2016/12/26

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΣΤΟΥΣ Γ.Ο.Χ. ΜΑΝΔΡΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ (1926)


 
















Ἔτος 1926. Τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος μὲ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο συνέβη τὸ εξής συνταρακτικὸ θαῦμα στὴν Μάνδρα Ἀττικῆς. Οἱ κάτοικοί της μετέβησαν στὸν ναὸ γιὰ νὰ ἑορτάσουν τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου, τοῦ μεγάλου μας Ἁγίου Σπυρίδωνος, ἀλλὰ ἡ ἀστυνομία μετὰ ἀπὸ ἐντολὴ τῆς Ἀρχιεπισκοπὴς εἶχε κλειδώσει μὲ ἀλυσίδες τὴν πόρτα τοῦ ναού γιὰ νὰ μὴ μποροῦν νὰ εἰσέλθουν οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ Πατρίου. Τότε οἱ κάτοικοι ἄναψαν τὰ κεριὰ ποὺ εἶχαν μαζὶ καὶ τὰ κόλλησαν στὴν πόρτα τοῦ ναοὺ. Καὶ, ὢ, τοῦ θαύματος! Οἱ ἀλυσίδες ἔπεσαν κάτω καὶ ἄνοιξε ἡ πόρτα τοῦ ναοῦ!


  Δημοσιεύτηκε στο παλαιοημερολογιτικό ιστολόγιο "Κρυφό Σχολειο". 

2016/12/04

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΜΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

Στην Ιερά Μονή στον Μύτικα της Χαλκίδας όπου ενασκείται η εξόριστη αδελφότητα, για την εμμονή της στην ορθόδοξη παράδοση,υπό την Οσιοτάτη Καθηγουμένη Βενερία, εορτάστηκε με κατάνυξη η μεγάλη θεομητορική εορτή της Πανυπερευλογημένης μας Κυρία Θεοτόκου Μαρίας. Την εόρτια Θεία Λειτουργία, μετ΄ αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος, τέλεσε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμάς ενώ έψαλλε ο καλλικέλαδος χορός των ομολογητριών μοναζουσών. Προσήλθαν πολλοί πιστοί όχι μόνο από την Εύβοια αλλά και από την Αττικοβοιωτία.

Στην συνέχεια παραθέτουμε ανέκδοτη ιστορία από το διαδίκτυο για την μαρτυρική πρώτη Καθηγουμένη Μαριάμ Σουλακιώτου (+ 1953) της Ιεράς Μονής Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Αττικής, της οποίας Κανονική διάδοχος είναι σήμερα η Οσιοτάτατη Μητέρα Βενερία. Μήνα Νοέμβριο κοιμήθηκε μαρτυρικά η αείμνηστη Καθηγουμένη Μαριάμ ένεκα διωγμών για την ορθόδοξη πίστη και μίσους μέχρι θανάτου των τέκνων του κοσμοκράτορος του κόσμου τούτου, ο οποίος στέρησε και στην αδελφότητα την Μονή της Μετανοίας της.

Ἡ ἀνάδειξις τῆς Α' Καθηγουμένης Μαριάμ

Μετά τήν ἐμφάνιση καί ἐντολή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὁ μακάριος Ματθαῖος ἐγκατέλειψε γιά πάντα τήν ἀγαπημένη του Ἀθωνική ἔρημο καί κατέβηκε στόν κόσμο. Ἔφθασε στήν Ἀθήνα τήν 1η Ὀκτωβρίου 1926 καί ἀμέσως ἐγκαταστάθηκε στήν πατρική οἰκία τῆς δοκίμου Μαρίνας Σουλακιώτου (ἔπειτα Γεροντίσσης Μαριάμ), ἐπί τῆς ὁδοῦ Μεγ. Ἀλεξάνδρου ἀριθμ. 71.

δη ἀπό τόν καιρό τῶν ἐξοριῶν του (1910 καί 1922) καί κυρίως τῆς ἐφημερίας του στό Σιμωνοπετρίτικο Μετόχι τῆς Ἀναλήψεως Βύρωνος (1917 - 1923), εἶχε δημιουργηθεῖ γύρω του μία πνευματική ὁμήγυρις φιλομονάχων ψυχῶν, ἀνδρῶν καί γυναικῶν. Ἔτσι μέ τήν κάθοδό του στόν κόσμο συγκεντρώθηκαν στό ἔπειτα Μετόχι οἱ ἑπτά πρῶτες ἀδελφές, ἡ πρώτη ζύμη τῆς ἔπειτα πολυπληθούς ἀδελφότητος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας, διότι ἀπό τίς πρώτες προτεραιότητες τοῦ ἁγ. Ματθαίου ἦταν ἡ ἵδρυσις μονῶν, γιά τήν στήριξη τοῦ Ἀγῶνος τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας. 

Οἱ πρῶτες αὐτές ἑπτά ἀδελφές πού συγκεντρώθηκαν κάτω ἀπό τήν πνευματική καθοδήγηση του ἦσαν ἡ Μαρίνα Σουλακιώτου (Ἡγουμένη Μαριάμ, 1926 – 1953), ἡ Εἰρήνη Μενδρινοῦ (ἀρχικά Οἰκονόμος, 1926 - 1955, ἔπειτα Ἡγουμένη Εὐφροσύνη, 1955 – 1985), ἡ Μαρία Τσαγκάρη (μοναχή Μακαρία), ἡ Παναγιώτα Βουνισάκου (μοναχή Διονυσία), ἡ Μαρία Φαμέλη (μοναχή Μαρία), ἡ Ἀσημίνα Ταμπακάκη (μοναχή Ξένη) καί ἡ Ἑλένη Καρπαθάκη (μοναχή Συγκλητική, κατά σάρκα ἀνηψιά τοῦ ἁγ. Ματθαίου, κόρη τοῦ ἀδελφοῦ του Ἱερέως Κωνσταντίνου, Δασκάλα στό ἐπάγγελμα).
Οἱ ἀδελφές αὐτές ζοῦσαν κοινοβιακῶς, προετοιμαζόμενες μέ τήν προσευχή, τήν ἄσκηση καί τήν μεταξύ τους καί πρός τόν Γέροντά τους ὑπακοή, γιά τήν ἔπειτα ζωή τους στήν Ἱερά Μονή Παναγίας.


μπειρος στά πνευματικά, ἀλλά καί στά διοικητικά τῶν μονῶν ὁ ἅγ. Ματθαῖος, ἀπό τῆς συστάσεως τῆς ἀδελφότητος, προχώρησε στήν ἀνάδειξη τῆς πνευματικῆς μητέρας τῶν ἀδελφῶν, τῆς Καθηγουμένης. Συνήθως οἱ πνευματικοί προεστῶτες τῶν μονῶν ἐκλέγονται ἀπό τούς ἀδελφούς ἤ τίς ἀδελφές καί σπανίως διορίζονται ἀπό τούς ἐπιχωρίους Ἐπισκόπους. Ὁ ἅγ. Ματθαῖος μποροῦσε νά ὁρίσει Ἡγουμένη κατά τήν κρίση του μία τῶν ἀδελφῶν, ὅμως ἤθελε ἡ Ἡγουμένη νά ἀναδειχθεῖ μέσα ἀπό μία συγκεκριμένη πνευματική διαδικασία, ἀπό τήν ὁποία θά ἀποδεικνύονταν ἡ αὐταπάρνηση καί ἡ ἀγάπη της πρός τόν Γέροντα καί τίς ἐν Χριστῶ ἀδελφές της.

