ΙΕΡΟ ΚΗΡΥΓΜΑ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

ΙΕΡΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

ΣΤΑΥΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Σταυροαναστάσιμο Πάσχα στην Ιερά Μητρόπολη Γ.Ο.Χ. Θηβών και Λεβαδείας με τον εφημέριο π. Βησσαρίωνα Βάλλιο. Καθεδρικός Ι.Ν. Αγίων Ταξιαρχών Θήβας.

Ο περικαλλής Επιτάφιος του Καθεδρικού Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου & Αγίου Γεωργίου Λάρισας.

Ο Επιτάφιος του περικαλλούς Ιερού Ναού Γενεθλίου της Θεοτόκου της ενορίας Μαρκόπουλου Μεσογαίας.

Ο Επιτάφιος της ενορίας του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Μεγάρων.

Μεγάλη Παρασκευή στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου στο γραφικό κάστρο της Κορώνης.

Ο Επιτάφιος της Ενορίας του Αγίου Δημητρίου στην Οβρυά Πατρών.

Με κατάνυξη ο εορτασμός της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Κυρίου στον Μητροπολιτικό Ι.Ν. Ευαγγελιστού Ματθαίου Μάνδρας, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμά.

Επιτάφιος και Ανάσταση στην Ιερά Μητρόπολη Γ.Ο.Χ. Κοζάνης.

Ιερούργησε ο Σεβ/τος Φθιώτιδος κ. Ιγνάτιος.

Σταυροαναστάσιμο Πάσχα στην Ιερά Μητρόπολη Γ.Ο.Χ. Μεσσηνίας με τον Σεβ/το Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Ιάκωβο.

Μεγάλο Σάββατο στην ιστορική Ιερά Μονή Παναγίας Γαλακτοτροφούσσας (Κακορατζιά) Κύπρου με τον τοπικό ιδιαίτερο εορτασμό που αναπαριστά την κατάλυση του Άδου.  Ιερούργησε ο π. Αθανάσιος

Ανάσταση λαμπροφόρος στον Ι.Ν. Αγίας Παρασκευής Αγναντερού όπου εξυπηρετούνται οι Ορθόδοξοι πιστοί των Τρικάλων και της Καρδίτσας. Ιερούργησε ο Ιερομόναχος π. Ευθύμιος.

Εσπερινός της Αγάπης στη γυναικεία Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Μελισσοχωρίου Θήβας. Συνιερούργησαν οι Παν/τοι Ιερομόναχοι π. Αυγουστίνος και π. Βησσαρίων.

Από την αναστάσιμη πανήγυρη, την Τρίτη του Πάσχα, της ανδρώας Ιεράς Μονής Παναγίας Πορταΐτισσας στον Βαθύλακκο Κοζάνης. Ιερούργησε ο Σεβ/τος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Ιγνάτιος.

Από την πανήγυρη του Ιερού Ναού Παναγίας Πορταϊτίσσης στο Ρίο Πατρών. Ιερούργησε ο Ιερομόναχος π. Αθανάσιος.

CHRIST IS RISEN! TRULY HE IS RISEN!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Christ is Risen! Indeed, He is Risen!- Christus ist auferstanden! Er ist wahrhaftig auferstanden!- Christus is opgestaan! Hij is waarlijk opgestaan!- Kristus het opgestaan! Hom het waarlik opgestaan!- Christus resurrexit! Resurrexit vere!- Cristo è risorto! È veramente risorto!- Le Christ est ressuscité! Vraiment Il est ressuscité!-Cristo ressuscitou! Verdadeiramente ressuscitou!- Hristos a înviat! Adevărat a înviat!- Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado! - Христос Воскресе! Воистину Воскресе! - Христос Воскрес! Воістину Воскрес!- Христос Воскресе! Ваистину Воскресе! - Kristus vstal zmŕtvych! Skutočne vstal!- Chrystus Zmartwychwstał! Prawdziwie Zmartwychwstał! - Krishti u ngjall! Vërtet u ngjall!- Քրիստոս յարեաւ ի մեռելոց՜ Օրհնեալ է յայտնութիւնն Քրիստոսի - Hristós diril-Dí! Hakíkatén diril-Dí! - Si Cristo ay nabuhay! Siya nga ay nabuhay! - KrÍstus tÉlah Bangkit! Benár día têlah Bángkit!- Kristus aq ungwektaq! Pichinuq ungwektaq! - ハリストス復活！実に復活 - Kristo Amefufukka! Kweli Amefufukka! - ქრისტე აღსდგა! ჭეშმარიტად აღსდგა! - Kristus nousi kuolleista! Totisesti nousi! - Krisztus feltámadt! Valóban feltámadt! 

TOY EN ΑΓIΟIΣ ΠΑΤΡΟΣ HMΩN ΙΩΑΝΝΟΥ  TOY  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΛΟΓΟΣ  ΣΤΗΝ  ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ας εορτάσουμε την εορτή αυτή τη μεγίστη και λαμπρά, κατά την οποία ανέστη ο Κύριος. Κι ας την εορτάσουμε με φαιδρότητα μαζί και θεοσέβεια. Ανέστη ο Κύριος και ανέστησε μαζί του και την οικουμένη. Αμάρτησε ο Αδάμ και πέθανε. Ο Χριστός δεν αμάρτησε, αλλά πέθανε. Και ανέστη κατόπιν, σπάζοντας του θανάτου τα δεσμά. Πρωτοφανές και παράδοξο πράγμα. Εκείνος αμάρτησε και πέθανε. Αυτός δεν αμάρτησε και πέθανε. Γιατί; Για να μπορέση εκείνος που αμάρτησε και πέθανε να γλυτώση από τον θάνατο χάριν εκείνου που δεν αμάρτησε αλλά πέθανε.

Ένας οφείλει πολλά και μην έχοντας να πληρώση, μένει στη φυλακή. Άλλος δεν οφείλει τίποτε και καταβάλλει για τον πρώτο και πετυχαίνει την άπόλυσί του. Αυτό συνέβηκε με τον Αδάμ. Χρωστούσε ο Αδάμ, δεν είχε να πληρώση και ήταν δέσμιος του διαβόλου. Δεν χρωστούσε τίποτε ο Χριστός, ούτε ήταν κάτω από την εξουσία του διαβόλου, αλλά μπορούσε να πληρώση. Ήλθε, πλήρωσε με τον θάνατό του για εκείνον που δεσμευόταν από τον διάβολο, για να απολύση τον κρατούμενο.

