100 ΧΡΟΝΙΑ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. (20)

20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΩΝ 

ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΑΒΡΑΜΙΟΥ, ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ (+2005)

"Εὐχῆς ἔργον καί καθῆκον ὅλων μας εἶναι νά διαφυλάξωμεν ταύτην τήν παρακαταθήκην, νά παραμείνωμεν πιστοί ἐν τοῖς δόγμασιν, σταθεροί, ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι περί τήν πίστιν, ἕτοιμοι νά εὐαγγελισθῶμεν μέ ἀγάπη πάντα καλοπροαίρετον συνάνθρωπόν μας. Ἀγάπη βεβαίως, οὐχί οἰκουμενιστικῶς νοουμένη δηλαδή ἀνεξέταστου ἀποδοχή, συναδελφωσίν καί ἕνωσιν μετά παντός ἀμετανοήτου σχισματικοῦ ἤ αἱρετικοῦ ἤ, τέλος, μετά παντός, ἐκτός Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εὑρισκομένου (λαϊκῶν καί κληρικῶν, κατωτέρων καί ἀνωτέρων). Οὐχί δηλαδή, ἕνωσις διά μιᾶς ἁπλῆς χειραψίας ἤ καύσις τῶν φακέλλων, ἀλλά διά ἑνώσεως καί ἀγάπης ἐν ἀληθείᾳ, ὀρθοδόξως καλλιεργουμένη, Πατερικῶς στηριζομένη, Ἐκκλησιαστικῶς οἰκοδομημένη, Νομοκανονικῶς τεκμηριωμένη, Συνοδικῶς ἀποφαινομένη. Ἡ ἕνωσις αὕτη θά πρέπει νά εἶναι τό ἀποτέλεσμα μιᾶς ἀληθινοῦς, ὑγινοῦς καί γνησίας ἐπιλύσεως τῶν ὑφισταμένων μεταξύ μας διαφορῶν." (Θηβών κυρού Αβραμίου, "Θηβαϊκή Φωνή", Τεύχος 8 του 2005)

