ΑΝΟΙΧΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

«Τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγεί, αμφοτεροί εις βόθυνον πεσούνται». (κατά Ματθ. ιε’, 14)

Διάγγελμα Αρχιερέων 1935: «Μηδεμία πνευματική επικοινωνίαν έχωσιν (οι Ορθόδοξοι) με τα της Σχισματικής Εκκλησίας και των Σχισματικών λειτουργών αυτής, από των οποίων έφυγε η Χάρις του Αγίου Πνεύματος διότι ούτοι ηθέτησαν Αποφάσεις των Πατέρων της 7ης Οικουμενικής Συνόδου και πασών των Πανορθοδόξων Συνόδων των καταδικασών το Γρηγοριανόν Εορτολόγιον. Ότι δε η Σχισματική Εκκλησία δεν έχει Χάριν και Άγιο Πνεύμα, τούτο Βεβαιεί ο Μ. Βασίλειος λέγων τα εξής: «Ει και περί μη Δόγματα οι Σχισματικοί σφάλλοιντο, αλλ’ επειδή τοίγε Κεφαλή του Σώματος της Εκκλησίας ο Χριστός εστί, κατά τον θείον Απόστολον, εξ ου και τα μέλη πάντα ζωούται και την πνευματικήν αύξησιν δέχεται, ούτοι δε της αρμονίας των Μελών του Σώματος απερράγησαν και ουκέτι έχουσι την Χάριν του Αγίου Πνεύματος. Ο τοίνυν ουκ έχουσιν, πώς αν τοις άλλοις μετάδοιεν;»

+ Ο Δημητριάδος Γερμανός, + Ο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, + Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος

Προ λίγων ημερών αναδημοσιεύθηκε στο Φλωρινικό ιστολόγιο «Εκκλησιαστικός» άρθρο του φλωρινικού Ιερέα Νικόλαου Δημαρά με τίτλο «Η Εκκλησία των Ρώσων της Διασποράς και οι Ματθαιϊκοί αδελφοί μας». Η φλωρινική παράταξη του κ. Καλλίνικου Σαραντόπουλου ετοιμάζεται για ένωση με άλλη φλωρινική ομάδα, τους «Ενισταμένους» και προς τούτο επιτίθενται κατά της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος και της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας, προσπαθώντας να συμβιβασουν τα ασυμβίβαστα. Αφενός την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία περί αποδοχής των ευρισκομένων σε σχίσμα και το κύρος των Μυστηρίων των αποσχισθέντων και αφετέρου την νεόκοπη «Εκκλησιολογία» των Ενισταμένων που πάντως βασίζεται στο πραγματικό πιστεύω του πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομου Καβουρίδη, όστις αποσχίσθηκε το 1937.

Προσπαθούν να σπιλώσουν την Αποστολική Διαδοχή και Κανονικότητα των Γ.Ο.Χ. με ψεύδη, επιθυμώντας να εξισώσουν την Εκκλησία με το Σχίσμα, την Κανονική Αποστολική Διαδοχή με τη Σιμωνία και την πλήρη καταπάτηση των Κανόνων, την Ορθοδοξία με την τυχοδιωκτικό και αλλοπρόσαλλο «πιστεύω».

Γράφει ο φλωριναίος κ. Νικ. Δημαράς (εφεξής «κ. Ν.Δ.») ότι «Καὶ οἱ Ματθαιϊκοὶ ἀδελφοί μας πῆραν τήν διαδοχή ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς καί συνέχισαν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς Ρώσσους, καθ' ἥν στιγμὴν ἐκεῖνοι συλλειτουργοῦσαν ἀκόμη μὲ τοὺς Σέρβους καὶ τοὺς Ἱεροσολυμίτες καί οἱ τελευταῖοι μέ τούς Νεοημερολογίτες! …Ὅλοι οἱ ἐπίσκοποί τους ἀναχειροτονήθηκαν ἀπὸ τοὺς μακαριστούς μητροπολίτες Ἐπιφάνιο καὶ Κάλλιστο, οἱ ὁποῖοι πῆραν τήν διαδοχή ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς».

Αδυνατώντας να δουν και συνειδητοποιήσουν την πνευματική τους κατάσταση, καταφεύγουν στο ψεύδος για να σπιλώσουν την Εκκλησία του Χριστού και την Κανονική Ιεράρχία. Οι Γ.Ο.Χ – χάριτι Θεού- έλκουν την Κανονική Αποστολική Διαδοχή από τον Άγιο Ματθαίο, Αρχιεπίσκοπο Αθηνών τον Ομολογητή, Θαυματουργό και Μυροβλύτη ο οποίος τυγχάνει χειροτονημένος υπό Κανονικών Επισκόπων της Εκκλησίας της Ελλάδος που επέστρεψαν από το Νεοημερολογητικό Σχίσμα εν Μετανοία και γι’ αυτό αποκαταστάθηκε η Κανονικότητα τους. Διότι η Κανονικότητα δεν αφορά μόνο την τυπική Διαδοχή (επίθεση χειρών= Χειροτονία) αλλά και στην Ορθόδοξη Ομολογία άνευ της οποίας δεν υφίσταται Αποστολική Διαδοχή!

Εν προκειμένω οι Γ.Ο.Χ. δεν πήραν την Διαδοχή εκ των Ρώσων διότι απλούστατα η ίδια η Ρωσική Σύνοδος ομολόγησε στην επίσημη απόφαση της ότι η οι Ιεράρχες της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος δεν «δύναται να συγκριθούν μετά των Σχισματικών, Δονατιστών και Νοβατιανών. Δεν ημάρτησαν κατά της Ορθοδοξίας Δογματικώς αλλ’ εν των ζήλων των όπως διαφυλάξουν αυτή παρεβίασεν την Ιεραρχικήν Τάξιν, όταν ο Επίσκοπος Ματθαίος χειροτόνησε Επίσκοπον μόνος». Και πάλι ο Πρωθιεράρχης των Ρώσων Φιλάρετος- που ο κ. Ν.Δ. προβάλλει μεν ως Άγιος αλλά προσβάλλει δια του ψεύδους τη μνήμη του- επιβεβαιώνει δια επιστολής στον τότε Αρχιεπίσκοπο Ανδρέα ότι η επίθεσις των χειρών: είναι «ως ευλογίαν διά την Ιεραρχία της Μακαριότητος Σας»

Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους Φλωρινικούς. Το ότι η Ιεραρχία τόσο ταπεινώθηκε για να τους επαναφέρει στην Εκκλησία και να διαλύσει τον Διάβολο των Σχισμάτων, το παραβλέπουν εμμένοντας στον Σατανικό εγωισμό τους που τους κράτα εκτός Εκκλησίας. Παραβλέπουν τις σκευωρίες και τις μεσαιωνικές συνωμοσίες κατά της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας υπό του σημερινού ηγέτη της μεγαλύτερη αριθμητικά παράταξης και άλλων αποθανόντων, ΕΓΚΑΘΕΤΩΝ στην Εκκλησία, που δεν δίστασαν να εισέλθουν σε αυτή υποκρινόμενοι τους Ορθοδόξους για να την πολεμήσουν έσωθεν και να την σπιλώσουν αλλά- δυστυχώς γι’ αυτούς- «Η Εκκλησία πολεμουμένη νικά»!

Και η Εκκλησία νικά διότι είναι άσπιλη, δίχως να βρίσκεται το ψεύδος και η υποκρισία, πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε το Σχίσμα του 1937. Η Ιεραρχία των Γ.Ο.Χ. επέδωσε Έκθεση δια της οποίας και από τον τίτλο διακηρύττονταν ότι «ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΔΕΧΘΕΙΣΑ ΤΟ ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟΝ ΠΑΠΙΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ, ΚΑΤΕΣΤΗΝ ΣΧΙΜΑΤΙΚΗΝ, ΚΑΙ ΤΑ ΜΗΣΤΥΡΙΑ, ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ»! Και μόνον κατόπιν της αποδοχής της Ορθόδοξης Ομολογίας και Εκκλησιολογίας της Εκκλησίας μας υπό των Ρώσων έγινε αποδεχτή η ένωση μαζί τους, ευελπιστώντας και στην ένωση των αποσχισθέντων Φλωρινικών.

Συνεχίζει με την ψευδεπίπλαστη «αδελφικότητα» κ. Ν.Δ.: «Ἡ ἐντολὴ τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου ἦταν, νά ἀναχειροτονήσουν ὅλους τούς ὑπό ἑνός χειροτονηθέντες (ἀπό τόν μακαριστό Ματθαῖο), πρᾶγμα τό ὁποῖο καί ἔκαναν, καί νά ἑνωθοῦν μέ τήν Σύνοδό μας. Ἀρνήθηκαν νά συμμορφωθοῦν στήν ἐντολή τῆς Συνόδου τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου καί στή συνέχεια ἀποκήρυξαν καί τούς Ρώσσους»... «Οἱ Ρῶσσοι ἐκεῖνον τὸν καιρό ἦσαν σὲ κοινωνία μὲ τὴν παγκόσμια Ὀρθοδοξία μέσῳ τῶν Πατριαρχείων τῶν Ἱεροσολύμων καί τῆς Σερβίας, γιαὐτὸ καὶ τὸ ἐπικαλεστήκαμε καί ἐμεῖς καὶ ἐνώπιον τῶν δικαστηρίων, (ὅπως ἔκαναν ἄλλωστε καὶ οἱ ἀδελφοί μας Ματθαιϊκοὶ πολλὲς φορές!)».