Είδες της αναστάσεως τα κατορθώματα; Διπλό θάνατο πεθάναμε εμείς και διπλή άρα περιμένουμε τώρα ανάστασι. Εκείνος απλό θάνατο πέθανε, κι έτσι, απλή ανάσταση αναστήθηκε. Πώς; Θα σας το εξηγήσω. Πέθανε ο Αδάμ και κατά το σώμα και κατά την ψυχή. Πέθανε και με την αμαρτία και με την φύσι. Η  αν ήμερα φάγητε από του ξύλου, θανάτω αποθανείσθε. Δεν πέθανε όμως την ίδια μέρα με την φύσι, αλλά μονάχα με την αμαρτία. Ο ένας ήταν θάνατος της ψυχής, ο άλλος, ο δεύτερος, ήταν θάνατος του σώματος. Κι όταν ακούσης θάνατο της ψυχής, μη νομίσης ότι πεθαίνει η ψυχή. Η ψυχή είναι αθάνατη. Ο θάνατος της ψυχής είναι η αμαρτία και η αιωνία κόλασις. Γι' αυτό κι ο Χριστός λέγει: Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και  σώμα απολέσαι εν γεένη. Ό,τι χάνεται, υφίσταται, αλλά ξεφεύγει από τ η ματιά εκείνου που το απώλεσε. Όπως έλεγα, λοιπόν, διπλός είναι ο θάνατος σε μας. Επομένως και διπλή πρέπει να είναι η ανάστασίς μας. Στον Χριστό ήταν απλός θάνατος. Διότι ο Χριστός δεν αμάρτησε. Αλλά και ο απλός θάνατός του για μας συνέβη. Δεν χρωστούσε να τον υποστή Εκείνος. Διότι δεν ήταν ένοχος αμαρτίας, άρα ούτε και θανάτου.. Γι' αυτό Εκείνος μεν ανέστη την ανάστασι την από απλό θάνατο. Ενώ εμείς, έχοντας πεθάνει διπλό θάνατο, διπλή ανάστασι έχουμε. Μια φορά αναστηθήκαμε χθες από την αμαρτία. Ταφήκαμε μαζί του στο βάπτισμα και εγερθήκαμε μαζί του μες από το βάπτισμα. Η μία, λοιπόν, είναι αυτή η ανάστασις, δηλαδή η απαλλαγή από τα αμαρτήματα. Η δε ανάστασις η δεύτερη είναι εκείνη του σώματος. Μας χάρισε τη σπουδαιότερη, ας περιμένουμε λοιπόν και την λιγώτερο σπουδαία. Η πρώτη είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δεύτερη. Διότι πολύ σπουδαιότερο είναι να απαλλαγή κανείς από την αμαρτία, παρά να αναστή σωματικά. Το σώμα έπεσε, διότι αμάρτησε. Επομένως, αν αιτία της πτώσεως είναι η αμαρτία, αιτία της αναστάσεως θα είναι η απαλλαγή από την αμαρτία. Αναστηθήκαμε, λοιπόν, τη μεγαλύτερη ανάστασι, έχοντας ρίξει από πάνω μας τον χαλεπό θάνατο της αμαρτίας και ξεντυθή το παλαιό ιμάτιο. Ας περιμένουμε λοιπόν και τη μικρότερη. Αυτή την πρώτη ανάστασι αναστηθήκαμε εμείς από καιρό, όταν βαπτισθήκαμε.

Και όσοι καταξιώθηκαν να βαπτισθούν απόψε, αυτά τα καλά πρόβατα. Προχθές ο Χριστός σταυρώθηκε, αλλά αναστήθηκε χθες τη νύκτα. Και αυτοί προχθές ήταν ακόμη δέσμιοι στην αμαρτία, αλλά αναστήθηκαν μαζί του. Εκείνος κατά το σώμα πέθανε και κατά το σώμα ανέστη. Αυτοί κατά την αμαρτία ήταν νεκροί και ελευθερώθηκαν κι αναστήθηκαν από την αμαρτία. Η γη, αύτη την εποχή, ρόδα και γιούλια και τα λοιπά άνθη μας δίνει. Και τα δροσερά νερά ρέουν με περισσότερη φαιδρότητα στα λιβάδια. Μη θαυμάσης αν από τα νερά βλάστησαν άνθη. Η γη, όχι από μόνη της, αλλά με το πρόσταγμα του Δεσπότη ντύνεται τη χλόη. Και στις αρχές τα νερά έβγαλαν ζώα κινούμενα. Λέγει η Γραφή: ε ξ α γ α γ έ τ ω   τα ύδατα ερπετά ψυχών ζωσών και το πρόσταγμα έγινε πραγματικότης και εκείνη η άψυχη ύλη έβγαλε ζωντανά όντα. Έτσι και τώρα εξαγαγέτω τα ύδατα όχι ερπετά ζωντανά, άλλα πνευματικά χαρίσματα. Έβγαλαν τότε τα νερά ψάρια χωρίς λογικό και άφωνα, έβγαλαν τώρα ψάρια λογικά και πνευματικά, ψάρια που τα έπιασαν οι απόστολοι. Διότι τους είπε: Δ ε ύ τ ε και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων. Και εννοούσε αυτό το είδος αλιείας. Καινούργιος πραγματικά της αλιείας ο τρόπος. Οι ψαράδες βγάζουν από τα νερά, εμείς μπάσαμε στα νερά και έτσι ψαρέψαμε. Υπήρχε κάποτε και στους ιουδαίους η κολυμβήθρα. Άκου τι δύναμι είχε εκείνη η κολυμβήθρα, για να δης την ιουδαϊκή φτώχεια, για να μάθης τον πλούτο της Εκκλησίας. Κολυμβήθρα με νερό ήταν και κατέβαινε ο άγγελος εκεί και τάρασσε τα ύδατα. Ύστερα, μετά το τάραγμα των υδάτων, έπεφτε μέσα ένας από τους αρρώστους και γινόταν καλά. Ένας μονάχα κάθε χρόνο γινόταν καλά και ευθύς ξοδευόταν όλη η χάρις, όχι από φτώχεια εκείνου που την παρείχε, αλλά από την αδυναμία εκείνων που τη δέχονταν. Κατέβαινε, λοιπόν, ο άγγελος στην κολυμβήθρα και ετάρασσε το νερό και γινόταν καλά ένας. Κατέβηκε ο Δεσπότης των αγγέλων στον Ιορδάνη και ετάραξε το νερό και όλη την οικουμένη θεράπευσε. Έτσι, στην πρώτη περίπτωσι, ο δεύτερος που έμπαινε στα νερά μετά τον πρώτο, δεν γινόταν καλά. Διότι οι ιουδαίοι, που έπαιρναν αύτη τη χάρι, ήταν αδύνατοι και φτωχοί. Ενώ στην προκειμένη περίπτωσι, μετά τον πρώτο ο δεύτερος, μετά τον δεύτερο ο τρίτος, μετά τον τρίτο ο τέταρτος. Δέκα, είκοσι, εκατό, χίλιους, χίλιες χιλιάδες, όλη την οικουμένη αν βάλης στην κολυμβήθρα, η χάρις δεν σώνεται, δεν εξαντλείται η δωρεά, δεν λερώνονται τα νάματα.

