2013/07/18

ΖΗΛΩΤΙΚΑ ΠΕΝΘΗ


 ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ, ΜΟΝΑΧΟΣ

(1927- + ΙΟΥΝΙΟΣ 2013)



Εκοιμήθη ο πολιός Ζηλωτής Αθωνίτης Πατέρας Ευγένιος, προεστώς του Ιερού Κελλίου Αγίων Αναργύρων Καρυών. Ο Αοίδιμος Αγιορείτης γεννήθηκε το 1928 στον Πυργετό Λάρισας και σε νεαρή ηλικία εγκατέλειψε τα εγκόσμια και ασκήτεψε επί δεκαετίες στο Άγιον Όρος. Πιστό μέλος της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος έδινε πάντα την Ορθόδοξο ομολογία ενώ ήταν πασίγνωστος και ιδιαίτερα αγαπητός για την πάντα αβραμιαία φιλοξενία του στους προσκυνητές του Άθω. Πνευματικά αναστήματα τυγχάνουν οι αυτάδελφοι: Ιερομόναχος Αυγουστίνος και Ιεροδιάκονος Αντώνιος Βρακάτος. Ο π. Αντώνιος που επί πολλά χρόνια διέμεινε μαζί του τον διαδέχθηκε στην επιστασία του Ιερού Κελλίου των Αγίων Αναργύρων. Ακολουθεί βίντεο που δημοσιεύτηκε στην προσωπική ιστοσελίδα του μοναχού Ισαάκ (μνημονευτής) από την εξόδιο Ακολουθία που τελέστηκε υπό του π. Αυγουστίνου, παρουσία  Αγιορειτών Πατέρων.




ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΠΕΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ


Δεν λέω, βέβαια, ότι δεν πρέπει να λυπόμαστε για το χωρισμό από τ' αγαπημένα μας πρόσωπα, που πεθαίνουν, αλλά να μη λυπόμαστε περισσότερο απ' όσο πρέπει. Γιατί θα παρηγορηθούμε αρκετά, αν σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος, που χάσαμε, ήταν θνητός, όπως όλοι μας. Με το ν' αγανακτούμε, δεν δείχνουμε τίποτ' άλλο, παρά πως ζητάμε πράγματα ασυμβίβαστα με την ανθρώπινη φύση. Γεννήθηκες άνθρωπος, επομένως θνητός. Γιατί, λοιπόν, υποφέρεις με κάτι τόσο φυσικό, όπως ο θάνατος; Μήπως λυπάσαι, επειδή, για να ζήσεις, πρέπει να τρως; Μήπως επιδιώκεις να ζήσεις χωρίς τροφή; Τότε γιατί επιδιώκεις να μην πεθάνεις; Όσο φυσικό είναι το να τρως, άλλο τόσο και το να πεθάνεις. Αφού είσαι θνητός, μη ζητάς να γίνεις αθάνατος Γιατί αυτό το πράγμα καθορίστηκε και νομοθετήθηκε μια μόνο φορά και για πάντα. Ας μη μοιάζουμε στους ληστές, που θέλουν να κάνουν δικά τους όσα ανήκουν σε άλλους. Έτσι, όταν ο Θεός παίρνει από μας χρήματα ή τιμή ή δόξα, ακόμα και το σώμα ή και την ψυχή, παίρνει αυτά που Του ανήκουν. Και το παιδί σου ακόμη αν πάρει, δεν παίρνει ουσιαστικά το παιδί σου, αλλά το δικό Του πλάσμα.
Ας μην κλαίμε, λοιπόν, αδιάκριτα όλους όσοι πεθαίνουν, αλλά εκείνους που πεθαίνουν έχοντας πολλές αμαρτίες. Σ' αυτούς πρέπουν τα δάκρυα και οι θρήνοι. Γιατί ποιά ελπίδα έχουν, αφού δεν είναι πια δυνατό να καθαριστούν από τις αμαρτίες τους; Όσο βρίσκονταν στην παρούσα ζωή, υπήρχε ελπίδα να μετανοήσουν. Εκεί που πήγαν, όμως, δεν κερδίζει κανείς τίποτα με τη μετάνοια. Ας τους κλαίμε, ναι, όχι όμως με τρόπο υστερικό και άπρεπο, όχι τραβώντας τα μαλλιά μας, ξεσκίζοντας το πρόσωπό μας, ουρλιάζοντας και τσιρίζοντας, αλλά με σεμνότητα, αφήνοντας τα δάκρυα να κυλούν ήρεμα από τα μάτια μας. Αυτό ωφελεί κι εμάς. Γιατί, πενθώντας έτσι τον νεκρό, πολύ περισσότερο θα προσπαθήσουμε να μην πέσουμε και οι ίδιοι σε παρόμοια αμαρτήματα. Με το τράβηγμα των μαλλιών και τις κραυγές ο νους σκοτίζεται, ενώ με το ήρεμο πένθος διατηρεί τη διαύγειά του και μπορεί να φιλοσοφήσει ωφέλιμα γύρω από το θάνατο.
Μ' αυτόν τον τρόπο να φιλοσοφείς όχι μόνο όταν πεθαίνει κάποιος γνωστός σου, μα κι όταν βλέπεις έναν άγνωστο νεκρό να οδηγείται με πομπή μέσ' από τους δρόμους στην τελευταία του κατοικία και να συνοδεύεται από τα ορφανά παιδιά του, τη χήρα γυναίκα του, τους συγγενείς και τους φίλους του, όλους κλαμένους και συντριμμένους. Να συλλογίζεσαι τότε πως η ζωή και τα πράγματα του κόσμου τούτου δεν έχουν καμιάν αξία και καμιά διαφορά από τις σκιές και τα όνειρα.