2022/06/30

ΕΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΕΙΣ

Την Κυριακή των Αγίων Πάντων πανηγύρισε ο φερώνυμος Ιερός Ναός στο Αρματωλικό Τρικάλων. Ιερούργησε ο Παν/τος Ιερομόναχος π. Χρυσόστομος Βαλτάς και παρέστησαν πολλοί ευλαβείς πιστοί από τα Τρίκαλα και την Καρδίτσα.



Την 11η Ιουνίου εόρτασε το Ιερό Ησυχαστήριον της Παναγίας "Άξιον Εστίν" στην ορεινή Βερδικούσια Ελασσόνας. Ιερούργησε ο Κτίτωρ του Ναού Παν/τος Ιερομόναχος π. Αυγουστίνος και παρέστησαν αρκετοί φιλέορτοι πιστοί, παρά το δύσβατο της περιοχής.




Την ίδια ημέρα πανηγύρισε το ιερόν Ησυχαστήριον της Παναγίας "εν τωι Άδειν" (του μακαριστού Ιερέως Ευσταθίου Μάραντου +1982) στην Κορώνη Μεσσηνίας. Ιερούργησε ο Παν/τος π. Αθανάσιος Κιτσαντάς  βοηθούμενος υπό του Ιεροδιακόνου π. Χριστοφόρου.



Με αγιορείτικη κατάνυξη και ευλάβεια τιμήθηκε η μνήμη των εν Άθω Οσίων Πατέρων στην φερώνυμη ανδρώα Ιερά Μονή στο Πάνακτο Βοιωτίας (στα όρια της Οινόης του νομού Αττικής). Το Σάββατο τελέστηκε ο μικρός εσπερινός και μετά την τράπεζα, περί την 10 μ.μ., ξεκίνησε η ιερά αγρυπνία η οποία περατώθηκε το μεσημέρι της επόμενης. Παρέστη ο Πανιερώτατος Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας και Γέρων της Μονής κ.κ. Χρυσόστομος μετά των Σεβασμιωτάτων Μητροπολίτων Φθιώτιδος κ.κ. Ιγνατίου και Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος κ.κ. Κοσμά βοηθούμενοι υπό των Ιερομονάχων της Μονής Παν/των π. Ευθυμίου, Βησσαρίωνος, και του Ιεροδιακόνου π. Αθανασίου και των Παν/των Ιερομονάχων π. Θεοδοσίου και π. Δαμασκηνού της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Κύπρου. Τα αναλόγια πλαισίωναν χοροί Πατέρων της Μονής βοηθούμενοι από καλλίφωνους ιεροψάλτες. Ακολούθησε τράπεζα επίγειων αγαθών τα οποία με αγάπη και φροντίδα παράθεσε η Αδελφότητα των Μοναχών. Οι πιστοί, προερχόμενοι από διάφορες περιοχές επέστρεψαν στα ίδια πνευματικά ενισχυμένοι και δοξάζοντες τον Τριαδικό Θεό και τους Οσίους Του, Ασκητές και Πατέρες, εν τω Αγιωνύμω όρει του Άθω.





Από την λαμπρά πανήγυρη του ενοριακού Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου στην Αγκαθιά Ημαθίας. Χοροστάτησε ο Τοποτηρητής Βερροίας, Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Ιγνάτιος, συμπαραστούμενος υπό του Σεβ/του Μητροπολίτου Αττικής κ. Κοσμά και του πολιού Εφημερίου, Αιδεσιμωτάτου Ιερέως π. Νικολάου Γουσιόπουλου.



2022/06/16

DIE CONFESSIO DOSITHEI ZU UNSERER ZEIT

 DIE CONFESSIO DOSITHEI - EINE SYNODALE BEKENNTIS- UND KAMPFSCHRIFT AUS DEM JAHRE 1672

 Vom Mönch Vater Nilos Eisenhut


Patriarcharch Dositheos von Jerusalem, der am 16. März 1672 anlässlich der Weihe der Geburtskirche von Bethlehem einberief und eine Bekenntnisschrift erließ mit dem Ziele, die Orthodoxie gegen den Calvinismus, einer Abart des Protestantismus zu verteidigen, diesen als gefährliche Häresie zu brandmarken und schließlich mit einem dreifachen Anathema zu verurteilen. Diese Synodalentscheidung war unterzeichnet von 58 Bischöfen und Geistlichen, einschließlich einiger aus Russland.

Diese Synode ist der wichtigsten der Ostkirche und kann mit dem römischen Konzil von Trient (1545-1563), das damals noch manche orthodoxe Elemente besaß, verglichen werden. Beide legten den Lehrstatus der Kirchen, die sie vertraten, fest, beide verurteilten den Protestantismus und dessen Lehren als gefährliche Häresien. Die Confessio Dosithei machte jedoch keinerlei Zugeständnisse gegenüber den durchaus falschen Ansprüchen des Papsttums, sondern bekraeftigte klar die orthodoxen Positionen.

Dositheos stand damals mit dem französischen Botschafter Nointel in Korrespondenz zu einer Zeit, als die Romkatholiken und die protestantischen Calvinisten heftig über die Eucharistie stritten und bemüht waren, die Unterstützung der orthodoxen Kirche zu erlangen.

Die Akten der Synode von Jerusalem bestehen aus 8 Kapiteln und 18 Dekrete. Es werden zudem erwähnt und genehmigt die Antworten des Patriarchen Jeremias II. (Tranos), die dem Professor Martin Crusius aus Tübingen und anderen Lutheranern im Jahre 1572 gegeben wurden. Dann wird die lateinisch verfasste Bekenntnisschrift des Metropoliten Petrus Moghilas vom Jahre 1642 gutgeheissen, die vom Protestantismus sehr stark beeinflusste, vom Patriarchen Kyrill  L o u k a r i s  von Konstantinopel verfasste Bekenntnisschrift hingegen?  als haeretisches Machwerk erkannt, zurückgewiesen und verurteilt wurde.

Es wurde zwar der Versuch gemacht, das Bekenntnis des Kyrill Loukaris als Fälschung zu entlarven. Dazu wurden zahlreiche Ausschnitte aus Predigten, die Loukaris vor versammelten Volk von Konstantinopel gehalten hat, die einen rechtgläubigen Standpunkt aufwiesen, beigebracht, als Gegenbeweis aufgeführt.  Allerdings wurde gleichzeitig ins Feld geführt, dass von Loukaris keinerlei schriftliche Stellungnahme vorliege, worin dieser persönlich die gegen ihn gemachten Vorwürfe der Häresie hätte Stellung nehmen und die unter seinem Namen laufende Bekenntnisschrift als nicht von ihm stammend,  hätte erklären müssen.

Schließlich wurden die Akten der Synode im Jahre 1721 an die Russische Kirche und durch sie an bestimmte " Bischöfe" der (protestantischen) Kirche von England, an die sogenannten " Non Jurors" (die nicht geschworen habenden), die sich für die Orthodoxie interessierten, gesandt. Damit wird panorthodoxe Autorität der Synode unterstrichen.

Nun folgt eine kurze Zusammenfassung der einzelnen Dekrete :

Artikel 1: Die Lehre von der Hl. Dreifaltigkeit mit dem Ausgang des Hl. Geistes aus dem Vater (πνεύμα Άγιον εκ του Πατρός εκπορουμενον). 

Artikel 2 : Die Hl. Schrift soll nicht durch privates Urteil, sondern in Übereinstimmung mit der Tradition der katholischen Kirche, die nich irren, täuschen oder getäuscht werden kann und die gleiche Autorität besitzt wie die Hl. Schrift, ausgelegt werden.

Artikel 3 :  Gott hat von Ewigkeit diejenigen zur Herrlichkeit vorherbestimmt, die in seiner Vorsehung ihren freien Willen zur Annahme des Heils richtig gebrauchen würden, und diejenigen, die das Heil verwerfen, hat er verdammt.   Die kalvinistische (protestantische) Lehre von der bedingungslosen Vorherbestimmung aber wird als abscheulich, gottlos und gotteslaesterlich verdammt.

Artikel 4 behandelt die Schöpfungslehre. Der Dreifaltige Gott hat alle sichtbaren und unsichtbaren Dinge geschaffen außer der Sünde, die seinem Willen widerspricht und vom Teufel und von Menschen stammt.

Artikel 5 : Beinhaltet die Lehre von der Vorsehung. Gott sieht das Böse voraus, lässt es zu, nicht jedoch bestimmt er es voraus, vielmehr setzt er es zum Guten außer Krafft.

Artikel 6 : Hier geht es um den Urzustand und dem Sündenfall des Menschen.  Christus und die Gottesmutter Maria sind von der Sünde befreit.

Artikel 7 : Hier wird die Lehre von der Menschwerdung des Gottessounds, seinem Tod, seiner Auferstehung und seiner Wiederkunft zum Gericht dargelegt.

Artikel 8 : behandelt das Wirken Christi und sein Erlösungswerk.  Christus ist der einzige Mittler und Fürsprecher für unsere Sünden. Die Heiligen jedoch, besonders die Unbefleckte Mutter unseres Herrn Maria wie auch die Heiligen Engel bringen unsere Gebete und Bitten vor ihn und verleihen ihnen größere Wirkung.

Artikel 9 : Niemand kann gerettet werden ohne den Glauben, der eine sichere Überzeugung sein muss sowie Werke, die in Liebe getan werden und das Halten der göttlichen Gebote einschliesst.  Ohne sie kann niemand Gott gefallen.

Artikel 10 : Die Heilige Katholische und Apostolische Kirche umfasst alle wahren Christgläubigen. Sie wird durch Christus, dem einzigen Haupt der Kirche sowie durch ordnungsgemäß geweihte Bischöfe, die in ununterbrochener Apostolischer Nachfolge stehen, regiert.  Die Lehre der Calvinisten, daß Bischöfe nicht nötig seien, oder dass Priester von Priestern, nicht nur von Bischöfen geweiht werden können, wird verworfen.

Artikel 11 :  Glieder der katholischen Kirche sind alle Gläubigen, die fest am Glauben Christ festhält, wie er von ihm und den heiligen Synoden überliefert würde, obwohl einige dieser Glieder in verschiedene Sünden fallen können.

Artil 12 : Die katholische Kirche wird durch den Hl. Geist, durch Propheten (im Alten Testament), Apostel, hl. Kirchenväter belehrt, weshalb sie nicht irren oder getäuscht werden oder gar eine Lüge als Wahrheit verkünden kann.

