ΑΝΟΙΚΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟΛΟΓΟ
κ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟ ΝΙΚΟΛΑΟ
Προ ημερών λάβαμε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου το άρθρο- επιστολή του κ. Σαββόπουλου με τίτλο «ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ», «ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΝΕΟΥ ΧΩΡΟΥ» που δημοσιεύεται στο ιστολόγιο «ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» (http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2012/02/blog-post_24.html).
Κατ’ αρχάς, δυστυχώς, πρέπει να διαφωνήσουμε εξ’ αρχής με τον τίτλο του κειμένου αλλά ας μην θεωρήσει ο αναγνώστης ότι η απάντηση μας θα έχει και αφοριστικό χαρακτήρα ως προς τις θέσεις του αξιότιμου Θεολόγου.
Και εξηγούμαστε. Η αναφορά στον τίτλο περί «παλαιού και νέου χώρου» δεν είναι καθόλου εύστοχος καθώς παρουσιάζει, βεβαίως καλοπροαίρετα αλλά όχι εκκλησιολογικά ορθά, την Εκκλησία να διαθέτει δύο «χώρους» του «Παλαιού» εορτολογίου (Γ.Ο.Χ.) και να μία πιο πρόσφατη «επέκταση», το «Νέο χώρο», τον Νεοημερολογιτισμό (τον πρόδρομο και το θεμέλιο του Οικουμενισμού εξ’ «ορθοδόξων»). Η Εκκλησία όμως, κατά την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία είναι ΜΙΑ και δεν μερίζεται σε «χώρους», παρατάξεις, στρατόπεδα κλπ. Παρακαλώ ας το έχουμε αυτό στο νου μας κάθε φορά που απαγγέλουμε το «Σύμβολο της Πίστεως» μας όσο κι αν είναι επώδυνο σήμερα αλλά και δεν πρέπει αυτό να μας αποθαρρύνει ότι είναι άλυτα τα πνευματικά ζητήματα που μας ταλανίζουν αλλά να έχουμε αδιάσειστη την πίστη μας προς τον Παντοδύναμο Θεό, «τον θέλοντα πάντας σωθήναι».
Γράφει το κείμενο: «Φέτος συμπληρώνονται 88 χρόνια χωρισμού της Εκκλησίας της Ελλάδος. Χωρισμού, δηλαδή των μελών της σε «παλαιοημερολογίτες» και «νεοημερολογίτες» ή πιο σωστά σε «ακαινοτόμητο» και «καινοτομούν» πλήρωμα».
Όντως εφέτος συμπληρώνονται 88 χρόνια του χωρισμού της (επισήμου- κρατικής) Εκκλησίας της Ελλάδος όχι με διαίρεση του αδιαίρετου Σώματος του Χριστού (της Εκκλησίας) σε «παλαιοημερολογίτες» και «Νεοημερολογίτες» αλλά με διαίρεση της εν λόγω Εκκλησίας από τον κορμό της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Και συνεχίζεται ο κακόδοξος εκκλησιολογικός διαχωρισμός σε «ακαινοτόμητο» και «καινοτομούν» πλήρωμα» παρουσιάζοντας την Εκκλησία να αποτελείται και από Ορθόδοξο Ποίμνιο και από κακόδοξο! Πράγμα πρωτοφανές και μάλιστα για σχεδόν για έναν αιώνα και ακόμη για καταδικασμένη προ αιώνων Καινοτομία! Βεβαίως η εν λόγω τοποθέτηση μας θυμίζει την κακόδοξη ψευδοεκκκλησιολογική θέση των Φλωρινικών «Ενισταμένων» που ανακάλυψαν μόλις περί τα μέσα του 1980 μη πειθόμενη στην δισχιλιετή διδασκαλία των Αγίων Πατέρων.
