ORTHODOXY AND ORTHODOX LIFE

DEMETRIOS SKARTSIOUNIS, THEOLOGY PROFESSOR

+

"ORTHODOXY AND ORTHODOX LIFE"

[The speech of the Synodical onset of Church of G.O.C. of Greece on Sunday of Orthodoxy in 2010 at the Cathedral Church of St. John the Baptist (Rouf area of Athens) of Holy Archdiocese of Athens. Still now, It published in two parts (issues 38 & 39) in the journal “Theban Voice" of the Genuine Orthodox Church and it is continued in the follow issue.]

Your Eminence, President of Holy Synod, Holy Metropolitan of Thebes and Livadia Chrysostom
Your Eminence Bishops, Saint Metropolitan Ignatius of Fthiotis and Saint Metropolitan Jacob of Messenia,
Righteous Vicarage,
Righteous monks and nuns,
Dear Brothers in Christ!

I thank for the honor and the blessing to grant me the unworthy the sacred step to develop the sense of both great and so much content of today's celebration, the Sunday of Orthodoxy, and to cry as I can the glory of the Church.

This speech consists of three parts: The first part is brief review of the victorious struggle of Orthodoxy against the persecutors of all kinds and sects. The second part refers to Ecumenism, in this terrible heresy of our time, and a reference to the signed text of the Ravenna of the treacherous agreement between Roman Catholics and New- Calendarists. The third part refers to Orthodox acting, understood in relation to orthodoxy.

I will not talk, Holy Bishops, to provoke tears and emotions and feelings, which evaporate easily, but I will try in simple words to remind the rescue truths of our faith, which every day, particularly during the current day, we have to have in our mind as Orthodox Christians.

Today, we celebrate and thank the Triune God for the triumph of Orthodoxy against the heresy of Iconoclasm, and against all misbelieves and the heresies of the enemies of the Church. This celebration today reminds us the dangers of the Church, the enemies that faced, the persecution that suffered, the heroic struggle, and the victory to preserve the Orthodox faith.

Furthermore, this today's feast reminds us of the debt that we have as Orthodox Christians, to preserve this faith, to experience it to proclaim in our time, as suggest and the Synodical text (of 7th Ecumenical Synod) that we read:
“As the Prophets saw, as the Apostles taught, as the Church keeps this faith, as the teachers confessed the dogmas, as the universe agreed with this belief, so we believe, so we speak, so we teach”.

But what exactly is our Holy Orthodoxy?

Our holy Orthodoxy, as we well know, is a great mystery, is the miracle of miracles, is invention and achievement of the Almighty God, is appeared truth, is the only true path to save the man.
Orthodoxy is the world of Grace, the Church of Christ, faith, which in St. Paul is "Now faith is the substance of things hoped for, the evidence of things not seen" (Heb. XI, 1) Orthodoxy is the divine teachings of our Lord Jesus Christ, which all the people in the world that embraced it, refused parents, children, and their own lives to live forever. Orthodoxy is always what the One, Holy, Catholic and Apostolic Church always believed and believes there and our Lord Jesus Christ, that from the beginning eye contemplated and servants of the Word, the Holy seven Ecumenical Councils, all the group of the God- inspired, holy fathers of us have demonstrated and delivered to us.

For the love and the faith of the Crucified and Risen Lord, clouds of Martyrs, countless saints adorn the spiritual firmament of the Church, because our Holy Orthodoxy is that "this is the alteration of the right hand of the Great (God)" (Ps. UCI ', 11). Orthodoxy is to beat the sheep to the wolves! Yes, the Lord Himself has sent the twelve Apostles to preach the world, as sheep amidst wolves, "Behold I send ye (he foretold them) as sheep in the midst of wolves" (Matthew J, 16).

The arms of the Holy Apostles against all kinds of tyrants, persecutors, enemies of Christians Jews, apostates, numerous visible and invisible enemies, it was the truth of Jesus Christ and only the truth. The Lord said: "therein and thereto I became, I came into the world to witness the truth" (John XVIII, 37). In a word if you want to describe our holy Orthodoxy, we would not find another more successful and matching word from the word TRUTH, indeed the Lord Himself proclaimed: "I am the way and the truth and the life '(John XIV, 6). This truth from the outset had been targeting the homicidal devil as a liar and the father of lies (John VIII, 44). The fight of the devil against the truth of Christ, that is the Church, namely Orthodoxy, has never ceased. The scribes and Pharisees, blinded by hatred for Christ, made the worst crime ever, the crucifixion of Christ. But a surprise awaits them is the resurrection of Christ, the triumph of the Church.

The flooding of the Jewish nation to sink the Church has failed miserably.
Rather than they to engulf the Church of Christ, to suppress the Gospel truth and to destroy our holy Orthodoxy, they sunk themselves and scattered and they crushed as a “potter's ware" (Psalms II, 9). The Devil, raising the brazen head, used against the Church the persecutions, by the use of bloodthirsty tyrants.

Nero and Trajan, and Diocletian and Maximianos tried to uproot the foundation of the Church of Christ, if it was possible, to ruin and the last Christian. Numerous of Martyrs are, red sea their holy blood. But the tyrants disappeared, kings fell. All these kingdoms "and the memorial of those ended in round sound” (Psalms IX, 7). And the Christians multiply riders killed, persecuted increased, in war they pegged, they were brilliant more tempted to virtue.
Then the heretics came against our Holy Orthodoxy.

It is impossible to measure the heretics. Agnostics, Montanistes, Adventists, Manicheans, Arians, Nestorians, Monothelites, iconoclasts, Latinos (of pope), Lutherans, Calvinists, the New- Iconoclasts of our days, and others. And others of them generally blasphemes against God, other against the Father, against the Son- God, other against, other against the Holy Spirit, others against the incarnate divine economy and another against the divine mysteries. However, they all run together and fight the Holy Church.

The heretics are offset and they neutralized by the divinely inspired of Holy Fathers of the seven Ecumenical Councils, and with many local and Pan-Orthodox Synods. The traitors and distorters of the faith could not and they could never destroy the Church because "even the gates of Hell will not win It" (Matt. XVI, 18).

The power and grace of Christ through the Saints like Athanasius, Basil, Cyril, Theodore the Studite, Marcus the Evgenikos (courteous) and the "clouds of Martyrs and the fathers and the zeal of the pious removed all the power of the enemy and brighten Orthodoxy.
Our faith is already sealed, which admitted neither increase nor decrease.

We kept as a priceless treasure (until the last detail of the orthodox Belief) all the ecclesiastical traditions, written or unwritten, that is, what our Lord Jesus Christ gave us, the Apostles, the Holy seven Ecumenical Councils and all that the divines Fathers have demonstrated. All that they have accepted and ratified, and we ourselves are accept and ratify, and all that they as mistakenly aborted and cursed, and we eliminated and demonized, no adding and subtracting nothing. Although, the start of the evil, the snake, that error the universe, the last time, knowing that he has "a little time" (Apocalypse XII, 12), mobilizes all his evil his organs, and all of his wickedness, the enemy and treacherous for us, and he made something unprecedented and unheard of perfidy and God- against. He left aside the tortures, the persecutions, and the assault during the previous series heresies.

So he wore such a mask, to show most "noble". Now he is bringing the "love", the "friendship", the "dialogue". He advertises that it should be forgotten the doctrines, because they divide Christians. For this reason, he tells us, to emphasize what unites us. Love and union, without truth, without Christ. Love that is at the expense of truth. It is the most terrible heresy of all time, the Ecumenism, whereby it is preparing feverishly and is anticipated the religion of the false- Messiah Antichrist, by the absorption and the equation of all heresies with Orthodoxy and the union with the other false- religions.

Ecumenism is the pan- religion of the New Age and spiritual leader the heretic pope. Those Christians who go hand in hand with ecumenists cannot entitle to be called orthodox, as far as Orthodoxy and Ecumenism are two religions diametrically opposed.

It is certainly known and to most indifferent Christian the treacherous agreements between ecumenists pastoralists and the arch- heretic pope. The lifting of anathemas, the recognition of the validity of the sacraments of the papists, the recognition of the papal heretic church as a sister church, and acceptance of the decidedly pope as a “most holy” senior brother bishop is now a fact.

Do not forget the lifting of anathemas and of no- communication between Eastern and Western Church in 1965 was the work of then-“Patriarch" Athenagoras. The pope did his job. Also, the treacherous agreements of Chambésy Switzerland in 1990 and the agreement of Balamand in Lebanon between New- Calendarists and Papists, 1993, that the papists were always orthodox! And there are so many betrayals that cannot be listed.

