ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΗ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ Η.Π.Α.

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ Γ.Ο.Χ. ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Με κατάνυξη εόρτασε ο περικαλλής Καθεδρικός Ιερός Ναός του Ταξιάρχου Μιχαήλ στην Φιλαδέλφεια Η.Π. Αμερικής, την 8η Νοεμβρίου. Για την εορτή μετέβη ο Παν/τος Ιερομόναχος π. Θεοδόσιος Στυλιανού της αδελφής Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Κύπρου. Συμμετείχαν συμπροσευχητικά αρκετοί ορθόδοξοι πιστοί, ομογενείς και μη. Το εργάσιμο της ημέρας και οι αποστάσεις που διανύουν οι πιστοί δυσχέραινε την παρουσία όλων των ορθοδόξων.

 Ο Ιερός Ναός είναι έργο ζωής και πνευματική παρακαταθήκη του μακαριστού Μιχαήλ Τσόκα, ιατρού και γνωστού για την φιλανθρωπική του δράση. Αγωνία αποτελούσε για τον αείμνηστο αδελφό Μιχαήλ να παραμείνει ο Ιερός Ναός στους κόλπους της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος και να μην υφαρπαγεί από χριστεμπόρους.

Ευχόμαστε ο Τριαδικός Θεός να ενισχύει, φωτίζει και ενδυναμώνει το έργο της Ιεράς Μητροπόλεως Γ.Ο.Χ. Αμερικής και το πληρωμά της. Να τους σκεπάζει η Κυρία Θεοτόκος, ο Ταξιάρχης Μιχαήλ και πάντες οι εν Αμερική Άγιοι από παντός νοητού και αισθητού (Εκκλησιόμαχου) εχθρού!

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΑΡΙΟΥ

 

«Επανεκδόθη ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίων Ἁγιορειτῶν Πατέρων» Προσευχητάριον εἰς λίαν ἐπιμελημένην ἔκδοσιν 240 σελ. μεγέθους 12Χ17 ἐκ. με μαλακὸ γκοφρε ἐξώφυλλον.

Περιέχει ἅπαντας τὰς ἱερὰς Ἀκολουθίας τοῦ ἡμερονυκτίου, ἤτοι τὸ Μεσονυκτικόν, τὸν Ὄρθρον, τὴν Θ΄ Ὥραν, τὸν Ἑσπερινὸν καὶ τὸ Μικρὸ Ἀπόδειπνον. Ἐπίσης περιέχονται οἱ δύο Παρακλητικοὶ Κανόνες καὶ ὕμνοι τῆς Παναγίας, ἡ Ἀκολουθία τῆς Θείᾳς Μεταλήψεως, Ἀνοιξαντάρια, Τριαδικὰ Μεγαλυνάρια, Ἀναστάσιμα καὶ Νεκρώσιμα Εὐλογητάρια, καὶ Ἀπολυτίκια καὶ Κοντάκια Ἀναστάσιμα, τῆς ἐβδομάδος καὶ τῶν Δεσποτικῶν καὶ Θεομητορικῶν ἑορτῶν καθώς καὶ ἄλλας εὐχάς.

Διὰ πληροφορίες στό τηλέφωνο: 2263051602

100 ΧΡΟΝΙΑ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. (25)

Συνεχίζεται ο διωγμός της Καθηγουμένης Μαριάμ Σουλακιώτου ακόμα και μετά από 70 χρόνια από την μαρτυρική της κοίμηση! Όπως μας πληροφορεί μια φυλλάδα και η ιστοσελίδα που διαφήμιζε τον ναρκέμπορα Βεζυρέα, θα κάνουν ταινία τρόμου με τα μυθεύματα που επί δεκαετίες συντηρούν για την ιστορική Ιερά Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσσης Κερατέας Αττικής. Βεβαίως, αφού είναι συνονθύλευμα συκοφαντιών, αισχρών και χονδροειδέστατων ψεμάτων, είναι λογικό να αποτελεί έμπνευση μυθιστορηματικών  ταινιών που απευθύνονται σε ακατήχητους, ανιστόρητους και κακοπροαίρετους ανθρώπους. Η ιστορική αλήθεια βρίσκεται ζωντανή στα πρόσωπα των ελάχιστων που βρίσκονται εν ζωή από εκείνη την περίοδο. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά την 90χρονη οσιωτάτη Μοναχή Καλλινίκη της Μονής Αγίας Παρασκευής Χαλκίδας (εξόριστη σήμερα υπό μικρόψυχων σχισματικών). Η ίδια (10 ετών) όπως και δεκάδες παιδιά βρήκαν καταφύγιο στην Μονή, πολλά ορφανά, και στάθηκαν στα πόδια τους, ακολουθώντας την μοναχική ζωή ή επιστρέφοντας στον κόσμο. Πάλι χαρακτηριστικό παράδειγμα των αυταδέλφων Καραγκούνη από τα Τρίκαλα, του αοιδίμου Μητροπολίτου Αττικής κυρού Παύλου (+2005) και του Αρχιμανδρίτη Ταρασίου της Μεθώνης (2020), οι οποίοι ανδρώθηκαν στις Μονές και επέλεξαν να ιερωθούν. 

