της Εκκλησίας όπου ενασκούνται νέες κυρίως αδελφές. Η Ιερά Μονή αποτελεί έργο του αοίδιμου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κυρού Θεοδοσίου (+ 2002), τα λείψανα του οποίου ήταν τοποθετημένα δίπλα στον θρόνο που επί 30 χρόνια κόσμησε επαξίως.