Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Δημήτριος

Κατά κόσμον Δήμος Ψαροθεοδωρόπουλος γεννήθηκε το 1902 στο Γαλαξείδι Παρνασίδος από γονείς ευσεβείς, από τούς οποίους ανατράφηκε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Οι γονείς του εμφύτευσαν στην παιδική του ψυχή τα πρώτα σπέρματα της ευσέβειας και του Χριστιανικού ζήλου, τα οποία διατήρησε μέχρι την τελευταία του αναπνοή.
Μετά την αποφοίτησή του από το τότε Σχολαρχείο εγκαταστάθηκε στον Πειραιά, όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο, χωρίς να παραμελεί την μελέτη του λόγου του Θεού και τα πνευματικά του καθήκοντα. η ευλάβεια του φάνηκε περισσότερο το 1924, όταν μαζί με χιλιάδες άλλους πιστούς δεν δέχτηκε την εισαγωγή της Παπικής καινοτομίας του Νέου Ημερολογίου. Μαζί με άλλους αγωνιστές της Γνήσιας Ορθοδοξίας έτρεχε νύκτα στα εξωκκλήσια για να λειτουργηθεί, μακριά από το βλέμμα του καινοτόμου Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου και των οργάνων του.
Αξιώθηκε να παρευρεθεί στην ιστορική αγρυπνία της 13ης προς 14η Σεπτεμβρίου 1925 στο Μονύδριο Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου, κατά την οποία εμφανίσθηκε ο Τίμιος Σταυρός, «Θεόθεν βεβαίωσις» του Ιερού Αγώνος υπέρ της Γνήσιας Ορθοδοξίας. Το θαύμα αυτό συγκλόνισε την ψυχή του νεαρού Δήμου, ο οποίος αύξησε τούς αγώνες του, ώστε το 1942 να «εξέλθη του κόσμου και των εν τω κόσμω» και να ασπαστεί τον Μοναχικό Βίο. Εντάχθηκε στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος Κουβαρά Αττικής, υπό τον Πρόμαχο της Ορθοδοξίας Ματθαίο Καρπαθάκη, τότε Επίσκοπο Βρεσθένης. Στη μονή επέδειξε ζήλο στα μοναχικά καθήκοντα και τις εργασίες, υπακοή στους πρωεστώτες, αυταπάρνηση και αγάπη προς τούς αδελφούς και αξιώθηκε του Μεγάλου και Αγγελικού Σχήματος, αλλά και της Ιερωσύνης.
Το 1947 χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος από τον Γέροντά του Επίσκοπο Ματθαίο. Το 1948, κατά πρώτη ανασυγκρότηση της Ιεράς Συνόδου της Γνήσιας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, «ψήφω Κλήρου και λαού», εξελέγη Επίσκοπος και χειροτονήθηκε για την ιστορική έδρα της Θεσσαλονίκης, από τον Γέροντά του Επίσκοπο Βρεσθένης Ματθαίο και τούς προ αυτού χειροτονηθέντες Αρχιερείς Τριμυθούντος Σπυρίδωνα και πρώην Πατρών Ανδρέα.

Ως Επίσκοπος συμμετείχε στον Αφορισμό της Μασωνίας (1949) και την εκλογή του Επισκόπου Ματθαίου σε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών (1949), επισκέφθηκε πολλές φορές ναούς και ενορίες της κεντρικής και βορείου Ελλάδος, τέλεσε εγκαίνια Ναών, κ.λπ. Παράλληλα διώχθηκε από την Νεοημ. Εκκλησία, κυρίως κατά την περίοδο του μεγάλου διωγμού του καινοτόμου Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος Βλάχου (1950 – 1956).

Το 1950, μετά την κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Ματθαίου, ανέλαβε την προεδρεία της Ιεράς Συνόδου και την τοποτηρητεία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, την οποία παρέδωσε το 1956 στον νεοεκλεγέντα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Αγαθάγγελο .Ως Τοποτηρητής προήδρευσε όλων των συνεδριάσεων της Ιεράς Συνόδου, της Κληρικολαϊκής Συνάξεως του 1958, της εκλογής των Αρχιερέων Μεσσηνίας Χρυσοστόμου (1952), Θηβών και Λεβαδείας Ιωάννου (1952), Τρίκκης και Στεγών Βησσαρίωνος (1952), Βρεσθένης Ματθαίου Β’ (1952), Αττικής και Μεγαρίδος Μελετίου (1952), Μεσσηνίας Γρηγορίου (1956), Κιτίου Επιφαίνου (1956), Πειραιώς Ανθίμου (1957), Σαλαμίνος Θεοκλήτου (1957) και Τήνου Αγαθάγγελου (1957), των οποίων τις χειροτονίες τέλεσε, του Αφορισμού του Χιλιασμού (1963), συνάξεων των Ιερού Κλήρου, καθώς και δημοσίων εκκλησιαστικών εκδηλώσεων (κατάθεσις στεφάνου στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτου το 1949, καταδύσεις του Τιμίου Σταυρού στο Φαληρικό Δέλτα και την Θεσσαλονίκη), κ.α.
Ποίμανε τούς Γνησίους Ορθοδόξους της Μακεδονίας και της Θράκης με έδρα τον ιστορικό Ναό του Αγίου Γεωργίου Θεσσαλονίκης (τον οποίο ευτύχησε να εγκαινιάσει) και διαμονή ένα πτωχό κελλάκι δίπλα στο ναό!
Απεβίωσε την 31η Δεκεμβρίου 1976 στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο των Αθηνών, όπου ενοσηλεύετο από μακρου χρόνου. Το ιερό σκήνος του μεταφέρθηκε στην Ιερά Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας, όπου εκτέθηκε σε τριήμερο λαϊκό προσκύνημα. Ἡ εξόδιος Ακολουθία του εψάλλη την Κυριακή 1η Ιανουαρίου 1977 στο προς τιμήν των Εισοδείων της Θεοτόκου Καθολικό της Μονής, προεξάρχοντος του πρώην Ανδρέου, συμπαραστατουμένου οπό των Σεβ. Αρχιερέων Κορινθίας Καλλίστου, Τρίκκης και Σταγών Βησσαρίωνος, Αττικής Ματθαίου, Πειραιώς Νικολάου, Αργολίδος Παχωμίου και Κρήτης Ευμενίου και 24 Ιερέων και Διακόνων. Επικήδειους λόγους εκφώνησαν ο πρώην Πατρών Ανδρέας και ο Αρχιμανδρίτης Ευθύμιος Ἐπιφανίου.
Το σκήνωμα του μεταστάντος Αρχιερέως ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο των Αρχιερέων, στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Μόδεστου.

Άγια Θεοφάνεια του έτους 1956, έξωθι του Ι. Ν. Κοιμ. Θεοτόκου Καλλιθέας Αττικής, μετά του Πρωθιερέως Ευγενίου, του Διακόνου Γαλακτίωνος και άλλων κληρικών.

Άγια Θεοφάνεια του έτους 1961 στο Φαληρικό Δέλτα, προεξάρχοντος του Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Αγαθαγγέλου. Εξ αριστερών προς τα δεξιά διακρίνονται οι Αρχιερείς Θηβών Ιωάννης, Θεσσαλονίκης Δημήτριος, Αθηνών Αγαθάγγελος, Κορινθίας Κάλλιστος και Βρεσθένης Ματθαίος Β' και ο Πρωθιερεύς Ευγένιος Τόμπρος.