Στο κείμενο τονίζεται η ύπαρξη κοινών ανησυχιών για σήμερα καθώς ζούμε «σε μια εποχή που η διάλυση οικογενειών, η χαλάρωση δεσμών, ο εξευτελισμός προσώπων και θεσμών, η σαρκολατρεία, η γενική αποστασία από το Θεό, η απιστία και η αμαρτία ως τρόπος ζωής, είναι κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της κοινωνίας μας», και «συλλογιζόμαστε την αναγκαιότητα, έστω και μετά από τόσα χρόνια, της θεραπείας του ημερολογιακού σχίσματος, ως απαραίτητης προϋπόθεσης της ενότητος όλων των πραγματικά Ορθοδόξων, σε μία Κοινωνία Χριστού».
Ως προς το πρώτο μέρος συμφωνούμε απόλυτα με τον συγγραφέα αλλά, ως προς το δεύτερο τμήμα, αναρωτιόμαστε: γιατί έπρεπε να καινοτομήσουν το Εορτολόγιο ώστε μετά από έναν αιώνα να είναι και πάλι ζητούμενο η επαναφορά του Ορθοδόξου εορτολογίου; Μήπως γιατί τότε οι άνθρωποι πλανήθηκαν, βολεμένοι σε μία αθελόγητη, αντιπατερική δοξασία περί «διορθωμένου ημερολογίου» ενώ σήμερα αγωνιούν βλέποντας ότι το Ημερολόγιο αποτέλεσε το δούρειο ίππο της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού και αντιλαμβάνονται ότι, παρά τις φαινομενικές χλιαρές αντιδράσεις των «αντι-οικουμενιστών» οδηγούνται ολοταχώς στον πλήρη πνευματικό εγκλωβισμό τους στην αίρεση. Όμως, πως, χωρίς ταπείνωση, θα οδηγηθούμε σε ένωση εν Χριστώ αν δεν παραδεχτούμε την Αλήθεια αλλά προβάλλουμε διάφορες προφάσεις.
Συνεχίζοντας γράφει: «δεν θα ασχοληθούμε με το «ποιος φταίει» για όλα αυτά που συνέβησαν και συμβαίνουν. Δεν θα επιρρίψουμε ευθύνες σε Εβραίους, Φράγκους, μασόνους ή άλλους εξωτερικούς εχθρούς της Ορθοδοξίας. Ούτε καν θα αναλύσουμε τις εκατοντάδες των επιχειρημάτων που τόσα χρόνια εκτόξευαν οι μεν στους δε» και «κυρίως δεν θα απευθυνθούμε σε αυτούς που δεν τους πονάει η ενότητα της Εκκλησίας, που δεν λαχταρούν το «ίνα πάντες εν ώσιν», της αληθινής όμως ενώσεως, όχι της οικουμενιστικής, και έχουν βολευτεί με τη σημερινή εκκλησιαστική κατάσταση, επαναπαυόμενοι είτε στην ελέω κρατικής εξουσίας δύναμη της επηρμένης οφρύος τους, είτε από την άλλη στην ψευδαίσθηση ότι αποτελούν τους μόνους γνησίους Ορθοδόξους σε ολόκληρο τον κόσμο, αναθεματίζοντας τους πάντες και τα πάντα».
