Κυριακή της Ορθοδοξίας

   Η Ορθόδοξος Εκκλησία εις την μακραίωνα ιστορίαν της αντιμετώπισε επιτυχώς ποικίλους κινδύνους εκ των αιρέσεων και εστερεώθη μέχρι σήμερον .Εθέσπισεν  όπως εορτάζεται κατά την Κυριακήν της πρώτης εβδομάδος των Νηστειών η εορτή της Ορθοδοξίας, ως ετήσιος μνήμη των Αγίων Πατέρων υπέρ της ευσεβείας, ως επέτειος της αναστηλώσεως των Ιερών Εικόνων, ως Ιερά Παρακαταθήκη της Ορθοδόξου Πίστεως, ως στερέωμα της αληθείας,ως ζώσα εικόνα και παρουσία Χριστού.Δια των Ιερών ύμνων, οι οποίοι ψάλλονται κατ'αυτήν την ημέραν, και δια του συνοδικού της Ορθοδοξίας ,το οποίον αναγινώσκεται, μεταρσιώνονται οι πιστοί, αγάλλονται και πανηγυρίζουν πνευματικώς, ευχαριστούντες τω Θεώ περί της περιφάνους νίκης της Ορθοδόξου Εκκλησίας κατά των αιρέσεων, στερεούμενοι εις την Ομολογίαν της Πίστεως.Ενθαρρύνονται έτι πλέον ώστε να βιώσουν εν τω νυν αιώνι την σημερινήν παρουσίαν της Ορθοδοξίας , ως ζώσης Εκκλησίας , ως συνεχούς πραγματηκότητος, η οποία καλείται να θριαμβεύσει και πάλιν κατά των δυνάμεων του σκότους με το φως του Χριστού.
   Την πρωίαν, εις όλους τους Ιερούς Ναούς, όπου υπήρχεν λειτουργός, ετελέσθη πανηγυρική Θεία Λειτουργία,ανεγνώσθη το Συνοδικόν της Αγίας Εβδόμης Οικουμενικής Συνόδου και επηκολούθησεν η περιφορά των Αγίων Εικόνων, η οποία προκαλεί πάντοτε ιδιεταίραν συγκίνησιν εις τους πιστούς.
Στον Καθεδρικό Ναόν του Τιμίου Προδρόμου Αρχιεπισκοπής Γ.Ο.Χ. Αθηνών Ελειτούργησε ο Παν/τος Ιερομόναχος π. Βησσαρίων κατάμεστος υπό πλήθους ορθοδόξων πιστών εξ Αθηνών και αλλαχού.

  Το εσπέρας της ιδίας ημέρας, εις τον Καθεδρικό Ναόν του Τιμίου Προδρόμου Αρχιεπισκοπής Γ.Ο.Χ. Αθηνών, ετελέσθη ο καθιερωμένος κατανυκτικός Εσπερινός, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Προέδρου της Ιεράς Συνόδου, Μητροπολίτου Θηβών και Λεβαδείας κ.κ. Χρυσοστόμου, συγχοροστατούντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Φθιώτιδος κ. Ιγνατίου, Μεσσηνίας κ. Ιακώβου, Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμά και Λαρίσσης και Τυρνάβου κ. Φιλοθέου. Επίσης, συμμετείχον οι Παν/τοι Ιερομόναχοι π. Αυγουστίνος, π.Ευθύμιος και π. Βησσαρίων παρισταμένου και πλήθους πιστών εξ Αθηνών και εκ της ευρυτέρας περιοχής της Αττικής.