Κάποια στιγμή ζήτησε ἀπό τίς ὑποτακτικές του νερό. Ὅπως ἦταν φυσικό καί ἀναμενόμενο, ὅλες ἔσπευσαν νά τόν ἐξυπηρετήσουν, παρά τό γεγονός ὅτι τότε δέν ὑπῆρχε στά σπίτια τρεχούμενο νερό. Στή συνέχεια διευκρίνισε, ὅτι ἤθελε νερό ἀπό τήν πηγή τῆς ἱστορικῆς Μονῆς Καισαριανῆς, στόν Ὑμητό. Καί πάλι ὅλες ἔδειξαν προθυμία νά πᾶνε νά τοῦ φέρουν, ἡ δόκιμη ὅμως Μαρίνα Σουλακιώτου ἐπέμενε περισσότερο.

«Καλά παιδί μου - τῆς εἶπε ὁ Ἅγιος Πατήρ, φωτιζόμενος ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα - πήγαινε ἐσύ».
Μόλις ἡ δ. Μαρίνα πῆρε τήν στάμνα, ὁ μακάριος Γέροντας τήν φώναξε κοντά του.
«Βγάλε, παιδί μου τό μαντήλι σου» τῆς εἶπε. Ἡ δ. Μαρίνα ἔκανε ὑπακοή.
«Βγάλε καί τά παπούτσια σου», συνέχισε ὁ ἅγ. Ματθαῖος. Ἡ δ. Μαρίνα ἔκανε ὑπακοή, χωρίς νά προβάλλει τήν παραμικρή ἀντίρρηση.

Στή συνέχεια ὁ Ἅγιος Πατέρας πῆρε τό μαυρισμένο ἀπό τήν καπνιά τῶν ξύλων τηγάνι καί μαύρισε τό πρόσωπο τῆς ὑποτακτικῆς του! «Τώρα μπορεῖ νά ξεκινήσεις - εἶπε στή δ. Μαρίνα - ἀλλά νά πᾶς ἀπό τήν Ὀμόνοια»!

ἀπαλή κορασίδα δ. Μαρίνα ξεκίνησε γιά τήν Μονή Καισαριανῆς ξυπόλητη, χωρίς μαντήλι, μέ μουτζουρωμένο τό πρόσωπο καί μία στάμνα στόν ὥμο! Πέρασε τήν κεντρική πλατεία Ὀμονοίας καί ὅλη τήν Ἀθῆνα μέ τά πόδια, ἀπό χωματόδρομους μέ πέτρες καί χαλίκια (τότε δέν ὑπῆρχαν ἀσφαλτοστρωμένοι δρόμοι), δίνοντας τήν ἐντύπωση τοῦ ψυχικά διαταραγμένου ἀτόμου, μιᾶς τρελλῆς πού βγῆκε ξυπόλητη μέ μία στάμνα στό δρόμο! Ἀντιμετώπισε τά πειράγματα τοῦ κόσμου, τά σφυρήγματα τῆς ἀλητείας τῶν δρόμων, τά χαχανιτά τῶν γυναικῶν, τά γιουχαρίσματα τῶν παιδιῶν! Κι ὅμως συνέχισε τόν ἐπώδυνο δρόμο τῆς ὑπακοῆς της, μία διά Χριστόν Σαλή στούς Ἀθηναϊκούς δρόμους!

Μετά ἀπό ἀρκετή ὥρα ὁ ἅγ. Ματθαῖος κάλεσε τίς ὑπόλοιπες ἕξι δόκιμες ὑποτακτικές του καί τούς εἶπε: «Τώρα πού θά ἔρθει ἡ ἀδελφή σας Μαρίνα, θά τῆς βάλετε μετάνοια, εἶναι ἡ Ἡγουμένη καί πνευματική σας μητέρα. Καί εἰδοποιῆστε ὅσους ἀδελφούς ἔχουν ἀρρώστους νά ἔρθουν, διότι τό νερό πού θά φέρει εἶναι τό νερό τῆς ὑπακοῆς καί θά κάνει θαύματα».

τσι ἀναδείχθηκε ἡ μαρτυρική Ἡγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Γερόντισσα Μαριάμ καί ἔτσι ἐνθρονίσθηκε στίς συνειδήσεις καί τίς καρδιές τῶν ἀδελφῶν της, μέ τήν μέχρι θυσίας καί τελείας αὐταπαρνήσεως ὑπακοή. (Προφορική μαρτυρία στόν γράφοντα τῆς Ἡγουμένης Εὐφροσύνης, τῆς Ἡγουμένης Ἐπιστήμης, τῆς Μοναχῆς Ἰουλιανῆς καί τοῦ Μοναχοῦ Παναρέτου).

2016/12/02

APOLOGETIC BOOK; THE SCHISM OF 1937

1937- 2017; 80 YEARS OF THE FLORINITE SCHISM

2016/11/27

ΤΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΩΘΙΕΡΑΡΧΟΥ

Πολυχρόνιον ποίησαι Κύριος ο Θεός 
τον Πανιερώτατον και Πατέρα ημών, 
Μητροπολίτην Θηβών και Λεβαδείας
 και Πρόεδρον της Ιεράς Συνόδου ημών
κύριον κύριον Χρυσόστομον. 
Κύριε, φύλαττε Αυτόν εις πολλά έτη.
ΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΕΤΗ ΔΕΣΠΟΤΑ!


