ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Εόρτιος λόγος στην εορτή των Αγίων Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών επουρανίων Ασωμάτων δυνάμεων εκφωνηθείς υπό του κ. Δημητρίου Βάββα, ομογενούς ιατρού εν Αμερική, κατά την πανήγυρη του Καθεδρικού Ιερού Ναού της Ιεράς Μητροπόλεως Αμερικής & Καναδά, Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α. την 8/21-11-2010.

Σεβασμιώτατε Επίσκοπε κ. Ιάκωβε, Πανοσιολογιότατε π. Αθανάσιε, ευλογημένε κτίτωρ Δρ. Μιχαήλ Τσόκα, αγαπητοί αδελφοί,
Είμαι ο λιγότερο κατάλληλος για αυτό το έργο, και δεν είμαι άξιος γι’ αυτό που μου ανατέθηκε. Δεν έχω τα καλά έργα του κλήρου μας ή την σεβάσμια ζωή τους. Δεν έχω τα κατορθώματα του κτίτορος αυτής της Εκκλησίας.
Αλλά ο σεβασμός προς τους μεγαλύτερους δείχνεται με την υπακοή, η οποία μας διδάσκει ότι πρέπει να προσπαθήσω το κατά δύναμιν να εκπληρώσω το έργο που μου ανατέθηκε.
Σήμερα εορτάζουμε τους Αρχαγγέλους Μιχαήλ, Γαβριήλ και τις λοιπές ουράνιες ασώματες δυνάμεις.
Συναχθήκαμε εδώ να προσευχηθούμε και να ζητούμε την καθοδήγηση και προστασία τους για τον υπέρτιμο στόχο μας, της επιδίωξης της πραγματικής ευτυχίας. Το να σώσουμε εαυτούς, να σώσουμε την ψυχή μας.
Είναι αυτοί οι άγγελοι που χαίρονται όταν ο ποιμένας Χριστός αφήνει τα 99 πρόβατα και βρίσκει το χαμένο ένα. Είναι αυτοί οι άγγελοι που χαίρονται όταν οι διάδοχοι του Χριστού, οι κληρικοί μας, ιερείς και Αρχιερείς, αφήνουν τα 99 πρόβατα της Επισκοπής τους και έρχονται 6.000 μίλια μακριά και περνούν τον Ατλαντικό για να ψάξουν να βρουν το ένα χαμένο της ξενιτιάς. Και όταν το βρουν, όλοι οι άγγελοι χαίρονται γι’ αυτό το ένα, παραπάνω απ’ ότι για τα 99 που δεν χάθηκαν ποτέ.
Αγαπητοί αδελφοί, μην κοροϊδεύουμε εαυτούς. «Κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε την ένοικο μισθαποδοσίαν». Δεν πρέπει να ξεχνάμε και να αγνοούμε τον σημαντικό σκοπό της ζωή μας την σωτηρία της αθανάτου ψυχή μας.
«Ο ακούων υμών, εμού ακούει, και ο αθετών υμάς, εμέ αθετεί, ο δε εμέ αθετών, αθετεί τους αποστείλαντάς με», είπε ο Ιησούς Χριστός στους Αποστόλους του.
Αγαπητοί αδελφοί, υπάρχει ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ, ποιητής ορατών και αοράτων. «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην». Ας μην παγιδευτούμε από την πιο θανατηφόρο των αμαρτιών. Την αμαρτία της υπερηφάνειας και του εγωισμού. Το πιστεύω, ότι εμείς οι άνθρωποι με τον πεπερασμένο μας νου, μπορούμε να καταλάβουμε και να εξηγήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις όλα είσαι είναι ανώτερα από εμάς. Είναι αυτός ο εγωισμός και η υπερηφάνεια ο λόγος της πτώσεως των πρώτων των αγγέλων. Είναι αυτός ο εγωισμός και η υπερηφάνεια και η έλλειψη ταπεινώσεως που οδηγεί επιστήμονες και μη, από αρχαιοτάτων χρόνων και μέχρι σήμερον, να αγνοούν τον Θεό και την ίδια τους την (θεϊκά δοσμένη) λογική και να δηλώνουν ότι κάτι μπορεί να προέλθει από τίποτα χωρίς δημιουργό, δηλώνοντας οπαδοί της θεωρίας της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang) ή της του Χώκινγκ!
Δεν έτσι αδελφοί μου!
Με ταπείνωση δηλώνουμε και κηρύττομε ότι υπάρχει μία πίστις, μία αλήθεια και ένας Θεός, ο Αυτός χθες και σήμερον και εις τους αιώνας.