Καινούργιος τρόπος καθάρσεως· διότι δεν είναι σωματικός. Τα σώματα όταν είναι πολλά, τα νάματα καταντούν να βρωμίσουν. Ενώ εδώ  όσοι περισσότεροι πλύνονται, τόσο  καθαρώτερα γίνονται. Είδες όγκο δωρεάς; Φύλαξε αυτή τη μεγάλη δωρεά, άνθρωπε. Δεν έχεις δικαίωμα να ζης αδιάφορα. Βάλε στον εαυτό σου νόμο με κάθε ακρίβεια.  Αγώνας είναι μπροστά σου και παλαίσματα. Και ο αγωνιστής από όλα κάνει εγκράτεια, θέλεις να σου δείξω ένα τρόπο άριστο και ασφαλή για να πετύχης τη νίκη; Εκείνα που φαίνονται αδιάφορα και αντιθέτως κυοφορούν την αμαρτία, ας τα βγάλουμε από τη σκέψι μας. Υπάρχουν αμαρτωλά πράγματα, και πράγματα όχι αμαρτωλά, αλλά που γίνονται αιτία να αμαρτήση κανείς. Λόγου χάριν, το γέλοιο δεν είναι αυτό καθεαυτό αμάρτημα, γίνεται όμως αμάρτημα αν βγη από τα όρια. Διότι από το γέλοιο έρχονται οι αστειότητες, από τις αστειότητες η αισχρολογία, από την αισχρολογία οι αισχρές πράξεις κι από τις αισχρές πράξεις η κόλασις και η τιμωρία. Βγάλε, λοιπόν, μια και καλή τη ρίζα, για να γλυτώσης απ’ όλο το κακό. Διότι αν φυλαγόμαστε από τα αδιάφορα, ποτέ δεν θα πέσουμε στα απαγορευμένα. Έτσι σε πολλούς φαίνεται αδιάφορο πράγμα το να κυττάζουν τις γυναίκες, αλλ’ από αυτό γεννιέται η ακόλαστη επιθυμία, από την επιθυμία η πορνεία κι από την πορνεία πάλι η κόλασις και η τιμωρία. Έτσι, το να διασκεδάση κανείς λίγο στο τραπέζι φαίνεται όχι φοβερό πράγμα κι όμως απ’ αυτό γλυστρά κανείς στη μέθη και στις αναρίθμητες κακές συνέπειες της μέθης.  Ας ξερριζώσουμε, λοιπόν, από παντού τις αρχές της αμαρτίας.

Γι' αυτό διαρκώς, κάθε μέρα, τρέφεσθε με τα κήρυγμα. Γι' αυτό συνέχεια όλες τις μέρες σας συναθροίζουμε, παραθέτοντάς σας πνευματικό τραπέζι και κάνοντας σας ν’ απολαμβάνετε τα θεία λόγια, αλείφοντας την. ψυχή σας με το λάδι του κηρύγματος που της είναι απαραίτητο για να αθλή και οπλίζοντάς σας εναντίον του διάβολου. Διότι αγριώτερα τώρα σας επιτίθεται. Όσο μεγαλύτερη η δωρεά τόσο μεγαλύτερος και ο πόλεμος. Αν μέσα στον παράδεισο είδε μονάχα ένα άνθρωπο ο διάβολος και δεν τον ανέχθηκε, πώς τι ανεχθή τόσους στον ουρανό, πες μου; Εξαγρίωσες το θηρίο αλλά μη φοβηθής. Μεγαλύτερη δύναμι πήρες, μάχαιρα ακονισμένη. Μ' αυτή να κεντήσης τον όφι. Γι' αυτό ο Θεός τον άφησε να εξαγριωθή εναντίον σου, για να λάβης έτσι πείρα της δυνάμεως που απόκτησες. Κι όπως ένας καλός προπονητής παίρνει τον ακάθαρτο, εξαντλημένο κι αμελημένο αθλητή και αφού του αλείψη με λάδι το κορμί, αφού τον γυμνάση, αφού τον ξανακάνη εύρωστο, υστέρα δεν τον αφήνει σε ησυχία,  αλλά τον σπρώχνει στο στάδιο για ν' αγωνισθή και να λάβη έτσι πείρα της δυνάμεως που απόκτησε, το ίδιο έκαμε και ο Χριστός.