Το Σάββατο 13/26 Νοεμβρίου, ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία μας τιμά τον Άγιο Πατέρα Ιωάννη τον Χρυσόστομο, εορτάζει ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Τοποτηρητής της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Γ.Ο.Χ. Αθηνών και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Ακαινοτομήτου Εκκλησίας της Ελλάδος. 
Ανήμερα της εορτής του Χρυσορρήμονος τελέστηκε πανηγυρική Θεία Αρχιερατική Λειτουργία στην έδρα της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών, τον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίων Ταξιαρχών Θήβας. Της Θείας Μυσταγωγία προεξήρχε ο εορτάζων Άγιος Πρόεδρος μετά του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμά, βοηθούμενοι υπό των Ιερομονάχων π. Αυγουστίνου, π. Ευθυμίου, π. Βησσαρίωνος, του επίσης εορτάζοντος π. Χρυσοστόμου και του Ιεροδιακόνου π. Αθανασίου.
Προσήλθαν εκατοντάδες πιστών κυρίως από την Αττικοβοιωτία αλλά και από άλλες περιοχές, που κατέκλυσαν τον Ναό και τους πέριξ χώρους από τις πρωινές ώρες. Οι πιστοί είχαν την ευλογία να ασπαστούν και πλείστα ιερά Λείψανα Αγίων που ήταν εκτεθειμένα προς προσκύνηση ήδη από την εορτή των Αγίων Ταξιαρχών. Επίσης παρέστησαν αντιπροσωπείες των Ιερών Μονών Αγίας Παρασκευής Μύτικα Χαλκίδας (της αδελφότητας Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης υπό την Οσιοτάτη Καθηγουμένη Βενερία), του Αγίου Γεωργίου Μελλισοχωρίου Θήβας και Οσίων Αγιορειτών Πατέρων Πανακτού Οινόης.
Πρός της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε η ευλογία των Άρτων ενώ κατά την ώρα του Κοινωνικού τον Θείο Λόγο κήρυξε ο Πανοσιολογιότατος Ιερομόναχος π. Ευθύμιος Κωττούλας, αναφερθείς στους πειρασμούς που κατέκλυσαν την ζωή του Αγίου Ιωάννου Χρυσόστόμου και την προβολή του κλέους αυτού της Κωνσταντινουπόλεως ως παράδειγμα μίμησης στην δική μας κατά Χριστόν ζωή. Υποδειγματική υπήρξε και η διακονία των Ιεροψαλτών στα δύο αναλόγια από διάφορες ενορίες, δίνοντας πανηγυρικό τόνο και εντείνοντας στην πνευματική ανάταση των πιστών.
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ο Πανιερώτατος Πρωθιεράρχης της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ευχαρίστησε τους πιστούς για την αθρόα προσέλευση τους και τις ευχές τους και ζήτησε ως "δώρο" την μετάνοια και τον εν Χριστώ ανακαινισμό. 
Ο Σεβασμιότατος Αττικής κ. Κοσμάς ευχήθηκε εκ μέρους της Ιεράς Συνόδου και ο καλλίφωνος πανοσιολογιότατος π. Αυγουστίνος μετά άλλων αδελφών και πατέρων έψαλλε τον "Πολυχρόνισμό" του Αγίου Προέδρου. Ο Πανιερώτατος Πρωθιεράρχης διένειμε το αντίδωρο, δεχόμενος τις εγκάρδιες ευχές των πιστών. Οι πιστοί δέχθηκαν την φιλοξενία των Θηβαίων αδελφών ενώ προσφέρθηκε και Τράπεζα για τους Πατέρες και τους πιστούς που προσήλθαν απο μακριά.





2016/11/25

Иконы Божией Матери «Иверской-Мироточивой»

Иконы Божией Матери «Иверской-Мироточивой» 
   
(Празднование: 11/24 ноября 1982 г. - день начала Мироточения)



1982 году скит посетил православный канадец чилийского происхождения Иосиф Муньос Кортес — занимавшийся изучением иконописи преподаватель истории искусств. Осенью 1982 года Иосиф с друзьями отправился в паломничество на Афон. Очень хотелось ему побывать в скиту святого Даниила, знаменитом своей иконописной мастерской. На пути к скиту паломники заблудились и обнаружили другой скит – во имя Рождества Христова[1]. Монахи приняли их с любовью, угостили чаем, после чего пригласили посетить иконописную мастерскую. «И тут, – вспоминает Муньос, – я увидел икону, от которой мое сердце как будто перевернулось в груди».

Образ Божией Матери – список с Иверской Вратарницы — настолько поразил его, что он начал упрашивать монахов продать ему икону. Монахи твердо и решительно отказали, объяснив, что этот образ, созданный о. Хризостомом (Цанисом)[2], один из первых, написанных византийским письмом, и служит им образцом. Однако они пообещали сделать список с иконы и послать его в Канаду. Муньос продолжал упрашивать, однако иноки были непреклонны. Во время ночной литургии в храме скита Иосиф Муньос обратился с молитвой к Божией Матери: “Я уже сделал все, что можно сделать по-человечески: я предлагал деньги, я надоедливо упрашивал игумена. Но, Матерь Божия, все же сопровождай нас в Америку, потому что мы так нуждаемся в Тебе!” После молитвы он почувствовал душевное успокоение и уверенность в том, что просьба его услышана. 


На рассвете, когда Иосиф и его спутник попрощались с монахами и пошли к пристани, их догнал игумен схиигумен Климент (†1997), державший в руках завернутую икону. “Божья Матерь желает ехать с вами, – сказал он и решительно отказался от предложенных денег. – За такую святыню деньги брать нельзя”. После этого друзья направились в Иверский монастырь и приложили подаренный образ к древнему чудотворному образу Божией Матери Вратарница, Покровительницы Афона, с которого и была списана поразившая его икона.

После возвращения в Монреаль Иосиф установил икону в красном углу рядом с имевшимися у него реликвиями. По словам Иосифа, икона впервые за мироточила 24 ноября 1982 года и затем мироточила почти непрерывно в течение 15 лет (1982-1997), за исключением страстных седмиц Великого поста, перед Пасхой. По утверждению очевидцев, святое миро истекало главным образом из рук Девы Марии и Спасителя, а также из звезды, находившейся на плече Богородицы, оно имело сильный аромат роз и его даже собирали в сосуды. Исцеления миром, вес которого за все годы в несколько раз превысил вес самой иконы, были зафиксированы в огромном количестве, в том числе и от неизлечимых болезней.


Бывали также случаи, когда после прекращения истечения оно возобновлялось неожиданным образом. Так, при посещении Бостонского монастыря миро истекало потоками, но затем совершенно иссякло, когда икона была перенесена в ближний приход. По возвращении в монастырь поток возобновился так сильно, что выступил через край. В другом случае после раздачи мира 850 богомольцам икона оказалась сухой, но прибыв на следующий день в приход, где ее ожидала масса верующих, она чудесным образом восстановила мироистечение.

15 лет Муньос возил Монреальскую икону по всему миру. Она побывала в Европе и Америке, в Азии и Новой Зеландии, в Австралии и Африке. И везде Богородица помогала людям. Истекавшее миро собирали в ватки и рассылали верующим — поступало множество сообщений об исцелениях, в том числе от тяжёлых заболеваний, происходивших после молитв и помазываний больных в России, Латвии, Бельгии, Канаде, Швейцарии, Швеции, Бразилии, Аргентине и др. Некоторые из фотографий иконы тоже начинали мироточить. Получив письмо с фотографией и ваткой, пропитанной миром, Александр Солженицын написал Иосифу, что эта икона-целительница, которая исцеляет не тела, а души больных.

В Россию икону ни разу не привозили. Связано это было с тем, что выступавшие против форсирования сближения с Московским патриархатом представители высокопоставленного духовенства РПЦЗ, в том числе её тогдашний первоиерарх митр. Виталий, считали данный визит неуместным.​

«Икона явилась в нашей маленькой Зарубежной Церкви как раз после того, как покойный патриарх Пимен сказал, что Зарубежная Церковь мертва, так как у нас нет чудес. И это случилось в подтверждение евангельских слов: не бойся, малое стадо. Ещё это случилось у нас потому, наверное, что наша Церковь своими молитвами поддерживает христиан в России». (из беседы с братом Иосифом Муньос в Монреале, 11/24 ноября 1992 г.).