Πρώτον θεωρούμε ότι πρέπει να μελετούμε για τους λόγους που οδήγησαν στο εν έτει 1924 Σχίσμα διότι δεν έχει κάποιος να φοβηθεί παρά μόνο όποιος κακοποίησε την Αλήθεια της Ορθοδοξίας αλλά χάριν της απάντησης συνεχίζουμε… Αυτούς που πλέον πονά και θλίβει το Σχίσμα είναι τους Γνησίους Ορθοδόξους που βλέπουν τους αγαπητούς και οικείους, τον «πλησίον» τους να εγκλωβίζεται αμαχητί στην νεοημερολογιακή κακοδοξία και κατά συνέπεια στην Παναίρεση του Οικουμενισμού. Γι’ αυτό και διώχθηκαν και διώκονται, έμμεσα ή άμεσα, εκ των Καινοτόμων διότι αποτελούν τον διαρκή έλεγχο των κακοδοξούντων αλλά και εμπόδιο στα σκοτεινά σχέδια των Οικουμενιστών που βιάζονται να αποκαταστήσουν την πλήρη (δήθεν) ενότητα τους για να ολοκληρώσουν με την Πανθρησκεία της «Νέας Εποχής». Και γι’ αυτό οι Γ.Ο.Χ. κατά την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, τους Ιερούς Κανόνες και την Ιερά Παράδοση παρέμειναν ΕΝΤΟΣ της Εκκλησίας του Χριστού και μπορούν να υποστηρίξουν ότι είναι Ορθόδοξοι. Πώς όμως οι Καινοτόμοι, οι Κοινωνούντες είτε με τον Οικουμενισμό είτε με τους υπηρέτες αυτού που τους λιβανίζουν και τους εγκωμιάζουν εμετικά μπροστά τους ενώ εν απουσία τους παριστάνουν τους ανένδοτους «ομολογητές», μπορούν να έχουν την ψευδαίσθηση ότι ορθοδοξούν; Ο αγαπητός συντάκτης του κειμένου, ως θεολόγος, ας μελετήσει Απολογίες των Γ.Ο.Χ. εδρασμένες στους Ιερούς Κανόνες, την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και την δισχιλιετή Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας κι εύκολα θα αντιληφθεί πράγματα. Άλλωστε, τουλάχιστον, η Εκκλησία μας δεν αναθεμάτισε «τους πάντες και τα πάντα» αλλά το Μασονισμό, τον Χιλιασμό, τον Οικουμενισμό και τα όργανα αυτής, την επαρμένη Νέο- εικονομαχία. Πού διαφωνούμε; Διότι αν δεν έχουμε κοινή Πίστη, είναι δεδομένο ότι δεν δύναται να υπάρξει και Κοινό Ποτήριο.
Έπειτα τονίζεται μία πολύ μεγάλη αλήθεια «ο μεγάλος εχθρός αυτής της προσπάθειας, είναι η έλλειψη αγάπης» και «η αγάπη πηγάζει από την ταπείνωση». Πράγματι αυτή είναι αυτή η μεγαλύτερη αιτία της συντήρησης και της δημιουργίας Σχισμάτων: η έλλειψη της αγάπης. Αγάπης πρώτα προς το Θεό και της αγίας Του Εκκλησίας, στις πνευματικές παρακαταθήκες των Αγίων Αποστόλων και Πατέρων, στους αδύναμους, ευσκανδάλιστους και απλούς αδελφούς μας. Αλλά ποιο άλλο μπορεί να είναι το αντίδοτο από την ίδια την αγάπη; Λοιπόν, και κατά τον συντάκτη του κειμένου: «ας μην επαναπαυόμαστε, γιατί θα δώσουμε λόγο φοβερό στον Κριτή»!
Απευθυνόμενος στους Αρχιερείς των Γ.Ο.Χ. αλλά και των διαφόρων Παλαιοημερολογιτών λέει: «Όχι, Άγιοι Αρχιερείς του παλαιού ημερολογίου, μην επαναπαύεστε νομίζοντας ότι η κάθε παράταξή σας αποτελεί την Γνήσια Εκκλησία, και οι «αιρετικοί» νεοημερολογίτες ας πάνε να χαθούνε, γιατί και σεις θα δώσετε λόγο, γιατί ξεφύγατε από την θεάρεστο Αποτείχιση (που επαινείται γιατί προστατεύει την Ενότητα), και μετά όντως σχίσατε τον χιτώνα του Χριστού με τις παρατάξεις σας».