Artikel 13 : Der Mensch wird nicht nur durch den Glauben (allein), sondern auch durch Werke gerechtfertigt.  

Artikel 14 : Der Mensch ist durch den Sündenfall geschwächt und hat dabei die Vollkommenheit und Leidensfreiheit verloren, nicht aber seine intellektuelle und moralische Natur. Er besitzt immer noch den freien Willen (το αυτεξουσιον) und die Wahlfreiheit, Gutes zu tun oder zu meiden, Böses aber zu hassen (Matth. 5,46,47; Roem. 1,19 und 2,14-15).Gute Werke aber, die ohne Glauben getan werden können nicht zu unserer Erlösung beitragen, nur die Werke der Wiedergeborenen, die unter und mit der Gnade getan werden sind vollkommen und machen demjenigen, der sie tut, der Erlösung wert (σωτηρίας άξιον ποιείται τον ενεργουντα).

Artikel 15 lehrt die 7 Mysterien (Sakramente), nämlich die Taufe (το Άγιον Βάπτισμα, Μatth. 18,19), die Myronsalbung (βεβαιώσεις, χρίσμα ( 1 Joh. 2,20; 2 Kor. 1,22, Apg. 8,14, Dionysios Arepagitis de eccl. hierachia 4,22 ff.), das Weihesakrament (ιεροσύνη, Matth.18,18), das unblutige Opfer des Altars  (ανεμαικτος θυσία, Matth. 26,26), die Eheschließung (γάμος, Matth.19,6, Eph. 6,32), Busse und Beichte (εξομολόγησις, Joh. 20,23, Luk. 13,5), die Krankensalbung (ευχελιον, Mark. 6,13,  Jakobus 5,14).

Sakramente sind keine leeren Zeichen göttlicher Verheißung wie etwa die Beschneidung, sondern sie verleihen notwendigerweise (εξ ανάγκης) Gnade, sie sind somit όργανα δραστικά χάριτος.

Artikel 16 lehrt die Heilsnotwendigkeit der Taufe für die Erlösung (Joh. 3,5), die Kindertaufe und die Errettung getaufter Kinder (Matth. 10,12). Die  Wirkung der Taufe ist die Vergebung der Erbschuld, die Tilgung der früher tatsächlich begangenen Sünden sowie die  Verleihung der 7 Gaben des Hl. Geistes. Die Taufe kann nicht wiederholt werden.  Die nach der Taufe begangenen Sünden müssen durch priesterliche Absolution im Bußsakrament gebeichtet und nachgelassen werden.

Artikel 17 : Die Eucharistie ist sowohl Sakrament als auch Opfer, in dem der Leib Christi wahrhaftig (αληθώς και πραγματικως) unter der Gestalt und Art ( εν είδη και τύπω) von Brot und Wein von den Händen des Priesters als wahres, jedoch unblutiges Opfer für alle Gläubigen, seien sie lebend. oder verstorben (υπέρ πάντων των ευσεβών ζώντων και τεθνεοντων) dargebracht wird. Sie wird von der Hand dem Mund auch von Unwürdigen empfangen, dies jedoch mit gegenteilige Wirkung..Die lutherische Impanationslehre, wonach Christus unter und mit dem Brot und Wein empfangen wird, wonach diese Elemente nicht verwandelt werden, sondern ihrem Wesen nach verbleiben, wird abgelehnt und verworfen.  Die Transsubstantiationslehre, wonach Brot und Wein ihrer Substanz nach gänzlich verwandelt werden, wobei die Akzidentien wie Farbe und Aussehen verbleiben, wird hingegen mit aussagestarken Worten ausdrücklich gelehrt. (μετουσιωσις).+ Auf eine Erklärung der Art und Weise, wie das geschieht, wird bewusst  verzichtet.

Artikel 18 : Die Seelen der Verstorbenen befinden sich entweder am Ort der Erquickung oder der Qual, aber ihr Zustand wird bis zum Endgericht und der Auferstehung des Leibes nicht vollkommen sein. Die Seelen derer, die im Zustand der Busse sterben (μετανοησαντες) sterben, ohne Früchte der Buße oder Genugtuung ( ικανοποίηση) hervorgebracht zu haben, können durch die Gebete der Priester und durch die Almosen ihrer Verwandten befreit werden durch das unblutige Opfer der Eucharistie (μεγάλα δυναμενης μάλιστα της αναίμα!κτου θυσιας), die einzelne Gläubige für ihre verstorbenen Angehörigen darbringen lassen, wobei die katholische und Apostolische Kirche täglich für alle gleichermaßen darbringt.  Die Befreiung aus diesem dazwischenliegenden Zustand wird vor der allgemeinen Auferstehung und dem allgemeinen Gericht stattfinden, wobei der Zeitpunkt unbekannt ist.

Zu diesen 18 Dekrete werden 4 Fragen hinzugefügt.

Frage 1 gibt Antwort auf das Lesen der Hl. Schrift und verbietet das wahllose Lesen derselben, insbesondere bestimmte Teile des Alten Testaments.

In Frage 2 wird die unmittelbare Anschaulichkeit der Hl. Schrift verneint.

Frage 3. gibt Auskunft über den Umfang des Kantons der Hl.Schrift. Dazu gehören alle neutestamentlichen Schriften, die Evangelien,  14 Paulusbriefe, die Apostelgeschichte, die?  übrigen Apostelbriefe des Johannes und des Apostels Jakobus, der Judasbrief sowie die Apokalypse des Johannes. Von den alttestamentlichen  sogenannten deuterokanonischen Büchern, das  sind solche, die in griechischer Sprache verfasst sind, werden aufgezählt, nämlich die Weisheit Salomons , Judith, Tobit, die Geschichte mit dem Drachen, die Geschichte Susanna's, 3 Bücher der Makkabäer, der Weisheit Sirach.

Frage 4 lehrt die Verehrung (δουλια) der Heiligen, insbesondere der Gottesmutter (υπερδουλια), die eigentliche Anbetung Gottes (λατρεία), die Verehrung des Hl. Kreuzes, der Heiligen Gefäße, der hl. Stätten   1882), der hl. Ikonen Christi, der Gottesmutter und der Heiligen.

Zusammenfassung und Ausblick; So präsentiert sich die Confessio Dosithei als eindrückliche und ausführliche Bekenntnisschrift gegen die Irrlehren des Protestantismus und der Kyrill Loukaris zugeschriebenen und vom Protestantismus verseuchten ebensolchen Bekenntnisschrift, die verurteilt wurde. Ganz allgemein ist noch beizufügen, dass die früher entstandene Confessio des Petrus Moghila sogar lateinisch abgefasst war, was ihr keineswegs geschadet hat. Diese Schriften wurden  neben anderen, weniger wichtigen von einzelnen griechischen Theologen als Symbolische Bücher (βιβλία συμβολικά) bezeichnet.  Auch russische Theologen wie Erzbischof Makarij Boulgakov (1816-1882) bauten auf beiden Bekenntnisschriften des 17. Jahrhunderts ihre ganze Dogmatik auf.Noch vor wenigen Jahrzehnten vertraten eine Reihe bedeutender orthodoxen  Theologen den normativen Charakter dieser Symbolischen Bücher, darunter auch  der russische Propst Alexios von Maltzew (+ 1915) aus Berlin.  Der griechische Theologe Ioannis Mesoloras (1851-1941) schrieb ihnen sogar Unfehlbarkeit zu.

Aber bereits im 19. Jahrhundert gestanden eine ganze Reihe von griechischen und russischen Theologen nur insofern autoritative Bedeutung zu, als sie mit der Hl. Schrift und den Ökumenischen Konzilien übereinstimmten. Das ist nur ein Feigenblatt dafür, dass ihre normative Bedeutung völlig in Abrede gestellt und fallengelassen wurde.

Die heutige orthodoxe Theologie, die völlig oekumenistisch-protestantisch verseucht ist, lässt keinen Zweifel darüber, dass sie keinen normativen Charakter im Sinne der ökumenischen Konzilien tragen, sondern soweit sie darüber hinausgehen, nur als wandelbare (!) Theologumena, das als bloße Theotische Meinungen (!) zu bewerten sind. Der bulgarische modernistische Theologe Zankow betont, dass durch die einseitige Benutzung dieser Schriften im Abendland ein schiefes (sich !) Bild der orthodoxen Kirche entstanden sei; die sie dürften als nicht als absolut zuverlässige symbolische Bücher gebraucht werden.  Ebenso weißt der Häresiearch Sergius Boulgakov (+1944) vom unter völlig oekumenistischen Einfluss stehenden Theologischen St. Sergius-Institut von Paris, einer Fabrikationswerkstatt neuer Häresien, darauf hin, dass sie schon durch ihren polemischen Charakter und Ursprung nicht so sehr die innere Dialektik widerspiegeln, als vielmehr die Problematik des Reformations- und Gegenreformationsepoche widerspiegeln; sie bedürften aber selbst einer Nachprüfung (sic!) und Interpretation). ( Zitate nach Friedrich Heiler, Urkirche und Ostkirche, München 1937, S. 192 f.). 

Nun werfen wir noch einen Blick auf die Kirche der Wahren Orthodoxen Christen von Griechenland. Sie ist wie oben dargelegt wurde, ebenfalls infolge der beginnenden protestantisch-oekumenistischen Verseuchung der Staatskirche Griechenlands  als Gegenwehr gegen die Unterwanderung durch die Panhaeresie des Oekumenismus entstanden. Und das begann so : Im Jahre 1920 hatte der Patriarchatsverweser des Ökumenischen Patriarchats von Konstantinopel, Dorotheos von Proussa, ein Rundschreiben an "alle Kirchen, wo immer diese auch sind"(sic, man beachte, dass er von Kirchen in der Mehrzahl spricht !"). Diese verräterische Ausdrucksweise weist auf eine Anbiederung an alle möglichen sektiererischen Religionsgebilde, insbesondere an die Anglikanische (protestantische) Pseudokirche, mit der die griechische Staatskirche bereits im 19. Jahrhundert in engeren Kontakt stand.  Im Hintergrund ging jedochg die Wuehlarbeit weiter. Es wurde an der Einführung eines neuen Kalenders gearbeitet, um noch mehr Übereinstimmung mit den genannten haeretischen Kirchengebilde zu erreichen. Inzwischen hatte in Konstantinopel Meletios Metaxakis den Patriarchenthron bestiegen. 1924 war es dann soweit, dass auf seine Weisung hin der Erzbischof von Athen  Chrysostomos Papadopoulos und seine Synode den neuen Kalender einführen konnte. Dies rief jedoch unter der gläubigen Bevölkerung und den Mönchen vom Berg Athos eine große Opposition hervor. 