Καταρχήν ο συγγραφέας υποκριτικώς και αθεολογήτως προβάλλεται φιλάδελφος προς τους Γ.Ο.Χ., χωρίς να υφίσταται η Κοινή Πίστη και Αποστολική Διαδοχή. Αυτό είναι που ονομάζουμε Παλαιοημερολογητικός Οικουμενισμός. Συνεχίζει να πλέκει τη φενάκη διότι ουδέποτε υπήρξε αναχειροτονία των Κανονικών και Ορθοδόξων Επισκόπων μας αλλά έτσι φαντασιώνονται ότι θα αποκρύψουν τη Σχισματική και Αντικανονική κατάσταση στην οποία τελούν. Οι Ιεράρχες προχώρησαν στην Κοινωνία- και όχι βέβαια «υπαγωγή» όπως υποκριτικά την ονομάζει ο κ. Ν.Δ.- με τη Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς (εφεξής Ρ.Ο.Ε.Δ.) κατόπιν της διαβεβαίωσης της Ρωσικής Ιεραρχίας ότι δεν θα επιτρέψει την Κοινωνία μετά των Σχισματικών Νεοημερολογητικών Εκκλησιών, όπως άλλωστε έπραττε και με τους Σεργιανιστές, Διέκοψε δε την Κοινωνία μετ’ αυτών, λόγω ακριβώς της μη τήρησης της δέσμευσης αυτής.

Το ότι «ὁ Θεόφιλος Ἰονέσκο καθαιρέθηκε τελικὰ ἀπὸ τοὺς Ρώσσους ὡς Οἰκουμενιστὴς» δεν τους καθιστά λιγότερο αντικανονικούς ενώ απόδεικνύει κα το ποιόν τους «χειροτονήσαντος» αυτούς «επισκόπους». Ακόμη ας σκεφτούν ότι ο «ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βιτάλιος, μετέπειτα προκαθήμενος Μητροπολίτης τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου, ὡς ἀρχιεπίσκοπος Καναδᾶ ἦταν ἀκραιφνής Ὀρθόδοξος» ήταν αυτός που ενώθηκε με τους Ενισταμένους πάρα την Κακόδοξη Εκκλησιολογία τους. Βέβαια αυτά εν όψει ενώσεως δεν μετράνε γι’ αυτούς… «Αντιοικουμενιστικό πνεῦμα» διαθέτουν και Νεοημερολογίτες που συνεχίζουν όμως να κοινωνούν με τους καταφανώς οικουμενιστές.

Πιο κάτω συνεχίζει: «Αὐτόματη ἀπώλεια τῆς χάριτος, λοιπόν, δὲν ὑπάρχει, καὶ καλὰ θὰ κάνουν νὰ διαβάσουν μὲ προσοχὴ, οἱ ἀδελφοί μας Ματθαιϊκοί, τί γράφει ὁ Μέγας Ὁμολογητὴς Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, γιὰ τὴν συγκοινωνία τῶν Δυτικῶν Χριστιανῶν μὲ τοὺς Ἀνατολικοὺς τὸν καιρὸ τῆς Εἰκονομαχίας, γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, μὲ τοὺς ὁποίους συγκοινώνησαν καὶ οἱ Εἰκονόφιλοι!... Καί ἑπομένως πουθενά δέν θά βρισκόταν ἡ ἱερωσύνη, ἄν τά πράγματα ἦταν ἔτσι, ὅπως τά παρουσιάζουν οἱ Ματθαϊικοί ἀδελφοί μας! Ἡ θεωρία περί αὐτομάτου καί ἀμέσου ἀπωλείας τῆς Χάριτος στήν Ἐκκλησία, λόγῳ τῆς ἐπάρατης εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, πού ὑποστηρίζουν ὁρισμένοι Ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας στερεῖται οἱασδήποτε θεολογικῆς καί δογματικῆς βάσεως».

Έχουν αποξενωθεί τόσο από την Ορθόδοξη Παράδοση και Πρακτική που αδυνατούν να καταλάβουν πως η Εκκλησία και το πλήρωμα της ομολογούν απώλεια της Χάριτος σε όσους ακολουθούν ενσυνείδητα και παρά τον έλεγχο υπό του Ορθοδόξου Πληρώματος, του Θεματοφύλακα της Πίστεως. Δηλαδή οι Νεοημερολογίτες έχουν εισάγει την Καταδικασμένη προς 4 αιώνων Καινοτομία που συνεπάγεται το «Ανάθεμα» και την Αποκοπή εκ της Εκκλησίας αλλά εμείς θα πρέπει να το παραβλέπουμε και να το θεωρούμε «δυνάμει και ουχί ενεργεία κακό» (ρήση του ηγέτη του πρ. Φλωρίνης) και να συνεχίσουμε την Κοινωνία με τους αποσχισθέντες και κακοδοξούντες! Ας διαβάσουν τα συναξάρια των Αγίων Πατέρων να δουν πόσο αίμα χύθηκε για να μην κοινωνήσουν με τους αιρετικούς. Πώς θα κοινωνήσει το φως με το σκότος; Ας διαβάσουν τις αποφάσεις και τους μακαρισμούς των Αγίων Συνόδων υπέρ των Ορθοδόξων που αντιστάθηκαν στην κακοδοξία, ακόμη και προ Συνοδικής διαγνώμης, στέκοντας ανάχωμα στην εξάπλωση της αιρέσεως. Με το φλωρινικό πιστεύω σήμερα δεν θα υπήρχε Ορθοδοξία- μη γένοιτο- αλλά αρειανισμός και εικονομαχία. Είναι άλλο πράγμα το διάστημα που εξαπλώνεται η αίρεση και η Κακοδοξία και γίνεται προσπάθεια να αναχαιτιστεί υπό των Ορθοδόξων Ποιμένων και Λαού, και άλλο η επιβολή και η αποδοχή της κακοδοξίας. Όποιος την αποδεχτεί, βεβαίως και εξέρχεται της Εκκλησίας, Μην ξεχνάμε τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων ότι άλλο είναι το Σχίσμα που είναι ευκολοϊάτρευτο και αλλό η εξέλιξη του από σχισματοαίρεση σε τέλεια αίρεση. Ποιος αμφισβητεί ότι το Παπικό Ημερολόγιο εισήχθη ως Κερκόπορτα του Οικουμενισμού στην Εκκλησία;

Και οι σοφιστείες συνεχίζονται! «Ὡς γνωστόν οἱ δύο Μητροπολίτες Δημητριάδος Γερμανός καί Φλωρίνης Χρυσόστομος[2] ἐπί 11 χρόνια, ἢτοι ἀπό τό 1924 μέχρι τό 1935, ἀπεδέχοντο τήν ἡμερολογιακήν ἀλλαγή, τήν ὁποία καί συνυπέγραψαν καί τελοῦσαν σύμφωνα μέ τό "διορθωμένο Ἰουλιανό" στίς Μητροπόλεις τους τίς γιορτές. Ἀλλά καί ὡς πρόεδροι τῶν Ἐκκλησιαστικῶν δικαστηρίων (Α΄βαθμίου καί Β΄βαθμίου) δίκαζαν καί ἐπέβαλλαν ποινές κατά κληρικῶν παλαιοημερολογιτῶν γιά φατρεία καί τυρεία καί ἀπείθεια πρός τίς ἀποφάσεις τῆς ἐκκλησίας τοῦ Νέου περί Ἡμερολογίου. …Ἐάν ἡ ἀπώλεια τῆς Χάριτος ἐπήρχετο αὐτομάτως μέ τήν εἰσαγωγήν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου[3], τότε οὒτε καί ὁ μετέπειτα ἐπίσκοπος Ματθαῖος, πού ἡγήθηκε τῶν Ὀρθοδόξων Ματθαιϊκῶν ἀδελφῶν μας, θά εἶχε Θείαν Χάριν, γιατί αὐτή θά εἶχε ἀπολεσθεῖ μέ τήν ἐπί 11ετίαν ὃλην κοινωνίαν μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν τῶν χειροτονησάντων αὐτόν Ἀρχιερέων, ὂντες καί οἱ ἲδιοι πρίν Νεοημερολογίτες.

Το ότι οι Μητροπολίτες πρ. Φλωρίνης και Δημητριάδος παρέμειναν στο σχίσμα για 11 χρόνια δεν αποτελεί κατηγορία της Κανονικής Αποστολικής Διαδοχή η οποία έγινε αποδεχτή από τους Γ.Ο.Χ. το 1935 εφόσον επανήλθε η σύζευξη της Διαδοχής με την Ορθόδοξη Ομολογία προ του Σχίσματος του 1924. Οι Αρχιερείς αποκαταστάθηκαν διά Λιβέλου σύμφωνα με τους: 7ο Κανόνα της Β’ Οικ. Συνοδου, 95ο Κανόνα της Στ’ και τον 8ο Κανόνα της Α’ Οικουμενικής, σχετικούς με την αποδοχή των Κανονικώς και Ορθοδόξως χειροτονηθέντων Κληρικών που υπέπεσαν σε σχίσμα και εντέλει εξήλθαν εξ’ αυτού. Ξεχνά ακόμη ο Συγγραφέας ότι οι Αρχιερείς χειροθέτησαν τον τρίτο (Ζακύνθου Χρυσόστομο) καθώς είχε χειροτονηθεί μετά το Σχίσμα. Η απώλεια της Θείας Χάριτος αφορά όσο κάποιο μέλος που αποκόπηκε από το Σώμα της Εκκλησίας δεν αποκαταστάθηκε σ’ Αυτήν ή για τους διαδόχους των αποσχισθέντων που είχαν Κανονική Διαδοχή και προς τούτο η Εκκλησία αποκαθιστά αυτούς διά χειροθεσίας και όχι αναχειροτονίας, διά αναμυρώσεως και όχι αναβαπτισμού!