   Τους εκκλησιαστικούς ύμνους απέδωσαν με ιδιεταίρα κατάνυξιν οι ιεροψάλται, ενώ κατά την 'ωραν που εψάλη το απολυτίκιον «Την Άχραντον Εικόνα Σου...»,ελιτανεύθη υπό των Ιερέων η Ιερά Εικών του Αγίου Μανδηλίου. Ευθύς αμέσως ο Παν/τος Ιερομόναχος π. Αυγουστίνος επρολόγισεν την εκδήλωσιν, ομιλήσας δι'ολίγων περί της σημασίας και  του μεγαλείου της ημέρας. Έπειτα εκάλεσεν εις το βήμα τον Σεβασμιώτατο Λαρίσσης και Τυρνάβου κ. Φιλόθεο, ο οποίος δι'εμπνευσμένου λόγου ομίλησες εις τους παρισταμένους.Την όλην εκδήλωσιν επιλόγησεν ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου κ.κ. Χρυσόστομος, ομιλήσας καταλλήλως εις το πολυπληθές εκκλησίασμα, συνοψίζοντας την προηγηθείσα ομιλία. Τέλος, εψάλη υπό των χορών το «Τη Υπερμάχω...» και το Πολυχρόνιον του Σεβασμιωτάτου κ. Χρυσοστόμου, ο οποίος ηυλόγησεν τον παριστάμενον λαόν, που έλαβεν την ευλογίαν των Αγίων Αρχιερέων. Εις τους συμμετέχοντας πιστούς προσεφέρθη νηστίσιμον κέρασμα, ενώ παρετέθη και τράπεζα επιγείων αγαθών δια τον Ιερόν Κλήρον και τους επισκέπτας εις το Συνοδικόν Μέγαρον.

