TO ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 1995 (ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ)

   Α' ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ by ΚΗΡΥΞ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ on Scribd

   Β' ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ (ΠΕΡΙ ΙΕΡΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ) by ΚΗΡΥΞ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ on Scribd

   Encyclical 16 by ΚΗΡΥΞ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ on Scribd

   KEO 05 by ΚΗΡΥΞ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ on Scribd

THE MIRACULOUS MYRRH-STREAMING IVERON ICON

The Miraculous Myrrh-Streaming Iveron Icon that was painted 
by our First-Hierarch His Beatitude Metropolitan of Thebes and Levadia Crysostomos
of the Genuine Orthodox Church of Greece

Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ

Δημοσιεύεται εργασία του ιερέα (Ν.Η.) και Πανεπιστημιακού Καθηγητή Θεολογίας π. Θεόδωρου Ζήση για το Ημερολογιακό Σχίσμα και την σύνδεση του με την πρόσφατη αιρετική Ψευδοσύνοδο των Οικουμενιστών στο Κολυμπάρι της Κρήτης αλλά και με τις προσπάθειες των νέων αυτών Ουνιτών του Πάπα και του Παγκοσμίου Συμβουλίου Αιρέσεων να μεταρρυθμίσουν και το Πασχάλιο. Σκοπός τους και πάλι, όπως το 1924, να συνεορτάζουν με τους νέους τους αδελφούς, αιρετικούς, το Πασχάλιο μαζί ενάντια στην εν Αγίω Πνεύματι απόφαση της Αγίας Α' Οικουμενικής Συνόδου των Ομολογητών και Μαρτύρων Πατέρων της του Χριστού Εκκλησίας. Προφανώς δεν συμφωνούμε με τις εκκλησιολογικές αναφορές του συγγραφέα αλλά είναι σημαντικό να διαπιστώνουμε την πνευματική αφύπνιση των εκ των Καινοτόμων Αντιοικουμενιστών.

   Ο π. Θ. Ζήσης περί του Ημερολογιακού Σχίσματος by ΚΗΡΥΞ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ on Scribd

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: Η ΓΝΗΣΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ

Η ΓΝΗΣΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ

Ἁγία Παρασκευή, 26 Φεβρουαρίου 2018

«Ἂλλο πράγμα εἶναι νά ἒχεις γνώσεις… καί ἂλλο γνώση».

Στήν ἒγκριτο καί ἀγωνιστική, γιά τήν Πατρίδα καί τήν Ὀρθοδοξία, ἐφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ» τῆς 4-2-2018, ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ, σελ. 7 καί στήν στήλη «ΠΕΝΝΑ ΑΝΤΙΛΟΓΙΑΣ», δημοσιεύθηκε ἂρθρον τοῦ κ. Νικολάου Ζαχαριάδη, Θεολόγου-συγγραφέως καί Προέδρου τοῦ παραρτήματος τοῦ Νομοῦ Ἠλείας τῆς Π.Ε. Θεολόγων, μέ τίτλον «ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ;».

Ἐνῶ ὁ κ. Ζαχαριάδης ἀποδεικνύει μέ σαφήνεια καί ἀκριβῆ ἐπιχειρήματα ὃτι ἡ μετάφραση τῶν Ἀποστολικῶν Ἐπιστολῶν καί τοῦ Εὐαγγελίου, δέν μπορεῖ νά ἀποδώση τήν ἀκρίβεια τοῦ πρωτοτύπου καί ὑπάρχει κίνδυνος στήν μετάφραση νά ὑπάρχουν κακοδοξίες, διά τοῦτο καί συνιστᾶ, πολύ σωστά, νά σταματήση ἀμέσως ὁ κατήφορος αὐτῆς τῆς καινοτομίας, στό τέλος τοῦ ἂρθρου ἐκτρέπεται μέ δαιμονιῶδες πεῖσμα καί μῖσος ἀναιτίως κατά τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστια-νῶν (Παλαιοημερολογιτῶν) ὃπως τούς ἀποκαλεῖ χλευαστικῶς καί τούς ὑβρίζει ὡς «σχισματικούς καί πλανεμένους» πού προσπαθοῦν νά ἐγκλωβίσουν ἀμαθεῖς ἀνθρώπους στό σκοτάδι τῆς ἀγνωσίας καί τῆς πλάνης καί συνιστᾶ ΠΡΟΣΟΧΗ! γιατί τό Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Παλαιοημερολογίτες κρύβει ἀρρωστημένη κατάσταση ὑπερηφανείας καί πλάνης. Κύριε Ζαχαριάδη, μέ τήν ἐνέργειά σου αὐτή μοῦ θυμίζεις τήν λαϊκή παροιμία μέ τήν ἀγελάδα, πού γεμίζει μία καρδάρα γάλα καί στό τέλος τῆς δίνει μία κλωτσιά καί τό χύνει.

Πρός ἀποκατάστασιν τῆς ἀληθείας καί σέ ἀπάντηση τῶν ὓβρεων σας ἐναντίον τῶν ἀμαθῶν παλαιοημερολογιτῶν, ἀπό σᾶς τόν παραμορφωμένον Θεολόγον Οἰκουμενιστήν καί δυστυχῶς ὑβριστήν καί ὑπό τήν ἐπήρειαν τοῦ δαίμονος τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, θα καταθέσω τίς πτωχές μου Ὀρθόδοξες γνώ-σεις, διότι δέν τυγχάνω Θεολόγος ὃπως ἐσεῖς, ἀλλά ἓνας ἁμαρτωλός Γνήσιος Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ὁ ὁποῖος ἀγωνίζομαι, μέσα ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τήν Ἀκαινοτόμητον, τήν παραδοθεῖσαν ἀπό τούς Ἀποστόλους καί τούς Ἁγίους Θεοφόρους Πατέρας νά σώσω τήν ἁμαρτωλήν μου ψυχή, ἀπομακρυνθείς ἀπό τήν καινοτόμον Ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, πού βρίσκεσαι ἐσύ καί φωνάζεις «σάν τον κλέφτη νά φοβηθῆ ὁ νοικοκύρης». Δέν πρέπει νά σᾶς διαφεύγη τό ὃτι «τά μωρά τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἳνα τούς σοφούς καταισχύνη, καί τά ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἳνα καταισχύνη τά ἰσχυρά» (Κορινθ,Α΄κεφ. α΄27).

Κύριε Ζαχαριάδη, γνωρίζεις πολύ καλά ὃτι:

1.Τό Νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον ἒχει καταδικασθεῖ ἀπό τρεῖς Πανορθοδόξους Συνόδους κατά τά ἒτη 1583, 1587 καί 1593.

2.Τό 1924 ἡ Ἐκκλησία στήν ὁποία ἀνήκεις μέ μία ἁπλῆ ἐγκύκλιο τοῦ μασόνου Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, εἰσήγαγε εἰς τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν τό Νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον. Τοῦτο εἶχε ὡς συνέπεια νά δημιουργηθοῦν δύο Ἐκκλησίες, ἡ τοῦ Νέου Ἡμερο-λογίου καινοτόμος Ἐκκλησία πού ἀπεσχίσθη τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστο-λικῆς Ἐκκλησίας καί ἡ Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, πού κρατάει αὐτά πού παρέλαβε καί τηρεῖ ἀπαρασαλεύτους τούς Ἱερούς Κανόνες καί τίς Ἱερές Παραδόσεις καί ἀποτελεῖ τήν συνέχεια τῆς «Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας».

3.Σήμερα στήν Ἑλλάδα δέν ὑπάρχουν δύο Ὀρθόδοξαι Ἐκκλησίαι ἀλλά μία, τῆς ὁποίας τόν μέν τύπον καί τόν ρυθμόν ἐκπροσωπεῖ ἡ καινοτόμος Ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, πού ἀποτελεῖ καί τήν πλειοψηφία, τό πνεῦμα ὃμως καί τήν ἒννοιαν τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκπροσωπεῖ ἡ μειοψηφία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χρι-στιανῶν (Παλαιοημερολογιτῶν), ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καί τήν «Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν και Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ».

4.Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου ἐδῶ πού ἒχει φθάσει σήμερα, μέ τήν παναί-ρεσιν τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί μέ τά ἀγκαλιάσματα, τίς συμπροσευχές καί την κοι-νωνία μέ τούς Παπικούς καί λοιπούς αἱρετικούς, δέν εἶναι Ὀρθόδοξος, ἀλλά Παπική Ἐκκλησία.