Unter ihnen ragte besonders ein Priestermönch namens Matthäus Karpathakis (1861-1950) hervor. Er war emsig in Athen und seiner Umgebung unterwegs, zelebrierte nach dem alten kirchlichen Kalender und gründete mit großem Erfolg Klöster, so 1927 das Frauenkloster " Einführung der Gottesmutter in den Tempel" mit etewa 300 Schwestern und 1934 das Männerkloster "Verklärung Christi" mit 170 Mönchen.

Das Jahr 1935 brachte eine Wendung in dem Sinne, dass 3 Hierarchen der Staatskirche Griechenlands nach abgelegten Bekenntnis zur wahren Orthodoxie und zum alten kirchlichen Kalender zurückkehrten. Es waren dies die Metropoliten von Dimitrias Germanos, Chrysostomos (Kavouridis) vormals von Florina und Chrysostomos von Zakynthos. Diese Seiten nach der Wahl durch Klerus und des gläubigen Volkes den Priestermönch Matthäus (Karpathakis) zum Bischof von Vresthene. Die Einigkeit und Geschlossenheit dauerte leider nur bis 1937.

Nachdem  sie aber im Jahre 1937 und danach vom ursprünglich abgelegten Bekenntnis, wonach die Staatskirche Griechenlands schismatisch geworden und der Gnade des Hl. Geistes verlustig gegangen ist, und zum Teil zur Staatskirche zurückgegangen sind, blieb Bischof Matthäus als einziger in den Grenzen von Griechenland lebender rechtgläubiger Bischof zurück. Dies führte schließlich dazu, dass er sich wegen seines hohen Alters  im Jahre 1948 genötigt sah, mit Zustimmung von Klerus und Volk allein in Monochirotonie unter Anwendung des im kanonischen Recht vorgesehenen Prinzip der Oikonomia ( von einer im Einzelfall vorgesehenen Strenge des angewendeten Rechtssatzes  abzuweichen) den Bischofskandidaten Spyridon von Trimithus als Bischof der Wahren Orthodoxen Kirche von Zypern zu weihen, um so die apostolische Sukzession (Nachfolge) zu sichern und weiterzugeben. Mit ihm zusammen weihte er in der Folge zu Bischöfen Andreas (Patras), Dimitrios ( Thessaloniki) und Kallistos (Korinth). Es sei hier noch angemerkt, daß das eigentliche Weihegebet nur von einem einzigen Bischof, dem Hauptkonsekrator, gesprochen wird, während die anderen assististierenden Bischöfe als Zeugen fungieren.  1949 bildete Matthäus eine Synode, die ihn zum Erzbischof von Athen und ganz Griechenland wählte.  Er entschlief friedlich am 14. Mai 1950 im Kloster der "Einführung der Gottesmutter in den Tempel". Mit den Charismen der Vorausschau und der Herzenskenntnis ausgestattet, wirkt er noch heute als Wundertäter und wird von Klerus und Volk als Bekenner des wahren orthodoxen Glaubens verehrt.

Nun befassen wir uns mit der äußerst perfiden Rolle von Chrysostomos (vormals von Florina). Er kehrte zwar nicht zur schismatischen Staatskirche Griechenlands zurück, sondern trieb sein in jeder Hinsicht trübes Spiel unter den orthodox gebliebenen Gläubigen ganz im Sinne der abgefallenen Staatskirche weiter und hatte zudem noch geheime Kontakte zu ihr. So berief er sich nunmehr auf eine, angeblich von einem Athosmoench in Umlauf gebrachte Theorie, wonach die Mysterien der Staatskirche nur εν δυνάμει, das heißt nur in Potenz, und nicht εν ενέργεια, das heißt in Wirklichkeit ungültig seien, im jetzigen Zustand müsse man sie  daher als wirksam betrachten. Erst ein Panorthodoxes Konzil müsste den neuen Kalender als haeretisch erklären, erst dann wären sie εν ενεργια ungültig und unwirksam. Dabei wusste Chrysostomos genau, daß ein solches "Konzil", das selber nur aus Abgefallenen bestand, niemals zusammentreten würde. Was darnach geschah, war wirklich teuflisch.  14 Tage später, als Erzbischof Matthäus  am 14. Mai 1950 im Herrn entschlief, erklärte Chrysostomos in ein einem Rundschreiben, dass er zu dem im Jahre 1935 abgelegten Bekenntnis, nachdem die Staatskirche Griechenlands schismatisch und deren Mysterien des Hl. Geistes entbehrt en, zurückkehre. Er hegte nämlich die geheime Hoffnung, dass nun die Anhänger von Erzbischof Matthäus zu ihm, dem vorherigen Bekenntnis Abgefallenen, zurückkommen würden. Dies war jedoch nicht der Fall, vielmehr wurden die Anhänger von Matthäus einfach als Finsterlinge abqualifiziert und die beiden von Matthäus gegründeten Klöster als Pflanzstaetten des Fanatismus ausgemacht. Die Neukalendarier wurden weiterhin zur "Kommunion" zugelassen und auch sonst ging die Wuehlarbeit hinter den Kulissen weiter. Letztlich war ja seine Parasynagoge, wie er sie sah, nur eine φρουρά, eine Sache und eine κινήσεις ευσεβείας, eine Froemmigekeitbsbewegung. Das alles klingt sehr unverbindlich. Im Jahre 1955 verstarb Chrysostomos. Sein Tod muss schrecklich gewesen sein und zudem ließ er seine Parasynagoge bewusst und vorsätzlich ohne Bischof zurück. Diese Zurückgelassenen wurden sodann in ganz und gar gar in protestantisch-calvinisterischer Weise von einem Gremium einiger Archimandriten bis zum Jahre 1960 geleitet, wobei sich darunter einige befanden, die von Erzbischof Matthäus abgefallen und gebannt wurden. Dann kamen sie überein, den abgefallenen Archimandriten Akakios mit einer selbstverständlich ungültigen die Bischofsweihe, die dieser von der in Amerika angesiedelten Russisch-Orthodoxen Auslandskirche unter dubiosen Umständen empfangen sollte. Diese stand jedoch selber mit zahlreichen Kirchengebilden der abgefallenen Weltorthodoxie in gottesdienstlicher Gemeinschaft. Das ficht jedoch den 1945 abgesetzten Akakios nicht weiter an, müsste er doch in jedem Fall und um jeden Preis, vielleicht sogar mit Simone mit einer an ihm vollzogenen Bischofsweihe nach Griechenland zurückkommen. Schließlich wurde er dann im Geheimen, weil Metropolit Anastasios und seine Synode der Auslandskirche diese Weihe nicht billigen, von Erzbischof Seraphim Ivanof und dem neukalendarischen (!) rumänischen Exilbischof Theophil Ionescu zum "Bischof von Talantion" geweiht. Eine Weiheurkunde wurde bewusst nicht ausgestellt, zudem stritt Theophil Ionescu seine Beteiligung daran kategorisch ab. Erst 1969 bestätigte Metropolit Philareth von der ROCOR in einem privatgehaltenen Schreiben ohne Protokollnummer und Stempel der Synode diese Pseudoweihe. Eine solche Weihe muss unter den geschilderten Umständen als ungültig betrachtet werden.

In der Zwischenzeit müssen hier die Nachfolger der Parasynagoge des Chrysostomos beziehungsweise des Akakios, insbesondere die Pseudosynode des ehemaligen, ebenfalls von der Matthäus-Synode 1977 abgesetzten sogenannten "Erzbischofs von Athen" Konstantinos/Kallinikos Sarantopoulos, der sein Kirchengebildes als eingetragenen (e.V.) Verein vom griechischen Staat anerkennen und registrieren ließ, ein ungeheuerlicher, ja ganz und gar unchristlicher Vorgang, namhaft gemacht werden. Dann kommt hier auch ins Spiel die Pseudosynode eines zweiten sogenannten Erzbischofs von Athen namens Konstantinos/Makarios Kavakidis ,ebenfalls eines früheren Gefolgsmann von Erzbischof Matthäus und seines Mentors Chrestos/Euthymios Orphanos.  Beide Pseudosynoden haben in ihrer Verblendung  und Uneinsichtigkeit Chrysostomos von Florina als Heiligen hochstilisiert. Bei diesem handelt es sich jedoch aber um einen falschen Heiligen, einen Wolf im Schafspelz, einen Verräter des wahren Orthodoxen Glaubens.

Rückblickend auf diese tragische Entwicklung und die damit zusammenhängenden Vorgänge und einer möglichen Erklärung möchten wir auf die schwerwiegenden Worte des hl. Paulus in seinem Hebräerbrief Kapitel 6, Verse 4 bis 6 hinweisen, wo es heißt : "Denn es ist unmöglich, daß Menschen, die einmal erleuchtet worden sind, die himmlische Gabe gekostet, die Mitteilung des Heiligen Geistes empfangen, das herrliche Gotteswort und die Kräfte der kommenden Welt verspürt haben und dennoch  a b f I e l e n, nochmals zu einer neuen   U m k e h r  gebracht werden". AMEN.

2022/06/14

ΕΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΕΙΣ

Κατά τον παρελθόντα μήνα εόρτασαν πολλοί Ναοί της Εκκλησίας μας. Μεταξύ αυτών: Ο Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου στο Βρυσί της Τήνου. Ιερούργησε ο Παν/τος Ιερομόναχος π. Βησσαρίων Βάλλιος.



Την 3η του Μαίου εόρτασε ο Ιερός Ναός της Αγίας Ξένης Καλαμών στην Μεσσηνιακή πρωτεύουσα.



Την 5η του μηνός Μαΐου, που η Εκκλησία μας τιμά την Αγία Μεγαλομάρτυρα Ειρήνη και εφέτος συνέπεσε η Μεσοπεντηκοστή, εόρτασε η αιωνόβια Καθηγουμένη Ειρήνη της Ιεράς Μονής Τιμίου Σταυρού Καλαμάτας. Τελέστηκε Θεία Λειτουργία υπό του οικείου Επισκόπου κ. Ιακώβου και του τοπικού Ιερού Κλήρου.



