Είναι ευχάριστο να πληροφορούμαστε ότι απέναντι στον σημερινό χείμαρρο της φοβερής Παναίρεσης του Οικουμενισμού ορθώνονται πνευματικά «τείχη» αντίστασης και πνευματικής εγρήγορσης από καταξιωμένους ανθρώπους με επιστημονική δράση. Κι αναφερόμαστε στη δήλωση του ελλογιμότατου Καθηγητή της Δογματικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη σε πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» («ΕΣΦΑΛΜΕΝΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑ», 1ης Οκτωβρίου 2010) υπέρ των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Ο κ. Καθηγητής καλεί την Νεοημερολογιτική Εκκλησία να προβεί στην αποκατάσταση της ενότητας με την Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία όπως πριν τη διασάλευση της εορτολογικής ενότητας και του δόγματος της Ενότητος της Εκκλησίας, το 1924. Γράφει ο κ. Τσελεγγίδη:«Ατυχώς η ημερολογιακή μεταρρύθμιση, σε συνδυασμό με τα προβληματικά θεολογικώς οικουμενιστικά ανοίγματα, στο πλαίσιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έγινε αιτία για τη διασάλευση της λατρευτικής και διοικητικής ενότητος των νεοημερολογιτών με τους Ορθοδόξους Παλαιοημερολογίτες ζηλωτές.
Έχουμε τη γνώμη, ότι το πρόβλημα αυτό θα πρέπει να απασχολήσει θεολογικά και αγαπητικά την ηγεσία της Εκκλησίας μας, εφόσον συμβαίνει να είναι κοινή μεταξύ μας η ορθόδοξη πίστη. Η καταγραμμένη μετά το 1920 ιστορία μας μπορεί να βοηθήσει βεβαίως σε αυτοκριτική γύρω από το πρόβλημα του Οικουμενισμού με σκοπό την αποκατάσταση της πλήρους ενότητος και κοινωνίας μεταξύ μας».
Η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. της Ελλάδος πολλάκις κι επανειλημμένως προσκάλεσε την Νεοημερολογίτικη Ιεραρχία σε θεολογικό διάλογο. Ιδιαιτέρως στα μέσα της δεκαετίας του 1980 κορυφώθηκε η προσπάθεια για θεολογικό διάλογο, στα πλαίσια του οποίου υπήρξε συνάντηση του αποθανόντος γνωστού Νεοημερολογίτη επισκόπου Αυγουστίνου Κατιώντη με τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ανδρέα όπου δυστυχώς διαπιστώθηκε διάθεση απλώς για απορρόφηση των Γ.Ο.Χ. στο Νεοημερολογιτισμό- Οικουμενισμό και όχι επιστροφή στην κοινή Ορθόδοξη πίστη ώστε να εκλείψει το Σχίσμα. Στη συνέχεια δημοσιεύουμε απόσπασμα (σελ. 171- 172) από το βιβλίο «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ» της Διδακτορικής Διατριβής του «Δημητριάδος» (και μετέπειτα αρχιεπισκόπου των Νεοημερολογιτών) Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη. Στο εν λόγω απόσπασμα από το βιβλίο, που εκδόθηκε με Συνοδική έγκριση της Εκκλησίας παρουσιάζεται η κατά Θεόν λύση για την «αποκατάσταση της πλήρους ενότητος και κοινωνίας μεταξύ μας απέναντι στις ουνιτικές προτάσεις του αποθανόντος Οικουμενιστή Χριστοδούλου όπως είχαν διατυπωθεί στην διδακτορική του διατριβή ενάντια στην Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία:
Η ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΛΥΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ
Περαίνοντας, θα εκθέσουμε τη προτεινόμενη υφ’ υμών λύση, τονίζοντας ότι αυτή είναι ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ.
Η Μία αυτή λύση δεν έχει χρεία, ούτε αυστηρής γλώσσας, ούτε αντεκδικήσεων ή σοφιστειών ή δικολαβιών. Επίσης οιαδήποτε σκοπιμότητα ή υποκειμενική και ανεπηρέαστος γνώμη δεν έχουν θέση προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα του Νεοημερολογιτισμού διά της Μίας και μοναδικής λύσης.
Η λύση αυτή προϋποθέτει δύο τίνα: πρώτον να αναζητηθεί ειλικρινώς η λύση υπό αμφοτέρων ων διισταμένων και δεύτερον να υποτάξουν κυριολεκτικώς το ίδιον θέλημα στο άγιο θέλημα του Χριστού.
Με αυτές τις προϋποθέσεις δύναται να είναι βέβαιος κανείς, ότι η διά του διαλόγου της Αγάπης εν Αληθεία λύση είναι ο μοναδικός τρόπος δια του οποίου θα επιλυθεί το πρόβλημα του Νεοημερολογιτισμού, το οποίο (δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι) είναι πρόβλημα Οικουμενισμού.