5.Μᾶς κατηγορεῖς καί μᾶς ἀποκαλεῖς σχισματικούς τούς Γ.Ο.Χ. Σχισματικοί κ. Ζαχαριάδη δέν εἲμαστε ἡμεῖς πού κρατάμε ὃτι παραλάβαμε, ἀλλά ἐσεῖς οἱ Νεοημερολο-γίτες πού ἀποσχισθήκατε ἀπό τόν κορμόν τῆς «Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστο-λικῆς Ἐκκλησίας» καί δημιουργήσατε τήν Νέαν Καινοτόμον Ἐκκλησία.

6.Ὁ Ἀρχιμανδρίτης σας π. Νεκτάριος ΜΟΥΛΑΤΣΙΩΤΗΣ στό περιοδικό του «ΟΡΘΟ-ΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ» Μάϊος 1989 τεῦχος 48 καί στό βιβλίο του «Πότε θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας» σελ.94 ὁμολογεῖ ὃτι ἡ αἰτία τοῦ σχίσματος εἶναι ἡ εἰσαγωγή τοῦ Νέου Ἡμερολογίου.

7.Ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος ΖΕΡΒΑΚΟΣ στό βιβλίο του«ΝΕΟΝ ΠΑΠΙΚΟΝ ΗΜΕ-ΡΟΛΟΓΙΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΟΥ», ὁμολογεῖ τήν ἀντικανονικήν εἰσαγωγήν τοῦ Ν.Η. καί συνιστᾶ στούς Ἀρχιερεῖς τῆς Δ.Ι. Συνόδου τοῦ Ν.Η. νά ἐπαναφέρουν τό πατροπαράδοτον ἡμερολόγιον, διά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τῶν ἀναθεμάτων, οἱ ἲδιοι καί τά ποίμνια των.

8. Ὁ Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ν.Ε Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κ. Δανιήλ ΠΟΥΡΤΣΟΥΚΛΗΣ, ὁμολογεῖ ὃτι οἱ ἐν Ἑλλάδι ἀκολουθοῦντες τό παλαιόν ἡμερολόγιον, δέν εἶναι οὒτε σχισματικοί, οὒτε αἱρετικοί, ἀλλά Ὀρθόδοξοι Χριστια-νοί πού κρατοῦν τά Δόγματα καί τίς παραδόσεις ὃπως παρελήφθηκαν ὑπό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας (ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, φυλ. 1346 τῆς 17-12-1999).

9.Ὁ κοιμηθείς π. Θεόκλητος ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ, Ἁγιορείτης, τό 1962 γράφει στά (ΑΘΩΝΙΚΑ ΑΝΘΗ) σελ. 203 «Ὃσοι ἀποδέχονται τήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἰσόκυρον μέ τάς Ἁγίας Γραφάς καί ἀγωνίζονται δι’αὐτήν, εἶναι ΜΑΡΤΥΡΕΣ τῆ προαιρέσει. Διά τοῦτο φρονοῦμεν, ὃτι οἱ καλούμενοι παλαιοημερολογίτες προσέ-φεραν ἀνυπολόγιστον ὑπηρεσίαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν διά τῆς ἐμμονῆς των εἰς τό παλαιόν ἡμερολόγιον. Ὣστε καί αὐτή ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος οὖσα ἀκάλυπτος κανονικῶς νά μή δικαιοῦται νά ἀξιῆ ὑπακοήν».

10.Ὁ Κανονολόγος καί Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν – χρηματίσας δέ καί Βασιλικός Ἐπίτροπος εἰς τήν Δ.Ι.Σ τῆς Νεοημερολογίτικης Ἱεραρχίας – Δ. ΠΕΤΡΟΚΑΚΟΣ δήλωσε ὃτι: «Οἱ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθόδοξοι Παλαιοημερολο-γῖται εἶναι τά γνησιώτερα τῆς Ὀρθοδοξίας τέκνα, διότι ἐμμένουν σταθερῶς καί πιστῶς εἰς τό Κανονικόν Δίκαιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

11.Τό 1948, ὁ Μέγας ἐν Νεοημερολογίταις Ἀρχιερεῦσι Κανονολόγος Λαρίσσης Δωρόθεος καί μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ἐδήλωσε ἐνώπιον τῆς Νεοημερο-λογίτικης Ἱεραρχίας ὃτι: «Ὁ Παλαιοημερολογιτισμός δέν εἶναι Ἰδία (δηλαδή Ἰδιαί-τερη) θρησκεία, οὒτε διάφορον δόγμα, οὒτε σχίσμα, ΑΛΛ’ ΑΥΤΗ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ καί οἱ παλαιοημερολογῖται δέν εἶναι οὒτε ἑτερόδοξοι, οὒτε σχισματικοί, ἀλλά εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί μάλιστα γνήσιοι, ὡς ἐνασμενίζονται νά αὐτο-τιτλοφοροῦνται».

12.Ὁ γνωστός πανεπιστημιακός καθηγητής καί Ἱερέας τοῦ Ν.Η. π. Γεώργιος ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ δήλωσε γιά τούς ἀκολουθοῦντες τό πάτριον Ἑορτολόγιον «Ξέρετε αὐτούς πού κοροϊδευτικά ἐμεῖς οἱ ἒξυπνοι τούς ὀνομάζουμε Παλαιοημε-ρολογίτες καί πού σήμερα ἀρχίζουμε νά κατανοοῦμε πόσο τούς ἀδικήσαμε. Διότι ἐμεῖς δέν κρατήσαμε Θερμοπύλες ὃπως αὐτοί, οἱ τόσο λίγοι. Ἐμεῖς ὑποχω-ρήσαμε καί ὑποχωροῦμε συνέχεια. Ὁ διάβολος μᾶς κλέβει σιγά σιγά καί μέ μαστο-ριά. Ἒγιναν τόσα βήματα μέ ξεκάθαρο τό στόχο τῆς Ἓνωσης. Ἂρση ἀναθεμάτων, ἀναγνώριση μυστηρίων, ἀποδοχή ἀρχιερωσύνης καί πρωτεῖο τῆς τιμῆς. Καί ὁρίστε σήμερα ἐνώπιον τοῦ κοινοῦ ποτηρίου καί τοῦ Παπικοῦ πρωτείου… Τό πιό λυπηρό εἶναι, ὃτι αὐτοί πού ἐχθρεύονται τούς φιλότιμους καί εἰλικρινεῖς Παλαιοημερολογίτες νομίζουν ὃτι ἒτσι σαπουνίζουν τήν σπιλωμένη καί προδομένη πίστη τους».

13.Τέλος ὁ καθηγητής τῆς Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ. καί πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος ΖΗΣΗΣ δήλωσε: «Δημιουργήσαμε σχίσματα στήν Ἐκκλησία. Δημιουρ-γήσαμε τούς Παλαιοημερολογίτες. Ἀπό τότε ἀρχίζει ὁ Οἰκουμενισμός…Ἐγώ θαυμάζω τόν ζῆλον τῶν Παλαιοημερολογιτῶν… Διεχώρισαν τήν θέση των ἀπό τήν ἐπίσημη Ἐκκλησία. Δέν τούς κατακρίνουμε τούς σεβόμαστε».

14.Ἐξ ὃλων τῶν ἀνωτέρω ἀναφερομένων, σαφῶς καί ἀβιάστως συνάγεται τό ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ, ὃτι ἡ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ καί οἱ πιστοί της, οἱ ὁποῖοι τηροῦν ἀπαρασαλεύτως «Τούς Ἱερούς Ἀποστολικούς καί Συνοδικούς Κανόνες καί τάς Ἱεράς Παραδόσεις τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας» ἀποτε-λοῦν τήν συνέχειαν τῆς Μόνης καί Ἀκαινοτομήτου «Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας».

