ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ- ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ- ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Α) Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος εις την τελευταίαν αυτής συνεδρίαν, τη 22α Οκτωβρίου τρέχοντος έτους, ησχολήθη με την δύσκολον κατάστασιν εις την οποίαν έχουν περιέλθει οι ορθόδοξοι χριστιανοί πρώτον, αλλά και γενικά όλοι οι άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι.
Το νέον ηλεκτρονικόν σύστημα διακυβερνήσεως και μία παγκόσμια κυβέρνησις που συνεχώς διακηρύσσεται από όλους τους ηγέτες της Γής σημαίνει μία σκλαβιά των ανθρώπων, οι οποίοι θα είναι άμεσα ελεγχόμενοι εις όλας τας εκδηλώσεις της ζωής των.
Ειδικά, σκανδαλίζει, προβληματίζει και εξεγείρει σε διαμαρτυρία τους χριστιανούς της χώρας μας η επιβολή της νέας ηλεκτρονικής κάρτας του πολίτου διότι ο κωδικός αριθμός αυτής αλλά και όλων των ηλεκτρονικών καρτών είναι ο αριθμός 666, αριθμός του Αντιχρίστου, και γίνεται πρόδρομος και προπομπός του τελικού σφραγίσματος του χαράγματος.
Διά τον λόγον αυτόν, η Ιερά Σύνοδος με αίσθημα ευθύνης απεφάσισε να ενημερώσει όλους τους ορθοδόξους πιστούς να κάνουν μη αποδεκτή την κάρταν του πολίτου και να διαμαρτυρηθούν εγγράφως διά της συλλογής υπογραφών εις τους κυβερνήτας της χώρας μας και να μην πειθαρχήσουν στα αντιχριστιανικά και παράνομα σχέδια των.
Β) Η Ιερά Σύνοδος απεφάσισε εις την δύσκολον οικονομικήν περίοδον όπου ευρισκόμεθα την επαναλειτουργίαν του ταμείου αρωγής δια τας ανάγκας του ιερού ημών αγώνος που λειτουργούσε εις το παρελθόν. Επίσης κάνει έκκληση προς όλους τους ορθοδόξους πιστούς να συνδράμουν προσφέροντες από το υστέρημα τους τον οβολόν της χήρας. Εις αυτό οφείλουν πρώτον να ανταποκριθούν οι Αρχιερείς και Ιερείς και έπειτα οι υπόλοιποι πιστοί. Προς τον σκοπόν αυτό εσυστάθη με τα κατώθι μέλη:

Πρόεδρος: Παν/τος Ιερομόναχος π. Αυγουστίνος Βρακάτος, Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Συνόδου
Γραμματεύς: Γεώργιος Δ. Βάββας, αναγνώστης
Ταμίας: Ιωάννης Βασιλακόπουλος, Ιεροψάλτης
Η επιτροπή θα ενεργήσει τα δέοντα δια την σχετικήν οργάνωσιν και λειτουργία, ώστε από 1ης Ιανουαρίου 2011 το ταμείον να λειτουργή βάση των καθορισμένων,

Δια την Ιεράν Σύνοδον
Ο Πρόεδρος
+ Ο Θηβών και Λεβαδείας Χρυσόστομος

.

(περιοδικό "Θηβαϊκή Φωνή" της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, Σεπτέμβριος- Οκτώβριος 2010)

Εορτές και Πανηγύρεις- Holy Feasts

Με λαμπρότητα και πνευματική κατάνυξη τελέστηκαν οι ιερές εορτές της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας κατά το παρελθόν διάστημα του Θέρους. Από την πλειάδα των Ιερών Ναών και Μονών περιοριζόμαστε στις δημοσιευμένες ιερές πανηγύρεις στο περιοδικό «Θηβαϊκή Φωνή» της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, τεύχος 41.

With brilliance and spiritual devotion committed the holy feast of the Holy Church of Christ in the past period of the summer. From the multitude of churches and monasteries, we are limited to sacred fairs that published in the journal “Theban Voice" of the Church of G.O.C. of Greece, No. 41.

Με την συμμετοχή του φιλέορτου Ορθοδόξου λαού της Εκκλησίας, κατά εκατοντάδες, πανηγύρισε ο Καθεδρικός Ιερός Ναός Τιμίου Προδρόμου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Στην λαμπρότητα της ιεράς πανηγύρεως συνέβαλλε η παρουσία του Αγίου Πρωθιεράρχου της Ελλαδικής Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Θηβών κ. Χρυσόστόμου, συμπαριστάμενου του Σεβασμιωτάτου Μεσσηνίας κ. Ιακώβου.

With the participation of the people, who enjoy the holy feasts of Orthodox Church as hundreds celebrated the Cathedral Church of St. John the Baptist of the Archdiocese of Athens. The splendor of the holy feast helped the presence of the HolyFirst- Hierarch of the Greek Genuine Orthodox Church, His Beatitude Metropolitan of Thebes ] Chrysostomos with the Metropolitan of Messinia James.

Πανήγυρης Ιερού Ναού Αγία Τριάδος Άνω Κώμης Κοζάνης

Feast of the Church of Holy Trinity in Ano Komi, Kozani

Η μνήμη των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου τιμήθηκε κι εφέτος στον ενορία των Αγίων Πρωτοκορυφαίων στον Βόλο

The memory of the Holy Apostles Peter and Paul was honored and this year and the parish of St. First- Apostles in Volos

Εορτή Ιερού Παρεκκλησίου Αγίων Αναργύρων Μαρκόπουλου Αττικής

Feast of the Holy Chapel of Saints Doctors Kosmas and Damian in Markopoulo Attica

Με ολονύκτια πανήγυρη τιμήθηκε η μνήμη της αγίας Μαρίνης στον ομώνυμο Ιερό Ναό στο Λαύριο

With an overnight celebration was honored the memory of St. Marina in the homonymous church in Lavrio

Ιερό παρεκκλήσιο Προφήτου Ηλία της Ιεράς Μονής Τιμίου Σταυρού Καλαμάτας

Chapel of Prophet Elias of the Monastery of the Holy Cross in Kalamata

Και στην Λεβαδιά (χωριό Αγία Τριάδα) τιμήθηκε η μνήμη του ζηλωτή Προφήτη

And in Livadia (village Agia Triada) was honored the memory of the zealot Prophet

Από την εορτή του Ιερού Παρεκκλησίου Αγίας Άννης της Ιεράς Μονής Παναγίας Γοργοϋπηκόου Λαμίας

On the feast of St. Anne’s Chapel in the Holy Monastery of Mother of God “Gorgoypikoos in Lamia

Ιερόν Μετόχιον Αγίας Άννας Κάστρου Κορώνης

Holy Metochion of St. Anna in Koroni’s Castle

Από την εορτή του ιστορικού Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής Υπάτης Φθιώτιδος

In celebration of the historic Church of St. Paraskevi in Ypati, Fthiotida

Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής Λεβαδείας (χωρίον Αγία Τριάς)

Church of St. Paraskevi in Levadia (village Holy Trinity)

Από την εορτή του Ιερού Παρεκκλησίου Αγίου Παντελεήμονος της Ιεράς Μονής Παναγίας Γοργοϋπηκόου Γοργοποτάμου Φθιώτιδος

On the feast of the Holy Chapel of St. Panteleimon in the Monastery of Our Lady Gorgoupikoos in Gorgopotamos, Fthiotida

Κατά την ίδια ημέρα του αγίου και ιαματικού Παντελεήμονα εόρτασε ο νεόδμητος Ιερός Ναός στο Μακροχώρι Ημαθίας

On the same day of the Saint and healer Panteleimon celebrated the newly constructed church in Makrochori, Imathia

Από την ευλόγηση των μήλων της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στο Παρεκκλήσιο της Οσίας Μητρός στα Γιαννιτσάνικα Μεσσηνίας.

From the blessing of the Holy Apples of St Irene the Chrysovalantos at the Chapel of the Righteous Mother in Giannitsanika Messinia.

Εορτή Ιερού Παρεκκλησίου Μεταμορφώσεως του Κυρίου της Ιεράς Μονής Αγίας Σοφίας Καλύμνου

Feast of the Holy Transfiguration of Christ at the Chapel of the Holy Monastery of Saint Sophia in Kalymnos

Με τη συνήθη αλλά και συνάμα, κατ’ έτος, ξεχωριστή λαμπρότητα και ευλάβεια τελέστηκε το «Πάσχα του Καλοκαιριού», η μεγάλη δηλαδή Θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Πανυπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας σε όλους τους Ορθόδοξους Ιερούς Ναούς, οι οποίοι κατακλείστηκαν ασφυκτικά από το φιλέορτο ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας.

In the ordinary and yet each year, great splendor and devotion was celebrated the "Easter of Summer", the great Marian feast of the Assumption of the most- Blessed Virgin Mary in all Orthodox Churches, which were full suffocating by the crew of the orthodox people.

