2013/08/31

Μνήμη των 6 Μαρτύρων στα Μέγαρα

16 Αυγούστου μνήμη των 6 Μαρτύρων πολιούχων της πόλης των Μεγάρων ετελέσθη Συλλείτουργο στον ενοριακό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στα Μέγαρα, προεξάρχοντος του οικείου Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμά βοηθούμε νου υπό του Παν/του Ιερομονάχου π. Βησσαρίωνα. Ετέθησαν εις προσκύνηση τα λείψανα των Αγίων. Ακολούθησε η λιτάνευσις των Λειψάνων και της εικόνας των Αγίων.







2013/08/28

Κοίμηση της Θεοτόκου στην Αρχιεπισκοπή

Στον Ιερό Ναό Τιμίου Προδρόμου εορτάστηκε η Κοίμηση της Παναγίας, την Θεία Λειτουργία τέλεσαν οι Παν/τοι Ιερομόναχοι π. Βησσαρίων και π. Πορφύριος συμμετέχοντος πλήθους πιστών.






ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΥΡΝΑΒΟΥ

Από τον πανηγυρικό εορτασμός της Ενορίας της Κοιμήσεως Θεοτόκου στον Τύρναβο Λαρίσης. Της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας προεξήρχε ο οικείος Ποιμενάρχης, Σεβ. Μητροπολίτης Λαρίσης & Τυρνάβου κ. Φιλόθεος μετά του Παν/του Ιερομονάχου π. Αυγουστίνου Βρακάτου. Ο Σεβ/τος εκήρυξε τον Θείο λόγο και προέστη της καθιερωμένης λιτανεύσεως της Ιεράς Εικόνας της Θεοτόκου παρουσία εκατοντάδων   πιστών από όλη την Θεσσαλία. 
Το εσπέρας προς της εορτής είχε προηγηθεί κατανυκτικός Εσπερινός παρουσία και πάλι πλήθους πιστών.
Μετά την περιφορά της Ιεράς Εικόνας, οι πιστοί επέστρεψαν εις τα ίδια ενισχυμένοι πνευματικώς με την Χάρη της Πανυπερευλογημένης Κυρίας Θεοτόκου.



Μικρό τμήμα των προσελθόντων Ορθοδόξων πιστών.

2013/08/26

Μεταμορφώσεως στην νήσο Κάλυμνο

Την εορτή της Μεταμορφώσεως πανηγύρισε ο Ιερός Ναός Μεταμρφώσεως του Σωτήρος στην Ιερά Μονή Αγίας Σοφίας. Από εσπέρας ετελέσθη Μέγας πανηγυρικός εσπερινός μετ' αρτοκλασίας υπό του Παν/του Ιερομονάχου π. Βησσαρίωνος .Την Κυριώνυμο ημέρα κατά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία προσήλθε πλήθος πιστών.






HOMILY ON THE DORMITION

OF OUR SUSPREMELY PURE LADY THEOTOKOS AND EVER- VIRGIN MARIA

by St. Gregory Palamas

Both love and duty today fashion my homily for your charity. It is not only that I wish, because of my love for you, and because I am obliged by the sacred canons, to bring to your God-loving ears a saving word and thus to nourish your souls, but if there be any among those things that bind by obligation and love and can be narrated with praise for the Church, it is the great deed of the Ever-Virgin Mother of God. The desire is double, not single, since it induces me, entreats and persuades me, whereas the inexorable duty constrains me, though speech cannot attain to what surpasses it, just as the eye is unable to look fixedly upon the sun. One cannot utter things which surpass speech, yet it is within our power by the love for mankind of those hymned, to compose a song of praise and all at once both to leave untouched intangible things, to satisfy the debt with words and to offer up the first fruits of our love for the Mother of God in hymns composed according to our abilities.


If, then, "death of the righteous man is honorable" (cf. Ps. 115:6) and the "memory of the just man is celebrated with songs of praise" (Prov. 10:7). How much more ought we to honor with great praises the memory of the holiest of the saints, she by whom all holiness is afforded to the saints, I mean the Ever-Virgin. Mother of God! Even so we celebrate today her holy dormition or translation to another life, whereby, while being "a little lower than angels" (Ps. 8:6), by her proximity to the God of all, and in the wondrous deeds which from the beginning of time were written down and accomplished with respect to her, she has ascended incomparably higher than the angels and the archangels and all the super-celestial hosts that are found beyond them. For her sake the God-possessed prophets pronounce prophecies, miracles are wrought to foreshow that future Marvel of the whole world, the Ever-Virgin Mother of God. The flow of generations and circumstances journeys to the destination of that new mystery wrought in her; the statutes of the Spirit provide beforehand types of the future truth. The end, or rather the beginning and root, of those divine wonders and deeds is the annunciation to the supremely virtuous Joachim and Anna of what was to be accomplished: namely, that they who were barren from youth would beget in deep old age her that would bring forth without seed Him that was timelessly begotten of God the Father before the ages. A vow was given by those who marvelously begot her to return her that was given to the Giver; so accordingly the Mother of God strangely changed her dwelling from the house of her father to the house of God while still an infant . She passed not a few years in the Holy of Holies itself, wherein under the care of an angel she enjoyed ineffable nourishment such as even Adam did not succeed in tasting; for indeed if he had, like this immaculate one, he would not have fallen away from life, even though it was because of Adam and so that she might prove to be his daughter, that she yielded a little to nature, as did her Son, Who has now ascended from earth into heaven.

But after that unutterable nourishment, a most mystical economy of courtship came to pass as regards the Virgin, a strange greeting surpassing speech which the Archangel, descended from above, addressed to her, and disclosures and salutations from God which overturn the condemnation of Eve and Adam and remedy the curse laid on them, transforming it into a blessing. The King of all "hath desired a mystic beauty" of the Ever-Virgin, as David foretold (Ps. 44:11) and, "He bowed the heavens and came down" (Ps. 17:9) and overshadowed her, or rather, the enhypostatic Power of the Most High dwelt in her. Not through darkness and fire, as with Moses the God-seer, nor through tempest and cloud, as with Elias the prophet, did He manifest His presence, but without mediation, without a veil, the Power of the Most High overshadowed the sublimely chaste and virginal womb, separated by nothing, neither air nor aether nor anything sensible, nor anything supra-sensible: this was not an overshadowing but a complete union. Since what overshadows is always wont to produce its own form and figure in whatever is overshadowed, there came to pass in the womb not a union only, but further, a formation, and that thing formed from the Power of the Most High and the all-holy virginal womb was the incarnate Word of God. Thus the Word of God took up His dwelling in the Theotokos in an inexpressible manner and proceeded from her, bearing flesh . He appeared upon the earth and lived among men, deifying our nature and granting us, after the words of the divine Apostle, "things which angels desire to look into" (1 Pet. 1:12). This is the encomium which transcends nature and the surpassingly glorious glory of the Ever-Virgin, glory for which all mind and word suffice not, though they be angelic. But who can relate those things which came to pass after His ineffable birth? For, as she co-operated and suffered with that exalting condescension (kenosis) of the Word of God, she was also rightly glorified and exalted together with Him, ever adding thereto the supernatural increase of mighty deeds. And after the ascent into the heavens of Him that was incarnate of her, she rivaled, as it were, those great works, surpassing mind and speech, which through Him were her own, with a most valiant and diverse asceticism, and with her prayers and care for the entire world, her precepts and encouragements which she gave to God's heralds sent throughout the whole world; thus she was herself both a support and a comfort while she was both heard and seen, and while she labored with the rest in every way for the preaching of the Gospel. In such wise she led a most strenuous manner of life proclaimed in mind and speech.

Therefore, the death of the Theotokos was also life-bearing, translating her into a celestial and immortal life and its commemoration is a joyful event and festivity for the entire world. It not merely renews the memory of the wondrous deeds of the Mother of God, but also adds thereto the strange gathering at her all-sacred burial of all the sacred apostles conveyed from every nation, the God-revealing hymns of these God-possessed ones, and the solicitous presence of the angels, and their choir, and liturgy round about her, going on before, following after, assisting, opposing, defending, being defended. They labored and chanted together to their uttermost with those who venerated that life- originating and God-receiving body, the saving balsam for our race and the boast of all creation; but they strove against and opposed with a secret hand the Jews who rose up against and attacked that body with hand and will set upon theomachy. All the while the Lord Sabaoth Himself, the Son of the Ever-Virgin, was present, into Whose hands she rendered her divinely-minded spirit, through which and with which its companion, her body, was translated into the domain of celestial and endless life, even as was and is fitting. In truth, many have been allotted divine favor and glory and power, as David says, "But to me exceedingly honorable are Thy friends, O Lord, their principalities are made exceeding strong. I will count them and they shall be multiplied more than the sand" (Ps. 138:17). And according to Solomon, "many daughters have attained wealth, many have wrought valiantly; but she doth exceed, she hath surpassed all, both men and women" (cf. Prov. 31:29). For while she alone stood between God and the whole human race, God became the Son of Man and made men sons of God; she made earth heavenly, she deified the human race, and she alone of all women was shown forth to be a mother by nature and the Mother of God transcending every law of nature, and by her ineffable childbirth-the Queen of all creation, both terrestial and celestial. Thus she exalted those under her through herself, and, showing while on earth an obedience to things heavenly rather than things earthly, she partook of more excellent deserts and of superior power, and from the ordination which she received from heaven by the Divine Spirit, she became the most sublime of the sublime and the supremely blest Queen of a blessed race.

