Τα στοιχεία προέρχονται από μαρτυρία του π. Κηρύκου Κοντογιάννη. Υπάρχουν και έτερες, διαφορετικές μαρτυρίες από Αγιοταφίτη αδελφό κατά τις οποίες το Κουκούλιο, που φορέθηκε κατά την αλλαγή των Αμφίων από τα λατινικά στα Ορθόδοξα, ήταν του εν Αγίοις Πατρός Ματθαίου, του από Βρεσθένης, Αρχιεπισκόπου Αθηνών. Προς ευλάβεια στον Άγιο Πατέρα Ματθαίο το τοποθέτησε στην κεφαλή του Αγίου Σάββα ο Καθηγούμενος της Βηθανίας, Αρχιμανδρίτης π. Θεοδόσιος. Ο π. Σάββας υπήρξε πνευματικό τέκνο του Αγίου Βρεσθένης Ματθαίου και συνεργάτης του στην ίδρυση των Ιερών Μονών της Κερατέας. Με τα ίδια του τα χέρια εργάστηκε εργασίες στις τότε αναγειρόμενες Μονές. Με την ευλογία του Γεροντά του Αγίου Ματθαίου του τέως Αγιοταφίτη ταξίδεψε στους Αγίους Τόπους για μεγαλύτερη άσκηση. Μαζί του είχε λάβει ως ευλογία το Κουκούλιο αυτό του Αγίου Ματθαίου και ένα μεγάλο βάζο αντίδωρο το οποίο διατηρήθηκε άσηπτο και το κατανάλωνε για δεκαετίες ως ευλογία. Η αγιότητα του Αγίου Ματθαίου, γνωριζόμενη και υπό των Αγιοταφιτών, οδήγησε στην μη ύπαρξη αντιδράσεων της τιμητικής ένδυσης του Κουκουλίου στο λείψανο του Ηγιασμένου Σάββα όπως γίνεται αντιληπτό και πό τους χαρακτηριστικούς κόκκινους σταυρούς σε αυτό.
ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ
ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΜΕ ΤΑ ΑΜΦΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΤΕ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΕΡΑΤΕΑΣ
ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΜΕ ΤΑ ΑΜΦΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΤΕ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΕΡΑΤΕΑΣ
Η Εκκλησία εορτάζει τη
μνήμη του Αγίου Σάββα στις 5 Δεκεμβρίου και επί τη ευκαιρία της εορτής
του θα ήθελα να σας διηγηθώ (ο π. Κήρυκος) ένα θαύμα του Αγίου που μας εξιστόρησε ο
φύλακας του λειψάνου του όσον αφορά τα άμφια που φορεί μέσα στη Λάρνακά
του αυτή τη στιγμή. Μας είπε λοιπόν ο μοναχός, ότι πριν από αρκετά
χρόνια εμφανίστηκε ο Άγιος στον Ηγούμενο της μονής και του ζήτησε να
βρούνε και να του φορέσουν άμφια Ορθοδόξων και με αυτά να κλείσουν για
πάντα τη Λάρνακά του. Ο Ηγούμενος απευθύνθηκε σε ειδικούς και μετά από την κατασκευή τους του τα φόρεσαν, έκλεισαν την Λάρνακα και την σφράγισαν. Ξαναεμφανίζεται ο Άγιος στον ηγούμενο και του λέει: "Σου είπα ότι θέλω άμφια από Ορθοδόξους". Ο ηγούμενος σαστισμένος προσπάθησε να κατανοήσει τι θέλει ο Άγιος και μετά από συμβούλιο που έκαναν οι μοναχοί αποφάσισαν να πάνε σε άλλο μοναστήρι να παραγγείλουν τα άμφια. Και έτσι έγινε. Έκλεισαν πάλι την Λάρνακα αλλά ξαναεμφανίστηκε ο Άγιος και ζητούσε το ίδιο.
Μετά από δυο τρεις προσπάθειες και αφού ο Άγιος δεν αναπαυόταν με τα άμφια που του έραβαν, ο ηγούμενος απευθύνθηκε τελευταία στην Ιερά Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας όπου ζήτησε να κατασκευάσουν εκεί τα άμφια του Αγίου. Οι Μοναχές και με την ευλογία τότε του Αρχιεπισκόπου Ανδρέου έρραψαν τα άμφια του Αγίου με τον χαρακτηριστικό σταυρό (παρακαταθήκη του Αγίου Πατρός Ματθαίου) που τοποθετούν στο μέτωπο του κουκουλίου και στις δύο άκρες του. Αφού λοιπόν, πήραν οι μοναχοί τα άμφια από τους Ορθοδόξους (όπως ζητούσε ο Άγιος) του τα φόρεσαν και από τότε ο Άγιος Σάββας δεν ξαναενόχλησε τον ηγούμενο. Αναπαύεται μέχρι και σήμερα στη Λάρνακά του φορώντας "ρούχα Ορθοδόξων" όπως ζήτησε ο ίδιος με τον χαρακτηριστικό σταυρό στην άκρη του κουκουλίου του, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες.
Αυτού Αγίαις πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς!
Περί της επανακομιδής του ιερού λειψάνου του αγίου Σάββα
Το 1965 έγινε με πανηγυρικές τελετές η επανακομιδή του ιερού λειψάνου του αγίου Σάββα στο μοναστήρι του. Το ιερό λείψανο το είχαν κλέψει οι σταυροφόροι της Α' σταυροφορίας (1096 - 1099) μαζί με πολλά άλλα ιερά λείψανα και το μετέφεραν στη Βενετία όπου και το έθεσαν στον ναό του αγίου Αντωνίνου. Εννέα αιώνες περίπου αργότερα έμελλε να επανέλθει και πάλι ο μεγάλος ασκητής της Ορθοδοξίας στο μοναστήρι που ο ίδιος έκτισε.