Έπειτα χρησιμοποιεί ένα ιστορικά αναληθές και γελοίο επιχείρημα: «Οἱ δύο Ἀρχιερεῖς, Χριστόφορος Χατζῆς καί Πολύκαρπος Λιώσης ἀργότερα ἐπανῆλθαν στήν καινοτομία καί ἒγιναν δεκτοί ἂνευ χειροτονίας στήν Νεοημερολογιτική ἐκκλησία, ἀφοῦ τούς ἔταξαν καί τούς ἔδωσαν μητροπόλεις οἱ Καινοτόμοι σχισματικοί»! Μόνο που ξεχνά ο αγαπητός Θεολόγος ότι είχαν αποσκιρτήσει από την Εκκλησία το 1935 και επέστρεψαν στην Καινοτομία ως απλοί Ιερομόναχοι, πράξη αυτοκαθαιρετική κατά τους ιερούς Κανόνες, όπως διακήρυξε πρώτος… ο πρ. Φλωρίνης που αργότερα τους δέχθηκε- κατ’ ουσίαν καθηρημένους- από την Καινοτομία στο Σχίσμα του. Γράφει ο πρ. Φλωρίνης σχετικά γι’ αυτούς: «ότι δεν έχουσι το δικαίωμα να παραιτηθώσι και να επανέλθωσι στην τάξιν των πρεσβυτέρων, χωρίς να υποστώσιν τας συνεπείας της αυτοκαθαιρέσεως και να απολέσωσι παν δικαίωμα εν τω μέλλοντι να ανυψωθώσι εις τον Επισκοπικόν βαθμόν κατά τον Β’ Κανόνα της εν Αγίας Σοφίας Συνόδου…»! Μόνο που ενώθηκε μαζί τους το 1945 μέχρι και πάλι να επιστρέψουν στην Καινοτομία με «αποκατάσταση» τους σε Θρόνους…

Και πάλι επιμένει: «Ὁ κυρός Ματθαῖος, ὣς γνωστόν, μόνος του καί ἀντικανονικά -ὂχι ὡστόσο ἀνυποστάτως ἀπό πνευματικῆς ἀπόψεως- χειροτόνησε τό 1948 τόν Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνα, καί στή συνέχεια τέλεσε καί ἂλλες χειροτονίες μέ τόν Τριμυθοῦντος. Ἒχοντας γνώση τῆς ἀντικανονικότητος αὐτῆς οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας ἀργότερα, τόν Σεπτέμβριον-Ὀκτώβριον τοῦ 1971, καί συγκεκριμένα ὁ Κορίνθου Κάλλιστος μετά τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου, συνοδευόμενοι ὑπό τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου μετέβησαν στίς ΗΠΑ καί χειροτονήθηκαν σέ δύο διαφορετικές λειτουργίες, (ἤ χειροθετήθησαν ὡς ἐπί σχισματικῶν), ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, πού εὑρίσκετο ὑπό τήν πνευματικήν δικαιοδοσίαν τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου, τοῦ ὁποίου τό λείψανον κατά τήν ἀνακομιδήν εὑρέθη ἀδιάφθορον».

Απολύτως σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, που απαιτούν χρήση Οικονομίας σε καιρούς αδήριτης εκκλησιαστικής ανάγκης ενήργησε ο Άγιος Πατήρ Ματθαίος, με τη σύμπνοια κλήρου και λαού. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε και πάλι στην Εκκλησιαστική Ιστορία και τους Ιερούς Κανόνες για την εγκυρότητα του υφ’ ενός Ορθοδόξου και Κανονικού Αρχιερέως καθώς έχουν γραφεί πολλές περισπούδαστες εργασίες Αγιορειτών Πατέρων κ.α. σχετικώς. Ως εκ τούτου καμιά αποκατάσταση δεν γίνεται στην υπάρχουσα Κανονικότητα των Ορθοδόξων Αρχιερέων, αν και τόσο το επιθυμούν οι αποσχισθέντες. Όσον αφορά τη μαρτυρία της αφθαρσία του Λειψάνου του Πρωθιεράρχη της Ρ.Ο.Ε.Δ. Φιλάρετου, αυτή δεν αποτελεί κάλυψη του Σχίσματος και της αντικανονικότητας των Φλωρινικών παρατάξεων. Για να μην αναφερθούμε στην πλειάδα των Αγίων που ανέδειξε η Εκκλησία μας και που ακόμα και οι Νεοημερολογίτες τιμούν, θα τους προτρέπαμε να ακολουθήσουν το παράδειγμα, του Μυροβλύτου, Θαυματουργού, Ομολογητού και Προορατικού Αγίου Πατρός Ματθαίου, τον οποίον ομολογούν ως Ορθόδοξο και τον αποκαλούν «κυρό» και «αείμνηστο» δηλαδή κεκοιμημένο Ορθοδόξως αλλά τον υβρίζουν συνεχώς δια την εν λόγω και έργω Ομολογία του αφού δεν έχουν το σθένος να την υιοθετήσουν. Ομοιάζουν με τους Εβραίους, τους οποίους ο Χριστός κατέκρινε για την τακτική να αυτοαποκαλούνται «τέκνα Αβραάμ», χωρίς να ποιούν τα έργα του Πατριάρχη.

Παρακάτω γράφει «Οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας, πού παρουσιάζονται ὡς οἱ πλέον ἀδιάλλακτοι καί ἀκραιφνεῖς Ὀρθόδοξοι, πού εἶχαν καταδικάσει ὡς ἐνεργείᾳ σχισματικές ὃλες τίς ἐκκλησίες πού ἀκολουθοῦσαν τό Νέο Ἡμερολόγιο, δέν δίστασαν νά κοινωνήσουν καί νά ἐξαρτηθοῦν κανονικά ἀπό Σύνοδο, ἡ ὁποία συλλειτουργοῦσε μέ Ἱεροσολυμίτες καί Σέρβους κληρικούς πού ἀκολουθοῦσαν μέν τό πάτριο Ἑορτολόγιο ἀλλά ἀνεγνώριζε ὡς κανονικές ὃλες τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πού ἀκολουθοῦσαν τό Νέο Ἡμερολόγιο. Τήν ἀναγωγή τῶν χειροτονιῶν τους καί οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας στούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς ἀναγκάσθηκαν νά ὑποστηρίξουν καί ἐνώπιον τῶν ἑλληνικῶν δικαστηρίων»!

Ουδέποτε η Εκκλησία δια του Συνοδικού Σώματος που αποτελεί τη μόνη επίσημη φωνή του Πληρώματος υποστήριξε τέτοιες βλασφημίες στα δικαστήρια αλλά οι Φλωριναίοι χρησιμοποιούν προσφιλείς τους τακτικές για να θάψουν την Αλήθεια και σπιλώσουν πρόσωπα. Προσφιλή τακτική στους πολέμιους της Εκκλησίας… Επαναλαμβάνουμε ότι ουδέποτε η Εκκλησία μας ως Τοπική Εκκλησία, δεν εξαρτήθηκε από την εν Αμερική εδρεύουσα Ρωσική Εκκλησία. Αυτά για έναν θεολόγο (ως ο κ. Ν.Δ.) είναι παντελώς αναξιοπρεπή. Ξέχνα την επιστήμη του ο αγαπητός Συγγραφέας όταν καταφέρεται κατά της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ.; Για τα υπόλοιπα έχουμε απαντήσει παραπάνω.

Και το παραλήρημα αποκαλύπτει την σκευωρία και το πόσο «φιλάδελφα» προσεγγίζουν τους Γ.Ο.Χ. (Ματθαιϊκούς). «Καί αὐτοί, λοιπόν, ἓλκουν τήν ἀποστολική διαδοχή ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς. Ὁ διάλογος μέ τήν Ἐκκλησία μας πού διακόπηκε τό 1992 πού ἀποσκοποῦσε στήν ἓνωση μαζί τους θά γινόταν μέ βάση τήν κοινή Ὁμολογία ὡς πρός τήν Ἀποστολική Διαδοχή ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς, δηλαδή διά τῆς χειροθεσίας ἐπί σχισματικῶν τό 1971 στούς Ματθαιϊκούς ἐπισκόπους».

