Η ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ
Ως τις μέρες μας υπήρξαν
άγιοι Μάρτυρες σε πολλά σημεία της γης. Από την μία η προσπάθεια ενός
καθεστώτος να επιβάλλει την αθεΐα στις Ρωσικές χώρες και από την άλλη ο
σατανοκίνητος Οικουμενισμός κάνει την επίσημη εμφάνιση του με την Ημερολογιακή
Καινοτομία στον 20ο αιώνα. Η καταδικασμένη αυτή Καινοτομία από τρεις Πανορθοδόξους
Συνόδους (1583, 1587 και 1593)
γίνεται από Μασόνους και θιασώτες του Οικουμενισμού για να "συνεορτάζουν
με τις αδελφές Εκκλησίες" δηλαδή τις αιρέσεις του Παπισμού και του
Προτεσταντισμού όπως επιβάλλει η αιρετική "Πατριαρχική Εγκύκλιος" του
1920. "Το λείμμα της Χάριτος"
(Ρωμ. ΙΑ', 5), οι Ορθόδοξοι πιστοί με αφυπνισμένη εκκλησιολογική συνείδηση δεν
δέχονται την Παπική Καινοτομία και αντιδρούν συντονισμένα στην εισβολή της
Παναίρεσης του Οικουμενισμού. Στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Ρουμανία και αλλού
γράφονται λαμπρές σελίδες Ιερού Αγώνος μέχρις αιμάτων για την υπεράσπιση της
Γνησίας Ορθοδοξίας.
Οφείλουμε να θυμόμαστε τους
αγώνες των Πατέρων και Μητέρων μας και να τους τιμούμε, εμπνεόμενοι από το άγιο
παράδειγμα τους. Μία λαμπρή μορφή του Ιερού Αγώνα των Γ.Ο.Χ. είναι η Νεομάρτυς
Αικατερίνη Ρούττη που έζησε και έδρασε τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα στην
Μάνδρα Αττικής και υπήρξε πρωτομάρτυρας του Ιερού Αγώνας της Ακαινοτομήτου
Εκκλησίας της Ελλάδος.
Η
Αικατερίνη γεννήθηκε το 1900 από φτωχούς υλικά γονείς, τους ευσεβείς Ιωάννη και
Μαρία Πέππα. Από τους οικείους της χαρακτηριζόταν πρόσχαρη κοπέλα και πρόθυμη
να βοηθά τους άλλους. Στα 22 της χρόνια επιλέγει να νυμφευθεί τον Κωνσταντίνο Ρούττη με τον οποίο αποκτά
δύο τέκνα, την Ειρήνη και τον Χρήστο. Από την εισαγωγή της Παπικής Καινοτομίας,
η ευλογημένη οικογένεια προτιμά, αντί της οικογενειακής γαλήνης και ασφάλειας,
να σταθεί στις επάλξεις του ιερού αγώνα και να παραβρεθεί σε κάθε κάλεσμα του
"Συλλόγου των Ορθοδόξων". Ο "Σύλλογος των Ορθοδόξων" ήταν
το πρώτο νομικό πρόσωπο των Γ.Ο.Χ. που ιδρύθηκε για να συντονίζει τον αγώνα των
Ορθοδόξων για διαφωτισμό όσων παγιδεύτηκαν στο φριχτό ανάθεμα της
Νεοημερολογιτικής Καινοτομίας. "Μας
Φράγκεψαν!" "Είναι Σχισματικοί και Νεωτεριστές!" Είναι μόνο
λίγα από τα συνθήματα που οι Ορθόδοξοι φωνάζουνε με παρρησία στους Καινοτόμους
Αρχιερείς και Ιερείς αλλά και στους συμπατριώτες τους. Η Μάνδρα και ο ευσεβής
λαός της στέκεται ως προπύργιο της Ορθοδοξίας και μέλλει να δεχτεί τα
μανιασμένα χτυπήματα των Καινοτόμων.
Πλησιάζει η εορτή των
Παμμεγίστων Ταξιαρχών (8η Νοεμβρίου) και οι Ορθόδοξοι ετοιμάζονται να
πανηγυρίσουν στο ενοριακό Ναό της Κωμοπόλεως, σύμφωνα και με το Σύνταγμά περί
θρησκευτικών ελευθεριών. Οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι της Μάνδρας αποτελούν την περίοδο
εκείνη την συντριπτική πλειοψηφία της περιοχής ενώ οι ακολουθούντες της
Καινοτομία χριστιανοί είναι λιγοστοί και εκκλησιάζονται στον Κοιμητηριακό Ναό.
Πρόκειται κυρίως για άτομα που συνδέονται επαγγελματικά με το κράτος (δημόσιοι
υπάλληλοι και στρατιωτικοί) ή έχουν διαπλεκόμενα συμφέροντα με την εξουσία και
δεν θέλουν να χαρακτηριστούν ως "αντιφρονούντες παλαιοημερολογίτες",
χάνοντας την εύνοια των αρχών.
Ας σταθούμε όμως στην
χαρμόσυνη ατμόσφαιρα για την επερχόμενη αγρυπνία. Έχουν ενημερωθεί οι Ορθόδοξοι
ότι ο Σύλλογος ικανοποίησε το αίτημα τους να αποσταλεί για την αγρυπνία ο
Ιερομόναχος π. Χριστόφορος Ψαλλίδας ενώ σύντομα καταφτάνει, από την Θήβα όπου
περιοδεύει, ο ζηλωτής Αγιορείτης Πατήρ Ματθαίος, ο μετέπειτα Επίσκοπος
Βρεσθένης και Αρχιεπίσκοπος Αθηνών.
Άλλωστε στην περιοχή υπάρχουν πλείστα πνευματικά τέκνα του, πολλά από τα
οποία ακολούθησαν αργότερα τον Μοναχισμό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο άγιος
Ματθαίος ευλόγησε και ενίσχυσε την ίδρυση του ενοριακού Ναού "Ευαγγελιστού
Ματθαίου" στην Μάνδρα όπου κατέφυγαν οι πιστοί αργότερα και τον οποίο ο
ίδιος, ως Επίσκοπος, εγκαινίασε το 1935.
