ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ
ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 1924*
 |
Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Ενορίας Λιτοχώρου Πιερίας, με επικεφαλής τους Ιερείς τους, εορτάζουν τα Άγια Θεοφάνεια έξω από τον σφραγισμένο από την αστυνομία Ναό τους! Οι 120 οικογένειες της ενορίας Γ.Ο.Χ. Λιτοχώρου εμποδίζονταν να ασκήσουν τα πνευματικά τους καθήκοντα ελεύθερα, κατα το Σύνταγμα. Με ενέργειες της Καινοτόμου Εκκλησίας, διώκονταν και εξυβρίζονταν επί δεκαετίες στον τύπο της εποχής. Μέχρι τις αρχές τις δεκαετίας του 1960, δεν μπορούσαν να εορτάσουν δημόσια τα Θεοφάνεια στην πόλη τους. Μάλιστα ήταν τέτοια η διωκτική μανία των Καινοτόμων που τους απαγόρευαν να έχουν και να χτυπάνε καμπάνα! |
Τα πρώτα χρόνια μετά την εισαγωγή της Καινοτομίας του νέου ημερολογίου είναι σκληρά για τους αγωνιζόμενους Ορθοδόξους. Με την αυταπάρνηση παρόμοια των Χριστιανών των τριών πρώτων μαρτυρικών αιώνων κατά τους ρωμαϊκούς διωγμούς, οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι του 20ου αιώνα δίνουν τον «καλό αγώνα», τον «Ιερό Αγώνα» όπως οι ίδιοι τον ονόμασαν. Ο Ιερός Αγώνας συνίστατο στο να καταγγείλουν την Καινοτομία και το σχίσμα, να την ανατρέψουν και να αντισταθούν, παραμένοντας στην Εκκλησία και στην γνήσια Ορθοδοξία.
Ο εορτασμός των Θεοφανείων για τους Ορθοδόξους έχει μεγάλη σημασιά καθώς ο δημόσιος καθηγιασμός των υδάτων δεν αποτελεί ένα απλό έθιμο αλλά μια δημόσια Ομολογία πίστεως. Ένας διαρκής έλεγχος προς όσους έκλιναν γόνυ στον Βάαλ του Οικουμενισμού και της παπικής Καινοτομίας. Αγίες μορφές της Εκκλησία μας επί έναν αιώνα βροντοφώναζαν με συναίσθηση και συγκίνηση το «Σήμερον τα άνω τοις κάτω συνερτάζουσι».
Με νωπές τις μνήμες από τα πρόσφατα επεισόδια με την αστυνομία και τον στρατό κατά την εορτή των Χριστουγέννων, σκέφτονται νά καταστρώσουν ένα παραπλανητικό αύτή τη φορά σχέδιο, ώστε οί αρχές να μην τους παρενοχλήσουν στον εορτασμό των Θεοφανείων του 1925. Ο «Σύλλογος τών ’Ορθοδόξων» αποφάσισε τό εξής: Ή Θεία Λειτουργία καί ό Μέγας Αγιασμός νά γίνη τήν νύκτα στον ιδιωτικό Ναό αγίων Θεοδώρων στη Νέα Σμύρνη, μέ Λειτουργό τον Ιερέα Ιωάννη Φλώρο αλλά ή κατάδυση να γίνει τό πρωί στον Ι.Ν. 'Αγίου Γεωργίου Ξηροτάγαρου στο Παλαιό Φάληρο, ώστε νά παραπλανηθούν οί αρχές καί νά προλάβουν έτσι νά κάνουν τήν κατάδυση ανενόχλητοι. Τά πράγματα, όμως δέν έγιναν όπως τά υπολόγιζαν. Ο διώκτης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος πείθει τήν τότε επαναστατική κυβέρνηση Γόνατά, ότι ή συγκέντρωσή αύτή τών Γ.Ο.Χ. στον 'Αγιο Γεώργιο Ξηροτάγαρου προς εορτασμό των Θεοφανείων καλύπτει κάποια ραδιούργο συνωμοσία εναντίον τής... Δημοκρατίας!
Γελοίο στην ουσία του το τέχνασμα του Παπαδόπουλου και είναι ολοφάνερο, ότι στο τέλος θά γελοιοπήσει καί αυτόν τόν ίδιον. Ή επαναστατική κυβέρνηση Γονατά, ήταν φυσικό τότε νά λάβει κατάλληλα μέτρα γιά νά μη τεθεί σέ κίνδυνο ή... Δημοκρατία! Ξημερώνει ή ημέρα των Θεοφανείων και ο Ναός του 'Αγίου Γεωργίου Ξηροτάγαρου, που θά αποτελούσε καί το σημείο συγκεντρώσεως, είναι στολισμένος καί πανέτοιμος νά δεχθεί τους πιστούς. Τόν Μεγάλο Αγιασμό καί στη συνέχεια την κατάδυσι τού Τιμίου Σταυρού στη θάλασσα θά έκανε ο Ιερέας Ιωάννης Φλώρος, πού θά κατέφθανε μέ πιστούς άπό τον Ναό των 'Αγίων Θεοδώρων στη Νέα Σμύρνη. Στον 'Αγιο Γεώργιο οι ψάλτες είχαν αρχίσει κανονικά την ακολουθία των Θεοφανείων, όταν ένα άπόσπασμα άπό 40 χωροφύλακες καί ένας λόχος πεζικού φθάνουν μέ αύστηρότατες διαταγές νά διασώσουν την, ύπό των Γ.Ο.Χ «κινδυνεύουσα» δημοκρατία.
