ΑΠΟ ΤΟΝ
ΒΙΟ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ
Η Χριστιανική ζωή πρέπει να γίνει ζωή
εν Αγίω Πνεύματι, είπε ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ στον Μοτοβίλωφ. Να τι έγραψε
σχετικά ο Μοτοβίλωφ στο σημειωματάριο του, που βρέθηκε στο αρχείο της Μονής Ντιβιέγεβο,
όπου είχε γίνει μοναχή η χήρα Μοτοβίλωφ:
Η ημέρα
ήταν συννεφιασμένη, και η γη είχε καλυφτεί από παχύ στρώμα χιονιού, που έπεφτε
συνέχεια, όταν ο Στάρετς (Γέροντας)
Σεραφείμ με έβαλε να καθίσω δίπλα του σε έναν πεσμένο κορμό δέντρου. «Ο
Κύριος μου μού αποκάλυψε, μου είπε, ότι στην παιδική ηλικία επιθυμούσατε να
μάθετε ποιος είναι ο σκοπός της χριστιανικής ζωής. Σας συμβούλευαν να
εκκλησιάζεστε, να προσεύχεστε, να κάνετε καλές πράξεις, γιατί σ’ αυτά, σας έλεγαν συνίσταται ο σκοπός της χριστιανικής
ζωής. Αυτή η απάντηση όμως δεν μπορούσε να σας ικανοποιήσει. Όντως η προσευχή,
η νηστεία, η αγρυπνία, όπως και όλη η χριστιανική άσκηση είναι καλά από μόνα
τους. Αλλά ο σκοπός της ζωής μας δεν είναι μόνο να εκπληρώσουμε αυτά, γιατί
αυτά είναι μόνο μέσα. Ο πραγματικός σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι να
αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα.
Πρέπει να γνωρίζετε ότι μόνο εκείνο το
καλό έργο που έχει γίνει από αγάπη προς τον Χριστό φέρνει τους καρπούς του
Αγίου Πνεύματος . Σύμφωνα με αυτά η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος είναι ο σκοπός
της ζωής μας». «Με ποια έννοια λέτε ότι πρέπει να κερδίσουμε το Άγιο Πνεύμα,
ρώτησα εγώ, δεν το καταλαβαίνω αυτό». «Κερδίζω σημαίνει αποκτώ, μου απάντησε.
Εσείς γνωρίζετε σίγουρα τι σημαίνει αποκτώ χρήματα. Αυτό το ίδιο ισχύει και για
το Άγιο Πνεύμα. Ο σκοπός της επίγειας ζωής για τον κοινό άνθρωπο είναι να
κερδίσει χρήματα ή να αποκτήσει τιμές, διακρίσεις και βραβεία. Το Άγιο Πνεύμα
είναι επίσης κεφάλαιο και μάλιστα το αιώνιο κεφάλαιο και ο μοναδικός θησαυρός,
αστείρευτος στον αιώνα. Κάθε έργο που έγινε από αγάπη για τον Χριστό, έχει την
σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος.
Τούτο όμως κατορθώνεται ευκολότερα με
την προσευχή γιατί αυτή αποτελεί το όργανο που διαθέτουμε. Μπορεί να τύχει να
θέλετε να πάτε στην Εκκλησία, αλλά η εκκλησία να μην είναι κοντά ή να έχει
τελειώσει η ακολουθία. Ή έχετε ενδεχομένως επιθυμία να ελεήσετε κάποιον φτωχό,
αλλά φτωχός δεν υπάρχει. Ίσως επιθυμείτε να γίνετε απαθής, αλλά δεν έχετε
δυνάμεις. Για την προσευχή όμως υπάρχει πάντα η δυνατότητα. Αυτή είναι προσιτή
τόσο στον πλούσιο όσο και στον φτωχό, τόσο στον εγγράμματο, όσο και στον
απλοϊκό, στον ισχυρό όσο και στον αδύναμο, στον υγιή όσο και στον ασθενή, στον
δίκαιο όσο και στον αμαρτωλό. Η δύναμη της προσευχής είναι τεράστια και
περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτή ελκύει το Άγιο Πνεύμα».
«Γέροντα, είπα, όλη την ώρα μιλάτε για
τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που πρέπει να αποκτήσουμε, αλλά πού μπορώ να την
δω; Τα καλά έργα είναι ορατά. Άραγε το Άγιο Πνεύμα μπορεί να γίνει ορατό; Πώς
μπορώ να γνωρίζω, αν αυτό είναι μαζί μου ή όχι»; «Η χάρη του Αγίου Πνεύματος
που μας έχει δοθεί στο βάπτισμα λάμπει στην καρδιά μας παρά τις αμαρτίες και τα
σκοτάδια που μας περικυκλώνουν. Αυτή εμφανίζεται μέσα σε άρρητο φως σ’
εκείνους, με τους οποίους ο Κύριος αναγγέλλει την παρουσία Του. Οι Άγιοι
Απόστολοι αισθάνθηκαν χειροπιαστά την παρουσία του Αγίου Πνεύματος.