In 1995, after the common “Liturgy” of Bartholomew with Pope in Rome, they signed a "Joint Declaration" in which "both Churches have the priesthood, mysteries and are sisters Churches” (Orthodox Press, 12/22/1995).

Moreover, by accepting the heretic Circular of 1920 and by the participation in World Council of Churches, the New- Calendarists pastors refused the uniqueness of Orthodoxy, and they included in the category of those who "in naked head" preach heresy.

Do not forget that since 1966, the "patriarchs, beginning with Athenagoras, mention the Pope in diptychs! These Churches were considered as canonical, as the Orthodox, the Papacy, the Anglicanism and Monophytism! (See Athenagoras Kokkinakis, "The confession of Thyatira”, London 197, p. 203, 273 and 283).

Since then all the "patriarchs” did the “Liturgy” and prayed and the together with pope," as it still "Patriarch" Bartholomew concelebrate and pray that now, confessing him as "first in the Church of Christ" and that the pope is "with the same behavior and the same zealous of First- Apostles Peter and Paul”! (“Episkepsis”, 12.15.1977, p. 3-4, and No. 139, 152, 161, 214,) where these are highlighted. The common prayers and the Liturgies of Ecumenists and the pope are endless. And in what sense ecumenists call themselves as orthodox bishops?

But the flock that follows them, how intolerant these Christians to see them to dishonor the Holy Orthodoxy by the shaved Pope and their ecumenist shepherd? How they intolerant to see them often embraced and not shudder?

The betrayal of Orthodoxy began by New- Calendarists by the blasphemous Encyclical of 1920 where for the first time the Orthodox Church officially called "Church of Christ” the assemblies of heretics. For the first time it equated the Orthodoxy with heresy, truth with falsehood, because the sects declared as "venerable Churches of Christ."

It continues with the wrong so-called Pan-Orthodox Conference of 1923, by which upset the whole Orthodox Church. It decided in this lawless Congress to change the calendar and the date of Eastern. Even then, the Russian Orthodox Church had changed over a period the Calendar and the Paschalion (Eastern) , and the Church of Finland officially changed the Calendar and the Paschalion which has changed so far. How, then, is not touched upon the "definition" of the First Ecumenical Council in accordance with the first rule in Antioch. Although they are deposed and they who have changed the Paschalion, but is enough to have "society" with the Church that changed the Paschalion, as do New- Calendarists the Church of Finland.

How they tolerate to listen their "patriarch" to call the sacred canons "wall of shame?" ("Episkepsis", 15 / 6 / 1989).

How they intolerant to hear the "patriarch" to call the saints who fought the heresies of the papacy as "the unfortunate victims of the start of evil serpent" and that they are "already in the hands of the righteous God?" ("Church Truth”, 16/12/1998).

How they intolerant can to see their "patriarch" to give the heretics "Holy Communion", as happened in Ravenna?

Who they still commemorate him when he states unequivocally that "Bible and Quran is the same thing?" ("Orth. Type", 03/15/2002, p. 5).

Was wrong Saint Father Kosmas (of Aetolia) when he said "to curse the Pope?" Was he wrong when he said that "all beliefs are false”? “This truly I understand that only the Orthodox Christian faith is good and holy”?

We will try by the grace of God a short commentary of the shameful and treacherous text of Ravenna to understand the magnitude of the betrayal of ecumenists New- Calendarists, which reverses the entire Orthodox ecclesiology, which signed by "Orthodox" and Catholics, in the theological Dialogue, i.e. (the traitor dialogue) of orthodox and heterodox.

Under this text, it is left no doubt that the unity exists between Eastern and Western Church, and that only minor issues remain to be studied in future, resulting the group means, for example, they are going to study and to analyze in greater depth, that is to be build better, rather than to be rejected, the "Primacy of the Pope!" (Paragraph 45 of the text). So by this slaw and evil ways and the scientific printing, the next time, it will digest well in the mind the union by those New- Calendarists who react yet against the sale of Orthodoxy.

This is the tactic of heretics. After the "orthodox" sat at a table with the papists and bargain Orthodoxy in whole years, they will have a worse. Then, they should not mistake that New- Calendarists are Orthodox. And they should not reassure their conscience because some of them occasionally complain for the betrayal of their shepherds that not year out. The protests are like the barking of dogs. The New- Calendarists are active ecumenists and misbelievers. All agreements so far were signed with the Roman Catholic demonstrate this truth. In order not to exaggerate, we use the words of New- calendarist university professor from a recent paper on the treacherous agreement of Ravenna.

How can stand in orthodox basis, for example, the blasphemous doctrine of "two lungs" of Christ, which was adopted by New- Calendarists? Means it that Christ has as "lungs" Roman Catholicism and the Orthodox Church?

How theological and biblical justification that the term "sister churches", which is accepted by New- Calendarists expresses the relationship between Orthodox Church and Roman Catholic Church? This term implies that there is another church, which is the "mother" of the Church!
The Orthodox patristic tradition, however, knows and teaches that the Church is ONE and that are not many churches even they may be called "Sisters." The Church is universal in the sense of fullness of truth and it life, whose head is Christ himself.

But there is another problem. Roman Catholicism after the schism, not a sister church can be named, but even Church, because it is heretical Christian community, outside the Orthodox Church.

The term, therefore, “sister Churches”, which adopted by New- Calendarists means that the pope is orthodox brother bishop, the first order, and nothing separates them from Roman Catholics.

The text of Ravenna, as a New- calendarist Mr. Professor rule literally, "gives the impression that the unity between the two Churches is exist and now is going to be solved some specific problems encountered in their union" (see recommendation of 20 / 5 / 2009 University Professor Dim. Tselingidis on: "The theological dialogue between the Orthodox and Catholic”). He continues: "The Patristic theology, however, is clear on this issue. That is, theological dialogue with the heretics and consideration and solution of other matters and things before the examination of issues of faith cannot be done. Therefore It must preceded removal of any disagreement as to the faith and then to pursue any research on other things "(St. Gregory Palamas).

As they discuss other matters of secondary importance, means that key issues, namely the dogmatic issues are withdrawn, or are sidelines, and this is the bitter truth. That is confirmed and all the treacherous acts of the past agreements, which were made by the theological dialogue.

The introduction mentioned reference to the Episcopal Prayer of Christ, to justify the unnatural union of two churches “to be everyone one" (John XVII, 21). And it's not nature this unity, because the Roman Catholic dogmatically reject the uncreated nature of deifying grace. Consequently, New- Calendarists as accept and sign these documents, are heretics, because the unrepentant pope never accepted the laying of the uncreated deifying grace. In no text ever convicted novel dogmas of the Roman Catholic doctrines such as the Filioque, the primacy, infallibility, purgatory fire, the immaculate conception, etc. Therefore, New- Calendarists are what the Pope is, so they call the pope brother in Christ and brother bishop and accept the term sister churches and the liturgies of the "patriarch" and Pope publicly, sailing an oceans of happiness.

In paragraphs 2 and 3 of the text reference the common points of the Joint International Commission from 1980 onwards, which are fully accepted by the Orthodox Church, as mentioned namely, the New- Calendarists Ecumenists. The ecumenist bishops say YES to everything.

Also in these paragraphs are suggest that there is clearly a vague hyper- church, which is above the individual churches. But this theory is Protestant, so the text here accepts the blasphemous theory of branches. That is, by this supernatant universal Church (text of the Munich 1982), societies all the local Orthodox Churches and the Roman Catholics as if they are not dogmatic differences. Is this not called Unity?

In paragraphs 5 and 6 for the Synodical system of the Church is accepted that Orthodox and Catholics are members of the One, Holy, Catholic and Apostolic Church.
In paragraph 7, as a logical consequence of the above agreed, the joint text clearly implies that Orthodox and Catholics share the same mysteries.

Paragraph 8 is equally problematic and outrageous for an Orthodox Christian. We reads: "In proclaiming the faith of the Church... the Bishops and it goes on quote from the text of Balamand, paragraph 40: "as the successors of the Apostles, the bishops are responsible for the communion in the apostolic faith ...."

And the concerned New- Calendarists ask perplexed: In which Church proclaim the faith, the bishops? The One World Church of Christ, as they agreed above and in other texts, which includes equally orthodox and heretics? Clearly, yes. This means that the unity is true, as the dogmatic differences between the two churches do not mean anything for the ecclesiological issue, a fact which is presumed that for Ecumenists were removed long time before the seven Holy Ecumenical Synods.