Μέγα πλήθος προσήλθε στην Ιερά Πανήγυρη της Παναγία στην Ελευσίνα

Great crowd came to the celebration day of the Holy Virgin at Eleusis

Η εορτή της Θεοτόκου εορτάστηκε με κατάνυξη και στην ενορία του Τυρνάβου Λαρίσης

The feast of the Assumption was celebrated with devotion and in the parish of Tirnavos, Larissa

Λαμπρά και με πολυπληθή προσέλευση πιστών πανηγύρισε και ο Ιερός Ναός της Παρθένου Μαρίας στο Πυργέτο Λαρίσης. Στην εορτή προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Τρίκκης κ. Κοσμάς.

Brilliant was celebrated the large turnout of the faithful and at the Church of the Virgin Mary in Pyrgetos Larissa. Present at the service in the feast was His Eminence Metropolitan of Triki Cosmas.

Με Μοναστική κατάνυξη και την περιφορά του Ιερού Επιταφίου της Παναγίας μας τελέστηκε στην Ιερά Μονή της Θεοτόκου στον Γοργοπόταμο Φθιώτιδος

In monastic devotion and circumambulation of the Holy Epitaph of Our Lady took place at the Monastery of the Virgin in Gorgopotamos, Fthiotida

Με σεμνότητα εορτάστηκε και στα Ξηρέϊκα Μεσολογγίου η Ιερά Κοίμηση της Κυρίας Θεοτόκου

Modestly was celebrated and in Xirehika of Messolongi the Holy Virgin Mary

Στην διωκόμενη και δοκιμαζόμενη, ιστορική Ιερά Μονή της Παναγίας μας στην Κερατέα εορτάστηκε με Μοναστική κατάνυξη και ευλάβεια η εορτή της Κοιμήσεως της «Μητέρας της Ζωής» από την πολυπληθή ορθόδοξη αδελφότητα υπό την Οσιώτατη Καθηγουμένη Βενερία

The persecuted and afflicted, historic Monastery of Our Lady in Keratea Monastic celebrated with devotion and reverence the feast of the Virgin "Mother of Life" by numerous Orthodox brotherhood under the Righteous Abbess Veneria

Από την εορτή των Αγίων Εξ Μαρτύρων εν Μεγάροις στην ενορία των Μεγάρων

On the feast of the six Holy Martyrs Of Megara in the parish of Megara

Από την εορτή του Αγίου Αποστόλου Τίτου, Επισκόπου Κρήτης. Εφέτος η μνήμη του προστάτη Αγίου της Κρητικής Εκκλησίας τελέστηκε στον Ιερό Ναό των Μοιρών Ηρακλείου, παρουσία και του Αγίου Μεσσηνίας ως Τοποτηρητή Επισκόπου της Εκκλησίας της Κρήτης.

On the feast of St. Titus, Bishop of Crete. This year the memory of the patron saint of the Cretan Church celebrated in the Holy Church of Mirehika, Heraklion, in the presence of the Holy Bishop of Messenia as Exarxh of the Church of Crete.

Με λαμπρότητα πανηγύρισε η ενορία του Αγίου Φανουρίου στην Καστοριά

With pomp celebrated the parish of St. Fanourios in Kastoria

Την ίδια ημέρα πανηγύρισε το Ιερό Παρεκκλήσιο επ’ ονόματι του Νεοφανούς Μάρτυρος στην Αμαλιάδα

On the same day celebrated the Chapel in the name of the recently revealed Martyr in Amaliada, Peloponnese

Κατά την εορτή της Αποτομής της αγίας Κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου πανηγύρισε ο Καθεδρικός Ιερός Ναός του Προφήτου και Βαπτιστή Ιωάννου

In celebration of ablation of the holy head of John the Baptist celebrated the Cathedral Church of the Prophet and Baptist John in Lamia

Τέλος, στα Αρφαρά Μεσσηνία εόρτασε τη 31η Αυγούστου ο Ιερός Ναός Αγίας Ζώνης

Finally, in Messinia, Arfara celebrated on 31 August, the Church of the Holy Zone of Theotokos

ΓΕΡΩΝ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ ΤΩΝ ΑΚΟΥΜΙΩΝ- ELDER GENNADIUS OF AKUMIA

ΟΣΙΑΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ

Ο αείμνηστος Μοναχός π. Γεννάδιος, γεννήθηκε, ανδρώθηκε, αγωνίστηκε και ετελειώθη στην εύανδρο μεγαλόνησο Κρήτη, την αναδείξασα μεγάλες μορφές της Εκκλησιαστικής μας ιστορίας, κατά δε τον παρόντα αιώνα της Εκκλησιολογικής σύγχυσης, αγωνιστές Κληρικούς της Ακαινοτομήτου Εκκλησίας, ως τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο ΜΑΤΘΑΙΟ τον Α’, τους Μητροπολίτες Αττικής κυρό ΜΕΛΕΤΙΟ και Ηρακλείου κυρό ΕΥΜΕΝΙΟΝ, τους Ιερείς Χαράλαμπο Σταματάκη και Κωνσταντίνο Στειραδάκη κ.α.
Γεννήθηκε κατά το έτος 1875, ανδρώθηκε εν μέσω Ορθοδόξου και πνευματικού περιβάλλοντος, διό και συντόμως ασπάσθηκε το Μοναχικό βίο, ακολούθησε την ερημική ζωή. Στο παρά τα Ακούμια Ρεθύμνης Ησυχαστήριο της Αγίας, παρέμεινε μέχρι του θανάτου του, ήτοι επί 80 συναπτά έτη. Εκεί ενασκούμενος, ουδέποτε δέχτηκε την Παπική καινοτομία του Νέου Ημερολογίου, καταδίκασε το σχίσμα του Νέου Ημερολογίου, καταδίκασε το σχίσμα της Νεοημερολογιτικής Εκκλησίας και τον Οικουμενισμό της Εκκλησιαστικής Αρχής της Κρήτης, ήτοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ουδέποτε εξέκλινε της Ορθοδοξίας, αλλά απ’ αρχής μέχρι τέλους παρέμεινε ενωμένος με την Αληθινή Εκκλησία. Για το λόγο αυτό πολλές υπέστη διώξεις και πολλούς υπέφερε διωγμούς, τόσο εκ μέρους των σχισματικών Αρχιεπισκόπων Κρήτης και δη του Ευγενίου Ψαλιδάκη, όσο και εκ των Μητροπολιτών Λάμπης και Σφακιών, στην περιοχή των οποίων βρίσκεται το Ησυχαστήριο του.
Οι υπέρ της γνησίας Ορθοδοξίας αγώνες του τον αναδεικνύουν Ομολογητή, η ζωή του δε, ως αυτή αβιάστως προκύπτει από τις μαρτυρίες των κατοίκων των Ακουμίων και μάλιστα όχι μόνο των Ορθοδόξων αλλά και των Νεοημερολογιτών, τον κατατάσσει στον χορό των οσίων. Η άσκηση και εις τον Θεό αφιέρωσή του είλκυσαν- ως ήταν φυσικό- πλούσια τη χάρη του Αγίου Πνεύματος γι’ αυτό αξιώθηκε θείων δωρεών κι αποκαλύψεων ως και αποκαλύψεων.
Εκ των όσων δημοσίως ομολογούνται, αναφέρουμε, ότι είχε προικισθεί δια του προορατικού χαρίσματος, διό και πολλάκις προείπε γεγονότα τα οποία συνέβησαν μετά την πάροδο του χρόνο, μεταξύ των οποίων και η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Γνώρισε εκ του πλησίον τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Ματθαίο. Πάντοτε στις συζητήσεις του αναφέρονταν με σεβασμό στο πρόσωπο του Κρητικού Πρωθιεράρχη, του οποίου το Εκκλησιαστικό έργο αναγνώριζε και τιμούσε ιδιαιτέρως.
Κατά τα τελευταία έτη της ζωής του, είχε πνευματικό τον Ιερομόναχο π. Καλλινικό Σελληνιωτάκη (+2003). Μετά από 80 έτη ασκήσεως και στην ηλικία 108 ετών, την 3η Μαρτίου 1983, Τετάρτη της Τυροφάγου, εκλήθη υπό του Κυρίου, αξιωθείς οσιακού τέλους. Κοιμήθηκε τον ύπνο του δικαίου, 4 μόλις ώρες μετά την τελευταία του εξομολόγηση και την μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων.
Οι τελευταίες του υποθήκες αφορούσαν την Ορθοδοξία και την εν Χριστώ ζωή. Προς τους παρευρισκομένους είπε ολίγο προ της κοιμησεώς του: «Η παρούσα ζωή είναι μάταιη. Το νου σας στο ημερολόγιο. Κηδεύθηκε στα Ακούμια εν μέσω συγκινητικών εκδηλώσεων των κατοίκων, οι οποίοι θρήνησαν την απώλεια, ως στερημένοι αγίου όντος Ανδρός. Είθε ο Κύριος να παράσχει και σε μας την πίστη και την αρετή του Οσίου Γέροντος.
Του μακαρία τη λήξει γενομένου ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ Μοναχού, είη ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ.