Ο αγαπητός κ. Σαββόπουλος πέφτει και πάλι σε εκκλησιολογικά σφάλματα που οφείλονται, όπως τονίσαμε, είτε σε νεόκοπες «Ενιστάμενες» κακοδοξίες, είτε στα Εκκλησιολογικά αδιέξοδα των Αντι- οικουμενιστών που θα επισημάνουμε παρακάτω. Η Εκκλησία του Χριστού ούτε «παράταξη» είναι, ούτε ανεξάρτητο «μαντρί» αντιφρονούντων στην αίρεση και την Κακοδοξία. Πότε επί έναν αιώνα (!) οι Ορθόδοξοι αποτέλεσαν «θεάρεστο Αποτείχιση» σε καταφανή και καταδικασμένη αίρεση, ακόμη κι αυτών που την ανέχονται και την ακολουθούν; Το αν δημιουργήθηκαν οι διάφορες παλαιοημερολογιτικές παρατάξεις δεν είναι ευθύνη της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. αλλά καταρχήν των Καινοτόμων διότι εν έτει 1937 αποσχισθέντες εξέφρασαν νεοημερολογιτικές δοξασίες περί «δυνάμει κι ουχί ενεργεία» σχίσματος και των Μυστηρίων, και βεβαίως όφειλαν να επιστρέψουν στον Χώρο σας ενώ τα πρόσφατα σχίσματα (1995 και 2002) που τραυμάτισαν το Σώμα της Εκκλησίας είχαν ξεκάθαρα τις αιρετικές παρεκκλίσεις παρμένες από Νέο- «θεολογίες» Καινοτόμων «θεολόγων» της Κρατικής Εκκλησίας.
Έπειτα απευθύνεται στον Κλήρο: «Σεβαστοί ιερείς του παλαιού ημερολογίου, μην επαναπαύεστε στις παρατάξεις των Επισκόπων και να λαλήσετε με παρρησία τον λόγο της εκκλησιαστικής αληθείας, γιατί θα δώσετε λόγο για την ανοχή σας στις κακοδοξίες περί μη εγκυρότητος Μυστηρίων, περί απωλείας της Θείας Χάριτος, κ.λπ. που εκστομίστηκαν κατά καιρούς από τα πνευματικούς σας, αλλά και τα πνευματικοπαίδια σας. Όχι, αγαπητοί αδερφοί του παλαιού ημερολογίου, μην επαναπαύεστε στο ότι απλά κρατάτε την Ορθοδοξία, αλλά ν’ αδιαφορήτε για την ενότητά της».
Εδώ φανερώνεται η πραγματική αιτία της αμφίσημης συμπεριφοράς των Αντι- οικουμενιστών, από την μία να καλούν σε ενότητα κι από την άλλα να κατηγορούν τους Γ.Ο.Χ. για κακοδοξία (!) περί μη εγκυρότητας των Μυστηρίων υπό των Καινοτόμων Οικουμενιστών! Αγαπητοί έχετε αναγνώσει το Α’ Κανόνα του Ουρανοφάντορος Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου και την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων ή επειδή δεν σας συμφέρει η καταδικαστική στάση των Αγίων του Θεού έναντι της Καινοτομίας και της Αίρεσης, της αίρεσης που εσείς βοερά καταγγέλλετε! Αυτό είναι, δυστυχώς, το πρόβλημα σας. Μήπως θιχθεί το κύρος σας και η συνείδηση και γι’ αυτό, στρουθοκαμηλίζοντας, καταφεύγετε σε μεσοβέζικες «λύσεις», ξεχνώντας ότι διά μεσότητας δεν λύνονται τόσο σημαντικά ζητήματα που άπτονται της σωτηρίας μας.