But another question appears here. Who the Roman Catholics are named by the New- Calendarists and remain bishops, successors of the Apostles, when they strongly expressed they are wrong in the dogma of the Church? When they are unrepentant heretics?
Paragraphs 9-11 and 18-33, both sides reaffirmed that the bishops (orthodox and heretics) are considered as bishops of the One Church. And here is confirmed again in writing that the New- Calendarists bishops have become Latin long time ago and conscious Uniates and active ecumenist.

Paragraph 37 refers to the Church dogmatic consciousness of people of God. Also here are equated orthodox and heretics, as the operation of the dogmatic consciousness extended and to heretics "on equal footing."

In paragraph 39 is agreed that Orthodox and Catholics are local churches that are in schism, but both belong to one church or that every one of them is a Church. That is, we have many churches and not ONE.

The most outrageous is written in the 41st paragraph. The International Joint Commission believes the Church of Christ today quotient (i.e. the heretics are parts of the Church) and refers to "the period of the undivided Church” older. But the Church of Christ is one and indivisible, as we know.

As seen from the above, the union of two churches was in a Unite standard, keeping each other's diversity, its traditions, without any agreement of faith in revealed truth and without the pope to repent, which means that New- Calendarists are heretics and current ecumenist.
Pope asks nothing more, as long it was recognized the primacy of him. Moreover, it also said by Cardinal Kasper interviewed in the Athens News Agency, in November 2008. Unity and recognition of the primacy of the Pope and each side retains its customs. UNITA is around its glory.

So it agreed in paragraph 45 about the primacy of the pope (that was accepted), that it should be studied in greater depth" to the next Assembly of the International Joint Commission.

To be continued

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ- PULPIT OF ST JOHN CHRYSOSTOM

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ

«Αιτείτε και δοθήσεται»

Υπάρχουν πραγματικά μερικοί άνθρωποι που είναι φλύαροι και λέγουν ανόητα πράγματα, που ζητούν αυτά και τα παρόμοια από τον Θεό των όλων, για τα αληθινά όμως αγαθά δεν κάνουν κανένα λόγο.
Και τον γιατρό βέβαια δεν τον διδάσκουν τη χρήση ων φαρμάκων οι άρρωστοι, αλλά ανέχονται μόνο όσα τους προσφέρει ο γιατρός, έστω και αν η μέθοδος της θεραπείας είναι επίπονη. Τον κυβερνήτη του πλοίου επίσης δεν τον προστάζουν όσοι ταξιδεύουν, πώς να κρατάει το πηδάλιο και να κατευθύνει το σκάφος, αλλά κάθονται επάνω στα καταστρώματα και ανέχονται τη δική του τέχνη, όχι μόνο όταν οδηγούνται από ευνοϊκούς ανέμους, αλλά και όταν βρίσκονται στον έσχατο κίνδυνο.
Και μόνο στο Θεό, που γνωρίζει πάρα πολύ καλά να μας δίνει ό,τι ακριβώς μας συμφέρει, δεν ανέχονται οι άφρονες να παραχωρούν την ψυχή τους, αλλά ζητούν ως ωφέλιμα και τα ολέθρια, κάνοντας όπως ο άρρωστος, που παρακαλεί τον γιατρό να του δώσει όχι όσα απαλλάσσουν από την αρρώστια, αλλά όσα τρέφουν την ύλη, τη μητέρα της αρρώστιας.
Και βέβαια ο γιατρός δεν θα ανεχθεί την παράκληση του αρρώστου, αλλά και αν ακόμη τον δει να χύνει δάκρυα και να θρηνεί, ακολουθεί την επιταγή της επιστήμης του περισσότερο, παρά λυγίζει από τα δάκρυα του, και την απείθεια αυτή δεν την ονομάζουμε απανθρωπιά αλλά φιλανθρωπία. Γιατί όταν υπακούει στον άρρωστο και του χορηγεί όσα προκαλούν ευχαρίστηση, συμπεριφέρεται σε αυτόν όπως οι εχθροί. Όταν όμως αντιστέκεται στον άρρωστο και πολεμάει την επιθυμία του, συμπεριφέρεται, με ευσπλαχνία και φιλανθρωπία.
Έτσι και ο Θεός, ο γιατρός των ψυχών μας, δεν ανέχεται να δώσει σ’ αυτούς που ζητούν όσα θα αποβούν σε βλάβη τους. Ούτε, βέβαια, οι φιλόστοργοι πατέρες δέχονται να δώσουν μαχαίρια ή κάρβουνα αναμμένα στα πολύ μικρά παιδιά τους που τα επιζητούν γιατί γνωρίζουν καλά ότι μία τέτοια δόση είναι βλαβερή στα παιδιά.

PULPIT OF ST JOHN CHRYSOSTOM

"Ask and it will be given"

There are actually some people who are loquacious and say silly things, asking these and similar from the God of all but for the real property they do not say a word.
And of course, the doctor is not taught the use of the drugs by the sick people, but they tolerate only those that are offered by the doctor, even though the term method of treatment is painful. Also the master of the ship is not ordered by them who travel, how to hold the rudder and steer the boat, but they sit on the decks and put up his own art, not only when they are driven by favorable winds, but when they are at the least risk.
And only to God who knows all too well to give us exactly what is benefit for us, the fools do not tolerate to grant their souls, but they ask as beneficial the destructive, making such as sick people, who beg the doctor to give them not what exempt them from the disease, but what shares the material, the maternal of disease.
Of course the doctor would not tolerate the request of the patient, but even if he see him pouring tears and mourning, he will follow the requirement of science more than he will be bended from the tears, and his defiance we call charity and not inhumane. Because, when he follows the sick and give him what causes pleasure he behaves to him like the enemies. But when he resists to the ill and he fights his wish, he behaves with compassion and charity. So God, the doctor of our souls, does not tolerate giving to those who ask what will become in their failure. Nor, of course, the caring father will not accept to give knives or burning charcoals in very young children who seek them because they are well aware that such a dose is harmful to children.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΚΑΡΤΣΙΟΥΝΗ, ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

«ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ»

[Ομιλία εκφωνηθείσα στην Συνοδική εκδήλωση της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος για την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2010 στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Τιμίου Προδρόμου (Ρουφ) της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Δημοσιεύτηκε , ως τώρα, σε δύο μέρη (τεύχη 38 & 39) στο περιοδικό «Θηβαϊκή Φωνή» της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας και συνεχίζεται η δημοσίευση στο επόμενο τεύχος.]

Σεβασμιώτατε Πρόεδρε της Ιεράς Συνόδου, Άγιε Θηβών κι Λεβαδείας , κ. Χρυσόστομε,
Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς, Άγιε Φθιώτιδος κ. Ιγνάτιε, και Άγιε Μεσσηνίας κ. Ιάκωβε,
Τίμιον Πρεσβυτέριον,
Οσιότατοι Μοναχοί και Μοναχές,
Αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί!

Διά την τιμή και την ευλογία να παραχωρήσετε σε μένα τον ανάξιο το ιερό τούτο βήμα, για να αναπτύξω το νόημα της τόσο σπουδαίας και τόσο μεγάλης σε περιεχόμενο σημερινής εορτής της Κυριακής της Ορθοδοξίας, και να διαλαλήσω ως δύναμαι την δόξα και το μεγαλείο της Εκκλησίας.

Η παρούσα ομιλία αποτελείτε από τρία μέρη: Στο πρώτο μέρος γίνεται σύντομη αναδρομή στο νικηφόρο αγώνα της Ορθοδοξίας κατά των πάσης φύσεως διωκτών της και αιρέσεων. Στο δεύτερο μέρος γίνεται αναφορά στον Οικουμενισμό, στην φοβερή αυτή αίρεση της εποχής μας, καθώς και αναφορά στο υπογραφέν κείμενο της προδοτικής συμφωνίας της Ραβέννας μεταξύ Νεοημερολογιτών και Ρωμαιοκαθολικών. Το τρίτο μέρος αναφέρεται στην Ορθοπραξία, εννοείται σε σχέση με την Ορθοδοξία.


Δεν θα μιλήσω, Άγιοι Αρχιερείς, για να προκαλέσω δάκρυα και συγκινήσεις και αισθήματα, τα οποία ευκόλως εξατμίζονται, αλλά θα προσπαθήσω με λόγια απλά να υπενθυμίσω τις σωστικές αλήθειες της πίστης μας, τις οποίες καθημερινά, όλως ιδιαιτέρως κατά την σημερινή ημέρα, πρέπει ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί να έχουμε υπόψιν μας.