Χωρίς κανένα σεβασμό μπαίνουν στο ναό καί κατευθύνονται προς τά αναλόγια. Θεωρούν τούς ψάλτες, δυο γεροντάκια, σαν τούς πιο επικίνδυνους άπό τό εκκλησίασμα! Αν τά καταφέρουν μ’ αύτούς, σίγουρα θά έχουν τελειώσει κατά τό «ήμισυ» την άποστολή τους!... Ό επί κεφαλής υπομοίραρχος, τούς καλεϊ νά άδειάσουν άμέσως τά άναλόγια. Ό Νικολακόπουλος, άριστερός ψάλτης, άντιδρά καί φωνάζει μέ χριστιανικό θάρρος: «Κύριε υπομοίραρχε εδώ μέσα διατάζει ό Εσταυρωμένος. Μόνο έξω άπό τό χώρο αύτό μπορείς νά διατάζης έσύ.» Ούτε καν άγγιξαν τά λόγια αύτά τόν υπομοίραρχο, που τραβά μέ βία άπό τό άναλόγιο τόν ψάλτη, οπότε δύο άλλοι ψάλτες άναλαμβάνουν νά συνεχίσουν. ’Ενώ ή μετ’ εμποδίων άκολουθία συνεχίζεται, κάποια γυναίκα, ή Μαρία Φωσκόλου, πού βρίσκεται κοντά στό άναλόγιο, άγανακτισμένη άπό την ασεβέστατη συμπεριφορά του υπομοίραρχου, που βηματίζει φέροντας στο κεφάλι του τό πιλήκιο, χωρίς νά άναλογίζεται την ιερότητα του χώρου, σηκώνει τό χέρι της αυθόρμητα καί μέ όση δύναμη τής επιτρέπει ή ηλικία της, τό κατεβάζει στου υπομοίραρχου τό κεφάλι ρίχνοντας τό πιλήκιο του στό πάτωμα καί φωνάζοντάς του: «Άσεβέστατε, ακόμη δεν κατάλαβες, ότι εδώ είναι εκκλησία;
Ή οργή των οργάνων ξεσπά τελικά στους άνδρες, τους οποίους κτυπούν ανελέητα μέχρι αίμοπτυσίας. Γίνεται Θόρυβος στό εκκλησίασμα καί οι αρχές συλλαμβάνουν 29 άτομα. Τούς οδηγούν άμέσως στό πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα γιά σωματική έρευνα, μέ την υπόνοια,ότι οπλοφορούν καί, ότι πιθανόν νά κρύβουν ενοχοποιητικά έγγραφα. Καί τό αποτέλεσμα τής έρευνας είναι τόσο αστείο, πού κάνει τόν Διοικητή νά θυμώσει καί κτυπώντας τό χέρι του στό γραφείο νά πεί: «Βρέ, δεν πέφτει ή Δημοκρατία μέ Εύαγγέλια, Σταυρούς καί κομποσχοίνια!» Ή έρευνα είχε αποδείξει, πόσο γελοίες καί ψεύτικες ήταν οί πονηρές κατηγορίες τού σχισματικού Αρχιεπισκόπου.
Τά μόνα όπλα, πού βρήκαν επάνω στούς εύλογημένους εκείνους Χριστιανούς ήταν τά όπλα τού γεμάτου γαλήνη Χριστού, Ευαγγέλια καί κομποσχοίνια. Μετά τήν διαπίστωση, ότι ή Δημοκρατία κάθε άλλο παρά κίνδυνο διέτρεχε άπό αυτούς τούς πιστούς των Πατρίων Παραδόσεων, μέ εντολή τού πρώτου σώματος στρατού αφήνονται ελεύθεροι. Ό ναός τού ‘Αγίου Γεωργίου εν τω μεταξύ, μετά τις συλλήψεις τών δυναμικωτέρων σφραγίσθηκε, χωρίς τελικά νά προλάβουν οί πιστοί νά τελέσουν τήν κατάδυσι. Αγιασμό, όμως πήραν άπό τά γραφεία του Συλλόγου.’Έτσι τελείωσε ή γεμάτη αγωνία γιά τούς Γ.Ο.Χ ήμέρα τών πρώτων Αγίων Θεοφανείων!
«... Καί πάντες οί θέλοντες ευσεβώς ζην έν Χριστώ Ίησού διωχθήσονται» (Β'. Τιμόθ. γ' 12). Τα πρώτα δέκα χρόνια επικρατούσε το ίδιο κλίμα κάθε φορά στην τελετή των Θεοφανείων. Διωγμοί, συλλήψεις και τρομοκρατία των διωκόμενων πιστών. Aργότερα, την δεκαετία του ‘30, τελούσαν και με σχετική ειρήνη την μεγάλη εορτή των Θεοφανείων. Η χάρη όμως τους Τριαδικού Θεού γινότανε χρόνο με τον χρόνο πιο φανερή. Από τις λίγες χιλιάδες των σφοδρώς διωκόμενων Ορθοδόξων τα πρώτα χρόνια, η συμμετοχή των πιστών έφτασε να υπερβαίνει τις 30.000 πιστούς. Η δίψα αυτή των πιστών για την επιστροφή στον πατρικό Οίκο της Ορθοδοξίας θα συγκινήσει πολλούς και θα προκαλέσει την επαναπροσχώρηση των τριών Αρχιερέων στην γνησία Εκκλησία του Χριστού.
*Σημείωση: Ως κύρια πηγή χρησιμοποιήθηκαν σχετικά άρθρα του περιοδικού «Τα Πάτρια», τόμος Α’ του 1967.
_page-0016.jpg)