В ночь с 30 на 31 октября 1997 года Иосиф Муньос был убит в Афинах, а Монреальская Иверская икона бесследно исчезла.

Чудеса, дарованные от Иверской Монреальской иконы

Везде, куда бы ни прибывала эта икона, возрождались любовь и согласие, как, например, в одной общине, где ссорившиеся прихожане вновь обрели путь к молитве и церковному единению. Ее присутствие умножало молитвенный жар до такой степени, что литургии, совершаемые при ней, могут быть сравнимы с пасхальными, столь пламенными в Православной Церкви.

Известны многие случаи возврата людей к посещению храма, исповеди, причастию. Так, одна бедная женщина, узнав о смерти своего сына, готовилась лишить себя жизни, но, тронутая до глубины души при виде чудотворной иконы, раскаялась в своем ужасном намерении и немедленно исповедалась. Благодатное воздействие Пречистой пробуждало и преображало верных, нередко застывших в косном веровании.

Рассказывают, как один старый монах, подойдя к иконе, запел: “Величит душа моя Господа…” – и целебное миро обильно истекло от звезды на плече Богоматери.

Из множества чудес, связанных с Иверской Мироточивой иконой, расскажем лишь о самых известных.

…В Германии заболел неизлечимой болезнью мальчик лет пяти. Родители положили его в больницу, как сами говорили, – “отдали в больницу умирать”. Ребенок ничего не ел и таял как свеча. В это время родителям прислали из Америки ватку, пропитанную миром от Иверской иконы.

В субботу мать взяла эту ватку в больницу и протерла ею все тельце сына, а в Понедельник утром позвонила взволнованная медсестра и сказала: “Произошло невероятное! Ваш мальчик встал с постели и попросил кушать”. Через несколько дней ребенок был совершенно здоров.

…В Лос-Анжелесе в 1991 году, когда икона была в соборе, к ней приложилась согнутая параличом и с трудом передвигавшаяся старая прихожанка. Приложившись, женщина сразу выпрямилась и пошла исцеленная, славя Бога и Его Пречистую Матерь.

…Пожилая француженка пришла на костылях поклониться Иверской Мироточивой.

Помолившись перед чудотворным образом, она уехала. Примерно через неделю эта женщина приехала снова, уже без костылей, и рассказала о своем чудесном исцелении. Добравшись до дома после посещения иконы, она на следующее утро стала подниматься с кровати и хотела, как всегда, взять костыли, без которых обычно не могла встать на ноги, но вдруг почувствовала, что костыли уже не нужны. И с тех пор она ходит спокойно без них.

…В клинике города Винсен, в предместье Парижа, два года лежал 28-летний француз с искалеченной после дорожной аварии ногой. Врачи пришли к заключению о необходимости ампутации. Не знавший Бога, Жан-Луи Жорж (так звали больного) в отчаянии решил покончить жизнь самоубийством.

Ему рассказали о чудотворной иконе Иверской Мироточивой, находившейся тогда в Леснинской женской обители (примерно в ста километрах от Парижа), и он согласился поехать туда.

После молебна у иконы священник взял ватку, смоченную миром, и положил больному под бинты. Но Жан не хотел уходить из церкви и стал просить об исповеди. Священник ответил, что это невозможно, ведь молодой человек не был православным, но потом все же согласился с ним побеседовать. И Жан стал горячо говорить и особенно каяться в своем намерении наложить на себя руки…

Он уехал в тот же день в Париж, а ночью с ноги чудесным образом упали бинты, кожа стала очищаться, исчез гной из ран. Выписываясь из клиники, Жан-Луи сказал, что глубоко уверовал в неведомого ему доселе Бога и взял себе в правило каждое утро читать до трапезы акафист Божией Матери.

…В одну из больниц Бельгии привезли в машине “скорой помощи” какого-то мужчину. Сестра – православная христианка — спросила: “Он умирает?” Ей ответили, что он уже скончался, покончив с собой. Тогда медсестра взяла ватку с миром от Иверской иконы, помазала усопшего и сказала: “Матерь Божия, помоги его душе там, где она находится сейчас”.

Человек открыл глаза, позвал священника и исповедался, покаялся в содеянном. Он прожил еще два дня, но никто из врачей не мог объяснить это чудесное его возвращение к жизни.

…В России четырехлетний мальчик получил сильное ранение. Его маленькую ножку захватила неисправная лестница эскалатора, зубцы которой нанесли глубокую рану. В больнице трудно было без слез смотреть на страдания малыша.

У родных этого мальчика была ватка с миром от Иверской мироточивой иконы. Они горячо молились Божией Матери и смазывали ваткой вокруг раны. К изумлению лечащего врача рана начала заживать, операцию отменили и вскоре мальчика отпустили домой.

По всему христианскому миру разошлись фотографии Иверской иконы с приклеенным к ней кусочком ваты, пропитанным целебным благоуханным миром. Но самое удивительное, что некоторые фотографии иконы тоже мироточат. Это происходит повсеместно – в Америке, в Европе. Мироточат списки Иверской иконы и в России.

24 февраля 1996 года во время всенощного бдения в храме села Нижняя Байгора Воронежской области начала мироточить Иверская икона Богоматери.

Миро истекало потоками: под икону положили белое полотенце, которое впитывало миро. Чудесное истечение мира продолжалось до конца богослужения. А утром 25 февраля, в самый день праздника Иверской иконы истечение мира продолжалось, все так же стекало оно по иконе потоками. 26 февраля мира стало меньше, оно истекало из-под венца, много росинок было и на челе Божией Матери.

На следующий день миро истекало потоками по всей иконе, а 28 февраля вся икона как бы высохла, но из глаз Божией Матери потекли струйки мира. Множество собравшихся видели это чудо, и дивный аромат мира стоял в храме долгое время.

Тропа́рь, гла́съ 1:

Отъ святы́я ико́ны Твоея́, о Влады́чице Богоро́дице, мѵ́ро благода́тное источи́ла еси́ оби́льно, вѣ́рныя Твоя́ во изгна́ніи су́щія утѣ́шила еси́ и невѣ́рныя свѣ́томъ Сы́на Твоего́ просвѣти́ла еси́. Тѣ́мже и припа́даемъ къ Тебѣ́, Госпоже́, со слеза́ми: ми́лостива на́мъ бу́ди въ ча́съ су́дный, да нека́ко толи́кую ми́лость Твою́ воспрія́вше, я́ко презо́рливи нака́зани бу́демъ, но пода́ждь на́мъ Твои́ми моли́твами пло́дъ духо́вный принести́ и спаси́ ду́ши на́ша.