Σήμερα πανηγυρίζουμε και ευχαριστούμε το Τριαδικό θεό για το θρίαμβο της Ορθοδοξίας κατά της πλάνης της Εικονομαχίας, αλλά και εναντίον της πλάνης όλων των αιρέσεων και των εχθρών της Εκκλησίας. Η σημερινή γιορτή μας θυμίζει τους κινδύνους της Εκκλησίας, τους εχθρούς που αντιμετώπισε, τους διωγμούς που υπέστη, τους ηρωικούς αγώνες που διεξήγαγε, αλλά και την νίκη που κατήγαγε προς διαφύλαξη της ορθόδοξης πίστης της.
Παράλληλα, η σημερινή γιορτή μας υπενθυμίζει το χρέος που έχουμε σαν ορθόδοξοι χριστιανοί, την πίστη αυτή να την διαφυλάξουμε, να την βιώσουμε να την διακηρύξουμε στην εποχή μας, όπως μας υποδεικνύει και το Συνοδικό που διαβάστηκε: «Οι Προφήτες ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν… ούτω φρονούμεν ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσωμεν».
Αλλά τί ακριβώς είναι η αγία Ορθοδοξία μας;

Η αγία μας Ορθοδοξία, ως καλώς γνωρίζετε, είναι μέγα μυστήριον, είναι το θαύμα των θαυμάτων, είναι εφεύρημα και κατόρθωμα του παντοδύναμου Θεού, είναι η αποκεκαλυμμένη αλήθεια, είναι η μόνη αληθινή οδός για να σωθεί ο άνθρωπος.

Ορθοδοξία είναι ο κόσμος της Χάριτος, η Εκκλησία του Χριστού, η πίστη, η οποία κατά τον Απόστολο Παύλο είναι «ελπιζομένων υπόστασις πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» (Εβρ. ΙΑ’, 1) Ορθοδοξία είναι θεια διδασκαλία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, την οποία όσοι την ενστερνίσθηκαν αρνήθηκαν κόσμο, γονείς, τέκνα, και την ίδια τους τη ζωή για να ζήσουν αιώνια. Ορθοδοξία είναι πάντα όσα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία πάντοτε πίστευε και πιστεύει και εφαρμόζει, καθώς και ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, οι απ’ αρχής αυτόπτες και υπηρέτες γενόμενοι του Λόγου, οι Άγιες επτά Οικουμενικές Σύνοδοι και άπας ο χορός των θεοπνεύστων μακαρίων πατέρων ημών διατράνωσαν και παρέδωσαν σε μας.

Για την αγάπη και την πίστη του Εσταυρωμένου και Αναστάντος Κυρίου, νέφος αμέτρητο αγίων μαρτύρων κοσμεί το πνευματικό στερέωμα της Εκκλησίας μας, γιατί η αγία μας Ορθοδοξία είναι αυτή «αυτή η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου» (ψαλμ. ΟΣΤ’, 11). Ορθοδοξία είναι να νικούν τα πρόβατα τους λύκους! Ναι, ο ίδιος ο Κύριος απέστειλε τους δώδεκα Αποστόλους Του στο παγκόσμιο κήρυγμα, ως πρόβατα εν μέσω λύκων, «ιδού εγώ αποστέλλω υμάς (τους προείπε ο ίδιος) ως πρόβατα εν μέσω λύκων» (Ματθ. Ι’, 16).
Τα όπλα των Αγίων Αποστόλων εναντίον της πάσης φύσεως τυράννων, διωκτών, χριστιανομάχων εβραίων, αποστατών, αναρίθμητων ορατών και αοράτων εχθρών, ήταν η αλήθεια του Ιησού Χριστού και μόνη η αλήθεια. Ο ίδιος ο Κύριος το είπε: «εις τούτο γεγένημαι και εις τούτο ελύληθα εις τον κόσμον ινά μαρτυρήσω τη αλήθεια» (Ιωάν. ΙΗ’, 37). Με μία λέξη αν θέλαμε να περιγράψουμε την αγία μας Ορθοδοξία, δεν θα βρίσκαμε άλλη πιο επιτυχημένη και ταιριαστή λέξη από την λέξη ΑΛΗΘΕΙΑ, άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος διεκήρυξε: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωαν. ΙΔ’, 6). Αυτήν την αλήθεια ευθύς εξ αρχής, έβαλε στο στόχαστρο ο ανθρωποκτόνος διάβολο, ό ψεύτης και πατήρ του ψεύδους (Ιωάν. Η’, 44). Ο αγώνας του διαβόλου κατά της αλήθειας, του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας, τουτέστιν της Ορθοδοξίας, δεν σταμάτησε ποτέ. Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, τυφλωμένοι από το μίσος για τον Χριστό, προβαίνουν στο απαισιότερο έγκλημα όλων των εποχών στη σταύρωση του Χριστού. Όμως, μεγάλη έκπληξη τους περιμένει, είναι η Ανάσταση του Χριστού, ο θρίαμβος της Εκκλησίας.

Ο κατακλυσμός του εβραϊκού έθνους, για να καταποντιστεί η Εκκλησία, απέτυχε παταγωδώς.
Αντί να καταποντίσουν την Εκκλησία του Χριστού, να καταπνίξουν την ευαγγελική αλήθεια και να αφανίσουν την αγία μας Ορθοδοξία, καταποντίσθηκαν οι ίδιοι και διασκορπίστηκαν και συνετρίβησαν «ως σκεύη κεράμεως» (Ψαλμοί Β’, 9). Ο διάβολος, υψώνοντας την θρασύτατη κεφαλή του, μεταχειρίσθηκε στην συνέχεια εναντίον της Εκκλησίας του διωγμούς, με όργανα αιμοδιψείς τυράννους.

Νέρωνες και Τραϊανοί και Διοκλητιανοί και Μαξιμιανοί προσπάθησαν να εκριζώσουν εκ θεμελίων την Εκκλησία του Χριστού, ει δυνατόν να αφανίσουν και τον τελευταίο χριστιανό. Αμέτρητοι οι μάρτυρες, θάλασσα ερυθρά τα άγια αίματα τους. Και όμως οι τύραννοι αφανίσθηκαν, οι βασιλείς έπεσαν. Και τα βασίλεια αυτών «και το μνημόσυνον αυτών απώλετο μετ’ ήχου» (ψαλμοί Θ’, 7). Οι δε χριστιανοί φονευόμενοι πλήθυναν, διωκόμενοι αυξήθηκαν, πολεμούμενοι στερεώθηκαν, πειραζόμενοι λαμπρύνθηκαν περισσότερο στην αρετή.

Ύστερα ήλθαν οι αιρετικοί εναντίον της Αγίας μας Ορθοδοξίας.
Αδύνατον να μετρήσουμε τους αιρετικούς. Γνωστικοί, Μοντανιστές, Χιλιαστές, Μανιχαίοι, Αρειανοί, Νεστοριανοί, Μονοθελητές, Εικονομάχοι, Λατίνοι, Λουθηρνοί, Καλβινιστές, οι Νεοεικονομάχοι των ημερών μας, και άλλοι. Και άλλος με εξ αυτών βλασφημεί γενικώς εναντίον του Θεού, άλλος εναντίον του Πατρός, άλλος εναντίον του Υιού, άλλος εναντίον του Αγίου Πνεύματος, άλλος εναντίον της ενσάρκου θείας οικονομίας και άλλος εναντίον των θείων μυστηρίων. Όλοι όμως από κοινού κινούνται και πολεμούν την Αγία Εκκλησία του Χριστού.

Οι αιρετικοί εξουδετερώθηκαν και εξουδετερώνονται διά των θεόπνευστων Αγίων Πατέρων με τις επτά Οικουμενικές Συνόδους, ως και με πολλές τοπικές και Πανορθοδόξους Συνόδους. Οι προδότες και οι διαστρεβλωτές της πίστεως δεν μπόρεσαν, ούτε θα μπορέσουν, να αφανίσουν την Εκκλησία καθότι «και πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ΙΣΤ’, 18).
Η δύναμη και η χάρη του Χριστού δια των Αγίων Αθανασίων, Βασιλείων, Κυρίλλων, Θεοδώρων Στουδιτών, Μάρκων Ευγενικών και του «νέφους των μαρτύρων» και πατέρων και του ζήλου των ευσεβών, κατάργησε πάσα την δύναμη του εχθρού και λάμπρυνε την Ορθοδοξία.