Ο Θεολογικός Διάλογος αποσκοπούσε στην εν κοινή Ομολογία- Εκκλησία επάνοδο των αποσχισθέντων στο Σώμα της Εκκλησίας. Αυτό είναι το πρωτεύον για τους Αληθινούς Ποιμένες της Εκκλησίας του Χριστού και όχι η προσβολή της Αποστολικής μας Διαδοχής που διασώθηκε εν μέσω διωγμών και πειρασμών και με Θεία Πρόνοια από τους ίδιους τους Ορθοδόξους. Κατά το συγγραφέα θα έπρεπε να αποδεχθούμε ότι η Φλωρινική Παρασυναγωγή που συντέθηκε μετά αλλεπάλληλους κατακερματισμούς και ενώσεις με πραξικοπήματα και κρυφές «χειροτονίες» (όχι βέβαια υφ’ ενός, προς Θεού!) και των οποίων η «Διαδοχή» προήλθε από πράξη κρυφή και Σιμωνιακή που παρέβη δεκάδες Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας είναι οι Κανονικοί, και οι πάντα Ορθόδοξοι «Ματθαιϊκοί» (όπως ο ίδιος ο πρ. Φλωρίνης ομολόγησε στην Εγκύκλιο του 1950, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των σκανδάλων της διάσπασης) ότι είναι «σχισματικοί»! Η σκευωρία αποκαλύπτεται και καταρρέει…

Αναφερόμενος στους Ρώσους της Διασποράς μας λέει ότι: «μέχρι τό 1983 πού ἀναθεμάτισαν τόν Οἰκουμενισμό ἐν Συνόδῳ ὑπό τόν Ἃγιον Φιλάρετον ἀκολουθοῦσαν μέν τό Πάτριο Ἑορτολόγιο καί κρατοῦσαν αὐστηρή ὁμολογιακή στάση ἒναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἶχαν, ὡστόσο, ἔμμεση κοινωνία μέσῳ τῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Ἱεροσολύμων καί τοῦ Σερβικοῦ Πατριαρχείου μέ τίς Νεοημερολογιτικές ἐκκλησίες… Ἀγνοοῦν ἢ παραβλέπουν σκοπίμως -(ἢ πλανῶνται πολλοί Ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας)- τήν ἒμμεση κοινωνία τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς μέ τούς Νεοημερολογίτες μέσῳ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας, μέ τό ὁποῖο οὐδέποτε διέκοψαν τήν πλήρη κοινωνία. Ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς πῆραν στό παρελθόν ὃλοι οἱ ἐπίσκοποί μας τήν Ἀποστολική Διαδοχή».

Αυτό σε καμία περίπτωση δεν βαραίνει την Εκκλησία εφόσον η Ιερά Σύνοδος έλαβε έγγραφη και προφορική βεβαίωση για την μη κοινωνία με Παλαιοημερολογίτικες Εκκλησίες που κοινωνούσαν με Νεοημερολογητικές. Αυτό αφορά όσους το έκαναν και τους προϊσταμένους τους, εφόσον το γνώριζαν. Πάνω στην ανάγκη εύρεσης κατηγοριών, βλασφημείται το Θείο Καθίδρυμα της Εκκλησίας, παρουσιάζοντας την «σπιλωμένη» από ξένες αμαρτίες.

Και επιμένει: «Ὁπότε, κατά τήν ἐσφαλμένη λογική τους, οὒτε οἱ ἲδιοι ἒχουν ἱερωσύνη, ὃσοι ἀπό αὐτούς χειροτονήθηκαν ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς, γιατί κοινώνησαν μέ τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἔμμεση κοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες μέσῳ τῶν Πατριαρχείων, (τῆς Σερβίας καί τῶν Ἱεροσολύμων), πού διεκράτησαν μέν τό Πάτριον Ἑορτολόγιον εἶχαν ὃμως πάντα καί ἒχουν, δυστυχῶς, ἀκόμη καί σήμερα πλήρη κοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες... Ἐσφαλμένα ἢ ἀπό ἃγνοια ὑποστηρίζουν οἱ ἀδελφοί μας αὐτοί, ὃτι δέν εἶχαν κοινωνία οἱ Ρῶσσοι τῆς Διασπορᾶς μέ τούς Νεοημερολογίτες, ὅταν ἐκεῖνοι πῆραν τήν διαδοχή! γιά νά δικαιολογήσουν τίς θέσεις τους... Κατά τήν ἀντιπαραδοσιακή καί ἀντιπατερική λογική, πού ἀναπτύσσουν, θά ἀρκοῦσε ἡ κοινωνία καί μέ ἓναν μόνον ἱερέα τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, γιά νά χαθεῖ ἡ ἱερωσύνη, γιατί ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἒστω, κατά τούς Ἁγίους Πατέρες... Καί διά τῆς ἀλληλοδιαδόχου κοινωνίας[11], θά χανόταν ἀναδρομάδην ἡ ἱερωσύνη ἀπό ὃλην τήν Ἐκκλησίαν, ὃπως τονίζει ὁ Ἃγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης! Ὃπερ ἂτοπον».

Οι παραπάνω κατηγορίες είναι εντελώς αναληθείς αφού δεν ανταποκρίνονται στην ορθόδοξη Εκκλησιολογία αλλά και στην πρακτική αντιμετώπιση των κακοδοξούντων προ και μετά της αποσχίσεως τους, όπως και την διάκριση των χειροτονηθέντων ορθοδόξως και εκ των αποσχισθέντων. Την Αποστολική Διαδοχή κρατά η Εκκλησία μας ανόθευτη, πράγμα που προκαλεί το μένος των αποσχισθέντων και απωλεσάντων αυτήν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Φλωρινικός Επίσκοπος «Δωδεκανήσου» κ. Καλλίνικος αποκάλεσε στο περιοδικό του τους Γ.Ο.Χ. «Ματθαιϊκούς» ως «γνήσιους Φλωρινικούς» καθώς κατείχαν μόνοι αυτοί την Αποστολική Διαδοχή εκ των 3 Αρχιερέων του 1935!

Και συνεχίζει αποφαινόμενος ο συγγραφέςας: «Ἐμᾶς, βεβαίως, δέν μᾶς κλονίζει τό γεγονός ὃτι οἱ Ρῶσσοι τῆς Διασπορᾶς εἶχαν ἔμμεση κοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες, γιατί ἒχουμε μελετήσει τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καί τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου… Τί γράφει, λοιπόν, ὁ Μέγας Ὁμολογητής Ἃγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἑρμηνεύοντας αὐθεντικά τίς ἀποφάσεις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου;… Ἐπειδή πολλές φορές ἐπικράτησαν οἱ αἱρετικοί στήν Ἐκκλησία καί μάλιστα γιά μεγάλα χρονικά διαστήματα, ὃσοι ἓλκουν ἀπό αὐτούς τήν χειροτονία καί οἱ μετά τῶν δευτέρων τούτων συλλειτουργήσαντες θά πρέπει νά θεωρηθοῦν, κατά τήν ἀνορθόδοξη γνώμη τῶν ἀνωτέρω συγγραφέων, καθηρημένοι, ἐάν ἡ καθαίρεση ἐπέρχεται αὐτομάτως»….

Εσάς αγαπητοί μου δεν σας κλονίζει ούτε η συμπροσευχή και συλλειτουργία των ηγετών σας με τους «παλαιοημερολογίτες» των καινοτόμων (βλ. Ιεροσόλυμα), ούτε η αποδοχή των καθηρημένων και μη Νεοημερολογιτών στην παράταξή σας (βλ. Κυπριανός), ούτε η μυστηριακή εξυπηρέτηση Νεοημερολογιτών καθώς μέχρι σήμερα συμβαίνει και καλώς γνωρίζουμε από φιλικά μας πρόσωπα και προερχόμενους απ’ τον χώρο σας, ούτε και τόσες Κανονικές και Δογματικές παραβάσεις. Ούτε βέβαια η σχιζοφρενική «εκκλησιολογία» σας, που όποτε και όπως σας συμφέρει, προσαρμόζετε. Αυτό θα σας κλόνιζε;!

Και πλησιάζοντας στο τέλος της απάντηση μας, ας αναφερθούμε σε ένα ακόμη απόσπασμα του αξιότιμου κ. Δημαρά: «Ἑπομένως ὃλοι τότε θά εἶναι καθηρημένοι, οὐδαμοῦ θά εὑρίσκεται ἡ Ἱερωσύνη καί θά εἶχε πρό πολλοῦ ἐκλείψει ἡ Ἱερωσύνη πάνω στή γῆ καί ἡ σώζουσα Θεία Χάρις ἀλλά καί αὐτή ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία… Ἡ κακοδοξία πού ὑποστηρίζουν κυρίως Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας, ἐξαλείφει τήν Χάριν καί τήν Ἐκκλησία πάνω στή γῆ. Διότι, ὃπως σημειώνει ὁ Ἃγιος Μέγας Ὁμολογητής Θεόδωρος «πολλά συνέβη καί συμβαίνει τοιαῦτα παραπτώματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ». Γιαὐτό τό λόγο δέν βρέθηκε καί οὒτε βρίσκεται κανένας Ἃγιος πού νά τά διερεύνησε τά πράγματα μέ αὐτόν τόν ἀνορθόδοξο τρόπο καί οὒτε μᾶς παρέδωσε νά φυλάσσουμε τέτοια παράδοση».