Конда́къ, гла́съ 8:

Аще и оте́чествія земна́го лише́ніе попуще́ніемъ Бо́жіимъ пріи́де вѣ́рнымъ Твои́мъ, но яви́лася еси́ ми́лостивая Утѣ́шительница и́мъ въ чудотво́рнѣй ико́нѣ Твое́й, отъ нея́же и сле́зы источи́ла еси́ о нечу́вствіи серде́цъ на́шихъ скорбя́щи, тѣ́мже и умиле́нно вопіе́мъ къ Тебѣ́ со слеза́ми: небе́снаго оте́чествія врата́ отве́рзи на́мъ толку́щимъ, я́ко блага́я Врата́рница еси́, две́ри ра́йскія вѣ́рнымъ отверза́ющая.


[1] Это был скит Рождества Христова в Катунаках, относившийся к «матфеевскому» Синоду Истинно-Православной Церкви Греции.

[1] Иеромонах Хризостом (Цанис) - ныне Митрополит Фивский и Ливадийский, с 2009 года предстоятель Матфеевского Синода старостильной греческой Церкви.

***

Искажение текста зарубежного акафиста иконе Б.М.Иверской-Мироточивой Монреальской членами МП:

Оригинал: «Страннаго и непостижимаго промышления Господня о рабех Его в разсеянии русстем сущих не уразумеша отступницы тайнии, рекшии Благодати Божией в Церкви изгнанной не быти. Ты же, Владычице, чудоточное миро от иконы Твоея источивши, абие злохуление сие всеконечно посрамила еси, верныя же Твоя возвеселила еси, вопиющия о Тебе: Аллилуиа».

Измененный текст: «Странное и непостижимое промышление Господне о рабех Его в разсеянии русстем сущих людие православнии уразумеша, егда Ты, Владычице, чудоточное миро от иконы Твоея источивши, верныя Твоя возвеселила еси, вопиющия о Тебе: Аллилуиа».

( http://afanasiy.net)

2016/11/21

ΠΑΝΗΓΥΡΗ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΘΗΒΑΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ Γ.Ο.Χ. ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ

ΙΕΡΟΣ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΘΗΒΑΣ

Με εκκλησιαστική λαμπρότητα και ευλάβεια πανηγύρισε ο Καθεδρικός Ναός της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας κατά την εορτή των αγίων Ασωμάτων Δυνάμεων στην συνοικία Κολωνάκι στη Θήβα. Τελέστηκε πανηγυρικό Αρχιερατικό Συλλείτουργο, προεξάρχοντος του οικείου Ποιμενάρχου Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Θηβών κ.κ. Χρυσοσόμου μετά του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμάς βοηθούμενοι υπο των Παν/των Πατέρων π. Αυγουστίνου Βρακάτου, π. Βησσαρίωνος Βάλλιου και των Ιεροδιακόνων π. Χριστοφόρου (της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας) και π. Αθανασίου.

Προσήλθε πλήθος φιλέορτων πιστών για να τιμήσει τους Αγίου Ταξιάρχες και να αιτηθεί την αρωγή τους στην ζωή του καθενός πιστού. Τελέστηκε η ευλόγηση των αρτών και παρατέθηκαν προς προσκύνηση αρκέτα Ιερά Λείψανα προς αγιασμό των πιστών. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε η καθιερωμένη λιτάνευση της ιεράς εικόνας ενώ οι πιστοί γεύτηκαν- πέραν του  θείου Λόγου και πνευματικού άρτου- και τράπεζα επιγείων αγαθών. Αξίζει να σημειωθεί ότι αρκετοί πιστοί προσήλθαν από την Μακεδονία και την Θεσσαλία ως προσκυνητές. Άπαντες οι πιστοί επέστρεψαν πνευματικά ενισχυμένοι στα ίδια, δοξάζοντας τον Τριαδικό Θεό και Δημιουργό των Αγαθών Πνευμάτων με ένα εκ των οποίων (φύλακας Άγγελος) εφοδιάζεται κάθε ορθόδοξος πιστός κατά το Άγιο Βάπτισμα.







2016/11/17

Στα κρυφά ετοιμάζουν κοινό εορτασμό του Πάσχα;