Και συνεχίζει απευθυνόμενος «σε όλους τους Ορθοδόξους καλοπροαίρετους πατέρες και αδερφούς του παλαιού και του νέου ημερολογίου, Επισκόπους, ιερείς, μοναχούς και λαϊκούς, που θα έδιναν και τη ζωή τους ακόμη για να βρούνε τα παιδιά τους την ενότητα που εμείς δεν ζήσαμε». Επαναλαμβάνουμε: ποιος εκ των Γ.Ο.Χ. που βιώνουν εντονότερα τη διάσπαση έναντι της θρησκευτικά αδιάφορης πλειοψηφίας του λαού δεν επιθυμεί την ενότητα του λαού μας όπως συνέβαινε προ του 1924; Δι’ αυτό αυτός μεγάλος Άγιος Ομολογητής Πατήρ Ματθαίος, Αρχιεπίσκοπος των Γ.Ο.Χ. στις Εγκυκλίους του διακήρυττε ότι με την επάνοδο της προ του Σχίσματος κατάστασης με την επαναφορά των Καινοτόμων στην Ορθόδοξη εορτολογική Παράδοση, δεν θα χρειάζονταν Μύρωμα και Χειροθεσίες (προφανώς χάριν Οικονομίας και χάριν της ευλογημένης, σωτηριώδους ενότητας των πλανισθέντων) αλλά θα βιωνόταν η ευλόγημένη, προ του σχίσματος, ενότητα των πιστών. Ποιός θα μιλούσε τώρα για οικουμενισμό αν η φωνή του Αγίου Πατρός είχε εισακουσθεί;
Προς τον σκοπό λοιπόν της ποθούμενη ενώσεως ο κ. Σαββόπουλος συστήνει «να δημιουργηθεί μία επιτροπή κληρικών και λαϊκών, ασχέτως αν σε πρώτη φάση ακολουθούν το νέο ή το παλαιό ημερολόγιο. Να συντάξουν ένα κείμενο όπου να εμφανίζεται ξεκάθαρα τόσο η ομολογία στις αρχές της Ορθοδοξίας, όσο και η ορθή Εκκλησιολογία. Να παραδεχτούμε όλοι τα λάθη του παρελθόντος και να βάλουμε αρχή μετανοίας». Θεωρούμε περιττό να αναφέρουμε ότι από τη δημιουργία του Σχίσματος, η Γνήσια Ορθόδοξος Εκκλησία της Ελλάδος διαρκώς ζητούσε δια της Ιεράς Συνόδου την έναρξη Θεολογικού διαλόγου που όμως προσέκρουε στην κρατικοδίαιτη αδιαλλαξία. Μάρτυρας είναι τα επίσημα περιοδικά της Εκκλησίας μας και ακόμη ο Νεοημερολογιτικός εκκλησιαστικός Τύπος.
Θέτονται λοιπόν, από τον αγαπητό θεολόγο τρείς όροι για να συμφωνηθούν κι από τις δύο πλευρές: «1. Ότι ο Οικουμενισμός είναι αίρεση και μάλιστα παναίρεση, αφού νομιμοποιεί όλες τις αιρέσεις. 2. Ότι η αλλαγή του εορτολογίου έγινε ως πρώτο βήμα για την ενότητα των Ορθοδόξων με τους ετεροδόξους, ενώ ταυτόχρονα διέρρηξε την ενότητα των Ορθοδόξων».
Για την Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων ας μην αμφιβάλει κατ’ ελάχιστον ότι όχι μόνο αποδέχεται τους άνω όρους αλλά και έμπρακτα τους τηρεί απαρασάλευτα κατά τη διηνεκή διδασκαλία της Εκκλησίας, έχοντας καταδικάσει εν Αγίω Πνεύματι τις κακοδοξίες του οικουμενισμού και εφαρμόζοντας τις αποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων περί του παπικού ημερολογίου, ενώ από την αρχή του Ιερού Αγώνος κατήγγειλε τον σκοπό της αλλαγής του εορτολογίου δηλαδή την προώθηση του κρυφού ως τότε Οικουμενισμού. Οι Καινοτόμοι όμως, δέσμιοι άλλων…, θα μπορούσαν ποτέ να δεχτούν τους ως άνω όρους;
Επίσης: « 3. Ότι την Εκκλησία δεν εκφράζουν οι προσωπικές γνώμες κάποιων επισκόπων, ιερέων, μοναχών ή λαϊκών, αλλά η γνώμη των Πατέρων σε συμφωνία, όπως φαίνεται μέσα από τους Ιερούς Κανόνες και την Εκκλησιαστική Ιστορία». Κι εδώ θα συμφωνήσουμε απόλυτα. Πιστεύουμε, όμως, ότι ο αγαπητός κ Σαββόπουλος θα απογοητευθεί από την ορθόδοξη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων (Αγ. Βασίλειος ο Μέγας κλπ.) διότι προσπαθεί έμμεσα να κατηγορήσει τους Γ.Ο.Χ. και ιδιαίτερα τον Άγιο Πατέρα Ματθαίο τον νέο Ομολογητή ότι τους παρερμήνευσε με την εφαρμογή της ακρίβειας ενώ έπρεπε, κατά την αντίληψη κάποιων όπως του πρ. Φλωρίνης, να αποδεχτή μια μεσοβέζικη λύση που θα μπορεί, ουνιτικώ τω τρόπω, να την τραβάει πότε προς τα εδώ και πότε προς τα εκεί, γινόμενος σε όλους αρεστός, πλην του Θεού…
Και καταλήγοντας ο κ. Σαββόπουλος προτείνει βήματα στους «χώρους» του παλαιού και του νέου ημερολογίου. Ζητά λοιπόν από το χώρο του παλαιού: «Βήμα 1ο: Να αποκαλυφθούν όλες οι παρατάξεις, με σκοπό να ξεκαθαρίσει ποιες από αυτές έχουν έγκυρες χειροτονίες και ποιες αποτελούνται από αυτοχειροτόνητους».