Ο Μητροπολίτης Κρήτης Ευμένιος

Κατά κόσμον Εμμανουήλ Σηφάκης, γεννήθηκε το 1909 στην Αγία Βαρβάρα Ηρακλείου Κρήτης, από γονείς ευσεβείς, τον Γεώργιο και την Χρυσούλα. Μετά τις εγκύκλιες και γυμνασιακές σπουδές ασχολήθηκε στην ιδιαιτέρα του πατρίδα με το επάγγελμα του υποδηματοποιού.
Από την νεανική του ηλικία ήταν ζηλωτής των πατρώων παραδόσεων και γι’ αυτό μαζί με την οικογένειά του δεν δέχθηκαν την αλλαγή του ημερολογίου, αλλά έμειναν πιστοί στην Γνήσια Ορθοδοξία.
Το 1946 ασπάσθηκε τον μοναχικό βίο, εντασσόμενος στην Ι. Μ. Μεταμ. Σωτήρος Κουβαρά Αττικής, υπό τον συμπατριώτη του Επίσκοπο Βρεσθένης Ματθαίο (+ 1950). Την 20. 10. 1946 χειροτονήθηκε Διάκονος και στη συνέχεια Πρεσβύτερος από τον Γέροντά του. Το 1949 εστάλη στην Κρήτη, για την εξυπηρέτηση των εκεί αγωνιζομένων Γνησίων Ορθοδόξων.
Ήταν ο πρώτος Κρητικής καταγωγής κληρικός πού χειροτονήθηκε μετά την αλλαγή του ημερολογίου (1924). Μέχρι και την κοιμήση του υπήρξε ο ιεραπόστολος, ο Ιερεύς, ο Διάκονος, ο πρόμαχος της Ορθοδοξίας στην Αποστολική Εκκλησία της Μεγαλονήσου, όπου διακρίθηκε για τον ζήλο και την προθυμία.
Για τον ζήλο του υπέρ της Γνήσιας Ορθοδοξίας και την προθυμία του στην εξυπηρέτηση των διωκομένων πιστών διώχθηκε με πολλή μανία από τούς καινοτόμους Αρχιερείς και ιδίως από τον Μητροπολίτη Κρήτης Ευγένιο Ψαλιδάκη, από το 1949 πού διορίσθηκε εφημέριος στην Κρήτη, μέχρι και την δεκαετία του ’60, οπότε αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί στην ηπειρωτική Ελλάδα. Μεταξύ άλλων:
Στη γενέτειρά του Αγία Βαρβάρα έκτισε με πολλούς κόπους τον Ι. Ν. των Αγίων Πάντων, τον οποίο όμως κατέλαβε με την βία ο Μητροπολίτης Ευγένιος και τον εγκαινίασε με την προστασία των… πολυβόλων της Χωροφυλακής!
Σύρθηκε στα Δικαστήρια 11 φορές, με την κατηγορία της «αντιποιήσεως αρχής»!
Φυλακίσθηκε και έμεινε 8 χρόνια περιορισμένος σωματικά στην κατοικία του!
Την Μεγάλη Παρασκευή του 1956, τον συνέλαβαν στον Ι. Ν. Αγίων Αναργύρων Ρεθύμνου, με εντολή του καινοτόμου Επισκόπου Αθανασίου, μαζί με το «τεκμήριο» του «εγκλήματός» του, τον Επιτάφιο!!! Τελικά, τον μεν π. Ευμένιο έκλεισαν στο κρατητήριο, τον δε Επιτάφιο φύλαξαν στο Αστυνομικό Τμήμα και τελικά τον κατέστρεψαν!!! (όπως καταθέτει μεταξύ άλλων μαρτύρων και η κ. Ευαγγελία Τσανιδάκη από τον Κάτω Πόρο Ρεθύμνης).
Ο π. Ευμένιος ιερουργούσε κυρίως στο προσκύνημα της Παναγίας της Αλμυρής, αρκετές φορές όμως και σε διάφορα ξωκλήσια  για την καλύτερη εξυπηρέτηση των Ορθοδόξων. Κάποτε στην περιοχή του Ρεθύμνου, με τον Ι. Ναό των Αγίων Αναργύρων σφραγισμένο, ηγήθηκε μιας κοπιαστικής πορείας 300 περίπου πιστών (μεταξύ αυτών γερόντων, γυναικών και παιδιών), προς την κορυφή του Ψηλορείτη (υψόμετρο 2. 456 μ.), στο αρχαίο εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού, για να λειτουργήσει εκεί. Ενώ ο όρθρος είχε αρχίσει, κατέφθασαν κληρικοί από την Μονή Αρκαδίου και του ζήτησαν να φύγει, διότι «τέτοιες εντολές είχαν από τον Δεσπότη» (τον Ρεθύμνης Ν.Ε. Αθανάσιο). Ο π. Ευμένιος με δάκρυα τούς ζήτησε να τον αφήσουν να λειτουργήσει για να κοινωνήσουν οι Χριστιανοί και μετά να τούς ακολουθήσει στο Ρέθυμνο για να συλληφθεί ,αλλά εκείνοι επέμεναν να φύγει. Ταλαιπωρημένος ο ηρωικός Ιερομόναχος ξεκίνησε με τούς πιστούς για την Αλμυρή, όμως στο χωριό Κουρούτες έπεσε από την κούραση και κάποιοι χωρικοί φιλοτιμήθηκαν και εξοικονόμησαν ένα ζώο. Οι πιστοί, τελικά, κοινώνησαν στο προσκύνημα της Αλμυρής, νηστικοί και ταλαιπωρημένοι μετά από πορεία ενός ημερονυκτίου!