(Περιοδικό "Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων", Τόμος 1983)

+++++++++++

RIGHTEOUS PERSONS OF GENUINE ORTHODOXY

The late monk Gennadius, born, grown, fought and reposed in the Evander big island of Crete that shows great figures of our ecclesiastical history, and during this century of ecclesiological confusion fighters Priests of the Traditional Church as the Archbishop Matthew, the Metropolitans Meletios of Attica and Eumenios of Heraclion, priests as Konstantinos Stamatakis and Charalambos Steiradakis etc.

He was born in the year 1875, has grown amid in the Orthodox and spiritual environment, and soon therefore he let embraced the monastic life, following the desert life. In his Monastery in Rethymno (Akoumia) of the Saint Ann and remained until his death, that is 80 consecutive years. There he exercised in the monastic life and never accepted the Papal innovation of the New Calendar, condemned the schism of the New Calendar, condemned the schism of New- calendarist Church and Ecumenism of the Ecclesiastical Authority of Crete, or the Ecumenical Patriarchate and never refused Orthodoxy, but from cradle to grave he remained united with the True Church. For this reason, he was suffered many persecutions, both from the schismatic Archbishop of Crete Eugene Psalidakis and Metropolitans of Lambis and Sfakia, in which lies his Hermitage.

His struggles for true Orthodoxy highlight him as a Confessor, his life as clear from the testimony of the inhabitants of Akoumia, not only the Orthodox but also the New- calendarists, set him in the part of the Righteous saints. The exercise and the gift of his life to God gave him naturally the great grace of Holy Spirit and for this he had divine gifts and prophesies. As the pious people say, he was endowed by the gift of proactive and oftentimes. Therefore he foretold events that occurred after the year, including the Turkish invasion of Cyprus.

He met closely the late Archbishop Matthew. Always he mentioned in discussions with respect to the face of the Cretan First- Hierarch, whose Ecclesiastical work recognized and highly honored.
During the last years of his life, he had as spiritual father the Hieromonk Fr Callinicos Selliniotakis (+2003). After 80 years of exercise and at the age of 108 years, on March 3, 1983, Wednesday Shrovetide, he was called upon by Lord, having claimed back righteous fee. He slept the sleep of the law, just 4 hours after his last confession and partaking of Holy Communion.
The last of the mortgages were the Orthodox faith and the life in Christ. To the bystanders said a little before he reposed: "This life is hopeless. Have your mind in the (orthodox) calendar”. His funeral was in Akoumia amid emotive events of people who mourned the loss as being deprived of St Man. May the Lord give to us the faith and the virtue of the saint Elder.

THE BLESSED GENADIUS THE MONK, BE HIS MEMORY ETERNAL!

(magazine “Herald of Genuine Orthodox”, 1983)

ΝΕΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

"ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΝΕΑΝΙΚΟΙ ΠΑΛΜΟΙ"

"ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΝΕΑΝΙΚΟΙ ΠΑΛΜΟΙ"

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Γ.Ο.Χ. ΠΕΥΚΗΣ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Γ.Ο.Χ. ΠΕΥΚΗΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ- ORTHODOXY AND ORTHODOX LIFE

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΚΑΡΤΣΙΟΥΝΗ, ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

«ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ»

[Ομιλία εκφωνηθείσα στην Συνοδική εκδήλωση της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος για την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2010 στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Τιμίου Προδρόμου (Ρουφ) της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Δημοσιεύτηκε σε τρία μέρη (τεύχη 38, 39 & 40) στο περιοδικό «Θηβαϊκή Φωνή» της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας.]

Και ρωτούν μετά από όλα αυτά τα εξωφρενικά και προδοτικά οι ανησυχούντες Νεοημερολογίτες: «Είναι δυνατόν να δεχθούμε το παπικό πρωτείο, όπως αυτό κατανοήθηκε και ερμηνεύτηκε στην Α΄ Βατικανή Σύνοδο»; «Μπορούμε να δεχθούμε τον πάπα ως αλάθητο εκφραστή της συνειδήσεως της Εκκλησίας, αφού μπορεί να καταργήσει ακόμη και τις Οικουμενικές Συνόδους»; «Είναι δυνατόν να δεχθούμε έναν άνθρωπο στην Εκκλησία ως αλάθητο»;

Εφόσον, κύριοι Νεοημερολογίτες, μνημονεύετε τους ουνίτες επισκόπους και τους ακολουθείτε ακόμη, όλα τα παραπάνω τα δεχθήκατε και είστε, έστω κι αν δεν το ομολογείτε, εν ενεργεία οικουμενιστές και κακόδοξοι, είναι σαν να υπογράψατε οι ίδιοι. Καταλάβετέ το, ό,τι είναι οι επίσκοποι σας, είστε και εσείς. Αυτό διδάσκει η ορθόδοξη δογματική και η πατερική παράδοση. Γι’ αυτό και ο καθηγητής κ. Τσελιγγίδης, πικραμένος, γράφει εν κατακλείδι στην εισαγωγή: «Από τις αρχές του 20^ου αιώνα, με την γνωστή πατριαρχική εγκύκλιο του 1920, άρχισε να παραμερίζεται ουσιαστικά η σύσταση του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά προς τους Ρωμαιοκαθολικούς… Έτσι εγκαινιάσθηκε μία άλλη πορεία, με αναπόφευκτή συνέπεια τώρα «να πηγαίνουμε αλλού, χωρίς (ίσως) να το καταλαβαίνουμε». Το ίσως δεν χρειαζόταν να γραφεί εδώ, διότι ό,τι γίνεται, γίνεται με επίγνωση και από τις δύο πλευρές.

Δυστυχώς, στα δίχτυα της φοβερής αίρεσης του Οικουμενισμού δεν έπεσαν μόνο οι Νεοημερολογίτες από το 1924, δια της εισαγωγής του παπικού ημερολογίου, προκειμένου να συνεορτάζουν μετά των Λατίνων και των πάσης φύσεως αιρετικών, αλλά οικουμενιστές αποδεικνύονται και πολλοί Παλαιοημερολογίτες, οι οποίοι έχουν κοινωνία με τους Νεοημερολογίτες οικουμενιστές.

Η Εκκλησία μας, η οποία αποτελεί χάριτι Θεού, την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δεν έχει καμμία σχέση με τα «ήξεις αφήξεις» ορισμένων ψευτοπαλαιοημεροογιτών, ούτε με τα «δυνάμει και ενεργεία», τα οποία τους μεγάλη σύγχυση και σκανδαλισμό και ζημία προξένησαν και προξενούν από το 1937 στην Εκκλησία.

Ο επιστημονικός όρος «δυνάμει και ουχί ενεργεία» έδωσε άφεση αμαρτιών στους οικουμενιστές, τους ενθάρρυναν να αποθρασυνθούν, και ουσιαστικά αποτελεί την γέφυρα και τον ομφάλιο λώρο, που συνδέει τους Παλαιοημερολογίτες αυτούς με τον Οικουμενισμό.

Η αυθαίρετη κι αντικανονική ημερολογιακή μεταβολή του 1924 και η καταπάτηση της ιεράς παράδοσης του εορτολογίου με τρόπο συνωμοτικό, επί μεγάλη ζημία του ορθοδόξου ποιμνίου, προκειμένου να συνεορτάζουμε με τους αιρετικούς οικουμενιστές, η αλλαγή αυτή είναι ήδη αναθεματισμένη, όχι μόνον από τρεις πανορθοδόξους Συνόδους του 16^ου αιώνα (1583, 1587 και 1593), αλλά και από τις Αγίες Οικουμενικές Συνόδους οι οποίες κηρύττουν: «Ημείς τους προστιθέντας τι η αφαιρούντας εκ της Καθολικής Εκκλησίας ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ». Και όπως αναφέρει η εγκύκλιος των Πατριαρχών της Ανατολής του 1848, «άπαντες ουν οι νεωτερίζοντες ή αιρέσει ή σχίσματι, εκουσίως ενεδύθησαν κατάραν ως ιμάτιον, καν τε πάπαι, καν τε πατριάρχαι, καν τε κληρικοί, καν τε λαϊκοί, καν Άγγελος εξ ουρανού». Άλλωστε και η φωνή του Αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου μας υπενθυμίζει: «Πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, καν τε αξιόπιστος ή, καν νηστεύει, καν παρθενεύει, καν σημεία ποιεί, καν προφητεύει, λύκος σοι φαινέσθω εν προβάτω δορά, προβάτων φθορά κατεργαζόμενος».