15.Αὐτά κ. Ζαχαριάδη, δέν τά λέμε ἐμεῖς οἱ Παλαιοημερολογίτες. Ἂνθρωποι δικοί σας τά λένε καί μάλιστα Καθηγητές Πανεπιστημίων τά ὁμολογοῦν. Αὐτά ἐσεῖς ὡς Θεολόγος δέν τά γνωρίζετε; Ἀσφαλῶς τά γνωρίζετε, ἀλλά σκοπίμως τά ἀποσιωπᾶτε καί διαστρεβλώνετε τήν ἀλήθεια, διότι ἒχετε προσβληθεῖ ἀνιάτως ἀπό τόν ἰόν τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκου-μενισμοῦ καί ὑπό τήν ἐπήρειαν τοῦ δαίμονος τῆς αἱρέσεως ἐπιτίθεσθε μέ μῖσος καί ἒχθρα ἐναντίον τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἐνῶ ἀπό τήν ἂλλη πλευρά ἀγκαλιάζεσθε, κοινωνεῖτε, συμπροσεύχεσθε καί συλλειτουργεῖτε μέ τούς Παπικούς καί λοιπούς αἱρετικούς. Κατηγορεῖτε τούς Γ.Ο.Χ ὃτι ζοῦν στό σκοτάδι τῆς ἀγνωσίας καί τῆς πλάνης. Ποῖοι; Ἐσεῖς πού ζεῖτε μέσα στήν Βαβυλώνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς κακοδοξίας καί ἒχετε τό θράσος νά συνιστᾶτε στούς πιστούς σας νά προ-σέχουν νά μήν ἐγκλωβισθοῦν στήν ἀρρωστημένη κατάσταση - ὑπερηφανείας καί πλάνης τῶν Παλαιοημερολογιτῶν.  Ποῖοι; Ἐσεῖς πού ἒχετε πάθει τύφλωση καί δέν δύνασθε νά διακρίνετε τό φῶς τῆς ἀλήθειας ἀπό τό σκοτάδι τῆς κακοδοξίας καί ἐνῶ βαδίζετε τήν ὁδόν τῆς ἀπωλείας προσπαθεῖτε νά πάρετε στό λαιμό σας καί ἂλλες ἂδολες ψυχές, γιά τήν ἀπώλεια τῶν ὁποίων θά δώσετε φοβερό λόγο ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ἐν ὣρα κρίσεως. Ἐσεῖς μάλιστα πού εἶσθε καί Θεολόγος θά φᾶτε πολύ ξύλο διότι «Ἐκεῖνος ὁ δοῦλος, ὁ γνούς τό θέλημα τοῦ κυρίου ἑαυτοῦ καί μή ἑτοιμάσας μηδέ ποιήσας πρός τό θέλημα αὐτοῦ, δαρήσεται πολλάς» (Λουκ. Ιβ΄-47).

16.Σέ ὃτι ἀφορᾶ τήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου-Κρήτης σᾶς παραπέμπω στό περιοδικό «ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ» τῆς Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν τοῦ ἒτους ΙΗ΄τεύχη 3-4 Ἰουλίου-Δεκεμβρίου 2016 γιά νά πληροφορηθεῖτε ἀπό κείμενα Συνόδων,Καθη-γητῶν Πανεπιστημίων καί Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας σας πόσο Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος ἦταν.

17.Κύριε Ζαχαριάδη, διαπίστωσα ὃτι σᾶς ἐνοχλεῖ πολύ ὁ Ὀρθόδοξος ἀγώνας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καί σᾶς ἀφήνουν ἀδιάφορον καί δέν σᾶς προβλη-ματίζουν, οἱ ἀναρίθμητες κακοδοξίες τοῦ Ἀρχιοικουμενιστοῦ καί Ἀρχιαιρεσιάρχου Πατριάρχη σας Βαρθολομαίου, οἱ ἀγκαλιές μέ τόν ἀδελφόν του ἀντίχριστο Πάπα, οἱ συμπροσευχές του μέ ὃλους τούς αἱρετικούς, ἡ ὑποδοχή τοῦ Πάπα στό Φανάρι μέ τό «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», τό ἂναμα τῆς Λυχνίας ἀπό τόν Βαρθολομαῖο στήν Ἀσίζη τῆς Ἰταλίας 20-9-2016, φρικτά ὁμολογουμένως πράγματα γιά ἓνα «Πατριάρχη» πού θέλει νά λέγεται Ὀρθόδοξος. Δέν σᾶς ἀγγίζει, ἡ συμμετοχή τῆς Ἐκκλησίας σας στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (τῶν αἱρέσεων). Στήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου ἐξισώσατε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέ τίς αἱρέσεις, τίς ὁποῖες τίς ἀναγνωρίσατε ὡς ἀδελφές Ἐκκλησίες συνοδικῶς. Δέν φοβόσασθε τήν ὀργήν τοῦ Κυρίου;

18.Τήν 5-5-2012, ὁ Μητροπολίτης τοῦ Ν.Η. Γερμανίας Αὐγουστῖνος, παρέστη στήν ἑορτή τοῦ αἱρετικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὃπου «ἐχρίσθη» χωρίς ἲχνος τσίπας καί φόβου Θεοῦ ἀπό τόν Καρδινάλιον τοῦ Πάπα. Ἐμφάνισις θλιβερή καί ὂνειδος γιά τήν Ὀρθοδοξία.

19.Κατώτεροι κληρικοί καί Μητροπολίτες σας ἐθεάθησαν σέ φωτογραφίες περιοδικῶν καί ἐφημερίδων νά σκύβουν καί νά φιλοῦν τά αἱρετικά χέρια τοῦ Ἀντιχρίστου Πάπα.

20.Ὃλα αὐτά ἀσφαλῶς τά γνωρίζετε ἀλλά δέν σᾶς ἐνοχλοῦν, γιατί γίνατε ἀδελφά-κια μέ τούς αἱρετικούς καί κοπέλλια τοῦ Πάπα, ἐνῶ τούς ἀδελφούς σας, τούς Γνησίους Όρθοδόξους Χριστιανούς τούς θεωρεῖτε ἐχθρούς, τούς ὑβρίζετε καί τούς διώκετε.

21.Κύριε Ζαχαριάδη, στήν Θεολογική Σχολή πού φοιτήσατε, ἀποκτήσατε ὃπως φαίνεται ἀπό τά ἀναφερόμενα στό ἂρθρο σας, πολλές οἰκουμενιστικές γνώσεις, Ὀρθόδοξες ὃμως ἐλάχιστες.

Τελειώνοντας, σᾶς συνιστῶ μέ πολύ ἀγάπη νά μιμηθεῖτε τόν Καθηγητή τοῦ Α.Π.Θ π. Θεόδωρο ΖΗΣΗ. Εὒχομαι ὁ Κύριος νά σᾶς ἐλεήση καί νά σᾶς φωτίση νά ἰδῆτε τό φῶς τῆς Ἀλήθειας καί νά κατανοήσητε ὃτι, ἐκεῖ πού βρίσκεσθε σήμερα κολυ-μπᾶτε στήν κακοδοξία τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί στήν Βαβυλῶνα τῆς μεγάλης ἀποστασίας τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων καί τῶν ἀκολουθούντων αὐτάς ἐν σιωπῆ, ἐν ὑπακοῆ καί ὁμολογία ἀπιστίας. Ὁ Σωτήρ βοᾶ διά τῆς Ἀποκαλύψεως Ιη΄-4 «Ἒξελθε ἐξ αὐτῆς ὁ λαός μου» καί διά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου Κορινθ. Β΄,ΣΤ΄-14 «Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις» διότι τοῖς ἀπίστοις τό μέρος αὐτῶν ἐν τῆ λίμνη τῆ καιομένη ἐν πυρί καί θείω (Ἀποκ. κα΄-8). Μήν παρασύρεσθε χάριν γηίνων ἀπολαβῶν, κοσμικῶν θέσεων, ματαίας προστασίας καί ἀνθρωπαρέσκου ματαιοδοξίας τοῦ νῦν αἰῶνος (Β΄Τιμ.δ-10). Δέν σᾶς προτρέπω νά ἒλθετε μέ τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ ἀλλά νά φύγετε ἀπό τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιά νά σωθῆτε. Κλείνω τήν ἐπιστολήν μου μέ τό τοῦ γέροντα Ἁγιορείτου:«ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ…ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΓΝΩΣΗ».

Μέ ἀγάπη Ἐλάχιστος ἐν Χριστῶ ἀδελφός

ΧΕΙΛΑΚΗΣ Δημήτριος Ὑποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ –ΕΑ

ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΚ ΡΑΨΑΝΗΣ

200 Χρόνια από την άθληση του

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΚ ΡΑΨΑΝΗΣ ΛΑΡΙΣΗΣ

ΚΑΙ ΕΝ ΤΥΡΝΑΒΩ ΜΑΡΤΥΡΙΚΩΣ ΤΕΛΕΙΩΘΕΙΣ

Την ερχόμενη Κυριακή θα τελεστεί πανηγυρική Θεία Λειτουργία στο δεξιό φερώνυμο κλίτος του ενοριακού Ιερού Ναού 
(Κοιμήσεως της Θεοτόκου και Αγίου Γεωργίου εκ Ραψάνης) των Γ.Ο.Χ. Τυρνάβου.