Ο Θεός είναι αληθινή αγάπη, χαρά, ειρήνη, ο Θεός είναι αλήθεια, μία αλήθεια, ολόκληρη η αλήθεια. Εάν η αλήθεια αλλάζει σύμφωνα με τους χρόνους, τις συνήθειες και τις κοινωνίες, δεν θα ήταν αλήθεια αλλά ψέμα.
Αγαπητοί αδελφοί, ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν μπορεί να υπάρχουν πολλοί Θεοί, πολλές αλήθειες. Δεν μπορεί να υπάρχουν μερικές αλήθειες.
Ο Θεός δεν θέλει να είμαστε στο σκοτάδι και στην ατελή γνώση Του ή σε αντιπαλευόμενη γνώση Του.
Μας φανέρωσε Εαυτόν! Έλαβε σάρκα και έγινε ένας από εμάς. Υπέμεινε. Δέχθηκε ύβρεις , κοροϊδίες, συκοφαντίες, από εμάς, ο μόνος αναμάρτητος. Καταδέχθηκε να τον κρίνουμε, ο μόνος δίκαιος Κριτής. Δέχτηκε σταυρικό θάνατο ο μόνος Ζωοδότης. Για να δείξει την οδό της σωτηρίας.
Θυσία, ταπείνωσις, άκρα ταπείνωσις.
Είναι αυτή η έλλειψη ταπείνωσης που οδηγεί τους ανθρώπους μακριά από το Θεό, σε πολλές αιρέσεις, δόγματα και θρησκείες.
Είναι αυτή η έλλειψη ταπείνωσης που οδηγεί τον Πάπα να αλλάζει το Σύμβολο της Πίστεως και να νομίζει ότι είναι αλάθητος.
Είναι αυτή η έλλειψη ταπείνωσης που οδηγεί στο νέο ημερολόγιο, για να συνεορτάζει η «Εκκλησία της Ελλάδος» με τον Πάπα.
Είναι αυτή η έλλειψη ταπείνωσης που οδηγεί τον καθένα από εμάς μακριά από τον Θεό, δηλαδή να είμαστε στην κόλαση πριν από την κρίση.
Διότι τί είναι παράδεισος- Βασιλεία των Ουρανών και κόλαση παρά η κατάσταση του να είμαστε με τον Θεό και υπό την χάριν Του ή χωρισμένοι.
Πως μπορεί να είμαστε με τον Θεό όταν δεν το αναζητούμε ποτέ, όταν δεν θέλουμε να είμαστε ποτέ μαζί Του, όταν δεν θέλουμε να είμαστε ποτέ μαζί Του, όταν δεν ακολουθήσουμε το παράδειγμά Τους
Ο Θεός είναι φως, αλήθεια, ζωή, ελπίδα, χάρη ειρήνη, αγάπη. Όλα αυτά δεν μπορούν να υπάρξουν εκτός του Θεού. Χωρισμός από τον Θεό είναι κόλαση και τί μας χωρίζει από τον Θεό; Η αμαρτία! Και ποια είναι η χειρότερη; Παρά η μεγαλυτέρα όλων, η υπερηφάνεια, ο εγωισμός, που εμφανίζεται με τα κλαδιά της, του να φανταζόμαστε τους εαυτούς μας καλούς και να κατηγορούμε τους άλλους (παραβολή Φαρισαίου). Το να πιστεύουμε στη δύναμη μας. Το να μην έχουμε υπακοή. Αυτό το δηλητήριο, το θανάσιμο δηλητήριο, έχει ένα πολύτιμο. «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι». Πολλοί νομίζουν ότι πτωχοί σημαίνει «χαζοί». Όχι. Πτωχοί στο πνεύμα είναι αυτοί που πτωχεύουν από μεγάλες ιδέες για τον εαυτό τους, που πτωχεύουν από την δική τους θέληση και γνώμη και πλουτίζουν με το θέλημα και την χάριν του Θεού, που ταπεινώνονται στο θέλημα του Θεού. Ο Θεός είναι ταπείνωση.
Ορθοδοξία, αδελφοί μου, πραγματική γνησία Ορθοδοξία είναι ταπείνωση και τανάπαλιν. Η Ορθοδοξία δεν ακολουθεί τους χρόνους, δεν προσπαθεί να «ευχαριστήσει» το θέλω μας, δεν προσπαθεί να «ξαναβρεί» τον εαυτό της, να αυτό-ξαναανακαλυφθεί.
Η ορθοδοξία ακολουθεί τον μόνο δρόμο, τον αληθινό δρόμο του Χριστού, της ταπεινώσεως.
Ας ταπεινωθούμε, αδελφοί, ώστε να λάβουμε τον μισθό των αρετών μας. Όπως με δίδαξε ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρός μου έλεγε: «Όσες αρετές και να έχει κάποιος είναι σαν να έχει πολλά μηδενικά, είτε ένα, είτε δύο, είτε τρία, είτε εκατό, μηδέν συνεχίζει να έχει. Αν αποκτήσει όμως την ταπείνωση αποκτά το 1 που μπαίνει μπροστά από τα μηδενικά, και τότε έχει 10, 100, 1000 και ούτω καθ’ εξής».
«Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου»! Ας γίνουμε και σταθούμε ταπεινοί. Αυτό εύχομαι σε όλους μας. Αμήν.