Όταν ήταν δυνατόν να τελεσθεί κάπου Θεία Λειτουργία, οι πιστοί αξιοποιούσαν την ευκαιρία για να τελέσουν Μυστήρια Γάμου και Βαπτίσεως. Κάποτε στην Αλμυρή, κατά την διάρκεια μιας ολονυκτίας έγιναν οι βαπτίσεις 26 παιδιών! Άλλοτε, στην περιοχή των Αγίων Δέκα, σε πρωινή Λειτουργία, οι άρτοι διαβάστηκαν έξω από την εκκλησία, διότι οι Χριστιανοί είχαν φέρει 1500 αρτοκλασίες!
Ακόμη και μετά το τέλος των διωγμών, ο μακαριστός Ιεράρχης λειτουργούσε κρυφά, «διά τον φόβον των Ιουδαίων», σε απομακρυσμένα ξωκλήσια  Λ.χ. στην περιοχή των Χανίων χρησιμοποιούσε το ιδιωτικό Παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου στα Περιβόλια.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 υποχρεώθηκε από τούς διωγμούς να έρθει στην ηπειρωτική Ελλάδα. Από τότε και μέχρι της εκλογής του σε Επίσκοπο (1973), υπηρέτησε σαν εφημέριος του Ι.Ν. Άγ. Κων/νου και Ελένης Καπαρελίου Θηβών.
Η Ιερά Σύνοδος της Γνήσιας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, είχε γίνει κατ’ επανάληψιν δέκτης της επιθυμίας – ψήφου του Ορθοδόξου πληρώματος της Κρήτης, διά την ανάδειξιν του Ιερομονάχου Ευμενίου σε Επίσκοπο. Η πάγκοινη αυτή επιθυμία υλοποιήθηκε το έτος 1973, κατά την τρίτη ανασυγκρότηση της  Ιεράς Συνόδου. Η χειροτονία του σε Επίσκοπο της Ιεράς Μητροπόλεως Κρήτης έγινε την 4ην Φεβρουαρίου 1973, στην Μονή της μετανοίας του, στο Παρεκκλήσιο των Οσίων 99 Πατέρων Κρήτης, από τον πρώην Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ανδρέα.
Ως Επίσκοπος ο Σεβασμιότατος Ευμένιος, παρά την κακή του υγεία και την ηλικία του, εργάσθηκε με αυταπάρνηση, αξιοποιώντας την σχετική ελευθερία την οποία απολάμβαναν οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι της Κρήτης, μετά τον θάνατο του διώκτη της Γνήσιας Ορθοδοξίας Νεοημερολογίτη Αρχιεπισκόπου Ευγενίου Ψαλιδάκη. Με πολλές θυσίες ανήγειρε τον Ι. Ν. Αγίας Τριάδος Ηρακλείου, τον οποίο εγκαινίασε το 1980, συμπαραστατούμενος από τον πρώην Αρχιεπίσκοπο Ανδρέα και τον Σεβ. Κοζάνης Τίτο. (Ο ναός αυτός ήταν ο πρώτος Ορθόδοξος ναός πού εγκαινιάστηκε στην Κρήτη μετά το Σχίσμα του 1924. Ακόμη, εκείνη η λαμπρή τελετή των εγκαινίων, με την συμμετοχή τριών Αρχιερέων και πεντάδος κληρικών, ήταν η πρώτη μεγάλη δημόσια εκκλησιαστική εκδήλωση της Ιεράς Μητροπόλεως Γ.Ο.Χ. Κρήτης, κατά την περίοδο των 56 – τότε - ετών του Νεοημερολογιτισμού).
Ευτύχησε ακόμη να δει κληρικό το πνευματικό του τέκνο Κων. Σελληνιωτάκη (Ιερομόναχο Καλλίνικο, ο οποίος τον στήριξε στο γήρας και την ασθένεια του) και την ανέγερση και λειτουργία και άλλων ναών (Τριών Ιεραρχών - Αγίου Νεκταρίου Μεγάλης Βρύσης, Αγίων Πάντων Άνω Ζάρου, Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Κάτω Ζάρου, κ.α.).
Κοιμήθηκε την 2α Δεκεμβρίου 1981, μετά από πολύμηνη ασθένεια – την οποία υπέμεινε με μεγάλη υπομονή και καρτερία – και κηδεύθηκε στη γενέτειρά του Αγία Βαρβάρα Ηρακλείου, προεξάρχοντος του πρώην Αρχιεπισκόπου Ανδρέου συμπαραστατουμένου από τούς Σεβ. Αρχιερείς Αττικής Ματθαίου και Πειραιώς Νικολάου και πεντάδος κληρικών. Επικηδείους λόγους εκφώνησαν ὁ πρώην Αθηνών Ανδρέας και ο Σεβ. Πειραιώς.