Μπορούσε να ξεκάμη μονομιάς τον εχθρό. Αλλά για να μάθης εσύ την υπερβολή της χάριτος, το μέγεθος της πνευματικής δυνάμεως, που έλαβες με το βάπτισμα, σας αφήνει και τους δυο να πιάνεσθε μέση με μέση, επιφυλάσσοντας σε σένα πολλούς στεφάνους. Γι' αυτό κάθε μέρα, όλη την εβδομάδα, αδιάκοπα διδάσκεσθε, για να πάρετε ακριβή γνώσι για όλα τα καθέκαστα της πάλης. Ακόμη και ως γάμος πνευματικός μπορεί να θεωρηθή ό,τι ήδη έγινε. Και στους γάμους επί επτά μέρες μένει κλειστή η παστάδα. Γι' αυτό κι εμείς επί επτά μέρες σας καθοδηγούμε πώς να συμπεριφέρεστε στους νυμφικούς θαλάμους. Αλλά στους γάμους, μετά την πάροδο των επτά ημερών, ανοίγει η παστάδα. Ενώ εδώ όσο θέλεις μένεις στη νυμφική απόλαυσι. Στους γάμους τους άλλους η νύμφη ύστερα από τον πρώτο και τον δεύτερο μήνα δεν είναι το ίδιο ποθητή στον γαμπρό. Εδώ όμως συμβαίνει το αντίθετο. Όσο περνά ο καιρός, τόσο θερμότεροι οι έρωτες του νυμφίου, τόσο γλυκύτεροι οι εναγκαλισμοί, τόσο πνευματικώτερη η συνουσία, αν γρηγορούμε και νήφουμε. Έπειτα· στα σώματα, μετά τη νεότητα, έρχονται τα γηρατειά. Εδώ, μετά τα γηρατειά, η νεότης, και μάλιστα νεότης που δεν έχει τέλος αν θέλουμε. Μεγάλη η χάρις, αλλά θα είναι αφθονώτερη αν το θελήσουμε. Και ο Παύλος μέγας ήταν όταν βαπτιζόταν, αλλά πολύ μεγαλύτερος έγινε υστερότερα, όταν κήρυττε και έρριχνε σε σύγχυση τους ιουδαίους. Κατόπιν αρπάχθηκε στον παράδεισο, στον τρίτο ανέβηκε ουρανό. Ώστε μπορούμε κι εμείς, αν θέλουμε, να αυξηθούμε , και τη χάρι που λάβαμε με το βάπτισμα να τη μεγαλώσουμε. Και μεγαλώνει με τα καλά έργα και γίνεται έτσι λαμπρότερη και φαιδρότερο φως στον νυμφώνα και θ’ απολαύσουμε τ’ αγαθά που περιμένουν όσους τον αγαπούν.  Τα οποία είθε σε όλους μας να δοθούν, χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μεθ’ ου τω Πατρί  και τω Αγίω Πνεύματι δόξα και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

(Απόδοσις  Βασ. Πέντζα, Κιβωτός, Απρίλιος 1953, ΑΦ 16)

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ Γ.Ο.Χ. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

Με λαμπρότητα εορτάστηκε η Θεομητορική εορτή του Ευαγγελισμού της Κυρίας Θεοτόκου στην Καλαμάτα όπου τιμάται ιδιαιτέρως η χαρμόσυνη εορτή στην εορτάζουσα Ιερά Μονή Παναγουλάκη. Εφέτος, λόγω εργασιών στην ιστορική Μονή, ο Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Ιάκωβος προέστη στις ιερές ακολουθίες και στη Θεία Λειτουργία σε ετέρα Ιερά Μονή της μεσσηνιακής πρωτεύουσας, βοηθούμενος υπό του Ιεροδιακόνου π. Χριστοφόρου. Ακολούθησε εόρτια εκδήλωση των παιδιών της Μητροπόλεως Μεσσηνίας για την απελευθέρωση του 1821 από τον τουρκικό ζυγό.

ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ Γ.Ο.Χ. ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ

Πανηγύρισε με κατάνυξη και ευλάβεια ο ιστορικός Ιερός ενοριακός Ναός της Παναγίας Ευαγγελίστριας στην Πεύκη Αττικής. Για την ιερά πανήγυρη μετέβη ο οικείος Μητροπολίτης, Σεβ/τος Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμάς βοηθούμενος υπό του Ιεροδιακόνου π. Αθανασίου. Μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία τελέστηκε η λιτάνευση της ιερά εικόνας του Ευαγγελισμού και ακολούθως διανεμήθηκαν το αντίδωρο και ευλογίες προς τους πιστούς.

«Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται...»

Λόγος Πανηγυρικὸς στὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου Μαρίας

Επισκόπου Κερνίτζης και Καλαβρύτων Ἠλία Μηνιάτη (+1714)

 «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου».

Ὤ, βάθος ταπεινώσεως, ποὺ μᾶς ἀνεβάζει στοὺς οὐρανούς! Ὤ, θαυμαστὴ δύναμη μίας παρθένου Κόρης, ποὺ μὲ ἕνα: «γένοιτο» κάνει τὸν Θεὸ καὶ ἀλλάζει μὲ τὴ γῆ τὰ ἀστέρια! Μά, γιὰ ποιὸ λόγο πανακήρατη Κόρη, θεόσοφη Μαριάμ, τώρα, ποὺ ὑψώθηκες σὲ τόση μεγαλειότητα καὶ τιμή, πέφτεις σὲ τόση ταπείνωση; Τάχα δὲν ἔπρεπε νὰ δοξαστεῖς, τώρα ποὺ ἔγινες δοχεῖο χωρητικὸ τῆς Θεότητας καὶ θρόνος ἡλιοστάλακτος τοῦ Βασιλέως τῆς δόξας; Ἐσὺ τώρα εἶσαι Μητέρα Θεοῦ, καὶ πῶς ὀνομάζεσαι δούλη Κυρίου; «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου». Ἀλλά μοῦ φαίνεται εὔλογο νὰ μοῦ ἀπαντᾶ ἡ Παρθένος. Ἐπειδὴ σὲ αὐτὴν κατοικοῦσε ὁ Κύριος, ποὺ «ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν», σωστὰ ταπεινώθηκε καὶ ξέροντας πὼς «ἐγγὺς Κύριος τοῖς συντετριμμένοις τῇ καρδίᾳ», ἔπρεπε νὰ ἑτοιμασθεῖ μὲ κάθε ταπείνωση, γιὰ νὰ δεχθεῖ τὸν θεῖο Λόγο.