Την οδό αυτή ακολούθησε κι εφάρμοσε η Εκκλησία ανέκαθεν αυτή επιζητεί και σήμερα πάλι, ήτοι τον εν αγάπη και ελευθερία του Χριστού Θεολογικό Διάλογο.
Πιο συγκεκριμένα, κατά την λύση την οποία προτείνομε, επιβάλλεται να ακολουθηθεί η εξής πορεία, πάντοτε βεβαίως υπό τις προϋποθέσεις τις οποίες σημειώσαμε ανωτέρω:
1. Επιστροφή στο χρονικό σημείο του χωρισμού ήτοι του 1924.
2. Ποια η αρχή του Νεοημερολογιτισμού.
3. Ποια η απ’ αιώνων (1582) στάση της Ορθοδόξου Εκκλησίας έναντι της Παπικής καινοτομίας- αιρέσεως του Νεοημερολογιτισμού.
4. Ποια η δεοντολογία του Νεοημερολογιτισμού προς την παναίρεση του Οικουμενισμού.
5. Ποιοι από ορθοδόξου απόψεως οι συνέπειες εκ του Νεοημερολογιτισμού.
Εάν αυτά και ό,τι άλλο ήθελε προταθεί προς εξέταση , ερευνηθούν, εν αγάπη και υπό το φως της Ορθοδοξίας, τότε ο εις Χριστός θα αποκαλύψει το Άγιον θέλημα Του και ούτως θα επέλθει η λύση του προβλήματος.
Για να βεβαιώσουμε τους ευλαβείς αναγνώστες, ότι η αφ’ υμών προτεινόμενη λύση δεν είναι ημετέρα, αλλά αυτή την οποία ζητεί η Εκκλησία παραθέτουμε τους λόγους του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού τους οποίους εξεφώνησε στη Σύνοδο της Φλωρεντίας- Φερράρας (1438).
«Πρώτον μεν εστίν αναγκαιοτάτη η ειρήνη, ην παρέλιπεν ημίς ο δεσπότης ημών ο Χριστός, και η αγάπη. Δεύτερον, ότι παρέβλεψεν η Ρωμαϊκή Εκκλησία την αγάπην και διελύθη η ειρήνη. Τρίτον, ότι ανακαλούμενη νυν η Ρωμαϊκή Εκκλησία, την τότε καταληφθείσαν αγάπην, εσπούδασεν ίνα έλθωμεν ενταύθα και εξετάσωμεν τας μεταξύ ημών διαφοράς. Τέταρτον, ότι αδύνατον εστίν ανακαλέσασθαι την ειρήνην, εάν μη λυθή του το του σχίσματος αίτιον. Και πέμπτον, ίνα και οι όροι των Οικουμενικών Συνόδων αναγνωσθώσιν, ως αν φανώμεν και ημείς σύμφωνοι τοις εν εκείναις Πατράσι και η παρούσα Σύνοδος εκείναις ακόλουθος».
Και η εν Καρθαγένη Αγία Σύνοδος (418) λίαν κατηγορηματικώς λέγει:
Ταύτην, λοιπόν, την ειρηνικήν υπόμνησιν, όπου σας κάμνομεν εξ αγάπης, δεν πρέπει και εσείς να καταφρονήσετε. Ει δε και νομίζετε ότι τα φρονήματα σας είναι αληθινά, διαλέξετε εσείς τους ανθρώπους όπου θέλετε, διαλέγομεν και ημείς τους ανθρώπους όπου θέλομεν, και ούτω να γίνει Σύνοδος αμφότερων των μερών εν διωρισμένω τόπω και καιρώ και να εξετασθή ειρηνικώς εκείνον όπου μας χωρίζει, ίνα δια της ειρηνικής ταύτης εξετάσεως τέλος λάβει η πλάνη, με την βοήθειαν του Θεού φανερωθήσεις της αληθείας, και να μη χάνωνται τόσαι ασθενείς ψυχαί και απλαί, διά το πείσμα μερικών, χωριζόμενοι από την Καθολικήν Εκκλησίαν με κλέπτικον τρόπον και ιερόσυλον. Εάν δε ταύτα μη ποιήσετε, θέλει φανερωθεί σε όλους ότι είσθε άπιστοι άνθρωποι». (Όρα Ι. Πηδάλιον, Κανών 91ος της εν Καρθαγένη Αγίας Συνόδου).
Δεύτε να προσέλθομε εις αυτόν τον διάλογο να αποδείξουμε ότι είμεθα πιστοί και ουχί άπιστοι και διατεθειμένοι εις τους σατανοκίνητους μηχανισμούς του Οικουμενισμού και των λοιπών σκοτεινών δυνάμεων. Είθε όπου περίσσευσε η αμαρτία του Οικουμενισμού να υπερπερισσεύσει η Χάρις του Χριστού. Αμήν.