Η Αικατερίνη μαζί με άλλες
ορθόδοξες γυναίκες έσπευσαν να ευπρεπίσουν τον Ιερό Ναό των Αγίων Ταξιαρχών για
την πανηγυρική αγρυπνία και το ιερό συλλείτουργο των Πατέρων. Οι Ορθόδοξοι
πιστοί εκείνης της εποχής (1927) δεν τολμούσαν να λειτουργήσουν και να ασκήσουν
τα θρησκευτικά καθήκοντά τους- κατά το Σύνταγμα- στο φως της ημέρας καθώς
αντιμετώπιζαν βίαιους διωγμούς και κρατική καταστολή από την αρχή του ιερού
αγώνα σε αντίθεση από τους ευνομούμενους αιρετικούς και αλλόθρησκους της
εποχής. Ο αιματοβαμμένος Αρχιεπίσκοπος της Καινοτομίας, ο ατυχούς μνήμης,
Χρυσόστομος Παπαδόπουλος φρόντιζε ο αυταρχισμός που επέδειξε στην Ιεραρχία για
να εισάγει τον διαβολικό νεωτερισμό, να διατηρηθεί ασίγαστος, με την συνδρομή
της Κρατικής εξουσίας. Έτσι οι Γ.Ο.Χ. θα διώκονται- όπως οι Χριστιανοί των
πρώτων αιώνων- για πολλές δεκαετίες. Στην Κρήτη μόλις στα τέλη της δεκαετίας
του 1970 θα παύσουν οι διώξεις των Ορθοδόξων ενώ οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι στην
Λευκορωσία- ακόμη και σήμερα!- δεινοπαθούν με τον ίδιο τρόπο.
Η ποθούμενη ιερά αγρυπνία υπό
του πλήθους των Ορθοδόξων του Θριασίου Πεδίου ξεκινά και οι πιστοί συμμετέχουν
με κατάνυξη, πολλοί εκ των οποίων έτοιμοι να συμμετάσχουν αξίως των ιερών
Μυστηρίων. Την ίδια ημέρα λειτούργησαν τουλάχιστον 10 ιεροί Ναοί σε Αθήνα και
Πειραιά για τους χιλιάδες Γ.Ο.Χ. που έχουν ακόμη νωπή την μνήμη της Θεόθεν
βεβαιώσεως του αγώνα τους με το θαυμαστό σημείο της Γ' εμφάνισης του Τιμίου Σταυρού στον αττικό ουρανό, το 1925. Ο
Ορθόδοξος λαός ήταν τότε χωρίς Επισκόπους στην Ελλάδα αφού άπαντες οι Αρχιερείς
υπέκυψαν στην Κρατική καταπίεση και τον αυταρχισμό των Καινοτόμων. Ο Θεός δεν
τους εγκατέλειψε αλλά τους στερέωσε με αυτό το μέγα θαύμα μέχρι να έχουν πάλι
Ορθοδόξους Επισκόπους.
Η χαρά της αγρυπνίας δεν
έμελλε να κρατήσει για πολύ αφού ο διάβολος ήθελε να ταράξει την ιερή συνέλευση
των πιστών. Η ιστορική εκείνη αγρυπνία ξεκίνησε με τον Εσπερινό αφού είχε
προηγηθεί η πανηγυρική υποδοχή των δύο Λειτουργών του Υψίστου με κωδωνοκρουσίες
και με την παρουσία σύσσωμου του λαού της κωμοπόλεως με λάβαρα και εξαπτέρυγα.
Ο Εσπερινός ολοκληρώθηκε με κατάνυξη και ηρεμία η οποία έμελλε από στιγμή σε
στιγμή να διασαλευτεί. Τριάντα Χωροφύλακες- καθ' υπόδειξην του Καινοτόμου
Αρχιεπισκόπου- περικύκλωσαν τον ιερό Ναό των Αγγέλων και το πλήθος των
Ορθοδόξων. Οι Ορθόδοξοι ταραγμένοι σφραγίζουν πόρτες και παράθυρα και
κλείνονται μέσα στον Ναό. Έξω οι χωροφύλακες μαίνονται, αισχρολογούν, υβρίζουν,
ασχημονούν, σπάνε τα τζάμια των παραθύρων και προσπαθούν να διαρρήξουν την
είσοδο αλλά η αντίσταση των Ορθοδόξων και οι μεσιτείες των Ταξιαρχών τους
αποτρέπουν να εισβάλλουν. Απαιτούν την παράδοση των Ιερέων και την διάλυση των
πιστών αλλά οι Ορθόδοξοι με θαυμαστή καρτερία και αποφασιστικότητα δεν ενδίδουν
και παραμένουν ενωμένοι στην Θεία λατρεία μέσα στον πολιορκούμενο Ναό. Νέα
κουστωδία στρατιωτών πολιορκεί και
φυλάει "δια τον φόβο των Καινοτόμων Αρχιερέων" τον "Τάφο του Χριστού" δηλαδή την Αγία
Τράπεζα όπου τελείται υπό των Ιερέων η Αναίμακτος Θυσία. Ως δαίμονες ενοχλούν
τους προσευχομένους πιστούς αλλά αυτοί παραμένουν- όσο το δυνατόν- ατάραχοι
στις επιθέσεις του πονηρού, λατρεύοντας "εν Ψαλμοίς
και ύμνοις και ωδαίς πνευματικές" (Εφεσ. Ε΄ 18-20) τον άγιο
Τριαδικό Θεό, ζητώντας την μεσιτεία των Αγίων Αγγέλων.
