80 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...
Ἡ Δ’ Ἐμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ
(14. 9. 1937 εκκλ. ημ.)
Ἕνα γεγονός πολύ σημαντικό τῆς Ἱστορίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἦταν ἡ Δ’ Ἐμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, στό Ὄρος Κόφινας τῆς νοτίου Κρήτης, κατά τήν διάρκεια ἀγρυπνίας τό βράδυ τῆς 13ης πρός 14η Σεπτεμβρίου 1937 (κατά τό παλαιό ἡμερολόγιο).
Τό 1937, δεκατρία χρόνια μετά τήν ἐπιβολή τῆς καινοτομίας, οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι τῆς περιοχῆς Μεσαρᾶς διώκονται ἀπεινῶς ἀπό τόν καινοτόμο Ἐπίσκοπο Γορτύνης Βασίλειο Μαρκάκη. Οἱ τρεῖς Ἱερεῖς πού μνημονεύθηκαν προηγουμένως (π. Κωνσταντίνος Σπυριδάκης ἀπό τό Ἀσῆμι, π. Δημήτριος Βεργετάκης ἀπό τόν Κρουσσῶνα καί π. Χαράλαμπος Σταματάκης ἀπό τά Καπετανιανά), κάτω ἀπό τήν πνευματική δικαιοδοσία καί προστασία τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου, προσπαθοῦν νά καλύψουν τίς πνευματικές, λειτουργικές καί μυστη-ριακές ἀνάγκες τῶν πιστῶν, ἱερουργῶντας κρυφά καί νύκτα σέ διάφορα ἐξωκκλήσια.
Γιά τήν ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, οἱ μοναχοί τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ, ἀποφάσισαν νά γίνει ἀγρυπνία στά ὅρια τῆς μονῆς τους, στό ἐξωκκλήσιο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ πού βρίσκεται στήν κορυφή τοῦ Κόφινα, σέ ὑψόμετρο 1. 231 μέτρων! Ὅμως, στήν ἀδελφότητα δέν ὑπάρχουν πλέον Ἱερομόναχοι καί ἔτσι καλεῖται ὁ Ἱερεύς π. Χαράλαμπος Σταματάκης ἀπό τά γειτονικά Καπετανιανά.
Μία σημαντική λεπτομέρεια σχετικά μέ τήν παρουσία στήν ἀγρυπνία τοῦ Ἱερέως π. Δημητρίου Βεργετάκη ἀπό τόν Κρουσσῶνα, προκύπτει ἀπό δημοσίευμα τοῦ Περιοδικοῦ «Τά Πάτρια» (τ. 6ος , σελ. 99). Σύμφωνα μέ τό δημοσίευμα αὐτό, ἡ Γερόντισσα Κορνηλία Γωνιωτάκη (Ἡγουμένη τῆς Μονῆς ἁγ. Εἰρήνης Κρουσσῶνος, πνευματικό τέκνο τοῦ π. Δημητρίου), διηγήθηκε τά ἐξῆς: «Ὁ παπᾶ - Δημήτρης μᾶς διηγήθηκε πῶς βρέθηκε ὡς Λειτουργός, τό ἀξέχαστο ἐκεῖνο βράδυ τῆς 14ης Σεπτεμβρίου 1937. Σέ μία σπηλιά κοντά στή Μονή Κουδουμᾶ, ἀσκήτευε ἕνας μεγάλος, ἀλλά ἄγνωστος τούς πολλούς ἀσκητής. Ἐκεῖνος εἰδοποίησε τόν παπᾶ - Δημήτρη νά παρευρεθῆ στόν Κόφινα, κατά τήν ἑορτή τοῦ Τιμίου Σταυροῦ».