Του Μάνου Χατζηγιάννη
Πριν από ακριβώς ένα χρόνο το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, αποκάλυψε τις ασκήσεις επί χάρτου για κοινό εορτασμό του Πάσχα. Γράφαμε τότε: «Ετοιμάζουν τον απόλυτο αιφνιδιασμό για τον εορτασμό του Πάσχα; Είναι δυνατόν να έχουν συμφωνήσει Ορθόδοξοι, Ρ/καθολικοί και Κόπτες για κοινό εορτασμό και να φέρουν την Χριστιανοσύνη προ τετελεσμένου;».. Σήμερα ένα χρόνο μετά οι δηλώσεις των πρωταγωνιστών αποδεικνύουν πως το θέμα κάθε άλλο παρά έχει μπει στα συρτάρια….! 
Και τα νεώτερα μάλιστα τα μαθαίνουμε πάντα από κοπτικές πηγές!
Πριν από ένα χρόνο πληθώρα ερωτημάτων, προέκυψαν από μια περίεργη ανάρτηση σε κόπτικη ιστοσελίδα σύμφωνα με την οποία ούτε λίγο ούτε πολύ και οι τρεις προαναφερθείσες πλευρές είναι έτοιμες να προχωρήσουν στην οδό του κοινού εορτασμού άμεσα!
Πριν από λίγες μέρες με αφορμή την επίσκεψη του Αρμένιου Πατριάρχη Aram I στο Βατικανό είχαμε συγκεκριμένη αναφορά στο θέμα! Ο μονοφυσίτης προκαθήμενος, μιλώντας για τη…. σημασία της ενότητας της Εκκλησίας, τόνισε ότι η θέσπιση κοινής ημερομηνία για το Πάσχα θα είναι μια ορατή έκφραση της χριστιανικής ενότητας.
Ο Πάπας Φραγκίσκος απαντώντας υπενθύμισε πως κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, η Ρ/Καθολική Εκκλησία έχει δώσει ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό το θέμα και χαιρετίζει όλες τις προσπάθειες που στοχεύουν στον καθορισμό μιας κοινής ημερομηνίας, η οποία θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή από όλες τις εκκλησίες.
Υπενθυμίζεται πως το καλοκαίρι του 2015 πολύς λόγος έγινε για την πρόταση του Πάπα Φραγκίσκου για κοινό εορτασμό του Πάσχα Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών. Μια πρόταση που από ότι φαίνεται εξετάζει σοβαρά και το Φανάρι όπως ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος είχε αποκαλύψει λέγοντας χαρακτηριστικά «Το εξετάζουμε, αλλά κάποιες εθνικές εκκλησίες αντιδρούν» σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα LA STAMPA.
2-1Συγκεκριμένα όπως είχε αποκαλύψει στις 20 Ιουνίου 2015 το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ενώ οι υπόλοιποι ασχολούνταν με την παπική εγκύκλιο για το περιβάλλον, ο κ. Βαρθολομαίος είχε πει:
«»Η Ορθόδοξη Εκκλησία συζητά το ενδεχόμενο για μια ενιαία ημερομηνία για τον εορτασμό του Πάσχα, την εορτή των εορτών, περισσότερο από μισό αιώνα. Στην πραγματικότητα, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το μεγάλο ιερό Συμβουλίο που έχει προγραμματιστεί για το επόμενο έτος στην Κωνσταντινούπολη, την Πανορθόδοξη, έχουν εξεταστεί διάφορες επιλογές σε επιστημονικό και λειτουργικό επίπεδο, για αυτό το ενδεχόμενο. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα μετά τη διάλυση του Σιδηρού Παραπετάσματος, σημαντικά στοιχεία μέσα σε μερικές εθνικές εκκλησίες έχουν δυστυχώς αντισταθεί σε αυτήν την ιδέα της αλλαγής. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια συμφωνία σχετικά με μια κοινή καθορισμένη ημερομηνία για τον εορτασμό του Πάσχα θα είναι ένα πλεονέκτημα ιδιαίτερα για τους Χριστιανούς που ζουν στην Αμερική, στη Δυτική Ευρώπη και την Ωκεανία. Αλλά ανεξάρτητα από το αν εσείς προσωπικά συμφωνείτε ή όχι, μια τέτοια πρόταση θα πρέπει να αποφασιστεί από όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες για να μην τεθεί σε κίνδυνο η ενότητα του ορθόδοξου κόσμου.»
Ο κοινός εορτασμός του Πάσχα δεν είναι κάτι τόσο απλό και από ό,τι φαίνεται ενστάσεις δεν υπάρχουν μόνο από κάποιες εθνικές εκκλησίες όπως δηλώνει ο κ. Βαρθολομαίος. Ιεράρχες κοντά στο Πατριαρχείο έχουν εκφράσει προβληματισμό. Ο Μητροπολίτης Ιταλίας Γεννάδιος δήλωσε τότε: «Άραγε, η κοινή ημερομηνία διά το Άγιον Πάσχα θα είναι ενότης της Χριστιανοσύνης ή μία νέα ρήξις και διαίρεσις του Ορθοδόξου κόσμου, με ανυπακοήν, αγνωμοσύνην και ανταρσίαν, λαμβάνοντες υπ’ όψιν τα σημερινά δεδομένα;».
Ο Επίσκοπος Χριστουπόλεως Μακάριος επίσης σε συνέντευξή του πριν από ένα χρόνο στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ δήλωνε «Οι Καθολικοί θα πρέπει να αλλάξουν τον τρόπο καθορισμού του Πάσχα»…
Η ρωσική αντίδραση για την πρόταση περι κοινού εορτασμού ήρθε προ μηνών από τα χείλη του Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα. Σε ερώτημα αναφορικά με την πρόταση του ποντίφικα για μια συγκεκριμένη ημερομηνία του εορτασμού του Πάσχα των Ρ/Καθολικών και των Ορθοδόξων ο κ. Ιλαρίωνας αρχικά τοποθετήθηκε θετικά, αλλά διευκρίνισε πως «το νόημά της πρέπει να αποσαφηνιστεί». «Τι σημαίνει «να ορίσουμε μια σταθερή ημερομηνία»; Μήπως αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να υπάρχει μια συγκεκριμένη ημερομηνία στο ημερολόγιο, στις 25 Μαρτίου ή 25 Απριλίου ή άλλοτε; Ή η ιδέα είναι ότι πρέπει να υπάρχει ένα ενιαίο σύστημα υπολογισμού της ημερομηνίας του Πάσχα για όλες τις χριστιανικές εκκλησίες;» σχολίασε.
Συνέχισε επικαλούμενος τον υπολογισμό της ημερομηνίας του Πάσχα με βάση τις αρχές που έχουν θεσπιστεί από την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325, η οποία όρισε πως το Πάσχα θα πρέπει να εορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.
» Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ακολουθεί επίσης αυτό τον υπολογισμό του Πάσχα, αλλά με κάποιες μικρές διαφορές από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Για παράδειγμα, το επόμενο έτος θα έχουμε διαφορετικές ημερομηνίες του Πάσχα, ενώι το 2017 θα συμπίπτουν» τόνισε και έθεσε τον εξής όρο: «Αν η εκκλησία επιστρέψει στο σύστημα υπολογισμού, που υπήρχε στην πρώτη χιλιετία, θα είμαστε ικανοποιημένοι. Επειδή πιστεύουμε ότι η βάση της Ένωσής μας είναι αυτή η πρώτη χιλιετία».

2016/11/08

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ Γ.Ο.Χ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Η ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΩΣ

Με κατάνυξη εορτάστηκε ο Μεγαλομάρτυς του Χριστού Άγιος Δημήτριος στον ενοριακό Ιερό Ναό της Γεννήσεως του Χριστού στην Αγχίαλο των Γ.Ο.Χ. Θεσσαλονίκης. Την εόρτια Θεία Λειτουργία τέλεσε ο Αιδεσιμότατος πατήρ Νικόλαος Γουσσιόπουλος και προσήλθαν αρκετοί ευσεβείς. Ο Μυροβλήτης Άγιος τιμάται ιδιαίτερα στην περιοχή της μακεδονικής Συμπρωτεύουσας όπου έδρασε θεαρέστως και ετελειώθη μαρτυρικώς σε νεαρή ηλικία για την αγάπη του Χριστού.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος γ’. (Κατέβασμα)
Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, 
σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, 
Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. 
Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, 
τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα,
 οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, 
Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, 
δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.



2016/11/01

Ο ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Το παρόν κείμενο προέρχεται από τον Ημεροδείκτη της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος του 2001. Τα τμήματα που δημοσιεύονται- εάν επιτρέψει ο Θεός- θα μεταφραστουν και θα δημοσιευτούν στην αγγλική γλώσσα ώστε να συμπεριληφθούν ως αφιέρωμα στον Ημεροδείκτη που εκδίδει η ιστοσελίδα μας τα τελευταία έτη. Ελπίζουμε- συν Θεώ- να δημοσιεύσουμε ολόκληρο το κείμενο του εγκόλπιου Συνοδικού Ημεροδείκτη ως εφόδιο κατά της σατανικής Παναιρέσως του Οικουμενισμού προς διαφώτιση των ευσεβών πιστών και σωτηρία αθανάτων ψυχών.

2016/10/23

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Άρθρο του αξιότιμου δημοσιογράφου κ. Γιάννη Μαύρου με τίτλο "Ο καθήμενος ιεράρχης και οι αντιδράσεις" σχετικά με το γνωστό θέμα που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Ο κ. Μαύρος, καίτοι δηλώνει άθεος, αποδεικνύεται με μεγαλύτερο σεβασμό, ανεκτικότητα και προοδευτικότητα από άλλους του χώρου της Καινοτομίας που άδραξαν- ανευ λόγου και αιτίας- την ευκαιρία να συκοφαντήσουν την Γνήσια Ορθόδοξο Εκκλησία.