Ο Άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος ανήκε σε ανώτερη κοινωνικά και οικονομικά οικογένεια της Ραψάνης. Ο πατέρας του ονομαζόταν Χατζηλάσκαρης και ήταν υιός του Αναστασίου Ψάλτου. Δεν είναι γνωστό όμως αν το Ψάλτου είναι επώνυμο ή ιδιότητα του Αναστασίου. Η μητέρα του Νεομάρτυρα είχε το όνομα Σμαράγδα και ήταν θυγατέρα του Θεόδωρου Σακελλαρίδου. Σε κωνικό πώμα παλαιάς - πριν το 1900 - αργυρής λειψανοθήκης, η οποία αντικατέστησε ακόμη παλαιότερη πρόχειρη και απλή κατασκευή, είναι χαραγμένα με κεφαλαία γράμματα ακριβώς τα εξής:

«Ο ΕΝΔΟΞΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΘΛΗΣΑΣ ΕΝ ΤΥΡΝΑΒΩ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1818 ΕΠΙ ΒΑΛΗ ΠΑΣΙΑ ΥΙΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΙΑ ΗΤΟΝ ΥΙΟΣ ΧΑΤΖΗ ΛΑΣΚΑΡΕΩΣ ΥΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΟΥ ΨΑΛΤΟΥ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ ΣΜΑΡΑΓΔΑΣ ΘΥΓΑΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΟΥ».

Δεν είναι γνωστό αν είχε ή πόσα αδέλφια είχε ο Νεομάρτυς. Όμως η παράδοση ομόφωνα παρουσιάζει τον Γεώργιο να συνδέεται συγγενικά με το λογιότατο κληρικό της Ραψάνης «παπά κυρ Χριστόδουλον» Καραζήση, που ήταν οικονόμος.

Ένα πωλητήριο έγγραφο του 1852 μ.Χ., το οποίο βρέθηκε μαζί με άλλα έγγραφα στην παλαιά βιβλιοθήκη που φυλασσόταν στην παλαιά και αρχοντική οικία Καραβασίλη, είναι αρκετά διαφωτιστικό. Σε αυτό παρουσιάζεται «ὁ ἐλάχιστος ἱερεὺς καὶ οἰκονόμος (Χριστόδουλος) υἱὸς Χατζηβασιλείου Καραζήση καὶ Κερασίνης θυγατρὸς παπὰ Ἀθανασίου Γεροπασχάλη» να πωλεί «πρὸς ἀνεψιὸν αὐτοῦ Βασίλειον Χαδούλη Γογούρα» κτήματα, τα οποία στο εξής «ὑπάρχουσιν… ἰδιοκτησίαι τοῦ ρηθέντος ἀνεψιοῦ αὐτοῦ Βασιλείου ἀναπόσπαστοι τὲ καὶ ἀναφαίρετοι παρὰ παντὸς ἑτέρου κληρονόμου αὐτοῦ καὶ τῆς μακαρίτιδος συζύγου αὐτοῦ Μαρίας Α. Χατζηλασκάρεως…».

Από αυτό συνεπάγεται το συμπέρασμα ότι ο Νεομάρτυς είχε τουλάχιστον μία αδελφή, τη Μαρία, τον δε παπά κυρ Χριστόδουλο Καραζήση, γαμπρό από την αδελφή του. Αξίζει να υπογραμμισθεί ότι την εξ αγχιστείας αυτή συγγένεια συμπλήρωσε η πνευματική, γιατί ο Χριστόδουλος υπήρξε διδάσκαλος του Γεωργίου. Μόνο δεν γνωρίζουμε ακριβώς ποια υπήρξε πρώτη ή εάν η μία συγγένεια προκάλεσε την άλλη.

Ο Γεώργιος παρουσιάζεται από την παράδοση ως τρόφιμος και απόφοιτος της ανωτέρου επιπέδου Σχολής Ραψάνης, στην οποία χρημάτισε διδάσκαλος και ο κυρ Χριστόδουλος Καραζήσης. Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, η ορεινή κωμόπολη της Ραψάνης άκμαζε οικονομικά τον 18ο μ.Χ. αιώνα, όπως και ο Τύρναβος και τα Αμπελάκια. Είχε βιομηχανία, έκανε εξαγωγή εξαίρετου κρασιού και αποτελούσε πόλο έλξεως για τα γύρω χωριά του κάτω Ολύμπου.

Ενώ λοιπόν υπήρχαν οι οικονομικές προϋποθέσεις, ο λογιότατος και ιδιαίτερα δραστήριος Επίσκοπος Πλαταμώνος και Λυκοστομίου Διονύσιος, ο οποίος θεμελίωσε και προστάτευσε και τη σπουδαία Σχολή στα Αμπελάκια, προέβη στην ίδρυση και της εν λόγω Σχολής στη Ραψάνη το έτος 1767 μ.Χ. Ονομαστό υπήρξε το πνευματικό αυτό Ίδρυμα. Στην ακμή του συγκρινόταν με τις Σχολές των Μηλέων, της Ζαγοράς, των Αμπελακίων, του Τυρνάβου κ.α. Σε αυτή μαθήτευσαν και ο Βασίλειος ο Ραψανιώτης, ένας από τους άριστους μαθητές στην Αθωνιάδα Ακαδημία (1753 - 1758 μ.Χ.) του Ευγενίου Βούλγαρη και ο Ιωνάς Σπερμιώτης, ένας από τους διακεκριμένους δασκάλους εκείνης της εποχής και περιζήτητος γι' αυτό στη Μακεδονία και στη Θεσσαλία και άλλοι. Κατά την Επανάσταση και λίγο πριν από αυτή, σταμάτησε να λειτουργεί η Σχολή και επαναλειτούργησε το 1830 μ.Χ.

Με το δεδομένο ότι ο Νεομάρτυς άθλησε το 1818 μ.Χ., θα πρέπει να συμπεράνουμε με ασφάλεια ότι αποφοίτησε από τη Σχολή το 1815 - 16 μ.Χ. Αφού αποφοίτησε ο Γεώργιος από τη Σχολή, ασκούσε στην γενέτειρά του το επάγγελμα του γραμματοδιδασκάλου με ζήλο ένθεο και νεανικό σφρίγος, εμπνέοντας τους νεαρούς μαθητές του και δημιουργώντας στις αδιαμόρφωτες ψυχές τους ζωηρά ιερά και εθνικά βιώματα.

Αναφέραμε πριν ότι η Ραψάνη αποτελούσε πόλο έλξεως για τα χωριά του κάτω Ολύμπου. Αυτό συνέβαινε για πολλές δεκαετίες μέχρι και τις αρχές του 20ου μ.Χ. αιώνα. Και βέβαια όχι μόνο για την υλική ευπορία και την εμπορική και βιομηχανική της κίνηση, αλλά και για την πνευματική της άνθηση και καλλιέργεια των γραμμάτων, όπως ελέχθη. Αποτελούσε αφορμή καυχήσεως για ένα γονέα να αποστέλλει για σπουδές τον υιό του στη Ραψάνη. Την εποχή εκείνη, για την οποία κάνουμε λόγο, τα παραποτάμια χωριά της περιοχής κατοικούνταν ως επί το πλείστον από Οθωμανούς, που συναλλάσσονταν, μέχρι και συνδέονταν ακόμη σε περιορισμένη βέβαια κλίμακα, με Έλληνες Χριστιανούς.

Ένας από τους Οθωμανούς, κάτοικος της κωμοπόλεως Δερελί (Γόννοι) και οικογενειάρχης, επιθυμώντας ο υιός του να τύχει αξιόλογης παιδείας, τον απέστειλε οικότροφο σε φίλο του που διέμενε στη Ραψάνη. Άρχισε έτσι το τουρκόπουλο να παρακολουθεί και να μαθαίνει τα στοιχειώδη γράμματα μαζί με τα ελληνόπουλα, στα πόδια του γραμματοδιδάσκαλου Γεωργίου.

Ο μικρός Αγαρηνός προσαρμόστηκε σύντομα στο κλίμα του σχολείου και συναγωνιζόταν τους συμμαθητές του, ενθαρρυνόμενος και από τον διδάσκαλό του, ίσως τυγχάνοντας από εκείνον και ιδιαίτερης φροντίδας.

Με το δεδομένο ότι αιώνες πριν η Ελληνική παιδεία με δυσκολία διαχωριζόταν από τη χριστιανική κατήχηση, ο μικρός αλλοεθνής, συγχρόνως προς την ελληνική εκπαίδευση, λίγο - λίγο αλλά σταθερά επηρεαζόταν από τη χριστιανική πίστη και ζωή. Σε αυτό ασφαλώς και αποφασιστικά συνέβαλε και η προσωπικότητα του δασκάλου του. Συνέβαλε όμως και η γοητεία των εκκλησιαστικών Ακολουθιών, τις οποίες ως αυτοπρόβλητος κατηχούμενος παρακολουθούσε.