But now the Mother of God has her dwelling in Heaven whither she was today translated, for this is meet, Heaven being a suitable place for her. She "stands at the right of the King of all clothed in a vesture wrought with gold and arrayed with divers colors" (cf. Ps. 44:9), as the psalmic prophecy says con- cerning her. By "vesture wrought with gold" understand her divinely radiant body arrayed with divers colors of every virtue. She alone in her body, glorified by God, now enjoys the celestial realm together with her Son. For, earth and grave and death did not hold forever her life-originating and God-receiving body -the dwelling more favored than Heaven and the Heaven of heavens. If, therefore, her soul, which was an abode of God's grace, ascended into Heaven when bereaved of things here below, a thing which is abundantly evident, how could it be that the body which not only received in itself the pre-eternal and only-begotten Son of God, the ever-flowing Wellspring of grace, but also manifested His Body by way of birth, should not have also been taken up into Heaven? Or, if while yet three years of age and not yet possessing that super- celestial in-dwelling, she seemed not to bear our flesh as she abode in the Holy of Holies, and after she became supremely perfect even as regards her body by such great marvels, how indeed could that body suffer corruption and turn to earth? How could such a thing be conceivable for anyone who thinks reasonably'? Hence, the body which gave birth is glorified together with what was born of it with God-befitting glory, and the "ark of holiness" (Ps. 131:8) is resurrected, after the prophetic ode, together with Christ Who formerly arose from the dead on the third day. The strips of linen and the burial clothes afford the apostles a demonstration of the Theotokos' resurrection from the dead, since they remained alone in the tomb and at the apostles' scrutiny they were found there, even as it had been with the Master. There was no necessity for her body to delay yet a little while in the earth, as was the case with her Son and God, and so it was taken up straightway from the tomb to a super-celestial realm, from whence she flashes forth most brilliant and divine illuminations and graces, irradiating earth's region; thus she is worshipped and marvelled at and hymned by all the faithful . 

Willing to set up an image of all goodness and beauty and to make clearly manifest His own therein to both angels and men, God fashioned a being supremely good and beautiful, uniting in her all good, seen and unseen, which when He made the world He distributed to each thing and thereby adorned all; or rather one might say, He showed her forth as a universal mixing bowl of all divine, angelic and human things good and beautiful and the supreme beauty which embellished both worlds. By her ascension now from the tomb, she is taken from the earth and attains to Heaven and this also she surpasses, uniting those on high with those below, and encompassing all with the wondrous deed wrought in her. In this manner she was in the beginning "a little lower than the angels" (Ps. 8:6), as it is said, referring to her mortality, yet this only served to magnify her pre-eminence as regards all creatures. Thus all things today fittingly gather and commune for the festival.
It was meet that she who contained Him that fills all things and who surpasses all should outstrip all and become by her virtue superior to them in the eminence of her dignity. Those things which sufficed the most excellent among men that have lived throughout the ages in order to reach such excellency, and that which all those graced of God have separately, both angels and men, she combines, and these she alone brings to fulfillment and surpasses. And this she now has beyond all: That she has become immortal after death and alone dwells together with her Son and God in her body. For this reason she pours forth from thence abundant grace upon those who honor her-for she is a receptacle of great graces-and she grants us even our ability to look towards her. Because of her goodness she lavishes sublime gifts upon us and never ceases to provide a profitable and abundant tribute in our behalf. If a man looks towards this concurrence and dispensing of every good, he will say that the Virgin is for virtue and those who live virtuously, what the sun is for perceptible light and those who live in it. But if he raises the eye of his mind to the Sun which rose for men from this Virgin in a wondrous manner, the Sun which by nature possesses all those (lualities which were added to her nature by grace, he shall straightaway call the Virgin a heaven. The excellent inheritance of every good which she has been allotted so m uch exceeds in holiness the portion of those who are divinely graced both under and above heaven as the heaven is greater than the sun and the sun is more radiant than heaven.

Who can describe in words thy divinely resplendent beauty, O Virgin Mother of God? Thoughts and words are inadequate to define thine attributes, since they surpass mind and speech. Yet it is meet to chant hymns of praise to thee, for thou art a vessel containing every grace, the fulness of all things good and beautiful, the tablet and living icon of every good and all uprightness, since thou alone hast been deemed worthy to receive the fulness of every gift of the Spirit. Thou alone didst bear in thy womb Him in Whom are found the treasuries of all these gifts and didst become a wondrous tabernacle for Him; hence thou didst depart by way of death to immortality and art translated from earth to Heaven, as is proper, so that thou mightest dwell with Him eternally in a super-celestial abode. From thence thou ever carest diligently for thine inheritance and by thine unsleeping intercessions with Him, thou showest mercy to all.

To the degree that she is closer to God than all those who have drawn nigh unto Him, by so much has the Theotokos been deemed worthy of greater audience. I do not speak of rnen alone, but also of the angelic hierarchies themselves. Isaiah writes with regard to the supreme commanders of the heavenly hosts: "And the seraphim stood round about Him" (Isaiah 6:2); but David says concerning her, "at Thy right hand stood the queen" (Ps. 44:8). Do you see the difference in position? From this comprehend also the difference in the dignity of their station. The seraphim are round about God, but the only Queen of all is near beside Him. She is both wondered at and praised by God Himself, proclaiming her, as it were, by the mighty deeds enacted with respect to Him, and saying, as it is recorded in the Song of Songs, "How fair is my companion" (cf. Song of Songs 6:4), she is more radiant than light, more arrayed with flowers than the divine gardens, more adorned than the whole world, visible and invisible. She is not merely a companion but she also stands at Cod's right hand, for where Christ sat in the heavens, that is, at the "right hand of majesty" (Heb. 1:3), there too she also takes her stand, having ascended now from earth into the heavens. Not merely does she love and is loved in return more than every other, according to the very laws of nature, but she is truly His Throne, and wherever the King sits, there His Throne is set also. And Isaiah beheld this throne amidst the choir of cherubim and called it "high" and "exalted" (Isaiah 6:1), wishing to make explicit how the station of the Mother of God far trancer Is that of the celestial hosts.

For this reason the Prophet introduces the angels themselves as glorifying the God come from her, saying, "Blessed be the glory of the L,ord from His Place" (Ezek. 3:12). Jacob the patriarch, beholding this throne by way of types (enigmata), said, "How dreadful is this Place! This is none other than the House of God, and this is the Gate of Heaven" (Gen. 28:17). But David, joining himself to the multitude of the saved, who are like the strings of a musical instrument or like differing voices from different generations made harmonious in one faith through the Ever-Virgin, sounds a most melodic strain in praise of her, saying: "I shall commemorate thy name in every generation and generation. Therefore shall peoples give praise unto thee for ever, and unto the ages of ages." Do you see how the entire creation praises the Virgin Mother, and not only in times past, but "for ever, and unto the ages of ages"? Thus it is evident that throughout the whole course of the ages, she shall never cease from benefacting all creation, and I mean not only created nature seen round about us, but also the very supreme commanders of the heavenly hosts, whose nature is immaterial and transcendent. Isaiah shows us clearly that it is only through her that they together with us both partake of and touch God, that Nature which defies touch, for he did not see the seraphim take the coal from the altar without mediation, but with tongs, by means of which the coal touched the prophetic lips and purified them (cf. Isaiah 6:6-7). Moses beheld the tongs of that great vision of Isaiah when he saw the bush aflame with fire, yet unconsumed. And who does not know that the Virgin Mother is that very bush and those very tongs, she who herself (though an archangel also assisted at the conception) conceived the Divine Fire without being consumed, Him that taketh away the sins of the world, Who through her touched mankind and by that ineffable touch and union cleansed us entirely. Therefore, she only is the frontier between created and uncreated nature, and there is no man that shall come to God except he be truly illumined through her, that Lamp truly radiant with divinity, even as the Prophet says, "God is in the midst of her, she shall not be shaken'(Ps. 45:5).

If recompense is bestowed according to the measure of love for God, and if the man who loves the Son is loved of Him and of His Father and becomes the dwelling place of Both, and They mystically abide and walk in him, as it is recorded in the Master's Gospel, who, then, will love Him more than His Mother? For, He was her only-begotten Son, and moreover she alone among women gave birth knowing no spouse, so that the love of Him that had partaken of her flesh might be shared with her twofold. And who will the only-begotten Son love more than His Mother, He that came forth from Her ineffably without a father in this last age even as He came forth from the Father without a mother before the ages'? How indeed could He that descended to fulfill the Law not multiply that honor due to His Mother over and above the ordinances of the Law?

Hence, as it was through the Theotokos alone that the Lord came to us, appeared upon earth and lived among men, being invisible to all before this time, so likewise in the endless age to come, without her mediation, every emanation of illuminating divine light, every revelation of the mysteries of the Godhead, every form of spiritual gift, will exceed the capacity of every created being. She alone has received the all-pervading fulness of Him that filleth all things, and through her all may now contain it, for she dispenses it according to the power of each, in proportion and to the degree of the purity of each. Hence she is the treasury and overseer of the riches of the Godhead. For it is an everlasting ordinance in the heavens that the inferior partake of what lies beyond being, by the mediation of the superior, and the Virgin Mother is incomparably superior to all. It is through her that as many as partake of God do partake, and as many as know God understand her to be the enclosure of the Uncontainable One, and as many as hymn God praise her together with Him. She is the cause of what came before her, the champion of what came after her and the agent of things eternal. She is the substance of the prophets, the principle of the apostles, the firm foundation of the martyrs and the premise of the teachers of the Church . She is the glory of those upon earth, the joy of celestial beings, the adornment of all creation. She is the beginning and the source and root of unutterable good things; she is the summit and consummation of everything holy.

