Κατά το φετινό θέρος συμπληρώνονται 100 χρόνια από το Οικουμενιστικό και Ληστρικό «Πανορθόδοξο Συνέδριο» όπως το ονόμασαν πονηρά οι Μασόνοι και Οικουμενιστές σύνεδροί του. Με διαβολική τέχνη και κατ’ εφαρμογή της αιρετικής Οικουμενιστικής Εγκυκλίου του 1920 μια ολιγαρχία μελών τεκτονικών στοών με παρατρεχάμενους τους και ελάχιστους παρασυρθέντες διοργάνωσαν τον Ιούνιο του 1923 «Συνέδριο» ματαιότητας και αιρέσεων. Σκοπός ήταν η εφαρμογή των αιρετικών αποφάσεων της Εγκυκλίου του 1920 με πρώτο την εισαγωγή του Νέου Παπικού ημερολογίου και τη διάσπαση του πληρώματος της Ορθοδοξίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα πρεσβυγενή Πατριαρχεία Ιεροσολύμων, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας αρνήθηκαν να συμμετάσχουν. Στην ανακοίνωση της συκλήσεως του αντιχρίστου αυτού «Συνεδρίου» (δεν τόλμησαν να το αποκαλέσουν «Σύνοδο») αναφέρεται υπό τον Οικουμενιστή, Μασόνο και Μοιχεπιβάτη Μελέτιο Μεταξάκη ότι κύριο θέμα είναι η εφαρμογή του Νέου ημερολογίου για να εξυπηρετηθεί η «Παγχριστιανική ενότητα»! Μόλις 12 άτομα προσήλθαν στο αιρετικό "Συνέδριο" : Ο Κυζίκου Καλλίνικος και ο καθηγητής Βασίλειος Αντωνιάδης, Ο Κισνοβίου Αναστάσιος (φέρεται να αποχώρησε, μετέπειτα πρόεδρος της ΡΟΕΔ) και ο Βορείου Αμερικής Αλέξανδρος (Μασόνος) εκ Ρωσίας. Ο Μαυροβουνίου Γαβριήλ και ο Καθηγητής Μιλούτιν Μιλάνκοβιτς εκ Σερβίας καθώς και ο Νικαίας Βασίλειος εκ Κύπρου (Μασόνος). Ο Δυρραχίου Ιάκωβος (Μασόνος) εξ Ελλάδας και εκ Ρουμανίας ο Αρχιμανδρίτης Ιούλιος Σκριμπάν και ο Γερουσιαστής Πέτρος Δράγγιτς. Τέλος, Γραμματέας υπήρξε ο Αρχιμανδρίτης και Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός Αθανασιάδης ενώ ήταν παρών ενεργών και ως κανονικό μέλος ο Αγγλικανός ψευδεπίσκοπος Τσαρλς Γκορ (Charles Gore), ιθύνων νους του Συνεδρίου. Άλλωστε το ενδιαφέρον των Προτεσταντών ηταν μεγάλο για δράσεις και συνεορτασμό...
Οι αποφάσεις του αιρετικού Συνεδρίου έχουν δράση ως σήμερα και είναι σε άμεση συνάρτηση με την Αιρετική Σύνοδο του Κολυμπαρίου (2016): το Αναθεματισμένο Νέο Ημερολόγιο με μελλοντικές αλλαγές και με επιθυμία για κοινό, σταθερό Πάσχα. Ο γάμος των Κληρικών μετά τη χειροτονία, αλλαγή προς νεότερες ηλικίες των ορίων ηλικίας για τους κληρικούς, ο δεύτερος γάμος των χηρευόντων κληρικών, το κούρεμα της κόμης των κληρικών και η αποβολλή του ράσου. Η μεταφορά των αργιών της εβδομάδας την Κυριακή, η συντόμευση των νηστειών κατα το δοκούν του εκάστοτε επισκόπου. Όλα αυτά τα αποτρόπαια προς την Ορθόδοξη ψυχή συμβαίνουν ενώ το έθνος μας ψυχορραγεί από την Μικρασιατική καταστροφή και προσπαθεί να πατήσει στα ματωμένα πόδια του. Ακολουθεί άρθρο για την οργισμένη αντίδραση του Ορθοδόξου λαού όπως δημοσιεύτηκε στον τύπο της εποχής και αναδημοσιεύτηκε στό τότε Συνοδικό περιοδικό «Κήρυξ Εκκλησίας Ορθοδόξων» (τεύχος 37, ολόκληρο εδώ). Πιθανόν, η παρεμπόδιση των προδοσιών και των μασονικών ενεργειών με τις πολυτέλειες και τα γεύματα ενώ ο λαός πεινούσε, να οδήγησε και στον ξεριζωμό του Ελληνισμού της Κωνσταντινουπόλεως (1955) ώστε η συνεχούμενη προδοσία να συντελείται υπό των Οικουμενιστών και των Μασόνων ανενόχλητα. Μόνη καταφυγή η Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού που διαφυλάσσονται ακεραίως η Αποστολική Πίστη και η Αποστολική Διαδοχή!
Διόρθωση: Το 1923 η Ιερά Σύνοδος της Ελλαδικής Εκκλησίας ήταν ορθόδοξη και σε εορτολογική ενότητα με σύμπασα την Ορθοδοξία.