Αλλά η σημειούμενη αλλαγή του μικρού Αγαρηνού, στα φρονήματα, τις πεποιθήσεις και τα ήθη, δεν ήταν δυνατόν να μείνει απαρατήρητη. Αρχικά στο οικογενειακό του περιβάλλον, κάθε φορά που μετέβαινε για διακοπές στο Δερελί, και στη συνέχεια στο συγγενικό και ευρύτερο κύκλο γινόταν αισθητή η μεταβολή, κάτι που δημιουργούσε ανησυχίες και ερέθιζε τους Οθωμανούς. Αλλά η πρόκληση έγινε μεγαλύτερη και η δυσφορία των Αγαρηνών αφόρητη, όταν με τον καιρό ο μικρός και αυθόρμητος προσήλυτος όχι μόνο εκφραζόταν με εκτίμηση για τα ιερά των Ρωμιών, αλλά και, αντιδιαστέλλοντας αυτά προς τα αντίστοιχα των ομοεθνών του, υποτιμούσε τα ιερά των Μωαμεθανών και τα περιφρονούσε.

Όπως ήταν επόμενο, όσοι εξοργίσθηκαν αναζήτησαν τον ένοχο της «προσβολής». Τον εντόπισαν στο σχολείο της Ραψάνης. Τον έσυραν δέσμιο για τα περαιτέρω στον Τύρναβο, όπου από το 1811 μ.Χ. είχε έδρα του ο διορισμένος Σατράπης της Θεσσαλίας, Βελή Πασάς, υιός του Αλή Πασά του Τεπελενλή, αφού η Υψηλή Πύλη τον μετέθεσε εκεί από την Πελοπόννησο.

Η κατηγορία εναντίων του κατηγορουμένου ήταν συγκεκριμένη, σαφής και, σύμφωνα με όσα ίσχυαν στους Οθωμανούς, βαρύτατη: απόπειρα εκχριστιανισμού μουσουλμανόπαιδος. Αυτό και μόνο, ανεξάρτητα του αποτελέσματος της προσπάθειας, συνεπαγόταν ανελέητη καταδίκη σε μαρτυρικό θάνατο.

Στον Τύρναβο είχε την έδρα του Στρατοδικείο. Δεν είναι, εν τούτοις, γνωστό αν τον Γεώργιο τον δίκασε στρατοδίκης, προσωπικά ο Βελή Πασάς, κάποιος άλλος μουλάς (δικαστής) ή δικαστήριο με πολυμελή σύνθεση, όπως και στην περίπτωση του Γεδεών, που μαρτύρησε το ίδιο έτος στον Τύρναβο.

Γνωστό είναι ότι η διαδικασία ήταν σύντομη και τελεσίδικη. Η απόφαση δεν ήταν η προβλεπόμενη και η συνηθισμένη σε παρόμοιες αφορμές: εκτέλεση διά βασανισμού. Συγκεκριμένα ο Νεομάρτυς Γεώργιος αποκεφαλίσθηκε, αφού προηγουμένως υπέστη πολλά και ποικίλα οδυνηρότατα μαρτύρια.

Τον έκλεισαν σε πυρακτωμένο λουτρό, γυμνό από το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Τον τρύπησαν με σιδερένια νύχια. Του κάρφωσαν τα πόδια σε πέταλα. Τον διαπόμπευσαν σε όλο τον Τύρναβο. Τον κάρφωσαν σε τετράγωνο στύλο ίσο στο ύψος με τον Μάρτυρα και αφού τον περιτύλιξαν με σχοινιά βουτηγμένα στην πίσσα, στη νάφθα (ακάθαρτο πετρέλαιο) και σε άλλα ελαιώδη και οινοπνευματώδη υγρά, τον παρέδωσαν στη φωτιά. Όμως με τη Χάρη του Θεού, προς ενίσχυση του Αγίου, ο Μάρτυρας δεν έπαθε τίποτα.

Στις ιστορήσεις των εικόνων παρουσιάζονται συμπληρωματικά και άλλες σκηνές βασανισμών. Στραγγαλισμοί, εξαρθρώσεις, κτυπήματα με το σπαθί, μέχρι και τοποθέτηση πυρακτωμένου σιδερένιου στεφανιού πάνω στο γυμνό σώμα του Νεομάρτυρος.

Στις ιστορήσεις των εικόνων, επίσης, παρουσιάζεται ο αθλητής της πίστεως Γεώργιος, έχοντας το κεφάλι στους ώμους, να μεταφέρεται προς ενταφιασμό, παρουσία κάποιου ιερέα ονόματι Δημητρίου που θυμιάζει και ο οποίος είχε προσκληθεί και διαταχθεί ειδικά για το λόγο αυτό. Σύμφωνα με άλλη παράδοση ο Νεομάρτυς αποκεφαλίζεται προτού προλάβει να πεθάνει από τα μαρτύρια που ήδη είχαν γίνει. Σε αυτό συνηγορεί και το γεγονός ότι μεταξύ των ιερών λειψάνων του Αγίου δεν υπάρχει η αγία του κάρα, αφού εξαφανίσθηκε από τους Αγαρηνούς.

Το έτος της αθλήσεως του Νεομάρτυρα Γεωργίου είναι το 1818 μ.Χ. Τότε ο Άγιος βρισκόταν στο εικοστό, τουλάχιστον, έτος της ηλικίας του.

Από τα υπάρχοντα στοιχεία υποδηλώνεται ότι η αρχή του μαρτυρίου έγινε σε κάποιο διοικητικό κτίριο στον Τύρναβο. Ίσως, όπως και του Οσιομάρτυρα Γεδεών, «εἰς τὸ τοῦ Ἡγεμόνος Παλάτιον». Ακολούθως και «ἐπειδὴ τοὶς ἀνωτέρω βασάνοις οὐκ ἐνέδωκε (ὁ Γεώργιος), δι’ ἐπιταγῆς τοῦ Βαλῆ πασιᾶ, δι’ ὤλου τοῦ Τυρνάβου πομπευθεῖς καὶ τοῦ ποταμοῦ (Τιταρησίου) περαιωθεῖς…», οδηγήθηκε στη δεύτερη και σκληρότερη φάση των βασανιστηρίων του. Γι' αυτό και ήταν άλλοι δήμιοι εκεί, ο Αγά Σεβράνι και κάποιος Φράγκος.

Από τα παλαιότατα χρόνια μέχρι και σήμερα, από τη μεριά του Τιταρησίου (ή Σαλαμπριά αποκαλούμενου) ποταμού, υπήρχαν στρατώνες. Εκεί λοιπόν και κοντά στη μακρά γέφυρα, άθλησε και ενταφιάσθηκε ο Νεομάρτυς Γεώργιος. Η άποψη αυτή ενισχύεται και από το λόγο ότι και στις δύο ιστορήσεις στις άγιες εικόνες, στα πόδια του Αγίου εικονίζεται η εν λόγω γέφυρα.

Την πρώτη ήδη εκείνη νύχτα είδαν οι Τούρκοι σκοποί των στρατώνων «οὐρανομήκη» στήλη φωτός, που σημάδευε τον τάφο του Νεομάρτυρα. Την επόμενη ενημέρωσαν γι' αυτό τους προϊσταμένους τους. Εκείνοι και με τα ίδια τα μάτια τους διαπίστωσαν την φωτοφάνεια και κατά την δεύτερη νύχτα και ανέφεραν σχετικά την επόμενη στον Βελή πασά, τον οποίο και προκαλούσαν, εάν επιθυμούσε, να διαπιστώσει και προσωπικά το εξαίσιο φαινόμενο.

Εκείνος ο υπερφίαλος, αφού απαξίωσε να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο γεγονός, διέταξε να προσκληθούν το συντομότερο στη Ραψάνη οι συγγενείς του Νεομάρτυρα, να ξεθάψουν και να παραλάβουν το ιερό σκήνωμά του, πράγμα το οποίο και έγινε.

Μετά από λίγο καιρό, με πολλή ευλάβεια και κατάνυξη, τα άγια λείψανα μετακομίσθηκαν από το κοιμητήριο της Ραψάνης, το οποίο ήταν στο χώρο γύρω από το ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στην ευρύχωρη αρχοντική οικία Καραζήση που βρισκόταν κοντά.

Εκεί βρίσκονται μέχρι σήμερα θησαυρισμένα σε ειδικά γι' αυτό τον σκοπό αφιερωμένο δωμάτιο, το οποίο φωτίζεται από άσβεστο καντήλι με ιλαρό φως και είναι προσιτό σε κάθε ευλαβή προσκυνητή.

Πραγματικά, εφαρμόστηκαν πλήρως και οι λόγοι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, τους οποίους έγραψε στο Νέο Μαρτυρολόγιο και τους απηύθυνε προς τους Νεομάρτυρες: «Τὰ τίμια λείψανά σας θέλει δοξάσει (ὁ Θεός) ἐδῶ κάτω εἰς τὴν γῆν ἢ μὲ τὴν ἐπιφάνεια τοῦ Φωτός του ἢ καὶ μὲ ἄλλα σημεῖα καὶ θαύματα, καθὼς ἤθελε κρίνει ἡ θεία δικαιοσύνη Του, ἢ τὸ ὀλιγώτερον ὀλιγώτερον θέλει τὰ τιμήση μὲ τὴν παρὰ τῶν Χριστιανῶν προσκύνησιν καὶ εὐλάβειαν…»

Ἀπολυτίκιον Ήχος α'.