Ὁ Ἀπελλῆς, ἐκεῖνος ὁ περίφημος ζωγράφος, πού, ὅσες ἔκανε εἰκόνες ἦταν θαυμαστές, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, μὲ ὀμορφιὰ καὶ ἐπιμέλεια ζωγράφισε ἕνα στάχυ καὶ ἐπάνω σ’ αὐτὸ μία περιστερά, ποὺ ἡ ἴδια φύση κοκκίνισε νικημένη ἀπὸ τὴν τέχνη. Ὅμως περισσότερη κατηγορία, παρὰ τιμὴ προξένησε τοῦ Ἀπελλῆ αὐτὴ ἡ θαυμαστὴ ζωγραφιὰ ἐπειδή, ὅσοι τὴν ἔβλεπαν, ἀντὶ νὰ θαυμάζουν τὴν ὀμορφιὰ τῶν χρωμάτων, τὴ συμμετρία τῶν γραμμῶν, τὸν κατηγοροῦσαν λέγοντας: δὲν εἶναι δυνατὸν ἕνα μικρὸ στάχυ, ὀρθό, νὰ βαστάζει μία περιστερά, δίχως νὰ γέρνει ἀπὸ τὸ βάρος· «οὐχ οἶόν τε ἄσταχυν ἀκλινῆ βαστάζειν περιστεράν». Στάχυ φθαρτό, χορτάρι τῆς γῆς εἶναι ὁ ἄνθρωπος «ἄνθρωπος ὡσεὶ χόρτος», περιστερὰ εἶναι τὸ πανάγιο Πνεῦμα· «καὶ εἶδε τὸ Πνεῦμα ὡσεὶ περιστερὰν καταβαῖνον ἐπ’ αὐτόν».

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος στέκει ὀρθὸς καὶ σοβαρὸς μὲ τὴν ὑπερηφάνεια, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ στέκει σ’ αὐτὸν ἡ χάρις τοῦ παναγίου Πνεύματος, ἐπειδὴ «ἀκάθαρτος παρὰ Κυρίῳ πᾶς ὑψηλοκάρδιος». Γι’ αὐτὸ λοιπὸν ἡ πανάμωμη Κόρη, ὅταν ἄκουσε ἀπὸ τὸν ἄγγελο ὅτι: «Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σέ», σωστὰ ἀπάντησε μὲ πολλὴ ταπείνωση· «ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου» καὶ μὲ αὐτὰ τὰ γλυκὰ λόγια, σὰν μὲ χρυσὴ ἁλυσίδα, τράβηξε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει κανένας, τὸν μετέφερε ἀπὸ τὸν κόλπο τοῦ Πατρὸς στὰ παρθενικὰ καὶ ἀμόλυντα σπλάγχνα της.

Ὁ ἴδιος Θεός, μὲ τὸ στόμα τοῦ Προφητάνακτος Δαυίδ, λέει: «τὰ λόγια σου ὑπὲρ μέλι τῷ στόματί μου, αὐτὰ μὲ ὁδήγησαν καὶ εἵλκυσαν εἰς ὅρος ἅγιόν σου». Ὅρος δὲν εἶναι ἄλλο, παρὰ ἡ ἁγιασμένη κοιλία τῆς Θεομήτορος. Τὸ ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος Δαυίδ: «τὸ ὅρος, ὁ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς κατοικεῖν ἐν αὐτῷ». Καὶ ὁ Ἀββακοὺμ λέει· «ὁ Θεὸς ἀπὸ Θαιμᾶν ἤξει καὶ ὁ ἅγιος ἐξ ὅρους κατασκίου δασέος».

Αὐτὸ τὸ ἀπόκρυφο μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας, προεικόνιζαν «οἱ τύποι καὶ τὰ αἰνίγματα καὶ αἱ ρήσεις» τῶν πνευματοφόρων πατέρων καὶ Προφητῶν. Αὐτὸ προμήνυε ἡ βάτος, ποὺ εἶδε ὁ Μωυσῆς: «διαβάς ὅψομαι τὸ ὅραμα τοῦτο, τί, ὅτι ἡ βάτος καίεται καὶ οὐ κατακαίεται;». Ἐπειδὴ ἡ Παρθένος δέχτηκε μέσα της τὸ πῦρ τῆς θεότητας, δίχως νὰ βλαφτεῖ ἡ καθαρή της παρθενία. Αὐτὸ προμήνυε ἡ κλίμαξ τοῦ Ἰακὼβ «ἧς ἡ κεφαλὴ ἀφικνεῖτο εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ ἀνέβαινον καὶ κατέβαινον ἐπ’ αὐτήν». Διὰ μέσου τῆς Μαρίας ὁ Θεὸς κατέβηκε στὴ γῆ καὶ ἔγινε θνητὸς ἄνθρωπος, καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀνέβηκε στοὺς οὐρανοὺς καὶ ἀπέκτησε τὴν προηγούμενη ἀθανασία.