Η περιφορά του κεκοιμημένου ιεράρχη των παλαιοημερολογιτών σε καθήμενη στάση, θέαμα σπάνιο και παράξενο για τους πιο πολλούς, καθώς και η ανάρτηση φωτογραφιών από την εξόδιο ακολουθία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πυροδότησαν τις γνωστές υστερικές αντιδράσεις κάποιων υπερφιλελεύθερων ηρακλέων του κοσμικού κράτους που σκανδαλίστηκαν από τον «μεσαιωνισμό», τον «ανορθολογισμό» και τη «βαρβαρότητα» τέτοιων εθίμων.
Στη δημόσια συζήτηση κυριάρχησαν πομπώδεις υπερβολές, κούφιες μεγαλοστομίες, φτηνοί εκδραματισμοί και τραβηγμένες από τα μαλλιά συγκρίσεις: «γίναμε Ιράν» είναι η αγαπημένη επωδός αυτών των knee-jerk αντιδράσεων, βαρετά προβλέψιμων πλέον, που δήθεν αντικρίζουν με τρόμο την εισβολή του σκοταδισμού αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι ελάχιστα παραπάνω από προσποίηση και υποκριτική αγανάκτηση που λειτουργεί ως διαπιστευτήριο κοσμοπολιτισμού και διαφωτισμένου πνεύματος για μια αυτοαναγορευμένη ελίτ.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: δεν χρειάζεται να είσαι πιστός για να μπορείς να αποδεχθείς κάτι που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της πολιτισμικής κληρονομιάς τοπικών κοινωνιών ή θρησκευτικών ομάδων με μακρά και αναγνωρισμένη παρουσία στον τόπο μας. Ξεχνούν ίσως οι διαπρύσιοι κήρυκες του κοσμικισμού ότι σε πολλά μέρη της Ελλάδας γίνεται η λιτάνευση των ιερών σκηνωμάτων των αγίων σε όρθια στάση, π.χ. στην Κέρκυρα του Αγίου Σπυρίδωνος κατά το Μέγα Σάββατο και άλλες περιστάσεις ή στην Κεφαλονιά του Αγίου Γερασίμου. Μήπως να τα καταργήσουμε και αυτά εν ονόματι της νεωτερικότητας; Γιατί εκεί δεν αντιδρά κανείς; Στην πραγματικότητα τίποτα δεν εμποδίζει έναν άθεο –όπως ο γράφων– να σταθεί με σεβασμό απέναντι στο κοινωνικό συναίσθημα των πιστών όπως αυτό εκδηλώνεται στις τελετουργίες τους. Η κοινωνικότητα είναι το άλλο όνομα της ιερότητας, όπως δίδαξε ο γάλλος θεμελιωτής της κοινωνιολογίας Εμίλ Ντυρκέμ. Είναι εξωφρενικό και βαθιά υποκριτικό, από μια γνήσια αθεϊκή σκοπιά, να αποδέχεσαι (έστω προσχηματικά) τη δογματική διδασκαλία της Ανάστασης, το μέγα σκάνδαλο της κατάργησης των φυσικών νόμων, αλλά να εξεγείρεσαι με το «πταίσμα» της περιφοράς ενός νεκρού χωρίς φέρετρο.
Η πλάκα και η καζούρα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι βέβαια αναμενόμενη, ακόμα και καλοδεχούμενη θα λέγαμε. Η ζωή συνεχίζει τον δρόμο της και το χιούμορ είναι ανεξάλειπτο όσο και απαραίτητο. Ενα ιντερνετικό meme που εμφανίζει τον κεκοιμημένο δεσπότη να λέει «δεν μπορώ να σηκωθώ, είμαι πτώμα», είναι ένα πανέξυπνο και εντέλει αθώο σατιρικό εύρημα που προκαλεί γέλωτα χωρίς να επιτίθεται με κακεντρέχεια και χωρίς να δαιμονοποιεί το διαφορετικό εξ ονόματος μιας ψευδοφιλελεύθερης βουλγάτας. Η σάτιρα των ιερών κειμένων και τελετουργιών αποτελεί δομικό τμήμα της χριστιανικής παράδοσης από τους πρώιμους χρόνους. Μάλιστα υπό προϋποθέσεις μπορεί να έχει όχι μόνο ψυχαγωγική αλλά και παιδαγωγική λειτουργία. O Oυμπέρτο Εκο στο «Όνομα του Ρόδου» έκανε ευρύτερα γνωστή την Coena Cipriani («Δείπνον Κυπριανού»), μια ανώνυμη πρόζα γραμμένη στα λατινικά τους παλαιοχριστιανικούς χρόνους, που αποτελεί συμποτική παρωδία βιβλικών μορφών και εξηγητικών σχημάτων. Το ίδιο έργο μνημονεύεται από τον Μιχαήλ Μπαχτίν στο πλαίσιο της ανάλυσης του καρναβαλικού, που αντιστρέφει συμβολικά την πραγματικότητα σε προσωρινή βάση. Το παρωδιακά βέβηλο συμβιώνει από αιώνων με το ιερό και το συμπληρώνει διαλεκτικά.
Δεν συμβαίνει το ίδιο με τους κατ’ επάγγελμα θρησκειομάχους που καραδοκούν να αναδείξουν την προσήλωση τους στη φιλελεύθερη ανεκτικότητα και ανεξιθρησκία κάνοντας σφοδρές επιθέσεις σε μορφές θρησκευτικότητας που δεν ταιριάζουν στο λεπτό γούστο τους. Η λογοκριτική τους νοοτροπία αποκαλύφθηκε όταν καταδίκασαν όχι τόσο την περιφορά καθαυτή αλλά την αναπαραγωγή της στα social media: «Κάντε ό,τι είναι να κάνετε αλλά τουλάχιστον μην υποχρεώνετε τα ευαίσθητα ματάκια μας να υποστούν αυτό το αποτρόπαιο θέαμα». Κάτι αντίστοιχο με το πάνυ αφελές «όποιος θέλει τους πρόσφυγες να τους πάρει σπίτι του». Μήπως θα έπρεπε να ζητούν την άδεια κάποιου «μεταρρυθμιστικού» ιερατείου οι ΓΟΧ ή οποιαδήποτε άλλη θρησκευτική ομάδα πριν ανεβάσουν κάτι στο φέισμπουκ;
Η λογική συνέπεια δεν είναι το φόρτε των εν λόγω θρησκειομάχων. Ενώ εξαντλούν την αυστηρότητα τους στα χριστιανικά έθιμα, οι περισσότεροι διαλέγουν με πολλή προσοχή και επιμέλεια τις εκφράσεις τους όταν πρόκειται να αναφερθούν σε μουσουλμανικά «βάρβαρα» τελετουργικά, όπως την αυτομαστίγωση των σιιτών στον Πειραιά που θρηνούν τη σφαγή του ιμάμη Χουσεΐν στη μάχη της Κερμπάλα το 680 μ.Χ. Είναι προσεκτικοί όταν πρόκειται για μουσουλμάνους διότι φοβούνται μην προκαλέσουν την μήνι ενός αριστερού διεθνιστικού κοινού, ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένου σε ζητήματα μετανάστευσης. Ο φόβος αυτός εκλείπει στην περίπτωση στηλίτευσης χριστιανικών «αναχρονιστικών» εθίμων, καθώς εκεί βρίσκουν αντικληρικαλικό κοινό τόπο με την Αριστερά των ιακωβίνικων παραδόσεων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία προσφέρει έναν εύκολο σάκο του μποξ για να επιδεικνύουμε ανέξοδα τα κοσμικά μας φρονήματα∙ κάπως σαν τον βάναυσο σύζυγο που ξεσπά εκ του ασφαλούς τα νεύρα του στην ανυπεράσπιστη γυναίκα του, γνωρίζοντας ότι εκτός σπιτιού δεν τον παίρνει για πολλούς τσαμπουκάδες.
Συναφής περίπτωση αντιθρησκευτικής δυσανεξίας εκ μέρους «πεφωτισμένων» ήταν οι ασύμμετρες αντιδράσεις στην απεικόνιση ελληνορώσου επιχειρηματία και της οικογένειας του σε τοιχογραφία εκκλησίας στη Θεσσαλονίκη, ως δωρητών σε παράσταση Δέησης (Τρίμορφο). Η πράξη καταγγέλθηκε ως μέγιστη αλαζονεία και ένδειξη βαρβαρικού ύφους και ήθους. Ελάχιστοι επεσήμαναν ότι τέτοιες κτητορικές παραστάσεις, όπου ο ιδρυτής ιστορείται ως προσφέρων το σκαρίφημα του ναού στα ιερά πρόσωπα, αποτελούν δόκιμη εικονογραφική πρακτική των βυζαντινών και μεταβυζαντινών χρόνων.
Μια τελευταία γενικότερη παρατήρηση αφορά την απώθηση του θανάτου από τις νεωτερικές κοινωνίες της ευμάρειας. Σε παλαιότερες εποχές ο θάνατος ήταν δημόσιο θέαμα και οι δημόσιες εκτελέσεις μαζική διασκέδαση, όπως έχει δείξει μεταξύ άλλων ο Μισέλ Φουκώ. Το προσδόκιμο ζωής ήταν πολύ χαμηλότερο και οι άνθρωποι πολύ περισσότερο εξοικειωμένοι με το θάνατο εξαιτίας των επιδημιών, των πολέμων και των ατυχημάτων. Για αυτό και κάποτε τα νεκροταφεία βρίσκονταν εντός των οικισμών, όχι σε διακριτούς χώρους, και η «συνοίκηση» ζώντων και τεθνεώτων ήταν ο κανόνας. Σήμερα η υπόμνηση της θνητής φύσης μας ενοχλεί και μας ξεβολεύει. Μόνο η Εκκλησία με τη διδασκαλία και τα τελετουργικά της έχει μείνει να υπενθυμίζει το αναπόφευκτο και αυτός ο ρόλος της προκαλεί αμφιθυμίες. Στη μορφή του περιφερόμενου ιεράρχη Καλλινίκου, κάτωχρου και στερεωμένου στην ιερατική πολυθρόνα από τους ομοδόξους του, το Πραγματικό εισβάλλει στο εύτακτο και κατηγοριοποιημένο σύμπαν μας.