Ἀπό τήν προηγουμένη μαρτυρία ἀποδεικνύεται, ὅτι ἕνας ἄγνωστος σέ μᾶς, πλήν γνωστός στό Θεό καί τόν π. Δημήτριο, ἅγιος ἀσκητής τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ, προεῖδε τό θαῦμα τῆς Ἐμφανίσεως καί φρόντισε νά προσκαλέσει τόν ἐνάρετο Λειτουργό, ὥστε μέ τήν εὐκαιρία τῆς λατρευτικῆς αὐτῆς συνάξεως, νά ὑπάρξουν περισσότεροι καί ἐπισημότεροι μάρτυρες τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ (σύμφωνα μέ τό ἴδιο Περιοδικό, στήν ἀγρυπνία παρευρέθηκαν περίπου 6.000 ἄτομα!). Δέν εἶναι γνωστός ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ὁ τρίτος τῶν Ἱερέων, ὁ π. Κωνσταντίνος Σπυριδάκης, λειτούργησε ἐκεῖνο τό βράδυ στό ἐξωκκλήσιο τοῦ ἁγ. Νικήτα, ἔξω ἀπό τό Ἀσῆμι.
Ἑκατοντάδες Ὀρθόδοξοι ἀπό ὅλη τήν Κρήτη ἔφθασαν στόν Κόφινα γιά τήν ἀγρυπνία, κυρίως μέ ζῶα, ἀλλά καί μέ τά πόδια! Ὑπῆρξαν πιστοί πού περπάτησαν ἀκόμη καί ἕξη ἡμέρες! Μεταξύ αὐτῶν καί ὁ ἤδη μακαριστός ἀγωνιστής Χαράλαμπος Σκυλουράκης ἀπό τό Σφηνάρι Κισσάμου, στό δυτικό ἄκρο τῆς Κρήτης, ὁ ὁποῖος μάλιστα περπάτησε ξυπόλητος, διότι δέν εἶχε ἄλλα «στηβάνια», φέροντας καί ἕνα ἀσκί λάδι! (Τόν ἀδελφό αὐτό εἴχαμε τήν ἰδιαίτερη εὐλογία νά γνωρίσουμε, γέροντα πλέον, τό 1982 – 1988, κατά τήν παραμονή μας στήν Κρήτη, καί νά ἀκούσουμε ἀπό τό εὐλογημένο στόμα του τίς λεπτομέρειες αὐτοῦ τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος).
Τήν συνέχεια λαμβάνουμε ἀπό τόν πανηγυρικό τοῦ Θεολόγου – Μαθηματικοῦ κ. Στυλιανοῦ Λιέπουρη, κατά τόν ἐπίσημο ἑορτασμό τῆς 50ετηρίδος τῆς Δ’ Ἐμφανίσεως (14η Σεπτμβρίου 1987, Ἱ. Ν. Ἁγίας Τριάδος Ἡρακλείου): «Τόπος συναντήσεως τῶν πιστῶν εἶχε ὁρισθεῖ τό ἐξωκκλήσι τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου, 300 περίπου μέτρα κάτω ἀπό τήν κορυφή τοῦ βουνοῦ, οἱ ἄσχημες - ὅμως – καιρικές συνθῆκες πού ἐπικρατοῦσαν στήν κορυφή τοῦ Σταυροῦ, ἐμπόδισαν τήν ἀνάβαση τῶν πιστῶν καί ἔτσι ἀποφασίσθηκε ἡ ἀγρυπνία νά γίνει στό ἐξωκκλήσι τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου.
Ἦταν περίπου 10 τό βράδυ, ὅταν κατέφθασε ἐπί τόπου καί ἀστυνομική δύναμη μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἀνθυπομοίραρχο Καραμπατάκη (ἀπό τό χωριό Κανδῆλα), μέ σκοπό τήν… ὑπεράσπιση τῆς τάξεως! Αὐτή ἦταν φαίνεται ἡ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, νά βρίσκονται καί ὄργανα τῆς Πολιτείας παρόντα, γιά νά ὁμολογηθεῖ καί ἀπό ξένα στόματα τό ἐξαιρετικό γεγονός.