Υπάρχει η πληροφορία, από
τους τότε επιβιώσαντες, ότι η ευλογημένη Αικατερίνη γύρισε με την οικογένεια
της στο σπίτι της, μετά τον Εσπερινό, κατόπιν προτροπής του άντρα της που
φοβόταν για επεισόδια. Αδύνατον ήταν, όμως, για την φλογερή αγωνίστρια των
Πατρίων και των Ορθοδόξων Παραδόσεων, να κοιμηθεί αναπαυτικά στο κρεβάτι της
ενώ η αγωνία έτρωγε τα σωθικά της. Σε λίγο ακούστηκαν πυροβολισμοί τους οποίους
έριξαν "τα όργανα της τάξης" για να εκφοβίσουν τους πιστούς. Πάραυτα
σηκώνεται από το συζυγικό κρεβάτι και αφήνοντας πίσω τον άντρα της και τα νήπια
παιδιά της (το ένα 4 χρονών και το μικρότερο, μωρό λίγων μηνών) τρέχει προς το
μαρτύριο, θέλοντας να υπερασπιστεί τους Ορθόδοξους Λειτουργούς της και τους ομόδοξους
αδελφούς της.
Προ του τέλους της Θεία
Λειτουργία ο π. Χριστόφορος δειλιάζει και ετοιμάζεται να αναχωρήσει για τον
φόβο επεισοδίων. Οι πιστοί με τις ευλογίες του π. Ματθαίου σχεδιάζουν την έξοδο
τους η οποία καθίσταται επικίνδυνη από τη παρουσία των Πραιτοριανών των
Σχισματικών. Πρέπει πάση θυσία να φυγαδεύσουν τον ιερέα τους γιατί, αν πέσει
στα χέρια τους, θα κακοποιηθεί, θα αποσχηματιστεί και θα ξυριστεί σαν ο
χειρότερος κακούργος. Τέλος θα κλειστεί στην φυλακή ή θα σταλεί σε εξοντωτική
εξορία, μακριά από το αγωνιζόμενο ποίμνιο του.
Ο Ἱερομόναχος Χριστόφορος, εξήλθε σκεπασμένος μέ γυναικεία γεροντικά ἐνδύματα αλλά ἔγινε ἀντιληπτός καί συνελήφθη, μαζί μέ
πέντε πιστούς. Κατά τήν ἔξοδο τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου, ἀρκετές γυναίκες μέ
προεξάρχουσα τήν Αἰκατερίνη, δημιούργησαν ἕνα ἀνθρώπινο τεῖχος γύρω του. Στήν ἀπαίτηση
τῶν χωροφυλάκων νά τούς τόν παραδώσουν, ἀκούστηκε στεντόρεια ἡ φωνή τῆς Αἰκατερίνης:
«Μόνο πάνω ἀπό τά πτώματά μας θά πάρετε
τόν Ἱερέα μας»! Μία φωνή πού ἀποδείχθηκε
προφητική καί μία ὁμολογία πού ἔμελε νά ὑπογραφεῖ μέ αἷμα.
Οι Αστυνομικοί αρχίζουν να
χτυπούν με τους υποκόπανους και να πυροβολούν
για εκφοβισμό. Κάποιοι χριστιανοί τραυματίζονται όπως η αείμνηστη Αγγελική Κατσαρέλλη από σφαίρες που
διέφυγε τον κίνδυνο και Χαρίκλεια Λούλη
η οποία τραυματίσθηκε από τους υποκόπανους των χωροφυλάκων, φυλακίσθηκε και
μετά από ένα περίπου μήνα απεβίωσε στη φυλακή. Η μανία των διωκτών δεν
σταματάει εκεί αλλά ένας εξ αυτών σηκώνει το όπλο του με σκοπό να φέρει
θανατηφόρο τραύμα με την κοντάκι του όπλου του στον Ιερέα! Με αυτοθυσία η νεαρή
ζηλώτρια ορμά να προστατέψει τον Ιερέα με το ίδιο της το σώμα! Ο υποκόπανος του
όπλου την βρίσκει στο πίσω μέρος της κεφαλής και την επιφέρει καίριο τραύμα που
λίγες μέρες αργότερα- όπως και οι θεράποντες ιατροί είχαν προβλέψει- θα
επιφέρει τον σωματικό θάνατο. "Παναγία
μου!" ήταν τα τελευταία λόγια της νέας αυτής Μάρτυρος. Με την επίκληση
του Θεομητορικού ονόματος, χάνει τις αισθήσεις τις και μεταφέρεται αιμόφυρτη
για τις πρώτες βοήθειες. Εντωμεταξύ, το τραγικό αυτό γεγονός επιτρέπει την
απομάκρυνση του Αγίου Πατρός Ματθαίου σε ασφαλή οικεία. Την επόμενη μέρα
μεταφέρθηκε με σούστα, "θαμμένος" κάτω από δεμάτια με σανό, στο
Παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννου Φρυγανά όπου τον περίμεναν άλλοι πιστοί για να
τον μεταφέρουν στο Μετόχι της Μονής Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας στην οδό
Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην Αθήνα. Προς επίρρωση της ιστορικής αλήθειας για την
παρουσία του Αγίου Πατρός Ματθαίου, που αμφισβητείται για λόγους κακής
σκοπιμότητας, παραθέτουμε επιστολή- μαρτυρία της αείμνηστης Καθηγουμένης
Ευφροσύνης και Μοναζουσών της Μονής Κερατέας αλλά και Μανδραίων Ορθοδόξων
πιστών που ήταν παρόντες στα γεγονότα.
Το αιμόρφυτο και ήδη
μαρτυρικό σώμα της Αικατερίνης βρίσκεται στα χέρια των ορθοδόξων γυναικών που
προσπαθούν να την περιποιηθούν ενώ οι άνδρες σπεύδουν να ειδοποιήσουν τον
δυστυχή σύζυγο της. Τελικά τα θύματα μεταφέρονται στο Νοσοκομείο
"Ευαγγελισμός" από όπου τα περισσότερα θύματα εξέρχονται με τα
στίγματα του μαρτυρίου αλλά εκτός κινδύνου. Η μακαρία Αικατερίνη επί εφτά μέρες
παλεύει για την ζωή της ενώ οι ιατροί δεν αφήνουν περιθώρια ελπίδας. Αδυνατεί
να μιλήσει όλον αυτόν τον καιρό και με δυσκολία επικοινωνεί. Την ημέρα που
μέλει να παραδώσει το πνεύμα της "εις
χείρας Θεού ζώντος" (Έβρ. ι', 31), ζητά με νοήματα να της δώσουν χαρτί
και μολύβι για να γράψει σημείωμα στον άντρα της να προσέχει τα δύο νήπια
παιδιά της. Ήταν η πρώτη μέρα της Νηστείας των Χριστουγέννων (15 Νοεμβρίου 1927) και ώρα 4η πρωινή
όταν κοιμήθηκε η Νεομάρτυς Αικατερίνη.