Στο δεσποτικό της Ι.Μ. Παναγίας Κερατέας μετά την χειροτονία του Μητροπολίτη Σερβιών και Κοζάνης Τίτου .Εξ αριστερών διακρίνονται ο Σεβ. Επίσκοπος Βρεσθένης Λάζαρος, ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Ανδρέας και οι Σεβ. Επίσκοποι Κοζάνης Τίτος, Αττικής Ματθαίος και Κρήτης Ευμένιος.

Από την πανήγυρι του Ι.Ν. Ευαγγελιστού Ματθαίου Μάνδρας Αττικής  και της εορτής του οικείου Μητροπολίτου Ματθαίου το έτος 1973.Εξ αριστερών διακρίνονται : ο εορτάζων Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος Ματθαίος ,επί θρόνου ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ανδρέας και οι Σεβ. Επίσκοποι Κορινθίας Κάλλιστος, Πειραιώς Νικόλαος, Αργολίδος Παχώμιος και Κρήτης Ευμένιος.

Από τα εγκαίνια του Ι.Ν. Αγίας Τριάδος Ηρακλείου προεξάρχοντος του Σεβ. Ευμενίου συμπαραστατούμενου από τον πρώην Αθηνών Ανδρέα και του Σεβ. Σερβιών και Κοζάνης Τίτου

Ο Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών Βησσαρίωνας

Κατά κόσμον Ιωάννης Μπαλτσάκης, γεννήθηκε το 1913 στη Φτέρη Σπερχειάδος, στην ευλαβέστατη οικογένεια του Ευαγγέλου και της Σταυρούλας Μπαλτσάκη.
Μετά τα εγκύκλια γράμματα ασπάσθηκε σε ηλικία 26 ετών, εντασσόμενος στην υπό τον Ματθαίο Α’ Επίσκοπο Βρεσθένης  Ι. Μ. Μεταμ. Σωτήρος Κουβαρά. Η απόφαση του αυτή έγινε παράδειγμα προς μίμηση στην οικογένειά του. Οι γονείς και τα αδέλφια του ακούοντες τον λόγο του Κυρίου, «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι», ασπάσθηκαν και αυτοί τον μοναχικό βίο. Οι μεν άνδρες μόνασαν στην Ι. Μ. Μεταμ. Σωτήρος Κουβαρά (ο πατέρας Ευάγγελος ως μοναχός Ευθύμιος και οι γιοί του Βασίλειος ως μοναχός Ισαάκιος, Χαράλαμπος ως μοναχός Ιωάννης – έπειτα Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας, Δημήτριος ως μοναχός Φίλιππος Αγιορείτης και Αθανάσιος ως Αβράμιος - έπειτα Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας) και η μητέρα Ευαγγελία στην Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας ως μοναχή Σοφία.
Στη μονή επέδειξε ζήλο και προθυμία στα μοναχικά καθήκοντα. Έτσι την 24. 12. 1939 χειροθετήθηκε Ρασοφόρος, την 15. 2. 1941 χειροτονήθηκε Διάκονος και την 5. 5. 1941 Πρεσβύτερος από τον Γέροντά του Επίσκοπο Ματθαίο. Κατά την κουρά του σε μεγαλόσχημο ονομάσθηκε Βασίλειος.
Ως Ιερεύς εργάστηκε ακάματα σε πολλές ενορίες και φορές φυλακίστηκε και αποσχηματίστηκε για την γνησιότητα της Πίστεως. Το 1952, κατά την δεύτερη ανασυγκρότηση της Ιεράς Συνόδου, ψηφίσθηκε και χειροτονήθηκε Επίσκοπος της Ιεράς Μητροπόλεως Τρίκκης και Σταγών . Ποίμανε την επαρχία του με έδρα τον ιστορικό ναό της Αγίας Σοφίας Τρικάλων. Για την διαμονή του ίδρυσε δύο ησυχαστήρια, ένα στο Αιγάλεω Αθηνών (προς τιμήν της Παναγίας Γοργοϋπηκόου) και ένα άλλο στην Πηγή Τρικάλων (προς τιμήν της Καταθέσεως της Τιμίας Εσθήτος της Υπεραγίας Θεοτόκου), στα οποία εγκατέστησε μικρή γυναικεία συνοδεία.Κοιμήθηκε ειρηνικά το 1977, σε ηλικία μόλις 64 ετών, καμφείς από τις πολλές σωματικές ασθένειες πού τον ταλαιπωρούσαν, νοσηλευόμενος στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Η κηδεία του εψάλη στην Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας, προεξάρχοντος του πρώην Αρχιεπισκόπου Ανδρέου, συμπαραστατουμένου υπό τον Σεβ. Αρχιερέων Αττικής Ματθαίου, Πειραιώς Νικολάου, Βρεσθένης Λαζάρου, Αργολίδος Παχωμίου, Φθιώτιδος Θεοδοσίου και Κοζάνης Τίτου και από 20 Ιερείς και Διακόνους. Ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο των Αρχιερέων, στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Μόδεστου.

Λάρισα, Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας, 1975. Εξ αριστερών ο Ιερομ. Παύλος Καραγκούνης, ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Ανδρέας και ο μακαριστός Επίσκοπος Τρίκκης Βησσαρίων.

Η Ιερά Σύνοδος της Γνήσιας Ορθοδόξου Εκκλησίας επί πρωθιεραρχίας Αρχιεπισκόπου Αγαθαγγέλου, κατά το έτος 1963. Καθήμενος διακρίνεται ο Αρχιεπίσκοπος Αγαθάγγελος και όρθιοι εξ αριστερών ο Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Συνόδου, Πρωθιερεύς Ευγένιος Τόμπρος και οι Σεβ. Αρχιερείς Αττικής και Μεγαρίδος Μελέτιος, Βρεσθένης Ματθαίος Β',  Θεσσαλονίκης Δημήτριος,  Κιτίου Επιφάνιος, Μεσσηνίας Γρηγόριος, πρώην Πατρών Ανδρέας, Κορινθίας Κάλλιστος, Θηβών και Λεβαδείας Ιωάννης και Τρίκκης και Σταγών Βησσαρίων.