O divine, and now heavenly, Virgin, how can I express all things which pertain to thee? How can I glorify the treasury of all glory? Merely thy memory sanctifies whoever keeps it, and a mere movement towards thee makes the mind more translucent, and thou dost exalt it straightway to the Divine. The eye of the intelfect is through thee made limpid, and through thee the spirit of a man is illumined by the sojourning of the Spirit of God, since thou hast become the steward of the treasury of divine gifts and their vault, and this, not in order to keep them for thyself, but so that thou mightest make created nature replete with grace. Indeed, the steward of those inexhaustible treasuries watches over them so that the riches may be dispensed; and what could confine that wealth which wanes not? Richly, therefore, bestow thy mercy and thy graces upon all thy people, this thine inheritance, O Lady! Dispel the perils which menace us. See how greatly we are expended by our own and by aliens, by those without and by those within. Uplift all by thy might: mollify our fellow citizens one with another and scatter those who assault us from without-like savage beasts. Measure out thy succor and healing in proportion to our passions, apportioning abundant grace to our souls and bodies, s fficient for every necessity. And although we may prove incapable of containing thy bounties, augment our capacity and in this manner bestow them upon us, so that being both saved and fortified by thy grace, we may glorify the pre-eternal Word Who was incarnate of thee for our sakes, together with His unoriginate Father and the life-creating Spirit, now and ever and unto the endless ages. Amen.

2013/08/22

ΕΟΡΤΕΣ & ΠΑΝΗΓΥΡΕΙΣ

 Μέσα στην περίλαμπρό χαρά της Αναστάσεως του Κυρίου, εόρτασε την Δευτέρα του Πάσχα, που εφέτος συνέπεσε η μνήμη του Μεγαλομάρτυρος, ο ενοριακός ιερός Ναός Αγ. Γεωργίου στους Αγίου Αναργύρους Λάρισας.


Την ίδια ημέρα εορτάστηκε η μνήμη του Τροπαιοφόρου στον φερώνυμο ιερό Ναό στον Αλμυρό Μεσσηνίας.


Καθώς και ο Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου Πεταλιδίου Μεσσηνίας.


Την Τρίτη της Διακαινησίμου εόρτασε ο ιερός ναός της Αναστάσεως του Κυρίου Τυρνάβου, παρουσία και του οικείου Μητροπολίτου κ. Φιλοθέου.


Λαμπρώς εορτάστηκε η μνήμη του Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής Ιεράς Σκήτης Παναγουλάκη Καλαμάτας χοροσταντούντος του οικείου Μητροπολίτου κ. Ιακώβου.


Την 21η Μαΐου εόρτασε ο ιερός μετοχιακός Ναός Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης της Ιεράς Μονή Τιμίου Προδρόμου Κορώνης Μεσσηνίας.


Με μεγάλη κατάνυξη εορτάστηκε η μνήμη του Αγίου Οσιομάρτυρος Νικολάου του εν Βουνένοις στο ομώνυμο πανελλαδικό προσκύνημα του Αγίου. Στην πανηγυρική  Θεία Λειτουργία προεξήρχαν οι Σεβ. Μητροπολίτες Φθιώτιδος κ. Ιγνάτιος και ο επιχώριος Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Φιλόθεος καθώς και στην Παράκληση του Αγίου κατά την οποία ρέει θαυματουργικώς αίμα από το δέντρο στο οποίο μαρτύρησε ο Άγιος Νικόλαος, την ημέρα εορτασμού με το πάτριο εορτολόγιο.


Από τον εορτασμό του Ιερού Ναού Αναλήψεως του Κυρίου Τυρνάβου Λάρισας.


Την Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος πανηγύρισε με λαμπρότητα ο Καθεδρικός Ι.Ν. Αγίας Τριάδος Ηρακλείου Κρήτης προεξάρχοντος του Τοποτηρητή της μεγαλονήσου Σεβ. Μεσσηνίας κ. Ιακώβου.



ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Η ίδια ημέρα είναι ιδιαίτερα πανηγυρική για τον ορθόδοξο απόδημο ελληνισμό καθώς εορτάζει η ενορία της Αγίας Τριάδος στην Αστόρια Νέας Υόρκης.

2013/08/21

ΝΕΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΚΡΗΝΗ ΧΑΡΙΤΩΝ»

Η Ιερά Ανδρώα Μονή Παναγίας Πορταΐτισσας Μεσσιανής Κοζάνης, υπό τον Παν/το Ιερομόναχο π. Θεοφύλακτο Χαντωνά, εξέδωσε διμηναίο ψυχωφελέστατο ορθόδοξο περιοδικό υπό τον τίτλο «Κρήνη Χαριτών», «με την ελπίδα να αποτελέσει βοήθημα όλων των πιστών δια την θεραπεία αλλά και δια να δρέπουν τους καρπούς της μετανοίας».
Για πληροφορίες – συνδρομές: 24610 33854 & 2464 300304

«ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΟΔΗΓΟΣ»

Συλλογή πνευματικών λόγων των Αγίων Αποστόλων, Πατέρων και λοιπών Αγίων της Εκκλησίας μας περί διαφόρων σημαντικών πνευματικών ζητημάτων. Το βιβλίο αποτελεί πόνημα του Αγιορείτη Μοναχού π. Κασσιανού Κατουνακιώτου και εκδόθηκε από την Ανδρώα Ιερά Επισκοπική Μονή Οσίων Αγιορειτών Πατέρων Πανάκτου Βοιωτίας.


Για πληροφορίες: 22630.51600.  

2013/08/19

ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΒΛΑΣΙΟΥ


(Το Ιερό Κελλίο "Γεννήσεως Χριστού" στην έρημο των Κατουνακίων. Στο Κελλί παλαιότερα Καθηγούμενος διετέλεσε ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Θηβών κ. Χρυσόστομος, ως Ιερομόναχος, καθώς και ο Σεβασμίωτατος Μητροπολίτης Αττικής κ. Κοσμάς ως μέλος της Αδελφότητας)

Του Γιώργου Θεοχάρη
Ερημίτης γέροντας του Αγίου Όρους μιλά στο''Άγιορείτικο Βήμα'' για τα αίτια της οικονομικής κρίσης, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και προτείνει πνευματικό πόλεμο.
Είναι ανάγκη να ξεκινήσουμε πνευματικό πόλεμο εναντίον του κακού και των σκοτεινών δυνάμεων με λιτανείες, παρακλήσεις, προσευχές και καμπάνες στις ενορίες ώστε να μας λυπηθεί ο Θεός, Εμείς από εδώ κάνουμε τον αγώνα μας, εξηγεί σε συνέντευξη του στο «Αγιορείτικο Βήμα» ο ερημίτης γέρων Βλάσιος από το ησυχαστήριο της ''Γεννήσεως του Χριστού'' στα Κατουνάκια του Αγίου Όρους.
Ζει πενήντα ολόκληρα χρόνια στην ασκητική έρημο του Άθωνα, μακριά από κάθε τι που θυμίζει κοσμικό. Είναι ο γέροντας της αδελφότητας των Κλημαίων. Ζουν χωρίς ηλεκτρικό μέσα σε μία απόκρημνη πλαγιά της Αθωνικής ερήμου. Εκεί καθημερινά δέχονται δεκάδες επιστολές απόγνωσης από πιστούς . Προσεύχονται αδιαλείπτως και ασχολούνται με τα εργόχειρα τους.
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και η ανέχεια των Ελλήνων και των Κυπρίων τους απασχολεί ιδιαίτερα.
Εργαζόμαστε πνευματικά για να σώσουμε ότι απέμεινε, ήταν τα πρώτα λόγια του γέροντα Βλάσιου μιλώντας στο «Αγιορείτικο Βήμα».
Οι Έλληνες να καταφύγουν στον Θεό, μόνο αυτός θα μας σώσει. Ο χριστός θέλει να πάμε κοντά του.
Ο Θεός αφουγκράζεται τη πρόθεση μας. Όταν τον επικαλεστούμε, αναλαμβάνει εκείνος. Η κάθε θλίψη έχει την αμοιβή της από τον Πανάγαθο. Ο Χριστός μας δεν αφήνει κανέναν χωρίς αμοιβή. Πάνω από όλα είναι δίκαιος και σκορπίζει αγάπη’’, συμπληρώνει.