Στυλοβάτης της Εκκλησίας, ως γνωστόν, υπήρξε ο αοίδιμος ομολογητής Αρχιεπίσκοπος κυρός Ματθαίος στα δύσκολα χρόνια του σχίσματος των Νεοημερολογιτών οικουμενιστών, ιδίως μετά την προδοσία του αγώνος της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ.

Η Εκκλησία μας που διαφυλάττει μέχρι σήμερα απαραχάρακτη την αποστολική πίστη και διαδοχή, καταδικάζει με όλε όλες τις αιρέσεις και την παναίρεση του Οικουμενισμού. Επίσης, καταδικάζουμε κάθε νεώτερη θρησκευτική παραφυάδα και αίρεση, όπως Μασονισμό, Χιλιασμό, την νεοφανή εικονομαχία (νεοεικονομαχία), αλλά και κάθε συγγραφή προσβάλλει το δόγμα της Αγίας Τριάδος και καθυβρίζει το Κύριο και Θεός μας Ιησούν Χριστόν.

Όλα αυτά, μαζί με τον υλιστικό και ευδαιμονικό τρόπο ζωής, είναι τα πλοκάμια της σύγχρονης λερναίας ύδρας, της παναίρεσης του Οικουμενισμού, όπως και η αντίχριστη αγγλικανική «θεωρία των κλάδων», η οποία κηρύττει ότι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού είναι σαν ένα δένδρο με πολλούς κλάδους. Οι διάφορες «χριστιανικές ομολογίες», δηλαδή αιρετικές παραφυάδες, είναι, κατά την βλάσφημη αυτή θεωρία, κλάδοι του δένδρου αυτού, οι οποίες παραφυάδες κατέχουν μέρος της αλήθειας (άκουσον, άκουσον) και όταν ενωθούν όλες αυτές, οι αμετανόητοι δηλαδή αιρετικοί με τους Ορθοδόξους, τότε θα επανασυσταθεί η Εκκλησία του Χριστού!

Πάνω σε αυτή τη βλάσφημη θεωρία βασίζεται και εργάζεται το «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών», δηλαδή των αιρετικών, προς αφομοίωση και εξαφάνιση των Ορθοδόξων. Στους οικουμενιστές οι οποίοι διαδίδουν ότι οι αιρετικές διδασκαλίες του πάπα δεν καταδικάσθηκαν από Συνόδους απαντούμε: Όλοι γνωρίζουμε σήμερα ότι ο παπισμός είναι αίρεση καταδικασμένη από πολλές Συνόδους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αναφέρουμε τις κυριότερες από αυτές.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία δια της Συνόδου του 867 καταδίκασε τις λατινικές ετεροδιδασκαλίες και καινοτομίες. Η μεγάλη Σύνοδος του 879, στην Κωνσταντινούπολη, αναθεμάτισε όσους κάνουν την προσθήκη του Φιλιόκβε στο Σύμβολο της Πίστεως.

Τις λατινικές κακοδοξίες καταδίκασε Σύνοδος του 1054, όταν έγινε και το οριστικό σχίσμα.

Επίσης, Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη, το 1440, Σύνοδος στην Ρωσία, το 1441, Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη, το 1484, καταδίκασαν και αποκήρυξαν την ψευδοσύνοδο της Φλωρεντίας, επειδή δεν θεώρησε αιρετικές τις καινοτομίες της Δύσης και προέβη στην «Ένωση».

Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη, το 1722, καταδίκασε τις λατινικές κακοδοξίες και αποφάνθηκε ότι «οι Λατίνοι εξαπατούν τους Ορθοδόξους, τους βγάζουν από τα ευσεβή δόγματα και τους σύρουν στον βυθό της απώλειας.

Σύνοδος του 1727, αποκήρυξε τις ετεροδιδασκαλίες των λατίνων, παλαιές και νέες, και τις χαρακτηρίζει «εφευρήματα και γεννήματα ηπατημένης διανοίας».

Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη κατά το 1838 καταδίκασε δριμύτατα τις ετεροδιδασκαλίες του παπισμού, «ως βλάσφημους κατά της ευαγγελικής αλήθειας» και ως «εωσφορική πλάνη και ως απομάκρυνση από του Θεού και της αμώμου και αδόλου πίστεως του Ιησού Χριστού».

Σύνοδος του 1848 καταδίκασε τον παπισμό ως αίρεση, η οποία ανατρέπει όλες τις Οικουμενικές Συνόδους διά των πλανών του.

Σύνοδος του 1895 καταδίκασε τις ετεροδιδασκαλίες του παπισμού ως «φρονήματα υπερφιάλου αλαζονείας».

Επίσης, όλως ιδιαιτέρως, κατά την σημερινή ημέρα, Κυριακή της ορθοδοξίας, είμεθα υποχρεωμένοι να καταδικάσουμε κάθε τι που μας προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία για την εξυπηρέτηση μας, και το οποίο συνοδεύεται από τον δυσώνυμο αριθμό του Αντιχρίστου (666). Και τούτο, διότι η χρήση του αριθμού αυτού απαγορεύεται από την Ιερά Αποκάλυψη, καθότι μας εθίζει και μας οδηγεί στο τελικό και απαίσιο χάραγμα του ψευτομεσσία Αντιχρίστου (Αποκ. ΙΓ’, 16- 18).

Η εποχή αυτή, η οποία προφητεύθηκε 2000 χρόνια πριν, από τον Άγιο Απόστολο κι Ευαγγελιστή Ιωάννη, τον αγαπημένο μαθητή του Χριστού, πλησιάζει, αφού σταδιακά αλλά σταθερά οι σκοτεινές δυνάμεις, οι πρόδρομοι του μιαρού Αντιχρίστου, χάραξαν τα περισσότερα προϊόντα με το 666, και τώρα άρχισαν να χαράσσουν και τα προσωπικά έγγραφα των ανθρώπων. Δηλαδή, ολίγον κατ’ ολίγον, όπως προφητικά είπαν οι Άγιοι Πατέρες, μας μολύνουν και μας εθίζουν στη χρήση του απαίσιου και δυσώνυμου αυτού αριθμού του θηρίου, προκειμένου να αγοράζουμε ή να πουλούμε. Το τελικό βέβαια στάδιο του χαράγματος θα είναι το χάραγμα στο χέρι το δεξιό ή στο μέτωπο. Ωστόσο, η χρήση του αριθμού 666 στην καθημερινή μας ζωή πρέπει να μας προβληματίζει, αφού κατά την Ιερά Αποκάλυψη, χάραγμα, όνομα του Αντιχρίστου και αριθμός (666) είναι τα τρία ισοδύναμα πράγματα (Αποκ. ΙΓ’, 17). Το 666 δεν είναι ένας απλός αριθμός, αλλά σύμβολο και έμβλημα του Αντιχρίστου, όπως και ο σταυρός δεν είναι δύο απλές κάθετες γραμμές, αλλά έμβλημα των Χριστιανών, που τον τρέμουν οι δαίμονες, διότι είναι σύμβολο της θυσίας και του θριάμβου του Εσταυρωμένου Ιησού Χριστού.

Ως ορθόδοξοι χριστιανοί οφείλουμε με την χάρη του Θεού να αντισταθούμε ομολογιακά, και εάν έρθει η ευλογημένη ώρα, να μαρτυρήσουμε υπέρ της αληθείας, αρνούμενοι όλες τις μεθοδεύσεις των προδρόμων του Αντιχρίστου. Ο Κύριος ημών Ιησούς, όπως στεφάνωσε μέχρι τώρα τα εκατομμύρια των μαρτύρων, είναι έτοιμος να στεφανώσει και τους μάρτυρες της εποχής μας.

Η Ορθοδοξία απαιτεί και ορθοπραξία, δηλαδή καθώς πιστεύουμε, έτσι πρέπει να ζούμε, διότι εάν με την πίστη δεν συμφωνεί ζωή μας, τότε η πίστη είναι νεκρά και δεν μας ωφελεί.

Το πρόβλημα ημών των σημερινών ορθοδόξων χριστιανών, δεν είναι να αποδείξουμε ότι ο πάπας είναι αιρετικός, ούτε ότι οι Νεοημερολογίτες είναι εν ενεργεία οικουμενιστές και κακόδοξοι, διότι αυτό είναι ηλίου φαεινότερον.

Το πρόβλημα είναι στην ορθοπραξία. Εδώ σκοντάφτουμε όλοι, κατά το «πολλά πταίομεν άπαντες» της Γραφής. Και τούτο διότι ορθοπραξία σημαίνει θυσίες. Γι’ αυτό στο θέμα της ορθοπραξίας ο καθένας μας έρχεται να ακούσει αυτά που θέλει. Θέλει η ομιλία στο θέμα αυτή να είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του. Και τούτο βέβαια έχει την εξήγηση του. Διότι άλλα θέλει και αντέχει να ακούσει ο δυνατός στην πίστη, ο προχωρημένος, και άλλα ο αδύνατος, ο ασθενής, ο αρχάριος.