(περιοδικό "Θηβαϊκη Φωνή", Νοεμβρ.- Δεκεμβριος 2010)

ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ

· Με εκκλησιαστική λαμπρότητα εορτάστηκαν τα σεπτά ονομαστήρια του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Θηβών και Λεβαδείας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Προέδρου της Ιεράς Συνόδου και Τοποτηρητού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών την 13η Νοεμβρίου 2010 (Εκκλ. Ημ.) . Στη Θεία Λειτουργία που τελέστηκε στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίων Ταξιαρχών Θήβας, συμπαρέστησαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Τρίκκης και Σταγών κ. Kοσμάς, Φθιώτιδος κ. Ιγνάτιος και κατώτεροι κληρικοί. Αθρόα υπήρξε η προσέλευση του πιστού λαού για να τιμήσει τον σεπτό Προκαθήμενο της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος.
· Παρουσία πλήθους πιστών από όλη τη Θεσσαλία, εόρτασε τα ονομαστήρια του ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών κ. ΚΟΣΜΑΣ συμπαραστατούμενος υπό του Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Ιγνατίου και κατωτέρων κληρικών. Η εόρτιος Θεία Λειτουργία τελέστηκε στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίας Σοφίας Τρικάλων την 1η Νοεμβρίου 2010, μνήμη των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού.
· Τέλος, την 20η Δεκεμβρίου 2010 εόρτασε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. ΙΓΝΑΤΙΟΣ στην Ιερά Μονή Παναγίας Γοργοϋπηκόου Γοργοποτάμου Λαμίας κατά την εορτή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου. Τον Ιεράρχη τίμησαν ο Σεβ. Τρίκκης κ. Κοσμάς, ο Σεβ. Μεσσηνίας κ. Ιάκωβος, κατώτεροι κληρικοί καθώς και πλήθος κόσμου από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.