Την 9η Μαΐου πανηγύρισε το Ιερό Προσκύνημα του Οσίου Νικολάου του Νέου στα Βούναινα Θεσσαλίας. Παρέστη ο Σεβ/τος Μητροπολίτης Φθιώτιδος και Έξαρχος Θεσσαλίας κ. Ιγνάτιος μετά των Παν/των Ιερομονάχων π. Αυγουστίνου και π. Ευθυμίου. Παρέστη συμπροσευχητικώς πλήθος πιστών από διάφορα σημεία της Ελλάδας. Το πρωί τελέστηκε η ιερά Παράκληση του Αγίου στον τόπο του μαρυρίου όπου και κατά έτος τα δένδρα αναβλύζουν "αίμα" ανήμερα της εορτής του με το ορθόδοξο εορτολόγιο.



Κατά την Δεσποτική εορτή της Αναλήψεως πανηγύρισε ο ιστορικός Ιερός Ναός της Αναλήψεως του Κυρίου στον Τύρναβο Λάρισας. Τέθηκε προς προσκύνηση μυροβλύζουσα εικόνα του Αγίου Χαραλάμπους, όπως έγινε γνωστό σχετικά πρόσφατα στο λαό της Θεσσαλία. Η ιερά εικόνα βρίσκεται στον ενοριακό Ναό του Τυρνάβου, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.







Των Αγίων Βασιλέων Κωνσταντίνου και Ελένης εόρτασε ο φερώνυμος παλαιός Ναός της Καλαμάτας. Ιερούργησε ο Παν/τος π. Αθανάσιος, βοηθούμενος υπό του Ιεροδιακόνου π. Χριστοφόρου.


Την ίδια μέρα πανηγύρισε με λαμπρότητα ο ιστορικός Ενοριακός Ιερός Ναός των Αγίων Ισαποστόλων στο Καπαρέλλι Θήβας. Συνιερούργησαν οι Παν/τοι Ιερομόναχοι π. Αυγουστίνος και π. Βησσαρίων. 


Κατά την εορτή του Αγίου Πνεύματος, που επικράτησε να εορτάζουν οι Ιεροί Ναοί προς τιμήν της Αγίας Τριάδος, πανηγύρισε ο ιστορικός Ναός στην Μαγούλα Αττικής. Ιερούργησε ο Παν/τος Ιερομόναχος π. Δαμασκηνός με την παρουσία του οικείου Επισκόπου κ. Κοσμά.



Την ίδια ημέρα εόρτασε ο Ενοριακός Ιερός Ναός της Αγίας Τριάδος στην Άνω Κώμη Κοζάνης. Χοροστάτησε ο Τοποτηρητής της Κοζάνης κ. Ιγνάτιος, βοηθούμενος υπό του Παν/του Ιερομονάχου π. Ευθυμίου Κωτούλα.



2022/06/12

HOMILY ON THE HOLY PENTECOST

Homily on Pentecost of St. John Chrysostom 

Let us extol the grace of the Holy Spirit in spiritual hymns, since grace has, on this day, manifested itself to us from heaven. Even though our words are inadequate to express the magnitude of this grace, we shall praise its power and activity insofar as we’re able. For the Holy Spirit delves into all things, even the profundities of divinity.

We’ re celebrating the day of Pentecost, the day of the Descent of the Holy Spirit onto the Apostles, the day of the hope of perfection, the end of expectation, the longing for salvation, the fulfilment of prayer and the image of patience. Today the Spirit Who acted to scatter the nations in the time of Heber has formed tongues of fire among the Apostles. His action of old led to the confusion of the nations, in order to rein in the brazenness of our will, and forestall the concomitant chastisement. On this occasion, however, amid tongues of fire, the deeds performed by the activity of the Holy Spirit were aimed at enabling us to receive teaching, in fulfilment of the will of God.

In the beginning, the Spirit of God moved over the water, and later, in the time of Christ, the same Holy Spirit of God rested upon Him. First He moved, and now He rested, as being one in essence, equal in honour, co-eternal with the Father and the Son.

The Holy Spirit heralded fair weather to Noah over the waters of the flood. At the waters of the Jordan, the same Holy Spirit revealed to the world the Sonship of Him Who was being baptized. Besides, the Lord had a terrifying answer for those who dared to utter blasphemy against the Holy Spirit: ‘Those who speak blasphemy against the Holy Spirit, shall not be forgiven, either in this world or in the world to come’.

Declaring his desire for this Holy Spirit, David prayed to God: ‘Do not turn your countenance away from me, Lord and do not take your Holy Spirit from me’. It’s common knowledge that, where He is absent, every sort of corruption sets in. Now the Spirit of the Lord had departed from Saul, an evil spirit had entered into him, and this is why David said: ‘Do not take your Holy Spirit from me’.

This same Holy Spirit sanctified the prophets, instructed the apostles and empowered the martyrs. This same Holy Spirit consecrated Isaiah, taught Ezekiel and revealed to him the resurrection of the dead. As he says: ‘The hand of the Lord was upon me, and carried me out in the spirit of the Lord’ [Ezek. 37, 1]. This same Holy Spirit chose Jeremiah from his mother’s womb, and raised up Daniel to deliver Susanna: ‘God raised up by the Holy Spirit a young man whose name was Daniel’ [Sus. 1/ Dan. 13]

David loved the presence of this same Holy Spirit so much that he prayed to God, saving, ‘Your Holy Spirit shall lead me in the land of uprightness’. This same Holy Spirit of God came to dwell in Our Most Holy Lady, embracing her with the communion of the Divine Word as the Father wished, and making her the Mother of God. Filled with this same Holy Spirit, Elizabeth realized that the Lord had come to her through Our Lady and said: ‘How is it that the Mother of my Lord should come to me?’

Zachariah, the father of John, was filled with the same Holy Spirit and he declared that the son born to him would be the prophet and forerunner of the King Who was to come. John himself was also filled with the same Holy Spirit. The eyes of his mind were illumined, and he beheld the heavens opened, and the Holy Spirit hovering over Him Who was being baptized, over Him Who baptized with the Spirit and fire.

When He was giving His Apostles His teaching in detail and strengthening their minds for the time of His Passion, the Lord Himself, by the action of the same Holy Spirit, said to them: ‘Unless I depart, the Comforter will not come unto you’. Moreover, revealing to them the Spirit’s consubstantial nature, He said: ‘The Holy Spirit proceeds from the Father and when He comes, He will guide you into all truth’.

The holy Apostles waited expectantly for the coming of the power of this same Holy Spirit; they waited together to be clothed with power from on high, in accordance with the commandment of the Lord, Who had said: ‘Wait in the city of Jerusalem, until you are imbued with power from on high. For, behold, I shall send the promise of My Father upon you’. So it’s written that when the day of Pentecost was fully come, all the holy Apostles were assembled of one accord in one place, and the Comforter was sent to them under the appearance of tongues of fire.

They received the abundant promise of the Father and the Holy Spirit, were strengthened, and revealed Him Who was sent to them, His grace and His power. Stephen, the martyr and first deacon, was filled with the same Holy Spirit, Whom he received by the laying-on of hands of the Apostles, and performed great wonders and miracles among the people. Filled with the Holy Spirit, he saw the doors of heaven opened and the Only-begotten Son and Word of God standing in the flesh at the right hand of the power of God.

Filled with this same Holy Spirit, Paul became the preacher of divine mysteries. As Ananias said to him: ‘The Lord Saviour Himself has sent me to you, so that thou might receive your sight, and be filled with the Holy Spirit’. And Paul afterwards said with assurance: ‘And I think also that I have the Spirit of God’.

The same Holy Spirit came to Cornelius and those that were to be baptized with him, and each of them spoke in his own language and magnified God. This same Holy Spirit came upon the Ethiopian eunuch after he went down into the water. He was filled with elation, and went on his way rejoicing.

2022/06/11

ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑΣ ΕΚΑΛΕΣΕΝ

«Εις ενότητα πάντας εκάλεσεν»*


Παράκληση και επιταγή του Κυρίου μας αποτελεί η ενότητα στην Εκκλησία. Πράγματι ο Χριστός, ο Οποίος γεννήθηκε ως «επί γης ειρήνη» και διατήρησε σ’ όλη την διάρκεια της επί γης παρουσίας Του την ειρήνη και την ενότητα με όλους όσους παρέμειναν συνδεδεμένοι μαζί Του, εν όψει της ολοκληρώσεως του έργου Του μεριμνά για την συνέχεια αυτού του θείου δώρου, της ενότητος, όχι μόνον ανάμεσα στους μαθητές Του αλλά και σε όλους τους πιστούς: «Ου περί τούτων δε ερωτώ (παρακαλώ) μόνον, αλλά και περί των πιστευόντων διά του λόγου αυτών εις εμέ, ίνα πάντες εν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι» (Ιωάν, ιζ’ 21).

Η τελεία αυτή συν-φωνία Πατρός-Υιού αποτελεί την βάση και το θεμέλιο για την ολοκληρωμένη ενότητα των πιστών εν Χριστώ αδελφών («ίνα ώσι τετελειωμένοι εις εν, καθώς ημείς εν εσμέν», ο.π. 23), η οποία με την σειρά της είναι η αναγκαία προϋπόθεση, για να γνωρίση και να πιστεύση στον Θεό ο κόσμος ο εν τω πονηρώ κείμενος (ο.π.). Από εμάς που γνωρίσαμε το φως το αληθινό και πιστεύσαμε σ’ Αυτό εξαρτάται εάν θα κατευθυνθούν προς το φως και επομένως θα σωθούν και οι άλλοι άνθρωποι που ζούν στο σκότος και στην σκιά του θανάτου.

Πάντως ο Χριστός μας, έμπλεως αγάπης, διατυπώνει προς τον Πατέρα Του την ύστατη επιθυμία Του, ολίγον προ του Πάθους: «θέλω όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ’ εμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν, ην δέδωκάς μοι» (στ. 24). Πράγματι ο Πατήρ εισήκουσε την επιθυμία του Υιού Του. Πως θα μπορούσε άλλωστε να του χαλάση χατήρι, εφ’ όσον και ο Υιός, όσο ζούσε, υπήκουσε με συνέπεια στο θέλημά Του, επισφραγίζοντας μάλιστα την ενότητά Των με την τελεία υπακοή Του μέχρι θανάτου!