Η πίστη μας ήδη επισφραγίστηκε, μη επιδεχόμενη ούτε αύξηση, ούτε ελάττωση.
Εμείς φυλάσσουμε ως ανεκτίμητο θησαυρό, μέχρι ενός ιώτα και μίας κεραίας, πάσα εκκλησιαστική παράδοση, έγγραφον ή άγραφον, δηλαδή, όσα ο ίδιος ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός παρέδωσε, οι Άγιοι Απόστολοι, οι Άγιες επτά Οικουμενικές Σύνοδοι και άπαντες οι θεόπνευστοι άγιοι Πατέρες διατράνωσαν. Όλα όσα δέχτηκαν και επικύρωσαν, και ημείς δεχόμεθα και επικυρώνουμε, και όσα ως πεπλανημένα απέβαλλαν και αναθεμάτισαν, και εμείς αποβάλλουμε και αναθεματίζουμε, ουδέν προσθέτοντας και ουδέν αφαιρώντας. Όμως ο αρχέκακος όφις, ο πλανών την Οικουμένη, τον τελευταίο καιρό, γνωρίζων «ότι ολίγον καιρόν έχει» (Απ. ΙΒ’, 12), επιστράτευσε όλα τα μοχθηρά όργανα του και όλη τη πονηρία του, ο εχθρός και επίβουλος των ημών, και μηχανεύτηκε πράγμα πρωτοφανές και πρωτάκουστο σε δολιότητα και θεομαχία. Άφησε κατά μέρος τα βασανιστήρια, τους διωγμούς και την κατά μέτωπο επίθεση με τις μέχρι τώρα αιρέσεις.

Έτσι φόρεσε προσωπείο τέτοιο, ώστε να φανεί όσο το δυνατόν πιο «ευγενής». Τώρα προβάλλει την «αγάπη», την «φιλία», τον «διάλογο». Διαφημίζει ότι πρέπει να ξεχασθούν τα δόγματα, γιατί αυτά χωρίζουν τους χριστιανούς. Για τον λόγο αυτό, πρέπει, μας λέγει, να τονίσουμε όσα μας ενώνουν. «Αγάπη και ένωση, χωρίς την αλήθεια, χωρίς τον Χριστό». Αγάπη, δηλαδή , σε βάρος της αλήθειας. Είναι η φοβερότερη αίρεση όλων των εποχών, ο λεγόμενος Οικουμενισμός, δια του οποίου προετοιμάζεται πυρετωδώς η πανθρησκεία του αναμενόμενου ψευτομεσσία Αντιχρίστου, δια της αφομοιώσεως και της εξισώσεως της Ορθοδοξίας με τις αιρέσεις και την ένωση των λοιπών ψευτοθρησκειών.

Ο Οικουμενισμός είναι η πανθρησκεία της Νέας Εποχής, πνευματικός δε πλανητάρχης ο αιρεσιάρχης πάπας. Όσοι χριστιανοί συμπορεύονται με τους οικουμενιστές, δεν δικαιούνται να ονομάζονται ορθόδοξοι, καθ’ όσον Ορθοδοξία και Οικουμενισμός είναι δύο θρησκείες εκ διαμέτρου αντίθετες.

Είναι βέβαια γνωστές και στον πλέον αδιάφορο χριστιανό οι προδοτικές συμφωνίες μεταξύ των οικουμενιστών ποιμένων και του αιρεσιάρχη πάπα. Η άρση των αναθεμάτων, η αναγνώριση της εγκυρότητας των μυστηρίων των παπικών, η αναγνώριση της αιρετικής εκκλησίας του πάπα, ως αδελφής εκκλησίας, και η αναγνώριση του αμετανόητου πάπα ως αγιοτάτου πρώτου τη τάξει αδελφού επισκόπου, είναι πια γεγονός.

Μην ξεχνάμε την άρση των αναθεμάτων και της ακοινωνησίας μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας, το 1965, που ήταν έργο του τότε «Πατριάρχη» Αθηναγόρα. Ο πάπας την δουλειά του έκανε. Επίσης, τις προδοτικές συμφωνίες του Σαμπεζύ της Ελβετίας, το 1990, αλλά και την συμφωνία του Μπέλεμεντ του Λιβάνου μεταξύ Νεοημερολογιτών και Παπικών, το 1993, ότι οι παπικοί ήταν πάντα ορθόδοξοι! Και τόσες άλλες προδοσίες που δεν είναι δυνατόν να απαριθμηθούν.

Το 1995, μετά τη συλλειτουργία του κ. Βαρθολομαίου μετά του πάπα στη Ρώμη, υπέγραψαν «κοινή δήλωση» κατά την οποία «έχουν αμφότεραι αι Εκκλησίαι την ιερωσύνην, μυστήρια και είναι αδελφαί Εκκλησίαι» («Ορθόδοξος Τύπος», 22/12/1995).
Άλλωστε δια της αποδοχής της αιρετικής εγκυκλίου του 1920 και της συμμετοχής τους στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, οι Νεοημερολογίτες ποιμένες αρνήθηκαν την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας, και συμπεριλαμβάνονται στη κατηγορία των «γυμνή τη κεφαλή» κηρυττόντων αίρεση.

Μην ξεχνάμε ότι το 1966, οι «πατριάρχες», αρχής γενομένης από τον Αθηναγόρα, μνημόνευαν τον Πάπα στα δίπτυχα! Και θεωρούσαν κανονικές Εκκλησίες, δηλαδή όπως την Ορθόδοξη, τον Παπισμό, τον Αγγλικανισμό και τον Μονοφυτισμό! (βλέπε Αθηναγόρα Κοκκινάκη, «Η ομολογία Θυατείρων», Λονδίνο 197, σελ. 203, 273 και 283.

Έκτοτε συμπροσεύχονταν και συλλειτουργούσαν με τον πάπα όλοι οι «πατριάρχες», όπως εξακολουθεί να συλλειτουργεί και να συμπροσεύχεται ο νυν «πατριάρχης» κ. Βαρθολομαίος, ομολογούντες αυτόν «πρώτονεν τη καθόλου εκκλησία του Χριστού» και ότι είναι ο πάπας «ομότροπος και ομόζηλος των Πρωτοκορυφαίων πέτρου και Παύλου»! («Επίσκεψις», 15/12/1977, σ. 3-4 και Νο 139, 152, 161, 214, όπου τονίζονται αυτά. Οι συμπροσευχές και τα συλλείτουργα των Οικουμενιστών μετά του πάπα δεν έχουν τελειωμό. Και με ποια λογική αυτοαποκαλούνται οι οικουμενιστές επίσκοποι ορθόδοξοι;

Αλλά και το ποίμνιο που τους ακολουθεί, πως ανέχονται οι χριστιανοί αυτοί να βλέπουν να ατιμάζεται η αγία Ορθοδοξία από το γυναικοπρόσωπο πάπα και τον οικουμενιστή ποιμενάρχη τους; Πώς ανέχονται να τους βλέπουν συχνά πυκνά αγκαλιασμένους και δεν ανατριχιάζουν;

Η προδοσία της Ορθοδοξίας από τους Νεοημερολογίτες άρχισε με τη βλάσφημη εγκύκλιο του 1920, όπου για πρώτη φορά η Ορθόδοξη Εκκλησία αποκαλεί επισήμως «Εκκλησία του Χριστού» τα συγκροτήματα των αιρετικών. Για πρώτη φορά εξισώνεται η Ορθοδοξία με τις αιρέσεις, η αλήθεια με το ψεύδος, αφού οι αιρέσεις χαρακτηρίζονται «σεβάσμιες Εκκλησίες του Χριστού».

Συνεχίζεται με το κακώς λεγόμενο Πανορθόδοξο Συνέδριο του 1923, δια του οποίου ανατράπηκε όλη η Ορθοδοξία. Αφού αποφασίσθηκε στο άνομο αυτό Συνέδριο η αλλαγή του Ημερολογίου και του Πασχαλίου. Μάλιστα, τότε, το Ρωσικό Πατριαρχείο άλλαξε για ένα διάστημα το Ημερολόγιο και το Πασχάλιο, και η Εκκλησία της Φιλανδίας άλλαξε επίσημα το Ημερολόγιο και το Πασχάλιο, τα οποία διατηρεί αλλαγμένα μέχρι σήμερα. Πως, λοιπόν, δεν θίχτηκε «ο όρος» της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, σύμφωνα με τον α’ κανόνα της Αντιοχείας. Καθηρημένοι όμως είναι και όσοι δεν άλλαξαν το Πασχάλιο αλλά αρκεί που έχουν «κοινωνία» με την Εκκλησία που άλλαξε το Πασχάλιο, όπως οι Νεοημερολογίτες με την Εκκλησία της Φιλανδίας.