ΕΚΤΑΦΗ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

Την 29ην Οκτωβρίου 2010, μνήμη του Οσίου Πατρός Αβραμίου, πραγματοποιήθηκε στην Ιερά Μονή Οσίων Αγιορειτών Πατέρων Πανάκτου Βοιωτίας, όπου βρίσκονται και οι τάφοι τους, η ανακομιδή των λειψάνων του Μακαριστού Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας κυρού Αβραμίου και του αειμνήστου Αρχιμανδρίτη π. Πέτρου Παπαϊωάννου. Την ανακομιδή τέλεσε ο Ιεροδιάκονος π. Βησσαρίων Βάλλιος, πνευματικό τέκνο του αοιδίμου Επισκόπου Αβραμίου, ενώ προηγήθηκε Τρισάγιο υπό του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Θηβών κ. Χρυσοστόμου και Προέδρου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος με την συμμετοχή κατωτέρων κληρικών, μοναχών και ολιγάριθμων πνευματικών τέκνων των μακαριστών Ποιμένων της Εκκλησίας του Χριστού.
Ο Μακαριστός Επίσκοπος Θηβών Αβράμιος διακρίθηκε για την απλότητα, την ταπείνωση και τον ζήλο του υπέρ της Ορθοδοξίας εν μέσω πολλών διωγμών και πειρασμών. Το 2002, σε μία περίοδο δοκιμασίας για την Εκκλησία, χειροτονήθηκε κανονικώς Επίσκοπος Θηβών και αν και σε μεγάλη ηλικία συνέχισε να αγωνίζεται για την Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία μέχρι την κοίμηση του, την 13η Φεβρουαρίου 2005.

Ο αλησμόνητος π . Πέτρος υπήρξε εφημέριος της ενορίας Αγ. Γεωργίου Κερατέας και ήταν πολύ αγαπητός από τα πνευματικά ου τέκνα, και όχι μόνο, λόγω των ποικίλων ευαγγελικών αρετών με τις οποίες ήταν στολισμένος ο καλός ποιμήν του Χριστού αλλά κυρίως με την ευλογημένη ταπείνωση. Απόδειξη έμπρακτη αποτελεί η άρνηση του να αναδειχθεί Αρχιερέας παρά την ψήφιση του υπό της Αγίας και Ιεράς Συνόδου το 1973. Εκοιμήθη την 16η Ιουνίου 2003. Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι και ο π. Πέτρος και ο Μητροπολίτης Αβράμιος είχαν την Αρχιεροσύνη δια των τιμίων χειρών του εν Αγίοις Πατρός Ματθαίου, ομολογητή Αρχιεπισκόπου Αθηνών.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ;

Είναι ευχάριστο να πληροφορούμαστε ότι απέναντι στον σημερινό χείμαρρο της φοβερής Παναίρεσης του Οικουμενισμού ορθώνονται πνευματικά «τείχη» αντίστασης και πνευματικής εγρήγορσης από καταξιωμένους ανθρώπους με επιστημονική δράση. Κι αναφερόμαστε στη δήλωση του ελλογιμότατου Καθηγητή της Δογματικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη σε πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» («ΕΣΦΑΛΜΕΝΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑ», 1ης Οκτωβρίου 2010) υπέρ των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Ο κ. Καθηγητής καλεί την Νεοημερολογιτική Εκκλησία να προβεί στην αποκατάσταση της ενότητας με την Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία όπως πριν τη διασάλευση της εορτολογικής ενότητας και του δόγματος της Ενότητος της Εκκλησίας, το 1924. Γράφει ο κ. Τσελεγγίδη:

«Ατυχώς η ημερολογιακή μεταρρύθμιση, σε συνδυασμό με τα προβληματικά θεολογικώς οικουμενιστικά ανοίγματα, στο πλαίσιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έγινε αιτία για τη διασάλευση της λατρευτικής και διοικητικής ενότητος των νεοημερολογιτών με τους Ορθοδόξους Παλαιοημερολογίτες ζηλωτές.
Έχουμε τη γνώμη, ότι το πρόβλημα αυτό θα πρέπει να απασχολήσει θεολογικά και αγαπητικά την ηγεσία της Εκκλησίας μας, εφόσον συμβαίνει να είναι κοινή μεταξύ μας η ορθόδοξη πίστη. Η καταγραμμένη μετά το 1920 ιστορία μας μπορεί να βοηθήσει βεβαίως σε αυτοκριτική γύρω από το πρόβλημα του Οικουμενισμού με σκοπό την αποκατάσταση της πλήρους ενότητος και κοινωνίας μεταξύ μας».