Της Ραψάνης τόν γόνον καί θερμόν αντιλήπτορα,

και νεοφανή στρατιώτην, του των όλων δεσπόζοντος, 

Γεώργιον τον Νέον αθλητήν, τιμήσωμεν εν ύμνοις οι πιστοί· 

πάσαν χάριν γαρ παρέχει παρά Θεώ, τοις προς αυτόν κραυγάζουσι· 

δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, 

δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟ ΣΤΑΥΡΟ

Ο ίδιος ο Κύριος, για τον οποίο και δια του οποίου έγιναν τα πάντα, δεν έλεγε πριν από τον Σταυρό, «όποιος δεν παίρνει τον σταυρό του για να με ακολουθήση, δεν είναι άξιός μου» (Ματθ. 10, 38); Βλέπετε ότι και πριν εμπηχθή, ο Σταυρός ήταν που έσωζε;

Αλλά και όταν ο Κύριος προέλεγε καθαρά στους μαθητάς το πάθος του και τον θάνατο δια του Σταυρού, ο δε Πέτρος μη υποφέροντας να τ' ακούση και γνωρίζοντας ότι αυτός έχει εξουσία τον παρακαλούσε, «έλεος σ' εσένα, Κύριε, δεν θα σου συμβή τούτο» (Ματθ. 16, 22), αυτόν μεν ο Κύριος τον επετίμησε, διότι στο θέμα τούτο συλλογιζόταν ανθρωπίνως και όχι θείως· αφού δε προσκάλεσε τον όχλο μαζί με τους μαθητάς του τους είπε· «όποιος θέλει να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή τον εαυτό του, ας σήκωση τον σταυρό του και ας με ακολουθήση· διότι όποιος θέλει να σώση την ψυχή του, θα την χάση, όποιος δε χάση την ψυχή εξ αιτίας εμού και του ευαγγελίου, αυτός θα την σώση» (Ματθ. 16, 25).

Προσκαλεί βέβαια και τον όχλο μαζί με τους μαθητάς και τότε διαμαρτύρεται και παραγγέλλει αυτά τα μεγάλα και υπερφυή φρονήματα, τα πραγματικά όχι ανθρώπινα αλλά θεία, για να δείξη ότι δεν απαιτεί αυτές τις προσπάθειες μόνο από τους εκλεκτούς μαθητάς, αλλά και από κάθε άνθρωπο που πιστεύει σ' αυτόν. Ν' ακολουθή τον Χριστό σημαίνει να ζη κατά το ευαγγέλιό του παρουσιάζοντας κάθε αρετή και ευσέβεια. Ν' απαρνήται τον εαυτό του αυτός που θέλει ν' ακολουθήση και να σηκώνη τον σταυρό του, σημαίνει να μη λυπήται τον εαυτό του όταν το απαιτή ο καιρός, αλλά να είναι έτοιμος για τον ατιμωτικό θάνατο υπέρ της αρετής και της αληθείας των θείων δογμάτων. Τούτο δε, το ν' αρνηθή κανείς τον εαυτό του και να παραδοθή σ' έσχατη ατιμία και θάνατο, αν και είναι μέγα και υπερφυές, δεν είναι παράλογο· διότι οι βασιλείς της γης δεν θα εδέχονταν ποτέ, όταν μάλιστα μεταβαίνουν σε πόλεμο, να τους ακολουθήσουν άνθρωποι που δεν είναι έτοιμοι να πεθάνουν γι' αυτούς. Πού λοιπόν είναι το αξιοθαύμαστο, εάν και ο βασιλεύς των ουρανών, αφού επεδήμησε στη γη κατά την επαγγελία του, τέτοιους ακολούθους ζητεί προς αντιμετώπισι του κοινού εχθρού του γένους; Αλλά οι μεν βασιλείς της γης δεν μπορούν να αναζωώσουν τους φονευθέντας στον πόλεμο ούτε ν' ανταποδώσουν κάτι ταιριαστό στους πρωταγωνιστάς από αυτούς· τί θα μπορούσε τάχα να λάβη από αυτούς κάποιος που δεν ζη πλέον; Αλλά και γι' αυτούς, αν ο θάνατος είναι υπέρ ευσεβών, η ελπίς είναι στον Κύριο· έτσι δε ο Κύριος ανταποδίδει ζωή αιώνια σ' αυτούς που επρωτοστάτησαν στο να τον ακολουθούν.

Και οι μεν βασιλείς της γης ζητούν από τους ακολούθους των να είναι έτοιμοι προς θάνατο, ο δε Κύριος τον μεν εαυτό του έδωσε σε θάνατο υπέρ ημών, σ' εμάς δε παραγγέλλει να είμαστε έτοιμοι για θάνατο όχι υπέρ αυτού αλλά υπέρ ημών των ιδίων. Και δεικνύοντας τούτο, ότι ο θάνατος είναι υπέρ των εαυτών μας, προσθέτει, «όποιος θέλει να σώση την ψυχή του θα την χάση και όποιος την χάση εξ αιτίας εμού και του ευαγγελίου, αυτός θα την σώση» (Μάρκ. 8, 35). Τί σημαίνει τούτο, όποιος θέλη να την σώση, θα την χάση, και όποιος θα την χάση, θα την σώση; Διπλός είναι ο άνθρωπος, ο εκτός, δηλαδή το σώμα, και ο εντός μας, δηλαδή η ψυχή. Όταν λοιπόν ο εκτός από εμάς άνθρωπος παραδώση τον εαυτό του στον θάνατο, χάνει την ψυχή του που χωρίζεται από αυτόν· αυτός λοιπόν που την έχασε έτσι υπέρ του Χριστού και του ευαγγελίου, πραγματικά θα την σώση και θα την κερδίση, προξενώντας σ' αυτήν ζωή ουράνια και αιώνια και παραλαμβάνοντάς την κατά την ανάστασι σ' αυτήν την κατάστασι, ενώ δι' αυτής θα φανή και αυτός ουράνιος και αιώνιος, ακόμη και στο σώμα. Ο φιλόζωος όμως που δεν είναι έτσι έτοιμος να χάση τη ζωή, διότι αγαπά τον πρόσκαιρο τούτον αιώνα και τα πράγματα του αιώνος τούτου, θα ζημιώση την ψυχή του στερώντας την, την πραγματική ζωή και θα την χάση, παραδίδοντάς την, αλλοίμονο, στην αιώνια κόλασι μαζί του. Αυτόν θρηνώντας κατά κάποιον τρόπο και ο πανοικτίρμων Δεσπότης και δεικνύοντας το μέγεθος του δεινού, λέγει, «τί θα ωφελήση τον άνθρωπο, αν κερδίση όλον τον κόσμο, αλλά χάση την ψυχή του; Ή τί μπορεί να δώση ο άνθρωπος αντάλλαγμα για την ψυχή του;» (Μάρκ. 8, 36). Διότι δεν πρόκειται να κατεβή μαζί του η δόξα του ούτε τίποτε άλλο από αυτά που φαίνονται πολύτιμα και τερπνά στον αιώνα τούτο, τα οποία προέκρινε από τον σωτηριώδη θάνατο. Τί δε μεταξύ αυτών θα μπορούσε να ευρεθή αντάλλαγμα της λογικής ψυχής, της οποίας δεν είναι ισάξιος όλος αυτός ο κόσμος;

Εάν λοιπόν και τον κόσμο όλον ημπορούσε να κερδίση ένας άνθρωπος, αδελφοί, τούτο δεν θα πρόσφερε σ' αυτόν κανένα όφελος, εφ' όσον θα έχανε την ψυχή του· πόσο είναι το κακό, αφού ο καθένας μόνο ελάχιστο πολλοστημόριο απ' αυτόν τον κόσμο μπορεί ν' αποκτήση, αν με την προσπάθεια για το ελάχιστο τούτο χάση την ψυχή του, μη επιθυμώντας να σήκωση τον τύπο και το λόγο του Σταυρού και ν' ακολουθήση τον δοτήρα της ζωής; Διότι σταυρός είναι και ο προσκυνητός τύπος και ο λόγος του τύπου τούτου.