Πώς ανέχονται να ακούν τον «πατριάρχη» τους να αποκαλεί τους ιερούς κανόνες «τείχη του αίσχους»; («Επίσκεψις», 15/6/ 1989).

Πώς ανέχονται να αποκαλεί ο «πατριάρχης» τους, τους αγίους που πολέμησαν τις αιρέσεις του παπισμού, «ατυχοί θύματα του αρχεκάκου οφέως» που ευρίσκονται «ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού»; («Εκκλησιαστική Αλήθεια, 16/12/1998).

Πως ανέχονται να βλέπουν τον «πατριάρχη» τους να προσφέρει στους αιρετικούς την «θεία κοινωνία», ως έγινε στην Ραβέννα;

Πώς εξακολουθεί να τον μνημονεύουν, όταν δηλώνει απερίφραστα ότι «Αγία Γραφή και Κοράνιο είναι το ίδιο πράγμα»; («Ορθ. Τύπος», 15/3/2002, σ. 5).

Είχε άδικο ο Άγιος Πατροκοσμάς όταν έλεγε «το πάπα να καταράστε»; Είχε άδικο όταν έλεγε ότι «όλες οι πίστεις είναι ψεύτικες. Τούτο κατάλαβα αληθινό, ότι μόνο η πίστη των ορθοδόξων χριστιανών είναι καλή και αγία»;

Για να αντιληφθούμε το μέγεθος της προδοσίας των οικουμενιστών Νεοημερολογιτών, θα επιχεισήσουμε με την χάρη του Θεού ένα σύντομο σχολιασμό του επαίσχυντου και προδοτικού κειμένου της Ραβέννας, το οποίο ανατρέπει ολόκληρη την ορθόδοξη εκκλησιολογία και το οποίο υπέγραψαν «Ορθόδοξοι» και Ρωμαιοκαθολικοί, στα πλαίσια του θεολογικού Διαλόγου, δηλαδή (του προδοτικού διαλόγου) «ορθοδόξων» και ετεροδόξων.

Βάσει του κειμένου αυτού, δεν μένει καμιά αμφιβολία ότι η ένωση έχει επιτευχθεί μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας και ότι απομένουν δευτερεύοντα ζητήματα μόνο να μελετηθούν στο μέλλον, που προέκυψαν μ΄σα στην ένωση, όπως για παράδειγμα να μελετηθεί και να αναλυθεί σε μεγαλύτερο βάθος, δηλαδή να εδραιωθεί καλύτερα, αντί να απορριφθεί, το «Πρωτείο του Πάπα»! (παράγραφος 45 του κειμένου). Έτσι με το πες- πες, τα ήξεις αφήξεις και την επιστημονική δια τύπωση, την επόμενη φορά, θα χωνέψουν καλά στο μυαλό τους την ένωση και όσοι Νεοημερολογίτες αντιδρούν -ακόμη- στο ξεπούλημα της Ορθοδοξίας.

Αυτή είναι η τακτική των αιρετικών. Αφού οι «ορθόδοξοι» κάθισαν στο ίδιο τραπέζι με τους παπικούς και παζαρεύουν την Ορθοδοξία επί χρόνια ολόκληρα, αυτά και χειρότερα θα πάθουν. Ας μην απατώνται, λοιπόν, οι Νεοημερολογίτες ότι είναι ορθόδοξοι. Και ας μην καθησυχάζουν την συνείδηση τους, επειδή κατά καιρούς διαμαρτύρονται ορισμένοι απ’ αυτούς για τις προδοσίες των ποιμένων τους, που δεν έχουν σταματημό. Οι διαμαρτυρίες τους μοιάζουν με τα γαυγίσματα των σκύλων. Οι Νεοημερολογίτες είναι εν ενεργεία οικουμενιστές και κακόδοξοι. Όλες οι μέχρι τώρα συμφωνίες που υπέγραψαν με του Ρωμαιοκαθολικούς αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Για να μην θεωρηθεί ότι υπερβάλλουμε, χρησιμοποιούμε τα λόγια Νεοημερολογίτη καθηγητή Πανεπιστημίου από πρόσφατη εισήγηση του σχετικά με την προδοτική συμφωνία της Ραβέννας.

Πώς μπορεί να σταθεί σε ορθόδοξη βάση, για παράδειγμα, η βλάσφημη θεωρία των «δύο πνευμόνων» του Χριστού, την οποία υιοθέτησαν οι Νεοημερολογίτες; Ότι δηλαδή ο Χριστός έχει ως «πνεύμονες», τον Ρωμαιοκαθολικισμό και την Ορθόδοξη Εκκλησία;
Πώς δικαιολογείται θεολογικά και βιβλικά ότι ο όρος «αδελφές Εκκλησίες», τον οποίον δέχθηκαν οι Νεοημερολογίτες, εκφράζει την σχέση μεταξύ Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας; Ο όρος αυτός υπονοεί ότι υπάρχει και άλλη Εκκλησία, η οποία είναι «μητέρα» των Εκκλησιών!

Η ορθόδοξη πατερική παράδοση όμως γνωρίζει και διδάσκει ότι η Εκκλησία είναι ΜΙΑ και ότι δεν μπορεί να υπάρξουν πολλές Εκκλησίες έστω και αν ονομάζονται «αδελφές». Η Εκκλησία έχει καθολικό χαρακτήρα με την έννοια της πληρότητας της αλήθειας και της ζωής της, κεφαλή της οποίας είναι ο ίδιος ο Χριστός.

Όμως εδώ υπάρχει και άλλο πρόβλημα. Ο Ρωμαιοκαθολικισμός μετά το σχίσμα όχι «αδελφή» Εκκλησία δεν μπορεί να ονομασθεί, αλλά ούτε καν Εκκλησία, διότι είναι αιρετική χριστιανική κοινότητα, εκτός της Ορθόδοξης Εκκλησιάς.

Ο όρος λοιπόν, λοιπόν, «αδελφές Εκκλησίες», τον οποίο υιοθέτησαν οι Νεοημερολογίτες σημαίνει κατ’ αυτούς ότι ο πάπας είναι ορθόδοξος αδελφός επίσκοπος, πρώτος τη τάξει, και τίποτα δεν τους χωρίζει από τους Ρωμαιοκαθολικούς.

Το κείμενο της Ραβέννας, όπως αποφαίνεται επί λέξει ο Νεοημερολογίτης κος Καθηγητής Πανεπιστημίου, «δίνει την εντύπωση ότι η ένωση μεταξύ των δύο Εκκλησιών υπάρχει και τώρα πρέπει να διευθετηθούν ορισμένα επιμέρους προβλήματα που προέκυψαν μέσα σε αυτή την ένωση» (βλέπε εισήγηση της 20/5/2009 του καθηγητή Πανεπιστημίου Δημ. Τσελιγγίδη με θέμα: «Ο θεολογικός διάλογος Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών»). Και συνεχίζει: «Η πατερική θεολογία όμως είναι ξεκάθαρη στο θέμα αυτό. Ότι, δηλαδή, θεολογικός διάλογος με τους αιρετικούς και εξέταση και λύση άλλων θεμάτων και πραγμάτων πριν από εκείνη την εξέταση που αφορά στα θέματα της πίστης, δεν μπορεί να γίνει. Πρέπει δηλαδή να προηγηθεί η άρση κάθε διαφωνίας ως προς την πίστη και τότε να ακολουθήσει η οποιαδήποτε έρευνα για άλλα πράγματα» (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς).

Άρα για να συζητούνται άλλα θέματα δευτερεύοντα, σημαίνει ότι τα θέματα τα πρωτεύοντα, δηλαδή τα δογματικά. Έχουν αρθεί ή είναι παραμερισμένα και αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Δηλαδή, επιβεβαιώνεται και στη πράξη όλες οι προδοτικές συμφωνίες του παρελθόντος, οι οποίες έγιναν δια του θεολογικού διαλόγου.