2016/10/21

ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ ΠΑΛΙ...

Είναι πραγματικά γεγονός αξιοθρήνητο η πνευματική έκπτωση και η παντελής αποξένωση των σημερινών νεοελλήνων από την Ορθοδοξία χάρη στην οποία είναι ελεύθεροι και έχουν την εθνική αυτή ταυτότητα. Πάνω στο "πτώμα" του Φλωρινικού Επισκόπου "Φθιώτιδος και Θαυμακού" κυρού Καλλινίκου στήνεται ένα παιχνίδι εντυπωσιασμού, συκοφάντησης και λάσπης. Ταράχτηκαν και σιχάθηκαν οι διάφοροι υποκριτές για την λιτάνευση του σώματος του αποβιώσαντος Επισκόπου των Φλωρινικών ως τον τάφο... Λογικό! Αυτοί εκστασιάζονται στην θέα κάθε ανώμαλου και αντιχριστιανικού γεγονότος και καταχειροκροτούν ενώ λυπούνται βαθύτατα για την τήρηση της Ορθόδοξης παράδοσης. 
Πάνω στον νεκρό επίσκοπο οι τυμβωρύχοι της εξουσίας (διαφόρων ειδών) σπεύδουν περιχαρώς και ιεροσύλως να περιγελάσουν την Ορθοδοξία. "Μεσαίωνας" η εκκλησιατικοί τάξη και οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι "ταλιμπάν" και άλλα χίλια δυο! Να λύσουν αλλού τις διαφορές τους η Κυβέρνηση και η Κρατική Εκκλησία και να αφήσουν την μαύρη προπαγάνδα. Είναι κρίμα, ενώ μία αριστερή Κυβέρνηση επαγγέλεται την ανεξιθρησκεία και την ανεκτικότητα, τα φιλοκυβερνητικά μέσα να λασπολογούν και να συκοφαντούν ασύστολα.
Μέσα στην ειρωνία και υποκριτές του Νεοημερολογιτισμού, αφού σιωπούν για την πανθομολογουμένως ΑΙΡΕΤΙΚΗ και κολωβή Ψευτοπανορθόδη "Σύνοδο", συκοφαντούν τους Γ.Ο.Χ. και τους λοιδωρούν. Ας πάψουν οι υποκριτές! Τόσα χρόνια δεν ήξεραν την ορθόδοξη παράδοση ούτε επί Αρχιεπισκόπου Ματθαίου, ούτε επί τόσων επισκόπων μας, ούτε σχετικά πρόσφατα όταν τάφηκε παρόμοια ο αοίδιμος Πρωθιεράρχης των Γ.Ο.Χ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας κυρός Γρηγόριος, γεγονός που καλύφθηκε τηλεοπτικά και από τον έντυπο τύπο;
Κλείνουμε με την δημοσίευση φωτογραφιών χάριν των φαρισαίων υποκριτών με αποκορύφωμα την όρθια ταφή σε Θρόνο του ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΗ Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Γενναδίου το 1951!

Σκήνωμα Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Γενναδίου ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ- Κρατικής Εκκλησίας (1951)


Σκήνωμα  Αγίου Ματθαίου, Αρχιεπισκόπου Αθηνών της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας (1950)


Σκήνωμα Πρωθιεράρχου κυρού Γρηγορίου της Μεσσηνίας της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας (2009)



Από την επίσκεψη στο σκήνωμα του Φλωρινικού Επισκόπου του "Μητροπολίτη Φθιώτιδος" κ. Νικολάου της Κρατικής Εκκλησίας του Νέου Ημερολογίου ένεκα κοινής καταγωγής και φιλίας!