Εγώ τότε ρώτησα: «Πώς θα μπορούσα να
γίνω και εγώ προσωπικά μάρτυρας αυτού του πράγματος;». Ο π. Σεραφείμ με
αγκάλιασε και μου είπε «Αγαπητέ μου, εμείς είμαστε και οι δύο τώρα μέσα στο
πνεύμα. Γιατί δεν με κοιτάζετε;». «Γέροντα δεν μπορώ να σας κοιτάξω γιατί το
πρόσωπο σας έγινε φωτεινότερο από τον ήλιο και τα μάτια μου έχουν θαμπωθεί».
«Μη φοβάστε γιατί και εσείς έχετε γίνει τώρα φωτοφόρος όπως και εγώ. Έχετε και
εσείς τώρα γεμίσει από το Άγιο Πνεύμα αλλιώς δεν θα μπορούσατε να με δείτε όπως
με βλέπετε». Και σκύβοντας κοντά μου, μου ψιθύρισε: «Παρακαλούσα τον Κύριο με
όλη μου την καρδιά να σας αξιώσει να δείτε με τα σωματικά σας μάτια αυτήν την
κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Και να, με το μέγα Του έλεος παρηγόρησε την καρδιά
σας όπως περιβάλλει με θαλπωρή η μητέρα τα παιδιά της. Λοιπόν αγαπητέ μου,
γιατί δεν με κοιτάζετε; Μη φοβόσαστε τίποτα, ο Κύριος είναι μαζί μας». «Τον
κοίταξα και με διαπέρασε ρίγος. Φανταστείτε τον ήλιο στην πιο δυνατή λάμψη της
μεσημεριάτικης ακτινοβολίας του και στο κέντρο του ήλου να βλέπετε πρόσωπο
ανθρώπου που συνομιλεί μαζί σας. Βλέπετε τις κινήσεις των χειλιών του, την
έκφραση των ματιών του, ακούτε τη φωνή του, αισθανόσαστε το ένα του χέρι είναι
απλωμένο γύρω από τον ώμο σας, αλλά δεν βλέπετε ούτε αυτό το χέρι, ούτε το
πρόσωπο, παρά μόνο το εκτυφλωτικό φως που απλώνεται παντού γύρω σας και φωτίζει
με την λάμψη του το χιόνι, που καλύπτει το ξέφωτο και τις χιονονιφάδες που
πέφτουν.
«Τί αισθάνεστε» με ρώτησε, «Ησυχία και
ειρήνη ανέκφραστη» είπε. «Και τι ακόμη αισθάνεστε»; «Να γεμίζει η καρδιά μου
από άρρητη χαρά». Αυτή η χαρά που αισθάνεστε είναι μηδαμινή όταν συγκριθεί με εκείνη
την χαρά για την οποία έχει γραφτεί: Μάτι δεν είδε και αυτί δεν άκουσε και ούτε
που μπήκε σε λογισμό ανθρώπου όσα ετοίμασε ο Θεός σε όσους τον αγαπούν (Α’ Κορινθίους 2,9). Σε εμάς όμως
δόθηκε μόνο μια σκιά αυτής της χαράς. Τι να πει κανείς για την πραγματική χαρά;
Τι αισθάνεστε ακόμη φιλόθεε;». «Ανέκφραστη θερμότητα», είπα.
«Τί είδους θερμότητα; Είμαστε στο δάσος, τώρα
είναι χειμώνας και παντού γύρω μας χιόνι… Τί είδους θερμότητα είναι αυτή που
αισθάνεστε;». Και εγώ αποκρίθηκα: «Όπως όταν λούζομαι με ζεστό νερό. Αισθάνομαι
ακόμη ευωδία τέτοια που ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω αισθανθεί». «Ξέρω, ξέρω είπε
εκείνος. Σας ερωτώ επίτηδες. Αυτή η ευωδία που αισθάνεστε είναι η ευωδία του
Αγίου Πνεύματος. Και αυτή η θερμότητα για την οποία μιλάτε δεν υπάρχει στην
ατμόσφαιρα, αλλά μέσα μας. Οι ερημίτες καθώς θερμαίνονταν από αυτή δεν φοβόνταν το χειμώνα, γιατί φορούσαν τον χιτώνα της
χάριτος που αντικαθιστούσε το ένδυμα.
«Η βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας
(Λουκάς 17,21) Η κατάσταση στην οποία τώρα βρισκόμαστε το αποδεικνύει. Να
τι σημαίνει να είσαι πλήρης Πνεύματος Αγίου». «Θα θυμάμαι το έλεος αυτό που μας
επισκέφτηκε σήμερα;» ρώτησα. «Πιστεύω ότι ο Κύριος θα σας βοηθήσει να το
διαφυλάξετε στην καρδιά σας, γιατί αυτό δόθηκε όχι μόνο για εμάς αλλά μέσα από
εμάς και για τον υπόλοιπο κόσμο. Πηγαίνετε και βαδίστε εν ειρήνη! Ο Κύριος και
η Παναγία να είναι μαζί σας!». Όταν τον άφησα το όραμα δεν είχε παύσει. Ο
Γέροντας βρισκόταν στην ίδια θέση που είχε στην αρχή της συνομιλίας μας και το
άρρητο φως, που είχα δει με τα μάτια μου, συνέχιζε να τον περιβάλλει.
(Αρχιμ. Ιουστίνου
Πόποβιτς, «Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ βίος», σελ. 70-73.)