Στην εισαγωγή γίνεται λόγος και αναφορά στην Αρχιερατική Προσευχή του Χριστού, προκειμένου να δικαιολογηθεί η παρά φύση ένωση των δύο εκκλησιών «ίνα πάντες εν ώσιν» (Ιω. ΙΖ’, 21). Και είναι πάρα φύση η ενότητα αυτή, διότι οι Ρωμαιοκαθολικοί απορρίπτουν δογματικώς τον άκτιστο χαρακτήρα της θεοποιού χάριτος. Κατά συνέπεια, οι Νεοημερολογίτες, εφόσον αποδέχονται και υπογράφουν τα κείμενα αυτά, είναι αιρετικοί, διότι ο αμετανόητος πάπας ουδέποτε δέχθηκε της περί ακτίστου της θεοποιού χάριτος. Σε κανένα κείμενο δεν καταδικάσθηκαν ποτέ τα νεοφανή δόγματα των Ρωμαιοκαθολικών, όπως το φιλιόκβε,το πρωτείο, το αλάθητο, το καθαρτήριο πυρ, η άσπιλη σύλληψη κ.λπ. Επομένως, οι Νεοημερολογίτες είναι ό,τι και ο πάπας, γι’ αυτό αποκαλούν τον πάπα αδελφό εν Χριστώ, και αδελφό επίσκοπο, και δέχονται τον όρο αδελφές Εκκλησίες και συλλειτουργούν «πατριάρχης» και πάπας δημοσίως, πλέοντες σε πελάγη ευτυχίας.

Στις παραγράφους 2 και 3 του κειμένου, γίνεται αναφορά στα κοινά σημεία της Μεικτούς Διεθνούς Επιτροπής από το 1980 και εξής, τα οποία γίνονται πλήρως αποδεκτά από την Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως αναφέρεται, δηλαδή, από τους Νεοημερολογίτες Οικουμενιστές. Οι οικουμενιστές επίσκοποι λένε ΝΑΙ σε όλα.

Επίσης, στις παραγράφους αυτές αφήνεται να εννοηθεί σαφώς ότι υπάρχει μία αόριστη υπερεκκλησία, η οποία είναι πάνω από τις επί μέρους Εκκλησίες. Αυτή όμως είναι προτεσταντική θεωρία, άρα στο κείμενο εδώ γίνεται δεκτή η βλάσφημη θεωρία των κλάδων. Δηλαδή, με την υπερκείμενη αυτή παγκόσμια Εκκλησία (κείμενο του Μονάχου 1982), κοινωνούν όλες οι κατά τόπους ορθόδοξες Εκκλησίες, καθώς και οι Ρωμαιοκαθολικοί, ως να μην υφίστανται δογματικές διαφορές. Αυτό δεν λέγεται ένωση;

Στις παραγράφους 5 και 6 για την Συνοδικότητα της Εκκλησίας, γίνεται αποδεκτό ότι Ορθόδοξοι και Ρωμαιοκαθολικοί είναι μέλη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Στην παράγραφο 7, ως λογική συνέπεια των συμφωνηθέντων παραπάνω, το κοινό κείμενο προϋποθέτει σαφώς ότι Ορθόδοξοι και Ρωμαιοκαθολικοί έχουν τα ίδια μυστήρια.
Η παράγραφος 8 είναι επίσης το ίδιο προβληματική και εξοργιστική για έναν ορθόδοξο χριστιανό. Αναφέρει επί λέξει: «Διακηρύσσοντες την πίστιν της Εκκλησίας… οι Επίσκοποι» και συνεχίζει με παράθεση από το κείμενο του Βάλαμο, παράγραφος 40: «ως διάδοχοι των Αποστόλων οι επίσκοποι είναι υπεύθυνοι δια την κοινωνίαν εν τη αποστολική πίστει…».
Και ρωτούν απορημένοι οι ανησυχούντες Νεοημερολογίτες: Ποιας Εκκλησίας διακηρύσσουν την πίστη οι επίσκοποι; Της Μίας Παγκόσμιας Εκκλησίας του Χριστού, όπως συμφώνησαν παραπάνω αλλά και σε άλλα κείμενα, στην οποία μετέχουν ισότιμα ορθόδοξοι και αιρετικοί; Σαφώς, ναι. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι η ένωση είναι γεγονός, αφού οι δογματικές διαφορές μεταξύ των δύο Εκκλησιών δεν σημαίνουν τίποτα από εκκλησιολογική άποψη, γεγονός από το οποίο τεκμαίρεται στην συνέχεια ότι καταργήθηκαν για τους Οικουμενιστές προ πολλού οι Άγιες επτά Οικουμενικοί Σύνοδοι.

Αλλά και άλλο ερώτημα προκύπτει εδώ. Πώς ονομάζονται από τους Νεοημερολογίτες και παραμένουν επίσκοποι, διάδοχοι των Αποστόλων, οι Ρωμαιοκαθολικοί, όταν επίμονα σφάλλουν στο εκπεφρασμένο δόγμα της Εκκλησίας; Ενώ δηλαδή είναι αμετανόητοι αιρετικοί;
Στις παραγράφους 9- 11 και 18- 33, επαναβεβαιώνεται ότι οι εκατέρωθεν επίσκοποι (ορθόδοξοι και αιρετικοί) θεωρούνται ως επίσκοποι της Μίας Εκκλησίας. Και εδώ επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά εγγράφως ότι οι Νεοημερολογίτες επίσκοποι έχουν φραγκέψει προ πολλού και είναι ενσυνείδητοι ουνίτες και εν ενεργεία οικουμενιστές.
Στην παράγραφο 37 γίνεται λόγος για την εκκλησιαστική δογματική συνείδηση του λαούτου Θεού. Και εδώ εξισώνονται ορθόδοξοι και αιρετικοί, αφού η λειτουργία της δογματικής συνείδησης επεκτείνεται και στους αιρετικούς «επί ίσοις όροις».

Στην παράγραφο 39 συμφωνείται ότι Ορθόδοξοι και Ρωμαιοκαθολικοί συνιστούν τοπικές Εκκλησίες που βρίσκονται σε σχίσμα, αλλά αμφότερες ανήκουν στην Μία Εκκλησία ή ότι κάθε μία από αυτές αποτελεί Εκκλησία. Δηλαδή, έχουμε πολλές Εκκλησίες και όχι ΜΙΑ.
Το πιο εξωφρενικό γράφεται στην 41η παράγραφο. Η Μεικτή Διεθνής Επιτροπή θεωρεί την Εκκλησία του Χριστού σήμερα διηρημένη (δηλαδή και οι αιρετικοί είναι κομμάτι της Εκκλησίας) και κάνει λόγο για «την περίοδο της αδιαιρέτου Εκκλησίας» παλαιά. Όμως, η Εκκλησία του Χριστού είναι ΜΙΑ και αδιαίρετος, όπως γνωρίζουμε.

Όπως φαίνεται από όλα τα παραπάνω, η ένωση των δύο Εκκλησιών έγινε κατά ουνιτικό πρότυπο, δηλαδή διατηρώντας η κάθε πλευρά τη διαφορετικότητα της, τα έθιμα της, χωρίς να υπάρχει συμφωνία της πίστεως στην αποκαλυφθείσα αλήθεια και χωρίς να μετανοήσει ο πάπας, που σημαίνει ότι οι Νεοημερολογίτες είναι αιρετικοί και εν ενεργεία οικουμενιστές,
Δεν ζητεί τίποτα παραπάνω ο πάπας, αρκεί που του αναγνωρίσθηκε το πρωτείο του. Άλλωστε, αυτό δήλωσε και ο καρδινάλιος Κάσπερ σε συνέντευξη στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, το Νοέμβριο του 2008. Ένωση, δηλαδή, και αναγνώριση του πρωτείου του πάπα, διατηρώντας η κάθε πλευρά τα έθιμα της. Η ουνία σε όλο όο της το μεγαλείο.

Γι’ αυτό και στην παράγραφο 45 συμφωνείται το πρωτείο του πάπα (που έγινε δεκτό), «αναμένεται να μελετηθεί σε μεγαλύτερο βάθος» στην επόμενη Συνέλευση της Μεικτής Διεθνούς Επιτροπής.

Συνεχίζεται…

ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ *** HOLY NAME- DAYS OF HIERARCH

Από τον πανηγυρικό εορτασμό των ιερών ονομαστηρίων του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Ιακώβου, την 30η Μαΐου 2009 (Ε.Η.) μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Ιακώβου του Ζεβεδαίου. Στην φετινή ιδιαίτερη εορτή του Αρχιερέως λόγω του συνεορτασμού της αναλήψεως του Κυρίου, παραβρέθηκαν οι Άγιοι Αρχιερείς Κοσμάς και Ιγνάτιος, κληρικοί ως και πλήθος πιστών κυρίως από την Μητροπολιτική περιφέρεια του εορτάζοντος Ιεράρχου.

From the solemn celebration of holy Name- day (onomastiria) of Metropolitan of Messinia James, on May 30, 2009 (Orth. Calendar) feast of St. glorious Apostle James the Zebedee. In this year's special celebration of the Hierarch because of the commemorating of the Ascension of the Lord, attended the Saints Metropolitans Cosmas and Ignatius, clergy and many believers in particular of the metropolitan region of Messenia to honor the celebrated Hierarch.