Χαρακτηριστικό δείγμα της ενότητός των αποτελεί και το γεγονός ότι κατά την Ανάληψη του Υιού στους ουρανούς συνανυψώνεται στο πρόσωπο του Χριστού και η πεσμένη ανθρώπινη εικόνα, την οποία ο Υιός συγκαθίζει στα δεξιά του Πατρός. Ο άνθρωπος μάλιστα δεν εγκαταλείπεται μόνος αλλά σύμφωνα με την παράκληση και την επαγγελία του Υιού ο Θεός Πατήρ αποστέλλει τον άλλο Παράκλητο, το Πνεύμα το Άγιο, για να συνεχίση το έργο του Υιού στον κόσμο, προ πάντων όμως για να μεριμνήση, όπως και τα άλλα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, για την θεόσδοτη ενότητα.

Να γιατί στο Κοντάκιο της εορτής του Αγίου Πνεύματος ψάλλει ο υμνωδός: «ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμεν (ο Θεός), εις ενότητα πάντας εκάλεσε», διότι εν Αγίω Πνεύματι καλούμαστε όλοι σε ενότητα με τον εν Τριάδι Θεό και μεταξύ μας. Το Άγιο Πνεύμα μάλιστα κατέρχεται ως πυρ που καθαίρει πρώτα από την αμαρτία και στην συνέχεια φωτίζει και αγιάζει τον πιστό, ώστε να επιθυμεί την ενότητα με τον Θεό και συν Θεώ με τους άλλους ανθρώπους.

Εάν θέλωμε επομένως να ελέγξωμε κατά πόσον είμαστε πλήρεις Αγίου Πνεύματος και εμφορούμενοι από τις δωρεές Του, ας αναρωτηθούμε εάν έχωμε εξαγιαστή από τις χάρες Του, ώστε να περιπατούμε ως τέκνα φωτός. Εάν πράγματι είμαστε καρποί του Αγίου Πνεύματος, ειρηνικοί, πράοι, αγαθοποιοί, τότε θα σπεύδωμε να τηρούμε και την ενότητα του Πνεύματος διά του συνδέσμου της ειρήνης (Εφεσ., δ’ 4).

Την ενότητα αυτήν του Πνεύματος διετήρησαν πάντοτε με επιμέλεια όλοι οι πιστοί της Εκκλησίας, μάλιστα δε οι πάνσοφοι Πατέρες, προκειμένου να πάρουν τις σωστές αποφάσεις στις συνόδους για τα ζητήματα της πίστεως δεν στηρίζονταν αποκλειστικά στις γνώσεις των αλλά ζητούσαν πρωτίστως και «συμφώνως» τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος: «Έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν».

Εν τέλει, για να διακρίνη κάποιος με ασφάλεια εάν η ενότητα που διακηρύσσεται είναι του Θεού ή του κόσμου, χρειάζεται να εξετάση προσεκτικά στο όνομα ποιού διακηρύσσεται αυτή η ενότητα και σε τι αποσκοπεί. Εάν διακηρύσσεται στο όνομα του τριαδικού Θεού της αγάπης και της ενότητος, του μόνου αληθινού Θεού, και αποσκοπεί στην ένωση και συνεργασία των ανθρώπων του, τότε είναι αγιοπνευματική ενότητα. Εάν όμως η διακηρυσσόμενη ενότητα ούτε στο όνομα του Θεού κηρύσσεται ούτε στην ενότητα των ανθρώπων αποσκοπεί, τότε δεν αποτελεί ενότητα εν Πνεύματι Αγίω αλλά εν πνεύματι του κόσμου, επομένως δεν συνιστά πραγματική ενότητα, αντιθέτως αποτελεί διάσπαση και σύγχυση.

Η σύγχυση αυτή μάλιστα ομοιάζει με την προκαλούμενη από τον Θεό ασυμφωνία των ανθρώπων της Βαβέλ που ύψωσαν πύργο, για να φτάσουν στον ουρανό, χωρίς όμως να επιθυμούν να γνωρίσουν τον Θεό. Γνωρίζοντας λοιπόν Εκείνος τα πραγματικά των κίνητρα, διέλυσε τα κακόβουλα σχέδιά των, προκαλώντας προς τιμωρία των την ασυνεννοησία («αφωνία»). Έτσι διαλύει πάντοτε ο αγαθός Θεός τα αλαζονικά σχέδια όλων των επίδοξων πυργοποιών, οδηγώντας τους στο τέλος στην μεταξύ των διάσπαση και ασυμφωνία.

Όσοι, επομένως, πιστεύομε στον αληθινό Θεό, που επιθυμεί την ενότητα και όχι την διάσπαση των ανθρώπων, ας μην παρασυρώμεθα από τους ψευδοκήρυκες της ενότητας, που με τα λόγια των καλούν σε συμφωνία, με τα έργα των όμως προκαλούν ταραχή και σύγχυση. Εμείς, αντιθέτως, ας επιζητούμε την κατά Θεό ενότητα, βαδίζοντες «συμφώνως» τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, «σπουδάζοντες τηρείν εν τω συνδέσμω της ειρήνης την ενότητα του Πνεύματος» (Εφεσ., δ’ 4). Έτσι και μόνον έτσι ακολουθούμε το παράδειγμα όλων των πάσης φύσεως αγιοπνευματικών ανθρώπων, Αποστόλων, Πατέρων, μαρτύρων, κηρύκων του φωτός, προς δόξα Θεού και σωτηρία των ψυχών ημών. Γένοιτο!

* της κας Σοφίας Μπεκρή, φιλολόγου - θεολόγου

2022/06/10

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟΝ ΜΝΗΜΗΣ

Με αφορμή το φετεινό Ψυχοσάββατο προ της Αγίας Πεντηκοστής, κάνουμε την παρούσα αναφορά στους Μακαριστούς Αρχιερείς Φθιώτιδος κυρό Θεοδόσιο και Κοζάνης κυρό Τίτο που κοιμήθηκαν προ 20 ετών το 2002. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε σε μιά αγωνιστική και χιλιοσυκοφαντημένη μορφή του Ιερού Αγώνος της Εκκλησίας μας, τον αοίδιμο Πρωθιερέα π. Ευγένιο Τόμπρο, Πρωτοσύγγελο της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, ο οποίος κοιμήθηκε το 1982, προ 40 ετών. Των Αγίων Αρχιερέων Θεοδοσίου και Τίτου και του αοιδίμου Πρωθιερέως Ευγενίου αιωνία η μνήμη!

Ο αοίδιμος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κυρός ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ (κατά κόσμο Τριαντάφυλλος Τσαλάγκας) γεννήθηκε το 1928 στην Δίβρη Λαμίας υπό ευσεβών γονέων. Το 1944 ακολούθησε την Μοναδική πολιτεία στην Ιερά Μονή Αγίας Άννης Λυγαριάς Λαμίας υπό τον Γέροντα του Αρχιμανδρίτη π. Μηνά Βρεττό, άνδρα μεγάλης πνευματικότητας. Το Νοέμβριο του 1961 χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος υπό του Μητροπολίτη Πατρών Ανδρέου στην ανδρώα Μονή της Μεταμορφώσεως. Τον Φεβρουάριο του 1973 εξελέγη και χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Φθιώτιδος στην Ιερά Μονή Παναγίας Κερατέας Αττικής. Ο αείμνηστος Ιεράρχης αγαπήθηκε πολύ απο το ορθόδοξο ποίμνιο λόγω της γλυκύτητας του χαρακτήρα του και της μεγάλης πνευματικότητας του. Ίδρυσε δύο Ιερές Μονές: Της Παναγιάς Γοργουπηκόου Γοργοποταμου (γυναικεία) και και Αναλήψεως του Κυρίου Δυο Βουνών Λαμίας. Η πρώτη αναδείχθηκε Φαρος Ορθοδοξίας για την Ελλάδα ενώ η δεύτερη περιήλθε- κρίμασι οις οίδε ο Θεός- σε αντικείμενους χάριν ιδιοτελών σκοπών και φιλοδοξιών. Ο Μητροπολίτης Θεοδόσιος ήταν και Τοποτηρητής των Μητροπόλεων της Θεσσαλίας όπου διαποιμανε χιλιάδες πιστών Γνήσιων Ορθόδοξων Χριστιανών. Διακρίθηκε για τον ζήλο του υπέρ της Ορθόδοξης πίστης και αναδείχθηκε πρόμαχος της πατρώας ευσεβείας, χωρίς να δειλιάσει και να υποκύψει στα ζιζάνια των αιρετικών αλλά και στα σκάνδαλα και τις θλίψεις. Κατά των κλυδωνισμό του σκάφους της Εκκλησίας από τις αιρετικές θεωρίες περί των ιερών εικόνων αντιστάθηκε μαζί με τους άλλους Αρχιερείς της Ιεράς Συνόδου και υπέγραψε τις ιστορικές ποιμαντορικες Εγκυκλίους των ετών 1992, 1993 και 1997. Κοιμήθηκε εν Κυρίω την 14η Φεβρουαρίου του 2002 στην Ιερά Μονή Παναγιάς Γοργουπηκόου Λαμίας όπου και κηδεύτηκε υπό της Ιεράς Συνόδου και πλειάδος κληρικών, παρουσία και πλήθους πιστών.