Εδώ τίθεται το θέμα: πόσες Παλαιοημερολογητικές παρατάξεις υφίστανται και πόθεν έχουν Διαδοχή; Το ζήτημα είναι πολύπλοκο διότι δυστυχώς υπάρχει ένα πλήθος ομάδων, παρατάξεων, αυτόνομων, αποτειχισμένων κλπ. που υπάρχουν σήμερα στον Ελλαδικό χώρο και ανήκουν, κυρίως στον Φλωρινισμό. Η κατάσταση αυτή δημιουργήθηκε μετά την καθαίρεση και τον θάνατο του φλωριναίου «αρχ/που» Αυξέντιου Πάστρα με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε κάμποσες ομάδες ενώ υπάρχουν ακόμη οι αποσχισθέντες εκ της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος το 1995 και δύο ακόμη πρώην επίσκοποι, άλλος για πνευματικά ζητήματα κι άλλος για ηθικά. Όμως διερωτόμαστε; Δεν γνωρίζουν οι Καινοτόμοι της «Παρατάξεις»; Εδώ έχουν ανακαλύψει κάθε αιρετική παρασυναγωγή στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και θα δυσκολευτούν εδώ; Ή πάλι, αν οι Παλαιοημερολογίτες δεν είναι χειροτονημένοι αφ’ εαυτού αλλά από άλλους «επισκόπους», όλα είναι καλά; Πέρα των αντικανονικών χειροτονιών των Ακακιακών, έχουμε «χειροτονίες» από αγνώστους προέλευσης, Παιδεραστές (όπως ο κ. Παγκράτιος Βρυώνης), καθαιρεθέντες υπό της Νεοημερολογητικής Συνόδου κίναιδους (όπως ο αποθανών Τσάκος) ή αποσχηματισμένους όπως ο κ. Σεραφείμ Μίχας που παρουσιάζεται με 10 (!!!!) ψευδεπισκόπους που είναι στην ουσία ξεπεσμένοι ρασοφόροι του Νεοημερολογητισμού και υποδυόμενοι τον Παλαιοημερολογίτη αφήνουν γένι και φοράν μίτρες κι εγκόλπια κι όλα καλά… Ενώ ιστορικά στο χώρο του Φλωρινισμού παρατηρείται το συχνό φαινόμενο πραξικοπηματικών, σιμωνιακών και κρυφών «χειροτονιών» που πρέπει να εξετασθούν υπό το πνεύμα των Ιερών Κανόνων.