ΕΟΡΤΕΣ & ΠΑΝΗΓΥΡΕΙΣ- HOLY FEASTS OF CHURCHES

Κατά το Σταυροαναστάσιμο διάστημα των μηνών Μαρτίου- Απριλίου πανηγύρισε πλειάδα Ιερών Ναών της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος. Στην παρούσα δημοσίευση περιοριζόμαστε σε ελάχιστες πανηγύρεις που δημοσίευσε το περιοδικό της Εκκλησίας "Θηβαϊκή Φωνή" (τεύχος 39 του 2010).

At the time of Cross- Ressonectional period of the months of March- April celebrated numerous sacred temples of the Genuine Orthodox Church of Greece. This publication is limited to a few fairs that were published in the magazine of the Church "Theban Voice" (issue 39 of 2010).

Από την εορτή του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Μεγάρων Αττικής

On the feast of the Church of the Annunciation in Megara, Attica

Από την λαμπρά πανήγυρη του περικαλλούς Ιερού Ναού Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής Αγαντερού Καρδίτσας. Της ιεράς πανηγύρεως προεξήρχε ο οικείος Ποιμενάρχης των Γ.Ο.Χ., Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Τρίκκης & Σταγών κ. Κοσμάς συμπαραστούμενων υπό των Σεβασμιότατων Μητροπολιτών Φθιώτιδος κ. Ιγνατίου και Μεσσηνίας κ. Ιακωβού με την συμμετοχή πολλών εκατοντάδων Ορθοδόξων πιστών.

On the feast of the glorious beauteous Mary Church of Life-Giving Fountain in Agantero Karditsa. At the service of the holy church celebrated the familiar shepherd of G.O.C., Metropolitan of Trikki & Staga Kosmas with the holy Metropolitans Ignatius of Phthiotis and James of Messenia, involving several hundred of Orthodox believers.

Από την ιερά πανήγυρη της ακμάζουσας Ιεράς Μονής Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου στο Μελισσοχώρι Θήβας. Στην εορτή συμμετείχε μεγάλο πλήθος Ορθοδόξων πιστών και την πανηγυρική Θεία Λειτουργία τέλεσε ο Άγιος Τοποτηρητής Αθηνών και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου, Θηβών κ. Χρυσόστομος.

From the sacred celebration of the thriving Monastery of St. Great- Martyr George in Melissochori, Thebes. In the celebration involved a large number of Orthodox believers and the festal Divine Liturgy was done by the Holy Locum Teenens of Athens and president of the Holy Synod Chrysostom of Thebes.

Από την εορτή του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου στον Αλμυρό Μεσσηνίας. Της εορτής προεξήρχε ο οικείος Ποιμενάρχης, Σεβασμιότατος Μεσσηνίας κ. Ιάκωβος.

On the feast of St. George's Church in Almyros, Messnia. Present at the service of the feast was the familiar shepherd, His Eminence James of Messenia.

Saint Matthieu, archevêque d'Athènes

C'est cette année, le soixantième anniversaire de la dormition de notre Archevêque Matthieu Karpathakis (1861-1950) de bienheuereuse mémoire.

+

+

On peut retracer le cadre de la lutte des Vrais Chrétiens Orthodoxes dans lequel Monseigneur Matthieu mena le bon combat avant de reçevoir sa récomponse lors de sa naissance en ciel.
+
+

Ce rappel servira bien sûr à ceux qui viennent de confesser la Vraie Foi Orthodoxe, mais aussi à ceux qui ne l'ont point encore fait, et qui ont été édifiés par la sainte personnalité de notre bienhereux Père Matthieu.

St. Matthäus, Erzbischof von Athen

Ein Leuchtturm der Orthodoxie in sturmbewegter Zeit der Apostasie Matthaeus Karpathakis, Erzbischof der Kirche der Wahren Orthodxen Christen von Athen und ganz Griechenland. - Eine der wichtigsten Gestalten der Orthodoxen Kirche des 20. Jahrhunderts wurde 1861 in Panethymos Kissamos auf der Insel Kreta als Sohn des Priesters Charalampos Karpathakis geboren. Den Elementarunterricht erhielt er in der Schule des Klosters Chrysopigi Chania, dann am griechischen Gymnasium von Alexandrien. Den theologischen Studien oblag er an der Theologischen Schule des Lebensspendenden Hl.

Kreuzes zu Jerusalem. Zum Priester geweiht vom Patriarchen zu Jerusalem Nikodimos, verrichtete er seine ersten priesterlichen Dienste an der dortigen beruehmten Grabeskirche und zog schliesslich als Priestermoench auf den Hl. Berg Athos, wo er sich in eine Einsiedelei zurŸckzog und als Geistlicher Vater wirkte. Als sodann im Jahre 1924 der sog. neue (paepstliche, gregorianische) Kalender widerrechtlich und in unkanonischer Weise in der Kirche Griechenlands eingefŸhrt wurde, war er zusammen mit anderen Moenchen Gruendungsmitglied der Vereinigung der Glaubenseifrigen Vaeter des Hl. Berges Athos.

In dieser Eigenschaft kam Matthaeus bereits 1924 nach Athen, spaeter 1926 nach Attika, wo er 1927 das beruehmte Frauenkloster der "Einfuehrung der Gottesmutter in den Tempel" gruendete, das damals etwa 400 Schwestern zaehlte. 1934 kam die Gruendung des Maennerklosters von der "VerklŠrung Christi" dazu mit etwa 170 Moenchen. Das Jahr 1935 war ein Markstein insofern, als 3 Hierarchen der griechischen Staatskirche nach abgelegtem oeffentlichem Glaubensbekenntnis zur wahren Orthodoxie und zum alten Kalender zurueckkehrten. Es waren dies die Metropoliten von Dimitrias Germanos, Chrysostomos vormals von Florina (vom Oekumenischen Patriarchat von Konstantinopel) sowie Chrysostomos von Zakynthos. Diese weihten u.a. nach der Wahl durch Klerus und glaeubigem Volk Matthaeus Karpathakis zum Bischof von Vresthenia.

Nachdem aber im Jahre 1937 und darnach alle anderen Bischoefe vom urspruenglich abgelegten Bekenntnis, wonach die Staatskirche von Griechenland schismatisch geworden und der Gnade de Hl. Geistes verlustig gegangen ist, abwichen, blieb Bischof Matthaeus als einziger in den Grenzen von Griechenland lebender rechtglaeubiger Bischof zurŸck. Das fŸhrte dann schliesslich dazu, dass er sich wegen seines hohen Alters im Jahre 1948 genoetigt sah, mit Zustimmung von Klerus und Volk allein in Monochirotonie unter der Anwendung des kanonischen Prinzips der sog. Oikonomia (eine im Einzelfall getroffene Entscheidung gegen die Strenge eines einzelnen kanonischen Rechtssatzes) den Bischofskandidaten Spyridon von Trimithus als Bischof der Wahren Orthodoxen Kirche von Zypern zu weihen, um so die apostolische Nachfolge fŸr seine Kirche zu sichern und weiterzugeben. Mit ihm zusammen weihte er in der Folge zu Bischoefen Andreas (Patras), Dimitrios (Thessaloniki) und Kallistos (Korinth).

Mit ihnen zusammen bildete er eine Hl. Synode , die ihn 1949 zum Erzbischof von Athen und ganz Griechenland waehlte. Er entschlief friedlich im Herrn am 14. Mai 1950 im Kloster der "Einfuehrung der Gottesmutter in den Tempel", wo auch heute seine hl. Gebeine ruhen. Von Gott mit dem Charisma der Vorausschau und der Herzenskenntnis ausgestattet, wirkt er noch heute als Wundertaeter und wird von Klerus und Volk als Bekenner des wahren Orthodoxen Glaubens verehrt.

Sechzig Jahre sind vergangen seit dem seligen Entschlafen des im Herrn heimgegangenen Hl. Vaters Mätthäus Karpathakis (1861-1950), dem Erzbischof von Athen und ganz Griechenlands, der Kirche Christi der Wahren Orthodoxen Christen, des neuen Bekenners und Myronspenders. Ihm gilt unser immerwährendes Gedaechtnis als einem Nachfolger der Apostel, einem Uebermittler der apostolischen Sukzession und Grundpfeiler der Orthodoxie in sturmbewegter Zeit. "Gedenket eurer Vorsteher, die euch das Wort Gottes verkuendet haben, betrachtet das Ende ihres Lebens und ahmt ihren Glauben nach." (Hebr. 13, 7)