Αποτελούν πλήρη διαστρέβλωση της Ομολογίας της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, οι υπό του κ. Ν.Δ. παρουσιαζόμενες δήθεν ως θέσεις. Αυτές γίνονται έτσι κατανοητές από άτομα που εισήλθαν στο Πάτριο Εορτολόγιο εκ της Καινοτομίας και δεν είχαν το σθένος να διακηρύξουν την Ορθόδοξη Ομολογία όπως αυτή διακηρύχτηκε από τους αγωνιστές Ορθοδόξους Πιστούς και Κληρικούς του 1924, τους ευλογημένους να βιώσουν το θαύμα της Θεόθεν Γ’ Εμφάνισης του Τιμίου Σταυρού στην Αττική (1925) και την Δ’ στη Κρήτη (1937). Το επισφράγισμα της Καλής Ομολογίας του διωκόμενου Ποιμνίου, που είχε εγκαταλειφθεί από τους Αρχιερείς του αρχικά. Η αλλοίωση αυτή από μεταγενέστερα, επείσακτα στοιχεία στο χώρο της Εκκλησίας έχει παρατηρηθεί από τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια οπότε έχουμε και την εμφάνιση των αιρέσεων που προέρχονταν από πρώην αγνωστικιστές, εβραίους, ειδωλολάτρες, πλατωνιστές κ.α.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σήμερα, εποχής ανεμπόδιστης προέλασης και επικράτησης της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού, μόνο η διακήρυξη της Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας και Ομολογίας, καθώς διατυπώθηκαν τα ιστορικά έτη 1924, 1935 και 1937, δύναται να αναχαιτίσει τον πνευματικό αυτό κατακλυσμό. Ο Άγιος Πατήρ Ματθαίος καλούσε εναγωνίως σε επιστροφή στην Κοινή, προ των Σχισμάτων του 1924 και 1937, Ορθόδοξη Πίστη. Τότε ο Άγιος Πατήρ, διαβεβαίωνε, εφόσον υπήρχε κοινή Ομολογία, ότι δεν ήταν πλέον απαραίτητη η αναμύρωση και η χειροθεσία των εκ σχίσματος προερχομένων. Ακόμη πίστευε στην ένωση μετά των του πρ. Φλωρίνης εφόσον αυτοί επέστρεφαν στην Ομολογία του 1935 ότι: α) Η Εκκλησία της Ελλάδος δια της παραδοχής του Παπικού Εορτολογίου κατέστη Σχισματική, β) ότι τα Μυστήρια της είναι άκυρα και 3) ότι έχασε την Χάριν του Παναγίου Πνεύματος. Ούτε τα ψεύδη, ούτε οι διαστρεβλώσεις, ούτε οι σκευωρίες, ούτε οι ενώσεις δίχως Ορθόδοξη Ομολογία- Εκκλησιολογία δεν δύνανται να λύσουν τα πνευματικά προβλήματα που συνεχώς, εδώ κι έναν αιώνα συσσωρεύονται. Οπότε ας φροντίσει ο αγαπητός Θεολόγος να διατρανώσει την Ομολογία του 1935 και να φροντίσει την επανεφαρμογή της, ούτως ώστε να διαλυθεί το σοβαρότερο εμπόδιο και να δυνατή η ένωση των διισταμένων, ως γνήσιοι Αδελφοί εν Χριστώ, και όχι στην οριστική μετεξέλιξη τους σε παλαιοημερολογίτικη «Ουνία» των Καινοτόμων.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ Γ.Ο.Χ. ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ

ΠΑΝΗΓΥΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ Ι.Ν. ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΜΑΝΔΡΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Από την Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργίας στον πανηγυρίζοντα Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ματθαίου στην Μάνδρα Αττικής. Προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπόλίτης Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμάς συμπαραστατούμενος υπό των Σεβ/των Μητροπολιτών Μεσσηνίας κ. Ιακώβου και Λαρίσης κ. Φιλοθέου. Ακολούθησε η Λιτανεία της Ιεράς Εικόνας και το καθιερωμένο Τρισάγιο στο Τάφο του Μακαριστού Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος κυρού Ματθαίου (+2001).

 

ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΑΓΙΟΥ ΠΡΩΘΙΕΡΑΡΧΟΥ

Μετά πάσης επισημότητας εορτάσθηκαν και εφέτος τα ονομαστήρια του Προέδρου της Ιεράς Συνόδου, Μητροπολίτου Θηβών και Λεβαδείας κ.κ. Χρυσοστόμου, τη 13η Νοεμβρίου, ημέρα Τρίτη, μνήμη του Αγίου Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών εις Κολωνάκι Θηβών.Την κυριώνυμο ημέρα εγένετο αρχιερατικό συλλείτουργο προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θηβών και Λεβαδείας κ.κ. Χρυσοστόμου συμπαραστατουμένου υπό των Σεβασμιωτάτων Αρχιερέων Μεσσηνίας κ. Ιακώβου, Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμά και Λαρίσης και Τυρνάβου κ.Φιλοθέου βοηθουμένων υπό των Παν/των Ιερομονάχων π. Ευθυμίου, π.Βησσαρίωνος και των Ιεροδιακόνων π.Χρυσοστόμου και π.Χριστοφόρου. Τον Θείον Λόγον εκήρυξεν ο Σεβασμιώτατος Αττικής κ.Κοσμάς. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε άπαντας δια την αθρώαν των προσέλευσιν και εις την συνέχειαν ιερός κλήρος και πιστοί παρεκάθησαν εις την παρατεθείσαν πλούσια τράπεζα προς τιμήν του εορταζόντος Αρχιερέως υπό του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του Ναού.

ΕΟΡΤΕΣ & ΠΑΝΗΓΥΡΕΙΣ

Από τον εορτασμό της ενορίας των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βόλου.

 Η ευλόγηση των μήλων της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στο Ναό της Αγίας στα Γιαννιτσάνικα Μεσσηνίας.

 

Την ίδια μέρα, με σεμνότητα εόρτασε η ενορία Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Νάξου.

 

Από τον εορτασμό του ιερού Ναού Παναγίας Προυσιωττίσσης στο Λυκοτρόφο Μεσσηνίας.

 

Ο λαοφιλής Άγιος Φανούριος τιμήθηκε με λαμπρότητα στην φερώνυμη ενορία της Καστοριάς.

 

Πανηγυρικά εόρτασε ο Καθεδρικός Ι.Ν. Τιμίου Προδρόμου Λαμίας κατά την  εορτή της Αποτομής της Κεφαλής του Βαπτιστού.

 

Από τον εορτασμό του ενοριακού Ιερού Ναού Γενεθλίου της Θεοτόκου (Παναγίας Λαμποβίτισσας).

Από τη πανήγυρη της ενορίας Μαρκόπουλου Αττικής την ημέρα της ίδιας Θεομητορικής εορτής.



Από την πανήγυρη της Ιεράς Μονής Αγίας Σοφίας Καλύμνου.

Από την τέλεση της αρτοκλασίας στο πανηγυρίζον ιερό Ησυχαστήριο  Παναγίας Μυρτιδιώτισσας Αμαρουσίου Αττικής.

 

ΕΚΚΛΗΣΙΑ Γ.Ο.Χ. ΚΥΠΡΟΥ

Από την ετήσιο πανήγυρη της ιστορικής Ιεράς Μονής Παναγίας Γαλακτοτροφούσης κατά την ημέρα του ιερού Γενέθλιου της Θεοτόκου με την συμμετοχή Ορθοδόξων Πιστών από όλη την Μεγαλόνησο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ- ΑΓΙΑΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

Η εορτή των Αγίων Ταξιαρχών τιμήθηκε με μεγάλη κατάνυξη από το Πλήρωμα της Ιεράς Μητροπόλεως Γ.Ο.Χ. Αττικής και Μεγαρίδος καθώς ανήμερα της εορτής (1925) παρέδωσε το πνεύμα στον Τριαδικό Θεό και προστέθηκε στο «νέφος των Μαρτύρων» η Νεομάρτυς Αικατερίνη (Ρούττη) από την Μάνδρα Αττικής κατά την ιστορική Αγρυπνία των Αγίων Αρχαγγέλων. Η αγία απεβίωσε από το χτύπημα του υποκόπανου αστυνομικού που όπλισε ο Καινοτόμος πρώην Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ο εισαγωγέας της Καινοτομίας του Παπικού ημερολογίου, της «κερκόπορτας» της παναιρέσεως του Οικουμενισμού.

Την ίδια ημέρα στο ιερό Παρεκκλήσιο των Ασωμάτων, του Μητροπολιτικού Ι.Ν. Ευαγγελιστού Ματθαίου, τελέστηκε υπό του οικείου Ποιμενάρχη Σεβασμιότατου κ. Κοσμά ιερά Αγρυπνία με τη συμμετοχή Ορθοδόξων πιστών, συντοπιτών και απογόνων της αγίας Νεομάρτυρος Αικατερίνης!

 

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΝΕΑΝΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ

Υπό την μέριμνα του Σεβ/του Μητροπολίτη Λαρίσης & Τυρνάβου κ. Φιλοθέου, ο οποίος ιδιαιτέρως επαγρυπνά για την ορθόδοξη νεότητα, πραγματοποιήθηκε πενθήμερη προσκυνηματική εκδρομή σε Ιερές Μονές και Μουσεία του Ολύμπου, των Ιωαννίνων και των Μετεώρων από τις 16 Ιουνίου 2013 με την συμμετοχή αρκετών νέων.

SAINTS OF WEST EUROPE

SAINTS OF THE WEST EUROPE by ekklisiagoc

Η ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΤΗΝ ΦΥΛΑΓΕΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ;

ΑΝ ΕΙΣΘΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΝΑ ΤΗΝ ΦΥΛΑΓΕΤΕ!

Πολύς ο λόγος προσφάτως για την αργία της Κυριακής και για το πώς αυτή θα καταργηθεί και στον τόπο μας, όπως στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Οι προφάσεις για το ατόπημα τούτο ποικίλες και κυρίως οικονομικού περιεχομένου, προβάλλοντας την εξυπηρέτηση του κοινού αν πρόκειται για εμπορικά καταστήματα ή για υπηρεσίες κοινής ωφελείας, και κυρίως τον εξευρωπαϊσμό της χώρας μας.

Αυτή απαίτηση της Πολιτείας, πέραν, του καταναγκασμού που ασκεί στους εργαζόμενους, αντίκειται στις θρησκευτικές πεποιθήσεις ενός ολόκληρου λαού, που έμαθε να σέβεται την αργία της Κυριακής, αφιερώνοντας την στην δοξολογία του Θεού. Αλλά και αμάθεια- στην καλύτερη περίπτωση- δηλώνει η απαίτηση αυτή της Πολιτείας, για να μην πούμε σκοτεινές προθέσεις.

Θα πρέπει, λοιπόν, να την πληροφορήσουμε ότι η αργία της Κυριακής, που τόσο απερίσκεπτα σπεύδει να καταργήσει, είναι η αρχαιότερη και η κυριότερη των χριστιανικών εορτών, και ως εκ τούτου κεφαλαιώδους σημασίας για την ορθόδοξη ζωή. Καθιερώθηκε τον 2^ο αιώνα, από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ως καθολική αργία, αντί του εβραϊκού Σαββάτου. Την Κυριακή, οι Χριστιανοί τιμούν την ανάμνηση της Ανάστασης του Χριστού, αινώντας τον Κύριο και προσευχόμενοι στους ναούς για την σωτηρία του Κόσμου. Άραγε, θα τολμούσε η Πολιτεία να καταργήσει την εορτή του Πάσχα; Όχι, βέβαια. Πώς, λοιπόν, καταλύει την αργία της Κυριακής.

Η Κυριακή δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως μία απλή ημερολογιακή ημέρα, και συγκεκριμένα ως η πρώτη ημέρα της εβδομάδας. Είναι η ημέρα που οι Χριστιανοί αφιερώνουν στα πνευματικά του καθήκοντα, η ημέρα  κατά ην οποία παραμερίζονται οι ανάγκες της βιωτής και ανορθώνονται το πνεύμα και η ψυχή. Οι άνθρωποι, ως Εκκλησίασμα, έρχονται πιο κοντά, βιώνοντας την κατανυκτική ατμόσφαιρα της Θείας Λειτουργίας. Και ως λέγει ο Πατροκοσμάς, «την Κυριακή ούτε εργαζόμαστε, ούτε να πραγματευόμαστε…» αλλά «…να στοχαζόμαστε τις αμαρτίες μας, τον θάνατο, την κόλαση, τον παράδεισο, την ψυχή μας…».

Η κατάργηση της, λοιπόν, αποτελεί προσπάθεια ώστε να πληγεί η ίδια η θεολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, και ως τέτοιο θα πρέπει να το εκλαμβάνουμε και να εναντιωθούμε στην καθιέρωση της. Στους δε πολιτικούς ταγούς μας, που παρότι δηλώνουν ορθόδοξοι, οι πράξεις τους πόρρω απέχουν από τις εντολές των Αγίων Γραφών, υπηρετώντας τη νέα εποχή της Ουνίας., θα πρέπει να τους υπενθυμίσουμε ότι στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε  η Ορθοδοξία θα πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού, διότι είναι ο μόνος στερεός προμαχώνας που έμεινε και ο οποίος εγγυάται το μέλλον του καθημαγμένου λαού μας.

Στην συνέχεια παρατίθεται απόσπασμα της Δ’ Διδαχής του Κοσμά του Αιτωλού, όπου ο Άγιος αναφέρεται στην αργία της Κυριακής.

«Πήγε Ο Κύριος στην κόλαση και έβγαλε τον Αδάμ, την Εύα και το γένος του. Ανέστη την Τρίτη μέρα. Φάνηκε δώδεκα φορές στους Αποστόλους της. Έγινε χαρά στον ουρανό, χαρά στην γη και σε όλον τον Κόσμο. Φαρμάκι και σπαθί δίστομο στην καρδιά των Εβραίων και μάλιστα του διαβόλου. Δια τούτο και οι Εβραίοι δεν κατακαίονται άλλη μέρα τόσο, όσο την Κυριακή, όπου ακούν τον παπά μας να λέει: «Ο Αναστάς εκ νεκρών Χριστός ο αληθινός Θεός ημών». Διότι εκείνο όπου σπούδασαν οι Εβραίοι να κάμουν, για να εξαλείψουν το όνομα του Χριστού μας, γύρισε ενάντια ον της κεφαλής τους. Πρέπει και εμείς, αδελφοί μου, να χαιρόμαστε πάντοτε, μα περισσότερο την Κυριακή, όπου είναι η Ανάσταση του Χριστού μας. Διότι Κυριακή ημέρα έγινε ο Ευαγγελισμός της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Κυριακή ημέρα μέλλει ο Κύριος να αναστήσει όλο τον Κόσμο.

Πρέπει και εμείς να εργαζόμαστε τις έξι ημέρες τις εβδομάδες για αυτά τα μάταια , γήινα και ψεύτικα πράγματα, και την Κυριακή να πηγαίνουμε στην Εκκλησία και να στοχαζόμαστε τις αμαρτίας μας, τον θάνατο, την κόλαση, τον Παράδεισο, την ψυχή μας  που είναι τιμιότερη  από όλο τον κόσμο, και όχι να πολυτρώμε και να πολυπίνουμε και να κάνουμε αμαρτίες. Ούτε να εργαζόμαστε και να πραγματευόμαστε την Κυριακή.

Εκείνο το κέρδος οπού γίνεται την Κυριακή είναι αφορισμένο και καταραμένο, και βάζετε φωτιά και κατάρα στο σπίτι σας και όχι ευλογία. Και σε θανατώνει ο Θεός παράκαιρα,  ή την γυναίκα σου, ή το παιδί σου, ή το ζώο σου ψοφά ή άλλο κακό σου κάνει.

Λοιπόν, αδελφοί , για να μη πάθετε κανένα κακό, μήτε ψυχικό, μήτε σωματικό, εγώ σας συμβουλεύω να φυλάτε την Κυριακή, καθώς είναι αφιερωμένη στον Θεό. Εδώ πώς πηγαίνετε, Χριστιανοί μου; Την φυλάτε την Κυριακή; Αν είστε Χριστιανοί, να την φιλάτε την Κυριακή. Έχετε εδώ πρόβατα; Το γάλα της Κυριακής τι το κάνετε; Άκουσε, παιδί μου. Να το σμίγεις  όλο και να το κάνεις επτά μερίδια. Και τα έξι μερίδια κράτησε για τον εαυτό σου και το άλλο μερίδιο της Κυριακής , αν θέλεις , δώσε το ελεημοσύνη στους πτωχούς ή και στην Εκκλησία, για να ευλογήσει ο Θεός τα πράγματα σου. Και αν τύχει ανάγκη και θέλεις να πωλήσει πράγματα φαγώσιμα την Κυριακή, εκείνο το κέρδος μη το σμίγεις στην σακούλα σου, διότι την μαγαρίζει αλλά δώσε τα ελεημοσύνη, για να σας φυλάει ο Θεός».

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ

Με αφορμή τον εορτασμό της μνήμης των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού των εκ της Μικράς Ασίας, την 1^η του παρόντος μηνός Νοεμβρίου, δημοσιεύουμε σύντομη περιγραφή για την τάξη  απάντων των Αγίων Αναργύρων, 20 και πλέον τον αριθμόν, όσων βεβαίως είναι γνωστοί στο Σώμα της Εκκλησίας του Χριστού. Το άρθρο βασίζεται σε σχετικό βιβλιάριο του Θεολόγου κ. Ευ. Λέκκου.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ

Την Εκκλησία του Χριστού απαρτίζουν- με κεφαλή τον Ίδιο- οι ζώντες βαπτισμένοι χριστιανοί και η μεγάλη στρατιά των αγίων και μαρτύρων (πρβλ. Εβρ. 12, 1: «και ημείς, τοσούτον έχοντες περικείμενον ημίν νέφος μαρτύρων»). Ο χορός αυτών των αγίων, ανάλογα με την κλήση, την αποστολή,  το έργο, τον τρόπο ζωής, το οσιακό ή μαρτυρικό τέλος του καθενός διακρίνεται στους αποστόλους, τους προφήτες, τους οσίους, τους μάρτυρες, τους ιεράρχες, τους ομολογητές,  τους ομολογητές κλπ.

Ιδιαίτερη τάξη ανάμεσα σ’ αυτούς που ευαρέστησαν στον Θεό αποτελούν οι άγιοι Ανάργυροι. Ενώ όμως με τον όρο αυτό (Άγιοι Ανάργυροι) οι περισσότεροι χριστιανοί νοούν τους αγίους Κοσμά και Δαμιανό ή τους Αγίους Κύρο και Ιωάννη, το σωστό είναι να παραπέμπουν τη σκέψη τους σε όλους εκείνους τους αγίους, οι οποίοι «δωρεάν έλαβαν και δωρεάν έδιδαν» τη θεραπεία σε σωματικές και ψυχικές ασθένειες, μηδέν άλλο πράγμα  γήινον λαμβάνοντες ει μη μόνον μισθόν της ιατρείας ζητούντες το να πιστεύωσιν εις τον Χριστόν οι ιατρόμενοι, όπως γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Ανάργυροι δηλαδή χαρακτηρίζονταν οι άγιοι που δεν έπαιρναν «αργύρια» για τις θεραπείες που έκαναν. Το μόνο που ζητούσαν απ’ όσους θεράπευαν ήταν να  απ’ όσους θεράπευαν ήταν να πιστεύουν στο Χριστό.

Και ναι μεν αρκετοί από τους αγίους της Εκκλησίας είχαν το χάρισμα και έκαναν θεραπείες, όμως υπήρξαν και αρκετοί από αυτούς όντας ιατροί στο επάγγελμα, το ασκούσαν χωρίς αμοιβή, δωρεάν, λόγος για τον οποίο έλαβαν την προσωνυμία «Ανάργυροι», που ταυτίστηκε τόσο πολύ με το πρόσωπο ορισμένων απ΄ αυτούς ώστε  μερικοί χριστιανοί να νομίζουν πως είναι το όνομα τους.

ΚΟΣΜΑ & ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ (1^η Νοεμβρίου)

Οι άγιοι καταγόταν από την Κιλικία της Μικράς Ασίας. Ο πατέρας τους, αρχικά ειδωλολάτρης, έγινε χριστιανός χάρη στη συμβολή της πιστής γυναίκας του αγίας Θεοδότης (η μνήμη της 2 Ιανουαρίου). Τα δύο αδέλφια που έζησαν τον 3^ο αιώνα ανατράφηκαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφεσ. 6, 4) από την μητέρα τους, η οποία νωρίς είχε μείνει χήρα, και εμπνευστήκαν να ζήσουν αφιερωμένα στον Ιησού Χριστό. Αφού απέκτησαν τα εφόδια και τις γνώσεις της ιατρικής επιστήμης , αποχαιρέτησαν όλα του κόσμου τούτου τα τερπνά και επιδόθηκαν στην ιατρεία των ψυχών και των σωμάτων, θεραπεύοντας κάθε νόσο και ελεώντας όχι μόνο τους ανθρώπους αλλά και τα άλογα ζώα.

Έχοντας έντονο ιεραποστολικό ζήλο έδειχναν ιδιαίτερη επιμέλεια και για τη διάδοση του ευαγγελικού μηνύματος  στους ασθενείς και το οικογενειακό τους περιβάλλον. Τους μιλούσαν για τον Σωτήρα Χριστό. Τους βοηθούσαν να γνωρίσουν τη διωκόμενη τότε πίστη για να σώσουν την αθάνατη ψυχή τους. Έτσι πολλοί από τους ειδωλολάτρες γίνονταν χριστιανοί χάρη στη διδασκαλία των δύο ιατρών.

Οι αυτάδελφοι άγιοι δεν έπαιρναν αμοιβή για τις ιατρικές τους υπηρεσίες. Ήταν Ανάργυροι! Και μάλιστα προσφέρονταν στους έχοντες ανάγκη ασθενείς από τη δική τους περιουσία. Εξαιτίας της βαθιάς τους πίστης εισακουγόταν η προσευχή τους στο Θεό ώστε και στις πιο δύσκολες στιγμές θαυματουργούσαν. Το αποτέλεσμα ήταν να προστρέχουν σε αυτούς δαιμονισμένοι, χωλοί, τυφλοί, άρρωστοι, που έπασχαν από ανίατα νοσήματα και να βρίσκουν την θεραπεία τους.

Οι άγιοι της Κιλικίας Κοσμάς και Δαμιανός δεν έδρασαν μόνο στην περιοχή αυτή, αλλά πήγαιναν και στις γειτονικές επιτελώντας σημαντικό ιεραποστολικό και θεραπευτικό έργο. Έτσι η φήμη τους διαδόθηκε σ’ όλη τη μικρασιατική χερσόνησο. Σύμφωνα με το Συναξάριο του Μηναίου αφού πέρασαν ήσυχα τα χρόνια της ζωής τους, πέθαναν ειρηνικά, τα δε λείψανα τους κατατέθηκαν σε τόπο καλούμενο Φερεμάν.

Άλλες πηγές όμως αναφέρουν ότι η δράση τους ενόχλησε τους ειδωλολάτρες και κάποιους αιρετικούς που κατήγγειλαν τα δύο αδέρφια στο Ρωμαίο διοικητή της περιοχής, Λυσία. Εκείνος τους κάλεσε και τους διέταξε να συμμετάσχουν σε μια ειδωλολατρική τελετή. Όπως ήταν φυσικό ο Κοσμάς και ο Δαμιανός αρνήθηκαν τη συμμετοχή και ομολόγησαν με θάρρος την πίστη τους στο Χριστό. Ο Λυσίας έδωσε εντολή να βασανιστούν και στο τέλος να αποκεφαλιστούν.

Οι δύο αυτοί άγιοι τιμώνται από τους σημερινούς χριστιανούς πάρα πολύ, αλλά ίδια τιμή γνώρισαν και τη βυζαντινή περίοδο. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη τα λείψανα τους και τα τοποθέτησε σε μεγαλοπρεπή να ό που έχτισε, ενώ λίγο αργότερα  αυτά μεταφέρθηκαν στην Ρώμη και εναποτέθηκαν σε βασιλική  που ανεγέρθη προς τιμή τους. Ο ναός αυτός σχετίζεται με το θαύμα της μεταμόσχευσης ποδιού, που είναι γνωστό ως «θαύμα του μαύρου ποδιού».

Δημοσιεύματα σε επιστημονικά ιατρικά περιοδικά, ξένα και ελληνικά αποδίδουν στους αγίους Κοσμά και Δαμιανό την πρώτη μεταμόσχευση ποδιού, όταν «ακρωτηρίασαν ενός ανδρός το κάτω άκρον, το οποίον έπασχε από γάγγραινα και το αντικατέστησαν με ενός άλλου υγιούς Άραβος, ο οποίος μόλις είχε πεθάνει». Η παράδοση αυτή απεικονίζεται και σε τοιχογραφίες ορθοδόξων ναών, ενώ στη Δύση υπάρχουν περισσότεροι από 1.500 σχετικοί ζωγραφικοί πίνακες της εποχής της Αναγέννησης σε μουσεία και εκκλησίες.

Την Ακολουθία των δύο τούτων αγίων  συνέταξε ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ενώ ο μεταγενέστερος Κανόνας οφείλεται στον Ιωσήφ τον υμνογράφο. 

ΚΟΣΜΑ & ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΜΗ (1^η Ιουλίου)

Γεννήθηκαν τον 3^ο αιώνα στην Ρώμη και ήταν αι αυτοί αδέλφια και εξασκούσαν την ιατρική επιστήμη. Ιδιαίτερη ήταν η προτίμηση τους στους φτωχούς ασθενείς ενώ από τους εύπορους ζητούσαν να παρέχει τα αναγκαία σε ενδεείς αρρώστους. Λόγω των πολλών θαυματουργιών που αξιώθηκαν από τον Τριαδικό Θεό και της χριστιανικής τους πίστης, φθονήθηκαν από τον ίδιο τους τον διδάσκαλο  και άλλους ιατρούς. Ο δάσκαλος τους υποκρινόμενος ότι ήθελε να μαζέψουν ιατρικά βότανα σε ένα βουνό, τους επιτέθηκε-ίσως και με την βοήθεια άλλων- και τους σκότωσε με λιθοβολισμό.

ΚΟΣΜΑ & ΔΑΜΙΑΝΟΣ, ΛΕΟΝΤΙΟΣ, ΑΝΘΙΜΟΣ & ΕΥΤΡΟΠΙΟΣ   ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΑΒΙΑ (17 Οκτωβρίου)

Και οι πέντε άγιοι ήταν αδέλφια και ιατροί στο επάγγελμα και αποτελούν το αρχαιότερο ζεύγος Αναργύρων. Οι άγιοι, συνεχίζοντας το υψηλό τους έργο, ταξίδεψαν στην πόλη Αιγαίς της Λυκίας όπου καταγγέλθηκαν ως χριστιανοί, συνελήφθηκαν και εντέλει, αφού μαστιγώθηκαν, απάνθρωπα, τους πέταξαν στη θάλασσα. Όμως με θεία επέμβαση διασώθηκαν όποτε  ο διοικητής διέταξε να τους ρίψουν σε αναμμένο καμίνι, αλλά και εκεί διαφυλάχτηκαν αβλαβείς. Γι’ αυτό και αφού σταυρώθηκαν, αποκεφαλίστηκαν και τα πέντε αδέλφια.

ΚΥΡΟΣ & ΙΩΑΝΝΗΣ  (31 Ιανουαρίου)

Οι άγιοι αυτοί δεν είχαν συγγένεια αλλά έγιναν συνασκητές και συμμάρτυρες του Χριστού, κατά το τέλος του 3^ου αιώνος, επί Διοκλητιανού. Ο Κύρος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και ασκούσε δωρεάν την ιατρική ενώ παράλληλα διέδιδε την χριστιανική πίστη. Λόγω του κηρυχθέντος σφοδρού διωγμού υπό του Αυτοκράτορα, ο Κύρος κατέφυγε στα παραθαλάσσια μέρη της Αραβίας και έγινε μοναχός, συνεχίζοντας το θεραπευτικό του έργο.

Ο Ιωάννης καταγόταν από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας και ήταν στρατιωτικός. Άκουσε για τις θαυματουργίες του Κύρου και θέλησε να τον συναντήσει, όπως και έγινε στο ασκητήριο του, και ασκήτεψαν μαζί. Με αφορμή την σύλληψη μίας χριστιανής μητέρα, της αγίας Αθανασίας, και των τριών θυγατέρων της εξήλθαν για να της στηρίξουν στο επικείμενο μαρτύριο. Πράγματι, τις επισκέφτηκαν και τις ενίσχυαν ηθικώς κατά την παραμονή τους στη φυλακή , όπου και συνελήφθηκαν και, μετά από φρικτά μαρτύρια μετά των αγίων γυναικών, αποκεφαλίστηκαν.

ΕΡΜΟΛΑΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ (26 Ιουλίου)

Ο Ερμόλαος ήταν ιερές της Εκκλησίας της Νικομηδείας. Λόγω της διδασκαλίας της χριστιανικής πίστης στον άγιο Παντελεήμονα, συνελήφθη μαζί με άλλους δύο Ιερείς από τον αυτοκράτορα Μαξιμιανό και αποκεφαλίστηκαν για την επιμονή τους στην πίστη στο αληθινό Τριαδικό Θεό.

ΣΑΜΨΩΝ Ο ΞΕΝΟΔΟΧΟΣ (27 Ιουνίου)

Γόνος ρωμαϊκής πλούσιας οικογένειας, μόλις πέθαναν οι γονείς του διαμοίρασε  την μεγάλη περιουσία στους φτωχούς και μετοίκησε στη Κωνσταντινούπολη στα μέσα του 6^ου αιώνα, επί Αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Εκεί καταγινόταν με την προσευχή και την μελέτη των Γραφών. Για τις αρετές χειροτονήθηκε ιερέας από τον Πατριάρχη Μηνά ενώ παράλληλα εξασκούσε την ιατρική επιστήμη. Για την θεραπεία του αυτοκράτορα, του παραχωρήθηκε ξενώνας (δηλ. νοσοκομείο) για την ανακούφιση των ασθενών και φτωχών. Υπήρξε δε θαυματουργός και μετά το τέλος του θεάρεστου βίου του.  

ΔΙΟΜΙΔΗΣ Ο ΜΑΡΤΥΣ (16 Αυγούστου)

Γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας από πλούσιους γονείς. Άνηκε στη τάξη των Ανάργυρων ιατρών και προτιμούσε τη θεραπεία των φτωχών ενώ ταυτόχρονα διακήρυττε το Χριστό. Λόγω του διωγμού επί Διοκλητιάνου  κατέφυγε στη Νίκαια της Βηθανίας όπου συνέχισε τη δράση του και λόγω της οποίας συκοφαντήθηκε και διατάχθηκε η σύλληψη του. Όταν, όμως, οι στρατιώτες  έφτασαν στην κατοικία του τον βρήκαν να κείτεται νεκρός (κατά παραχώρηση Θεού) και για πίστωση του γεγονότος απέκοψαν την κεφαλή του. Μετά την πράξη τους αυτή, έμειναν τυφλοί, πράγμα που διορθώθηκε θαυματουργικώς μετά την επανατοποθέτηση της κεφαλής με το υπόλοιπο σώμα, κατ’ εντολή του αυτοκράτορα.

ΜΩΚΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ (11 Μαΐου)

Πρεσβύτερος της Εκκλησίας στην Αμφίπολη με καταγωγή από πλούσια οικογένεια της Ρώμης. Δίδασκε με ζήλο την εγκατάλειψη των ειδώλων και ως ανάργυρος ιατρός θεράπευε πένητες και πάσχοντες. Συνελήφθη από τον οικείο ανθύπατο επί αυτοκράτορα Διοκλητιανού εξαιτίας της ανατροπής του βωμού σε ειδωλολατρική οργή από τον άγιο. Ακολούθησαν φρικτά βασανιστήρια  με κορυφαίο να τον ρίξουν σε μεγάλη φωτιά, από την οποία όμως διαφυλάχθηκε θαυματουργικώς ενώ  η φλόγα κατέκαψε τον ανθύπατο. Ο άγιος φυλακίζεται και ο νέος ανθύπατος δοκιμάζει ανεπιτυχώς να μεταστρέψει τον άγιο οπότε και διατάζει νέα μαρτύρια. Μετά την πάλι θαυματουργική διάσωση του Μωκίου και την έκφραση του λαού για απελευθέρωση του ιερομάρτυρα αποφασίζεται η μεταφορά του στο Βυζάντιο όπου και τελειώνεται δια αποκεφαλισμού.

ΦΩΤΙΟΣ & ΑΝΙΚΗΤΟΣ, ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ (12 Αυγούστου)

Ο Φώτιος ήταν  παρών στη Σύγκλητο που κήρυξε τον διωγμό κατά των χριστιανών ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός. Ο άγιος στηλίτευσε την ειδωλολατρία αψηφώντας τις απειλές του τυράννου. Η ομολογία του είχε σαν αποτέλεσμα την υποβολή του σε φρικτά βασανιστήρια (ξυλοδαρμοί και θηριομαχία με τα ζώα να αποδεικνύονται λογικότερα των ανθρώπων) και με το μαρτύριο του  τροχού επάνω σε αναμμένα κάρβουνα από το οποίο διασώθηκε θαυματουργικώς. Βλέποντας τα θαυμάσια ο άγιος Ανίκητος, που ήταν ανεψιός του, έτρεξε κοντά στο Φώτιο για να τον εμψυχώσει. Ο αυτοκράτορας διέταξε την σύλληψη του και τους υπέβαλλε με το θείο του σε κοινά μαρτύρια. Τέλος τους έριξαν σε αναμμένο καμίνι επί τρεις μέρες όπου τους βρήκαν τις σωρούς των δύο αναργύρων ιατρών τους ανέγγιχτες από την φλόγα.

ΘΑΛΛΕΛΑΙΟΣ Ο ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΣ (20^η Μαΐου)

Γεννήθηκε στο λίβανο από ευσεβείς γονείς σπούδασε την ιατρική. Εξάσκησε την επιστήμη του αναργύρως, ως διακονία αγάπης, χωρίς θρησκευτικές διακρίσεις, σε πλήθος ασθενών. Μόνο αντάλλαγμα για τον άγιο ήταν η πίστη στον Χριστό, που ενεργούσε δια του αγίου τις θεραπείες με αποτέλεσμα την αύξηση των χριστιανών.  Από φθόνο και διαβολή προς τον τοπικό άρχοντα, ο άγιος προσήχθη σ’ αυτόν και λόγω της ακλόνητης ομολογίας του ξυλοκοπήθηκε άγρια και εξορίστηκε στη Κιλικία όπου συνέχισε τη δράση του. Εκεί συνελήφθη για τη δράση του από τον τοπικό άρχοντα και μετά από βασανιστήρια, αποκεφαλίστηκε.

ΤΡΥΦΩΝ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΣ (1 Φεβρουαρίου)

Γεννήθηκε στη Λάμψακο  της Μικράς Ασίας και ήταν βοσκός χηνών. Οι αρετές του αγίου ήταν πλούσιες τόσο ώστε να ελκύσει τη θεία χάρη και να τελεί θαυματουργίες. Επί αυτοκράτορα Δεκίου συνελήφθη από τον διοικητή της Νίκαιας λόγω της πίστης του και λόγω της άρνησης του να θυσιάσει υποβλήθηκε σε βασανιστήρια ώσπου τέλος αποκεφαλίστηκε.

ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ Ο ΜΑΡΤΥΣ  (6 Φεβρουαρίου)

Ο άγιος καταγόταν από την πόλη Έμεσα της Συρίας και ήταν πολύ ευσεβής. Φροντίζοντας, ως ιατρός, για την υγεία των ασθενών του, έδειχνε μεγαλύτερη επιμέλεια για την ψυχή τους. Κατά την βασιλεία του Νουμεριανού  συνελήφθηκαν ο Επίσκοπος Σιλουανός, ο διάκονος Λουκάς και ο αναγνώστης Μώκιος και καταδικάστηκαν να γίνουν τροφή σε θηρία. Ενώ οδηγούνταν στο μαρτύριο, ο Ιουλιανός τους πρόλαβε και τους χαιρέτησε οπότε συνελήφθηκε και ίδιος. Οι ειδωλολάτρες του κάρφωσαν τα χέρια και τα πόδια πάνω σε μια σπηλιά και έτσι παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό.

ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ Ο ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ (27 Ιουλίου)

Σε ποιον χριστιανό δεν είναι γνωστός ο άγιος και ιαματικός Παντελεήμων από την Νικομήδεια που τέλεσε μετά τον προσηλυτισμό του στον Χριστιανισμό πολλά θαύματα και για τα οποία σε συνδυασμό με την πίστη του στον Θεάνθρωπο Χριστό υπέστη μεγάλα μαρτύρια πριν τον μαρτυρικό του θάνατο. Τυγχάνει δε ο άγιος ιδιαιτέρως λαοφιλής, ως έχων παρρησία μεγάλη προς το Θεό.

ΖΗΝΑΪΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΝΙΛΛΑ, ΟΙ ΑΔΕΡΦΕΣ (11 Οκτωβρίου)

Αδελφές οι δύο αγίες κατά σάρκα και κατά πνεύμα, γεννήθηκαν στη Ταρσό της Κιλικίας και ήταν συγγενείς του Αποστόλου Παύλου. Άφησαν την πατρίδα τους και ασκούσαν το ιατρικό λειτούργημα, κάνοντας στην ουσία αποστολικό έργο. Στην πόλη της Δημητριάδος εγκατεβίωσαν σε μια σπηλιά όπου η μεν Ζηναΐς θεράπευε κάθε είδους ασθένεια ώσπου εκοιμήθει, η δε Φιλονίλλα συνέχισε τον «καλό αγώνα» με μακρές νηστείες και αγρυπνίες και επιτελώντας πολλά θαύματα, μέχρι που ενώθηκε με την αδελφή της στην επουράνια βασιλεία.