Νεκρός επί θρόνου (1977). Εξ αριστερών διακρίνονται ο Διάκονος Θεοφύλακτος Χαντώνας και οι Ιερομόναχοι Αβράμιος Μπαλτσάκης (κατά σάρκα αδελφός του), Πέτρος Παπαϊωάννου και Χρυσόστομος Μητρόπουλος (έπειτα Επίσκοπος Θεσσαλονίκης). Καθήμενος ο κατά σάρκα αδελφός του μοναχός Φίλιππος.

Ο νέος προκαθήμενος των απανταχού Οικουμενιστών, "΄Πάπας" Φραγκίσκος, ανάβει το κεράκι του ως καλός Σιωνιστής σε εβραϊκή Συναγωγή. Να τον χαίρονται...

Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Δημήτριος

Κατά κόσμον Δήμος Ψαροθεοδωρόπουλος γεννήθηκε το 1902 στο Γαλαξείδι Παρνασίδος από γονείς ευσεβείς, από τούς οποίους ανατράφηκε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Οι γονείς του εμφύτευσαν στην παιδική του ψυχή τα πρώτα σπέρματα της ευσέβειας και του Χριστιανικού ζήλου, τα οποία διατήρησε μέχρι την τελευταία του αναπνοή.
Μετά την αποφοίτησή του από το τότε Σχολαρχείο εγκαταστάθηκε στον Πειραιά, όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο, χωρίς να παραμελεί την μελέτη του λόγου του Θεού και τα πνευματικά του καθήκοντα. η ευλάβεια του φάνηκε περισσότερο το 1924, όταν μαζί με χιλιάδες άλλους πιστούς δεν δέχτηκε την εισαγωγή της Παπικής καινοτομίας του Νέου Ημερολογίου. Μαζί με άλλους αγωνιστές της Γνήσιας Ορθοδοξίας έτρεχε νύκτα στα εξωκκλήσια για να λειτουργηθεί, μακριά από το βλέμμα του καινοτόμου Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου και των οργάνων του.
Αξιώθηκε να παρευρεθεί στην ιστορική αγρυπνία της 13ης προς 14η Σεπτεμβρίου 1925 στο Μονύδριο Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου, κατά την οποία εμφανίσθηκε ο Τίμιος Σταυρός, «Θεόθεν βεβαίωσις» του Ιερού Αγώνος υπέρ της Γνήσιας Ορθοδοξίας. Το θαύμα αυτό συγκλόνισε την ψυχή του νεαρού Δήμου, ο οποίος αύξησε τούς αγώνες του, ώστε το 1942 να «εξέλθη του κόσμου και των εν τω κόσμω» και να ασπαστεί τον Μοναχικό Βίο. Εντάχθηκε στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος Κουβαρά Αττικής, υπό τον Πρόμαχο της Ορθοδοξίας Ματθαίο Καρπαθάκη, τότε Επίσκοπο Βρεσθένης. Στη μονή επέδειξε ζήλο στα μοναχικά καθήκοντα και τις εργασίες, υπακοή στους πρωεστώτες, αυταπάρνηση και αγάπη προς τούς αδελφούς και αξιώθηκε του Μεγάλου και Αγγελικού Σχήματος, αλλά και της Ιερωσύνης.
Το 1947 χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος από τον Γέροντά του Επίσκοπο Ματθαίο. Το 1948, κατά πρώτη ανασυγκρότηση της Ιεράς Συνόδου της Γνήσιας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, «ψήφω Κλήρου και λαού»,  εξελέγη Επίσκοπος και χειροτονήθηκε για την ιστορική έδρα της Θεσσαλονίκης, από τον Γέροντά του Επίσκοπο Βρεσθένης Ματθαίο και τούς προ αυτού χειροτονηθέντες Αρχιερείς Τριμυθούντος Σπυρίδωνα και πρώην Πατρών Ανδρέα.