Ο δυνατός στην πίστη θέλει ανεβασμένο τον πήχη και θα φύγει έτσι ευχαριστημένος και ανεβασμένος, δηλαδή ενισχυμένος. Ο ασθενής, αντιθέτως, κινδυνεύει να φύγει δυσαρεστημένος, ακόμη και σκανδαλισμένος. Γι’ αυτό δεν πρέπει να εξουθενώνουμε ούτε να απελπίζουμε τους ασθενείς ως προς την πίστη αδελφούς μας, πόσο μάλλον δεν πρέπει να τους κρίνουμε και να τους κατακρίνουμε. Αντίθετα, πρέπει να τους βοηθάμε με πολύ αγάπη και προσευχή και να μην σκανδαλιζόμαστε για τις όποιες πτώσεις τους. Δεν μου φταίει ο άλλος, ούτε με εμποδίζει η πτώση του άλλου να αγιάσω ή να μαρτυρήσω. Μην ξεχνάμε ότι ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο γίγας αυτός της Ορθοδοξίας, έλεγε ότι ο μεγαλύτερος εχθρός μου είναι Ιωάννη. Ο μεγαλύτερος, λοιπόν, εχθρός είναι ο εαυτός μας!

Ούτε όμως και το έργο που δεν συνοδεύονται από ευσεβή δόγματα τα δέχεται ο Θεός. Στην ορθόδοξη παράδοση το δόγμα και το ήθος, η πίστη και τα έργα, δεν εκλαμβάνονται χωριστά, αλλά μαζί. Πίστη και έργα αποτελούν για την ορθόδοξη παράδοση οργανική και αδιάσπαστη ενότητα. Αυτό διδάσκει η Αγία Γραφή και όλη η χορεία των αγίων Πατέρων (Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, Συμεών Νέος Θεολόγος κ.α.). Αντίθετα, η δογματική πλάνη, η αίρεση, η παρέκκλιση δηλαδή από τα ορθά δόγματα, καταστρέφει όχι μόνο την ορθότητα της γνώσης του Θεού, την ορθοδοξία, αλλά νοθεύει και την ορθοπραξία.

Ο Μέγας Βασίλειος, γράφοντας προς τους επισκόπους της Δύσης, για τους διωγμούς των Ορθοδόξων από τους Αρειανούς, τονίζει ότι το έγκλημα που τιμωρείται σκληρά είναι τώρα «η ακριβής τήρηση των πατρικών παραδόσεων».

Ο Συμεών και Νέος θεολόγος, ο πνευματοδίδακτος και θεοδίδακτος αυτός άνθρωπος, λέγει χαρακτηριστικά ότι «όλα τα έργα και οι αρετές των ανθρώπων, που γίνονται χωρίς αναφορά στον Χριστό, που γίνονται ερήμην της θείας χάριτος, υπηρετούν τους δαίμονες, και δι’ αυτών αυτοδικαιώνονται και δαιμονοποιείται ο άνθρωπος».

Ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης γράφει σχετικά: Η αρετή της ευσέβειας έχει δύο όψεις. Την δογματική και την ηθική. Άρα για να είναι ολοκληρωμένη, τέλεια και θεάρεστη η κατά Χριστόν ζωή, πρέπει να συνδυάζει δόγμα και ήθος.

Όλος ο βίος του πιστού, μέλους της Εκκλησίας, πρέπει να είναι ένας διαρκής αγώνας για την τήρηση των εντολών του Ιερού Ευαγγελίου.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι κρυμμένος στις εντολές Του και ανακαλύπτονται αναλόγως της εφαρμογής των εντολών του από εκείνους που τον ζητούν μας διδάσκει ότι η θεοσεβής ζωή συνίσταται από δογματική ευσέβεια και από πράξεις αγαθές.

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μας λέγει: Αυτός που δέχεται εντολή του Θεού και την εφαρμόζει, έρχεται σε μυστική κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό και έχει εντός του μυστικώς την Αγία Τριάδα.

Στην ορθόδοξη παράδοση, το δόγμα και το ήθος είναι ενωμένα, είναι δύο μορφές του ίδιου πράγματος, είναι οι δύο όψεις ενός και του αυτού νομίσματος.

Οι συνέπειες του διαχωρισμού οποιουδήποτε δόγματος από το ήθος είναι ολέθριες, διότι νοθεύουν και διαφθείρουν την πνευματική ζωή των μελών της Εκκλησίας. Η Εκκλησία παύει να είναι «αγία και άμωμος» νύμφη του Χριστού, διότι χάνει την ακρίβεια και την καθαρότητα των δογμάτων, την καθαρότητα του βίου και την ορθότητα των ηθών, και έτσι καταντά Εκκλησία των πονηρευομένων. Γι’ αυτό μας παραγγέλει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης: «πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού, Θεόν ουκ έχει, ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος και τον Πατέραν και τον Υιόν έχει, Ει τις έρχεται προς ημάς και ταύτην την διδαχή ου φέρει, μη λαμβάνεται αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε. Ο γαρ λέγων αυτώ χαίρειν, κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς» (Β’ Ιωαν. 9- 11).

Ιδιαιτέρως οι σύγχρονοι ορθόδοξοι χριστιανοί οφείλουμε να προφυλαχθούμε από τις προσφερόμενες ανέσεις της υπερκαταναλωτικής εποχής μας, οι οποίες μας εκτρέπουν από την «στενή και τεθλιμμένη» οδό του ιερού Ευαγγελίου. Ο στόχος της ανόδου του βιοτικού επιπέδου της υλιστικής μας εποχής δεν πρέπει να παρασύρει τον ορθόδοξο χριστιανό στην αγωνιώδη μέριμνα και προσπάθεια των ειδωλολατρών της εποχής μας. Δεν είναι υπερβολή να πούμε, ότι οι προσφερόμενες ανέσεις της εποχής μας είναι το «πριόνι» της επιστήμης, με το οποίο πριονίζουμε το σταυρό που μας έδωσε ο Κύριος. Χαρακτηριστικό είναι το διδακτικό παράδειγμα που μας έστειλε αδελφός από το εξωτερικό: ο φύλακας άγγελος του Παραδείσου έδωσε σε κάποιον ένα σταυρό μήκος περίπου 3 μέτρων να τον μεταφέρει σε τρεις μέρες στον απέναντι λόφο και να τον υψώσει. Με αυτόν τον τρόπο θα κέρδιζε το Παράδεισο. Το απόγευμα της πρώτης μέρας κουράστηκε. Κοίταξε ολόγυρα και είδε σε ακατοίκητη αγροικία ένα πριόνι.

Σκέφτηκε: Ας τον πριονίσω λίγο να ελαφρύνει, άλλωστε σταυρό μου δώσανε, σταυρό θα παραδώσω. Αυτό συνεχίσθηκε και τις δύο επόμενες ημέρες. Λίγο προτού φθάσει στον λόφο για να υψώσει το σταυρό και να κερδίσει το πολυπόθητο Παράδεισο, συνάντησε φαράγγι βαθύ, το οποίο θα περνούσε βάζοντας τον σταυρό, ως γέφυρα. Όμως πριόνισε και πάλι τον σταυρό πονηρά και απερίσκεπτα. Μήπως κάτι ανάλογο κάνει και ο σημερινός χριστιανός με τις προσφερόμενες ανέσεις της εποχής μας;

Ο δρόμος του ορθοδόξου χριστιανού είναι γνωστός. Είναι η στενή και τεθλιμμένη οδός, την οποία βάδισαν τα πόδια των Αγίων της Εκκλησίας μας, είναι δάκρυ, ταπείνωση, προσευχή.

Η ζωή μας, εάν θέλουμε όχι να ονομαζόμαστε μόνον αλλά και να είμεθα ορθόδοξοι χριστιανοί, πρέπει να πορεύεται προς την στέρηση και όχι προς την βόλεψη.

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος μας λέγει ότι η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η φιλαυτία, δηλαδή η φολισωματία, και η μεγαλύτερη αρετή είναι η καταφρόνηση της ανάπαυσης του σώματος.

Οι αρετές οι οποίες αποτελούν μια αδιάσπαστη ενότητα είναι όλες απαραίτητες, καθ’ ότι ενισχύει ή μία την άλλη. Όποιος καταφρονήσει μία αρετή, μία εντολή, γίνεται ένοχος όλου του νόμου, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Απόστολος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέγει ότι η αρετή είναι το να περιφρονεί κανείς όλα τα πράγματα του παρόντος κόσμου, να σκέπτεται ο χριστιανός κάθε στιγμή τα μέλλοντα και να αναγνωρίζει ότι όλα τα ανθρώπινα είναι σκιά και όνειρο. Αρετή είναι το να διάκειται ο χριστιανός ως νεκρός απέναντι στις τέρψεις και τις υποσχέσεις της παρούσης ζωής.