Ο αοίδιμος Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κυρός ΤΙΤΟΣ (κατά κόσμο Ταξιάρχης Βλάχος) γεννήθηκε το 1925 στο χωριό Μαυρομμάτι Θηβών από ευσεβείς γονείς. Το 1945, υπο θείου ζήλου κινούμενος, εξήλθε του κόσμου, ποθώντας τον μονήρη βιο και γι' αυτό προστίθεται στην χορεία των Πατέρων της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Κυρίου στον Κουβαρά Αττικής. Χειροτονήθηκε στις 25/3/1949 Διάκονος υπο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών αγίου Ματθαίου και στις 30/10/1954 προήχθη σε Ιερομόναχο υπο Μητροπολίτη Πατρών Ανδρέου. Ως Ιερέας εξυπηρετησε πλήθος ενοριων της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας. Τον Φεβρουάριο του 1973 εξελέγη και χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Σερβιων και Κοζάνης υπό του Αρχιεπισκόπου ΑΘηνών Ανδρέα στην Ιερά Μονή Παναγίας Κερατέας. Ως Επίσκοπος κοπίασε και μόχθησε επί 29 χρόνια στην επαρχία του, αγρυπνώντας, ιερουργώντας, κηρύττοντας τον λόγο του Θεού, εξομολογώντας και κατηχώντας διαρκώς ως καλός ποιμήν το ποίμνιο του, χειροτωνώντας πλειάδα Διακονων και Ιερέων, μοναχών και μοναζουσών. Χρημάτισε και Έξαρχος πάσης Μακεδονίας μετά την κοίμηση του αείμνηστου Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κυρού Δημητρίου. Ήταν ειρηνικότατος, ευσεβέστατος, αφιλάργυρος, υπομένοντας τα πάντα χάριν του ποιμνίου του. Η ζωή του ηταν, μία διαρκής μελέτη των Ιερών Γράφων, συνοδευόμενη από προσευχή. Στις συνεδριάσεις της Ιεράς Συνόδου η μόνη σκέψη και φροντίδα του  να τηρούνται επακριβώς οι θείοι και Ιεροί Κανόνες. Την 12η Δεκεμβρίου 2002 κοιμήθηκε ειρηνικά μετά απο βραχύβια ασθένεια και κηδεύτηκε την επόμενη υπό του Αγίου Προέδρου της Ιεράς Συνόδου, Μητροπολίτη Μεσσηνίας κυρού Γρηγορίου και δεκάδων Κληρικών. Προσήλθε μεγάλο πλήθος πιστών από όλη την Ελλάδα.

Ο αείμνηστος Πρωθιερεύς και πρωτοσύγκελος π. ΕΥΓΕΝΙΟΣ Τόμπρος γεννήθηκε τό 1905 στό χωριό Εὐρωποῦλοι Κερκύρας. Τίς ἐγκύκλιες σπουδές παρακολούθησε στή γενέτειρά του καί τίς γυμνασιακές στήν Κέρκυρα. Ἀπό τ ό 1932 μέχρι τό 1936 φοίτησε στήν Ἱερατική Σχολή Κορίνθου. Τόν Αὔγουστου τοῦ 1932, μετά τήν ἀποστρατευσή του, νυμφεύθηκε τήν Ἀγγελική Βραχλιώτου, μέ τήν ὁποία ἀπέκτησε 4 τέκνα. Τό ἴδιο ἔτος 1932 χειροτονήθηκε Διάκονος (2. 2. 1932) καί Πρεσβύτερος (29. 6. 1932), ἀπό τόν νεοημ. Μητροπ. Κερκύρας Ἀλέξανδρο. Ἐφημέρευσε στή γενέτειρά του μέχρι τό ἱστορικό γι’αὐτόν ἔτος 1936. Τό ἔτος αὐτό, μετά ἀπό ἔντονο προβληματισμό ἐπί τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος καί ἐνδελεχῆ μελέτη τοῦ θέματος, κατανόησε τήν σχισματική κατάσταση τῆς κρατικῆς Ἐκκλησίας, ἀποκήρυξε τόν νεοημ. Μητροπ. Κερκύρας καί προσχώρησε στήν Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. Στήν ἐπιστροφή του στήν Γνησία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τόν ἀκολούθησαν ὅλοι σχεδόν οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ του, γι’ αὐτό καί διώχθηκε ἀπό τόν Μητροπ. Ἀλέξανδρο, ὁ ὁποῖος πέτυχε νά τόν ἀπομακρύνει ἀπό τήν Κέρκυρα τό 1938. Τότε ἀναγκάζεται νά ἔρθει στήν Ἀθήνα, ὅπου γνωρίζεται καί συνδέεται μέ τόν Ἐπίσκοπο Βρεσθένης Ματθαῖο Α’, ἀλλά καί μέ τόν ἕτερο Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., τόν Κυκλάδων Γερμανό. Τό 1939, μέ τήν ἀπό 22. 2. 1939 ἀπόφαση τῶν δύο Ἐπισκόπων, διορίστηκε ἐκπρόσωπός τους γιά πνευματικά ζητήματα, μαζί μέ τόν Ἁγιορείτη ἀρχιμ. Ἀκάκιο Παππᾶ. Τό ἴδιο ἔτος (1. 12. 1939), διορίστηκε ἀπό τούς δύο Ἐπισκόπους Πρωτοσύγκελλος τοῦ «ἱεροῦ Ἀγῶνος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.».

Τό 1942, μετά τήν ἀποσκίρτησι τοῦ ἐπ. Γερμανοῦ, ἄρχισε νά συνεργάζεται στενώτατα μέ τόν ἐπ. Ματθαῖο καί τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1945 ἀνέλαβε τήν διεύθυνση τοῦ ἐπισήμου δημοσιογραφικοῦ ὀργάνου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., τοῦ Περιοδικοῦ «Κήρυξ Ἐκκλησίας Ὀρθοδόξων». Τό 1948, μέ τήν ἀνασυγκρότηση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου (μέ τήν χειροτονία Ἐπισκόπων ἀπό τόν ἐπ. Ματθαῖο), ἀνέλαβε Ἀρχιγραμματεύς Αὐτῆς. Συνολικά ὑπηρέτησε τήν Ἐκκλησία ἀπό τήν θέση τοῦ Πρωτοσυγκέλλου 35 χρόνια, τοῦ Διευθυντοῦ τοῦ «Κήρυκος» 29 χρόνια καί τοῦ Ἀρχιγραμματέως 26 χρόνια. Ἐφημέρευσε, μέχρι τῆς παραιτήσεώς του γιά λόγους ὑγείας, στόν ἱστορικό ναό Κοιμ. Θεοτόκου Καλλιθέας Ἀθηνῶν, ὁ ὁποῖος ἐπί τῶν ἡμερῶν του ἦταν ὁ Μητροπολιτικός Ναός τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν. Στό ναό αὐτό συγκαλοῦνταν ἐκτός ἄλλων καί οἱ τακτικές ἐτήσιες Συνάξεις τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, τῶν ὁποίων κύριος ὀργανωτικός παράγοντας ἦταν ὁ π. Εὐγένιος.

Ἀπεβίωσε πλήρης ἡμερῶν καί ἀγώνων, σέ ἡλικία 78 ἐτῶν, τήν 27. 11. 1982, μετά ἀπό σύντομη νοσηλεία στήν Γενική Κλινική Ἀθηνῶν. Κατόπιν ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τό σκῆνος του ἐναποτέθηκε στήν πρώτη κατακόμβη τοῦ Ἀγῶνος τῆς Ἐκκλησίας, στό ἱστορικό Παρεκκλήσιο τοῦ ἁγ. Μηνᾶ τῆς Ἱ. Μ. Παναγίας Κερατέας, ὅπου ἐκτέθηκε σέ τριήμερο προσκύνημα. Ἡ κηδεία του τελέστηκε τήν Κυριακή 29. 11. 1982 στό Καθολικό τῆς Ἱ. Μ. Παναγίας, προεξάρχοντος τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀνδρέου, συμπαραστατουμένου ὑπό τῶν Σεβ. Ἀρχιερέων Ἀττικῆς κ. Ματθαίου, Πειραιῶς κ. Νικολάου, Βρεσθένης κ. Λαζάρου καί Κοζάνης κ. Τίτου καί 20 Ἱερέων καί Διακόνων, συμμεταχόντων ἐκπροσώπων μονῶν καί ἐνοριῶν καί ἐκατοντάδων πενθούντων Χριστιανῶν. Τόν ἐπικήδειο ἐκφώνησε ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Νικόλαος.
Ἐνταφιάστηκε τιμητικῶς στό Κοιμητήριο τῶν Ἀρχιερέων, ὅπου καί τό Παρεκκλήσιο τοῦ ἁγ. Μοδέστου.

Ἀποτίμηση τοῦ ἔργου του.Τό ἔργο τοῦ Πρωθιερέως Εὐγενίου καλύπτει ὅλους τούς τομεῖς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Τόν διέκρινε ὀξύνοια, ἰσχυρή βούληση, σταθερότητα, ζῆλος στά τῆς πίστεως, ἱεροπρέπεια καί τό χάρισμα τοῦ λόγου. Κυριολεκτικά κατανάλωσε τόν ἑαυτό του στό ἔργο τῆς Ἱεραποστολῆς καί τῆς διαφωτίσεως τῶν καλοπροαιρέτων πάνω στό θέμα τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Σχίσματος. Περιώδευσε τήν χώρα πολλές φορές - ἄλλοτε μόνος καί ἄλλοτε συνοδεύων Ἀρχιερεῖς, σέ καιρούς σχετικῆς εἰρήνης, ἀλλά καί διωγμῶν - καί μέ τά φλογερά κηρύγματά του συνέβαλε στήν τόνωση τῶν πιστῶν, τήν δημιουργία παραρτημάτων, τήν ἀνέγερση μονῶν καί ναῶν, κ.λ.π. Τό 1947 μετέβη μόνος στήν Κύπρο, ὅπου παρέμεινε 30 ἡμέρες, κηρύττων καί νουθετῶν τούς πιστούς. Γιά δεύτερη φορά μετέβη τό 1949, συνοδεύοντας τόν νεοχειροτονηθέντα Ἐπίσκοπο Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνα. Τήν φορά αὐτά ἔμεινε μόνον 15 ἡμέρες, ὅμως ἡ ἐπιτυχία τοῦ ἔργου του ἦταν τόση καί τέτοια, ὥστε Νεοημ. Μητροπολίτης νά πεῖ χαρακτηριστικά, «εὐτυχῶς πού ἔμεινε μόνο 15 ἡμέρες»!