Θέλουμε να πούμε ότι δεν είναι μόνο οι αυτοχειροτόνητοι το πρόβλημα αλλά και οι άκρως βλάσφημοι κομπογιαννίτες που «επισκοπούνται» από άλλους ανεκδιήγητους ψευδεπισκόπους του φλωρινικού χώρου. Κι ας μην βιαστούν οι διάφοροι να επικρίνουν την Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία για την κατ΄οικονομίαν, σε κρίσιμες στιγμές, υφ΄ ενός ΚΑΝΟΝΙΚΟΎ και ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ Αρχιερέως (Άγιος Πατήρ Ματθαίος και Άγιος Μεσσηνίας Γρηγόριος) διότι η Εκκλησιαστική γραμματεία και ιστορία κλείνει τα βλάσφημα στόμα τους,
Προχωρώντας στο 2ο Βήμα γράφει: «Οι παρατάξεις που έχουν διαδοχή να συνέλθουν σε διάλογο ενότητος με σκοπό την ένωση σε ΜΙΑ, με βάση την Χρυστοστόμου (=να δεχτούν δηλαδή ότι δεν αποτελούν μία ξεχωριστή Εκκλησία, αλλά το Ακαινοτόμητο Πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος»).
Εδώ δεν μπορούμε παρά να στεναχωρήσουμε τον αγαπητό θεολόγο και να τον εγκαλέσουμε για Παλαιοημερολογητικό Οικουμενισμό. Ουδέποτε θα δεχθούμε τέτοια βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος και της Εκκλησίας του Χριστού ότι δήθεν δηλαδή οι Γ.Ο.Χ. αποτελούν Παράταξη ή παρατάξεις εντός της Κρατικής Καινοτόμου Εκκλησίας. Από την αρχή του Ιερού Αγώνος στεντορία τη φωνή διεκήρυξαν την ορθόδοξη εκκλησιολογία και δεν υπέκυψαν σε διωγμούς, εκβιασμούς και δελεασμούς για να εξουνιτισθεί το Ορθόδοξο Πλήρωμα και να μπορέσουν να τους «μαντρώσουν» εντός της Παναιρέσεως και της Κακοδοξίας. Αυτός υπήρξε κι ο λόγος του Σχίσματος του 1937. Ως εκ τούτου όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι ο κ. Σαββόπουλος κι ο κάθε ομοίως σκεπτόμενος ας μην απευθύνεται στους Γ.Ο.Χ. αλλά στις παλαιοημερογητικές παρατάξεις αυτού που ψευδώς αναγορεύει σε «ομολογητή» (!) και το πλέον εξωφρενικό είναι το ότι μιλάει «για κρυστάλλινη εκκλησιολογία του Φλωρίνης» (!!!). Εδώ κι αν είναι απορεί κανείς πως θεολόγος εθελοτυφλεί και βλέπει «κρυστάλλινη» την θολή και σχιζοφρενική «εκκλησιολογία» του πρώην Φλωρίνης. Όποιος γνωρίζει την ελληνική γλώσσα και μελετήσει τις έγγραφες θέσεις και δηλώσεις του πρ. Φλωρίνης μπορεί να κατανοήσει για το πόσο «κρυστάλλινη»… εκκλησιολογία πρόκειται. Αλλά ας απευθυνθεί ο κ. Σαββόπουλος και στις διάδοχες παρατάξεις του Χρυσ/μου Καβουρίδη για να διαπιστώσει το χάος στην κατανόηση της εκκλησιολογίας του αποθανόντος λόγω της δίκην Πυθίας τοποθέτησης του στο θέμα αυτό.
Και ολοκληρώνει με το 3ο Βήμα: «Με ξεκάθαρη πλέον εκκλησιολογία να μεριμνήσουν μαζί με τους αποτειχισμένους αδελφούς (που πλέον θα βρίσκονται επί το αυτό και λόγω κοινού εορτολογίου), να στείλουν υπομνήματα σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, εν όψει της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, για τα θέματα αυτά της πίστεως».
Και πάλι θα εγείρουμε αντιρρήσεις στην υποτιθέμενη σύγκλιση «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» αν αυτή αφορά σε εξέταση και της αλλαγής του εορτολογίου όπως την έθετε ο πρώην Φλωρίνης δηλαδή να αποφανθούν οι Καινοτόμοι εάν είναι σχισματικοί και αν πρέπει να εφαρμοσθεί πανορθοδόξως το προ αιώνων καταδικασθέν παπικό ημερολόγιο.