Ο ορθόδοξος χριστιανός οφείλει να έχει προ οφθαλμών του μόνον εκείνα που αναφέρονται στην πνευματική του ωφέλεια και στην σωτηρία της ψυχής του και να μην αγωνιά για τα υλικά και τα πρόσκαιρα, σύμφωνα με τον λόγο του ιερού Ευαγγελίου: «Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού και πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. ΣΤ’, 33), Ορθοδοξία στην πράξη είναι η απάρνηση του εαυτού μας, είναι το να αφεθούμε στα χέρια του Θεού. Ο Θεός είναι αυτός ο οποίος μας χαρίζει την νίκη και μας αξιώνει να γίνομαι συγκληρονόμοι Του. Η αρετή χριστιανού δεν είναι δικό του κατόρθωμα, αλλά καρπός και δωρεά της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος.

Γι’ αυτό, μόνο μέσα στην Εκκλησία, δια της εν Χριστώ ζωής και της θείας Χάριτος, μπορούμε να επιτύχουμε το «καθ’ ομοίωσιν», να γίνουμε δηλαδή κατά χάριν θεοί.

Γι’ αυτό και οι Άγιοι διακρίνουν και τονίζουν την διαφορά μεταξύ καλών, «ευσεβών» ανθρώπων, και καλών, ευσεβών χριστιανών. Άλλο καλός άνθρωπος και άλλο καλός χριστιανός.

Στη Σύνοδο της Καρθαγένης αναφέρεται ότι «όποιος χριστιανός ισχυριστεί πως έκανε κάτι από μόνος του, χωρίς αναφορά στην θεία χάρη του Χριστού, να είναι αναθεματισμένος».

Σίγουρα στον κόσμο, όπως γράφει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, υπάρχουν πολλοί πεινώντες και διψώντες και ειρηνοποιοί και πτωχοί το πνεύματι και πενθούντες, αλλά όχι για χάριν του Χριστού. Διότι, για παράδειγμα, σήμερα υπάρχουν αμέτρητοι πενθούντες, όχι για τις αμαρτίες τους, αλλά γιατί έχασαν αγαπημένα πρόσωπα, υλικά πράγματα ή κάτι άλλο πολύτιμο αγαθό. Και υπάρχουν επίσης πολλοί ονειδιζόμενοι και υβριζόμενοι, όχι για χάριν του Χριστού, αλλά για τις αισχρές και ακατονόμαστες πράξεις τους.

Ό,τι λοιπόν κάνει ο Χριστιανός με την χάρη του Θεού, ό,τι συνιστά αρετή, πρέπει να γίνεται εν Χριστώ και προς δόξα του Χριστού.

Ορθοδοξία στην πράξη είναι η άρση του σταυρού, είναι ο αγώνας ο ισόβιος κατά των παθών μας και του διαβόλου. Το όπλο δε του χριστιανού στον αγώνα αυτό είναι η Θεία Χάρις του Χριστού. "Χάριτι έστε σεσωσμένοι", αναφωνεί ο Άγιος Απόστολος στην προς Εφεσίους επιστολή (Εφεσ. Β’, 5).

Την Θεία Χάρη οφείλει να ζητεί με αδιάλειπτη προσευχή ο σημερινός ορθόδοξος χριστιανός, περιφρονώντας τον αμαρτωλό κόσμο, χάριν του Ιησού Χριστού.

Στον Ιησού Χριστό και θεός μας πρέπει να διαθέτουμε τον χρόνο μας, διότι κατά τους Αγίους Πατέρες, ο χρόνος που δεν διατίθεται για τον Χριστό, διατίθεται για τον διάβολο. Ας αντιληφθούμε, επιτέλους, πόση πνευματική ζημία προξενούν τα μέσα μαζικής ενημερώσεως στον σύγχρονο χριστιανό. Ο διάβολος με το πρόσχημα της ενημέρωσης, μας κλέβει το πολύτιμο χρόνο, τον οποίο κάποτε ματαίως θα αναζητήσουμε.

Ο Χριστός περιμένει να του μιλήσουμε, όμως εμείς είμαστε απασχολημένοι στο καφενείο του Σατανά και μαγεμένοι από τις κάθε λογής σειρήνες που επιχειρούν να μας αποπλανήσουν.

Το ορθόδοξο χριστιανικό ήθος απαιτεί από μας αντίσταση στο κακό, απαιτεί βία, καθ’ ότι «η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. ΙΑ’, 12). Πως συμβιβάζεται, π.χ. ορθόδοξο χριστιανικό ήθος και τηλεόραση και προβαλλόμενα είναι αντίθετα προς το θέλημα του Θεού;

Πως απαιτεί και επιχειρεί να συνδυάσει ο σύγχρονος ορθόδοξος χριστιανός ορθόδοξο ήθος και γέλωτες και αισχρότητες και απρεπείς επιθυμίες; Πως ζητούμε να συνδυάσουμε Χριστό και διάβολο; Πως ζητούμε να βιώσουμε ένα σχιζοφρενικό ορθόδοξο ήθος, έχοντας τον Χριστό στον ώμο και τον διάβολο παραμάσχαλα; Με ποιο δικαίωμα κρίνουμε και κατακρίνουμε αδελφούς και τους θεατρίζουμε και εκδίδουμε πιστοποιητικά για την κόλαση; Και το χειρότερο, με ποιο δικαίωμα γινόμαστε ιεροκατήγοροι; Στην αμαρτία δεν υπάρχουν κεκτημένα δικαιώματα. Το ορθόδοξο χριστιανικό ήθος απαιτεί να κόψουμε κάθε σχέση με τον διάβολο και τα έργα αυτού. Το ορθόδοξο ήθος απαιτεί αγόγγυστο υποταγή και συμμόρφωση στο άγιο θέλημα του Κυρίου, απαιτεί θυσίες, απαιτεί να ξεχάσουμε την καταραμένη λέξη «γιατί», όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις θλίψεις και τις δοκιμασίες, απαιτεί τον ημερήσιο και νυκτερινό κόπο μας, κατά τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο, απαιτεί να γεμίσουμε την κολυμβήθρα της μετανοίας με τόσα δάκρυα όσο ήταν το νερό που βαπτιστήκαμε. Ο σωστός χριστιανός δεν σκανδαλίζεται.

Η Εκκλησία μας, επίσης, εύχεται και περιμένει να επανέλθουν οι πεπλανημένοι. Να επανέλθουν όλοι, εν μετανοία ειλικρινά.

Πότε όμως δεν θα νοθεύσουμε την αλήθεια του Χριστού εν ονόματι της αγάπης, διότι αγάπη χωρίς την αλήθεια είναι απάτη.

Όσοι διαλαλούν και υποκρίνονται αγάπη προς τους αιρετικούς, μεγαλύτερη από την αγάπη των αγίων Αποστόλων και των αγίων Πατέρων, είναι εχθροί της αλήθειας του Χριστού, διότι εξισώνουν την αλήθεια με το ψεύδος, και με το πρόσχημα της αγάπης προδίδουν και ξεπουλούν την αγία μας Ορθοδοξία.

Μην ξεχνάμε ότι στο όνομα της «αγάπης» προετοιμάζεται πυρετωδώς από τους Οικουμενιστές η πανθρησκεία του Αντιχρίστου.

Στώμεν καλώς, Στώμεν μετά φόβου.

Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς,

Στα δύσκολα αυτά προδρομικά χρόνια, χάριτι Θεού, κρατάτε στα χέρια σας το πηδάλιο της κιβωτού της αγίας μας ορθοδοξίας.

Ο ορθόδοξος λαός, με το σύνθημα Ορθοδοξία ή θάνατος, προσβλέπει και προσεύχεται και ελπίζει σε σας, και είμαστε βέβαιοι ότι θα διαφυλάξετε μέχρι τέλους αμόλυντη και αμίαντη την ιερά ορθόδοξη παρακαταθήκη. Όθεν διατρανώνουμε κλήρος και λαός κατά την σημερινή ημέρα της Κυριακής της Ορθοδοξίας.

«Πάντα (όσα έγιναν) παρά την εκκλησιαστικήν παράδοσιν και διδασκαλίαν και υποτύπωσιν των Αγίων και αοιδίμων Πατέρων καινοτομηθέντα, ή μετά τούτο πραχθησόμενα, ΑΝΑΘΕΜΑ γ’» (Συνοδικόν της Αγίας και Οικουμενικής Ζ’ Συνόδου).