Ἡ προσωπικότητα τοῦ π. Εὐγενίου εἶναι συνδεδεμένη μέ ὅλα τά σημαντικά γεγονότα τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Τό 1948 συνέβαλε στίς Ἐπισκοπικές χειροτονίες τοῦ Ἁγίου Πατρός Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου, μέ τίς ὁποίες μεταβιβάστηκε ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἡ ὁποία πολεμήθηκε ἰδιαίτερα ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας (χειροτονία Ἐπισκόπων Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος, Πατρῶν Ἀνδρέου, Θεσσαλονίκης Δημητρίου καί Κορινθίας Καλλίστου). Προηγουμένως εἶχε συμβάλει στά μέγιστα στή διαμόρφωση, διατύπωση καί διάδοση τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας, ἡ ὁποία πολεμήθηκε ἰδιαιτέρως ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμό, ἀλλά καί ἀπό τούς Φλωρινικούς σχισματικούς Παλαιοημερολογίτες.Τό 1949 συμμετεῖχε στήν ἀνάδειξη τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου, σέ πρῶτο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος μετά τό Νεοημερολογητικό Σχίσμα τοῦ 1924. Τό 1949 στό Συνοδικό Ἀφορισμό τῆς Μασονίας, ἐπί ἀρχιεπισκοπείας Ματθαίου Α’. Τό 1952 καί 1956 – 57 στήν ἀνασυγκρότηση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τήν δημιουργία 12μελούς σώματος (χειροτονία Ἐπισκόπων Μεσσηνίας Χρυσοστόμου, Θηβῶν Ἰωάννου, Τρίκκης Βησσαρίωνος, Ἀττικῆς Μελετίου καί Βρεσθένης Ματθαίου Β’ τό 1952 καί Μεσσηνίας Γρηγορίου, Κιτίου Ἐπιφανίου, Πειραιῶς Ἀνθίμου, Σαλαμίνος Θεοκλήτου καί Τήνου Ἀγαθαγγέλου τό 1956 – 57). Τό 1958 στήν ἐκλογή τοῦ Ἐπισκόπου Τήνου Ἀγαθαγγέλου σέ Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος, σέ διαδοχή τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου. Τό 1958 στή μεγάλη Κληρικολαϊκή Σύναξη, ἡ ὁποία συγκλήθηκε στήν Ἱ. Μ. Παναγίας Κερατέας, ἐπί ἀρχιεπισκοπείας Ἀγαθαγγέλου. Τό 1963 στό Συνοδικό ἀφορισμό τοῦ Χιλιασμοῦ, ἐπί ἀρχιεπισκοπείας Ἀγαθαγγέλου. Τό 1964 στή Συνοδική καταδίκη τοῦ λεγομένου «Θεολογικοῦ Διαλόγου διά τήν ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν», ἐπί ἀρχιεπισκοπείας Ἀγαθαγγέλου.

Τό 1971 στήν ἕνωση μετά τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς καί στήν ἀναγνώριση τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948. Γιά τόν σκοπό αὐτό μετέβη στίς ΗΠΑ ὡς μέλος τῆς Συνοδικῆς Ἐξαρχείας, ἀποτελουμένης ἀπό τούς Ἐπισκόπους Κορινθίας Κάλλιστο καί Κιτίου Ἐπιφάνιο καί τόν ἴδιο. Τό 1972 στήν ἐκλογή τοῦ Ἐπισκόπου Πατρῶν Ἀνδρέου σέ Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος, σέ διαδοχή τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀγαθαγγέλου. Τό 1973 στήν ἀνασυγκρότηση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τήν ἐκ νέου δημιουργία 12μελούς σώματος (χειροτονία Ἐπισκόπων Ἀττικῆς Ματθαίου, Πειραιῶς Νικολάου, Βρεσθένης Λαζάρου, Ἀργολίδος Παχωμίου, Φθιώτιδος Θεοδοσίου, Κρήτης Εὐμενίου καί Κοζάνης Τίτου).

Συγγραφικό - ἐκδοτικό ἔργοἘξαιρετικά σημαντικό ὑπῆρξε ἐπίσης καί τό συγγραφικό - ἐκδοτικό ἔργο τοῦ π. Εὐγενίου. Ἀπό τήν στιγμή τῆς εἰσόδου του στόν Ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας (1938), μέχρι καί τήν παραίτησή του γιά λόγους ὑγείας (1974), συνέγραψε ἤ κυκλοφόρησε πολλά ἱεραποστολικά, ἀγωνιστικά, διαφωτιστικά κ. ἄ. ἔργα, τά σπουδαιότερα τῶν ὁποίων εἶναι τά ἀκόλουθα:
Περιοδικό «Κήρυξ Ἐκκλησίας Ὀρθοδόξων» (Διευθυντής 1945 – 1974).
Ἐγκόλπιος Ἡμεροδείκτης Ἱερᾶς Συνόδου (κατ’ ἔτος).
Προσευχητάριον (ἐπιμέλεια πολλῶν ἐκδόσεων).
«Γεννηθήτω Φῶς» (1956).
«Ἄνθη καί Κρίνα Ὀρθοδοξίας» (1960).
«Τυπικόν ἤτοι Κανονικόν τοῦ ὁσ. Ἀθανασίου τοῦ ἐν Ἄθῳ» (1960).
«Ὁ ἀντίχριστος Παπισμός» (1961).
«Πνευματικός Καθρέπτης» (1963).
«Ματθαῖος, Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος» (1963).
«Πάπας καί Ἀθηναγόρας συλλαμβάνονται ἐπ’ αὐτοφόρῳ συνωμοτοῦντες» (1963).
«ΣΟΣ ἡ Ὀρθοδοξία κινδυνεύει» (1964).
«Προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τήν λεγομένην Γ’ Πανορθόδοξον Διάσκεψιν τῆς Ρόδου» (1964).
«Ἡ Ἱερά Μονή Μεταμορφώσεως» (1965).
«Ἡ Ἱερά Μονή Εἰσοδείων τῆς Θεοτόκου» (1966).
«Ἡ Ἱερά Μονή ἁγ. Ταξιαρχῶν» (1967).
«Ἱερά περιγραφή Ἱεροσολύμων» (1966).
«Θεοβάδιστον Ὄρος Σινᾶ» (1971).
«Στόμα θανάτου, ἤτοι ὁδηγός σωτηρίας» (1971).
«Ὁ Ραββίνος Ἰσαάκ»(1972).
«Τοῦ ὁσ. Πατρός ἡμῶν Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου, Ὁμιλίαι» (1972).
«Ἡ νομική καί κανονική θέσις τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας» (Πρωτ. Γ. Γκράμπε, 1972).

Συκοφαντίες - Αἴτησις συγγνώμης: Ὁ π. Εὐγένιος λόγῳ τοῦ ἔργου του πολεμήθηκε ἰδιαίτερα ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας, σχισματικούς Νεοημερολογίτες καί Παλαιοημερολογίτες. Ἀπό τήν πλευρά τῶν Φλωρινικῶν κατηγορίθηκε σάν ἐγκάθετος τῶν Νεοημερολογιτῶν, μέ ἀποστολή τήν διάσπαση τῶν Γ.Ο.Χ. καί τήν μέσῳ τοῦ σχίσματος ἀποδυνάμωσή τους, θέση πού ἀποδέχθηκαν καί συντηριτικοί Νεοημ/τες (δημοσίευμα τοῦ Ἱερομ. Θεοδωρήτου στό περιοδικό «ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ», φ. Δεκ. 1980 καί ἀναδημοσίευση τοῦ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ», φ. 443/6. 2. 1981, ἀλλά καί νεώτερες δημοσιεύσεις τοῦ μ. Ἀντωνίου Γεωργαντᾶ). Στίς συκοφαντίες αὐτές ὁ μακαριστός Πρωθιερεύς ἀπάντησε μέ δημόσια ὁμολογία του ἡ ὁποία δημοσιεύθηκε στόν «ΚΗΡΥΚΑ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ» (φ. Μαρτίου 1981, σελ. 62). Ἀκόμη, ταπεινούμενος πρό τοῦ θανάτου του, ἀπέστειλε τήν 23. 3. 1981 πρός τήν Ἱερά Σύνοδο αἴτηση συγγνώμης γιά τίς παραλείψεις καί τά λάθη πού ὡς ἄνθρωπος ἔπραξε κατά τίς δεκαετίες τῆς πρός τήν Ἐκκλησία ὑπηρεσίας του, διότι «οἱ ἐχθροί τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. μή δυνάμενοι εὐθέως νά κτυπήσουν Αὐτήν, στρέφονται κατά τῶν ὑπηρετησάντων αὐτήν προσώπων, ἵνα οὔτω διασύρουν καί τήν Ἐκκλησίαν».

«Ὅσον ἀφορᾶ τό πρόσωπόν μου - ἔγραψε – θεωρῶ ὡς εὐτυχές τό γεγονός, ὅτι ταῦτα γράφονται ἐν ὅσω ἀκόμη εὑρίσκομαι ἐν ζωῆ, ὥστε νά δύναμαι, ἄπαξ διά παντός, νά διαψεύσω τήν κατ’ ἐμοῦ κατηγορίαν καί παύσουν οἱ ἐχθροί νά διασύρουν καί ἐμέ καί τήν ταπεινήν μου διακονίαν εἰς τήν Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. εἰς τήν Ὁποίαν ἐπί μίαν ὁλόκληρον τεσσαρακονταετίαν ὑπηρέτησα… Καί ἐγώ ὡς ἄνθρωπος, φέρων τήν ἀνθρωπίνην ἀδυναμίαν, διέπραξα σφάλματα κατά τήν μακράν διακονίαν μου ἐν τῆ Ἐκκλησίᾳ. Ἀλλά περί αὐτῶν ἐπικαλοῦμαι τήν συγγνώμην τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδή ὅμως τινά ἐκ τῶν σφαλμάτων μου ἴσως γίνουν αἰτία σκανδάλου εἰς τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἰδίᾳ εἰς τό μέλλον ὅταν δέν ὑπάρχω εἰς αὐτήν τήν ζωήν, δηλῶ, ὅτι πᾶν τό λεχθέν ἤ γραφέν ὑπ’ ἐμοῦ, ἀπάδον πρός τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας, ὡς τήν διετύπωσεν καί τήν ἐδίδαξεν ἡ Ἀληθής Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ., τό ἀναιρῶ καί τό ἀποκηρύττω…» («Κ.Γ.Ο.», τ. 1982, σελ. 380). (Άρθρο κ. Αντωνίου Μάρκου)

2022/06/08

ΕΙΔΗΣΕΙΣ- ΚΡΙΣΕΙΣ- ΣΧΟΛΙΑ

* Αυτά που συμβαίνουν στον χώρο του "Διορθόδοξου" Οικουμενισμού και της Καινοτομίας είναι πραγματικά απίστευτα! Ο εν Φαναρίω κ. Βαρθολομαίος Αρχοντώνης δέχτηκε προ λίγων ημερών σε Κοινωνία την Σχισματική Εθνικιστική "Μακεδονική Εκκλησία της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος"! Γνώριζε ότι είχαν ξεκινήσει διάλογο για επανένωση του με την "Εκκλησία" που αποσχίστηκαν: το Οικουμενιστικό Πατριαρχείο Σερβίας, ρωσικής επιρροής. Αμέσως μετά τους αναγώρισε και συλλειτούργησε ο "πατριάρχης" της Σερβίας αναγνωριζόντας τους ως "Αυτοκέφαλη Μακεδονική Εκκλησία της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος"! Ο "Σκοπίων" κ. Στέφανος προσέτρεχε στον Πάπα της Ρώμης για βοήθεια στην απομώνωση του. Οι Οικουμενιστές δεν έχουν κανένα δογματικό και ομολογιακό πρόβλημα, ούτε πρόβλημα ιστορικής διαστρέβλωσης. Αιρετικοί, Αλλόθρησκοι, Σατανολάτρες και Σχισματικοί άνευ ομολογιακού λόγου είναι καλοδεχούμενοι! Η διωκτική τους μανία εξαντλείται στους Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς που δεν προσκυνούν το είδωλο του Οικουμενισμού και της Νέας Τάξης Πραγμάτων!