Αλλ' επειδή προηγήθηκε ο λόγος και το μυστήριο αυτού του τύπου, κι' εμείς σήμερα θα εξηγήσωμε τούτο προηγουμένως προς την αγάπη σας. Μάλλον δε πριν από μας εξήγησε και τούτο ο Παύλος· ο Παύλος που καυχάται στον Σταυρό, που φρονεί ότι δεν γνωρίζει τίποτε έκτος από τον Κύριο Ιησού, κι' αυτόν εσταυρωμένον. Τί λέγει λοιπόν εκείνος; Σταυρός είναι το να σταυρώσωμε την σάρκα μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες (Γαλ. 5, 24). Νομίζετε ότι είπε τούτο μόνο για την τρυφή και τα υπογάστρια; Πώς τότε γράφει στους Κορινθίους ότι, «επειδή υπάρχουν έριδες ανάμεσά σας, είσθε ακόμη σαρκικοί και περιπατείτε κατά το ανθρώπινο φρόνημα» (Α’ Κορ. 3, 3); Ώστε και αυτός που αγαπά δόξα ή χρήματα, ή απλώς θέλει να επιβάλη το θέλημά του και προσπαθεί έτσι να νικήση, είναι σαρκικός και περιπατεί κατά την σάρκα. Γι' αυτά ακριβώς δημιουργούνται και οι έριδες, όπως λέγει και ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος· «από πού προέρχονται οι μεταξύ σας πόλεμοι και μάχες; Δεν προέρχονται από εδώ, δηλαδή από τις ηδονές σας που αγωνίζονται μέσα στα μέλη σας; Αγωνίζεσθε αλλά δεν μπορείτε να επιτύχετε, μάχεσθε και πολεμείτε» (Ιακ. 4, 1). Τούτο λοιπόν είναι το να σταυρώση την σάρκα μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες, το να καταστή ο άνθρωπος αδρανής προς κάθε τι που απαρέσκει στον Θεό. Εάν δε και το σώμα τον ταλαιπωρή και τον στενοχωρή, πρέπει ο καθένας να το ανεβάζει εναγωνίως προς το ύψος του Σταυρού. Τί θέλω να ειπώ; Ο Κύριος, όταν ήλθε επί της γης, έζησε βίον ακτήμονα, και δεν έζησε μόνο, αλλά και εκήρυξε λέγοντας, «όποιος δεν αποτάσσεται από όλα τα υπάρχοντά του, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου» (Λουκά 14. 33).

Αλλά κανείς, παρακαλώ, αδελφοί, ας μη δυσανασχετή, όταν ακούη που διακηρύσσομε ανόθευτο το θέλημα του Θεού, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο, μήτε να δυσαρεστηθή νομίζοντας δυσκολοκατόρθωτα τα παραγγέλματα· αλλά πρώτο μεν να αντιλαμβάνεται εκείνο, ότι η βασιλεία των ουρανών είναι βιαστή και βιασταί την αρπάζουν, και ν' ακούη τον κορυφαίο των Αποστόλων του Χριστού Πέτρο, ότι «ο Χριστός έπαθε για χάρι μας, αφήνοντας σ' εμάς υπογραμμό, για ν' ακολουθήσωμε τα ίχνη του» (Α' Πέτρ. 2, 21). Έπειτα να συλλογίζεται επίσης και τούτο, ότι ο καθένας, αφού κατανοήση αληθινά πόσα οφείλει στον Δεσπότη, όταν δεν μπορή ν' ανταποδώση το παν, το ένα μέρος να το προσφέρη με μετριοφροσύνη, όσο μπορεί και προαιρείται, ως προς δε το μέρος πάλι που ελλείπει να ταπεινώνεται εμπρός του και ελκύοντας την συμπάθεια δια της ταπεινώσεως αυτού του είδους αναπληρώνει την έλλειψι. Εάν λοιπόν κανείς βλέπη τον λογισμό του να ορέγεται πλούτο και πολυκτημοσύνη, ας γνωρίζη ότι ο λογισμός αυτός είναι σαρκικός, και γι' αυτό κινείται έτσι· αντιθέτως ο προσηλωμένος στον Σταυρό δεν μπορεί να κινήται προς κάτι τέτοιο. Είναι γι' αυτό ανάγκη να τον ανεβάσωμε τον λογισμό στο ύψος του Σταυρού, για να μη ρίψη ο ίδιος τον εαυτό του κάτω και χωρισθή από τον σταυρωθέντα σ' αυτόν Χριστό.

Πώς λοιπόν θ' αρχίση να τον ανεβάζη στο ύψος του Σταυρού; Ελπίζοντας στον Χριστό, τον χορηγό και τροφέα του σύμπαντος, ας απόσχη από κάθε πόρο που προέρχεται από αδικία, το δε εισόδημα που έχει από δίκαιο πορισμό, χωρίς να προσκολλάται πολύ ούτε σ' αυτό, ας το χρησιμοποιή καλά, καθιστώντας όσο είναι δυνατό κοινωνούς σ' αυτό τους πτωχούς. Η εντολή διατάσσει ν' αρνήται κανείς το σώμα και να σηκώνη τον σταυρό του· και το έχουν μεν το σώμα οι φίλοι του Θεού και ζώντες κατά τον Θεό, αλλά αν δεν είναι πολύ προσδεδεμένοι σ' αυτό, το χρησιμοποιούν ως συνεργό στα αναγκαία, αν δε το καλέση ο καιρός, είναι έτοιμοι να το προδώσουν και αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και με τα σωματικά κτήματα και μέσα· ενεργώντας κανείς κατά τον ίδιο τρόπο, αν δεν μπορή να κάμη τίποτε μεγαλύτερο, καλώς και θεαρέστως πράττει. Βλέπει κανείς πάλι μέσα του να κινήται βιαιότερα ο λογισμός της πορνείας; Αυτός ας γνωρίζη ότι δεν έχει ακόμη σταυρώσει τον εαυτό του. Πώς λοιπόν θα τον σταυρώση; Ας αποφεύγη τις περίεργες θέες των γυναικών, καθώς και τις αταίριαστες προς αυτές συνήθειες και τις άκαιρες συνομιλίες, ας μειώνη τις τροφές που ενισχύουν το πάθος, ας απέχη από την πολυποσία, από την οινοφλυγία, την αδηφαγία, την πολυϋπνία· ας αναμιγνύη την ταπεινοφροσύνη με αυτήν την αποχή των παθών, επικαλούμενος με συντριβή καρδίας τον Θεό κατά του πάθους· τότε θα ειπή και αυτός, «είδα τον ασεβή να υπερυψώνεται και ν’ ανεβαίνη σαν οι κέδροι του Λιβάνου, και προσπέρασα δια της εγκρατείας, και δεν ήταν εκεί, και τον ανεζήτησα δια της προσευχής με ταπείνωσι, και δεν ευρέθηκε σε μένα ο τόπος του» (Ψαλμ. 36, 35 ε. ερμηνευτική απόδοσις).

Πάλι, ενοχλεί ο λογισμός της φιλοδοξίας; Εσύ στη σύγκλητο και στην συνεδρίασι να ενθυμήσαι την γι' αυτό συμβουλή του Κυρίου στα ευαγγέλια· στις συνομιλίες να μη ζητής να υπερέχης των άλλων, τις αρετές, αν έχης, να τις ασκής μόνο στα κρυφά, αποβλέποντας μόνο προς τον Θεό και από αυτόν μόνο βλεπόμενος και ο Πατέρας σου που βλέπει στα κρυφά θα σου το ανταποδώση στα φανερά (Ματθ. 6, 6). Εάν δε και μετά την αποκοπή κάθε πάθους πάλι σ' ενοχλή ο εσωτερικός λογισμός, να μη φοβηθής· διότι σου γίνεται πρόξενος στεφάνων, επειδή δεν πείθει με τις ενοχλήσεις του ούτε ενεργεί, αλλ' είναι κίνημα νεκρό, νικημένο από τον αγώνα σου κατά Θεόν.

Τέτοιος είναι ο λόγος του Σταυρού, ως τέτοιος δε, όχι μόνο στους προφήτες πριν συντελεσθή, αλλά και τώρα μετά την τέλεσί του, είναι μυστήριο μέγα και πραγματικά θείο. Πώς; Διότι φαινομενικώς μεν παρουσιάζεται να προξενή ατίμωσι στον εαυτό του αυτός που εξευτελίζει τον εαυτό του και τον ταπεινώνει σε όλα, και πόνο και οδύνη αυτός που αποφεύγει τις σωματικές ηδονές, και αυτός που δίδει τα υπάρχοντα καθίσταται αίτιος πτωχείας στον εαυτό του· αλλά δια της δυνάμεως του Θεού αυτή η πτωχεία και η οδύνη και η ατιμία γέννα δόξα αιώνια και ηδονή ανέκφραστη και πλούτο ανεξάντλητο, τόσο στον παρόντα όσο και στον μέλλοντα εκείνον κόσμο. Εκείνους δε που δεν πιστεύουν σ' αυτόν και δεν επιδεικνύουν δι' έργων την πίστι ο Παύλος τους τοποθετεί δίπλα στους αφανιζομένους, και σ' αυτούς τους ειδωλολάτρες μάλιστα. Διότι λέγει, «κηρύσσομε Χριστόν εσταυρωμένο, που είναι στους Ιουδαίους μεν σκάνδαλο λόγω της απιστίας των προς το σωτηριώδες πάθος, στους Έλληνες δε μωρία, διότι δεν προτιμούν τίποτε άλλο εκτός από τα πρόσκαιρα λόγω της απιστίας προς τις θείες επαγγελίες οπωσδήποτε· σ' εμάς δε τους προσκεκλημένους Θεού δύναμις και Θεού σοφία» (Α’ Κορ. 1, 23).