Περί τό μεσονύκτιο οἱ Ἱερεῖς ἄρχισαν νά ψάλλουν τούς Χαιρετισμούς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὁ ζῆλος τῶν πιστῶν ἦταν μεγάλος. Ὅλοι προσηύχοντο γονατιστοί, ἐπαναλαμβάνοντες τό «Χαῖρε ξύλον μακάριον» καί τό «Ἀλληλούϊα» τῶν Χαιρετισμῶν. Τότε ἀκριβῶς συνέβη ἡ ἐμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Ἀπότομα ἡ θύελλα κόπασε καί ἡ ὁμίχλη ὑποχώρησε καί διαλύθηκε. Φάνηκε τότε ἡ κορυφή τοῦ Κόφινα καί τό ἐκκλησάκι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἀμέσως μετά ἡ νύκτα φωτίσθηκε ἀπό τό λαμπρό καί ἐξαίσιο φῶς πού ἐξέπεμπε ὁ Τίμιος Σταυρός τοῦ Κυρίου μας, ὁ Ὁποῖος εἶχε ἐμφανισθεῖ στήν κορυφή καί καταύγαζε τόν ναό καί τήν γύρω περιοχή»! (Στυλ. Λιέπουρη, «Ἡ Δ’ Ἐμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ», Περιοδικό «Κήρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων», τ. 1987, σελ. 328 -329).
Κατά τήν ἴδια τελετή ὁ αὐτόπτης μάρτυρας Γεώργιος Σελληνιωτάκης, ἀπόστρατος Ἀξιωματικός τῆς Χωροφυλακῆς, περιέγραψε τήν ἐμπειρία του ὅπως ἀκολουθεῖ: «Εὐχαριστῶ τόν Πανάγαθο Θεό πού μέ ἀξίωσε καί πάλι μετά ἀπό 50 χρόνια, νά παρευρεθῶ στόν τόπο αὐτό, στόν ἑορτασμό τῆς βεβαιώσεως τῆς ἀληθείας. Ναί, πραγματικά εἶναι βεβαίωσις τῆς ἀληθείας, διότι ἀκριβῶς πρίν 50 χρόνια ἐβεβαιώθη ἄνωθεν γιά μία ἀκόμη φορά ἡ ἀκρίβεια τῆς Πίστεώς μας, χάρις στήν ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ…
Εἶμαι βαθειά συγκινημένος τήν στιγμή αὐτή, διότι μέ ἀξίωσε ὁ Θεός νά δῶ ὀφθαλμοφανῶς τόν Τίμιο Σταυρό, παιδάκι τότε 12 χρονῶν. Εἶμαι ἐπίσης σέ θέση νά σᾶς βεβαιώσω, ὅτι ὁ Σταυρός ἐμφανίσθηκε ἀκριβῶς πάνω ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Παναγίας, μετά δέ ἀπό κάποιο διάστημα ἐστράφη πρός τήν κορυφή τοῦ Κόφινα, ὅπου ὑπάρχει ἐκκλησάκι πρός τιμήν Του καί μετά ἀπό ἀρκετή ὥρα μετακινήθηκε πρός τήν κορυφή τοῦ Ψηλορείτη, ὅπου ἐπίσης ὑπάρχει ἐκκλησάκι πρός τιμήν τοῦ Σταυροῦ. Δέν εἶμαι βέβαιος, ἀλλά νομίζω ὅτι ὁ Σταυρός ἐπέστρεψε καί πάλι στόν Κόφινα καί μετά ἄρχισε σιγά – σιγά νά ἐξαφανίζεται»! («Κήρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων», τ. 1987, σελ. 331).
«Εἶναι δύσκολο – συνεχίζει ὁ Στυλ. Λιέπουρης – νά ἑρμηνευθοῦν καί νά περιγραφοῦν οἱ στιγμές ἐκεῖνες καί τά αἰσθήματα τῶν πιστῶν καί τοῦτο διότι τέτοιες στιγμές σταματάει τό μυαλό καί ἡ λογική τοῦ ἀνθρώπου, καταργεῖται ὁ χρόνος καί μένει μόνο τό βίωμα τοῦ θαύματος, τό ὁποῖο κατά τήν ἄφατο οἰκονομία Του οἰκονομεῖ ὁ Θεός.