Μάλιστα θέτει και ένα όρο: «Αν η μέλλουσα να συνέλθει Αγία και Μεγάλη Σύνοδος δεν συμφωνήσει με τις προηγούμενες Οικουμενικές και δεν επικυρώσει τις, ως 8η του Μεγάλου Φωτίου (879-880 μ.Χ.) και ως 9η του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (1341-1343), Συνόδους, και δεν καταδικάσει τον Οικουμενισμό, θα πρόκειται για ληστρική ψευδοσύνοδο και η Εκκλησία θα πάψει να υπάρχει διοικητικά με την μορφή που την ξέρουμε».
Εδώ ο κ. Σαββόπουλος απαιτεί την επικύρωση δύο Πανορθοδόξων Συνόδων που καταδίκασαν τον Παπισμό και διάφορες λατινικές Κακοδοξίες για να αποδομηθεί ο Οικουμενισμός. Αξίζει όμως ιδιαιτέρας προσοχής η θέση του ότι «η Εκκλησία θα πάψει να υπάρχει διοικητικά με την μορφή που την ξέρουμε». Εδώ τίθεται και πάλι το εκκλησιολογικό αδιέξοδο στο οποίο περιέρχεται η ένσταση κατά του Οικουμενισμού διότι ο αγώνας, κατά τον Θείο Απόστολο Παύλο, είναι καλός όταν γίνεται καλώς και νομίμως, εντός δηλαδή της Εκκλησίας. Έτσι ο κ. Σαββόππουλος μας καλεί να ενωθούμε με τα ερείπια που ο ανεμοστρόβιλος του Οικουμενισμού θα σκορπίσει στις Καινοτομούσες Εκκλησίες. Μα οι Γ.Ο.Χ. μάτωσαν από το 1924 για την συγκρότηση Κανονικής και Ορθοδόξου Συνόδου και Ιεραρχίας, για την συνέχιση της Αποστολικής Διαδοχής και Πίστης ώστε ασφαλώς εντός της Αληθινής Κιβωτού της Εκκλησίας να βρίσκει ο άνθρωπος πνευματική Σωτηρία. Γιατί να φτάνουμε από το ένα άκρο (Σχίσμα) στο άλλο (προτεσταντικού τύπου αποσύνθεση του Πληρώματος);!
Εν κατακλείδι. Επιθυμητός κι ευλογημένος ο διάλογος και πράγματι οι Γ.Ο.Χ. επιθυμούν την θεραπεία του σχίσματος του 1924 όπως και κάθε σχίσματος αλλά εν τη Εκκλησία και βάση την δισχιλιετή διδασκαλία Της και όχι με εξουνιτισμό και «κουκούλωμα». Και συμφωνούμε με τον αγαπητό θεολόγο ότι η Πίστη είναι δυνατή να μας δώσει τέτοια θαύματα διότι όντως σύντομα, όπως καταδεικνύουν τα γεγονότα, και διωγμό θα αναβιώσουμε και η μαρτυρική μας Εκκλησία ήδη πορεύεται στην έρημο για να γλιτώσει από την πνευματική ερήμωση των αιρέσεων και των κακοδοξιών.
Εκφράσαμε λοιπόν σκέψεις μας, αλλά ξεκαθαρίζουμε ότι για κάθε τέτοια κίνηση μόνη αρμόδια είναι η Ιερά Σύνοδος της Γνησίας Ορθοδόξου Ελλαδικής Εκκλησίας. Κι εμείς ζητάμε συγγνώμη αν κάπου στεναχωρήσαμε τον κ. αγαπητό κ. Σαββόπουλο, ευχόμαστε δε Καλή Ανάσταση και διαχρονικά, για να συμφωνήσουμε κι έμπρακτα με τον θεολόγο, αναβοούμε προς πάσα κατεύθυνση:
ΙΔΟΥ ΚΑΙΡΟΣ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΣ, ΙΔΟΥ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ
Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ
ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΓΑΠΗΣ
ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΓΑΠΗΣ
