ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΗΣ
ΠΡΟΣ ΑΔΕΛΦΗΝ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΝ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν καί τοῦ Ἁγίου μας Πατρός Ματθαίου τοῦ νέου Μυροβλήτου καί Θαυματουργοῦ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν ἐλέησον ἡμᾶς. ΑΜΗΝ.
Θεοτόκε ἡ ἐλπίς πάντων τῶν Χριστιανῶν, σκέπε, φρούρει, φύλαττε τούς ἐλπίζοντας εἰς Σέ. ΑΜΗΝ.
«Φανερά ἐστί, τά τέκνα τοῦ Θεοῦ καί τά τέκνα τοῦ διαβόλου» (Ἰω. Α, 3, 10).
Ανέκδοτη εικόνα μοναχών της Μονής Μεταμορφώσεως που εικόνίζει τον άγιο με τον τίτλο
"Άγιος Ματθαίος ο Νέος Μυροβλύτης" μόλις λίγες μέρες από την οσιακή κοίμηση του (+ 14 Μαΐου 1950).
"Άγιος Ματθαίος ο Νέος Μυροβλύτης" μόλις λίγες μέρες από την οσιακή κοίμηση του (+ 14 Μαΐου 1950).
Ἀδελφή ποθεινοτάτη, κατά πίστιν ἐκλεκτή τοῦ Θεοῦ καί εὐλαβεστάτη Αἰκατερίνη. Εὐχόμεθα εὐοδοῦσθαι καί ὑγιαίνειν ψυχῆ τε καί σώματι. Δόξα τῶ Ἁγίῳ Θεῶ ἡμῶν ἐν πρώτοις τόν καταξιώσαντα - δι’ ἀκαταπαύστων ἱκεσιῶν τῆς Πανάγνου Θεομήτορος Παμμακαρίστου Μαρίας τῆς Ἀειπαρθένου καί τῶν πρεσβειῶν τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν ΜΑΤΘΑΙΟΥ τοῦ νέου Μυροβλύτου καί Θαυματουργοῦ - ἡμᾶς τούς ἀχρείους δούλους Του, ἐν μοναχοῖς καί ἀνθρώποις ἐσχάτους, νά σᾶς χαιρετίσωμεν καί πάλιν πνευματικῶς καί ἐγκαρδίως, γράφοντες ἀδελφικῶς πρός τήν ὑμετέραν ἀγάπην.
Αὐτός «ὁ Θεός τῶν δυνάμεων καί πάσης σαρκός, ὁ ἐν Ὑψίστοις οἰκῶν καί τά ταπεινά ἐφορῶν, καρδίας τε καί νεφρούς ὁ ἐτάζων καί τά κρυπτά τῶν ἀνθρώπων σαφῶς ἐπιστάμενος», διά τῆς Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης καί διά λόγων καί παραδειγμάτων ἐδίδαξεν, ὅτι ἡ εὐλάβεια καί ἡ περιποίησις καί ἡ πρός τούς ἐναρέτους καί ἁγίους ἀνθρώπους τιμή, εἶναι ἔργον θεῖον, εἶναι νομοθεσία κοινή εἰς πάντας καί παραγγελία ἀναγκαία καί λίαν θεάρεστος πράξις. Ἀπεναντίας ἡ ἐξουδένωσις, ἡ καταφρόνησις, ἡ ἀνευλάβεια, ἡ κατάκρισις, ἡ δι’ ἔργου ἤ διά λόγου ἤ δι’ ἄλλου ὁποιουδήποτε τρόπου περιφρόνησις τῶν δούλων τοῦ Ὑψίστου ἐναρέτων ἀνθρώπων ἐν γένει καί ἰδιαίτατα τῶν Ἱερωμένων Ποιμένων καί Διδασκάλων, οἵτινες συνεργοῦσιν καί κοπιῶσιν ὑπέρ τῆς κοινῆς τῶν πιστῶν ώφελείας, ὡς ποδηγέται τῆς θεοσεβείας, ὀργήν θεήλατον, ἀφανισμόν καί ἐξολόθρευσιν ἀνείκαστον, ταχέως ἐπιφέρει κατά τό ρηθέν: «Ὁ ἁπτόμενος ὑμῶν (τῶν Ἁγίων) ὡς ὁ ἀπτόμενος τῆς κόρης τοῦ ὀφθαλμοῦ αὐτοῦ» (Ζαχ. β,8).
Τοῦτο καί διά πραγμάτων ἐβεβαίωσεν ὁ Θεός. Τήν ἀδελφήν τοῦ Θεόπτου Μωϋσέως Μαριάμ ἐλέπρωσε, τοῦ Βασιλέως Ἱεροβοάμ τήν παμβέβηλον χεῖρα ἐξήρανε (Γ΄ Βασιλ. ιγ,4), τά μικρά παιδάρια ἐν Βαιθήλ ἅτινα περιέπαιζον τόν Προφήτην Ἐλισσαῖον παρέδωσε τοῖς ἄρκτοις τοῦ δρυμοῦ εἰς κατάβρωμα (Α΄ Βασιλ. β,24), τόν Ἀνανίαν καί τήν Σαπφείραν ἐθανάτωσε αὐθωρεί (Πράξ. ε,5), τόν μάγον Ἐλύμαν παραχρῆμα ἐτύφλωσε (Πράξ, ιγ, 11) καί μέ ἄλλα σημεῖα καί τέρατα ἐξαίσια ἐπάταξε τούς ἀσεβεῖς καί καταφρονητάς τῶν Ἁγίων Του ὡς γέγραπται: «Μή ἅπτεσθε τῶν χριστῶν μου καί ἐν τοῖς Προφήταις μου μή πονηρεύεσθε» (Ψαλμ. ρδ,15).
Εἶναι πανθομολουμένως οἱ Ἅγιοι ἄνθρωποι θεοπροστάτευτοι καί τοποτηρηταί καί ἐπίτροποι Αὐτοῦ ἐπί τῆς γῆς, Ὅστις ἔδωκεν αὐτοῖς τήν ἐξουσίαν τοῦ θείου αὐτοῦ κράτους, ὥστε πάντα τά κτίσματα ὑλικά καί αἰσθητά - ἀλλά καί τά ἄϋλα καί νοερά - εὐλαβοῦνται, ὑποτάσσονται, ὑπηρετοῦν καί ὑπακούουν εἰς τούς Ἁγίους ἀπαρεγκλίτως: «Οἱ πεποιθότες ἐπί Κύριον ἐχθροῖς φοβεροί καί πᾶσι θαυμαστικοί». Καθότι οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ δεικνύουν τήν θείαν εὐγένειαν μέ τήν ὁποίαν ἐπλάσθη ὁ ἄνθρωπος «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» ὑπό τοῦ Δεσπότου τῶν ἀπάντων.
Οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ εἶναι σάλπιγγες τοῦ ἐν Σινᾶ νόμου καί τοῦ ἐν Ἱερουσαλήμ Εὐαγγελίου καί ἐν γένει τῶν θείων καί ἀρρήτων τοῦ Θεοῦ μυστηρίων εἰς σωτηρίαν ἡμῶν. Εἶναι τῆς ἀρετῆς οἱ ἐργάται ὑπό τῶν μεγίστων δωρεῶν τοῦ Θεοῦ ἔμπλεοι καί ἑνί λόγῳ οἱ Ἀρχιστράτηγοι τοῦ Ὑψίστου διά τῶν ὁποίων πολεμεῖται ἡ ἁμαρτία. Εἶναι τά ἐκλεκτά Αὐτοῦ ὄργανα διά τῶν ὁποίων ὁ πιστός στηρίζεται εἰς τήν ἀρετήν. «Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῆ γῆ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος, πάντα τά θελήματα αὐτοῦ ἐν αὐτοῖς» (Ψαλμ. ιε, 3). Εἶναι ἐπίγειοι Ἄγγελοι καί οὐράνιοι ἄνθρωποι, φωστῆρες παμφαέστατοι τῆς ἄνω Βασιλείας, ὡς καί κατοικητήρια τῆς Ἁγίας Τριάδος (Ἰω. ιδ, 23), διότι ἀγαπῶσι τόν Θεόν ἐξ’ ὅλης τῆς ψυχῆς καί καρδίας καί ἰσχύος καί διανοίας κατά τόν Κυριακόν λόγιον (Μάρκ. ιβ, 30). Ἑπομένως ὅστις τιμᾶ αὐτούς, τιμᾶ τόν ἐν αὐτοῖς ἐνοικοῦντα Θεόν, ὅστις δέ περιφρονεῖ αὐτούς, περιφρονεῖ τόν Θεόν τόν κατοικοῦντα ἐν αὐτοῖς (Λουκ. ι, 16), ὡς μᾶς διδάσκει ἡ Θεία Γραφή καί οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἐπιχειροῦμεν κατ’ ἀκολουθίαν καί ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, πανευλαβῶς καί προσηκόντως ἐκ καθήκοντος ὑπερτάτου καί πατροπαραδότου νά ἀπονείμωμεν τόν δίκαιον σεβασμόν καί τήν τιμήν πρός τόν Μακαριώτατον Πνευματικόν ἡμῶν Πατέρα καί Ποιμενάρχην ΜΑΤΘΑΙΟΝ, τόν νέον Μυροβλύτην καί θαυματουργόν, δι’ αἰώνιον μνημόσυνον καί ὡς πανυπέρτιμον ἀπολογίαν πρός τούς ἀθέους καί ὑπερηφάνους ἁγιοκατηγόρους. Ἀναφωνοῦμεν λοιπόν, μετά τοῦ θεοκήρυκος Ἀποστόλου Παύλου: «’Αδελφοί, γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῆ Πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε» (Α΄ Κορ. ιστ, 13). Διότι ἀπετόλμησαν «χείλη δόλια» ἀπατεώνων καί θνητοψύχων λυμεώνων τῆς εὐσεβείας, ἐκ συστήματος σκανδαλοποιῶν, νά λαλήσωσιν ἀνομίας κατά τοῦ δικαίου καί Πατρός Πατέρων παναοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυροῦ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, εἰς τάς ἀκοάς τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων καί πιστῶν Χριστιανῶν (ὅτι δυσωδίασεν καί διελύθη ἤ ὅτι ἀνεκομίσθη εἰς κατάστασιν ἀφωρισμένου καί ὅσας ἄλλας βλασφημίας ἐξερεύγονται τοῦ ψεύδους τά ταμεῖα).
Πιστεύομεν τῆ καρδία καί ὁμολογοῦμεν τῶ στόματι ἡμεῖς οἱ ταλαίπωροι καί ἐλάχιστοι, εὑρισκόμενοι εἰς τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, (τόν πρόσκαιρον τοῦτον βίον) ὅτι: Τό πολυτιμώτατον, ἠδύπνοον καί λίαν ἀρωματισμένον ἐκ πάσης ἀπόψεως ρόδον, ὁ μέγας καί οὐρανόφρων ΜΑΤΘΑΙΟΣ, εἶναι τῶν Ἀποστόλων ὁμότροπος καί ὁμόθρονος, τῶν Μαρτύρων καί Ὁμολογητῶν ἰσοστάσιος, ἡ δόξα καί τό κλέος τῶν Ἀρχιερέων, τό σεμνολόγημα τῶν Ἀσκητῶν, ὁ καθαιρέτης καί ἀναιρέτης τῆς ἀθέου Νεοημερολογιτικῆς πλάνης, ὁ ὑπέρμαχος καί φύλαξ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ πολύαθλος καί μυρίαθλος Ὁμολογητής, ὁ παμμέγιστος στρατηγός καί τροπαιοφόρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ θεόφρων καί θεηγόρος, ὁ θεόπτης καί θεόληπτος, ὁ πανευκλεής καί πανόλβιος, ὁ θεομακάριστος καί θεοστήρικτος, ὁ θεόπνευστος καί θεόσοφος, ὁ θεοφόρος καί φωτοφόρος Ἱεράρχης εἰς τάς ἐσχάτας αὐτάς ἡμέρας τοῦ 8ου αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος! Τό ὄνομά του τό ἅγιον κατεγράφη εἰς τό πλάτος τῆς καρδίας μας, ἵνα καί τήν γλῶσσαν ἡμῶν ποιήση θαυματουργικῶς ὁ πανσεβάσμιος καί πανθαύμαστος Πατήρ ἡμῶν «κάλαμον γραμματέως ὀξυγράφου», ὅπως διακηρύξωμεν εἰς τῆς οἰκουμένης τά πέρατα, ὅτι αὐτός μόνος ὁ ἀπλανής φωστήρ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ὁ ἀξιοΰμνητος, ὁ συμπολίτης καί σύσκηνος τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, ἔσωσεν ἡμᾶς ἐκ τῆς σκοτίας καί κρημνοῦ τῶν αἱρέσεων.
Οὗτος ἀνεδείχθη γενάρχης τῆς εὐσεβείας, παιδιόθεν ἀφιερωθείς εἰς τόν Θεόν, ὡς σκεῦος τίμιον καί δοχεῖον τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί τήν Ἀρχιερωσύνην θεία ψήφῳ ἔλαβεν. Ἐπειδή ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, τῆ θεία φωνῆ τοῦ χριστωνύμου Κλήρου καί λαοῦ ἐχειροτόνησαν τόν θεῖον Ματθαῖον Ἐπίσκοπον Βρεσθένης κατά τό φαινόμενον, ὁ δέ Θεός κατά τό νοούμενον.
Ὁ θεοκήρυξ ΜΑΤΘΑΙΟΣ μέ τήν ζωοποιόν νέκρωσιν τῆς σαρκός καί τό θεοειδές πρόσωπον, προκινδυνεύων ἕως αὐτοθανάτου εἰς τόν ὑπέρ πάντων Ἱερόν ἡμῶν Ἀγῶνα, ἀποτελεῖ τό καύχημα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς τρισηλίου Θεότητος τό ἐθελόθυτον θῦμα, ἐν νηστείᾳ, ἀγρυπνίᾳ καί προσευχῆ τό ἀθλοφόρον καί σεπτόν αὐτοῦ σῶμα ἀναλώσας. Τόν μυρίολβον τοῦτον θησαυρόν, ἤγουν τό ἅγιόν του λείψανον, τό ἤδη συγκεκαλυμμένον ἐν τῆ γῆ, «δι’ ἀποκρύφους λόγους», Αὐτός ὁ Θεός μόνος θέλει ἀποκαλύψει ὑπερλάμποντα καί ἀποθεωμένον μέ τάς θείας Αὐτοῦ χάριτας, ὅταν προστάξη.
Ὡς ἐλλόγιμος δέ καί τοῦ διδάσκειν ἔμπειρος, μέ τούς στεφάνους τῆς μακαρίας ὑποταγῆς τούς πολυτιμήτους ἐστολισμένος, ἐξέχεεν ἀφθόνως καί ἀόκνως ποταμούς ὕδατος ζῶντος τῶν Ἀγγελικῶν μαθημάτων τῆς οὐρανίου ἐπιστήμης μέ τά μελισταγῆ ρεῖθρα τῆς διδασκαλίας του, ὁ ἐν ἀρετῆ διαβεβοημένος καί θεόκλητος Ποιμενάρχης ἡμῶν, ἀποδείξας ἔργῳ καί λόγῳ, ὅτι ἡ πίστις ἡμῶν εἶναι θεοδίδακτος, θεοπαράδοτος καί θεοπολυπλασίαστος.
Δέν ἔκλεισε ποτέ τό εὔλαλον ἐκεῖνο στόμα εἰς τούς θέλοντας ἐν ἀληθείᾳ σωθῆναι, τό ὁποῖον Πνευματοκινήτως ἀνεβλάστησε τά Πατρῶα Δόγματα τῆς υἱοθεσίας καί τό φρύαγμα τῶν νεοφανῶν θεομάχων ἠδάφισε ἐπί τῆς πέτρας τῆς ἐνθέου ἡμῶν Πίστεως. Κατά μείζονα λόγον νέον Μυροβλήτην παρευθύς τοῦτον καθομολογοῦμεν, ἐπειδή εἴδομεν μέ τούς ὀφθαλμούς μας καί ἐψηλαφίσαν αἱ χεῖρες ἡμῶν τό σημεῖον τοῦτο εἰς τό ἅγιον αὐτοῦ σκῆνος, τό ὁποῖον ἀναμφιβόλως προσκυνήσαντες «ἐλάβομεν χάριν ἀντί χάριτος». (Ἰω. α, 16). Διόπερ πάντων τῶν Ἁγίων τό πλήρωμα αὐτόν γνωρίζομεν, ὁδηγούμενοι ὑπό τῶν θεοσδότων Γραφῶν καί προδήλως ἑπόμενοι τῶν Ἀποστολικῶν καί Πατρικῶν Παραδόσεων. Καί μή εἴπη τις, (ἀπατώμενος ἐκ τοῦ ἐχθροῦ ἅμα καί ἀνθρωποκτόνου διαβόλου), ὅτι ἡμεῖς οἱ οὐτιδανοί καί ἀνάξιοι καί πάσης ἀρετῆς ἔρημοι ἁγιοποιοῦμεν αὐθορμήτως ἤ αὐθαιρέτως τόν μέγαν Ἀρχιποίμενα καί ἀείμνηστον τῶν Ἀθηνῶν Πρόεδρον Μακαριώτατον Ματθαῖον ἤ ὅτι μέ οὐρανομήκεις ἐπαίνους πλέκομεν ἐγκώμια καί τιμῶμεν τήν μνήμην αὐτοῦ, γράφοντες τάς γραμμάς ταύτας παρά τά διατεταγμένα! Μή γένοιτο!
Τῆ ἀληθεία ὁ Θεός ἀντιδοξάζει τούς δοξάζοντας Αὐτόν εἰς τόν κόσμον τοῦτον, μέ τό φῶς τῶν ἀρετῶν καί τῶν καλῶν ἔργων θαυμασιώτατα. «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ» (Ψαλμ. ξζ 36). Ἐφόσον μάλιστα «νόμοι καί Προφῆται» εἰς τόν χορόν τῶν Ἁγίων Πάντων κατατάσσουσι τόν θεῖον μυστολέκτην ΜΑΤΘΑΙΟΝ καί ἑορτάζεται «μέ τούς προστεθέντας καί προστιθεμένους Δικαίους, Προφήτας, Ἀποστόλους, Μάρτυρας, Ὁμολογητάς, Ποιμένας, Διδασκάλους καί Ὁσίους ὁμοῦ», τό δέ Ἅγιον Λείψανόν του ἀπέβη ἔνθεον φυλακτήριον ἡμῶν, ὡς καί θαῦμα τῶ θαύματι ἐπακολουθεῖ ἀφότου αὐτόν ἐγνωρίσαμεν, πῶς πρέπει ν’ ἀκούσωμεν ἐκείνους ὅπου διδάσκουν μάταια καί ψευδῆ, ὅλως διόλου ἐνάντια τῆς ἀληθείας;
Ἱστορήσαμεν ὡσαύτως τήν ἱεράν του εἰκόνα μέ τόν φωτοστέφανον τῆς αἴγλης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς Θεοῦ κατοικητήριον τοῦτον ὄντα ἀναντιρρήτως καί πεπληρωμένον καθολοκληρίαν ὑπό τῶν δωρεῶν τῆς θείας Χάριτος. Σημειωτέον διά τούς τυχόν ὡς ἀκριβολόγους καί κανονολόγους ἐπαιρομένους, ὅτι ἄλλοτε οἱ ἐλέῳ Θεοῦ Αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου παριστάνοντο εἰς τάς προσωπογραφίας των (καίπερ κοινοί θνητοί) ἐντός φωτοστεφάνου, τιμῆς ἕνεκεν. Πόσης τιμῆς καί εὐλαβείας εἶναι ἄξιος ὁ οὐρανόθεν τήν χάριν δεδεγμένος ΜΑΤΘΑΙΟΣ, ὁ ἀξιοθαύμαστος καί ἀξιάγαστος, τοῦ ὁποίου τάς ἀρετάς καί τά ἔνθεα κατορθώματα ἀποθαυμάζουν καί ἀνομολογοῦν καί αὐτοί οἱ ἐχθροί τῆς Πίστεως, κατά τόν Θεολόγον Γρηγόριον τόν λέγοντα, «οἶδε καί πολέμιος ἀνδρός ἀρετήν θαυμάζειν»;
Δέν κάμνομεν βεβαίως κανένα πρᾶγμα ἔξω ἀπό τήν Παράδοσιν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Θεοφόρων Πατέρων μας. Καθόσον ἡ τιμή αὕτη πρός τόν Ἁγιώτατον ΜΑΤΘΑΙΟΝ, κατά τούς Πατερικούς λόγους, ἀναφέρεται εἰς τό πρωτότυπον, δηλαδή τόν Χριστόν, ὡς ψάλλομεν: «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε Χριστόν ἐνεδύσασθε». Καί ὁ Ἅγιος ἡμῶν Πατήρ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ὑπῆρξεν ἐπί πλέον τύπος Χριστοῦ, εἰς πρᾶξιν, λόγον καί θεωρίαν, ἐκατώρθωσε πᾶσαν ἀρετήν καί ἐδοξάσθη διά τῶν ἐπακολουθούντων θαυμάτων καί θά δοξάζεται. Διότι ὑπάρχει ἐν Χριστῶ διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατά τάς μέχρι τοῦδε ἱεράς μαρτυρίας καί ἡγίασε μέ τά ἰδικά του μέλη τό θεῖον ὄνομα, τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα.
ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΑ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ
Εργασία καθηγητή κ. Αντωνίου Μάρκου
Ἁγιασμός μέ τό νεκρό του χέρι! (1950) Μετά τήν κοίμηση τοῦ ἁγ. Ματθαίου καί τήν μεταφορά τοῦ σκηνώματός του στήν Ἱ. Μ. Παναγίας, τελέστηκε Ἁγιασμός, ὁ ὁποῖος εὐλογήθηκε μέ τό νεκρό του χέρι! Ὁ Ἁγιασμός αὐτός παραμένει μέχρι σήμερα ἄσηπτος, 60 χρόνια μετά τήν ὁσιακή του κοίμηση, σάν νά εὐλογήθηκε τήν προηγουμένη ἡμέρα! Ποσότητες αὐτοῦ τοῦ Ἁγιασμοῦ βρίσκονται στήν κατοχή διαφόρων κληρικῶν καί ἀναλόγως τῶν ἀναγκῶν, διατίθενται σέ ἀσθενεῖς πού εὐεργετοῦνται ἀπό τόν Θεό, δι’ εὐχῶν τοῦ ἁγ. Ματθαίου.
Ἡ μυροβλυσία τοῦ Λειψάνου του (1950) Τό γεγονός τῆς μυροβλυσίας τοῦ Λειψάνου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, ἐνῶ ἀποτελεῖ γεγονός βεβαιομένο καί μαρτυρημένο, ἐν τούτοις πολεμήθηκε καί πολεμεῖται μέχρι σήμερα. Τό γεγονός τότε ἀμφισβητήθηκε καί πολεμήθηκε ἀπό τούς Φλωρινικούς (ἀπό τούς ὁποίους καί σήμερα πολεμεῖται), ἀλλά καί ἀπό τούς ψευδομάρτυρες πού χρησιμοποιήθηκαν κατά τήν δίκη τῆς μακαριστῆς Γεροντίσσης Μαριάμ τό 1950, μέ ἀφορμή τά δῆθεν σκάνδαλα τῆς Μονῆς Παναγίας πού ἀποκαλύφθηκαν.
Σέ δημοσίευμα τῆς Ἀθηναϊκῆς ἐφημερίδος «Ἐλευθερία» (φ. Κυριακῆς 19.11.1950), γράφονται τά ἀκόλουθα: «Ἡ Ἡγουμένη Μαριάμ μετά τόν θάνατο τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου Καρπαθάκη, διέδωσε ἐπίτηδες ὅτι τό πτῶμα του «μυρόβλησε»! Διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ προσέλκυσαν ἑκατοντάδες ἁπλοϊκούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἔπσυσαν ἐκεῖ ἀπό πολλά μέρη τῆς Ἑλλάδος, γιά νά δοῦν τό θαῦμα τοῦ ἁγ. Ματθαίου, τοῦ ὁποίου τό πτῶμα ἔβγαζε δῆθεν μῦρο. Στήν πραγματικότητα ὅμως ἡ πονηρή Ἡγουμένη, εἶχε ραντίσει τό πτῶμα του μέ ἄρωμα, γιά νά παραπλανήσει τούς εὐσεβεῖς καί νά δημιουργήσει θρύλο πέριξ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ματθαίου».
Τί ὅμως ἀκριβῶς συνέβη καί πότε; Μετά τήν ὁσιακή του κοίμηση, τό Λείψανο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, ἐνδεδυμένο τά ἀρχιερατικά ἄμφια καί εὐπρεπισμένο σέ θρόνο/πολυθρόνα, ἐκτέθηκε σέ τριήμερο λαϊκό προσκύνημα, στό Δεσποτικό τῆς Μονῆς Παναγίας. Τήν Τρίτη ἡμέρα καί πρίν τήν ἔναρξη τῆς ἐξοδίου Ἀκολουθίας, τό Λείψανο – τό ὁποῖο δέν παρουσίαζε κανένα σημεῖο φθορᾶς καί ἀποσυνθέσεως, ἀκόμη καί τήν φυσιολογική νεκρική ἀκαμψία - ἵδρωσε ἀπό κεφαλῆς μέχρι ποδῶν! Στό μέτωπο καί τούς κροτάφους τοῦ Ἁγίου Πατρός ἐμφανίστηκαν θρόμβοι ὑδρώτος! Τό ἴδιο συνέβη ἐσωτερικῶς τῶν ἀμφίων στό σῶμα του, σέ σημεῖο νά γεμίσουν τά παπούτσια του!
Οἱ μάρτυρες τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ἦσαν ἑκατοντάδες, ὑπῆρξε μάλιστα καί σχετική δημοσίευση στόν «Κήρυκα Ἐκκλησίας Ὀρθοδόξων». Ὁ γράφων - πέραν τῆς μαρτυρίας παλαιῶν μοναζουσῶν τῆς Μονῆς Παναγίας, οἱ ὁποίες μέ ἀξιόλογη διαφορά χρόνου βεβαίωσαν τό γεγονός – ἀλλά καί λαϊκῶν (ὅπως ἀγωνιστῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κρήτης), κατέχει καί τήν μαρτυρία τριῶν κεκοιμημένων ἤδη Κληρικῶν, τῶν Ἐπισκόπων Τρίκκης καί Σταγῶν Βησσαρίωνος καί Κρήτης Εὐμενίου καί τοῦ Ἱερομονάχου Θωμᾶ Γκαραγκούνη, αὐτοπτῶν μαρτύρων τοῦ γεγονότος. (Ὁ μακαριστός Ἐπίσκοπος Βησσαρίων, τότε Ἱερομόναχος Βασίλειος, διακρίνεται στίς φωτογραφίες πού ἔχουν διασωθεῖ νά σηκώνει μαζί μέ ἄλλους Κληρικούς τήν πολυθρόνα μέ τό Λείψανο τοῦ κεκοιμημένου Ἀρχιεπισκόπου. Στήν ἴδια φωτογραφία δύο χέρια προσπαθοῦν νά συγκρατήσουν τήν κεφαλή του, ἡ ὁποία «πέφτει» πρός τά ἐμπρός, ἐπειδή δέν ὑπῆρχε νεκρική ἀκαμψία! Ὁ δέ Ἐπίσκοπος Εὐμένιος, τότε Ἱερομόναχος, «ἄγγιξε» τό σημεῖο, μαζί μέ τήν κατά σάρκα ἀνηψιά τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου μοναχή Συγκλητική, ἡ ὁποία στεκόταν δίπλα του).
Ὅλοι οἱ αὐτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν στόν γράφοντα τόν γεγονός ὅπως ἀκολουθεῖ: Τό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Πατρός ἵδρωσε κατά τήν τρίτη ἡμέρα. Θρόμβοι ἰδρῶτα ἐμφανίσθηκαν στό μέτωπο καί τούς κροτάφους καί ἄρχισαν νά κυλοῦν πρός τά κάτω. Σύντομα διαπιστώθηκε, ὅτι εἶχε ἰδρώσει ὅλο του τό σῶμα καί εἶχαν γεμίσει τά παπούτσια του! Ἀμέσως οἱ παριστάμενοι ἀρχίσαν νά μαζεύουν τό ἐκχεόμενο μύρο μέ ὅ,τι μπορούσαν (οἱ περισσότεροι μέ τά μαντήλια τους, κάποιοι κληρικοί μέ τά ἄμφιά τους, μοναχοί καί μοναχές μέ τά ράσα τους). Κατά τήν ἐκφορά, ὅπου ἔσταζε τό μύρο, οἱ πιστοί ἔσπευδαν νά μαζέψουν τό χῶμα! Ἀμέσως ἀποδείχθηκε, ὅτι τό μῦρο εἶχε θεραπευτικές ἰδιότητες (ἡ μ. Πατρικία πού εἶχε πρόβλημα στό μάτι της, μόλις σταυρώθηκε μέ αὐτό θεραπεύθηκε!).
Παρόμοιο περιστατικό μεταθανάτιας ἐφυδρώσεως μαρτυρεῖται στό Βίο τῆς μεγάλης Ἁγίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, ὁσ. Ἑλένης τοῦ Καυκάσου (+ 1977). Στήν περιοχή τοῦ Βατούμ, ὅπου ὑπῆρχαν πολλά καί ἀκμάζοντα μοναστήρια, κοιμήθηκε στά μέσα τοῦ 19ου αἰ. ἕνας ἐνάρετος Ἐπίσκοπος, τοῦ ὁποίου – δυστυχῶς - τά στοιχεῖα δέν ἔχουν διασωθεῖ.Κατά τήν ὥρα τῆς κηδείας τό μέτωπο τοῦ κεκοιμημένου Ἀρχιερέως ἵδρωσε καί ἔτρεξε ἄφθονος ἰδρῶτας, τόν ὁποῖο μέ εὐλάβεια συγκέντρωσαν οἱ παριστάμενοι πιστοί. Αὐτό τό ἰδιότυπο ἁγίασμα/μύρο ἡ ὁσ. Ἑλένη τό εἶχε λάβει ὡς εὐλογία ἀπό τήν οἰκογένειά της. Ἔμεινε στά χέρια της 75 χρόνια καί ἐπετέλεσε πολλές θεραπείες καί θαύματα.
Στό σημεῖο αὐτό θά πρέπει νά διευκρινισθεῖ, ὅτι στήν ἐκκλησιαστική γλῶσσα ἡ λέξις «μῦρο», δέν σημαίνει ἀπαραιτήτως ἄρωμα, ἀλλά ὑγρό (στά Λατινικά sanctus liquor – oleum – θεῖο μῦρο ἤ ὑγρό). Λ.χ. κατά τήν ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ ἁγ. Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τό 1953 (ὁ τάφος του στή Ρωμαιοκαθολική Βασιλική τοῦ Μπάρι ἀνοίχθηκε ἀναγκαστικά, κατά τήν διάρκεια ἀναστηλωτικῶν ἐργασιῶν στό ναό, τήν νύκτα τῆς 5ης πρός 6η Μαϊου 1953), τά Λείψανα μέσα στή λάρνακα βρέθηκαν μέσα σέ ἕνα διαυγές, ἄχρωμο καί ἄοσμο ὑγρό, τό ὁποῖο εἶχε βάθος τρία περίπου ἑκατοστά! Ἡ ἐξέταση τοῦ ὑγροῦ αὐτοῦ ἀπό τά Ἰνστιτοῦτα Χημείας καί Ὑγιεινῆς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μπάρι ἀπέδειξε, ὅτι ἐπρόκειτο γιά καθαρό νερό, ἐλεύθερο ἀπό ἅλατα καί στεῖρο ἀπό μικροοργανισμούς!!! Ἡ ἔρευνα ἀπέδειξε ἀκόμη, ὅτι τό ὑγρό προήρχετο ἀπό τίς μυελοκυψέλες τῶν σπογγωδῶν ὀστῶν!!!
Οἱ διαπιστώσεις αὐτές ἀποτελοῦν τήν ἐπιστημονική ἐπιβεβαίωση τῆς μυροβλυσίας τῶν Λειψάνων τοῦ ἁγ. Νικολάου. Τό γεγονός αὐτό δέν ἔγινε βεβαίως γνωστό στούς Δυτικούς τό 1953. Λατινικά κείμενα τοῦ 11ου καί 12ου αἰ. μαρτυροῦν ὅτι οἱ Βαριανοί ναῦτες, ὅταν παραβίασαν τήν λάρνακα τοῦ Ἁγίου στά Μῦρα, βρῆκαν τά Ἱερά Λείψανα μέσα σέ «θεῖο μῦρο ἤ ὑγρό» (sanctus liquor – oleum). Ἀκόμη, ἡ συνέχεια καί στό Μπάρι τοῦ ἐξαισίου αὐτοῦ θαύματος, ἀποδεικνύεται ἀφ’ ἑνός μέν ἀπό τήν κοινή παράδοση τῶν Παπικῶν, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀπό τήν ὕπαρξη τεσσάρων ὀπῶν (στή λάρνακα καί τίς τρεῖς πλάκες πού τήν κάλυπταν), ἀπ’ ὅπου μέ τήν βοήθεια ράβδου καί βάμβακος ἤ ὑφάσματος, ἦταν δυνατή ἡ ἐξαγωγή τοῦ μύρου, τό ὁποῖο ἀπ’ ἀρχῆς καί μέχρι σήμερα ὀνομάζεται «Μάννα – Manna». (Ἀντ. Μάρκου, "Περί τῶν Λειψάνων τοῦ ἁγ. Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων", 1994· Ἔκδοσις Κέντρου Παραδοσιακῶν Ὀρθοδόξων Σπουδῶν Ἔτνας Καλιφορνίας· στήν Ἀγγλική).
Ἐμφάνισις σέ πολιτική κρατούμενη (1950) Κατά τόν μεγάλο διωγμό κατά τῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου τοῦ 1950 (ὁ ὁποῖος προκλήθηκε ἀπό τά δῆθεν σκάνδαλα πού ἀποκαλύφθηκαν στήν Ἱ. Μ. Παναγίας), ὁ ἀρχιμ. Κάλλιστος κρατοῦνταν στό Τμῆμα Μεταγωγῶν Καλιθέας, μαζί μέ τόν Ἐπίσκοπο Πατρῶν Ἀνδρέα καί μοναχές τῆς Μονῆς. Στό ἴδιο Τμῆμα κρατοῦνταν καί πολιτικοί κρατούμενοι (ἦταν τό τέλος τοῦ ἐμφυλίου σπαραγμοῦ).
Κάποια στιγμή ἡ κρατούμενη μοναχή Ἄννα ἀρρώστησε καί οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ Τμήματος ζήτησαν ἐθελοντικά μία μοναχή ἀπό τίς κρατούμενες, νά τήν συνοδεύει στό γιατρό καί στό νοσοκομεῖο, ὅμως καμμία δέν προσφέρθηκε! Μόνο μία πολιτική κρατούμενος κομμουνίστρια προσφέρθηκε νά βοηθήσει τήν ἀδελφή! Μία ἀπό τίς ἑπόμενες νύχτες εἶδε ἡ κρατουμένη στόν ὕπνο της ἕναν μικροῦ ἀναστήματος Γέροντα, ὁ ὁποῖος κρατοῦσε ἕνα βιβλίο καί ξεχώριζε ἀνθρώπους, ποιοί ἦταν γιά τόν Παράδεισο καί ποιοί γιά τήν κόλαση!!! Μόλις ἡ γυναῖκα προχώρησε γιά τήν τελική ἐπιλογή, ὁ Γέροντας τήν σταμάτησε καί τῆς εἶπε: «Ἐσύ εἶσαι γιά τόν Παράδεισο, διότι φροντίζεις τό πνευματικό μου τέκνο, τήν ἀδελφή Ἄννα»!!!
Μετά τό ὄνειρο αὐτό ἡ κρατούμενη ξύπνησε, χωρίς νά μπορεῖ νά δώσει κάποια ἐξήγηση. Ἀργότερα, ἐνῶ οἱ κρατούμενοι τῆς Μονῆς εἶχαν μεταφερθεῖ στίς Φυλακές Ἀβέρωφ, σέ ἕνα ἐπισκεπτήριο πῆγε καί ἡ συγκεκριμένη πολιτική κρατούμενος νά ἐπισκεφθεῖ τήν μοναχή Ἄννα. Εἶδε τότε τόν Ἐπίσκοπο Ἀνδρέα νά φοράει μία κονκάρδα μέ τήν μορφή τοῦ ἁγ. Ματθαίου καί ἀμέσως φώναξε: «Αὐτός εἶναι ὁ Γέροντας πού εἶδα»!!! Ἡ θαυμαστή αὐτή ἐμφάνισις τήν ἔφερε στήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ἔκανε Ὁμολογία Πίστεως καί μυρώθηκε. (Γραπτή μαρτυρία ἀρχιμ. Καλλίστου Κατσούλη).
Διάσωσις ἀπό θάνατο λόγῳ ψύχους (μετά τό 1950) Ὁ Σταμάτιος Μπενέτας, Ἕλληνας μετανάστης στήν Ἀμερική, εἶχε βγεῖ μέ τό αὐτοκίνητό του ἔξω ἀπό τήν πόλη πού ἔμενε, σέ περίοδο μεγάλης κακοκαιρίας, δέν ὑπολόγισε ὅμως τήν βενζίνη καί ὅταν αὐτή τελείωσε, τό αὐτοκίνητό του ἀκινητοποιήθηκε μέσα στά χιόνια. Μόνος καί χωρίς καλοριφέρ, ὁ ἀτυχής ὁδηγός εἶχε ἀρχίσει νά παγώνει. Κατέφυγε τότε σέ θερμή προσευχή στόν ἅγ. Ματθαῖο, χρησιμοποιῶντας τό κομποσχοῖνι πού τοῦ εἶχε δώσει ὁ ἴδιος πρίν φύγει γιά τήν Ἀμερική!
Κάποια στιγμή εἶδε ἕνα χέρι νά καθαρίζει τό παρμπρίζ ἀπό τά χιόνια! Ἦταν ἕνας Γέροντας μέ γυαλιά!
«Τί ἔπαθες;» τόν ρώτησε.
«Ἔμεινα ἀπό βενζίνη» τοῦ ἀπάντησε ἐκεῖνος.
«Βάλε ἐμπρός - τόν διέταξε ὁ Γέροντας – στό Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» καί σταύρωσε τό αὐτοκίνητο!
Ἀμέσως τό αὐτοκίνητο πῆρε μπρός καί ἄρχισε νά λειτουργεῖ καί τό καλοριφέρ! Μέ τρόπο θαυματουργικό τό ὄχημα κινήθηκε πολλά χιλιόμετρα, χωρίς βενζίνη! Ὅταν κάποιο στιγμή ἔφθασε σέ ἕνα πρατήριο καυσίμων, ὁ ὑπάλληλος τοῦ εἶπε ἔκπληκτος: «Βλέπω τό ρεζερβουάρ ξερό, μέ τί ἦρθες; μέ νερό ἤ μέ ἀέρα;».
Ὁ Στ. Μπενάτας δέν εἶπε τίποτα στόν Ἀμερικανό γιά τό θαῦμα τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου πού ἔζησε (διότι αὐτός ἦταν ὁ Γέροντας πού τοῦ ἐμφανίσθηκε), ἐπειδή «αὐτοί δέν πιστεύουν καί θά θεωροῦσε τρελλό ἤ μάγο»! (Μαρτυρία Σταματίου Μπενέτα).
Ἀπόδειξις ἁγιότητος σέ ἄπιστη Καθηγήτρια (μετά τό 1950) Μία Καθηγήτρια συνέβη νά ἔχει μία φωτογραφία τοῦ ἁγ. Ματθαίου, ἀλλά δέν ἐδέχετο τήν ἁγιότητά του. Ἔτσι κάποια στιγμή πέταξε τήν φωτογραφία, ἄγνωστο πού. Μετά τό γεγονός αὐτό παρουσίασε ἕνα πρόβλημα στίς φωνητικές χορδές! Μιλοῦσε πολύ βραχνά καί δύσκολα καί δέν μποροῦσε νά διδάξει! Ὅταν ἡ κατάστασή της χειροτόρεψε μίλησε γιά τό πρόβλημά της στόν ἀρχιμ. Ἰωάσαφ Τσολάκη (ἐφημέριο ἁγ. Ἀνδρέου Λιπασμάτων Πειραιῶς) καί ἐκεῖνος ἀμέσως συνέδεσε τό πρόβλημά της μέ τήν ἀπιστία της στήν ἁγιότητα τοῦ Ἱεροῦ Πατρός, πού εἶχε σάν ἀποτέλεσμα νά πετάξει τήν φωτογραφία του. Ὁ π. Ἰωάσαφ (ἀπό τούς παλαιούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.), τῆς μίλησε γιά τήν ἁγία ζωή τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου, τήν πρόσφορά του στόν Ἀγῶνα τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας καί τά θαύματά του, ἐν ὅσῳ ζοῦσε καί μετά θάνατον.
Μετά ἀπό αὐτό ἡ ἀσθενής Καθηγήτρια ἐπισκέφθηκε τήν Μονή Παναγίας, προσκύνησε τόν τάφο τοῦ ἁγ. Ματθαίου καί τά χαριτόβρυτα Λείψανά του καί ζήτησε ταπεινά συγγνώμη γιά τήν ἀπιστία της. Ὅταν ἐπέστρεψε στό σπίτι της, μέ τρόπο ὁλοκληρωτικά παράδοξο καί ἀνεξήγητο, ἡ φωτογραφία τοῦ ἁγ. Ματθαίου πού εἶχε πετάξει ἦταν στή θέση της!!! Ἡ δέ ὑγεία της ἀποκαταστάθηκε σέ λίγες ἡμέρες καί ἐνῶ ἔπινε ἁγίασμα τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς! (Προφορική μαρτυρία τοῦ ἀρχιμ. Ἰωάσαφ Τσολάκη στόν γράφοντα καί γραπτή τοῦ ἀρχιμ. Καλλίστου Κατσούλη).
Θεραπεία καρκινοπαθούς νέας ἀπό τά Ἰωάννινα (μετά τό 1950) Μία κοπέλλα ἀπό τά Ἰωάννινα εἶχε προσβληθεῖ ἀπό καρκίνο. Ἐνῶ βρισκόταν σέ ἐξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, τῆς ἐμφανίστηκε ἕνας Γέροντας μικροῦ ἀναστήματος.
«Τί ἔχεις, παιδί μου;», τήν ρώτησε.
«Ἔχω καρκίνο, Γέροντα» τοῦ ἀπάντησε.
«Μή φοβᾶσαι, θά σέ θεραπεύσω ἐγώ», τῆς ἀπάντησε ὁ ἄγνωστος Κληρικός.
«Ποιός εἶσαι; Πού βρίσκεσαι;» τόν ρώτησε ἡ ἀσθενής.
«Εἶμαι στό μοναστήρι τῆς Πευκοβουνογιάτρισσας - ἀπάντησε ὁ ἅγ. Ματθαῖος (διότι αὐτός ἦταν) - ἀλλά οἱ καλογέροι καί οἱ καλογριές πηγαίνουν στούς γιατρούς καί δέν ἔρχονται σ’ ἐμένα!»
Μετά τήν ἐμφάνιση αὐτή ἡ κοπέλλα θεραπεύθηκε θαυματουργικά καί ὅταν ἐπισκέφθηκε τήν Μονή Παναγίας, ἀναγνώρισε στίς φωτογραφίες καί τίς εἰκόνες τοῦ ἁγ. Ματθαίου τόν κληρικό πού τῆς εἶχε ἐμφανιστεῖ! (Γραπτή μαρτυρία μοναχοῦ Ἀνθίμου).
Θυμιᾶ τόν λαό κατά τήν διάρκεια ἀγρυπνίας, 18 χρόνια μετά τήν κοίμησή του! (1968) Τό ἔτος 1968, κατά τήν διάρκεια τῆς ἀγρυπνίας τῆς ἁγ. Μαρίνης (ἡ ὁποία κατά τήν τάξη καί τό τυπικό τῆς Μονῆς Παναγίας, τελεῖται στήν ἐσωτερική αὐλή τοῦ Παρθενώνος, ὅπου ὑπάρχει τό ὁμώνυμο Παρεκκλήσιο τῶν Χειροτονιῶν), μεταξύ τῶν ἄλλων προσκυνητῶν πού συμμετεῖχαν, ἦταν καί ὁ εὐλαβής Π. Θ. ἀπό τήν Μῆλο (ἔπειτα μοναχός).
Κατά τό Χερουβικό, στό σημεῖο πού ὁ Ἀρχιερεύς θυμιᾶ τόν λαό, ἀντί τοῦ προεξάρχοντος Ἐπισκόπου Πατρῶν Ἀνδρέου, ὁ προσκυνητής Π. Θ. εἶδε τόν ἅγ. Ματθαῖο νά βγαίνει ἀπό τό Παρεκκλήσιο καί νά θυμιᾶ τόν λαό, τίς μοναχές καί τόν τάφο του! (Προφορική μαρτυρία Π. Θ. στόν γράφοντα).
Ἐμφάνισις «ἐν ὁράματι» σέ προβληματιζόμενη νέα (1974)Τό ἔτος 1973 ἡ Μαρία Τζ. ἡλικίας τότε 20 ἐτῶν, καταγομένη ἀπό τό Ρέθυμνο, ζοῦσε καί ἐργαζόταν στά Κ. Πετράλωνα Ἀθηνῶν. Κάποιο ἀπόγευμα ἐπισκέφθηκε στό σπίτι της τήν θεία της Κυριακή Μπανασάκη. Ἡ τελευταῖα εἶχε γνωρίσει τόν ἅγ. Ματθαῖο καί εὐλαβοῦνταν ἰδιαίτερα τήν μνήμη του. Μάλιστα στό εἰκονοστάσι της, ἀνάμεσα στίς διάφορες εἰκόνες, εἶχε καί μία φωτογραφία του!
Ἡ ἀνηψιά της Μαρία κατά τήν ἐπίσκεψή της, ὅταν διαπίστωσε ὅτι ἀνάμεσα στίς εἰκόνες ὑπῆρχε καί μία φωτογραφία κληρικοῦ τῆς εἶπε: «Καλά θεία μου, τό νά θυμιάζεις τίς εἰκόνες τῶν Ἁγίων τό καταλαβαίνω, ἀλλά τήν φωτογραφία αὐτοῦ τοῦ παπά;»! Ἀμέσως ἡ εὐλαβής Κυριακή ἄρχισε νά ἐξηγεῖ στήν ἀνηψά της γιά τόν «παπά», ὅτι ἦταν μεγάλος ἀσκητής, ἱδρυτής τοῦ μοναστηριοῦ τῆς Κερατέας καί πρόμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἕνας μεγάλος Ἅγιος καί τόν εἶχε γνωρίσει προσωπικά.
Ὅταν ἐπέστρεψε ἡ νεαρή Μαρία στό σπίτι της ἦταν βράδυ. Ἀκολούθησε τό συνηθισμένο της πρόγραμμα καί ἔπεσε νά κοιμηθεῖ. Κάποια στιγμή μέσα στή νύχτα, ξύπνησε ἀπό τό ἄνοιγμα τῆς πόρτας τοῦ δωματίου της! Ὀφθαλμοφανῶς εἶδε νά μπαίνει ὁ κληρικός τῆς φωτογραφίας! Διέκρινε μάλιστα λεπτομέρεις πού δέν διακρίνονται στήν φωτογραφία (μικρό ἀνάστημα, μοναχικό κουκούλι, γυαλιά χωρίς σκελετό)! Ὁ ἅγ. Ματθαῖος τήν πλησίασε, τήν χτύπησε ἀπαλά στό μπράτσο καί τῆς εἶπε: «Μαρία, νά ἀκολουθήσεις πιστά τήν σωστή θρησκεία τοῦ Ναζωραίου»!!!
Τό ὅραμα αὐτό ἐπαναλήφθηκε καί τά δύο ἑπόμενα βράδυα, ὁπότε ἡ Μαρία μέ τήν βοήθεια τῆς θείας της Κυριακῆς, ἀναζήτησε τήν πλησιέστερη πρός τά Κ. Πετράλωνα ἐνορία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. (ἦταν τοῦ Ἱ. Ν. Τιμίου Προδρόμου Ροῦφ Ἀθηνῶν, στόν ὁποῖο τότε ἐφημέρευε ὁ Ἐπίσκοπος Πειραιῶς καί Νήσων Νικόλαος) καί ἔγινε δεκτή στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας κατά τά προβλεπόμενα, διά Μύρου καί Ὁμολογίας Πίστεως. Ὅταν τό 1975 ἐπισκέφθηκε μέ τόν μνηστήρα της τήν Ἱ. Μ. Παναγίας, γιά νά προσκυνήσει τά Ἱερά Λείψανα τοῦ μακαρίου Πατρός, κατέθεσε στή λάρνακά του τόν σταυρό της. (Προφορική μαρτυρία Μαρίας Τζανιδάκη στόν γράφοντα).
Μαρτυρία περί τῆς ἁγιότητός του ἀπό τούς Ἁγίους Ἀρχαγγέλους (περί τό 1990) Σέ μία πανήγυρη τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίων Ταξιαρχῶν Θηβῶν (8η Νοεμβρίου), συμμετεῖχε καί ἡ διακονήτρια τοῦ γέροντος ἀρχιμ. Καλλίστου μοναχή Μαριάμ. Προσευχομένη ἡ μοναχή ἐνώπιον τῆς εἰκόνος τῶν Ἀρχαγγέλων, γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας μιᾶς γνωστῆς της γυναῖκας, εἶδε τό ἀκόλουθο ὅραμα:
Ἐμφανίσθηκε ἕνα τεθωρακισμένο ὄχημα τοῦ στρατοῦ, τοῦ ὁποίου ὅμως τό πλήρωμα δέν φοροῦσε κράνη, ἀλλά ἔφερε φωτοστέφανα! (ἦταν οἱ Ἅγιοι Ἀρχάγγελοι). «Τό μοναστήρι τῆς Κερατέας - τῆς εἶπαν - ἔχει δύο πολύ μεγάλους Ἁγίους τῶν ἐσχάτων καιρῶν, τόν ἅγ. Νεκτάριο καί τόν ἅγ. Ματθαῖο τόν Μυροβλήτη, αὐτούς νά παρακαλέσεις»! (Γραπτή μαρτυρία ἀρχιμ. Καλλίστου Κατσούλη).
Θεραπεία ἀπό δισκοπάθεια (1980/1990) Μία οἰκογένεια ἀπό τό ἐξωτερικό (δέν διευκρινίζεται ἄν ἦταν Ἑλληνικῆς ἤ ἄλλης καταγωγῆς), ἔπρόκειτο νά κάνει διακοπές στήν Ἑλλάδα. Τήν παραμονή τῆς ἀναχώρησής της, ἡ μητέρα τῆς οἰκογένειας πού εἶχε πρόβλημα δισκοπάθειας στήν σπονδυλική της στήλη, ἔνοιωσε ἕναν ὀξύ πόνο καί κυριολεκτικά καθηλώθηκε. Ὅταν τήν ἔπιανε αὐτός ὁ πόνος παρά, τήν φαρμακευτική ἀγωγή, συνήθως κρατοῦσε δύο ἑβδομάδες, ἐνῶ ἔπρεπε νά κοιμᾶται στό πάτωμα, γιά νά εἶναι τελείως ἴσια καί ἀκίνητη!
Ὁ σύζυγός της – καί αὐτός μέ προβλήματα ὑγείας – δέν μποροῦσε νά τῆς προσφέρει οὐσιαστική βοήθεια καί ἡ ἴδια δέν ἤθελε μέ κανένα τρόπο νά ἀκυρώσει τίς διακοπές τῆς οἰκογενείας της, λόγῳ τοῦ δικοῦ της προβλήματος. Ἔτσι μέ πολύ δυσκολία κατάφερε νά μπεῖ στό ἀεροπλάνο, πονοῦσε μέ κάθε κραδασμό, ἀλλά τελικά ἔφτασε στήν Ἑλλάδα – μαζί μέ τόν σύζυγό της, τόν γιό της, τήν νύφη της καί τόν ἐγγονό της – καί πῆγαν στό ξενοδοχεῖο πού εἶχαν κλείσει, στήν παραθαλάσσια περιοχή τῆς Ἀνατολικῆς Ἀττικῆς.
Ὅμως καί ἐκεῖ τούς περίμενε ἄλλο πρόβλημα. Οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ ξενοδοχείου, μή γνωρίζοντας τό πρόβλημά της, «δέν τήν ἔβλεπαν μέ καλό μάτι»! Βαθύτατα στενοχωρημένη ἡ ἐπισκέπτρια, θυμήθηκε πώς κάπου ἐκεῖ κοντά ἦταν τό μοναστήρι τῆς Παναγίας, ὅπου ἔζησε καί κοιμήθηκε ὁ ἅγ. Ματθαῖος. «Εἶχα διαβάσει – γράφει ἡ ἴδια – γιά τόν ἱδρυτή τῆς μονῆς Ἐπίσκοπο Ματθαῖο, ἕναν μεγάλο θαυματουργό καί Ὁμολογητή τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ὁ ὁποῖος ἀπεβίωσε τό 1950 καί τοῦ ὁποίου τά Λείψανα ἐλέγετο πῶς εὐωδίαζαν καί τελοῦσαν ἰάσεις».
Μέ ἐλπίδα στήν θαυματουργό δύναμη τοῦ ἁγ. Ματθαίου ἡ ἀσθενής ζήτησε ἀπό τόν σύζυγό της νά τήν μεταφέρει ἐκεῖ. Πράγματι, ἐκεῖνος νοίκιασε αὐτοκίνητο καί μέ πολύ προσοχή τήν ἔφερε στή Μονή Παναγίας. Ἡ ἀσθενής μεταφέρθηκε στό Δεσποτικό μέ πολλή προσοχή, ὑποβασταζόμενη ἀπό δύο ἄτομα. Μέ κόπο καί πόνο ἔσκυψε νά προσκυνήσει τήν χαριτόβρυτο Κάρα τοῦ μακαρίου Πατρός καί μόλις τήν ἄγγιξε μέ τά χειλη της, ἀμέσως ὁ πόνος τήν ἄφησε καί ἡ ὑγεία της ἀποκαστάθηκε!
«Ἀμέσως ὁ πόνος ἐξαφανίστηκε – γράφει - καί μπόρεσα νά σταθῶ ἴσια. Ἡ οἰκογένειά μου ἔμεινε ἔκπληκτη. Τήν ἑπόμενη ἡμέρα ἔπαιζα τένις, κάτι ἀνήκουστο γιά κάποιον μέ πρόβλημα δικοσπάθειας. Ὅταν ἐπιστρέψαμε στό ξενοδοεχεῖο οἱ ὑπάλληλοι δέν μέ γνώριζαν, μέ κοιτοῦσαν σάν ξένη. «Δέν ξέρετε ποιά εἶμαι; – τούς ρώτησα - ἐδῶ μένω». Δέν ἔνοιωθα πόνο καί περπατοῦσα γρήγορα καί στητά. Τούς εἶπα τί μοῦ εἶχε συμβεῖ καί καθώς ἦταν ἀπό Ὀρθόδοξη χώρα, δέν εἶχαν δυσκολία νά καταλάβουν τήν ἐξήγησή μου». (Ἀπό τό κείμενο τῆς Ὄλγας Moss).
Ἀπαλλαγή παιδιοῦ ἀπό δαιμονική ἐπιρροή (1988)Ἡ μικρή Χ. Χ. ἀπό τό Ρέθυμνο, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1988 (ἡμέρα Τετάρτη πρίν τήν Κυριακή μετά τήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ), ἐνῶ ἦταν στό σχολεῖο της ἄρχισε νά τρέμει. Ἀμέσως ἡ δασκάλα της εἰδοποίησε τήν μητέρα της (φαρμακοποιό στό ἐπάγγελμα), νά ἔρθει νά τήν πάρει. Στό φαρμακεῖο ἡ μικρή ἔβλεπε δύο ἄγνωστα πρόσωπα πού τῆς προκαλοῦσαν τρόμο, γι’ αὐτό καί ἔκλαιγε ζητῶντας τήν θεῖα Κ.Μ. ἡ ὁποία ἐργάζεται σέ μεγάλο νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν.
Στή συνέχεια τό παιδί μεταφέρθηκε στό νοσοκομεῖο, ἐνῶ εἶχε χάσει τήν ἐπαφή του μέ τό περιβάλλον. Ἐκεῖ οἱ ἐφημερεύοντες γιατροί τοῦ ἔκαναν μία ἡρεμιστική ἔνεση καί συνέστησαν νά παρα-κολουθεῖται ἀπό ψυχίατρο! Συνεπείᾳ τῆς ἐνέσεως τό παιδί κοιμήθηκε σπίτι του, ὅταν ὅμως ξύπνησε ἄρχισε νά λέγει παράξενα πράγματα, ὅπως «βλέπω τόν Χριστό» καί «βλέπω τόν κακό μέ τά κέρατα»!
Τό βράδυ τῆς ἴδιας ἡμέρας (Τετάρτης), τό παιδί μεταφέρθηκε στήν Ἱ. Μ. Τιμίου Σταυροῦ Ρεθύμνου, ὅπου ἔγινε Ἁγιασμός καί τοῦ διαβάστηκαν οἱ Ἐξορκισμοί. Τό παιδί διανυκτέρευσε ἐκεῖ στήν ἴδια κατάσταση.
Ἡ θεία του Κ. Μ. τήν ὁποία ζητοῦσε διαρκῶς, ἔφτασε ἀεροπορικῶς στήν Κρήτη τό πρωϊ τοῦ Σαββάτου. Ὅταν ἔφτασε σπίτι, ἔδωσε στή μικρή ἀνηψιά της νά προσκυνήσει τίς εἰκόνες τῆς Παναγίας καί τοῦ ἁγ. Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου καί μία φωτογραφία τοῦ ἁγ. Ματθαίου. Στή θέα τῆς φωτογραφίας τοῦ Ἁγίου Πατρός τό παιδί τινάχτηκε λέγοντας: «Ὁ κακός διώχνει τόν Ἄγγελό μου»!
Αὐθημερόν τό παιδί μεραφέρθηκε ἀεροπορικῶς στήν Ἀθήνα, συνοδευόμενο ἀπό τήν μητέρα του, τήν θεία του καί τήν γιαγιά του Ξ. Ἀργά βράδυ Σαββάτο ἔφτασαν στή Μονή Παναγίας, στήν ὁποία εἶχε ἤδη ἀρχίσει ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τῆς Κυριακῆς. Τό παιδί προσκύνησε στό Καθολικό καί στό Παρεκκλήσιο τοῦ ἁγ. Μηνᾶ καί ἔμεινε καθηλωμένο προστά στήν ὁλόσωμη καί φυσικοῦ μεγέθους εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου, χωρίς νά μπορεῖ νά ἐπικοινωνήσει μέ τό περιβάλλον. Ἀνοιγόκλεινε μόνο τό στόμα του καί ἔκανε ἀσυνάρτητα νοήματα.
Κάποια στιγμή ἡ γιαγιά του, θορυβημένη ἀπό τήν κατάσταση, τό κούνησε δυνατά καί ἐκεῖνο σάν νά συνῆλθε, στράφηκε στή μητέρα του καί εἶπε:
«Μαμά μήν κλαῖς, εἶμαι καλά»!
Ἔπειτα στράφηκε στή γιαγιά του καί εἶπε: «Γιαγιά, ὅταν μέ κούνησες ἦταν δίπλα μου, τώρα εἶναι στήν εἰκόνα του καί φτάνω μόνον τά ροῦχα του»!
Τότε ἡ θεῖα του Κ. διαπίστωσε, ὅτι τό παιδί εἶχε κάτι στό στόμα του.
«Τί ἔχεις στό στόμα σου», ρώτησε ἡ θεῖα.
«Δέν ξέρω - ἀπάντησε ἡ μικρή – μοῦ ἔδωσε κάτι μέ ἕνα χρυσό κουταλάκι»!
«Τότε κατάπιε το», τήν παρότρυνε ἡ θεία.
Μόλις ἡ μικρή κατάπιε τήν θεῖα δωρεά, εὐωδίασε ἡ εἰκόνα τοῦ ἁγ. Ματθαίου καί ὁ χῶρος τοῦ Παρεκκλησίου τοῦ ἁγ. Μηνᾶ! Παρόντες τήν στιγμή ἐκείνη ἦσαν πολλοί καί ἀξιόπιστοι μάρτυρες (ὅπως ἡ μοναχή Μαγδαληνή Μητροπούλου, τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου ἁγ. Σπυρίδωνος Κερατέας). Ἀμέσως διακόπηκε ἡ Ἀκολουθία, χτύπησαν οἱ καμπάνες καί οἱ μοναχές ἄρχισαν νά ψάλλουν τροπάρια ἀπό τήν Ἀκολουθία τοῦ ἁγ. Ματθαίου. Μάλιστα ἀπό τόν συνωστισμό πού δημιουργήθηκε, μία μοναχή ἔσπασε τό πόδι της!
Κάποια στιγμή τό παιδί φώναξε, «νάτος, ἔρχεται πάλι νά μέ κοινωνήσει»! καί ἔκανε κινήσεις σάν νά χάϊδευε τά ἄμφια τοῦ ἁγ. Ματθαίου!
Ὅταν ἀργότερα τηλεφώνησαν στό Ρέθυμνο, στόν πατέρα τῆς μικρῆς, διαπιστώθηκε ὅτι καί ἐκεῖνος εἶχε αἰσθανθεῖ μία ἐξαίσια εὐωδία!
Διάσωσις ἀπό ἐπικείμενο τροχαῖο δυστύχημα (1991) Τήν 21η Δεκεμβρίου 1991, στίς 4 τό πρωϊ, 3 - 4 Ὀρθόδοξοι ταξίδευαν μέ τό αὐτοκίνητό τους πρός τήν Σπάρτη. Μετά τήν Τρίπολη, λόγῳ τοῦ χειμῶνος καί τῆς κακοκαιρείας πού εἶχε προηγηθεῖ, ὁ δρόμος εἶχε πιάσει πάγο καί ξαφνικά ὁ ὁδηγός ἔχασε τόν ἔλεγχο τοῦ ὀχήματος. Καθώς τό ὄχημα κατευθύνονταν ἀκυβέρνητο ἔξω ἀπό τό δρόμο καί κινδύνευε νά ἀνατραπεῖ, ἕνας τῶν ἐπιβατῶν ἐπικαλέστηκε «μέ συστολή» τό ὄνομα τοῦ ἁγ. Ματθαίου. «Δι’ εὐχῶν τοῦ Ἁγίου μας Πατρός – εἶπε – Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ βοήθησέ μας». Ἀμέσως τό αὐτοκίνητο σταθεροποιήθηκε καί σταμάτησε ἀφοῦ προσέκρουσε στό διαχωριστικό κιγκλίδωμα, χωρίς ὅμως νά πάθει κάποια ζημιά!
Οἱ θεοπειθεῖς πρεσβείες τοῦ ἱεροῦ Πατρός εἶχαν ἐλκύσει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ στήν κατάλληλη στιγμή, διότι 100 μέτρα πιό πέρα ὑπῆρχε μία ἀπότομη στροφή 90ο καί ἀπό κάτω γκρεμός καί ἀσφαλῶς ἄν τό αὐτοκίνητο δέν σταματοῦσε ἐκεῖ πού σταμάτησε, θά εἶχε ἀνατραπεῖ καί θά εἶχε πέσει στό γκρεμό! (Γραπτή μαρτυρία μοναχοῦ Ἀνθίμου).
Ἐπίλογος Οἱ προηγούμενες περιπτώσεις σημείων καί θαυμάτων ὡς ἐπιβεβαιωμένα καί μαρτυρημένα στοιχεῖα ἀποδεικνύουν, ὅτι ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός ἐνέκρινε καί ἐπιβράβευσε τόν ἀγῶνα τοῦ μακαρίου Πατρός Ματθαίου καί τόν ὁποῖο ἐλέησε μέ τά εἰδικά χαρίσματα πού δίδει μόνο στούς Ἁγίους Του, ὅπως τῆς διοράσεως, τῆς προοράσεως, τῆς προφητείας, τῆς θαυματουργίας, τῶν θεραπειῶν καί τῆς μυροβλυσίας. Γιά τοῦτο καί ἡ ἁγιότητά του ἀναγνωρίζεται ἀπ’ ἀρχῆς ἀπό τό πλήρωμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἐντός τοῦ πνευματικοῦ χώρου τῆς Ὁποίας ἀναδείχθηκε, δηλαδή τῆς οἰκουμενικῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφοῦ «Ἁγιοπατερική, συνεχής καί ἀμετάβλητη συνείδηση εἶναι, ὅτι ἡ ἁγιότητα ἀναγνωρίζεται μέ βάση τήν φανέρωσή της ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό, μέσῳ τῆς διενεργείας αὐθεντικῶν θαυμάτων (καί) αὐτό τό κριτήριο εἶναι ἐκκλησιαστικό, τό ἀσφαλέστερο καί ἐπικρατέστερο στό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἁγιολογίας» (Πρωτ. Γ. Μεταλληνοῦ, «Ἁγιότης Μαρτυρουμένη», Λευκωσία 1989, σελ. 4).
Ἡ μυροβλυσία τοῦ Λειψάνου του (1950) Τό γεγονός τῆς μυροβλυσίας τοῦ Λειψάνου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, ἐνῶ ἀποτελεῖ γεγονός βεβαιομένο καί μαρτυρημένο, ἐν τούτοις πολεμήθηκε καί πολεμεῖται μέχρι σήμερα. Τό γεγονός τότε ἀμφισβητήθηκε καί πολεμήθηκε ἀπό τούς Φλωρινικούς (ἀπό τούς ὁποίους καί σήμερα πολεμεῖται), ἀλλά καί ἀπό τούς ψευδομάρτυρες πού χρησιμοποιήθηκαν κατά τήν δίκη τῆς μακαριστῆς Γεροντίσσης Μαριάμ τό 1950, μέ ἀφορμή τά δῆθεν σκάνδαλα τῆς Μονῆς Παναγίας πού ἀποκαλύφθηκαν.
Σέ δημοσίευμα τῆς Ἀθηναϊκῆς ἐφημερίδος «Ἐλευθερία» (φ. Κυριακῆς 19.11.1950), γράφονται τά ἀκόλουθα: «Ἡ Ἡγουμένη Μαριάμ μετά τόν θάνατο τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου Καρπαθάκη, διέδωσε ἐπίτηδες ὅτι τό πτῶμα του «μυρόβλησε»! Διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ προσέλκυσαν ἑκατοντάδες ἁπλοϊκούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἔπσυσαν ἐκεῖ ἀπό πολλά μέρη τῆς Ἑλλάδος, γιά νά δοῦν τό θαῦμα τοῦ ἁγ. Ματθαίου, τοῦ ὁποίου τό πτῶμα ἔβγαζε δῆθεν μῦρο. Στήν πραγματικότητα ὅμως ἡ πονηρή Ἡγουμένη, εἶχε ραντίσει τό πτῶμα του μέ ἄρωμα, γιά νά παραπλανήσει τούς εὐσεβεῖς καί νά δημιουργήσει θρύλο πέριξ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ματθαίου».
Τί ὅμως ἀκριβῶς συνέβη καί πότε; Μετά τήν ὁσιακή του κοίμηση, τό Λείψανο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, ἐνδεδυμένο τά ἀρχιερατικά ἄμφια καί εὐπρεπισμένο σέ θρόνο/πολυθρόνα, ἐκτέθηκε σέ τριήμερο λαϊκό προσκύνημα, στό Δεσποτικό τῆς Μονῆς Παναγίας. Τήν Τρίτη ἡμέρα καί πρίν τήν ἔναρξη τῆς ἐξοδίου Ἀκολουθίας, τό Λείψανο – τό ὁποῖο δέν παρουσίαζε κανένα σημεῖο φθορᾶς καί ἀποσυνθέσεως, ἀκόμη καί τήν φυσιολογική νεκρική ἀκαμψία - ἵδρωσε ἀπό κεφαλῆς μέχρι ποδῶν! Στό μέτωπο καί τούς κροτάφους τοῦ Ἁγίου Πατρός ἐμφανίστηκαν θρόμβοι ὑδρώτος! Τό ἴδιο συνέβη ἐσωτερικῶς τῶν ἀμφίων στό σῶμα του, σέ σημεῖο νά γεμίσουν τά παπούτσια του!
Οἱ μάρτυρες τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ἦσαν ἑκατοντάδες, ὑπῆρξε μάλιστα καί σχετική δημοσίευση στόν «Κήρυκα Ἐκκλησίας Ὀρθοδόξων». Ὁ γράφων - πέραν τῆς μαρτυρίας παλαιῶν μοναζουσῶν τῆς Μονῆς Παναγίας, οἱ ὁποίες μέ ἀξιόλογη διαφορά χρόνου βεβαίωσαν τό γεγονός – ἀλλά καί λαϊκῶν (ὅπως ἀγωνιστῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κρήτης), κατέχει καί τήν μαρτυρία τριῶν κεκοιμημένων ἤδη Κληρικῶν, τῶν Ἐπισκόπων Τρίκκης καί Σταγῶν Βησσαρίωνος καί Κρήτης Εὐμενίου καί τοῦ Ἱερομονάχου Θωμᾶ Γκαραγκούνη, αὐτοπτῶν μαρτύρων τοῦ γεγονότος. (Ὁ μακαριστός Ἐπίσκοπος Βησσαρίων, τότε Ἱερομόναχος Βασίλειος, διακρίνεται στίς φωτογραφίες πού ἔχουν διασωθεῖ νά σηκώνει μαζί μέ ἄλλους Κληρικούς τήν πολυθρόνα μέ τό Λείψανο τοῦ κεκοιμημένου Ἀρχιεπισκόπου. Στήν ἴδια φωτογραφία δύο χέρια προσπαθοῦν νά συγκρατήσουν τήν κεφαλή του, ἡ ὁποία «πέφτει» πρός τά ἐμπρός, ἐπειδή δέν ὑπῆρχε νεκρική ἀκαμψία! Ὁ δέ Ἐπίσκοπος Εὐμένιος, τότε Ἱερομόναχος, «ἄγγιξε» τό σημεῖο, μαζί μέ τήν κατά σάρκα ἀνηψιά τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου μοναχή Συγκλητική, ἡ ὁποία στεκόταν δίπλα του).
Ὅλοι οἱ αὐτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν στόν γράφοντα τόν γεγονός ὅπως ἀκολουθεῖ: Τό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Πατρός ἵδρωσε κατά τήν τρίτη ἡμέρα. Θρόμβοι ἰδρῶτα ἐμφανίσθηκαν στό μέτωπο καί τούς κροτάφους καί ἄρχισαν νά κυλοῦν πρός τά κάτω. Σύντομα διαπιστώθηκε, ὅτι εἶχε ἰδρώσει ὅλο του τό σῶμα καί εἶχαν γεμίσει τά παπούτσια του! Ἀμέσως οἱ παριστάμενοι ἀρχίσαν νά μαζεύουν τό ἐκχεόμενο μύρο μέ ὅ,τι μπορούσαν (οἱ περισσότεροι μέ τά μαντήλια τους, κάποιοι κληρικοί μέ τά ἄμφιά τους, μοναχοί καί μοναχές μέ τά ράσα τους). Κατά τήν ἐκφορά, ὅπου ἔσταζε τό μύρο, οἱ πιστοί ἔσπευδαν νά μαζέψουν τό χῶμα! Ἀμέσως ἀποδείχθηκε, ὅτι τό μῦρο εἶχε θεραπευτικές ἰδιότητες (ἡ μ. Πατρικία πού εἶχε πρόβλημα στό μάτι της, μόλις σταυρώθηκε μέ αὐτό θεραπεύθηκε!).
Παρόμοιο περιστατικό μεταθανάτιας ἐφυδρώσεως μαρτυρεῖται στό Βίο τῆς μεγάλης Ἁγίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, ὁσ. Ἑλένης τοῦ Καυκάσου (+ 1977). Στήν περιοχή τοῦ Βατούμ, ὅπου ὑπῆρχαν πολλά καί ἀκμάζοντα μοναστήρια, κοιμήθηκε στά μέσα τοῦ 19ου αἰ. ἕνας ἐνάρετος Ἐπίσκοπος, τοῦ ὁποίου – δυστυχῶς - τά στοιχεῖα δέν ἔχουν διασωθεῖ.Κατά τήν ὥρα τῆς κηδείας τό μέτωπο τοῦ κεκοιμημένου Ἀρχιερέως ἵδρωσε καί ἔτρεξε ἄφθονος ἰδρῶτας, τόν ὁποῖο μέ εὐλάβεια συγκέντρωσαν οἱ παριστάμενοι πιστοί. Αὐτό τό ἰδιότυπο ἁγίασμα/μύρο ἡ ὁσ. Ἑλένη τό εἶχε λάβει ὡς εὐλογία ἀπό τήν οἰκογένειά της. Ἔμεινε στά χέρια της 75 χρόνια καί ἐπετέλεσε πολλές θεραπείες καί θαύματα.
Στό σημεῖο αὐτό θά πρέπει νά διευκρινισθεῖ, ὅτι στήν ἐκκλησιαστική γλῶσσα ἡ λέξις «μῦρο», δέν σημαίνει ἀπαραιτήτως ἄρωμα, ἀλλά ὑγρό (στά Λατινικά sanctus liquor – oleum – θεῖο μῦρο ἤ ὑγρό). Λ.χ. κατά τήν ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ ἁγ. Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τό 1953 (ὁ τάφος του στή Ρωμαιοκαθολική Βασιλική τοῦ Μπάρι ἀνοίχθηκε ἀναγκαστικά, κατά τήν διάρκεια ἀναστηλωτικῶν ἐργασιῶν στό ναό, τήν νύκτα τῆς 5ης πρός 6η Μαϊου 1953), τά Λείψανα μέσα στή λάρνακα βρέθηκαν μέσα σέ ἕνα διαυγές, ἄχρωμο καί ἄοσμο ὑγρό, τό ὁποῖο εἶχε βάθος τρία περίπου ἑκατοστά! Ἡ ἐξέταση τοῦ ὑγροῦ αὐτοῦ ἀπό τά Ἰνστιτοῦτα Χημείας καί Ὑγιεινῆς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μπάρι ἀπέδειξε, ὅτι ἐπρόκειτο γιά καθαρό νερό, ἐλεύθερο ἀπό ἅλατα καί στεῖρο ἀπό μικροοργανισμούς!!! Ἡ ἔρευνα ἀπέδειξε ἀκόμη, ὅτι τό ὑγρό προήρχετο ἀπό τίς μυελοκυψέλες τῶν σπογγωδῶν ὀστῶν!!!
Οἱ διαπιστώσεις αὐτές ἀποτελοῦν τήν ἐπιστημονική ἐπιβεβαίωση τῆς μυροβλυσίας τῶν Λειψάνων τοῦ ἁγ. Νικολάου. Τό γεγονός αὐτό δέν ἔγινε βεβαίως γνωστό στούς Δυτικούς τό 1953. Λατινικά κείμενα τοῦ 11ου καί 12ου αἰ. μαρτυροῦν ὅτι οἱ Βαριανοί ναῦτες, ὅταν παραβίασαν τήν λάρνακα τοῦ Ἁγίου στά Μῦρα, βρῆκαν τά Ἱερά Λείψανα μέσα σέ «θεῖο μῦρο ἤ ὑγρό» (sanctus liquor – oleum). Ἀκόμη, ἡ συνέχεια καί στό Μπάρι τοῦ ἐξαισίου αὐτοῦ θαύματος, ἀποδεικνύεται ἀφ’ ἑνός μέν ἀπό τήν κοινή παράδοση τῶν Παπικῶν, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀπό τήν ὕπαρξη τεσσάρων ὀπῶν (στή λάρνακα καί τίς τρεῖς πλάκες πού τήν κάλυπταν), ἀπ’ ὅπου μέ τήν βοήθεια ράβδου καί βάμβακος ἤ ὑφάσματος, ἦταν δυνατή ἡ ἐξαγωγή τοῦ μύρου, τό ὁποῖο ἀπ’ ἀρχῆς καί μέχρι σήμερα ὀνομάζεται «Μάννα – Manna». (Ἀντ. Μάρκου, "Περί τῶν Λειψάνων τοῦ ἁγ. Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων", 1994· Ἔκδοσις Κέντρου Παραδοσιακῶν Ὀρθοδόξων Σπουδῶν Ἔτνας Καλιφορνίας· στήν Ἀγγλική).
Ἐμφάνισις σέ πολιτική κρατούμενη (1950) Κατά τόν μεγάλο διωγμό κατά τῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου τοῦ 1950 (ὁ ὁποῖος προκλήθηκε ἀπό τά δῆθεν σκάνδαλα πού ἀποκαλύφθηκαν στήν Ἱ. Μ. Παναγίας), ὁ ἀρχιμ. Κάλλιστος κρατοῦνταν στό Τμῆμα Μεταγωγῶν Καλιθέας, μαζί μέ τόν Ἐπίσκοπο Πατρῶν Ἀνδρέα καί μοναχές τῆς Μονῆς. Στό ἴδιο Τμῆμα κρατοῦνταν καί πολιτικοί κρατούμενοι (ἦταν τό τέλος τοῦ ἐμφυλίου σπαραγμοῦ).
Κάποια στιγμή ἡ κρατούμενη μοναχή Ἄννα ἀρρώστησε καί οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ Τμήματος ζήτησαν ἐθελοντικά μία μοναχή ἀπό τίς κρατούμενες, νά τήν συνοδεύει στό γιατρό καί στό νοσοκομεῖο, ὅμως καμμία δέν προσφέρθηκε! Μόνο μία πολιτική κρατούμενος κομμουνίστρια προσφέρθηκε νά βοηθήσει τήν ἀδελφή! Μία ἀπό τίς ἑπόμενες νύχτες εἶδε ἡ κρατουμένη στόν ὕπνο της ἕναν μικροῦ ἀναστήματος Γέροντα, ὁ ὁποῖος κρατοῦσε ἕνα βιβλίο καί ξεχώριζε ἀνθρώπους, ποιοί ἦταν γιά τόν Παράδεισο καί ποιοί γιά τήν κόλαση!!! Μόλις ἡ γυναῖκα προχώρησε γιά τήν τελική ἐπιλογή, ὁ Γέροντας τήν σταμάτησε καί τῆς εἶπε: «Ἐσύ εἶσαι γιά τόν Παράδεισο, διότι φροντίζεις τό πνευματικό μου τέκνο, τήν ἀδελφή Ἄννα»!!!
Μετά τό ὄνειρο αὐτό ἡ κρατούμενη ξύπνησε, χωρίς νά μπορεῖ νά δώσει κάποια ἐξήγηση. Ἀργότερα, ἐνῶ οἱ κρατούμενοι τῆς Μονῆς εἶχαν μεταφερθεῖ στίς Φυλακές Ἀβέρωφ, σέ ἕνα ἐπισκεπτήριο πῆγε καί ἡ συγκεκριμένη πολιτική κρατούμενος νά ἐπισκεφθεῖ τήν μοναχή Ἄννα. Εἶδε τότε τόν Ἐπίσκοπο Ἀνδρέα νά φοράει μία κονκάρδα μέ τήν μορφή τοῦ ἁγ. Ματθαίου καί ἀμέσως φώναξε: «Αὐτός εἶναι ὁ Γέροντας πού εἶδα»!!! Ἡ θαυμαστή αὐτή ἐμφάνισις τήν ἔφερε στήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ἔκανε Ὁμολογία Πίστεως καί μυρώθηκε. (Γραπτή μαρτυρία ἀρχιμ. Καλλίστου Κατσούλη).
Διάσωσις ἀπό θάνατο λόγῳ ψύχους (μετά τό 1950) Ὁ Σταμάτιος Μπενέτας, Ἕλληνας μετανάστης στήν Ἀμερική, εἶχε βγεῖ μέ τό αὐτοκίνητό του ἔξω ἀπό τήν πόλη πού ἔμενε, σέ περίοδο μεγάλης κακοκαιρίας, δέν ὑπολόγισε ὅμως τήν βενζίνη καί ὅταν αὐτή τελείωσε, τό αὐτοκίνητό του ἀκινητοποιήθηκε μέσα στά χιόνια. Μόνος καί χωρίς καλοριφέρ, ὁ ἀτυχής ὁδηγός εἶχε ἀρχίσει νά παγώνει. Κατέφυγε τότε σέ θερμή προσευχή στόν ἅγ. Ματθαῖο, χρησιμοποιῶντας τό κομποσχοῖνι πού τοῦ εἶχε δώσει ὁ ἴδιος πρίν φύγει γιά τήν Ἀμερική!
Κάποια στιγμή εἶδε ἕνα χέρι νά καθαρίζει τό παρμπρίζ ἀπό τά χιόνια! Ἦταν ἕνας Γέροντας μέ γυαλιά!
«Τί ἔπαθες;» τόν ρώτησε.
«Ἔμεινα ἀπό βενζίνη» τοῦ ἀπάντησε ἐκεῖνος.
«Βάλε ἐμπρός - τόν διέταξε ὁ Γέροντας – στό Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» καί σταύρωσε τό αὐτοκίνητο!
Ἀμέσως τό αὐτοκίνητο πῆρε μπρός καί ἄρχισε νά λειτουργεῖ καί τό καλοριφέρ! Μέ τρόπο θαυματουργικό τό ὄχημα κινήθηκε πολλά χιλιόμετρα, χωρίς βενζίνη! Ὅταν κάποιο στιγμή ἔφθασε σέ ἕνα πρατήριο καυσίμων, ὁ ὑπάλληλος τοῦ εἶπε ἔκπληκτος: «Βλέπω τό ρεζερβουάρ ξερό, μέ τί ἦρθες; μέ νερό ἤ μέ ἀέρα;».
Ὁ Στ. Μπενάτας δέν εἶπε τίποτα στόν Ἀμερικανό γιά τό θαῦμα τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου πού ἔζησε (διότι αὐτός ἦταν ὁ Γέροντας πού τοῦ ἐμφανίσθηκε), ἐπειδή «αὐτοί δέν πιστεύουν καί θά θεωροῦσε τρελλό ἤ μάγο»! (Μαρτυρία Σταματίου Μπενέτα).
Ἀπόδειξις ἁγιότητος σέ ἄπιστη Καθηγήτρια (μετά τό 1950) Μία Καθηγήτρια συνέβη νά ἔχει μία φωτογραφία τοῦ ἁγ. Ματθαίου, ἀλλά δέν ἐδέχετο τήν ἁγιότητά του. Ἔτσι κάποια στιγμή πέταξε τήν φωτογραφία, ἄγνωστο πού. Μετά τό γεγονός αὐτό παρουσίασε ἕνα πρόβλημα στίς φωνητικές χορδές! Μιλοῦσε πολύ βραχνά καί δύσκολα καί δέν μποροῦσε νά διδάξει! Ὅταν ἡ κατάστασή της χειροτόρεψε μίλησε γιά τό πρόβλημά της στόν ἀρχιμ. Ἰωάσαφ Τσολάκη (ἐφημέριο ἁγ. Ἀνδρέου Λιπασμάτων Πειραιῶς) καί ἐκεῖνος ἀμέσως συνέδεσε τό πρόβλημά της μέ τήν ἀπιστία της στήν ἁγιότητα τοῦ Ἱεροῦ Πατρός, πού εἶχε σάν ἀποτέλεσμα νά πετάξει τήν φωτογραφία του. Ὁ π. Ἰωάσαφ (ἀπό τούς παλαιούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.), τῆς μίλησε γιά τήν ἁγία ζωή τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου, τήν πρόσφορά του στόν Ἀγῶνα τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας καί τά θαύματά του, ἐν ὅσῳ ζοῦσε καί μετά θάνατον.
Μετά ἀπό αὐτό ἡ ἀσθενής Καθηγήτρια ἐπισκέφθηκε τήν Μονή Παναγίας, προσκύνησε τόν τάφο τοῦ ἁγ. Ματθαίου καί τά χαριτόβρυτα Λείψανά του καί ζήτησε ταπεινά συγγνώμη γιά τήν ἀπιστία της. Ὅταν ἐπέστρεψε στό σπίτι της, μέ τρόπο ὁλοκληρωτικά παράδοξο καί ἀνεξήγητο, ἡ φωτογραφία τοῦ ἁγ. Ματθαίου πού εἶχε πετάξει ἦταν στή θέση της!!! Ἡ δέ ὑγεία της ἀποκαταστάθηκε σέ λίγες ἡμέρες καί ἐνῶ ἔπινε ἁγίασμα τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς! (Προφορική μαρτυρία τοῦ ἀρχιμ. Ἰωάσαφ Τσολάκη στόν γράφοντα καί γραπτή τοῦ ἀρχιμ. Καλλίστου Κατσούλη).
Θεραπεία καρκινοπαθούς νέας ἀπό τά Ἰωάννινα (μετά τό 1950) Μία κοπέλλα ἀπό τά Ἰωάννινα εἶχε προσβληθεῖ ἀπό καρκίνο. Ἐνῶ βρισκόταν σέ ἐξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, τῆς ἐμφανίστηκε ἕνας Γέροντας μικροῦ ἀναστήματος.
«Τί ἔχεις, παιδί μου;», τήν ρώτησε.
«Ἔχω καρκίνο, Γέροντα» τοῦ ἀπάντησε.
«Μή φοβᾶσαι, θά σέ θεραπεύσω ἐγώ», τῆς ἀπάντησε ὁ ἄγνωστος Κληρικός.
«Ποιός εἶσαι; Πού βρίσκεσαι;» τόν ρώτησε ἡ ἀσθενής.
«Εἶμαι στό μοναστήρι τῆς Πευκοβουνογιάτρισσας - ἀπάντησε ὁ ἅγ. Ματθαῖος (διότι αὐτός ἦταν) - ἀλλά οἱ καλογέροι καί οἱ καλογριές πηγαίνουν στούς γιατρούς καί δέν ἔρχονται σ’ ἐμένα!»
Μετά τήν ἐμφάνιση αὐτή ἡ κοπέλλα θεραπεύθηκε θαυματουργικά καί ὅταν ἐπισκέφθηκε τήν Μονή Παναγίας, ἀναγνώρισε στίς φωτογραφίες καί τίς εἰκόνες τοῦ ἁγ. Ματθαίου τόν κληρικό πού τῆς εἶχε ἐμφανιστεῖ! (Γραπτή μαρτυρία μοναχοῦ Ἀνθίμου).
Θυμιᾶ τόν λαό κατά τήν διάρκεια ἀγρυπνίας, 18 χρόνια μετά τήν κοίμησή του! (1968) Τό ἔτος 1968, κατά τήν διάρκεια τῆς ἀγρυπνίας τῆς ἁγ. Μαρίνης (ἡ ὁποία κατά τήν τάξη καί τό τυπικό τῆς Μονῆς Παναγίας, τελεῖται στήν ἐσωτερική αὐλή τοῦ Παρθενώνος, ὅπου ὑπάρχει τό ὁμώνυμο Παρεκκλήσιο τῶν Χειροτονιῶν), μεταξύ τῶν ἄλλων προσκυνητῶν πού συμμετεῖχαν, ἦταν καί ὁ εὐλαβής Π. Θ. ἀπό τήν Μῆλο (ἔπειτα μοναχός).
Κατά τό Χερουβικό, στό σημεῖο πού ὁ Ἀρχιερεύς θυμιᾶ τόν λαό, ἀντί τοῦ προεξάρχοντος Ἐπισκόπου Πατρῶν Ἀνδρέου, ὁ προσκυνητής Π. Θ. εἶδε τόν ἅγ. Ματθαῖο νά βγαίνει ἀπό τό Παρεκκλήσιο καί νά θυμιᾶ τόν λαό, τίς μοναχές καί τόν τάφο του! (Προφορική μαρτυρία Π. Θ. στόν γράφοντα).
Ἐμφάνισις «ἐν ὁράματι» σέ προβληματιζόμενη νέα (1974)Τό ἔτος 1973 ἡ Μαρία Τζ. ἡλικίας τότε 20 ἐτῶν, καταγομένη ἀπό τό Ρέθυμνο, ζοῦσε καί ἐργαζόταν στά Κ. Πετράλωνα Ἀθηνῶν. Κάποιο ἀπόγευμα ἐπισκέφθηκε στό σπίτι της τήν θεία της Κυριακή Μπανασάκη. Ἡ τελευταῖα εἶχε γνωρίσει τόν ἅγ. Ματθαῖο καί εὐλαβοῦνταν ἰδιαίτερα τήν μνήμη του. Μάλιστα στό εἰκονοστάσι της, ἀνάμεσα στίς διάφορες εἰκόνες, εἶχε καί μία φωτογραφία του!
Ἡ ἀνηψιά της Μαρία κατά τήν ἐπίσκεψή της, ὅταν διαπίστωσε ὅτι ἀνάμεσα στίς εἰκόνες ὑπῆρχε καί μία φωτογραφία κληρικοῦ τῆς εἶπε: «Καλά θεία μου, τό νά θυμιάζεις τίς εἰκόνες τῶν Ἁγίων τό καταλαβαίνω, ἀλλά τήν φωτογραφία αὐτοῦ τοῦ παπά;»! Ἀμέσως ἡ εὐλαβής Κυριακή ἄρχισε νά ἐξηγεῖ στήν ἀνηψά της γιά τόν «παπά», ὅτι ἦταν μεγάλος ἀσκητής, ἱδρυτής τοῦ μοναστηριοῦ τῆς Κερατέας καί πρόμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἕνας μεγάλος Ἅγιος καί τόν εἶχε γνωρίσει προσωπικά.
Ὅταν ἐπέστρεψε ἡ νεαρή Μαρία στό σπίτι της ἦταν βράδυ. Ἀκολούθησε τό συνηθισμένο της πρόγραμμα καί ἔπεσε νά κοιμηθεῖ. Κάποια στιγμή μέσα στή νύχτα, ξύπνησε ἀπό τό ἄνοιγμα τῆς πόρτας τοῦ δωματίου της! Ὀφθαλμοφανῶς εἶδε νά μπαίνει ὁ κληρικός τῆς φωτογραφίας! Διέκρινε μάλιστα λεπτομέρεις πού δέν διακρίνονται στήν φωτογραφία (μικρό ἀνάστημα, μοναχικό κουκούλι, γυαλιά χωρίς σκελετό)! Ὁ ἅγ. Ματθαῖος τήν πλησίασε, τήν χτύπησε ἀπαλά στό μπράτσο καί τῆς εἶπε: «Μαρία, νά ἀκολουθήσεις πιστά τήν σωστή θρησκεία τοῦ Ναζωραίου»!!!
Τό ὅραμα αὐτό ἐπαναλήφθηκε καί τά δύο ἑπόμενα βράδυα, ὁπότε ἡ Μαρία μέ τήν βοήθεια τῆς θείας της Κυριακῆς, ἀναζήτησε τήν πλησιέστερη πρός τά Κ. Πετράλωνα ἐνορία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. (ἦταν τοῦ Ἱ. Ν. Τιμίου Προδρόμου Ροῦφ Ἀθηνῶν, στόν ὁποῖο τότε ἐφημέρευε ὁ Ἐπίσκοπος Πειραιῶς καί Νήσων Νικόλαος) καί ἔγινε δεκτή στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας κατά τά προβλεπόμενα, διά Μύρου καί Ὁμολογίας Πίστεως. Ὅταν τό 1975 ἐπισκέφθηκε μέ τόν μνηστήρα της τήν Ἱ. Μ. Παναγίας, γιά νά προσκυνήσει τά Ἱερά Λείψανα τοῦ μακαρίου Πατρός, κατέθεσε στή λάρνακά του τόν σταυρό της. (Προφορική μαρτυρία Μαρίας Τζανιδάκη στόν γράφοντα).
Μαρτυρία περί τῆς ἁγιότητός του ἀπό τούς Ἁγίους Ἀρχαγγέλους (περί τό 1990) Σέ μία πανήγυρη τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίων Ταξιαρχῶν Θηβῶν (8η Νοεμβρίου), συμμετεῖχε καί ἡ διακονήτρια τοῦ γέροντος ἀρχιμ. Καλλίστου μοναχή Μαριάμ. Προσευχομένη ἡ μοναχή ἐνώπιον τῆς εἰκόνος τῶν Ἀρχαγγέλων, γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας μιᾶς γνωστῆς της γυναῖκας, εἶδε τό ἀκόλουθο ὅραμα:
Ἐμφανίσθηκε ἕνα τεθωρακισμένο ὄχημα τοῦ στρατοῦ, τοῦ ὁποίου ὅμως τό πλήρωμα δέν φοροῦσε κράνη, ἀλλά ἔφερε φωτοστέφανα! (ἦταν οἱ Ἅγιοι Ἀρχάγγελοι). «Τό μοναστήρι τῆς Κερατέας - τῆς εἶπαν - ἔχει δύο πολύ μεγάλους Ἁγίους τῶν ἐσχάτων καιρῶν, τόν ἅγ. Νεκτάριο καί τόν ἅγ. Ματθαῖο τόν Μυροβλήτη, αὐτούς νά παρακαλέσεις»! (Γραπτή μαρτυρία ἀρχιμ. Καλλίστου Κατσούλη).
Θεραπεία ἀπό δισκοπάθεια (1980/1990) Μία οἰκογένεια ἀπό τό ἐξωτερικό (δέν διευκρινίζεται ἄν ἦταν Ἑλληνικῆς ἤ ἄλλης καταγωγῆς), ἔπρόκειτο νά κάνει διακοπές στήν Ἑλλάδα. Τήν παραμονή τῆς ἀναχώρησής της, ἡ μητέρα τῆς οἰκογένειας πού εἶχε πρόβλημα δισκοπάθειας στήν σπονδυλική της στήλη, ἔνοιωσε ἕναν ὀξύ πόνο καί κυριολεκτικά καθηλώθηκε. Ὅταν τήν ἔπιανε αὐτός ὁ πόνος παρά, τήν φαρμακευτική ἀγωγή, συνήθως κρατοῦσε δύο ἑβδομάδες, ἐνῶ ἔπρεπε νά κοιμᾶται στό πάτωμα, γιά νά εἶναι τελείως ἴσια καί ἀκίνητη!