Πριν την παραλαβή του ιερού λειψάνου είχαν προηγηθεί μεταξύ του Πάπα της Ρώμης Παύλου στ' και του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Βενεδίκτου συνεννοήσεις για τον καθορισμό αντιπροσωπειών, ημερομηνιών, τελετών και άλλων θεμάτων σχετικών με την παράδοση και την παραλαβή.
Ο Γέρων Σεραφείμ είχε ιδιαίτερη αγάπη και ευλάβεια στον άγιο Σάββα. Εδιηγείτο στα καλογέρια του μετά την επανακομιδή του ιερού λειψάνου τα εξής: «Ο Πάπας», έλεγε «δεν μας έδωσε το ιερό λείψανο, γιατί μας αγαπούσε, αλλά γιατί συχνά εμφανιζόταν σ' αυτόν και τον ενοχλούσε για να επιστρέψει στο μοναστήρι του. Όταν πέθανε ο Πάπας που δεν έλαβε υπ' όψιν του τον Άγιο, εκείνος εμφανίστηκε και πάλι στον διάδοχό του. Αλλά και στον ναό που βρισκόταν το ιερό λείψανό του θησαυρισμένο μέσα σε γυάλινη λάρνακα χτυπούσε το τζάμι, έκανε φασαρίες, τάραζε τους φύλακες και τους Λατίνους μοναχούς».
Παρά τις εκδηλώσεις τιμής και αγάπης εκ μέρους των Λατίνων τόσο στην αντιπροσωπεία όσο και στην Αγιοταφική Αδελφότητα υπήρχε διάχυτη η αμφιβολία εάν οι Δυτικοί απέδιδαν το πραγματικό άγιο λείψανο στην ορθόδοξη αντιπροσωπεία. Όταν η ορθόδοξη αντιπροσωπεία μετά από το μακρύ και κοπιαστικό ταξείδι έφθασε στον ναό του αγίου Αντωνίνου, ο Γέρων Σεραφείμ παρατηρούσε, προς έκπληξη των υπολοίπων, με ιδιαίτερη επιμονή το ιερό λείψανο, σαν να έψαχνε να βρει κάποιο σημάδι που να πιστοποιεί την αυθεντικότητά του. Κάποια στιγμή με έκδηλη χαρά φώναξε στους υπόλοιπους: «Πατέρες, είναι το πραγματικό λείψανο». Πιστοποίησε τη γνησιότητα από το γεγονός ότι έλειπε το ένα από τα δύο μάτια. Γνώριζε ο π. Σεραφείμ από παλαιά συναξάρια της Λαύρας ότι οι μονοφυσίτες στα χρόνια του αγίου Σάββα σε μια διαμάχη που είχαν μαζί του για την ορθή πίστη του είχαν βγάλει το μάτι. Από εκείνη τη στιγμή δεν απομακρύνθηκε από αυτό. Ακόμη και όταν το αεροπλάνο διενυκτέρευσε στην Αθήνα, για να προσκυνήσουν επί του αεροπλάνου οι αναμένοντες αυτό πιστοί, ο Γέρων παρέμεινε μόνος όλη τη νύχτα φύλακας του ιερού λειψάνου, ενώ η υπόλοιπη συνοδεία λόγω του κόπου μετέβη στην Αθήνα για ανάπαυση.
Μετά την αρπαγή του ιερού λειψάνου από το μοναστήρι, οι Λατίνοι στη Βενετία το έντυσαν με ενδύματα Λατίνου ιερέως, ενώ τα χέρια του αγίου Σάββα ήταν σταυρωειδώς επί του στήθους του. Μετά από εννέα περίπου αιώνες, η ακαμψία του σώματος δεν επέτρεπε την αλλαγή της λατινικής περιβολής με τα ράσα του Ορθόδοξου κληρικού, με το πετραχήλι και το μοναχικό σχήμα που είχε φέρει μαζί της η αντιπροσωπεία για τον σκοπό αυτόν.
«Τότε είδαμε τον Γέροντα Σεραφείμ να γονατίζει μπροστά στο ιερό λείψανο και να προσεύχεται για πολύ ώρα. Κάποια στιγμή σηκώθηκε έκαμε μετάνοιες στρωτές και σήκωσε με τα χέρια του τα χέρια του αγίου Σάββα σαν να ήταν χέρια ζωντανού ανθρώπου μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων μας», θυμάται με ακρίβεια μέχρι σήμερα και διηγείται ο Μητροπολίτης Ναζαρέτ. Τότε άλλαξαν τα ενδύματα του αγίου Σάββα και αφού τελείωσαν οι τελετές εκ μέρους των Λατίνων, άρχισε το ταξείδι της επιστροφής.
Σημειώνουμε εδώ και ένα θαύμα το οποίο διηγήθηκε ο Γέρων Σεραφείμ σχετικά με το ιερό λείψανο του αγίου Σάββα που επανακομιζόταν στα Ιεροσόλυμα. Κάποια ορθόδοξη μοναχή, που περίμενε να προσκυνήσει το ιερό λείψανο, επολεμείτο από λογισμούς δυσπιστίας για το αν το ιερό λείψανο, που δόθηκε από τους Λατίνους, ανήκε πράγματι στον άγιο Σάββα. Είδε, μόνη αυτή, το ιερό λείψανο να ανασηκώνει λίγο την κεφαλή, να τη στρέφει προς αυτήν και έπειτα να επανέρχεται στην προτέρα θέση της κατακλίσεως, οπότε εν τρόμω και χαρά απέβαλε την αμφιβολία.
ΠΗΓΗ: Ο ΓΕΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΣΑΒΒΑΪΤΗΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΥΓΔΟΝΙΑ