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Θηβών και Λιβαδείας κυρός ΑΒΡΑΜΙΟΣ (κατά κόσμο Αθανάσιος Μπαλτσάκης γεννήθηκε το 1924 στο χωριό Φτέρη Σπερχειάδας Φθιώτιδος από γονείς ευσεβέστατους και πολύτεκνους. Ήταν το μικρότερο μέλος της ευλογημένης οκταμελούς  οικογένειας από την οποία οι γονείς και τα πέντε τέκνα ακολούθησαν την Μοναχική Πολιτεία στα τότε ακμάζοντα Κέντρα της Γνήσιας Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Κερατέα Αττικής. Μάλιστα δύο αδερφοί του Θηβών κυρού Αβραμίου χειροτονήθηκαν αργότερα Αρχιερείς: Ο προκάτοχος του Θηβών κυρός Ιωάννης ( +1963) και ο Τρίκκης κυρος Βησσαρίων ( +1977).  Το 1941 ο αοίδιμος Αβράμιος γίνεται μοναχός και τον Αύγουστο του 1946 χειροτονείται υπό του Επισκόπου Βρεσθένης (και μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών) Ιεροδιάκονος. Τον Άγιο Ιεράρχη Ματθαίο σεβόταν και τιμούσε έως τέλους της ζωής του ο μακαριστός Αβράμιος. Ως Ιεροδιακονος εξυπηρέτησε κυρίως τον μακαριστό Αρχιερέα Τριμυθούντος και έξαρχο Κύπρου κυρό Σπυρίδωνα, τον οποίο έμελλε να μοιάσει στην παραλαβή υφ' ενός αγίου Ιεράρχου την Κανονική Αποστολική Διαδοχή. Το 1952 χειροτονείται Ιερομόναχος υπό του Μητροπολίτη Πατρών Ανδρέα και ξεκινά την ιερατική του δράση σε Θήβα και Χαλκίδα όποτε και για μία διετία παραμένει στο μετόχι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου λόγω ασθενείας. Μετά την ανάρρωση του επιστρέφει στα ιερατικά του καθήκοντα και εξυπηρετεί αρκετές ενορίες κυρίως στην Αττική, με τελευταία την ενορία του Τιμίου Προδρόμου στο Περιστέρι. Εκεί παρέμεινε έως το 1994 όποτε, λόγω της νεοεικονομαχικού σχίσματος, διέκοψε πνευματική κοινωνία με τον Αρχιεπίσκοπο Ανδρέα και αργότερα, 1995, τοποθετήθηκε εφημέριος στην ιστορική για την Εκκλησία μας ενορία της Θήβας και στον Ιερό Ναό των Αγίων Ταξιαρχών. Ο αοίδιμος Αβράμιος υπήρξε πάντα αγωνιών για την τήρηση της Ορθοδόξου πίστεως κατά την διάρκεια του επίγειου βίου του. Τόσο στο σχίσμα του 1995, όσο και στην νεοεκκλησιολογική αίρεση του 2002 κατελέγχει του υπευθύνους και προφυλάσσει το λογικό Ποίμνιο της Εκκλησίας του Χριστού. Τον Φεβρουάριο του 2002 εκλέγεται Επίσκοπος υπό των Αρχιερέων Γρηγορίου, Τίτου και Χρυσοστόμου και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους χειροτονείται Μητροπολίτης Θηβών υπό του μακαριστού Μητροπολίτου Μεσσηνίας κυρού Γρηγορίου στην Ιερά Μονή Ευαγγελίστριας Καλαμάτας, αναλογιζόμενος την ευθύνη του στην διασφάλιση της Αποστολικής Διαδοχής. Παρότι γέρων και ασθενής αγωνίζεται με νεανικό φρόνημα για την καλύτερη οργάνωση και πρόοδο της  Εκκλησίας της Βοιωτίας. Άξιο αναφοράς είναι ότι ο Μακαριστος Αβραμιος ίδρυσε το περιοδικό της Εκκλησίας μας "Θηβαϊκή Φωνή" εφόσον το επίσημο Συνοδικό δημοσιογραφικό όργανο είχε παρανόμως οικειοποιήθει. Στις 13 Φεβρουαρίου 2005 εξεδήμησε προς Κύριον και την επόμενη ημέρα εψάλλη η νεκρώσιμος ακολουθία στον παλαιό Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίων Ταξιαρχών Θήβας. Η ταφή του έγινε στην Ιερά Μονή Οσίων Αγιορειτών Πατέρων Πανάκτου Βοιωτίας, η οποία Μόνη ιδρύθηκε και άρχισε να ανοικοδομείται επί των ημερών του.

Ο αοιδιμος Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαριδος κυρος ΠΑΥΛΟΣ (κατά κόσμο Κωνσταντίνος) γεννήθηκε το 1931 στην Πηγή Τρικάλων από γονείς ευσεβείς. Σε ηλικία 3 ετών έμεινε ορφανός από πατέρα και η μητέρα ανέλαβε με μόχθους την ανατροφή και την εν Κυρίω παιδεία των τέκνων της. Αργότερα όλη η οικογένεια ακολούθησε την Μοναδική Πολιτεία. Ο αείμνηστος Ιεράρχης Παύλος προσήλθε στην Ανδρωα Μονή Μεταμορφώσεως Κουβαρα Αττικής σε ηλικία μόλις 16 ετών. Το 1954 κλήθηκε προς στράτευση για ένα χρόνο επειδή δεν ακολουθούσε την Καινοτομία του παπικού ημερολογίου. Το 1955 χειροτονήθηκε Ιεροδιάκονος και το 1961 Ιερομόναχος υπό του Μητροπολίτου Πατρών Ανδρέα. Εξυπηρέτησε πλειάδα ενοριών στην Ελλάδα, καταλήγοντας στην Αθήνα. Σε όλα τα Παραρτήματα ίδρυσε πληθώρα Κατηχητικών Σχολείων. Ανακαίνισε τους Ιερούς Ναούς: Τιμίου Προδρόμου Ρουφ, Αγίας Σοφίας Τρικάλων, Αγίας Τριάδας Ηλιούπολης, Παναγίας Γοργουπηκόου Ραφήνας και Αγίου Νικολάου Κηφισίας. Επίσης, ανέγειρε τον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου του Ρώσου στην γενέτειρα του και το Ησυχαστήριο του Αγίου Ευσταθίου, όπου πολλές ψυχές βρήκαν καταφύγιο στο Γηροκομείο της Μονής. Στην ενορία της Ηλιούπολης ο μακαριστός είχε ιδρύσει οικοτροφείο για άπορα παιδιά, τα οποία ανέθρεψε με πνευματική παιδεία και νουθεσία. Το 1973 μετατέθηκε στα Γραφεία της Ιεράς Συνόδου όπου υπηρέτησε ως Γραμματέας και από το 1975 τοποθετήθηκε εφημέριος του Καθεδρικού Ιερού Ναού Τιμίου Προδρόμου Ρουφ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Το 1995 διορίστηκε υπό της Ιεράς Συνόδου Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Τον Δεκέμβριο του 2002 εξελέγη και χειροτονήθηκε Επίσκοπος υπό των Αρχιερέων Μεσσηνίας κυρού Γρηγορίου και Θηβών κυρού Αβραμιου. Ως Αρχιερέας στήριξε το έργο της Εκκλησίας σε κρίσιμες μέρες και περιόδευσε σε όλη την Ελλάδα αλλά και στην Αμερική. Πολλάκις ο Μητροπολίτης Παύλος κινδύνευσε προς θάνατο στη ζωή του. Ο Κύριος τον κάλεσε την 6η Νοεμβρίου του 2005. Κηδεύτηκε στον Καθεδρικό Ιερο Ναό Τιμιου Προδρόμου Αθήνας και ταφηκε στο Ησυχαστηριο του Αγίου Ευσταθίου στο Κρυονερι Κηφισίας Αττικής.

Ο αοίδιμος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κυρός ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ (κατά κόσμο Ιωάννης Τσικουρας) γεννήθηκε στον Πυργετό Λάρισας από γονείς πολύτεκνους και ευσεβέστατους. Σε ηλικία 10 χρονών έμεινε ορφανός από πατέρα και ρίχτηκε στη βιοπάλη μαζί με την μητέρα του. Σε ηλικία 17 ετών μετέβη στο Άγιον Όρος για να μονάσει και εκάρη μοναχός υπό του Γέροντος του π. Ματθαίου Λιγνού (μετέπειτα Επισκόπου Βρεσθένης) στο ασκητήριο του Αγίου Μηνά στη Βίγλα. Το 1960 χειροτονήθηκε Διάκονος και Ιερομόναχος υπό του Γέροντος του Βρεσθένης Ματθαίου του β'. Εξυπηρετούσε μυστηριακώς του Ζηλωτές Αγιορείτες Πατέρες. Το 1965 ο αείμνηστος π. Ευγένιος Τόμπρος ως Πρωτοσύγκελος τον απέστειλε στην ακριτική νήσο Κάλυμνο για την εξυπηρέτηση των ορθοδόξων πιστών. Οι Ορθόδοξοι συνδέθηκαν μαζί του με αδιάρρηκτους δεσμούς αλλά οι Καινοτόμοι άρχισαν τους διωγμούς εναντίον του με διώξεις και φυλακές χάριν της Ορθοδοξίας. Ανέγειρε εκ βάθρων την Ιερά Μονή της Αγίας Σοφίας Καλύμνου και τον ενοριακό Ναό του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Μηνά μετά από πολλά προσκόμματα. Επίσης ανέγειρε το Ησυχαστήριο του Τιμίου Προδρόμου στο Βαθύ Καλύμνου και εγκαινίασε τον Ιερό Ναό Παναγίας Κεχαριτωμένης των Γ.Ο.Χ. Ρόδου. Εξυπηρέτησε πλειάδα ενοριών στις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα αλλά και την Αμερική. Τον Φεβρουάριο του 2002 εξελέγη Επίσκοπος και χειροτονήθηκε Μητροπολίτης για την γενέτειρα του Λάρισα στις 15 Ιανουαρίου 2003. Ως Επίσκοπος, κατά την βραχύβια ποιμαντορία του, προσέφερε τα μέγιστα - καίτοι ασθενής- στην πνευματική κατάρτιση και διακονία του ορθοδόξου πληρώματος, πάντα ειρηνικός και γεμάτος αγάπη για όλους. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του παρέμεινε ασθενών στο αγαπημένο του νησί όπου κοιμήθηκε εν Κυρίω την 26η Σεπτεμβρίου 2005 και κηδεύτηκε την επόμενη στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου στο Βαθύ.

ΤΟΥ ΑΟΙΔΙΜΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΕΙΗ ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ!