ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ
Σεβασμιότατε Πρόεδρε της Ιεράς Συνόδου, Σεβασμιότατοι Άγιοι Αρχιερείς, Τίμιο Πρεσβυτέριο, Οσιότατοι Μοναχοί και Μοναχές, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί.
Αναλογιζόμενος της πνευματική μου πενία, αισθάνομαι ανάξιος να μιλήσω για την μεγάλη εορτή της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Ωστόσο με απλά λόγια θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ, «βάζοντας ένα λιθαράκι» για το εκτενέστερο της πανηγύρεως.
Η Κυριακή της Ορθοδοξίας δεν αποτελεί μόνο την εορτή για την αναστήλωση των αγίων εικόνων, αλλά την ημέρα που εορτάζει η Αλήθεια, δηλαδή η Ορθοδοξία. Στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας καταδικάζονται μαζί με την εικονομαχία και άλλες αιρέσεις. Ο περιφανής θρίαμβος της Ορθοδοξίας και κατά συνέπεια της Εκκλησίας του Χριστού, κατά των δυνάμεων του σκότους, είναι μία συνεχής πραγματικότητα, ιδιαίτερα έκδηλη στα χρόνια που ζούμε, Τα τελευταία έτη η Εκκλησία του Χριστού ήδη ταλανίζεται από τα αλλεπάλληλα σχίσματα της νέο-εικονομαχίας, της νέο- εκκλησιολογίας, καθώς και των λοιπών αποκοπέντων ως ανιάτως πνευματικώς νοσούντων κληρικών.
Όμως, το ίδιο συνέβαινε και στο παρελθόν, σύμφωνα με όσα γράφει ο ιερός Χρυσόστομος: «Πόσοι πολέμησαν την Εκκλησία και οι πολεμήσαντες απώλοντο. Αυτή δε υπέρ του ουρανού αναβέβηκε. Τοιούτον έχει μέγεθος η Εκκλησία, πολεμουμένη νικά, επιβουλευόμενη περιγίγνεται, υβριζόμενη λαμπροτέρα καθίσταται, δέχεται τραύματα και ου καταποντίζεται, χειμάζεται αλλά ναυάγιον ουχ υπομένει, παλεύει αλλ’ ουχ ηττάται, πυκτεύει αλλ’ ου νικάται» (Ι. Χρυσόστομος, Ε.Π. Migne 52, 397- 398). Για τα παραπάνω μας διαβεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος που είπε ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ΙΣΤ’, 18).
Είναι σαφές λοιπόν, ότι η Εκκλησία του Χριστού θα υπάρχει έως συντέλειας του αιώνος. Αυτή είναι η σώζουσα κιβωτός. Επομένως, το ζήτημα που θα πρέπει να απασχολεί τον κάθε άνθρωπο είναι το αν βρίσκεται εντός Αυτής. Εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία. Για το συγκεκριμένο ζήτημα ο Κύριος έχει απαντήσει δια της παραβολή της αμπέλου, όπου για τους εκτός Εκκλησίας ανθρώπους λέγει: «Εάν μη τις μείνη εν εμοί… εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη, και συνάγουσιν αυτά και εις το πυρ βάλλουσιν, και καίεται» (Ιωάν. ΙΕ’, 6).
Βέβαια, ο ορθόδοξος χριστιανός δεν μπαίνει στην διαδικασία να αναρωτηθεί για το αν βρίσκεται στην Εκκλησία ου Χριστού. Απλώς, το γνωρίζει διότι βιώνει την αλήθεια εντός Αυτής. Ο ορθόδοξος αναζητά πάντα την αλήθεια, την αγαπά και υποτάσσεται σ’ αυτήν. Για την αποκάλυψη της αλήθειας ο ίδιος ο Θεός Λόγος έγινε άνθρωπος: «εγώ εις τούτο γεγένημαι και εις τούτο ελύληθα εις τον κόσμον, ινά μαρτυρήσω τη αληθεία» (Ιωάν. ΙΗ’, 37).
Επιπλέον ο Κύριος ως καλός ποιμήν διευκρινίζει την σχέση που έχει με τα πρόβατα Του- τους ορθοδόξους χριστιανούς: «Ο δε εισερχόμενος διά της θύρας ποιμήν εστί των προβάτων… και τα πρόβατα αυτώ ακολουθεί, ότι οίδασι την φωνή αυτού, αλλοτρίω δε ου» (Ιωάνν. Ι’ 2-5), «Εγώ είμαι ο ποιμήν καλός και γιγνώσκω τα εμά και γιγνώσκομαι υπό των εμών». (Ιωάνν. Ι’ 14). Τα πρόβατα του Χριστού, λοιπόν, γνωρίζουν μόνον τη δική Του φωνή και μόνον αυτόν ακολουθούν. Όμως, ποιοι είναι αυτοί που ακούν την φωνή Του και Τον ακολουθούν; Ο ίδιος ο Χριστός μας απαντά: «Πας ο ων εκ της αληθείας, ακούει μου της φωνής» (Ιωάνν. ΙΗ’ 37).
Καθήκον κάθε ορθοδόξου χριστιανού, λοιπόν, είναι να βρίσκεται στην αλήθεια και να βιώνει αυτήν σε κάθενπτυχή της ζωής του. Τουλάχιστον όσον αφορά τα ζητήματα πίστεως, αυτό αποτελεί και προϋπόθεση για να παραμείνει εντός της Εκκλησίας του Χριστού. Πρώτιστο μέλημα για κάθε πιστό θα πρέπει να είναι η σωτηρία της ψυχής του. Κάτι που για την επίτευξη του απαιτούνται εκτός από την ορθή πίστη και τα θεάρεστα έργα, δηλαδή η τήρηση των εντολών. Αυτά τα δύο αποτελούν τα δύο φτερά που χρειάζεται η ψυχή για να πετάξει στον Παράδεισο. Με μόνο ένα φτερό εξ’ αυτών αδυνατεί να πράξει κάτι τέτοιο. Εξάλλου ο Απόστολος Ιάκωβος μας λέει: «τί το όφελος, αδελφοί μου, εάν η πίστιν λέγει τις έχει, έργα δε μη έχει; Μη δύναται η πίστις σώσαι αυτόν;» (Ιάκ. Β’, 14), «η πίστις εάν μη έργα έχη νεκρά εστί καθ’ εαυτήν» (Ιακ. Β’, 17).
Περί του ζητήματος αυτού, όμως, ο Κύριος απαντά πάλι δια της παραβολής της αμπέλου: «Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή και ο πατήρ μου ο γεωργός εστί. Παν κλίμα εν εμοί μη φέρων καρπόν αίρει αυτό, και παν τον καρπόν φέρον καθαίρει αυτό ίνα πλείονα καρπόν φέρη» (Ιωάνν. ΙΕ’, 1-2), «παν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις το πυρ βάλλεται» (Ματθ. Ζ’, 19). Κατά συνέπεια, ο χριστιανός καλείται σε συνεχή δοκιμασία και αγώνα για να αποδείξει είναι αληθινός πιστός. Αυτός που δεν βγάζει πνευματικούς καρπούς βρίσκεται σε κίνδυνο να τεθεί εκτός Εκκλησίας. Δυστυχώς, η αυξανόμενη αποστασία της ανθρωπότητας δίνει εξήγηση για τα αλλεπάλληλα σχίσματα στην Εκκλησία και την μείωση του αριθμού των πιστών.
Κατά αυτόν τον τρόπο σήμερα υπάρχει πλήθος ανθρώπων που βρίσκονται εκτός Εκκλησίας, είτε γιατί είναι φρονηματίες, κακόδοξοι, είτε γιατί απλώς συγκοινωνούν εκκλησιαστικώς με αιρετικούς. Η εκκλησιαστική σύγχυση η οποία επικρατεί εξαιτίας του πολυπληθούς των αιρέσεων, καθώς της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, έχει εγκλωβίσει πολλούς σε πλάνες.
Όμως, όσοι είναι καλοπροαίρετοι έχουν τη δυνατότητα να βρουν την Εκκλησία του Χριστού. Καλοπροαίρετα εδώ θεωρούνται όσοι έχουν ταπείνωση ή τουλάχιστον ξέρουν να ταπεινώνονται εμπρός στην αλήθεια. Εάν δεν μπορούν να το πράξουν αυτό, δεν μπορούν να ταπεινωθούν μπροστά στο Χριστό, διότι ο ίδιος είπε για τον εαυτό Του ότι «εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάνν. ΙΔ΄, 6). Επόμενως, δεν έχουν θέση και ούτε μπορούν να σταθούν στην Εκκλησία Του.
Όμως, θα ρωτήσει κανείς, πως θα βρω την Εκκλησία του Χριστού; Τα κριτήρια είναι η αποστολική πίστις και η αποστολική διαδοχή. Το πολυπληθές και η κοσμική αίγλη των οικουμενιστών και των λοιπών αιρέσεων δεν θα πρέπει να επηρεάζει στην επιλογή του τον κάθε άνθρωπο που αναζητά την αλήθεια. Την εποχή του κατακλυσμού, στη σώζουσα κιβωτό που συμβολίζει την Εκκλησία του Χριστού βρίσκονται ελάχιστοι (δηλαδή, ο Νώε με την οικογένεια του), ενώ εκτός αυτής καταποντίσθηκε αμέτρητο πλήθος ανθρώπων. Εξάλλου ο ίδιος ο Κύριος στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο μιλά για το μικρό ποίμνιο: «Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον, ότι ευδόκησεν ο πατήρ υμών δούναι την βασιλείαν» (Λουκ. ΙΒ’, 32). Επιπλέον, η σύγχρονη αποστασία της ανθρωπότητας συνηγορεί στην απιστία των πολλών και την ορθοδοξία των ελαχίστων.
Ωστόσο, για το συγκεκριμένο ζήτημα ο Χριστός μας προειδοποιεί: «Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισί λύκοι άρπαγες, από των καρπών αυτών επιγνώσεσθαι αυτούς» (Ματθ. Ζ’ 15-16). Με το ίδιο κριτήριο (δηλαδή τους καρπούς των έργων) θα πρέπει να αξιολογηθούν και να διαχωριστούν οι αιρετικοί από τους Ορθοδόξους.
Στη Ευαγγελική Σάλπιγγα του Μακαρίου του Παρίου την Ι’ Κυριακή του Ματθαίου, γράφει ότι η πορνεία είναι ειδωλολατρία και γεννήθηκαν πολλές αιρέσεις απ’ αυτό το πάθος. Ως παραδείγματα αναφέρει την αίρεση των Νικολαϊτών, σύμφωνα με την οποία όποιος δεν λαγνεύει κάθε ημέρα στην ζωή του δεν μπορεί να μετέχει της αιωνίου. Επίσης, αναφέρει παρόμοιες αιρέσεις, όπως οι Σιμωνιανοί (από τον Σίμωνα τον Μάγο), οι Βορβωρίτες, οι Σεκουνδιανοί και οι Μαρκιωνιστές (ο Μαρκίων έγινε αιρεσιάρχης αφού εκδιώχθηκε από την Εκκλησία από τον ίδιο του τον πατέρα επειδή έφθειρε μία παρθένο). Το φαινόμενο αυτό συνεχίζεται και σήμερα, όπου προσφάτως πρώην επίσκοπος καθαιρέθηκε για ηθικά παραπτώματα. Κατόπιν τούτου αποσχίστηκε θέτοντας εαυτόν και τους οπαδούς του εκτός Εκκλησίας. Τονίζεται ότι ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος προείπε για τις αιρέσεις που θα βλαστήσουν από το πάθος της πορνείας «έσονται γαρ οι άνθρωποι ακρατείς, φιλήδονοι μάλλον ή φιλόθεοι» (Β’ Τιμοθ. Γ’, 4).
Πέραν των παραπάνω, θα πρέπει να τονισθεί ότι το ψεύδος είναι το κοινό χαρακτηριστικό όλων των κακοδόξων. Στο Κυριακοδρόμιο, Ο Νικηφόρος Θεοτόκης γράφει: «Το ψεύδος σχίζει και εξαφανίζει και αυτά της Εκκλησίας τα μέλη, διότι όσους ακούετε σχισματικούς, αιρετικούς, άπιστους, ουδέν άλλο τους διέφθειρεν ει μη το ψεύδος, δηλαδή η ψευδοδισκαλία των αρχηγών αυτών και τα βιβλία των ψευδολόγων» (Κυριακοδρόμιο, Τομ. Ά, σελ. 117).
Στο ψεύδος κατέφυγε ο αρχηγός των αιρέσεων Άρειος (ο οποίος απέρριπτε την Θεότητα του Υιού), προκειμένου να αποφύγει την καταδίκη του. Προσπάθησε να ξεγελάσει τον Αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο, προφασιζόμενος μετάνοια και ότι δήθεν φρονεί τα των αποφάσεων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, ενώ ο ίδιος εννοούσε τις γραμμένες αιρετικές θεωρίες του τις οποίες έκρυβε στο στέρνο του. Μάλιστα, στην μήτερα του κατ’ ιδίαν είχε παραδεχθεί ότι οι πατέρες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου είχαν δίκαιο, αλλά αυτός αρνούταν να ταπεινωθεί σε αυτούς ως δήθεν πιο μορφωμένος.
Στο ψεύδος κατέφυγε και ο Νεστόριος (ο οποίος διαχώριζε ως πρόσωπο τον Ιησού Χριστό από το Θεό Λόγο και ονόμαζε την Παναγία Χριστοτόκο). Ο ίδιος έφτασε στο σημείο να αποδεχθεί τον όρο «Θεοτόκος», υπολογίζοντας ότι έτσι θα αποφύγει την καταδίκη και στο μέλλον σε εύκαιρο χρόνο να επιβάλει την αίρεση του.
Στο ψεύδος κατέφυγε και ο πρώτος εικονομάχος αυτοκράτορας Λέων ο Ίσαυρος, ο οποίος θέλησε να τοποθετήσει τις αγίες εικόνες σε υψηλότερα σημεία των ναών, δήθεν για να μην τις μολύνουν οι πιστοί με τα χείλη τους, ενώ στόχευε στην οριστική κατάργηση προσκύνησης τους.
Στο ψεύδος κατέφυγαν οι σύγχρονοι αιρετικοί, όπως οι νεοημερολογίτες, οι οποίοι προσπάθησαν να παρουσιάσουν την αλλαγή του ημερολογίου ως επιβεβλημένη χάριν του επιστημονικότερου αυτής και της ακριβέστερης χρονολογίας. Δολίως απέκρυψαν τα πραγματικά αίτια τα οποία ήταν η εφαρμογή της αιρετικής- οικουμενιστικής εγκυκλίου του 1920, σύμφωνα με την οποία το ημερολόγιο άλλαξε «προς ταυτόχρονο εορτασμό των μεγάλων χριστιανικών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών» (δηλαδή, αιρέσεων).
Στο ψεύδος πάλι κατέφυγαν προκειμένου να συκοφαντήσουν ως πλαστό Σιγγίλιο της Πανορθοδόξου συνόδου του 1583, το οποίο αναθεματίζει το νεοεφεύρετο ημερολόγιο του Πάπα: ενώ το Σιγγίλιο υπήρχε πολύ πριν την αλλαγή του ημερολογίου θησαυρισμένο στην Ιερά Μονή Παντελεήμονος στο Άγιο Όρος, με αριθμό κώδικα 772, και χωρίς ποτέ να έχει αμφισβητηθεί η γνησιότητα του. Επίσης επιχείρησαν να διαστρεβλώσουν και να συκοφαντήσουν το αναμφισβήτητο θαύμα της εμφάνισης φωτεινού λευκού σταυρού στον ουρανό, που έγινε στην αγρυπνία της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού την 13ην προς 14ην Σεπτεμβρίου 1925 με το παλαιό ημερολόγιο, στους πρόποδες του Υμηττού.
Παρομοίως στο ψεύδος κατέφυγε ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης και συνακολουθούντες αυτόν, οι οποίοι εξέδωσαν (την υπ’ αριθμ. 13/26-5-1950) ύπουλη με «δοράν προβάτου» εγκύκλιο, σύμφωνα με την οποία δήθεν ανακαλούσαν τον επιστημονικό όρο «δυνάμει και ουχί ενεργεία» και επέστρεφαν στην ομολογία του 1935. Αυτό έγινε 12 μέρες αμέσως μετά την κοίμηση του Αγίου Πατρός και Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ματθαίου (+14-5-1950), προς αποπροσανατολισμό των πιστών, με την ελπίδα να προσελκύσουν κάποιους εξ αυτών. Εξάλλου, ο ίδιος ο πρώην Φλωρίνης, στις 11-12-1950, στην εφημερίδα «Βραδυνή», δημοσίευσε άρθρο όπου όχι μόνο αναιρούσε την παραπάνω εγκύκλιο αλλά δήλωνε ότι «η Ιεραρχία, χάριν του κύρους της Εκκλησίας και του γοήτρου αυτής, έδει να εισηγηθεί εις ένα Μητροπολίτη να υποκριθεί τον παλαιοημερολογίτη και να τεθεί επί κεφαλής των παλαιοημερολογιτών, όπως συγκρατήσει τον αγώνα εις τα όρια τα κανονικά», εννοώντας τον εαυτό του.
Στο ψεύδος κατέφυγαν και οι Νεοεικονομάχοι οι οποίοι υπέγραψαν καθ’ υπόκρισιν την Α΄ Ποιμαντορική Εγκύκλιο (υπ’ αριθμ. 2566/23-1-92) και υπέγραψαν ότι την δέχονται με τον διφορούμενο όρο «υπό το πνεύμα και τον τρόπο που υπεγράφηκε» (Κ.Γ.Ο. Οκτ. 1995), ενώ στην πραγματικότητα δεν την πιστεύουν και διατηρούν τις εικόνες που εξύβρισαν, προκειμένου να μην χάσουν τους εναπομείναντες οπαδούς τους. Απόδειξη των παραπάνω αποτελεί το γεγονός ότι ήραν τις υπογραφές τους από την Β΄ Ποιμαντορική Εγκύκλιο που συγκεκριμένα καταδικάζει τους Νέο- εικονομάχους και τα συγγράμματα τους.
Στο ψεύδος κατέφυγε και ο νέο-εκκλησιολόγος πρώην Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος Μητρόπουλος που υπέγραψε καθ’ υπόκρισιν την ομολογία της 8ης Φεβρουαρίου 2002, , με την οποία καταδίκαζε τις αιρέσεις του, κατόπιν όμως προφορικώς και γραπτώς αρνήθηκε αυτήν κατ’ επανάληψη.
Στο ψεύδος κατέφυγε και ο πρώην Τρίκκης Κοσμάς Σκρέτας, που μετά την καθαίρεση του ήρε τις υπογραφές του και τις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου περί εικόνων, για να αποπροσανατολίσει τους οπαδούς του όσον αφορά το δίκαιο της καθαίρεσης του.
Ωστόσο, οι αιρετικοί, πέραν του ψεύδους και του δόλου εφάρμοσαν και άλλες τακτικές για να επικρατήσουν. Η βία, οι διωγμοί, τα βασανιστήρια συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτές. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι εικονομάχοι που έκαιγαν εικόνες στα κεφάλια των πιστών. Για περισσότερες φρικαλεότητες θα ενημερωθεί κανείς στο συναξάριο του Αγίου Στεφάνου του Νέου Ομολογητού, η μνήμη του οποίου εορτάζεται στις 28 Νοεμβρίου. Σύγχρονο παράδειγμα οι διωγμοί της Νεοημερολογητικής Εκκλησίας κατά των ορθοδόξων που συνοδεύθηκαν με βία, σφράγισμα ναών, αποσχηματισμό κληρικών, φυλακίσεις, ξυλοδαρμούς, με αποκορύφωμα τον μαρτυρικό θάνατο γυναίκας από το χτύπημα με υποκόπανο στην Μάνδρα.
Σε αντιδιαστολή με τους αιρετικούς, οι ορθόδοξοι αντιπαρέτασσαν ως όπλο την μάχαιρα του Πνεύματος, και με αυτήν νικούσαν πάντοτε. Δεν χρησιμοποιούσαν ποτέ δόλο ή το ψεύδος, ούτε και βία. Δεν τους χρειάζονται και ως μέθοδοι ήταν ανεπίτρεπτοι γι’ αυτούς.
Επιπλέον, οι ορθόδοξοι α άφησαν τα θαύματα να μιλήσουν γι’ αυτούς όταν χρειάσθηκε. Ο Άγιος Σπυρίδων κατήσχυνε τον φιλόσοφο του Αρείου με το θαύμα της κεραμίδας. Ο Άγιος Βασίλειος άνοιξε μόνο με προσευχή σφραγισμένο ναό που διεκδικούσαν οι Αρειανοί. Η Αγία Ευφημία επικύρωσε τον τόμο της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου που βρέθηκε στις αγκάλες της μετά το άνοιγμα του τάφου της, ενώ των μονοφυσιτών οι κακοδοξίες βρέθηκαν στα πόδια του νεκρού σκηνώματος της. Το σύγχρονο θαύμα της εμφάνισης λευκού φωτεινού σταυρού στον ουρανό που προαναφέρθηκε, μαρτυρεί ότι το παλαιό ημερολόγιο είναι της Ορθοδόξου Εκκλησίας ενώ το νέο των κακοδόξων.
Όμως, παρά τους σαθρούς καρπούς των αιρετικών, παρά την ευθύτητα των ορθοδόξων και τα θαύματα που συνηγορούν υπέρ αυτών, ο αριθμός των ορθοδόξων λιγοστεύει και των αιρετικών αυξάνεται. Αυτό δεν πρέπει να μας απελπίζει. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε ο Θεός μας έχει δώσει ένα ανεκτίμητο δώρο. Την Ορθοδοξία. Το συγκεκριμένο δώρο θα πρέπει να το εκτιμήσουμε, να το διατηρήσουμε και να εργασθούμε επάνω σ’ αυτό. Για να το επιτύχουμε θα πρέπει να είμαστε ακέραιοι, φιλαλήθεις, χωρίς ίχνος προσωποληψίας στην πίστη μας. Ο Απόστολος Ιάκωβος γράφει στην Καθολική του Επιστολή: «Αδελφοί μου, μη εν προσωποληψίαις έχετε την πίστιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού της δόξης» (Ιακ. Β’, 9)1), , «ει δε προσωποληπτείτε, αμαρτίαν εργάζεσθε, ελεγχόμενοι υπό του νόμου ως παραβάται» (Ιακ. Β’, 9). Δυστυχώς, σαν παραβάτες του νόμου έθεσαν εαυτούς εκτός Εκκλησίας όσοι ακολούθησαν τους ανιάτως νοσούντας αποκοπέντας κληρικούς, ως προσωπολάτρες αυτών. Η Ορθοδοξία και η ανθρωπολατρία είναι πράγματα ασυμβίβαστα. Είμαστε υποχρεωμένοι να διατηρήσουμε ακέραιη την πίστη μας.
Ωστόσο, οφείλουμε και να εργαστούμε για την πίστη μας ακόμη και σε περίοδο ειρήνης στην Εκκλησία. Πως; Εφαρμόζόζωνατας τις εντολές τιου Ευαγγελίου σε κάθε πτυχή της ζωής μας. «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ιδώσι ν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. Ε’, 16). Ας προσπαθήσουμε με το παράδειγμα μας να προσελκύσουμε ανθρώπους που βρίσκονται εκτός Εκκλησίας. Σε αυτό μας προτρέπει ο Απόστολος Ιάκωβος που λέει: «Γιγνώσκετε ότι ο επιστρέψας αμαρτωλόν εκ πλάνης οδού αυτού, σώσει ψυχήν εκ θανάτου και καλύψει πλήθος αμαρτιών» (Ιακ. Ε’, 20). Έχουμε υποχρέωση να είμαστε μιμητές Χριστού ώστε να γίνουν και οι άλλοι μιμητές μας. Όχι να είμαστε μιμητές στα πονηρά έργα τους όπως συμβαίνει σήμερα.
Αν πραγματικά πετύχουμε αυτό, τότε μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον, διότι ο Θεός, βλέποντας την δική μας προσπάθεια, θα μας δώσει απλόχερα τη Χάρη Του. Εκεί που περισσεύει η ανομία, πλεόνασε η Χάρις. Από εμάς κυρίως εξαρτάται. Μην ξεχνάμε ότι «ο γνους το θέλημα ταυτού και μη ετοιμάσας μηδέ ποιήσας προς το θέλημα αυτού πολλά δαρήσεται,. Ο δε μη γνους, ποιήσας δε άξια πληγών δαρήσεται ολίγας» (Λουκ. ΙΒ’, 47). Η Ορθοδοξία είναι δώρο αλλά και ευθύνη μαζί, στην οποία πρέπει να ανταποκριθούμε. Χρειάζεται αγαθή προαίρεση, θέληση και αγώνας μαζί, θεμελιωμένη στην ύψιστη των αρετών την ταπείνωση. Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ.κ. Γρηγόριος προειδοποιούσε: «Κανένας δεν μπορεί να κρατήσει Ορθοδοξία αν δεν έχει ταπείνωση. Οι υπερήφανοι φεύγουν από την Ορθοδοξία».
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι στα δύσκολα χρόνια που ζούμε, κύριο μέλημα μας θα πρέπει να είναι η Ορθοδοξία, να τα και η ορθοπραξία. «Είθε» ο Θεός να μας αξιώσει να κρατήσουμε την Ορθοδοξία, να τηρούμε τις εντολές Του, ώστε να να κληρονομήσουμε την αιώνιο Βασιλεία. Πρεσβείαις της Υπεραγίας ημών Θεοτόκου, των Αγίων Πατέρων της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου και πάντων των Αγίων που αγωνίστηκαν για να παραλάβομε ανόθευτη και αμόλυντη την αγία πίστη μας. Αμήν.
(Κυριακή της Ορθοδοξίας 2012- Ιερά Αρχιεπισκοπή Γ.Ο.Χ. Αθηνών)