Η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. της Ελλάδος πολλάκις κι επανειλημμένως προσκάλεσε την Νεοημερολογίτικη Ιεραρχία σε θεολογικό διάλογο. Ιδιαιτέρως στα μέσα της δεκαετίας του 1980 κορυφώθηκε η προσπάθεια για θεολογικό διάλογο, στα πλαίσια του οποίου υπήρξε συνάντηση του αποθανόντος γνωστού Νεοημερολογίτη επισκόπου Αυγουστίνου Κατιώντη με τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ανδρέα όπου δυστυχώς διαπιστώθηκε διάθεση απλώς για απορρόφηση των Γ.Ο.Χ. στο Νεοημερολογιτισμό- Οικουμενισμό και όχι επιστροφή στην κοινή Ορθόδοξη πίστη ώστε να εκλείψει το Σχίσμα. Στη συνέχεια δημοσιεύουμε απόσπασμα (σελ. 171- 172) από το βιβλίο «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ» της Διδακτορικής Διατριβής του «Δημητριάδος» (και μετέπειτα αρχιεπισκόπου των Νεοημερολογιτών) Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη. Στο εν λόγω απόσπασμα από το βιβλίο, που εκδόθηκε με Συνοδική έγκριση της Εκκλησίας παρουσιάζεται η κατά Θεόν λύση για την «αποκατάσταση της πλήρους ενότητος και κοινωνίας μεταξύ μας απέναντι στις ουνιτικές προτάσεις του αποθανόντος Οικουμενιστή Χριστοδούλου όπως είχαν διατυπωθεί στην διδακτορική του διατριβή ενάντια στην Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία:

Η ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΛΥΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ

Περαίνοντας, θα εκθέσουμε τη προτεινόμενη υφ’ υμών λύση, τονίζοντας ότι αυτή είναι ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ.
Η Μία αυτή λύση δεν έχει χρεία, ούτε αυστηρής γλώσσας, ούτε αντεκδικήσεων ή σοφιστειών ή δικολαβιών. Επίσης οιαδήποτε σκοπιμότητα ή υποκειμενική και ανεπηρέαστος γνώμη δεν έχουν θέση προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα του Νεοημερολογιτισμού διά της Μίας και μοναδικής λύσης.
Η λύση αυτή προϋποθέτει δύο τίνα: πρώτον να αναζητηθεί ειλικρινώς η λύση υπό αμφοτέρων ων διισταμένων και δεύτερον να υποτάξουν κυριολεκτικώς το ίδιον θέλημα στο άγιο θέλημα του Χριστού.
Με αυτές τις προϋποθέσεις δύναται να είναι βέβαιος κανείς, ότι η διά του διαλόγου της Αγάπης εν Αληθεία λύση είναι ο μοναδικός τρόπος δια του οποίου θα επιλυθεί το πρόβλημα του Νεοημερολογιτισμού, το οποίο (δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι) είναι πρόβλημα Οικουμενισμού.
Την οδό αυτή ακολούθησε κι εφάρμοσε η Εκκλησία ανέκαθεν αυτή επιζητεί και σήμερα πάλι, ήτοι τον εν αγάπη και ελευθερία του Χριστού Θεολογικό Διάλογο.
Πιο συγκεκριμένα, κατά την λύση την οποία προτείνομε, επιβάλλεται να ακολουθηθεί η εξής πορεία, πάντοτε βεβαίως υπό τις προϋποθέσεις τις οποίες σημειώσαμε ανωτέρω:
1. Επιστροφή στο χρονικό σημείο του χωρισμού ήτοι του 1924.
2. Ποια η αρχή του Νεοημερολογιτισμού.
3. Ποια η απ’ αιώνων (1582) στάση της Ορθοδόξου Εκκλησίας έναντι της Παπικής καινοτομίας- αιρέσεως του Νεοημερολογιτισμού.
4. Ποια η δεοντολογία του Νεοημερολογιτισμού προς την παναίρεση του Οικουμενισμού.
5. Ποιοι από ορθοδόξου απόψεως οι συνέπειες εκ του Νεοημερολογιτισμού.
Εάν αυτά και ό,τι άλλο ήθελε προταθεί προς εξέταση , ερευνηθούν, εν αγάπη και υπό το φως της Ορθοδοξίας, τότε ο εις Χριστός θα αποκαλύψει το Άγιον θέλημα Του και ούτως θα επέλθει η λύση του προβλήματος.
Για να βεβαιώσουμε τους ευλαβείς αναγνώστες, ότι η αφ’ υμών προτεινόμενη λύση δεν είναι ημετέρα, αλλά αυτή την οποία ζητεί η Εκκλησία παραθέτουμε τους λόγους του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού τους οποίους εξεφώνησε στη Σύνοδο της Φλωρεντίας- Φερράρας (1438).