Αὐτὸ προμήνυε, ὁ ἀχειρότμητος λίθος τοῦ Δανιήλ· «ἐθεώρεις, Βασιλεῦ, ὅτι ἐτμήθη λίθος ἄνευ χειρός». Ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν καθαρὴ σάρκα τῆς Παρθένου γεννήθηκε ἡ μυστικὴ πέτρα, «ἡ δὲ πέτρα ἥν ὁ Χριστός», δίχως συνουσία ἀνθρώπου. Αὐτὸ τὸ ἀπόκρυφο μυστήριο εἶπε καθαρὰ ὁ προφήτης Ἱερεμίας  στὸ σπίτι ἐκείνου τοῦ τεχνίτη, ποὺ πάνω σὲ ἕνα τροχὸ ἔκανε διάφορα ἀγγεῖα καὶ ἐπειδὴ ἔσπασε ἕνα ἀπ’ αὐτὰ τὸ ξανάπλασε ὀμορφότερο· «καὶ ἐκατέβην εἰς τὸν οἶκον κεραμέως, καὶ ἰδοὺ αὐτὸς ἐποίει ἔργον ἐπὶ τὸν λίθον, καὶ ἔπεσε τὸ ἀγγεῖον, ὁ αὐτὸς ἐποίει, ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ· καὶ πάλιν αὐτὸς ἐποίησεν ἀγγεῖον δεύτερον, καθὼς ἤρεσεν ἐνώπιον αὐτοῦ ποιῆσαι». Ποιὸς εἶναι ὁ τεχνίτης, παρὰ ὁ παντοκράτωρ Θεὸς καὶ Πατέρας; «εἷς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός». Ποιὸς εἶναι τροχός, παρὰ ὁ αἰώνιος Λόγος, ἐπάνω στὸν ὁποῖο δημιούργησε ὅλα τὰ σκεύη, ὅλα τὰ κτίσματα; «Πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν, ὅ γέγονε». Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἀγγεῖα εἶναι ὁ προπάτορας Ἀδάμ, ποὺ μὲ τὴν παρακοὴ τσακίσθηκε καὶ ἀμαύρωσε τὴ θεία εἰκόνα», γιὰ τοῦτο σήμερα πάλι τὸν ξαναφτιάχνει ὀμορφότερο, μὲ τὴν ἀνάπλαση τοῦ νέου Ἀδάμ. «Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ τῆς γῆς χοϊκός, ὁ δεύτερος ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβὰς» κηρύττει ἡ θεόπνευστη σάλπιγμα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ τὸ ἴδιο μυστήριο φανέρωνε τὸ οὐράνιο τόξο ἐκεῖνο, ποὺ εἶπε ὁ Θεὸς στὸν Νῶε πώς, ὅταν φανεῖ στὰ σύννεφα, τότε ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο, θὰ ὑπάρχει συμφωνία καὶ ἀγάπη· «τὸ τόξον μου τίθημι ἐν τῇ νεφέλη, καὶ ἔσται εἰς σημεῖον διαθήκης ἀναμέσον ἐμοῦ καὶ τῆς γῆς». Σήμερα λοιπόν, ποὺ φάνηκε τὸ μυστικὸ τόξο, δηλ. ἡ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, βεβαιώθηκε ἡ ἀγάπη ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ στὸν ἄνθρωπο· «αὐτὸς ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἕν καὶ τὸ μεσότειχον τοῦ φραγμοῦ λύσας». Αὐτὸ τὸ μυστήριο καὶ ὁ Γαβριὴλ στὴν Παρθένο εὐαγγελίζεται λέγοντας: «ἰδοὺ συλλήψη ἐν γαστρί, καὶ τέξη υἱόν».

Τώρα καταλαβαίνω ἐκεῖνο τὸ μεγάλο θαῦμα, ποὺ γιὰ νὰ γιατρευτεῖ ὁ ἄρρωστος βασιλιάς, ἔριξε ὁ Θεὸς τὸν προφήτη Ἠσαΐα στὸ ἡλιακὸ ὡρολόγιο. Βρισκόταν ξαπλωμένος σὲ βασιλικὸ κρεβάτι χτυπημένος ἀπὸ θανατηφόρο ἀσθένεια ὁ βασιλιὰς Ἐζεκίας, καὶ ἀκούγοντας ἀπὸ τὸν προφήτη τὴ φοβερὴ ἀπόφαση τοῦ θανάτου του, «ἔκλαυσε κλαθμῷ μεγάλῳ», λέει ἡ ἁγία Γραφή. Καὶ σὰν νὰ μὴ γνώριζε ἄλλη θεραπεία ἀπὸ τὰ δάκρυά του, ἤλπιζε μὲ ἐκεῖνα τὰ πικρὰ νερὰ τῶν ματιῶν του νὰ σβήσει τὴ φλόγα τοῦ πυρετοῦ, ποὺ τοῦ ἔκαιγε τὴν καρδιά. Ἀλλὰ μέσα στὰ σκοτεινότατα σύννεφα τῆς λύπης, ἔλαμψε τὸ χαρούμενο σημάδι τῆς θεραπείας του. Αὐτὸ ἦταν ὁ ἥλιος, πού, γυρίζοντας πίσω ἐννέα γραμμὲς σὲ μία πολὺ μεγάλη σκιά, ἀπὸ αὐτὴ πάλι ἀνέτειλε καὶ μὲ τὴν νέα ἀνατολὴ χάρισε τὴ ὑγεία τοῦ Ἐζεκία· «ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτοῦ ἐνεπόδισεν ὁ ἥλιος καὶ ἐχαρίσατο τὴν ζωὴν τῷ βασιλεῖ».

Ὁ ἄρρωστος Ἐζεκίας εἶναι τὸ ἀνθρώπινο γένος, τὸ ὁποῖον ἐξασθενημένο ἀπὸ τὴν ἀπιστία πρὸς τὸν Θεό, βρισκόταν σὲ βαθύτατο λήθαργο μίας πεισματικῆς ἁμαρτίας. Βλέποντας τὴν ἐλεεινὴ κατάσταση, στὴν ὁποία κατάντησε, σήκωσε ἐπὶ τέλους τὰ μάτια πρὸς τὸν οὐρανὸ καὶ ὁλόψυχα ἔκραξε, «ἕως πότε, Κύριε, ἐπιλήση μου εἰς τέλος; ἕως πότε ἀποστρέψης τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ;»· καὶ πάλιν «ἴασαί με, Κύριε, καὶ ἰαθήσομαι» καὶ «ἐλθὲ εἰς τὸ σῶσαι ἡμᾶς».