Δέν εἶναι δυνατόν νά προσδιορισθεῖ πόσο κράτησε τό ἐξαίρετο αὐτό φαινόμενο. Ὅπως εἶναι φυσικό, κανείς δέν ἔδωσε σημασία στό χρόνο. Ὅλο τό πλῆθος τῶν πιστῶν προσηύχετο καί ἔψαλλε γονατιστό μέ δέος τό «Κύριε Ἐλέησον». Τελικά ἡ ὁμίχλη κάλυψε καί πάλι τήν κορυφή τοῦ Κόφινα καί ὁ ἄνεμος ἄρχισε πάλι νά φυσᾶ.
Ἡ ἀγρυπνία συνεχίσθηκε καί ἡ Θεία Λειτουργία ἐτελείωσε νωρίς τό πρωϊ. Τότε ὅλοι οἱ παρευρεθέντες – οἱ πιστοί, οἱ Λειτουργοί Ἱερεῖς, οἱ Μοναχοί τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ, ἀκόμη καί τά ὄργανα τῆς τάξεως - ἄρχισαν νά κατεβαίνουν καί νά γίνωνται κήρυκες τοῦ θαύματος τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τό ὁποῖο ἦταν ἤδη γνωστό στούς κατοίκους τῶν γύρω χωριῶν, διότι ἡ λαμπρότητά Του δέν ἦταν δυνατόν νά διαφύγει τῆς προσοχῆς τῶν κατοίκων ὅλης τῆς Μεσαρᾶς» (Στυλ. Λιέπουρη αὐτ., σελ. 329).
Τό 1986, κατά τήν διάρκεια ἐπισκέψεως τοῦ γράφοντος στά Ἀκούμια Ρεθύμνης, ἔγινε γνωστό, ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρός ἦταν ὀρατός καί σέ ἐκείνη τήν περιοχή. Μέ συγκίνηση γέροντες Ὀρθόδοξοι διηγήθηκαν, ὅτι τό βράδυ τῆς 13ης πρός 14η Σεπτεμβρίου 1937, ἔγινε ἀγρυπνία χωρίς Ἱερέα, στό ἐξωκκλήσι τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς (στή θέση Πλατανιᾶς τῶν Ἀκουμίων), μέ συμμετοχή 70 περίπου πιστῶν, τούς ὁποίους κάποιοι Νεοημερολογίτες συγχωριανοί, μέ ὕβρεις καί χλευασμούς προσπάθησαν νά ἐμποδίσουν. Περί τό μεσονύκτιο ὅλοι ἀντιλήφθηκαν τό ἐξαίσιο φῶς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὁ Ὁποῖος «ἀνέτελε ἀπό τόν Ψηλορείτη»!
Λογικό προκύπτει τό ἐρώτημα: Πῶς ἀντέδρασαν οἱ καινοτόμοι; Δυστυχῶς ἐπιβλήθηκε Φαρισαϊκή σιωπή. Ὁ Ἀνθυπομοίραρχος Καραμπατάκης ἐπισκέφθηκε τόν Ἐπίσκοπο Βασίλειο καί τόν πληροφόρησε σχετικά. Ὁ Ἐπίσκοπος σύστησε στό ὄργανο τῆς τάξεως νά σιωπήσει, ἄν καί θορυβημένος κάλεσε τόν π. Χαράλαμπο γιά νά τόν ἐνημερώσει. Ὁ ἐνάρετος Λειτουργός τόν ἐνημέρωσε ταπεινά, ἀλλά ἐκεῖνος ἔγινε ἔξαλλος ἀπό τόν θυμό του. «Ὥστε βλέπεις καί ὁράματα παπᾶ Χαραλάμπη; - τοῦ εἶπε – καί γιατί δέν βλέπω κι ἐγώ πού εἶμαι καί Δεσπότης;» Ὁ π. Χαράλαμπος κούνησε τό κεφάλι του καί ἔφυγε.
(Πηγή: "Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ Η Δ’ ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ" του Καθηγητή κ. Αντωνίου Μάρκου)
Από την περσινή πανήγυρη του Καθεδρικού Ι.Ν. Γ.Ο.Χ. Ηρακλείου Κρήτης υπό του Τοποτηρητή Επισκόπου
Σεβ/του Μεσσηνίας κ. Ιακώβου και του Αιδ/του Ιερέως π. Ζαχαρία Τσικρικάκη.