Στο άκουσμα της θλιβερής
είδησης της άδικης δολοφονίας Νεομάρτυρος Αικατερίνης, το Γνήσιο Ορθόδοξο
πλήρωμα της Εκκλησίας με βαθιά εκκλησιαστική και εκκλησιολογική συνείδηση τιμά
και κηδεύει το μαρτυρικό λείψανο της Αικατερίνης όπως αρμόζει σε μάρτυρα της
πίστεως. Το Διοικητικό Συμβούλιο της Κοινότητας των Ορθοδόξων διευκολύνει την
συμμετοχή χιλιάδων Γνησίων Ορθοδόξων στην εξόδιο ακολουθία και ταφή της
Μάρτυρος. Χιλιάδες πιστοί συνόδευσαν με πομπή το Μαρτυρικό Λείψανο μέχρι το
κοιμητήριο της Μάνδρας, ἄλλοι κρατοῦντες ἄνθη, ἄλλοι λαμπάδες καί ἄλλοι
φοίνικες.
Εκεί δίπλα στο μαρτυρικό
λείψανο- σαν άλλο Μαρτύριο- θα κτίσουν οι διωκόμενοι Χριστιανοί παράπηγμα με
σανίδες στον μαντρότοιχο του Κοιμητηρίου ως ναό αφού αμέσως μετά τα γεγονότα
εκδιώχτηκαν από τους Ναούς της Μάνδρας. Το 1934 θα αποκτήσουν το Ναό του
Ευαγγελιστή και Αποστόλου Ματθαίου, ο οποίος τυγχάνει έδρα των εκάστοτε
Μητροπολιτών Αττικής και Μεγαρίδος: Μελετίου
(+1966), Ματθαίου (+2001), Παύλου (+2005) και σήμερα του Σεβ/του
Μητροπολίτου κ. Κοσμά. Ο αοίδιμος Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος κυρός Ματθαίος- κατά την ανακαίνιση του
ιστορικού Ναού της Μάνδρας- ανήγειρε και άλλη Αγία Τράπεζα τιμώμενη στους
Αγίους Ταξιάρχες προς τιμήν των μαρτυρικών αιμάτων που χύθηκαν την ημέρα αυτή
στη καρποφόρα γη της Μάνδρας.
Τα ιερά λείψανα της
Νεομάρτυρος Αικατερίνης, μετά την ανακομιδή τους, αποτέθηκαν στην Ιερά Μονής
Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης ως μαρτυρικά λείψανα καθώς διαβεβαιώνει και η
παρακάτω έγγραφος μαρτυρία της Μονής και αυτοπτών μαρτύρων. Η σπουδαία αυτή μαρτυρία
δημοσιεύτηκε στο τεύχος Οκτωβρίου 1979 , τόμος 24ος, σελίδες 17 και 18, στο τότε επίσημο περιοδικό
της Ιεράς Συνόδου "Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων":
"Η Γερόντισσα Ευφροσύνη
βεβαιοί το γεγονός και δηλοί τα εξής: Ο
Αείμνηστος κυρός Ματθαίος μετέβη εις Μάνδραν προς επιτέλεσιν ολονυκτίου
αγρυπνίας δια την εορτήν της Συνάξεως των Αρχαγγέλων. Επί τω ακούσματι της
αφίξεως του, οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι, ως τρέφοντες μεγάλον σεβασμόν και ευλάβειαν
προς αυτόν, αθρόως προσήρχοντο και κατέκλυσαν ασφυκτικώς τον Ι. Ναόν. Και η
Κοινότης των Γ.Ο.Χ. Αθηνών λόγω του ότι επανηγύριζεν ο Ιερός Ναός απέστειλε τον
Ιερομόναχον Χριστόφορον Ψαλίδαν για να συμπαρασταθή εις την αγρυπνίαν και να
συλλειτουργήση μετά του Ιερομονάχου Ματθαίου.
Ήρχισεν η τέλεσις της Ιεράς
ολονυκτίας με άμετρον ένθεον ζήλον και διάπυρον ενθουσιασμόν. Πληροφορηθείσα
ταύτα η τοπική Αστυνομική Αρχή έστειλε δύναμιν χωροφυλάκων προς διάλυσιν των
πιστών και προς σύλληψιν των Ιερέων. Περιεκύκλωσαν τον Ιερόν Ναόν και απήτουν
να τους παραδώσουν τους Ιερείς και να διαλυθούν. Οι ευσεβείς πιστοί ουδόλως
επτοήθησαν. Έμειναν ακίνητοι και ακλόνητοι εις τας θέσεις των.
Ο διακαίων τας καρδίας των
πόθος προς τήρησιν των πατρώων Παραδόσεων τους αναπτέρωνε, και αψηφούσαν κάθε
επικρεμάμενον κίνδυνον. Τους ενίσχυε το ηθικόν και ο μεγάλως υπ' αυτών
εκτιμώμενος και αγαπώμενος Πνευματικός των Πατήρ Ματθαίος όστις με μελίρρυτους
διδαχάς του και ενθουσιώδεις λόγους του τους στερέωνε εις την τήρησιν των
πατρίων. Ήσαν έτοιμοι τα πάντα να υπομείνουν, και αυτόν τον θάνατον ακόμη και
όχι να υποχωρήσουν από την τέλεσιν των θρησκευτικών καθηκόντων των κατά το
Πάτριον Ορθόδοξον Εορτολόγιον. Και τούτο το απέδειξεν η έκβασις των πραγμάτων.