Καὶ τότε ὁ προαιώνιος πατέρας, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ βλέπει τὴ δική του εἰκόνα καὶ ὁμοίωση στὰ χέρια τοῦ διαβόλου, ἔδειξε τὸ χαρούμενο σημάδι τῆς ἀνθρώπινης σωτηρίας. Αὐτὸ εἶναι ὁ μυστικὸς Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ μονογενής του υἱός, ὁ ὁποῖος, γυρίζοντας πίσω ἐννέα γραμμές, δήλ. κατεβαίνοντας ἀπὸ τὰ ἐννέα τάγματα τῶν μακαρίων ἀγγέλων, ἦλθε στὴ μεγάλη σκιά, στὴν κοιλιὰ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, ὅπως τὸ φανερώνουν τὰ ἀγγελικὰ ἐκεῖνα λόγια· «καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι». Ἀπὸ αὐτὴν σὲ λίγο θὰ ἀνατείλει ὡς ἥλιος καὶ μὲ τὴ νέα του ἀνατολὴ θὰ μᾶς θεραπεύσει ἀπὸ κάθε εἴδους ἀσθένεια, καὶ θὰ μᾶς ζωοποιήσει· «νεκροὺς ἡμᾶς ὄντας τῇ ἁμαρτίᾳ», σύμφωνα μὲ τὸ σκεῦος τῆς ἐκλογῆς· «ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τὸν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν κόσμον, ἵνα ζήσωμεν δι’ αὐτοῦ». Καὶ ὁ ἀρχάγγελος· «ἰδοὺ συλλήψη ἐν γαστρί, καὶ τέξη υἱόν».

Χαῖρε, λοιπὸν ἡ φύση ἡ ἀνθρώπινη, ἐπειδὴ σήμερα ξεκινάει ἡ ἀρχὴ τῆς σωτηρίας σου, σήμερα τελειώνουν τὰ πάθη σου, σήμερα σοῦ ἀνοίγεται ἐκείνη ἡ φωτεινὴ πύλη τοῦ Παραδείσου, τὴν ὁποία σοῦ ἔκλεισε ἡ παρακοή. Σήμερα ἀπολαμβάνεις τὴν ἀτελείωτη ἐκείνη μακαριότητα, πού σοῦ στέρησε ἡ ἀπάτη τοῦ διαβόλου. Πάλι τὸ σκότος διαλύεται· πάλι τὸ φῶς φανερώνεται· πάλιν ἡ Αἴγυπτος μὲ τὰ νέφη σκοτίζεται· πάλιν ὁ Ἰσραὴλ μὲ τὸν στύλο φωτίζεται. Ποῦ εἶναι τώρα ἡ ἀντίθεη τῶν εἰδώλων πολυθεΐα; Ποῦ τῶν εἰδωλολατρῶν οἱ βρωμερὲς θυσίες; Ποῦ τοῦ διαβόλου ἡ παγκόσμια καταδυναστεία; «Τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν ἰδοὺ γέγονε τὰ πάντα καινά». Τὸ γράμμα ὑποχωρεῖ, τὸ πνεῦμα πλεονάζει, ἡ σκιὰ παρέρχεται, ἡ ἀλήθεια ἔρχεται.

Χαῖρε, ἐπειδὴ τώρα τοῦ πρωτοπλάστου Ἀδὰμ λύεται τὸ ἁμάρτημα, «τῶν ἁμαρτημάτων τὸ σκότος διώκεται», ὁ διωγμὸς τῶν μακαρίων ψυχῶν ἀπὸ τὸν ἐπίγειο Παράδεισο τελειώνει, τὸ τέλος τῶν παθῶν μας χαρίζεται, καὶ ἡ χάρις γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς αἰώνιας μακαριότητάς μας ἀποδίδεται. Τώρα ἡ θεότητα ἑνώνεται μὲ τὴν ἀνθρωπότητα, ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό, ἡ πίστη μὲ τὴν καρδιά.

Καὶ σύ, μυριοχαριτωμένη Κόρη, ποὺ μᾶς πλούτησες μὲ τόσες δόξες, ποὺ μᾶς δόξασες μὲ τόσες τιμές, ποὺ μᾶς τίμησες μὲ τόσες χάριτες, στρέψε σὲ παρακαλοῦμε τὰ σπλαγχνικά σου μάτια πρὸς ἐμᾶς τοὺς ταπεινοὺς καὶ ἀναξίους δούλους σου, ποὺ ὅπως κάποτε οἱ εἰδωλολάτρες τοῦ Ἀπόλλωνα, σοῦ προσφέρουμε ἀντὶ ἑκατόμβης τὸν ἑαυτόν μας. Ναί, ξέρουμε, πὼς κανένα πράγμα δὲν συγχύζει, τὴν παναγία ψυχή, παρὰ ἡ μελωδία τῶν δικῶν σου ἐπαίνων. Παρ’ ὅλα αὐτά, γιὰ νὰ μὴ φανοῦμε τελείως ἀχάριστοι, γιὰ τὶς ἄπειρες χάριτες μὲ τὶς ὁποῖες πλούτισες ὁλόκληρο τὸ γένος μας, τουλάχιστον εὐχαριστήσου νὰ σὲ χαιρετήσουμε καὶ μεῖς μὲ ἐκεῖνον τὸν ἀγγελικὸ χαιρετισμό, τό: «Χαῖρε», ποὺ στάθηκε κάθε πάσης χαρᾶς ἡ ἀρχή.

Χαῖρε λοιπὸν νεόνυμφε Μαριάμ, πορφυρογέννητη Βασίλισσα τῶν Ἀγγέλων. Χαῖρε, ἀργυροχρυσόχροε κρίνε τῆς καθαρότητας. Χαῖρε, εὐανθέστατε Παράδεισε μακαρίων ἡδονῶν. Χαῖρε, χρυσοπόρφυρο νυφικὸ δωμάτιο τοῦ οὐρανίου νυμφίου. Χαῖρε ἐσύ, ποὺ ὡς βασιλικὸς βλαστὸς ἀπὸ τὴ ρίζα τοῦ Ἰεσσαὶ γεννημένη ἀπὸ ἄκαρπη κοιλία, πρῶτα εἶδες τὸ φῶς τῆς μακαριότητας παρὰ ἐκεῖνο τοῦ ἥλιου. Πρῶτα στάθηκες πολίτισσα τοῦ οὐρανοῦ μὲ τὴ ψυχή, παρὰ τῆς γῆς μὲ τὸ σῶμα. Πρῶτα θυγατέρα τοῦ προαιώνιου Πατέρα, παρὰ τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ τῆς Ἄννας. Πρὶν νὰ πατήσεις τὴ γῆ, καταπάτησες τὴν κεφαλὴ τοῦ φαρμακεροῦ δράκοντα. Χαῖρε ἐσύ, ποὺ μὲ θαυμάσιο τρόπο συλληφθεῖσα ἀπὸ ἄγονη μήτρα, ἔλαμψες στὴ κοιλία τῆς μητέρας, ὅπως τὸ μαργαριτάρι στὸ στρείδι του. Γεννήθηκες ὅπως ἡ αὐγή, στολισμένη μὲ ἄνθη οὐρανίων ἀρετῶν. Μεγάλωσες ὡς ἥλιος, στεφανωμένη μὲ τὶς ἀκτίνες τῆς θείας χάριτος καὶ ἔζησες ὡς φοίνικας, μοναδικὸ θαῦμα τῆς φύσεως ἀνάμεσα στὶς γυναῖκες. Χαῖρε ἐσύ, ποὺ μόνη ἀπὸ ὅλες τὶς γυναῖκες, καταξιώθηκες νὰ γίνεις Μητέρα ἑνὸς Θεοῦ, καὶ νὰ βαστάξεις μέσα στὴ καθαρή σου κοιλία ἐκεῖνον, ποὺ στὴ παντοδύναμη παλάμη του βαστάζει ὅλη τὴν οἰκούμενη.