Ὁ σύζυγός της – καί αὐτός μέ προβλήματα ὑγείας – δέν μποροῦσε νά τῆς προσφέρει οὐσιαστική βοήθεια καί ἡ ἴδια δέν ἤθελε μέ κανένα τρόπο νά ἀκυρώσει τίς διακοπές τῆς οἰκογενείας της, λόγῳ τοῦ δικοῦ της προβλήματος. Ἔτσι μέ πολύ δυσκολία κατάφερε νά μπεῖ στό ἀεροπλάνο, πονοῦσε μέ κάθε κραδασμό, ἀλλά τελικά ἔφτασε στήν Ἑλλάδα – μαζί μέ τόν σύζυγό της, τόν γιό της, τήν νύφη της καί τόν ἐγγονό της – καί πῆγαν στό ξενοδοχεῖο πού εἶχαν κλείσει, στήν παραθαλάσσια περιοχή τῆς Ἀνατολικῆς Ἀττικῆς.
Ὅμως καί ἐκεῖ τούς περίμενε ἄλλο πρόβλημα. Οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ ξενοδοχείου, μή γνωρίζοντας τό πρόβλημά της, «δέν τήν ἔβλεπαν μέ καλό μάτι»! Βαθύτατα στενοχωρημένη ἡ ἐπισκέπτρια, θυμήθηκε πώς κάπου ἐκεῖ κοντά ἦταν τό μοναστήρι τῆς Παναγίας, ὅπου ἔζησε καί κοιμήθηκε ὁ ἅγ. Ματθαῖος. «Εἶχα διαβάσει – γράφει ἡ ἴδια – γιά τόν ἱδρυτή τῆς μονῆς Ἐπίσκοπο Ματθαῖο, ἕναν μεγάλο θαυματουργό καί Ὁμολογητή τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ὁ ὁποῖος ἀπεβίωσε τό 1950 καί τοῦ ὁποίου τά Λείψανα ἐλέγετο πῶς εὐωδίαζαν καί τελοῦσαν ἰάσεις».
Μέ ἐλπίδα στήν θαυματουργό δύναμη τοῦ ἁγ. Ματθαίου ἡ ἀσθενής ζήτησε ἀπό τόν σύζυγό της νά τήν μεταφέρει ἐκεῖ. Πράγματι, ἐκεῖνος νοίκιασε αὐτοκίνητο καί μέ πολύ προσοχή τήν ἔφερε στή Μονή Παναγίας. Ἡ ἀσθενής μεταφέρθηκε στό Δεσποτικό μέ πολλή προσοχή, ὑποβασταζόμενη ἀπό δύο ἄτομα. Μέ κόπο καί πόνο ἔσκυψε νά προσκυνήσει τήν χαριτόβρυτο Κάρα τοῦ μακαρίου Πατρός καί μόλις τήν ἄγγιξε μέ τά χειλη της, ἀμέσως ὁ πόνος τήν ἄφησε καί ἡ ὑγεία της ἀποκαστάθηκε!
«Ἀμέσως ὁ πόνος ἐξαφανίστηκε – γράφει - καί μπόρεσα νά σταθῶ ἴσια. Ἡ οἰκογένειά μου ἔμεινε ἔκπληκτη. Τήν ἑπόμενη ἡμέρα ἔπαιζα τένις, κάτι ἀνήκουστο γιά κάποιον μέ πρόβλημα δικοσπάθειας. Ὅταν ἐπιστρέψαμε στό ξενοδοεχεῖο οἱ ὑπάλληλοι δέν μέ γνώριζαν, μέ κοιτοῦσαν σάν ξένη. «Δέν ξέρετε ποιά εἶμαι; – τούς ρώτησα - ἐδῶ μένω». Δέν ἔνοιωθα πόνο καί περπατοῦσα γρήγορα καί στητά. Τούς εἶπα τί μοῦ εἶχε συμβεῖ καί καθώς ἦταν ἀπό Ὀρθόδοξη χώρα, δέν εἶχαν δυσκολία νά καταλάβουν τήν ἐξήγησή μου». (Ἀπό τό κείμενο τῆς Ὄλγας Moss).
Ἀπαλλαγή παιδιοῦ ἀπό δαιμονική ἐπιρροή (1988)Ἡ μικρή Χ. Χ. ἀπό τό Ρέθυμνο, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1988 (ἡμέρα Τετάρτη πρίν τήν Κυριακή μετά τήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ), ἐνῶ ἦταν στό σχολεῖο της ἄρχισε νά τρέμει. Ἀμέσως ἡ δασκάλα της εἰδοποίησε τήν μητέρα της (φαρμακοποιό στό ἐπάγγελμα), νά ἔρθει νά τήν πάρει. Στό φαρμακεῖο ἡ μικρή ἔβλεπε δύο ἄγνωστα πρόσωπα πού τῆς προκαλοῦσαν τρόμο, γι’ αὐτό καί ἔκλαιγε ζητῶντας τήν θεῖα Κ.Μ. ἡ ὁποία ἐργάζεται σέ μεγάλο νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν.
Στή συνέχεια τό παιδί μεταφέρθηκε στό νοσοκομεῖο, ἐνῶ εἶχε χάσει τήν ἐπαφή του μέ τό περιβάλλον. Ἐκεῖ οἱ ἐφημερεύοντες γιατροί τοῦ ἔκαναν μία ἡρεμιστική ἔνεση καί συνέστησαν νά παρα-κολουθεῖται ἀπό ψυχίατρο! Συνεπείᾳ τῆς ἐνέσεως τό παιδί κοιμήθηκε σπίτι του, ὅταν ὅμως ξύπνησε ἄρχισε νά λέγει παράξενα πράγματα, ὅπως «βλέπω τόν Χριστό» καί «βλέπω τόν κακό μέ τά κέρατα»!
Τό βράδυ τῆς ἴδιας ἡμέρας (Τετάρτης), τό παιδί μεταφέρθηκε στήν Ἱ. Μ. Τιμίου Σταυροῦ Ρεθύμνου, ὅπου ἔγινε Ἁγιασμός καί τοῦ διαβάστηκαν οἱ Ἐξορκισμοί. Τό παιδί διανυκτέρευσε ἐκεῖ στήν ἴδια κατάσταση.
Ἡ θεία του Κ. Μ. τήν ὁποία ζητοῦσε διαρκῶς, ἔφτασε ἀεροπορικῶς στήν Κρήτη τό πρωϊ τοῦ Σαββάτου. Ὅταν ἔφτασε σπίτι, ἔδωσε στή μικρή ἀνηψιά της νά προσκυνήσει τίς εἰκόνες τῆς Παναγίας καί τοῦ ἁγ. Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου καί μία φωτογραφία τοῦ ἁγ. Ματθαίου. Στή θέα τῆς φωτογραφίας τοῦ Ἁγίου Πατρός τό παιδί τινάχτηκε λέγοντας: «Ὁ κακός διώχνει τόν Ἄγγελό μου»!
Αὐθημερόν τό παιδί μεραφέρθηκε ἀεροπορικῶς στήν Ἀθήνα, συνοδευόμενο ἀπό τήν μητέρα του, τήν θεία του καί τήν γιαγιά του Ξ. Ἀργά βράδυ Σαββάτο ἔφτασαν στή Μονή Παναγίας, στήν ὁποία εἶχε ἤδη ἀρχίσει ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τῆς Κυριακῆς. Τό παιδί προσκύνησε στό Καθολικό καί στό Παρεκκλήσιο τοῦ ἁγ. Μηνᾶ καί ἔμεινε καθηλωμένο προστά στήν ὁλόσωμη καί φυσικοῦ μεγέθους εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου, χωρίς νά μπορεῖ νά ἐπικοινωνήσει μέ τό περιβάλλον. Ἀνοιγόκλεινε μόνο τό στόμα του καί ἔκανε ἀσυνάρτητα νοήματα.
Κάποια στιγμή ἡ γιαγιά του, θορυβημένη ἀπό τήν κατάσταση, τό κούνησε δυνατά καί ἐκεῖνο σάν νά συνῆλθε, στράφηκε στή μητέρα του καί εἶπε:
«Μαμά μήν κλαῖς, εἶμαι καλά»!
Ἔπειτα στράφηκε στή γιαγιά του καί εἶπε: «Γιαγιά, ὅταν μέ κούνησες ἦταν δίπλα μου, τώρα εἶναι στήν εἰκόνα του καί φτάνω μόνον τά ροῦχα του»!
Τότε ἡ θεῖα του Κ. διαπίστωσε, ὅτι τό παιδί εἶχε κάτι στό στόμα του.
«Τί ἔχεις στό στόμα σου», ρώτησε ἡ θεῖα.
«Δέν ξέρω - ἀπάντησε ἡ μικρή – μοῦ ἔδωσε κάτι μέ ἕνα χρυσό κουταλάκι»!
«Τότε κατάπιε το», τήν παρότρυνε ἡ θεία.
Μόλις ἡ μικρή κατάπιε τήν θεῖα δωρεά, εὐωδίασε ἡ εἰκόνα τοῦ ἁγ. Ματθαίου καί ὁ χῶρος τοῦ Παρεκκλησίου τοῦ ἁγ. Μηνᾶ! Παρόντες τήν στιγμή ἐκείνη ἦσαν πολλοί καί ἀξιόπιστοι μάρτυρες (ὅπως ἡ μοναχή Μαγδαληνή Μητροπούλου, τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου ἁγ. Σπυρίδωνος Κερατέας). Ἀμέσως διακόπηκε ἡ Ἀκολουθία, χτύπησαν οἱ καμπάνες καί οἱ μοναχές ἄρχισαν νά ψάλλουν τροπάρια ἀπό τήν Ἀκολουθία τοῦ ἁγ. Ματθαίου. Μάλιστα ἀπό τόν συνωστισμό πού δημιουργήθηκε, μία μοναχή ἔσπασε τό πόδι της!
Κάποια στιγμή τό παιδί φώναξε, «νάτος, ἔρχεται πάλι νά μέ κοινωνήσει»! καί ἔκανε κινήσεις σάν νά χάϊδευε τά ἄμφια τοῦ ἁγ. Ματθαίου!
Ὅταν ἀργότερα τηλεφώνησαν στό Ρέθυμνο, στόν πατέρα τῆς μικρῆς, διαπιστώθηκε ὅτι καί ἐκεῖνος εἶχε αἰσθανθεῖ μία ἐξαίσια εὐωδία!
Διάσωσις ἀπό ἐπικείμενο τροχαῖο δυστύχημα (1991) Τήν 21η Δεκεμβρίου 1991, στίς 4 τό πρωϊ, 3 - 4 Ὀρθόδοξοι ταξίδευαν μέ τό αὐτοκίνητό τους πρός τήν Σπάρτη. Μετά τήν Τρίπολη, λόγῳ τοῦ χειμῶνος καί τῆς κακοκαιρείας πού εἶχε προηγηθεῖ, ὁ δρόμος εἶχε πιάσει πάγο καί ξαφνικά ὁ ὁδηγός ἔχασε τόν ἔλεγχο τοῦ ὀχήματος. Καθώς τό ὄχημα κατευθύνονταν ἀκυβέρνητο ἔξω ἀπό τό δρόμο καί κινδύνευε νά ἀνατραπεῖ, ἕνας τῶν ἐπιβατῶν ἐπικαλέστηκε «μέ συστολή» τό ὄνομα τοῦ ἁγ. Ματθαίου. «Δι’ εὐχῶν τοῦ Ἁγίου μας Πατρός – εἶπε – Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ βοήθησέ μας». Ἀμέσως τό αὐτοκίνητο σταθεροποιήθηκε καί σταμάτησε ἀφοῦ προσέκρουσε στό διαχωριστικό κιγκλίδωμα, χωρίς ὅμως νά πάθει κάποια ζημιά!
Οἱ θεοπειθεῖς πρεσβείες τοῦ ἱεροῦ Πατρός εἶχαν ἐλκύσει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ στήν κατάλληλη στιγμή, διότι 100 μέτρα πιό πέρα ὑπῆρχε μία ἀπότομη στροφή 90ο καί ἀπό κάτω γκρεμός καί ἀσφαλῶς ἄν τό αὐτοκίνητο δέν σταματοῦσε ἐκεῖ πού σταμάτησε, θά εἶχε ἀνατραπεῖ καί θά εἶχε πέσει στό γκρεμό! (Γραπτή μαρτυρία μοναχοῦ Ἀνθίμου).
Ἐπίλογος Οἱ προηγούμενες περιπτώσεις σημείων καί θαυμάτων ὡς ἐπιβεβαιωμένα καί μαρτυρημένα στοιχεῖα ἀποδεικνύουν, ὅτι ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός ἐνέκρινε καί ἐπιβράβευσε τόν ἀγῶνα τοῦ μακαρίου Πατρός Ματθαίου καί τόν ὁποῖο ἐλέησε μέ τά εἰδικά χαρίσματα πού δίδει μόνο στούς Ἁγίους Του, ὅπως τῆς διοράσεως, τῆς προοράσεως, τῆς προφητείας, τῆς θαυματουργίας, τῶν θεραπειῶν καί τῆς μυροβλυσίας. Γιά τοῦτο καί ἡ ἁγιότητά του ἀναγνωρίζεται ἀπ’ ἀρχῆς ἀπό τό πλήρωμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἐντός τοῦ πνευματικοῦ χώρου τῆς Ὁποίας ἀναδείχθηκε, δηλαδή τῆς οἰκουμενικῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφοῦ «Ἁγιοπατερική, συνεχής καί ἀμετάβλητη συνείδηση εἶναι, ὅτι ἡ ἁγιότητα ἀναγνωρίζεται μέ βάση τήν φανέρωσή της ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό, μέσῳ τῆς διενεργείας αὐθεντικῶν θαυμάτων (καί) αὐτό τό κριτήριο εἶναι ἐκκλησιαστικό, τό ἀσφαλέστερο καί ἐπικρατέστερο στό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἁγιολογίας» (Πρωτ. Γ. Μεταλληνοῦ, «Ἁγιότης Μαρτυρουμένη», Λευκωσία 1989, σελ. 4).
Διά πρεσβειῶν τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν ΜΑΤΘΑΙΟΥ,
τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