Προ του τέλους της Θείας
Λειτουργίας ο Ιερομόναχος Χριστόφορος δειλιάσας προ της διαμορφωθείσης
καταστάσεως ηθέλησε να αποχωρήση. Εξελθών όμως εκ του Ναού συνελήφθη υπό των
Χωροφυλάκων. Τρομερά συμπλοκή επακολούθησε μεταξύ γυναικών και χωροφυλάκων, οι
οποίοι ανηλεώς τας εκτύπουν με τους υποκοπάνους των. Πολλαί ετραυματίσθησαν,
θανατηφόρον δε πλήγμα καταφέρθη επί της κεφαλής της Αικατερίνης Ρούττη, η οποία
μεταφερθείσα εις Αθήνας απεβίωσεν.
Ο Ιερομόναχος π. Ματθαίος
αποπερατώσας την Θεία Λειτουργίαν εξήλθεν του Ναού κατευθυνθείς σε παρακειμένην
οικείαν και παρ' όλον τον γενόμενον σάλον, διέλαθεν της προσοχής των οργάνων
της χωροφυλακής οι οποίοι ήδη είχον περιέλθει εις μεγάλην σύγχυσιν μετά τα
εκχυθέντα αίματα. Τοιούτον ζήλον και αυταπάρνησιν ενέπνεε εις τους ευσεβείς
πιστούς η επιθυμία των δια την ακριβή τήρησιν των Παραδόσεων της Ορθοδόξου
Εκκλησίας.
Επίσης διαβεβαιούται ότι και
άλλο θύμα υπήρξεν εις το τραγικόν τούτο
περιστατικόν. Ήτο η Χαρίκλεια Λούλη
η οποία ετραυματίσθη σοβαρώς δια των υποκοπάνων των χωροφυλάκων, εφυλακίσθη και
μετά παρέλευσιν ενός περίπου μηνός απεβίωσεν εκ των τραυμάτων της και των κακουχιών
της φυλακίσεως.
Μετά τριετίαν γενομένης της
ανακομιδής της αξιομακαρίστου Αικατερίνης Ρούττη η κάρα της μετεφέρθη εις την
Ιεράν Μονήν Εισοδίων της Θεοτόκου Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας και φυλάσσεται ως μαρτυρικόν Λείψανον. Και
όντως Ομολογήτρια και μάρτυς υπήρξεν η Αείμνηστος θυσιάσασα την ζωήν της υπέρ
των Πατρώων Παραδόσεων.
Η δηλούσα
Ευφροσύνη Μενδρινού, Καθηγουμένη Ιεράς Μονής Εισοδίων της Θεοτόκου Κερατέας-
Αττικής.
Αι Μοναχαί 1)
Αντιγόνη ή Αθανασία Κριεκούκη 2) Ευαγγελία ή Μελάνη Ρεντούμη 3) Ελένη ή Αγλαίς
Πλέστη 4) Ελένη ή Ελπίς Κολοβέντζου
Οι εν Μάνδρα
επιζώντες αυτόπται μάρτυρες: 1) Σπύρου Ιωάννης, 2) Πέππα Τριανταφυλλιά, 3) Πάλλη Σοφία, 4) Νέζη Αιμιλία, 5) Κόλλια Χρυσάνθη, 6)
Μαρίνη Ανθούλα".
Τά θλιβερά γεγονότα κάλυψαν ἀναλυτικά πολλές Ἀθηναϊκές ἐφημερίδες. Η φιλορθόδοξη εφημερίδα «Σκρίπ» τοῦ ἀειμνήστου Γρηγορίου Εὐστρατιάδη, στό φύλλο τῆς 29. 11. 1927, δημοσίευσε βαρυσήμαντο ἄρθρο μέ τόν τίτλο
«Τό αἷμα τῆς Μάνδρας». Ἡ «Ἑσπερινή» τῆς ἴδιας ἡμερομηνίας δημοσιεύει ἄρθρο μέ τόν τίτλο, «Ἡ ἐνοχή τοῦ Μητροπολίτου». Ἡ «Νέα Ἡμέρα» δημοσιεύει ἄρθρο μέ τόν τίτλο, «Ὁ Ματωμένος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν- Εἰς τήν Μάνδραν ἐχύθη αἷμα Χριστιανικόν ἐξ αἰτίας του». Σύμφωνα μέ
δημοσιεύματα τῆς «Ἑσπερινῆς», οἱ κακοποιημένοι Χριστιανοί τῆς Μάνδρας βγῆκαν καί κατηγορούμενοι! "Ἡ σχηματισθεῖσα δικογραφία διά τάς
σκηνάς τῆς Μάνδρας " γράφει τό φύλλο τῆς 25. 11. 1927.
Τραγικό υπήρξε το τέλος για
τον ηθικό αυτουργό της αιματοχυσίας, για τον οποίον ο ἱστορικός, ἀρχιμανδρίτης
Θεόκλητος Στράγκας γράφει ὅτι «ἐχρησιμοποίησε τό ψεῦδος καί τήν ἀπάτη
προκειμένου νά παραπλανήσῃ τούς λοιπούς ἀρχιερεῖς καί νά ἐπιβάλῃ τήν ἀλλαγή τοῦ
ἡμερολογίου» (Βλ. Ἀρχιμ. Θεοκλήτου Στράγκα, Ἐκκλ. Ἐλλάδος Ἐκκλ. Ἱστορία,
τόμ. Γ΄, σελ. 1533 -1534 καί 1646 -1647). Σύμφωνα με μαρτυρία του Γέροντος
Φιλόθεου Ζερβάκου (βλ. "Τό νέον ἡμερολόγιον
καί οἱ καρποί του" σελ. 34.) ο
Χρυσόστομος Παπαδόπουλος σέ στιγμές μεταμελείας χτυποῦσε την κεφαλή του μέ τά
δύο του χέρια ενώ φώναζε «Νὰ μὴ τὸ ἔσωνα,
νὰ μὴ τὸ ἔσωνα! Αὐτὸς ὁ διεστραμμένος ὁ Μεταξάκης μὲ πῆρε στὸ λαιμό του.» Ὁ
έτερος διαβόητος Μεταρρυθμιστής και Μασόνος Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης ὅταν πέθαινε φώναζε «βασανίζομαι γιατί ἔσχισα τήν Ἐκκλησία» καθώς παραδέχονται και
κληρικοί της Καινοτόμου Εκκλησίας.