Περαίνοντας τον λόγο, επαναλαμβάνουμε τους λόγους του σοφού Βρυεννίου: «Ουκ αρνησόμεθα σε φίλη Ορθοδοξία, ουκ ψευθόμεθα σου πατροπαράδοτον Σέβας, ουκ αφιστάμεθα σε μήτηρ ευσέβεια. Εν σοι εγεννήθημεν, εν σοι ζώμεν και εν σοι κοιμηθώμεθα. Ει δε και καλέση καιρός μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα». Αναφωνούμε δε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας:

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ!

Αύτη η πίστις των Αποστόλων.

Αύτη η πίστις των Πατέρων.

Αύτη η πίστις των Ορθοδόξων.

Αύτη η πίστις την οικουμένην εστήριξεν. ΑΜΗΝ!

+*+*+*+*+*+*+*+

DEMETRIOS SKARTSIOUNIS, THEOLOGY PROFESSOR

"ORTHODOXY AND ORTHOPRAXIA*"

*Orthopraxia: from the Greek words“ορθή” & “πράξις” that means the right and pious, according the Christian teaching, behavior, act, moral.

[The speech of the Synodical onset of Church of G.O.C. of Greece on Sunday of Orthodoxy in 2010 at the Cathedral Church of St. John the Baptist (Rouf area of Athens) of Holy Archdiocese of Athens.] It published in three parts (issues 38, 39 & 40) in the journal “Theban Voice" of the Genuine Orthodox Church.]

After all these the outrageous and treacherous things, the concerned New- calendarists ask: "It is possible to accept the papal primacy, as understood and interpreted in the First Vatican Council?" Can we accept the pope as an infallible expression of the conscience of the Church, after he can remove even the Ecumenical Councils? "Could we accept a man in the Church as infallible? Since, Misters New- calendarists you memorialize the Uniates bishops and still follow all them, and you are agreeing, even if you do not confess it, you are active ecumenist misbelievers, it's like to sign you.

Understand it, what are the bishops, you are too. This teaches the orthodox doctrine and the patristic tradition. So and Professor Tselingidis, embittered, he writes in conclusion to the introduction: "From the early 20th century, the patriarch famous circular of 1920, became virtually aside the recommendation of St. Gregory Palamas in the Roman Catholic ... So it opened an another course, the inevitable consequence now "to go elsewhere, without (perhaps) to understand”. This “perhaps” did not need to write here, because what happens is knowledgeable on both sides.

Unfortunately, in the nets of the terrible heresy of ecumenism are not only New- calendarists who fell since 1924 through the introduction of the papal calendar to celebrates with the Latins and all heretics, but ecumenist demonstrated many old calendarists who have communion with the New- calendarists with ecumenists.

Our Church, which is by the grace of God, the One, Holy, Catholic and Apostolic Church, has nothing to do with ambiguous words of some false old- calendarists who support the "in potential future and not in action, which made great confusion and triggered and caused damage and cause since 1937 to the Church.

The scientific term “potential and are not practicing" (of Florinites) gave absolution to ecumenists, encouraged them to let loose and actually it is the bridge and the umbilical cord that connects those old calendarists with ecumenism.

The arbitrary and irregular change of calendar in 1924 and the violation on the sacred tradition of calendar in conspiratorial manner, that damage the Orthodox congregation, to celebrate with heretics ecumenist, this change is already cursed, not only by three Pan-Orthodox Synod of 16 century (1583, 1587 and 1593), but also the Saints Ecumenical Synods are preaching: "We ANATHEMATIZE those who added or removed something to what is deducted from the Catholic Church ". And as it is mentioned in the Encyclical of the Patriarchs of the Orient in 1848: “all those who innovate in heresy or schism wore anathema as a garment; even they are Popes, even they are Patriarchs, even clerics, even lay people, even from Sky Angel". Besides, the voice of St. Ignatius of Godbearing reminds us: Everyone who say despite the arranged, even credible or even fasts, even he is a virgin, even he does miracles, even he prophesies, you should consider him as hidden wolf in sheep’s thee, who dielectric the damage of sheep".

Pillar of the Church, of course, was the confessor Late Archbishop Matthew in the difficult years of the schism of New- calendarism- ecumenism, especially after the betrayal of the holy agon (struggle) of the Church of G.O.C.

Our Church, which today preserves genuine the apostolic faith and succession, we condemn all sects and the pan-heresy of ecumenism. Furthermore, we condemn any from the newer religious offshoot sects, as Masonry, Adventism, the novel iconoclasts, but any contract affecting the doctrine of the Trinity and blasphemies the Lord and God Jesus Christ.

All these, along with the materialistic way of life and happiness are the tentacles of modern Hydra, the pan-heresy of ecumenism, as the antichrist Anglican "branch theory", which preaches that the One, Holy, Catholic and Apostolic Church of Christ is like a tree with many branches. The various "Christian denominations”, the heretical offshoots, according the blasphemous theory, is a branch of this tree, which shoots held part of the truth (!!!) and when they all come together, the unrepentant heretics with the Orthodox, then it will be reconstituted the Church of Christ!

On this blasphemous theory is based and the work of the "World Council of Churches”, by that heretics assimilate and disappearance the Orthodoxy. At ecumenists who disclose that the heretical teachings of the pope were not sentenced by sessions, we answer: We all know today that the papacy is heresy condemned by several synods of the Orthodox Church. Mention the main ones.

The Orthodox Church by the Synod of 867 condemned Latin foreign to orthodoxy teachings and innovations. A Great Synod in 879, in Constantinople, anathematized those who make the addition of Filioque to the Creed.

Latin falsehoods were condemned by Synod in 1054, when was made and the final schism.

Also Synod in Istanbul in 1440, Synod in Russia in 1441, Synod in Constantinople in 1484, condemned and disowned the false Synod of Florence because it did not consider the heretical innovations of the West and did the "Union".

Synod in Constantinople in 1722, condemned the Latin falsehoods and ruled that "Latins deceive the Orthodox, to earn the pious doctrines and drag them to the bottom of loss”. Synod in 1727, renounced of the Latins, old and new, and features them as "concoctions and offspring of bad mind".

Synod in Constantinople in 1838 strongly condemned the papacy, "as blasphemy against the Gospel’s truth and Luciferian error and away from God and the mace and innocent faith of Jesus Christ." Synod in 1848 condemned the papacy as heresy, which undo all the Ecumenical Synods through their shots. Synod in 1895 condemned the foreign to Orthodoxy teachings of the Pope as "overweening arrogance opinions”.

Also, particularly at the present day, Sunday of Orthodoxy, we are obliged to condemn anything that gives us the latest technology to serve us, and accompanied by bad- named number of the Antichrist (666). This is because the use of this number is prohibited by the Holy Apocalypse, as we addicting and leads us to the final and awful carving of false messiah, the Antichrist (Rev. XIII, 16-18).

This era, which was prophesized 2000 years ago by the Holy Apostle and Evangelist John, the beloved disciple of Christ, is coming, slowly but steadily since the dark forces, the forerunners of the infamous Antichrist, drew most of the products with 666 and now began to conceive and the personal documents of people. That is, little by little, as prophetically said the Holy Fathers, we infect our addicting to use this hideous and bad- named number of the beast in order to buy or sell. The final stage of his seal course will be the incision in the right hand or forehead. However, the using the number 666 in our daily life should be our concern, because during the Holy Revelation, carving, name and number of the Antichrist (666) is equivalent to three things (Rev. XIII, 17). The 666 is not just a simple number, but a symbol and emblem of the Antichrist, and the cross are not two simple vertical lines, but the emblem of Christians, whom the demons tremble because is a symbol of sacrifice and triumph of the crucified Jesus Christ.

As Orthodox Christians we have the grace to resist bond, and if it's a blessed time, bear martyrs to the truth, denying any manipulation of the precursor of the Antichrist. The Lord Jesus Christ, as crowned by now millions of Martyrs ready to crown and the martyrs of our time.

Orthodoxy requires orthopraxia, as we believe, so we should live, because if the faith does not agree with our life, then faith is dead and we are not good.

The problem of our current Orthodox Christians is not to prove that the Pope is a heretic, or that the New- calendarists are in active ecumenist misbelievers, because it is patently clear. The problem is in orthopraxia. Here we all stumble, in the "everyone has fault" as the Bible says. This is because orthopraxia means sacrifices. So the issue of orthopraxia for everyone comes to hear what he wants. Wants to address this issue to be tailored to the measures. And it certainly has its explanation. Because the strong in faith wants to hear and bear others, the advanced other, and the weak other, the patient and a beginner other.

The strong in faith wants attained the bar and leave so happy and gone up, that is enhanced. The patient, however, threatens to leave unhappy, even scandalized. It should not be exhausting or despair patients to trust our brothers, let alone we should not judge them and criticize them. Instead, we should help them with love and prayer and not be triggered for any fall. We do not blame the others or to prevent the fall of the other to bless or to testify. Do not forget that John Chrysostom, the giant of the Orthodoxy, said that the biggest enemy is my John. The greater, therefore, enemy is ourselves!