Τούτο λοιπόν είναι η σοφία και δύναμις του Θεού, το να νικήση δι' ασθενείας, το να υψωθή δια ταπεινώσεως, το να πλουτήση δια πτώχειας. Όχι μόνο δε ο λόγος και το μυστήριο του Σταυρού, αλλά και ο τύπος είναι θείος και προσκυνητός, διότι είναι σφραγίς ιερά, σωστική και σεβαστή, αγιαστική και τελεστική των υπερφυών και απορρήτων αγαθών που ενεργήθηκαν στο γένος των ανθρώπων από τον Θεό, αναιρετική κατάρας και καταδίκης, καθαιρετική φθοράς και θανάτου, παρεκτική αϊδίου ζωής και ευλογίας, σωτηριώδες ξύλο, βασιλικό σκήπτρο, θείο τρόπαιο κατά ορατών και αοράτων εχθρών, έστω και αν οι οπαδοί των αιρετικών φρενοβλαβώς δυσαρεστούνται. Αυτοί οι τελευταίοι δεν επέτυχαν την αποστολική ευχή, ώστε να κατορθώσουν να καταλάβουν μαζί με όλους τους αγίους, τι είναι το πλάτος και το μήκος, το ύψος και το βάθος· ότι ο Σταυρός του Κυρίου παριστάνει όλη την οικονομία της σαρκικής παρουσίας και περικλείει όλο το κατ’ αυτήν μυστήριο, εκτείνεται προς όλα τα πέρατα και περιλαμβάνει όλα, τα άνω, τα κάτω, τα γύρω, τα ενδιάμεσα. Προβάλλοντας δε κάποια πρόφασι, για την οποία έπρεπε κι' αυτοί, αν είχαν νου, να τον προσκυνούν μαζί μας, αποτροπιάζονται το σύμβολο του βασιλέως της δόξης, το οποίο κι' ο ίδιος ο Κύριος ονομάζει φανερώς ύψος και δόξα του, όταν επρόκειτο ν' ανεβή σ' αυτό· κατά την μέλλουσα δε παρουσία κι' επιφάνειά του προαναγγέλλει ότι θα έλθη το σημείο τούτου του Υιού του ανθρώπου με πολλή δύναμι και δόξα.

Αλλά, λέγουν· σ' αυτό προσηλωμένος επέθανε ο Χριστός και γι' αυτό δεν ανεχόμαστε να βλέπωμε το σχήμα και το ξύλο στο οποίο έχει θανατωθή. Το δε εναντίον μας χρεώγραφο, που συντάχθηκε δια της παρακοής μας ως προς το ξύλο, με το άπλωμα του χεριού του προπάτορος, σε τί προσηλώθηκε και με τί πράγμα έφυγε από τη μέση και αφανίσθηκε κι' έτσι επανήλθαμε στην ευλογία από τον Θεό; Με τί δε ο Χριστός απέβαλε και απεμάκρυνε τελείως τις αρχές και τις εξουσίες των πνευμάτων της πονηρίας, οι οποίες επεβλήθηκαν στην φύσι μας από το ξύλο της παρακοής, και τις κατήσχυνε θριαμβευτικώς και έτσι εμείς ανακτήσαμε την ελευθερία; Με τί ελύθηκε το μεσότοιχο και καταργήθηκε κι' εθανατώθηκε η προς τον Θεό έχθρα μας και δια μέσου τίνος συνδιαλλαγήκαμε με τον Θεό κι' εδιδαχθήκαμε την προς αυτόν ειρήνη; όχι στον Σταυρό και δια του Σταυρού; Ας ακούσουν τον απόστολο, που στους μεν Εφεσίους γράφει, «ο Χριστός είναι η ειρήνη σας, αυτός που έλυσε το μεσότοιχο του φραγμού, για να οικοδομήση μέσα του τους δύο σ' ένα νέον άνθρωπο, επιβάλλοντας ειρήνη, και για να συνδιαλλάξη και τους δύο σ' ένα σώμα με τον Θεό δια του Σταυρού, φονεύοντας την έχθρα που είναι σ' αυτόν (Εφ. 2, 14-16). Προς τους Κολοσσαείς δε γράφει, «ενώ ήσαστε νεκροί από τα παραπτώματα και την ακροβυστία της σάρκας σας εζωοποίησε μαζί του, χαρίζοντάς σας όλα τα παραπτώματα, εξαλείφοντας το χειρόγραφο που περιείχε τις εναντίον μας αποφάσεις, σηκώνοντάς το από τη μέση και καρφώνοντάς το στον Σταυρό· ξεγυμνώνοντας δε τις αρχές και τις εξουσίες, τις διεπόμπευσε δημοσία θριαμβεύοντάς τες επάνω στο Σταυρό» (Κολ. 2, 13).

Δεν θα τιμήσωμε λοιπόν εμείς και δεν θα χρησιμοποιήσουμε το θείο τούτο τρόπαιο της κοινής ελευθερίας του γένους, το οποίο και μόνο με τη θέα του τον μεν αρχέκακο όφι φυγαδεύει και διαπομπεύει και καταισχύνει, διακηρύσσοντας την ήττα και την συντριβή του, δοξάζει δε και μεγαλύνει τον Χριστό, επιδεικνύοντας στον κόσμο τη νίκη του; Και όμως, αν ο Σταυρός είναι παραβλεπτέος, διότι σ' αυτόν υπέμεινε τον θάνατο ο Χριστός, ούτε ο θάνατός του δεν πρέπει να είναι σεβαστός και σωτήριος· πώς λοιπόν κατά τον απόστολο εβαπτισθήκαμε στον θάνατό του (Ρωμ. 6, 3); Πώς δε θα συμμετάσχωμε και στην ανάστασί του, αν βέβαια εγίναμε σύμφυτοι με τον θάνατό του (Ρωμ. 6, 5); Βέβαια, αν κανείς προσκυνούσε σχήμα σταυρού που δεν έφερε επιγεγραμμένο το δεσποτικό όνομα, δικαίως θα κατηγορείτο ότι πράττει κάτι ανάρμοστο. Επειδή δε «στο όνομα του Ιησού Χριστού θα καμφθούν όλα τα γόνατα, των επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων» (Ψαλμ. 131, 7), τούτο δε το προσκυνητό όνομα επιφέρει ο Σταυρός, πόσο παράφρον δεν θα ήταν να μη γονατίζωμε στον Σταυρό του Χριστού;

Αλλ' εμείς, κλίνοντας μαζί με τα γόνατα και τις καρδιές, εμπρός, ας προσκυνήσωμε μαζί με τον ψαλμωδό και προφήτη Δαβίδ (Ψαλμ. 131, 7) στον τόπο όπου εστάθηκαν τα πόδια του και όπου εξαπλώθηκαν τα χέρια που συνέχουν το σύμπαν και όπου ετεντώθηκε για μας το ζωαρχικό σώμα, και, προσκυνώντας και ασπαζόμενοι αυτόν με πίστι, ας παίρνωμε πλούσιον τον από εκεί αγιασμό και ας τον φυλάττωμε. Έτσι και κατά την υπερένδοξη μέλλουσα παρουσία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, βλέποντάς τον να προηγήται λαμπρώς, θα αγαλλιάζωμε και θα χοροπηδούμε διαπαντός, διότι επετύχαμε την από τα δεξιά θέσι και την υπεσχημένη μακαρία φωνή και ευλογία, σε δόξα του σαρκικώς σταυρωθέντος για μας Υιού του Θεού.

Διότι σ' αυτόν πρέπει δοξολογία μαζί με τον άναρχο Πατέρα του και το πανάγιο και αγαθό και ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Γένοιτο.

Γρηγορίου Παλαμά Έργα, ΕΠΕ, τόμος 9, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»)

ΠΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«Το γαρ της Εκκλησίας όνομα ου χωρισμού, 

αλλά ενώσεώς εστι και συμφωνίας όνομα». 

Ιω. Χρυσοστόμου, Ομιλία εις την Α΄ Κορινθίους 1,1, PG 61,13

 ΠΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ by ΚΗΡΥΞ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ on Scribd

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