Ως Επίσκοπος συμμετείχε στον Αφορισμό της Μασωνίας (1949) και την εκλογή του Επισκόπου Ματθαίου σε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών (1949), επισκέφθηκε πολλές φορές ναούς και ενορίες της κεντρικής και βορείου Ελλάδος, τέλεσε εγκαίνια Ναών, κ.λπ. Παράλληλα διώχθηκε από την Νεοημ. Εκκλησία, κυρίως κατά την περίοδο του μεγάλου διωγμού του καινοτόμου Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος Βλάχου (1950 – 1956).

Το 1950, μετά την κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Ματθαίου, ανέλαβε την προεδρεία της Ιεράς Συνόδου και την τοποτηρητεία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, την οποία παρέδωσε το 1956 στον νεοεκλεγέντα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Αγαθάγγελο .Ως Τοποτηρητής προήδρευσε όλων των συνεδριάσεων της Ιεράς Συνόδου, της Κληρικολαϊκής Συνάξεως του 1958, της εκλογής των Αρχιερέων Μεσσηνίας Χρυσοστόμου (1952), Θηβών και Λεβαδείας Ιωάννου (1952), Τρίκκης και Στεγών Βησσαρίωνος (1952), Βρεσθένης Ματθαίου Β’ (1952), Αττικής και Μεγαρίδος Μελετίου (1952), Μεσσηνίας Γρηγορίου (1956), Κιτίου Επιφαίνου (1956), Πειραιώς Ανθίμου (1957), Σαλαμίνος Θεοκλήτου (1957) και Τήνου Αγαθάγγελου (1957), των  οποίων τις χειροτονίες τέλεσε, του Αφορισμού του Χιλιασμού (1963), συνάξεων των Ιερού Κλήρου, καθώς και δημοσίων εκκλησιαστικών εκδηλώσεων (κατάθεσις στεφάνου στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτου το 1949, καταδύσεις του Τιμίου Σταυρού στο Φαληρικό Δέλτα και την Θεσσαλονίκη), κ.α.
Ποίμανε τούς Γνησίους Ορθοδόξους της Μακεδονίας και της Θράκης με έδρα τον ιστορικό Ναό του Αγίου Γεωργίου Θεσσαλονίκης (τον οποίο ευτύχησε να εγκαινιάσει) και διαμονή ένα πτωχό κελλάκι δίπλα στο ναό!
Απεβίωσε την 31η Δεκεμβρίου 1976 στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο των Αθηνών, όπου ενοσηλεύετο από μακρου χρόνου. Το ιερό σκήνος του μεταφέρθηκε στην Ιερά Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας, όπου εκτέθηκε σε τριήμερο λαϊκό προσκύνημα. Ἡ εξόδιος Ακολουθία του εψάλλη την Κυριακή 1η Ιανουαρίου 1977 στο προς τιμήν των Εισοδείων της Θεοτόκου Καθολικό της Μονής, προεξάρχοντος του πρώην Ανδρέου, συμπαραστατουμένου οπό των Σεβ. Αρχιερέων Κορινθίας Καλλίστου, Τρίκκης και Σταγών Βησσαρίωνος, Αττικής Ματθαίου, Πειραιώς Νικολάου, Αργολίδος Παχωμίου και Κρήτης Ευμενίου και 24 Ιερέων και Διακόνων. Επικήδειους λόγους εκφώνησαν ο πρώην Πατρών Ανδρέας και ο Αρχιμανδρίτης Ευθύμιος Ἐπιφανίου.
Το σκήνωμα του μεταστάντος Αρχιερέως ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο των Αρχιερέων, στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Μόδεστου.

Άγια Θεοφάνεια του έτους 1956, έξωθι του Ι. Ν. Κοιμ. Θεοτόκου Καλλιθέας Αττικής, μετά του Πρωθιερέως Ευγενίου, του Διακόνου Γαλακτίωνος και άλλων κληρικών.

Άγια Θεοφάνεια του έτους 1961 στο Φαληρικό Δέλτα, προεξάρχοντος του Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Αγαθαγγέλου. Εξ αριστερών προς τα δεξιά διακρίνονται οι Αρχιερείς Θηβών Ιωάννης, Θεσσαλονίκης Δημήτριος, Αθηνών Αγαθάγγελος, Κορινθίας Κάλλιστος και Βρεσθένης Ματθαίος Β' και ο Πρωθιερεύς Ευγένιος Τόμπρος.

Νεκρός επί θρόνου στον Ι.Ν. Εισοδείων στην Ι.Μ. Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Αττικής