«Πρώτον μεν εστίν αναγκαιοτάτη η ειρήνη, ην παρέλιπεν ημίς ο δεσπότης ημών ο Χριστός, και η αγάπη. Δεύτερον, ότι παρέβλεψεν η Ρωμαϊκή Εκκλησία την αγάπην και διελύθη η ειρήνη. Τρίτον, ότι ανακαλούμενη νυν η Ρωμαϊκή Εκκλησία, την τότε καταληφθείσαν αγάπην, εσπούδασεν ίνα έλθωμεν ενταύθα και εξετάσωμεν τας μεταξύ ημών διαφοράς. Τέταρτον, ότι αδύνατον εστίν ανακαλέσασθαι την ειρήνην, εάν μη λυθή του το του σχίσματος αίτιον. Και πέμπτον, ίνα και οι όροι των Οικουμενικών Συνόδων αναγνωσθώσιν, ως αν φανώμεν και ημείς σύμφωνοι τοις εν εκείναις Πατράσι και η παρούσα Σύνοδος εκείναις ακόλουθος».

Και η εν Καρθαγένη Αγία Σύνοδος (418) λίαν κατηγορηματικώς λέγει:
Ταύτην, λοιπόν, την ειρηνικήν υπόμνησιν, όπου σας κάμνομεν εξ αγάπης, δεν πρέπει και εσείς να καταφρονήσετε. Ει δε και νομίζετε ότι τα φρονήματα σας είναι αληθινά, διαλέξετε εσείς τους ανθρώπους όπου θέλετε, διαλέγομεν και ημείς τους ανθρώπους όπου θέλομεν, και ούτω να γίνει Σύνοδος αμφότερων των μερών εν διωρισμένω τόπω και καιρώ και να εξετασθή ειρηνικώς εκείνον όπου μας χωρίζει, ίνα δια της ειρηνικής ταύτης εξετάσεως τέλος λάβει η πλάνη, με την βοήθειαν του Θεού φανερωθήσεις της αληθείας, και να μη χάνωνται τόσαι ασθενείς ψυχαί και απλαί, διά το πείσμα μερικών, χωριζόμενοι από την Καθολικήν Εκκλησίαν με κλέπτικον τρόπον και ιερόσυλον. Εάν δε ταύτα μη ποιήσετε, θέλει φανερωθεί σε όλους ότι είσθε άπιστοι άνθρωποι». (Όρα Ι. Πηδάλιον, Κανών 91ος της εν Καρθαγένη Αγίας Συνόδου).

Δεύτε να προσέλθομε εις αυτόν τον διάλογο να αποδείξουμε ότι είμεθα πιστοί και ουχί άπιστοι και διατεθειμένοι εις τους σατανοκίνητους μηχανισμούς του Οικουμενισμού και των λοιπών σκοτεινών δυνάμεων. Είθε όπου περίσσευσε η αμαρτία του Οικουμενισμού να υπερπερισσεύσει η Χάρις του Χριστού. Αμήν.