"Τιμή Μάρτυρος, Μίμησις Μάρτυρος" βοά ο Ιερός Χρυσόστομος. Γι'
αυτό κι εμείς σεπτή Ομολογήτρια των
Πατρίων Αικατερίνη, δεν ξεχνάμε τους αγώνες μέχρι αίματος και την
προσφορά της ίδιας σου της επίγειας ζωής για να κερδίσεις την αιώνια και
αληθινή. Ακόμα και τα τέκνα της αψήφησε για να υπερασπιστεί την Αποστολική
Διαδοχή των λιγοστών Ορθοδόξων Ιερέων. Ας αναλογιστούμε κατά πόσο ομοιάζουμε σε
εκείνους τους αγνούς αγωνιστές, στον ζήλο τους για την Ορθοδοξία, την ομοψυχία,
την μεταξύ τους αγάπη. Με αυτά μεγαλούργησαν και δημιούργησαν 800 φλογερά
Παραρτήματα, ενοριακές εστίες Ορθοδοξίας εν μέσω διωγμών, εθνικών καταστροφών
και μεγάλης υλικής φτώχειας. Ας έχουμε τις ευχές της και τις μεσιτείες της
άπαντες!
Πηγές και Βοηθήματα:
1) "Εκκλησιολογικά Θέματα" του Συνοδικού περιοδικού
"Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων".
2) Περιοδικό "Τα Πάτρια", Τόμος Α΄ του 1976. Ιερομ.
Καλλιόπιου Γιαννακόπουλου.
3) Άρθρα των εφημερίδων της εποχής.
4) "Νεομάρτυς ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ τῆς Μάνδρας (+ 1927)".
Άρθρο στο διαδίκτυο του κ. Αντωνίου Μάρκου.
Осенью 1982 г. православный канадец чилийского происхождения Иосиф Муньос Кортес (занимавшийся изучением иконописи преподаватель истории искусств) с друзьями отправился в паломничество на Афон. Очень хотелось ему побывать в скиту святого Даниила, знаменитом своей иконописной мастерской. На пути к скиту паломники заблудились и обнаружили другой скит – во имя Рождества Христова. Монахи приняли их с любовью, угостили чаем, после чего пригласили посетить иконописную мастерскую. «И тут, – вспоминает Муньос, – я увидел икону, от которой мое сердце как будто перевернулось в груди».
На рассвете, когда Иосиф и его спутник попрощались с монахами и пошли к пристани, их догнал игумен схиигумен Климент (†1997), державший в руках завернутую икону. “Божья Матерь желает ехать с вами, – сказал он и решительно отказался от предложенных денег. – За такую святыню деньги брать нельзя”. После этого друзья направились в Иверский монастырь и приложили подаренный образ к древнему чудотворному образу Божией Матери Вратарница, Покровительницы Афона, с которого и была списана поразившая его икона.
Схиигумен Климент, который передал Иверскую икону
После возвращения в Монреаль Иосиф установил икону в красном углу рядом с имевшимися у него реликвиями. По словам Иосифа, икона впервые за мироточила 24 ноября 1982 года и затем мироточила почти непрерывно в течение 15 лет (1982-1997), за исключением страстных седмиц Великого поста, перед Пасхой. По утверждению очевидцев, святое миро истекало главным образом из рук Девы Марии и Спасителя, а также из звезды, находившейся на плече Богородицы, оно имело сильный аромат роз и его даже собирали в сосуды. Исцеления миром, вес которого за все годы в несколько раз превысил вес самой иконы, были зафиксированы в огромном количестве, в том числе и от неизлечимых болезней.
Бывали также случаи, когда после прекращения истечения оно возобновлялось неожиданным образом. Так, при посещении Бостонского монастыря миро истекало потоками, но затем совершенно иссякло, когда икона была перенесена в ближний приход. По возвращении в монастырь поток возобновился так сильно, что выступил через край. В другом случае после раздачи мира 850 богомольцам икона оказалась сухой, но прибыв на следующий день в приход, где ее ожидала масса верующих, она чудесным образом восстановила мироистечение.
15 лет Муньос возил Монреальскую икону по всему миру. Она побывала в Европе и Америке, в Азии и Новой Зеландии, в Австралии и Африке. И везде Богородица помогала людям. Истекавшее миро собирали в ватки и рассылали верующим — поступало множество сообщений об исцелениях, в том числе от тяжёлых заболеваний, происходивших после молитв и помазываний больных в России, Латвии, Бельгии, Канаде, Швейцарии, Швеции, Бразилии, Аргентине и др. Некоторые из фотографий иконы тоже начинали мироточить. Получив письмо с фотографией и ваткой, пропитанной миром, Александр Солженицын написал Иосифу, что эта икона-целительница, которая исцеляет не тела, а души больных.
В Россию икону ни разу не привозили. Связано это было с тем, что выступавшие против форсирования сближения с Московским патриархатом представители высокопоставленного духовенства РПЦЗ, в том числе её тогдашний первоиерарх митр. Виталий, считали данный визит неуместным.
Об этом сказал сам Брат Иосиф в своем последнем интервью, на вопрос – Почему Икона до сего дня не посетила России? Не послужило бы это на благо православия?, Он ответил: «Думаю, что когда Мироточивая Икона поедет в Россию, наступит Пасха среди лета. Но, как я говорил раньше, чудо Мироточивой Иконы происходит в рамках Церкви. И пока у меня нет благословения Первоиерарха моей Церкви, Церкви, где появилось это чудо после прославления всех Новомучеников Российских, я не могу в Россию поехать против воли Первоиерарха. Это было бы непослушание. А в Церкви не может быть непослушания. Мы не можем тайно поехать в Россию, как тать и разбойник через окно. Мы должны войти в Россию через Царские Врата, которые нам откроют достойные люди» («Русский пастырь». 1997. № 27.).
В ночь с 30 на 31 октября 1997 года Иосиф Муньос был убит в Афинах, а Монреальская Иверская икона бесследно исчезла.
Чудеса, дарованные от Иверской Монреальской иконы
Везде, куда бы ни прибывала эта икона, возрождались любовь и согласие, как, например, в одной общине, где ссорившиеся прихожане вновь обрели путь к молитве и церковному единению. Ее присутствие умножало молитвенный жар до такой степени, что литургии, совершаемые при ней, могут быть сравнимы с пасхальными, столь пламенными в Православной Церкви.
Известны многие случаи возврата людей к посещению храма, исповеди, причастию. Так, одна бедная женщина, узнав о смерти своего сына, готовилась лишить себя жизни, но, тронутая до глубины души при виде чудотворной иконы, раскаялась в своем ужасном намерении и немедленно исповедалась. Благодатное воздействие Пречистой пробуждало и преображало верных, нередко застывших в косном веровании.
Рассказывают, как один старый монах, подойдя к иконе, запел: “Величит душа моя Господа…” – и целебное миро обильно истекло от звезды на плече Богоматери.
Из множества чудес, связанных с Иверской Мироточивой иконой, расскажем лишь о самых известных.
…В Германии заболел неизлечимой болезнью мальчик лет пяти. Родители положили его в больницу, как сами говорили, – “отдали в больницу умирать”. Ребенок ничего не ел и таял как свеча. В это время родителям прислали из Америки ватку, пропитанную миром от Иверской иконы.
В субботу мать взяла эту ватку в больницу и протерла ею все тельце сына, а в Понедельник утром позвонила взволнованная медсестра и сказала: “Произошло невероятное! Ваш мальчик встал с постели и попросил кушать”. Через несколько дней ребенок был совершенно здоров.
…В Лос-Анжелесе в 1991 году, когда икона была в соборе, к ней приложилась согнутая параличом и с трудом передвигавшаяся старая прихожанка. Приложившись, женщина сразу выпрямилась и пошла исцеленная, славя Бога и Его Пречистую Матерь.
…Пожилая француженка пришла на костылях поклониться Иверской Мироточивой.
Помолившись перед чудотворным образом, она уехала. Примерно через неделю эта женщина приехала снова, уже без костылей, и рассказала о своем чудесном исцелении. Добравшись до дома после посещения иконы, она на следующее утро стала подниматься с кровати и хотела, как всегда, взять костыли, без которых обычно не могла встать на ноги, но вдруг почувствовала, что костыли уже не нужны. И с тех пор она ходит спокойно без них.
…В клинике города Винсен, в предместье Парижа, два года лежал 28-летний француз с искалеченной после дорожной аварии ногой. Врачи пришли к заключению о необходимости ампутации. Не знавший Бога, Жан-Луи Жорж (так звали больного) в отчаянии решил покончить жизнь самоубийством.
Ему рассказали о чудотворной иконе Иверской Мироточивой, находившейся тогда в Леснинской женской обители (примерно в ста километрах от Парижа), и он согласился поехать туда.
После молебна у иконы священник взял ватку, смоченную миром, и положил больному под бинты. Но Жан не хотел уходить из церкви и стал просить об исповеди. Священник ответил, что это невозможно, ведь молодой человек не был православным, но потом все же согласился с ним побеседовать. И Жан стал горячо говорить и особенно каяться в своем намерении наложить на себя руки…
Он уехал в тот же день в Париж, а ночью с ноги чудесным образом упали бинты, кожа стала очищаться, исчез гной из ран. Выписываясь из клиники, Жан-Луи сказал, что глубоко уверовал в неведомого ему доселе Бога и взял себе в правило каждое утро читать до трапезы акафист Божией Матери.
…В одну из больниц Бельгии привезли в машине “скорой помощи” какого-то мужчину. Сестра – православная христианка — спросила: “Он умирает?” Ей ответили, что он уже скончался, покончив с собой. Тогда медсестра взяла ватку с миром от Иверской иконы, помазала усопшего и сказала: “Матерь Божия, помоги его душе там, где она находится сейчас”.
Человек открыл глаза, позвал священника и исповедался, покаялся в содеянном. Он прожил еще два дня, но никто из врачей не мог объяснить это чудесное его возвращение к жизни.
…В России четырехлетний мальчик получил сильное ранение. Его маленькую ножку захватила неисправная лестница эскалатора, зубцы которой нанесли глубокую рану. В больнице трудно было без слез смотреть на страдания малыша.
У родных этого мальчика была ватка с миром от Иверской мироточивой иконы. Они горячо молились Божией Матери и смазывали ваткой вокруг раны. К изумлению лечащего врача рана начала заживать, операцию отменили и вскоре мальчика отпустили домой.
По всему христианскому миру разошлись фотографии Иверской иконы с приклеенным к ней кусочком ваты, пропитанным целебным благоуханным миром. Но самое удивительное, что некоторые фотографии иконы тоже мироточат. Это происходит повсеместно – в Америке, в Европе. Мироточат списки Иверской иконы и в России.
24 февраля 1996 года во время всенощного бдения в храме села Нижняя Байгора Воронежской области начала мироточить Иверская икона Богоматери.
Миро истекало потоками: под икону положили белое полотенце, которое впитывало миро. Чудесное истечение мира продолжалось до конца богослужения. А утром 25 февраля, в самый день праздника Иверской иконы истечение мира продолжалось, все так же стекало оно по иконе потоками. 26 февраля мира стало меньше, оно истекало из-под венца, много росинок было и на челе Божией Матери.
На следующий день миро истекало потоками по всей иконе, а 28 февраля вся икона как бы высохла, но из глаз Божией Матери потекли струйки мира. Множество собравшихся видели это чудо, и дивный аромат мира стоял в храме долгое время.
***
Тропарь, гласъ 1:
Отъ святыя иконы Твоея, о Владычице Богородице, мѵро благодатное источила еси обильно, вѣрныя Твоя во изгнаніи сущія утѣшила еси и невѣрныя свѣтомъ Сына Твоего просвѣтила еси. Тѣмже и припадаемъ къ Тебѣ, Госпоже, со слезами: милостива намъ буди въ часъ судный, да некако толикую милость Твою воспріявше, яко презорливи наказани будемъ, но подаждь намъ Твоими молитвами плодъ духовный принести и спаси души наша.
Кондакъ, гласъ 8:
Аще и отечествія земнаго лишеніе попущеніемъ Божіимъ пріиде вѣрнымъ Твоимъ, но явилася еси милостивая Утѣшительница имъ въ чудотворнѣй иконѣ Твоей, отъ неяже и слезы источила еси о нечувствіи сердецъ нашихъ скорбящи, тѣмже и умиленно вопіемъ къ Тебѣ со слезами: небеснаго отечествія врата отверзи намъ толкущимъ, яко благая Вратарница еси, двери райскія вѣрнымъ отверзающая.
Молитва:
О, Преславная Госпоже, Царице небесе и земли, Дѣво Богородице! Предъ честною иконою Твоею нынѣ припадающе, умиленнымъ сердцемъ вопіемъ Тебѣ малое моленіе сіе наше, яко раби неключими есмы, осужденіе пріяти имущіи, но Твоимъ всемощнымъ ходатайствомъ Судіи умилостивленія чающіи. Вѣруемъ и уповаемъ, Владычице, яко не хотяй смерти грѣшныхъ Сынъ Твой ходатайству Твоему внемлетъ, и нынѣ извѣстихомся о семъ чуднымъ знаменіемъ отъ иконы Твоея мѵроточивыя, отъ неяже и исцѣленія обильно источила еси всѣмъ съ вѣрою и любовію къ Тебѣ притекающимъ. Сего ради и вопіемъ Тебѣ со слезами: пощади окаянство наше, прости намъ невѣрность нашу, сокруши гордыни нашея превозношеніе, отжени нечувствіе отъ сердецъ ожесточенныхъ, призри на воздыханіе уныніемъ боримыхъ, уцѣломудри насъ будущаго воздаянія ожиданіемъ. И подаждь, Госпоже, Церкви нашей въ истинѣ неколебимое стояніе и въ любви благое возращеніе, отъ всѣхъ козней бѣсовскихъ и суемудрій еретическихъ покрый насъ и расточенныя вѣрныя собери воедино, да вси на земли православно Тя славящіи и въ небесныхъ чертозѣхъ воспѣти сподобятся всечестное имя Святыя Троицы и Твое милостивное о насъ заступленіе во вѣки вѣковъ. Аминь.
Акаѳистъ Пресвятѣй Богородицѣ ради иконы Ея Иверскія-Мѵроточивыя Монреальскія. >>> (HTML)
***
Вариянты акафиста иконе Б.М.Иверской-Мироточивой Монреальской:
Оригинал в РПЦЗ: «Страннаго и непостижимаго промышления Господня о рабех Его в разсеянии русстем сущих не уразумеша отступницы тайнии, рекшии Благодати Божией в Церкви изгнанной не быти. Ты же, Владычице, чудоточное миро от иконы Твоея источивши, абие злохуление сие всеконечно посрамила еси, верныя же Твоя возвеселила еси, вопиющия о Тебе: Аллилуиа».
Измененный текст в МП: «Странное и непостижимое промышление Господне о рабех Его в разсеянии русстем сущих людие православнии уразумеша, егда Ты, Владычице, чудоточное миро от иконы Твоея источивши, верныя Твоя возвеселила еси, вопиющия о Тебе: Аллилуиа».
Die wahre Orthodoxie ist nicht auf ein bestimmtes Territorium beschränkt, wie zum Beispiel auf Griechenland und die slawischen Staaten, sondern sie erstreckt sich auf alle damals bekannten, im Westen liegenden Länder, so auch auf das Gebiet Helvetiens, der heutigen Schweiz. Die genannten Heiligen lebten und vollendeten ihr heiliges Leben vor dem Jahre 1054, dem Jahre, als das Römische Patriarchat sich eigenmächtig von der wahren Orthodoxie entfernte und durch Einführung von Sonderlehren (Vorrang des römischen Papstes, sowie das Filioque, eine unzulässige haeretische Beifügung) ins Schisma fiel.
+ P. Nilos
Die orthodoxen Heiligen des christlichen Westens (...) gehören genauso zur orthodoxen Kirche wie die östlichen. Sie teilen mit ihren östlichen Geschwistern in ihrem Leben denselben Glauben und dieselbe Spiritualität und zeigen uns genau denselben Weg zum Heil, der den orthodoxen Heiligen auch in der Gegenwart noch eigen ist. Aus diesem Grund suchten die orthodoxen Christen, die ihre Heimat wegen der tragischen Ereignisse der russischen Revolution verlassen mussten, die Verehrung dieser Heiligen wieder zu beleben. Oft waren diese im Westen bereits vergessen und im Osten noch nicht bekannt.
Einer, der sich um diese Wiederbelebung des Gedächtnisses sehr verdient gemacht hat, war der berühmte orthodoxe Bischof Johannes Maximovitch (+1966), der selbst heiliggesprochen worden ist. Zunächst Bischof in Schanghai, leitete er später die Diözesen der Russisch-orthodoxen Auslandskirche in Westeuropa und an der Ostküste der USA. Dank seinem Einfluss nahm und nimmt die Kirche die orthodoxen Heiligen des Abendlandes in den Kalender auf.
Danach führte ein Priester der Gemeinde Lausanne-Vevey das Werk des Hl. Johannes Maximovitch weiter: Ich kann mich immer noch erinnern, wie der spätere Bischof Ambroise von Genf und Westeuropa, damals Priester Pierre Cantacuzène, vor vielen Jahren zusammen mit Dr. Barbara Hein im kleinen Pfarrhaus neben der Kirche Hl. Barbara in Vevey, riesige lederne Folianten studierte. … Der Bischof machte Notizen für das Offizium, das er damals zur Ehre aller Erleuchter Helvetiens schreiben wollte. Gleichzeitig hatte er eine Ikone dieser Heiligen entworfen, die vom Protodiakon George aus der russisch-orthodoxen Kathedrale in Genf geschrieben wurde.
Mit der Genehmigung von Metropolit Vitalij, des Ersthierarchen der Russisch-orthodoxen Auslandskirche, wurde der Text veröffentlicht und der Gottesdienst in Vevey gefeiert.
Claude Lopez-Ginisty
Sie können kurze Lebensbeschreibungungen der Heiligen entweder über die Ikone oder über eine Namensliste aufrufen.