Γέροντα πως φτάσαμε εδώ, τον ρώτησα και αποκρίθηκε:
Η απιστία οδηγεί στην αυτοκτονία και την αιώνια κόλαση. Παρακαλέστε τον Θεό να σας βοηθήσει και εκείνος θα βρει την λύση που χρειάζεσαι.
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι δίκη από τον Θεό, στη πρόνοια του. Η αμαρτία ξεχύθηκε παντού. Απλώθηκε σαν το νέφος στην Αθήνα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και της ένωσης της στην Ευρώπη. Μη ξεχνάμε ότι με την αμαρτία εκλείπουν ολόκληρες φυλές, όπως λένε και οι γραφές. Ο Θεός είναι ευγενής, δεν είναι δικτάτορας.
Οι άνθρωποι στην χώρα μας είχαν περιφρονήσει τον Θεό απαξιώνοντας τον. Όχι όλοι βέβαια. Αλίμονο. Απορροφήθηκαν στην υλη και οι περισσότεροι θεωρούν ότι είναι ξεπερασμένο να πηγαίνεις στην εκκλησία. Που στον οίκο του Θεού που επιτελείται το μέγα μυστήριο της Θείας Λειτουργιάς. Χρησιμοποιούν την Εκκλησία μόνο για τις κοσμικές εκδηλώσεις… γάμους, βαφτίσια.
Λυπάμαι που το λέω αλλά τα μυστήρια της εκκλησίας εξελίχθηκαν σε ένα κοσμικό θέαμα και μόνο. Εάν δεν συμμορφωθούμε θα έρθουν χειρότερα. Ταπεινωθείτε, ζητήστε με δάκρυα στα μάτια το έλεος του Θεού, συνομιλήστε με τον Χριστό μας, παρακαλέστε τους Αγίους. Και να είστε σίγουροι ότι το θαύμα δεν θα αργήσει να γίνει.

Βέβαια από τη συζήτηση ετέθη και το θέμα των κυβερνώντων της Ελλάδας.
Οι περισσότεροι πολιτικοί μας είναι Εβραιότουρκοι . Οι Εβραίοι καταστρέφουν την Ελλάδα από το 1959 που είχαν ισχυροποιηθεί μέσα από τις οργανώσεις τους. Οι Μασόνοι έχουν πανίσχυρες θέσεις στον δημόσιο βίο. Καθοδηγούν τα πράγματα όπως εκείνοι επιθυμούν .
Η Ελλάδα παραδόθηκε στους ξένους, όλα ξεπουλήθηκαν και σήμερα ουσιαστικά μας λένε «φάτε και πιείτε το αίμα του λαού με τους φόρους», υπογράμμισε.
Καταλήγοντας ο ερημίτης γέροντας είπε: ‘’Παναγία μου βοήθησε την Ελλάδα σου, να λέτε στην προσευχή σας. Καθημερινά με δάκρυα στα μάτια παρακαλώ την Θεοτόκο μας να σώσει ότι απέμεινε από αυτή τη χώρα.
Είναι ανάγκη να ξεκινήσουμε πνευματικό πόλεμο εναντίον του κακού και των σκοτεινών δυνάμεων με λιτανείες, παρακλήσεις, προσευχές και καμπάνες στις ενορίες ώστε να μας λυπηθεί ο Θεός’’.

Παλαιότερη συνέντευξη εδώ: ΕΔΩ

2013/08/16

ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ὅπου καί ἀπόδειξη ὅτι, ἄν καί εἶναι ἄκτιστο τό κατ᾽ αὐτήν θειότατο φῶς, ὅμως δέν εἶναι οὐσία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας προεῖπε γιά τό εὐαγγέλιο ὅτι «λόγο συντετμημένο θά δώσει ὁ Κύριος ἐπί τῆς γῆς» (Ἠσ. 10, 25). Συντετμημένος λόγος εἶναι ἐκεῖνος, πού μέσα σέ λίγες λέξεις περικλείει πλούσιο νόημα. Ἄς ἐπανεξετάσουμε λοιπόν σήμερα ὅσα ἔχουμε ἐκθέσει κι ἄς προσθέσουμε ὅσα ὑπολείπονται, γιά νά ἐμφορηθοῦμε ἀκόμη περισσότερο ἀπό τά ἐναποκείμενα ἄφθαρτα νοήματα καί ὁλόκληροι νά καταληφθοῦμε ἀπό τά θεῖα.

«Τόν καιρό ἐκεῖνο παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη καί τούς ἀνεβάζει σέ ὄρος ὑψηλό κατ᾽ ἰδίαν. Ἐκεῖ μεταμορφώθηκε ἐνώπιόν τους καί ἔλαμψε τό πρόσωπό Του ὅπως ὁ ἥλιος» (Ματθ. 17, 1). Ἰδού τώρα εἶναι καιρός εὐπρόσδεκτος, σήμερα ἡμέρα σωτηρίας, ἀδελφοί, ἡμέρα θεία, νέα καί ἀΐδιος, πού δέν μετρεῖται μέ διαστήματα, δέν αὐξομειώνεται, δέν διακόπτεται ἀπό νύκτα. Διότι εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ Ἥλιου τῆς δικαιοσύνης, ὁ ὁποῖος δέν ὑφίσταται ἀλλοίωση ἤ σκιά ἕνεκα μετατροπῆς» (Ἰακ. 1, 7). Αὐτός, ἀφ᾽ ὅτου φιλανθρώπως ἔλαμψε σέ μᾶς μέ εὐδοκία τοῦ Πατρός καί συνεργία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί μᾶς ἐξήγαγε ἀπό τό σκοτάδι στό θαυμαστό του φῶς, συνεχίζει γιά πάντα νά λάμπει πάνω ἀπό τά κεφάλια μας ὡς ἄδυτος ἥλιος.

Ἐπειδή, λοιπόν, εἶναι δικαιοσύνης καί ἀλήθειας ἥλιος, δέν ἀνέχεται νά φέγγει καί νά γνωρίζεται ἀπό αὐτούς πού μετέρχονται τό ψεῦδος ἤ ὑψώνουν τήν ἀδικία μέ λόγια ἤ τήν ἐπιδεικνύουν μέ ἔργα. Ἀλλά ἐμφανίζεται καί γίνεται πιστευτός ἀπό τούς ἐργάτες τῆς δικαιοσύνης καί τούς ἐραστές τῆς ἀλήθειας καί αὐτούς εὐφραίνει μέ τίς λάμψεις Του. Αὐτό εἶναι πού λέει ἡ Γραφή "φῶς ἀνέτειλε τῷ δικαίῳ καὶ τοῖς εὐθέσι τῇ καρδίᾳ εὐφροσύνη." (ψαλμος 96:11). Γι᾽ αὐτό καί ὁ ψαλμωδός προφήτης ἄδει πρός τόν Θεό: «Τό Θαβώρ καί ὁ Ἑρμών θά ἀγαλλιάσουν στό ὄνομά σου» (Ψαλμ. 88, 12), προαναγγέλλοντας τήν εὐφροσύνη πού προκλήθηκε ἀργότερα στό ὄρος ἀπό τήν ἔλλαμψη ἐκείνη σ᾽ αὐτούς πού τήν εἶδαν.

Ὁ δέ Ἠσαΐας λέει: «λύσε κάθε δεσμό ἀδικίας, διάλυσε τούς κόμπους βιαίων συνθηκῶν, κάθε ἄδικη συμφωνία ἀναίρεσε» (Ἠσ. 58, 6). Καί κατόπιν: «Τότε θά ξεχυθεῖ σάν τήν αὐγή τό φῶς σου καί τά ἰάματά σου γρήγορα θά ἀνατείλουν, θά πορεύεται ἐνώπιόν σου ἡ δικαιοσύνη σου καί ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ θά σέ προστατεύει» (Ἠσ. 58, 8). Καί πάλι, «ἐάν ἀφαιρέσεις ἀπό σένα δεσμό καί χειρονομία καταδικαστική καί κακολογία, καί δώσεις στόν πεινασμένο ἄρτο μέ τήν ψυχή σου καί χορτάσεις ψυχή ταπεινωμένη, τότε θά ἀνατείλει μέσα ἀπό τό σκοτάδι τό φῶς σου καί τό σκοτάδι σου θά γίνει σάν μεσημέρι» (Ἠσ. 58, 9). Πράγματι, τούς καθιστᾶ κι αὐτούς ἄλλους ἥλιους, πάνω στούς ὁποίους ὁ ἥλιος αὐτός θά λάμψει ἀπλέτως· «διότι θά λάμψουν καί οἱ δίκαιοι ὅπως ὁ ἥλιος στήν βασιλεία τοῦ Πατρός τους» (Ματθ. 13, 43).

Ἄς ἀποβάλλουμε λοιπόν, ἀδελφοί, τά ἔργα τοῦ σκότους, κι ἄς ἐργαζόμαστε τά ἔργα τοῦ φωτός, ὥστε ὄχι μόνο νά βαδίσουμε εὐσχημόνως σάν σέ τέτοια ἡμέρα, ἀλλά καί ἡμέρας υἱοί νά γίνουμε. Καί ἄς ἀνεβοῦμε στό ὄρος, ὅπου ὁ Χριστός ἔλαμψε, γιά νά δοῦμε τί συνέβη ἐκεῖ. Ἤ μᾶλλον, ἐάν εἴμαστε ὅπως πρέπει καί ἔχουμε γίνει ἄξιοι τέτοιας ἡμέρας, ὁ ἴδιος ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ θά μᾶς ἀνεβάσει στόν κατάλληλο καιρό. Τώρα ὅμως, παρακαλῶ, ἐντείνετε καί ἀνυψῶστε τούς ὀφθαλμούς τῆς διάνοιας πρός τό φῶς τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος, ἕως ὅτου μεταμορφωθεῖτε μέ τήν ἀνακαίνιση τοῦ νοῦ σας καί ἔτσι ἀποκτώντας τήν θεία αἴγλη ἀπό ψηλά, νά γίνετε σύμμορφοι μέ τό ὁμοίωμα τῆς δόξας τοῦ Κυρίου (Φιλ. 3, 21), τοῦ ὁποίου τό πρόσωπο ἐπάνω στό ὄρος ἔλαμψε σήμερα σάν τόν ἥλιο.

Τί σημαίνει «σάν τόν ἥλιο;» Κάποτε τό ἡλιακό φῶς δέν ὑπῆρχε σάν σέ σκεῦος στόν δίσκο τοῦτο. Τό μέν φῶς εἶναι πρωτογεννημένο, τόν δέ δίσκο τήν τετάρτη ἡμέρα δημιούργησε ὁ Κτίστης τῶν πάντων, ἀνάβοντας σ᾽ αὐτόν τό φῶς καί κάμνοντάς τον ἄστρο πού φέρνει τήν ἡμέρα καί συγχρόνως φαίνεται τήν ἡμέρα. Κατά τόν ἴδιο τρόπο καί τό φῶς τῆς θεότητας κάποτε δέν βρισκόταν σάν σέ σκεῦος στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνο μέν εἶναι πρίν ἀπό κάθε ἀρχή καί δίχως ἀρχή. Τοῦτο δέ τό πρόσλημμα, τό ὁποῖο ἔλαβε ἀπό μᾶς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, δημιουργήθηκε γιά χάρη μας στούς ὕστερους χρόνους, λαμβάνοντας ἐντός του τό πλήρωμα τῆς θεότητας. Ἔτσι ἐμφανίσθηκε φωστήρας θεοποιός καί συνάμα θεοφεγγής. Ἔτσι ἔλαμψε τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὅπως ὁ ἥλιος, τά δέ ἱμάτιά Του ἔγιναν λευκά ὅπως τό φῶς. Ὁ δέ Μᾶρκος λέει «στιλπνά καί λευκά πολύ σάν χιόνι, τέτοια πού δέν μπορεῖ νά λευκάνει γναφέας ἐπί τῆς γῆς» (Μαρκ. 9, 3).

Λαμπρύνθηκε, λοιπόν, μέ τό ἴδιο φῶς καί τό προσκυνητό ἐκεῖνο σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί τά ἱμάτια, ἀλλ᾽ ὄχι ἐξίσου. Διότι τό μέν πρόσωπό Του σάν τόν ἥλιο ἔλαμψε, τά δέ ἱμάτια, ἐφόσον ἄγγιζαν τό σῶμα Του, ἔγιναν φωτεινά. Καί ἔδειξε μέ αὐτό ποιές εἶναι οἱ στολές τῆς δόξας, πού θά ἐνδυθοῦν κατά τόν μέλλοντα αἰῶνα ὅσοι πλησίασαν τόν Θεό, καί ποιά εἶναι τά ἐνδύματα τῆς ἀναμαρτησίας, τά ὁποῖα ὅταν ἀπέβαλε ὁ Ἀδάμ λόγῳ τῆς παραβάσεως, φαινόταν γυμνός καί αἰσθανόταν ντροπή. Ὁ μέν θεῖος Λουκᾶς λέει: «Ἔγινε ἡ μορφή Του διαφορετική καί ἡ ἐνδυμασία Του λευκή καί ἀπαστράπτουσα», βλέποντας ὅτι ὅλα τά ἐκεῖ τελούμενα δέν ἔχουν κάτι ἀντίστοιχο νά συγκριθοῦν. Ὁ δέ Μᾶρκος εἰκονίζει μέν τά ἱμάτια, λέγοντας ὅμως ὅτι εἶναι στιλπνά καί λευκά σάν χιόνι ἔδειξε καί αὐτός ὅτι οἱ εἰκόνες καί τά παραδείγματα ὑστεροῦν ἔναντι τῆς θέας τῶν ἱματίων ἐκείνων. Διότι τό χιόνι εἶναι μέν λευκό, ἀλλ᾽ ὄχι στιλπνό. Ἔχει πάντα ἀνώμαλη ἐπιφάνεια, ἐφόσον ὅλο ἀποτελεῖται ἀπό μικρές φυσαλίδες λόγῳ τῆς μίξεως τοῦ ἐνυπάρχοντος σ᾽ αὐτό ἀέρα. Ὅταν δηλαδή τό σύννεφο δέν ἔχει ἀκόμη συσταθεῖ τελείως καί δέν μπορεῖ νά ἀποβάλει τόν ἐνυπάρχοντα ἀέρα, πήζει ἀπό τήν σφοδρότητα τοῦ ψύχους καί ἔτσι κατέρχεται γεμᾶτο ἀέρα, λευκό καί ἀνώμαλο, ὅπως περίπου ὁ ἀφρός.

Ἐπειδή, λοιπόν, δέν ἀρκοῦσε τό λευκό τοῦ χιονιοῦ, γιά νά παραστήσει τήν τερπνότητα τῆς θέας ἐκείνης, συμπεριλήφθηκε καί τό στιλπνό, δείχνοντας καί μ᾽ αὐτά ὁ εὐαγγελιστής τήν ὑπερφυῆ φύση τοῦ φωτός ἐκείνου, μέ τό ὁποῖο τά ἱμάτια ἐκεῖνα ἔγιναν στιλπνά καί λευκά. Πράγματι, δέν εἶναι ἰδιότητα τοῦ φωτός νά καθιστᾶ λευκά καί στιλπνά αὐτά πού φωτίζει, ἀλλά νά δείχνει τό χρῶμα τους. Ἀντιθέτως, ἐκεῖνο, καθώς φαίνεται, τά ἀποκάλυψε ἤ μᾶλλον τά ἀλλοίωσε, πρᾶγμα πού δέν συνιστᾶ ἰδιότητα αἰσθητοῦ φωτός. Τό δέ ἀκόμη παραδοξότερο, ὅτι καί ὅταν τά ἀλλοίωσε, τά διατήρησε πάλι ἀναλλοίωτα, ὅπως φάνηκε λίγο ἀργότερα. Πῶς νά τά ἐνεργεῖ αὐτά φῶς γνώριμο σέ μᾶς; Γι᾽ αὐτό ὁ εὐαγγελιστής θέλοντας νά δείξει ὑπερφυῆ ὄχι μόνο τήν ὑπεροχική λαμπρότητα καί ὀμορφιά τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί τήν ὡραιότητα τῶν ἐνδυμάτων, παραμέρισε μέ τρόπο τήν φυσική ὡραιότητα συνάπτοντας τήν στιλπνότητα μέ τό λευκό τοῦ χιονιοῦ. Ἐπειδή ὅμως καί ἡ τέχνη μαζί μέ τήν φύση ἐπινοεῖ τό ὡραῖο, θέτοντας ἐκείνη τήν ὀμορφιά πάνω ἀπό τεχνητούς ὡραϊσμούς, ἀναφέρει: «τέτοια, πού δέν μπορεῖ νά λευκάνει γναφέας ἐπάνω στήν γῆ».

Ἀλλ᾽ ὅμως ὁ προαιώνιος Λόγος, πού σαρκώθηκε γιά μᾶς, ἡ ἐνυπόστατη σοφία τοῦ Πατρός, φέρει ὁπωσδήποτε μέσα Του καί τόν λόγο τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος· τοῦ ὁποίου τό γράμμα εἶναι σάν ἐνδυμασία· λευκό καί σαφές, συνάμα δέ στιλπνό καί λαμπρό καί σάν μαργαριτάρι, μᾶλλον δέ θεοπρεπές καί ἔνθεο γι᾽ αὐτούς πού βλέπουν πνευματικά τά τοῦ Πνεύματος καί ἑρμηνεύουν θεοπρεπῶς τίς λέξεις τῶν κειμένων καί δείχνουν ὅτι τά λόγια τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος εἶναι τέτοια, πού γναφέας ἐπάνω στήν γῆ, δηλαδή σοφός τοῦ κόσμου τούτου, δέν μπορεῖ νά διασαφήσει. Καί τί λέω νά διασαφήσει; Δέν μπορεῖ νά τά κατανοήσει, οὔτε ὅταν τά ἑξηγεῖ ἄλλος. Διότι, καθώς λέει ὁ ἀπόστολος, «ψυχικός ἄνθρωπος δέν δέχεται τά τοῦ Πνεύματος, οὔτε μπορεῖ νά τά γνωρίσει» (Α' Κορ. 2, 14). Γι᾽ αὐτό καί ἐσφαλμένως θεωρεῖ αἰσθητές τίς ἀσύλληπτες καί θεῖες καί πνευματικές ἐλλάμψεις, «ἐρευνώντας πράγματα πού δέν εἶδε, μάταια ὑπερυφανευόμενος μέ τόν ὑποδουλωμένο στήν ἁμαρτία νοῦ του» (Κολ. 2, 18).

Ἀλλ᾽ ὁ Πέτρος, πού ὁ νοῦς του φωτίσθηκε ἀπό τήν θεσπέσια ἐκείνη θέα καί ἀνυψώθηκε πρός θεῖο ἔρωτα καί πόθο μεγαλύτερο, μή θέλοντας πλέον νά ἀποχωρισθεῖ τό φῶς ἐκεῖνο, «καλό εἶναι νά εἴμαστε ἐδῶ», ἔλεγε στόν Κύριο, «ἄν θέλεις, ἄς κατασκευάσουμε ἐδῶ τρεῖς σκηνές, μία γιά σένα, μία γιά τόν Μωϋσῆ καί μία γιά τόν Ἠλία», μή γνωρίζοντας τί λέει. Διότι, βέβαια, δέν εἶχε φθάσει ὁ καιρός τῆς ἀποκαταστάσεως. Ὅταν ἔλθει ὁ καιρός, δέν θά χρειασθοῦμε σκηνές χειροποίητες. Πέρα ἀπό αὐτό, δέν ἔπρεπε νά ἐξισώνει τόν Δεσπότη μέ τούς δούλους μέ τήν ὁμοιότητα τῶν σκηνῶν. Ὁ μέν Χριστός ὡς Υἱός γνήσιος στούς κόλπους τοῦ Πατρός βρίσκεται, οἱ δέ προφῆτες ὡς υἱοί γνήσιοι τοῦ Ἀβραάμ στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ ὅπως πρέπει θά κατοικήσουν. Καθώς λοιπόν ὁ Πέτρος στήν ἄγνοιά του ἔλεγε αὐτά, «ἰδού, νεφέλη φωτεινή τούς ἐπισκίασε», διακόπτοντας τούς λόγους τοῦ Πέτρου καί δείχνοντας ποιά εἶναι ἡ σκηνή πού ἁρμόζει στόν Χριστό. Τί ἦταν ὅμως αὐτή ἡ νεφέλη καί πῶς, ἐνῶ ἦταν φωτεινή, τούς ἐπισκίασε; Μήπως εἶναι αὐτή τό ἀπρόσιτο φῶς, στό ὁποῖο ὁ Θεός κατοικεῖ, τό φῶς πού ἐνδύεται σάν ἱμάτιο; Διότι λέει: «αὐτός πού καθιστᾶ τά σύννεφα ἄμαξά Του» (103, 4) καί «ἔθεσε τό σκότος περικάλυμμά Του σάν κυκλική σκηνή» (Ψαλμ. 17, 13), ἐνῶ ὁ ἀπόστολος λέει: «εἶναι ὁ μόνος πού ἔχει ἀθανασία καί κατοικεῖ σέ φῶς ἀπρόσιτο» (Α' Τιμ. 6, 16). Ὥστε τό ἴδιο εἶναι ἐδῶ καί φῶς καί σκότος, πού ἐπισκιάζει ἀπό ἀσύγκριτη λαμπρότητα.

Ἀλλά καί αὐτό, πού λίγο πρίν εἶδαν τά μάτια τῶν ἀποστόλων, χαρακτηρίζεται ὡς ἀπρόσιτο ἀπό τούς ἱερούς θεολόγους. «Σήμερα εἶναι φωτός ἀπροσίτου ἄβυσσος. Σήμερα φωτίζει τούς ἀποστόλους ἀπεριόριστη ἔκχυση θείας αἴγλης στό Θαβώρ». Καί ὁ μέγας Διονύσιος ἀποκαλώντας γνόφο τό ἀπρόσιτο φῶς, ὅπου λέγεται ὅτι κατοικεῖ ὁ Θεός λέει ὅτι «σ᾽ αὐτόν τόν γνόφο εἰσέρχεται ὅποιος ἀξιώνεται νά γνωρίσει καί νά δεῖ τόν Θεό». Ἑπομένως τό ἴδιο φῶς ἦταν αὐτό πού πρωτύτερα ἔβλεπαν νά λάμπει ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου οἱ ἀπόστολοι καί ἡ φωτεινή νεφέλη πού κατόπιν ἐπισκίασε. Ἀλλά στήν ἀρχή ἐπειδή ἔλαμπε μετριότερα, ἐπέτρεπε τήν ὅραση. Ὅταν ὅμως διαχύθηκε μέ πολύ μεγαλύτερη ἔνταση, ἦταν γι᾽ αὐτούς ἀόρατο λόγῳ τῆς ἀσύγκριτης λαμπρότητας. Καί ἔτσι ἐπισκίασε τήν πηγή τοῦ θείου καί ἀεννάου φωτός, τόν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης Χριστό. Ἄλλωστε, καί στόν αἰσθητό ἥλιο τό ἴδιο φῶς καί τήν ὅραση παρέχει μέσω τῆς ἀκτίνας καί ἀφαιρεῖ πάλι τήν ὅραση, ὅταν κατάματα τόν κοιτάξει κανείς, διότι ἡ λαμπρότητά του εἶναι ὑπεράνω τῆς δυνατότητας τῶν ὀφθαλμῶν μας.

Ἀλλ᾽ ὁ μέν αἰσθητός ἥλιος φαίνεται ὅπως εἶναι ἐκ φύσεως καί ὄχι ὅπως θέλει, οὔτε μόνο σέ ὅποιους θέλει. Ὁ δέ ἥλιος τῆς ἀλήθειας καί τῆς δικαιοσύνης Χριστός, ἔχοντας ὄχι μόνο φύση καί φυσική λαμπρότητα καί δόξα, ἀλλά καί θέληση ἀνάλογη, φωτίζει προνοητικῶς καί σωτήρια μόνο ὅσους θέλει καί ὅσο θέλει. Ἔτσι θέλησε καί φάνηκε σάν ἥλιος ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων καί μάλιστα ὄχι ἀπό μεγάλη ἀπόσταση. Ἔπειτα ἔλαμψε πιό ἔντονα κατά τήν θέλησή Του καί ἀπό τήν ἀσύγκριτη φωτεινότητα ἔγινε ἀόρατος στά μάτια τῶν ἀποστόλων, σάν νά εἰσῆλθε σέ φωτεινή νεφέλη. Ἀλλά καί φωνή ἀκούσθηκε ἀπό τήν νεφέλη: «Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, στόν ὁποῖον εὐδόκησα, Αὐτόν νά ἀκοῦτε». Ὅταν ὁ Κύριος βαπτίσθηκε στόν Ἰορδάνη, ἀνοίχθηκαν οἱ οὐρανοί καί ἡ ἴδια ἀκούσθηκε φωνή ἀπό τήν δόξα ἐκείνη ἀσφαλῶς, τήν ὁποία δόξα καί ὁ Στέφανος ἀργότερα ἐνατένισε, ὅταν ἄνοιξαν γι᾽ αὐτόν οἱ οὐρανοί καί καταλήφθηκε ἀπό τόν Πνεῦμα τό Ἅγιο. Τώρα ἀκούσθηκε ἀπό τήν νεφέλη, πού ἐπισκίασε τόν Ἰησοῦ. Ἑπομένως εἶναι αὐτή ἡ ἴδια ἡ ὑπερουράνια δόξα τοῦ Θεοῦ. Πῶς λοιπόν εἶναι αἰσθητό φῶς τό ὑπερουράνιο;

Δίδαξε δέ ἡ ἀπό τήν νεφέλη φωνή τοῦ Πατρός, ὅτι ὅλα ἐκεῖνα τά πρό τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτήρα μας Ἰησου Χριστοῦ, οἱ νομοθεσίες, οἱ υἱοθεσίες, ἦταν ἀτελῆ καί δέν ἔγιναν οὔτε τελέσθηκαν σύμφωνα μέ προηγούμενο θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά παραχωρήθηκαν γιά τήν μέλλουσα αὐτή τοῦ Κυρίου παρουσία καί ἐπιφάνεια. Αὐτός λοιπόν εἶναι ἐκεῖνος, στόν ὁποῖο εὐδοκεῖ καί ἀναπαύεται καί εὐαρεστεῖται τέλεια ὁ Πατήρ, ὅπως σέ Υἱό ἀγαπητό. Γι᾽ αὐτό καί παραγγέλλει Αὐτόν νά ἀκοῦμε καί σ᾽ Αὐτόν νά πειθαρχοῦμε. Καί ὅταν λέει «εἰσέλθετε ἀπό τήν στενή πύλη, διότι εἶναι πλατειά καί ἄνετη ἡ ὁδός πού ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια, ἐνῶ στενή καί δύσβατη ἡ ὁδός πού ὁδηγεῖ στήν ζωή», Αὐτόν νά ἀκοῦτε. Κι ὅταν λέει πῶς τό φῶς αὐτό εἶναι βασιλεία τοῦ Θεοῦ, Αὐτόν νά ἀκοῦτε, σ᾽ Αὐτόν νά πιστεύετε καί τέτοιου φωτός νά καθιστᾶτε ἀξίους τούς ἑαυτούς σας.

Ὅταν λοιπόν φάνηκε ἡ φωτεινή νεφέλη καί ἤχησε ἀπό τήν νεφέλη ἡ πατρική φωνή, ἔπεσαν, λέει, μέ τό πρόσωπο στήν γῆ οἱ μαθητές· ὄχι ἐξ αἰτίας τῆς φωνῆς, ἀφοῦ καί ἄλλοτε πολλές φορές ἀκούσθηκε, ὄχι μόνο στόν Ἰορδάνη ἀλλά καί στά Ἱεροσόλυμα ὅταν πλησίαζε τό σωτήριο πάθος. Πράγματι, ὅταν ὁ Κύριος εἶπε «Πάτερ, δόξασε τό ὄνομά Σου» ἦλθε φωνή ἀπό τόν οὐρανό: «Τό ὄνομά μου τό δόξασα καί πάλι θά τό δοξάσω» (Ἰω. 12, 28), καί ὅλος μέν ὁ ὄχλος ἄκουσε, ἀλλά κανείς ἀπό αὐτούς δέν ἔπεσε. Ἐδῶ ὅμως ὄχι μόνο φωνή, ἀλλά καί φῶς ἀπεριόριστο συνάμα φάνηκε. Εὐλόγως, λοιπόν, κατάλαβαν οἱ θεοφόροι Πατέρες ὅτι γι᾽ αὐτόν τόν λόγο ἔπεσαν πρηνεῖς οἱ μαθητές, ὄχι γιά τήν φωνή, ἀλλά γιά τό παράξενο καί ὑπερφυές φῶς. Διότι καί πρίν φθάσει ἡ φωνή ἦσαν φοβισμένοι, ὅπως λέει ὁ Μᾶρκος, σαφῶς ἀπό τήν θεοφάνεια ἐκείνη.

Ὅμως, ὅταν μέ ὅλα αὐτά ἀποδεικνύεται ὅτι τό φῶς ἐκεῖνο εἶναι θεῖο καί ὑπερφυές καί ἄκτιστο, τί παθαίνουν πάλι αὐτοί πού ἐπιδίδονται μέ ὑπερβολικό ζῆλο στήν θύραθεν καί σαρκική παιδεία καί δέν μποροῦν νά γνωρίσουν τά τοῦ Πνεύματος; Κατρακυλοῦν σέ ἄλλο γκρεμό. Δέν τό ὀνομάζουν θεία δόξα, οὔτε βασιλεία Θεοῦ, οὔτε κάλλος, οὔτε χάρη, οὔτε λαμπρότητα, ὅπως ἀπό τόν Θεό καί τούς θεολόγους διδαχθήκαμε, ἀλλά ἰσχυρίζονται ὅτι τοῦτο εἶναι ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο προηγουμένως ἔλεγαν ὅτι εἶναι αἰσθητό καί κτιστό. Ὁ δέ Κύριος στά εὐαγγέλια λέει πώς τούτη ἡ δόξα δέν εἶναι κοινή μόνο σ᾽ Αὐτόν καί τόν Πατέρα, ἀλλά καί στούς ἁγίους ἀγγέλους, καθώς γράφει ὁ θεῖος Λουκᾶς: «ὅποιος ντραπεῖ νά ὁμολογήσει ἐμένα καί τήν διδασκαλία μου στήν γενεά αὐτή, θά ντραπεῖ καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου γι αὐτόν, ὅταν ἔλθει μέσα στήν δόξα Του καί τήν δόξα τοῦ Πατρός καί τῶν ἁγίων ἀγγέλων» (Λουκ. 9, 26). Αὐτοί λοιπόν πού ἰσχυρίζονται πώς ἡ δόξα αὐτή εἶναι οὐσία, θά δεχθοῦν ὅτι αὐτή εἶναι κοινή οὐσία τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀγγέλων, πρᾶγμα πού ἀποτελεῖ ἐσχάτη ἀσέβεια.

Μάλιστα, ὄχι μόνο οἱ ἄγγελοι, ἀλλά καί οἱ ἅγιοι μεταξύ τῶν ἀνθρώπων μετέχουν σ᾽ αὐτή τήν δόξα καί βασιλεία. Ἀλλ᾽ ὁ μέν Πατήρ καί ὁ Υἱός μαζί μέ τό θεῖο Πνεῦμα ἔχουν φυσική τούτη τήν δόξα καί βασιλεία, οἱ δέ ἅγιοι ἄγγελοι καί ἄνθρωποι τήν ἀποκτοῦν κατά χάρη, δεχόμενοι ἀπό ἐκεῖ τήν ἔλλαμψη. Ἄλλωστε καί ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Ἠλίας, πού ἐμφανίσθηκαν μαζί Του σ᾽ αὐτή τήν δόξα, αὐτό ἀκριβῶς μᾶς παρέστησαν. Ὁ δέ Μωϋσῆς φάνηκε κοινωνός τῆς θεϊκῆς δόξας ὄχι μόνο τώρα ἐπάνω στό Θαβώρ, ἀλλά καί τότε πού τό πρόσωπό του δοξάσθηκε τόσο, ὥστε νά μή μποροῦν οἱ Ἰσμαηλῖτες νά τό ἀντικρύσουν. Τοῦτο δηλώνει καί αὐτός πού λέει ὅτι ὁ Μωϋσῆς δέχθηκε στό θνητό πρόσωπό του τήν ἀθάνατη δόξα τοῦ Πατρός. Καθώς καί ἐκεῖνος πού, ὅταν ὁ Εὐνόμιος χαρακτήριζε ἀμετάδοτη πρός τόν Υἱό τήν δόξα τοῦ Παντοκράτορα, τόν ἀντέκρουσε λέγοντας ὅτι, δέν θά ἀνεχόμουν τέτοιο λόγο, ἀκόμη κι ἄν ἀναφερόταν στόν Μωϋσῆ.

Κοινή, λοιπόν, καί μία εἶναι ἡ δόξα καί ἡ βασιλεία καί ἡ λαμπρότητα τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἁγίων Του. Γι᾽ αὐτό καί ὁ ψαλμωδός προφήτης ψάλλει: «ἡ λαμπρότητα τοῦ Θεοῦ μας θά εἶναι ἐπάνω μας» (Ψαλμ. 89, 19). Ἀλλά κανείς μέχρι τώρα δέν τόλμησε νά πεῖ ὅτι εἶναι μία καί κοινή ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἁγίων. Καί βέβαια κοινή φάνηκε τελευταῖα ἐπάνω στό ὄρος ἡ θεία λαμπρότητα τῆς θεότητας τοῦ Λόγου καί τῆς ἀνθρώπινης σάρκας. Ὅτι εἶναι ὅμως κοινή ἡ οὐσία τῆς θεότητας καί τῆς σάρκας, θά τό ἔλεγαν ὁ Εὐτυχής καί ὁ Διόσκορος καί ὄχι αὐτοί πού θέλουν νά εἶναι εὐσεβεῖς. Καί τήν μέν δόξα αὐτή καί λαμπρότητα, ὅπως καί τώρα τήν εἶδαν οἱ συνοδοιπόροι τοῦ Ἰησοῦ, ὅλοι θά τήν ἀντικρύσουν, ὅταν ὁ Κύριος φανεῖ νά λάμπει ἀπό ἀνατολή ἕως δύση. Κανείς ὅμως δέν στάθηκε στήν ὑπόσταση καί οὐσία τοῦ Θεοῦ καί εἶδε ἤ περιέγραψε τήν θεία φύση. Καί τό μέν θεῖο τοῦτο φῶς δίδεται μέ μέτρο καί ἐπιδέχεται τό μᾶλλον καί ἦττον μεριζόμενο δίχως νά διαιρεῖται, κατά τήν ἀξία αὐτῶν πού τό δέχονται. Ἡ ἀπόδειξη εἶναι κοντά. Τό μέν πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἔλαμψε πιό πολύ ἀπ᾽ τόν ἥλιο, τά δέ ἱμάτια ἔγιναν λαμπρά καί λευκά σάν χιόνι. Καί ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Ἠλίας στήν ἴδια θεάθηκαν δόξα, ἀλλά κανείς τους δέν ἄστραψε τότε σάν ἥλιος. Καί οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές μέρος τοῦ φωτός ἐκείνου εἶδαν, μέρος δέν μπόρεσαν νά ἀτενίσουν.

Ἔτσι λοιπόν μετρεῖται καί μερίζεται, δίχως νά διαιρεῖται, τό φῶς ἐκεῖνο καί ἐπιδέχεται αὐξομείωση. Καί ἕνα μέρος αὐτοῦ γνωρίζεται τώρα ἕνα μέρος ἀργότερα. Γι᾽ αὐτό καί ὁ θεῖος Παῦλος λέει: «τώρα κατά μέρος γνωρίζουμε καί κατά μέρος προφητεύουμε» (Α' Κορ. 13, 9). Ὅμως τελείως ἀμέριστη καί ἀκατάληπτη εἶναι ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ καί καμμιά οὐσία δέν ἐπιδέχεται αὐξομειώσεις. Κατά τά ἄλλα, εἶναι γνώρισμα τῶν καταραμένων Μεσσαλιανῶν τό νά νομίζουν ὅτι ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ γίνεται ὁρατή στούς κατ᾽ αὐτούς ἀξίους. Ἐμεῖς ὅμως ἀνατρέποντας καί τούς παλαιούς καί τούς σύγχρονους κακοδόξους καί πιστεύοντας, καθώς διδαχθήκαμε, ὅτι οἱ ἅγιοι βλέπουν καί κοινωνοῦν ὄχι τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά βασιλεία καί δόξα καί λαμπρότητα καί φῶς ἀπόρρητο καί θεία χάρη, ἄς ὁδεύσουμε πρός τήν λάμψη τοῦ φωτός τῆς χάριτος, γιά νά γνωρίσουμε καί νά θεωρήσουμε τρίφωτη Θεότητα, πού ἀκτινοβολεῖ ἑνιαία ἀπόρρητη αἴγλη ἀπό μία τρισυπόστατη φύση. Καί τά μάτια τοῦ νοῦ ἄς ἀνυψώσουμε πρός τόν Λόγο, πού εἶναι τώρα μέ τό σῶμα Του ἐγκατεστημένος πάνω ἀπό τίς οὐράνιες ἁψῖδες. Αὐτός, θεοπρεπῶς καθήμενος στά δεξιά τῆς μεγαλωσύνης, σάν ἀπό μακρυνό τόπο μᾶς στέλνει αὐτό τό μήνυμα: «ὅποιος θέλει νά παραστεῖ σ᾽ αὐτή τήν δόξα, ἄς μιμεῖται κατά τό δυνατόν καί ἄς πορεύεται τήν ὁδό καί τήν πολιτεία, τήν ὁποία ὑπέδειξα μέ τόν ἐπίγειο βίο μου».

Ἄς παρατηροῦμε, λοιπόν, μέ τούς ἐσωτερικούς ὀφθαλμούς τό μέγα τοῦτο θέαμα, τήν φύση μας νά ζεῖ αἰωνίως μέ τό ἄϋλο πῦρ τῆς θεότητος. Καί ἀφοῦ ἀποβάλουμε τούς δερμάτινους χιτῶνες, τούς ὁποίους φορέσαμε ἐξαιτίας τῆς παραβάσεως, τά γεώδη καί σαρκικά φρονήματα, ἄς σταθοῦμε σέ γῆ ἁγία, ἀναδεικνύοντας ὁ καθένας τήν δική του γῆ ἁγία διά τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἀνατάσεως πρός τό Θεό, ὥστε νά ἔχουμε παρρησία, ὅταν ἔρχεται ὁ Θεός μέσα σέ φῶς, καί προστρέχοντας νά φωτισθοῦμε καί φωτιζόμενοι νά ζήσουμε αἰωνίως μαζί Του πρός δόξα τῆς τρισήλιας καί μοναρχικωτάτης λαμπρότητας, τώρα καί πάντα καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Αμήν.

2013/08/13

ΠΡΟΟΔΟΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ- ΑΡΧΗ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Σήμερα, 1η Αυγούστου, αρχή της Νηστεία της Παναγίας κατά την οποία τιμάται και η «Πρόοδος του Τιμίου Σταυρού» δηλαδή η λιτάνευση του Σταυρού από το Σκευοφυλάκιο των Ανακτόρων στους Ναούς της Κωνσταντινούπολης αναδημοσιεύουμε από το τότε επίσημο περιοδικό της Εκκλησιάς "Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων" (Τόμος 1987, σελ.: 264 και 328-9) τα σχετικά με τη Δ' εμφάνιση στον ουρανό του Τιμίου Σταυρού στο Όρος Κοφινά, στη Κρήτη το 1937 κατά τη διάρκεια τελέσεως αγρυπνίας υπό των μακαριστών ιερέων των ορθοδόξων της μεγαλονήσου: π. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΑΚΗ και π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΒΕΡΓΕΤΑΚΗ.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ

"Τόπος συναντήσεως τῶν πιστῶν εἶχε ὁρισθεῖ τό ἐξωκκλήσι τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου, 300 περίπου μέτρα κάτω ἀπό τήν κορυφή τοῦ Κόφινα, μέ σκοπό ἀπό ἐκεῖ νά γίνει ἡ ἀνάβασις πρός τήν κορυφή, ὅπου ὑπάρχει ἐξωκκλήσιο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. 
῾Εκατοντάδες πιστοί, ἄνθρωποι ἀπό ὅλα τά μέρη τῆς Κρήτης, ἄνθρωποι πού περπάτησαν καί δύο ἡμέρες γιά νά φθάσουν, εἶναι συγκεντρωμένοι στό ἐξωκκλήσιο τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου. Οἱ ἄσχημες καιρικές συνθῆκες ὅμως πού ἐπικρατοῦσαν στήν κορυφή τοῦ Σταυροῦ, ἐμπόδισαν τήν ἀνάβαση τῶν πιστῶν καί ἔτσι ἀποφασίσθηκε ἡ ἀγρυπνία νά γίνει ἐκεῖ.῏
Ηταν περίπου 10 τό βράδυ, ὅταν κατέφθασε "ἐπί τόπου" καί ἀστυνομική δύναμη μέ ἐπικεφαλῆς τόν ᾿Ανθυπομοίραρχο Καραμπινάκη (ἀπό τό χωριό Κανδῆλα), μέ σκοπό τήν... ὑπεράσπιση τῆς τάξεως. Αὐτή φαίνεται ἦταν ἡ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, νά βρίσκωνται καί ὄργανα τῆς Πολιτείας παρόντα, γιά νά ὁμολογηθεῖ ἔπειτα καί ἀπό ξένα στόματα τό ἐξαιρετικό γεγονός.
Περίπου τά μεσάνυκτα, οἱ ῾Ιερεῖς ἄρχισαν νά ψάλλουν τούς Χαιρετισμούς στόν Τίμιο Σταυρό... ῾Ο ζῆλος τῶν πιστῶν ἦταν μεγάλος. ῞Ολοι προσηύχοντο γονατιστοί, ἐπαναλαμβάνοντας τό "χαῖρε ξύλον μακάριον" καί τό "ἀλληλούϊα". Τότε ἀκριβῶς συνέβη ἡ ᾿Εμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. ᾿Απότομα ἡ θύελλα κόπασε καί ἡ ὀμίχλη ὑποχώρησε καί διαλύθηκε. Φάνηκε τότε ἡ κορυφή τοῦ βουνοῦ καί τό ἐκκλησάκι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. ᾿Αμέσως μετά ἡ νύκτα φωτίσθηκε ἀπό τό λαμπρό καί ἐξαίσιο φῶς πού ἐξέπεμπε ὁ Τίμιος Σταυρός τοῦ Κυρίου μας, ὁ ῾Οποῖος εἶχε ἐμφανισθεῖ στήν κορυφή καί μέ τίς ἀκτίνες Του καταύγαζε τόν ναό καί τήν γύρω περιοχή. 
Μετά ἀπό ἀρκετή ὥρα ὁ Τίμιος Σταυρός μετακινήθηκε ἀπό τόν Κόφινα πρός τήν κορυφή τοῦ Ψηλορείτη (ὅπου σέ ὕψος 2.456 μέτρων ὑπάρχει ἐπίσης ναΐσκος πρός τιμήν τῆς ῾Υψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ).Εἶναι δύσκολο νά ἑρμηνευθοῦν καί νά περιγραφοῦν οἱ στιγμές ἐκεῖνες καί τά συναισθήματα τῶν πιστῶν. Καί τοῦτο διότι τέτοιες στιγμές σταματᾶ τό μυαλό καί ἡ λογική τοῦ ἀνθρώπου, καταργεῖται ὁ χρόνος καί μένει μόνον τό βίωμα τοῦ θαύματος, τό ὁποῖο κατά τήν ἄφατο οἰκονομία Του παραχωρεῖ ὁ Θεός".

2013/08/12

ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ



Σημ.: Το βιβλίο βρέθηκε αναρτημένο σε ιστοσελίδα παλαιοημερολογιτών- δεν γνωρίζουμε- εάν έχουν πάρει την άδεια για δημοσίευση εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Γ.Ο.Χ. Μεσσηνίας ή της εκδίδουσας Ιερά Σκήτης Παναγουλάκη- και δημοσιεύεται καθηκόντως καθώς ο Μακαριστός Χαραλάμπης τυγχάνει άγιο τέκνο της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος και των αοιδίμων Μητροπολιτών Μεσσηνίας Χρυσοστόμου (+1957) και Γρηγορίου (+2009).

2013/08/09

Πανηγύρεις Ιερών Μονών

Ιερό Ησυχαστήριο-Γηροκομείο Αγίου Ευσταθίου εις Κρυονέριον Αττικής

Στιγμιότυπα από την εορτή του Ιερού Παρεκκλησίου της Αγίας Άννης. Ετελέσθη Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμά, συμπαραστατουμένου του Σεβασμιωτάτου Προέδρου της Ιεράς Συνόδου κ. Χρυσοστόμου και βοηθούμενοι υπό του Ιερομονάχου π. Βησσαρίωνος και του Ιεροδιακόνου π. Χρυσoστόμου. Η Γερόντισσα Ματρώνα Μοναχή εφιλοξένησε αβραμιαίως τους πιστούς .






Ιερά Μονή Αγίας Παρασκευής Χαλκίδας

Μετά πάσης επισημότητος, κατανύξεως αλλά και συγκινήσεως πανηγύρισε και εφέτος η Ιερά Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή Αγίας Παρασκευής εις Μύτικα Χαλκίδος, τη 26η Ιουλίου, ημέρα Πέμπτη.Την κυριώνυμο ημέρα εψάλη ο πανηγυρικώς Όρθρος και ετελέσθη η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Προέδρου της Ιεράς Συνόδου Μητροπολίτου Θηβών και Τοποτηρητού Χαλκίδος και Ευβοίας κ. Χρυσοστόμου, συμπαραστατουμένων των Σεβασμιωτάτων Αρχιερέων Φθιώτιδος κ. Ιγνατίου και Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμά,  βοηθούμενοι υπό του Ιερομονάχου π. Βησσαρίωνος.