* Κινεί γη και ουρανός ο Αρχηγέτης του Οικουμενισμού κ. Βαρθολομαίος Αρχοντώνης να εκδιώξει τους Πατέρες της Μονής Εσφιγμένου διότι ο αντιοικουμενιστικός τους αγώνας είναι κάρφος στον οφθαλμό του. Σε συνεργασία με τον εγκάθετο ψευδοηγούμενο του, οργανώνει όργιο προπαγάνδας για να τους σπιλώσει και να τους εκδιώξει. Στα πλαίσια αυτών των σκοπών κινείται και η πρόσφατη επίσκεψη στο Άγιον Όρος του κ. Βαρθολομαίου όπου μοίρασε απειλές και εκφοβισμός στους αντιστεκόμενος στην Παναίρεσή του. Πώς να φέρεις τον Πάπα και όλους τους αιρετικούς όταν αντιστέκονται οι "ξεροκέφαλοι" Ζηλωτές; 

* Με παπικούς έκανε επιτάφιο ο "Αμερικής" κ. Ελπιδοφόρος για να προετοιμάζει τους λαϊκούς στην πλήρη έκπτωση και εξαχρείωση από την ορθόδοξη πίστη. Ο κ. Ελπιδοφόρος φέρεται σαν πολύ πιθανός διάδοχος του Βαρθολομαίου. Παρόμοια στην τελετή του Χρίσματος της παπικής "εκκλησίας" Βοστώνης παρέστη ο "Μητροπολίτης" της ίδιας δικαιοδοσίας κ. Μεθόδιος την φετινή Μεγάλη Πέμπτη.


* Κοινό Μήνυμα όλων των Αιρετικών "χριστιανών" (Καινοτόμων, Μονοφυσιτών και Παπικών) της Τουρκίας εκδόθηκε με πρωτοστάτη τον κ. Βαρθολομαίο Αρχοντώνη. Αναφερόμενοι στην επιθυμία τους για Κοινό Πάσχα (το ημερολόγιο το πέτυχαν εδώ κι έναν αιώνα) και με αναφορά... στον Αλλάχ (!) υπογράφουν οι "Βαρθολομαίος Α ́. Οικουμενικός, Πατρίκιος των Αρμένιων, Μητροπολίτης Φιλουξίνος Γιουσούφ Çetin Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα και Σμύρνης Σουριανή Πνευματικός Επικεφαλής της Ορθόδοξης Κοινότητας και Επισκοπος Massimiliano Palinuro Κωνσταντινούπολη Εκπρόσωπος Λατινικής Καθολικής Εκκλησίας".


Στις 15 Μαΐου (Ν.Η.) ολοκληρώθηκε η προσυνέλευση του "Παγκόσμιου Συμβουλίου (Αιρετικών) Εκκλησιών" στο Παραλίμνι Κύπρου. Ξεχωριστό ρόλο είχε ο μέχρι πρότινος Ρώσος "μητροπολίτης" Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίων (νυν "Βουδαπέστης"). Δυστυχώς το "Πατριαρχείο Μόσχας", αν και παραμένει στο Πάτριο Εορτολόγιο, συναγωνίζεται το Φανάρι στην Οικουμενιστική κατηφόρα. ιδιαίτερα σε σχέση με τους Παπικούς.



2022/06/06

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ

  

Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία Αθηνών: 

Δελτίο Τύπου ενάντια στον ομόφυλο «γάμο»


Αθήνα, 30 Μαΐου 2022

Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία των Αθηνών, λαμβάνοντας υπόψιν την πρόθεση της Κυβέρνησης να κατοχυρώσει νομοθετικά τον πολιτικό «γάμο» ατόμων που ανήκουν στο ίδιο βιολογικό φύλο, σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα, δηλώνουν απερίφραστα την αντίθεσή τους στη νομοθετική αυτή κίνηση.

Ο πολιτικός «γάμος» ατόμων που ανήκουν στο ίδιο βιολογικό φύλο είναι το τελευταίο από μια σειρά μέτρων, με τα οποία η Ελληνική πολιτεία στηρίζει τις ιδιαίτερες σεξουαλικές επιλογές και όχι το συμφέρον της οικογένειας και της κοινωνίας. Προηγήθηκαν το σύμφωνο ομόφυλης συμβίωσης, η επιβολή της συμπεριληπτικής σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και το «αναπαραγωγικό» νομοσχέδιο, που απελευθερώνει τη λήψη και χρήση γενετικού υλικού. Όλα αυτά αποτελούν ευνοϊκές ρυθμίσεις για ομάδες, που ενώ συνάπτουν στείρες ομόφυλες ενώσεις, επιθυμούν να  χαρακτηρίζονται «σύζυγοι» και «γονείς».

Η ομόφυλη σύζευξη δεν μπορεί να θεωρηθεί «γάμος» από την Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς δεν υφίσταται βιολογική και πνευματική συμπληρωματικότητα των «συζύγων». Τέτοιου είδους ένωση προσβάλλει τη δυαδικότητα του φύλου, παραβιάζει την ανθρώπινη φύση και είναι έξω από τη χριστιανική προοπτική του γάμου.

Η αντίθεσή μας εκφράζεται απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή νομιμοποίησης της ομόφυλης σχέσης, καθώς εξ αυτής απορρέουν δικαιώματα που δεν είναι προς το συμφέρον της οικογένειας και της κοινωνίας μας.

Επισημαίνεται ότι ο άνθρωπος είτε πιστεύει είτε δεν πιστεύει αποτελεί θείο δημιούργημα και οφείλει να σέβεται τους διαχρονικούς ρυθμιστικούς ανθρώπινους κανόνες, οι οποίοι τονίζουν ότι όπου ελλείπουν οι βιολογικές προϋποθέσεις της ένωσης, αποκλείεται η απόκτηση ιδίων τέκνων.

Για τη δημιουργία τέτοιων μορφών «οικογένειας» ενεργοποιούνται μέθοδοι που εκμεταλλεύονται τον άνθρωπο, όπως η εφαρμογή της εξωσωματικής γονιμοποίησης, η χρήση «ξένου» γενετικού υλικού, η παρένθετη μητρότητα, τεχνικές που οδηγούν στη γέννηση παιδιών στερημένων πολλαπλά από μητέρα ή πατέρα, με ό, τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

Η νομιμοποίηση της ομόφυλης σύζευξης δημιουργεί συνειδησιακές συγκρούσεις στην κοινωνία, καθώς αναγκάζει σε συνεργασία και όσους διαφωνούν με αυτή, για να μη  χαρακτηρισθούν ως άτομα μίσους.

Τέλος, η απόφαση της πολιτείας βοηθά στην κοινωνική αποδοχή του ομοφυλοφιλικού τρόπου ζωής και δίνει την  εντύπωση πως η ομόφυλη συζυγία και γονεϊκότητα είναι ισότιμη με την ετερόφυλη, ότι τα παιδιά ανατρέφονται εξίσου καλά χωρίς μητέρα, πατέρα, βιολογικούς  συγγενείς και μακριά από θρησκευτικές αρχές.

Είναι απορίας άξιο, γιατί η  Κυβέρνηση κόπτεται  για τα δικαιώματα μιας μικρής κοινωνικής μειοψηφίας, ενώ  μέχρι τώρα δεν έχει υλοποιήσει  οργανωμένη δέσμη ενεργειών για να εμπνεύσει στην κοινωνία και ειδικότερα προς τους νέους την αξία της πατροπαράδοτης Οικογένειας, και της Πολυτεκνίας, η παρακμή των οποίων, εκτός των άλλων προβλημάτων, συμπαρασύρει την Χώρα στον δεινό δημογραφικό κατήφορο, τη στιγμή που σε άλλες Χώρες έχει σημάνει δημογραφικός συναγερμός!  

Για όλους τους παραπάνω λόγους, τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία των Αθηνών, εκφράζουμε την κατηγορηματική αντίθεσή μας, αφενός, στο χαρακτηρισμό, από την Πολιτεία, της ομόφυλης ένωσης ως «γάμου» και, αφετέρου, στη νομική της κατοχύρωση. Πρόκειται για μια  ρύθμιση που γίνεται για να δικαιωθούν προσωπικές σεξουαλικές επιλογές, και να παραχωρηθούν δικαιώματα που θα αποβούν εις βάρος της οικογένειας, των παιδιών και της κοινωνίας της Πατρίδας μας.

Τέλος, παρακαλούμε, τη σεπτή Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος να τοποθετηθεί επί του σοβαρού αυτού θέματος, προς ωφέλεια της Ορθόδοξης οικογένειας και του συνεχώς συρρικνούμενου δημογραφικώς Έθνους μας.

Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία των Αθηνών:

Αδελφότης Ορθοδόξου Ιεραποστολής «Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ», Ενωμένη Ρωμηοσύνη (Ε.ΡΩ.), Ένωση Επιστημόνων Γυναικών, Εστία Πατερικών Μελετών, Μητέρες Επιστήμονες Πολύτεκνες, Μουσική Συντροφιά, Πανελλήνια Ένωση Γυναικών, Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (Π.Ε.Θ.), Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων (Π.Ε.ΦΙ.Π.), Πανελλήνιος Ένωσις Γονέων «Ἡ Χριστιανική Αγωγή» (ΓΕΧΑ), Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.), Σύλλογος «Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης», Σύλλογος Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Δράσεως «Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ», Συντονιστική Φοιτητική Ένωση Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (Σ.Φ.Ε.Β.Α.)