Χαῖρε… μὰ τί νὰ πῶ περισσότερο; Ποιὸς ρήτορας, ἀκόμα καὶ ἂν ἀπὸ τὸ στόμα του κυλᾶ ὁλόχρυσος ποταμὸς εὐγλωττίας, μπορεῖ πότε νὰ διηγηθεῖ τὶς δόξες στὶς ὁποῖες σὲ ὕψωσε ὁ Θεός; Ἢ τὶς χάρες, μὲ τὶς ὁποῖες ὁ οὐρανὸς σὲ πλούτησε; Ποιὰ ἀνθρώπινη γλώσσα μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει τὰ μεγαλεῖα, μὲ τὰ ὁποῖα στόλισε τὴν ἱερή σου ψυχὴ τὸ πανάγιο Πνεῦμα; Εἶναι τόσο βαθὺ καὶ ἄπλετο τῶν ἀπείρων σου ἐπαίνων τὸ πέλαγος, ποὺ σὲ αὐτὸ βυθίζεται καὶ ὁ νοῦς τῶν μακαρίων ἀγγέλων.

Γι’ αὐτὸ καὶ ἐγώ, κεχαριτωμένη Παρθένε, ξεπερνῶ μὲ σιωπὴ τὶς θαυμαστές σου ἀρετές, θαυμάζοντας τὲς μόνο μὲ τὴ διάνοια. Καὶ ἐδῶ, προσπίπτοντας στὰ πανάχραντά σου πόδια, ἄλλο δὲν ἐπιθυμῶ ἀπὸ σένα παρὰ τὴν ἀκαταμάχητη προστασία σου, γιὰ βοήθεια καὶ συντήρηση τοῦ φιλοχριστοῦ στρατοῦ, γιὰ διωγμὸ καὶ ἐξολόθρευση τοῦ ἀντίθεου τυράννου…

Ἄχ! Παρθένε! θυμήσου πὼς στὴν Ἑλλάδα πρῶτα, παρὰ σὲ ἄλλο τόπο, ἔλαμψε τὸ ζωηφόρο φῶς τῆς ἀληθινῆς πίστεως· τὸ ἑλληνικὸ γένος ἦταν τὸ πρῶτο ποὺ ἄνοιξε τὶς ἀγκάλες καὶ δέχτηκε τὸ θεῖο Εὐαγγέλιο τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ. Τὸ πρῶτο, ποὺ σὲ γνώρισε γιὰ ἀληθινὴ Μητέρα τοῦ Θεανθρώπου Λόγου. Τὸ πρῶτο, ποὺ ἀντιστάθηκε στοὺς τυράννους ποὺ μὲ μύρια βάσανα προσπαθοῦσαν νὰ ξεριζώσουν ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν τὸ σεβάσμιό σου ὄνομα. Αὐτὸ ἔδωσε στὸν κόσμο τοὺς Διδασκάλους, οἱ ὁποῖοι, μὲ τὸ φῶς τῆς διδασκαλίας τους, φώτισαν τὶς σκοτισμένες διάνοιες τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὸ ἔδωσε τοὺς Ποιμένες, ποὺ μὲ τὴν ποιμαντικὴ ράβδο ἐξόρισαν τοὺς αἱμοβόρους λύκους ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ποίμνιο. Αὐτὸ ἔδωσε τοὺς γεωργούς, ποὺ μὲ τὸ ἀλέτρι τοῦ Σταυροῦ καὶ μὲ τὸν ἱδρώτα τοῦ προσώπου, καλλιέργησαν τὶς καρδιὲς καὶ σπέρνοντας τὸν εὐαγγελικὸ σπόρο, θέρισαν τὶς ψυχὲς γιὰ τὴν οὐράνια ἀποθήκη. Αὐτὸ ἔδωσε  τοὺς μάρτυρες, ποὺ μὲ τὸ αἷμα τους ἔβαψαν τὴν πορφύρα τῆς Ἐκκλησίας…

Δέξου λοιπόν, Παναγία Παρθένε, τὰ δάκρυά μας, τὰ ὁποῖα φανερώνουν τὸ μυστήριο ποὺ σὲ σένα ὁλοκληρώθηκε. Γιατί ὅπως τὰ δάκρυα τρέχουν χωρὶς βλάψιμο τῶν ματιῶν ἔτσι καὶ ὁ θεῖος Λόγος ἔτρεξε ἀπὸ τὴν καθαρή σου μήτρα, δίχως φθορὰ τῆς παρθενίας σου. Δῶσε… νὰ λάμψει περισσότερο τοῦ μυστικοῦ Ἥλιου ἡ ζωοποιὸς ἀκτίνα· νὰ ἐξαπλωθεῖ στὸν κόσμο ὅλο ἡ δύναμη τοῦ Σταυροῦ καὶ νὰ δοξαστεῖ ἀπὸ ὅλους τὸ ἅγιό σου Ὄνομα, μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ καὶ τὸ ἅγιο Πνεῦμα, τώρα καὶ πάντοτε καὶ σὲ ὅλους τούς αἰῶνες. Ἀμήν.