Neither the acts that are not accompanied by the pious doctrine, God does not accept. In Orthodox tradition, doctrine and morals, faith and works, not considered separately but together. Faith and works are in the orthodox tradition of organic and indivisible whole. This teaches the Bible and the whole chorus of holy Fathers (St. Cyril of Jerusalem, St. Gregory of Nyssa, Symeon the New Theologian, etc.). Instead, the doctrinal error, heresy, the exception in the correct doctrines, destroys not only the correct knowledge of God, orthodoxy, but distorts and orthopraxia.

Basil the Great says writing to the bishops of the West about the persecution of the Orthodox by the Arians, states that the crime that is punished hard is now the "strict adherence to the paternal traditions."

The New Theologian Simeon, the Spirit- taught and by God learned man, saying characteristically that "all works and virtues of human beings that are made with no reference to Christ, who are in default of divine grace, serving demons, and through them the man is self- vindicated and demonized”.

St. Gregory of Nyssa writes: "The virtue of piety has two sides. The doctrinal and moral. So to be complete, the perfect and pious life in Christ, must reconcile doctrine and morals. The whole life of the believer, a member of the Church must be a constant struggle to meet the mandates of the Holy Bible.

Our Lord Jesus Christ is hidden in its mandate and accordingly found the implementation of orders from those who seek to teach us that the godly life consists of doctrinal piety and virtuous acts.

St. Maximus the Confessor tells us: “He who accepts God's command and applies, in him comes a secret society with the Triune God and is in him secret the Holy Trinity”.

In Orthodox tradition, doctrine and ethics are united; there are two versions of the same thing, as two sides of the same coin.

The consequences of separation of an moral doctrine is pernicious, because they distort and corrupt the spiritual life of members of the Church. The Church ceases to be "holy and immaculate" Bride of Christ, it loses its accuracy and purity of doctrine, purity of life and the relevance of morality, and thus ends up “church of evils”. So we instruct the Evangelist John, the disciple of love: "Whosoever transgresseth, and abideth not in the doctrine of Christ, hath not God. He that abideth in the doctrine of Christ, he hath both the Father and the Son. V.10. If there come any unto you and bring not this doctrine, receive him not into your house, neither bid him God for he that biddeth him God- speed is partaker of his evil deeds” (II John 9-11).

In particular, the modern Orthodox Christians must guard against the offered amenities of the consumerist society of our time, which divert us from the "narrow and full of sorrows" street of the Holy Bible. The objective of increasing the living standards of our materialistic age should not be deceived by the Orthodox Christian responsibility and the desperate attempt by the pagans of our time. It is no exaggeration to say that the facilities of our times is the "saw" science, which saw off the cross that the Lord gave us. A typical example is the teaching which a brother sent us from abroad: an angel of Paradise gave to somebody a cross to a length of about 3 meters to transfer in three days against the hill and raised him. In this way he will win the Paradise. The first afternoon of the day he was tired. He looked around and saw a deserted farmhouse and a saw. He thought: Let's just sawn ease, also gave me tick, tick will deliver. This continued the next two days. Shortly before reaching the hill to raise the cross and won the coveted Paradise, encountered a deep gorge, which will be spent putting the cross as a bridge. But he saw again the cross evil and reckless. Did we do something similar and the present Christian with the facilities of our times?

The Way of the Orthodox Christian is known. It is close and full of sorrows street, which marched on foot to the Saints of our Church are tears, humility, prayer. Our lives, if we want to be not only by name but also really Orthodox Christians, should be heading towards the deprivation and not the comfort.

St. Isaac the Syrian tells us that the greatest sin is selfishness, is the worship of body, and the biggest virtue is the scorn of the rest of the body.

The qualities which are an indivisible unity are all necessary, since they reinforce one another. Those who despise a virtue, a command, is guilty of all law, says the Apostle James, the God- brother.

St. John Chrysostom tells us that virtue is to despise one all things in this world, think the Christian every time the future and recognize that all of humanity are shadow and dream. Virtue is to the Christian as well disposed towards as dead the delights and promises of this life.

The orthodox Christian must have prior eye only those that listed in spiritual benefit and salvation of his soul and not be anxious for the material and transient, according to the ratio of the holy Gospel: "Seek first, however, the Kingdom of God and his righteousness, and all these things will be granted to you”. "(Matt. VI, 33), Orthodoxy is in fact a denial of oneself, is left to the hands of God. It is God who gives us victory and we can become heirs claimed Him. The Christian virtues are not his achievement, but the fruit of grace and gift of the Holy Spirit.

Therefore, only within the Church, through the life in Christ and of divine grace, we can achieve a "likeness", to become gods by grace. That is why the Saints distinguish and emphasize the difference between good, 'pious' people, and good, devout Christians. Another is good man and another good Christian. At the Synod in Cartagena stated that "Christians, who claim to do something alone, without reference to the divine grace of Christ, to be anathematized."

Surely in the world, writes St Maximus the Confessor, there are many who starve and are thirst and peacemakers and poor in spirit and bereaved, but not for the sake of Christ. Because, for example, there are now countless mourners, not for their sins, but because they lost loved ones, material things or anything valuable commodity. And there are also many who are ridiculous and insult, not for Christ's name, but for their vile and unspeakable acts.

Whatever made a Christian should be by the grace of God, what is virtue, must be in Christ and for the glory of Christ. Orthodoxy in practice is to remove the cross, is the struggle against the life of our passions and the devil. The gun of the Christian in this race is the Divine Grace of Christ. "You are by Grace saved",exclaims the Holy Apostle in letter to the Ephesians (Ephes. B, 5).

The Divine Grace shall obtain in continuous prayer the modern Orthodox Christian, scorning the sinful world, for the sake of Jesus Christ. For Jesus Christ and our God we must have our time, because during the Holy Fathers, the time that is not devoted to Christ, is reserved for the devil. Let us realize how much mental damage caused by the media in the contemporary Christian. The devil, in the guise of information, steals our precious time, which sometimes will look in vain. Jesus is waiting to talk to Him, but we are busy in the cafe of Satan and enchanted by all sorts of sirens trying to seduce us. The orthodox Christian morality requires of us resist evil, requires violence throughout that "the kingdom of heaven hurry and they who hurry take it" (Matthew XI, 12). How such Orthodox Christian morality and television assertions are are contrary to God's will?

How requires and attempts the modern Orthodox Christian to combine Orthodox ethos and laughs and obscenities and indecent desires? How we can combine Christ and the devil? How we ask to live a schizophrenic Orthodox ethos, having Christ in the shoulder and the devil in his armpit? By what right are we judging and criticizing our brothers and to issue certificates to hell? And the worst, by what right, we charge the clerics? In sin are no vested rights. The orthodox Christian morality requires us to cut all links with the devil and the works thereof. The orthodox morality demands obedience and uncomplaining conformity in the holy will of God, requires sacrifices, requires to forget the cursed word "why" when we faced with the sorrows and tribulations, it requires daily and nocturnal our bother, according to St. Isaac the Syros required to fill the baptismal font of repentance as many tears as they were the water when we baptized. The Christian right is not triggered.

Our Church also hopes and expects to return the incorrect. Reset all, sincerely in contrite.

However, we will not distort the truth of Christ in the name of love, because love without truth is a scam.

Those who are touting and pretend to love the heretics more than the love of the holy Apostles and Holy Fathers are enemies of the truth of Christ, because they equate truth with falsehood, under the guise of love and betrayal are selling our holy Orthodoxy.

Do not forget that in the name of "love" is preparing feverishly Ecumenists the new religion of Antichrist.

“Let us Stay well, let us stay in the respect of God”!

Saints Metropolitans,

In these precursor difficult years, by the grace of God, you hold in your hands the helm of the ark of our holy orthodoxy.

The orthodox people, with the slogan Orthodoxy or death hopes and prays and hopes to you, and we are confident that you will preserve untouched by the end of the holy and immaculate orthodox stock.

Hence we proclaim clergy and people in today Sunday of Orthodoxy. "All things (what happened) against the ecclesiastical tradition and teaching and the teaching of Saints and Late Fathers that were innovated or after these that will be happen, anathema (Synodicon of the Holy and Ecumenical Seventh Synod).

As I finished the speech, repeating the words of the wise Brienne: "We do not deny our friend Orthodoxy, we do not lie to you ancestral reverence, we do not go leave you mother godliness. We were born in thee, in thee we live and in thee will repose". Also if the time invited it, a million times to die for you. And we cry with all the power of our souls:

ORTHODOXY or DEATH!

This is the faith of the Apostles.

This is the faith of the Fathers.

This is the Orthodox faith.

This faith kept the world. Amen!