Είναι απορίας άξιον πως μια χούφτα "παλαιοημερολογιτών" (Γ.Ο.Χ.) προκαλεί τόσο μένος σε κάποιους. Πρόσφατο παράδειγμα, ο φερόμενος ως "Λέων της Ορθοδοξίας",  "Μητροπολίτης" Πειραιώς Ν.Η. κ. Σεραφείμ, ο οποίος καλεί έμμεσα σε διωγμούς των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Αφορμή υπήρξε η σύλληψη του καθηρημένου από το Νέο Ημερολόγιο, κ. Βεζυρέα που διακινούσε ναρκωτικά. Ο ίδιος προβάλει την λογική ότι αυτοί είναι επίσημοι και αναγνωρισμένοι από τον Οικουμενιστή "Πατριάρχη" κ. Βαρθολομαίο. Ας διαλέξει πια ιστορική αίρεση τον αναπαύει: Του ημιαρειανού Μακεδόνιου; Του Νεστόριου;  Των Εικονομάχων Αναστασίου, Κωνσταντίνου, Θεόδοτου, Νικήτα, Αντωνίου, Ιωάννη; Του Λατινόφρονα Βέκκου και των άλλων προδοτών της Ορθοδοξίας; Ή των οικουμενιστών και κάποιων Μασόνων του 20ου αιώνος; Άπαντες θεωρούνται Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως με κρατική υποστήριξη βεβαίως. Αν όμως ο "Λέων" κ. Σεραφείμ τολμήσει να αμφισβητήσει τους αιρεσιάρχες που τον αναγνωρίζουν, θα έχει το τέλος του κ. Τυχικού. Θα τους δούμε όλους στο επερχόμενο "Κοινό Ποτήριο" και "Κοινό Πασχάλιο", τι ακροβατικά θα κάνουν. Scripta manent!

Νεαρές Μοναχές και προστατευόμενα κορίτσια της Μονής Παναγίας Κερατέας. Κατά τους διωγμούς της δεκαετίας του 1950, αποσχηματίστηκαν δια της βίας και εκδιώχθηκαν από την Μονή παρά την θέλησή τους. Κρατούμενες προσωρινά,δέχτηκαν ένα καλάθι μήλα από γέροντα Πνευματικό της Μονής. Στον πάτο του καλαθιού υπήρχε γράμμα από τον Πνευματικό που τις συμβούλευε να μην προβάλουν αντίσταση στον αποσχηματισμό τους και να επιστρέψουν σε λίγο καιρό ανά 5 ή 10 στην Μονή. ΟΛΕΣ οι μοναχές επέστρεψαν στην Ιερά Μονή που ο κίτρινος τύπος την παρουσιάζει ως "κολαστήριο"!!!

KΑΘΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΑΡΙΑΜ ΜΟΝΑΧΗ

...Και με τη πρόφαση αυτή, ότι δήθεν η Καθηγουμένη της Μονής αείμνηστος Μαριάμ Σουλακιώτου, σφετεριζόταν τις περιουσίες των προσερχόμενων να μονάσουν, αποκλειστικά όμως και κυριολεκτικά, διότι αυτή και η Μονή της ακολουθούσε με συνέπεια το Πάτριο Ορθόδοξο Εορτολόγιο, το 1950 δικάστηκε και καταδικάστηκε, άδικα, αναίτια και παράνομα. Και κλείστηκε παρά την κατάφορη αθωότητά της, στη φυλακή όπου οσίως και μαρτυρικώς απεβίωσε την 8η Νοεμβρίου 1954 εορτή των Αγίων Αρχαγγέλων (κατά το Ορθόδοξο Εορτολόγιο), σε ηλικία 64 ετών.

Επομένως η αείμνηστος και αξιομακάριστος Καθηγουμένη Μαριάμ Σουλακιώτου υπήρξε αναμφισβήτητα μια ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ και ΟΜΟΛΟΓΗΤΡΙΑ του παρόντος αιώνα, υπομένοντας με απαράμιλλη γενναιοψυχία και ηρωικότατα το σκληρό αυτό, έστω και αναίμακτο μαρτύριο, χωρίς να αδημονεί, χωρίς να καμφθεί, χωρίς να εξοργιστεί κατά τινός, με άκραν υπομονή και καρτερία, με θαυμαστή πνευματική ανδρεία και μεγαλοψυχία παραδειγματική, έχοντας πάντοτε τον Μακαρισμό του Κυρίου: "Μακάριοι έστε, όταν ονειδίσωσιν ημάς και διώξωσι και ειπώσι παν πονηρόν ρήμα καθ' υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός ημών πολύς εν τοις ουρανοίς. Ούτως γαρ εδίωξαν και τους προφήτας τους προ ημών." Και "αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς, ευλογειτε τους καταρωμένους ημίν, προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων ημάς». Δηλαδή: Να είστε ευτυχισμένοι, όταν σας ονειδίσουν και σας διώξουν και πουν κάθε κακό λόγο ψευδόμενοι έτσι από μένος εναντίον μου (του Κυρίου σας). Να χαίρεστε διότι ο μισθός σας θα είναι πολύς στους Ουρανούς. Έτσι έδιωξαν και τους προφήτες πριν από εμάς. Ευλογείτε όσους σας καταριούνται και να κάνετε το καλό σε όσους σας μισούν και να προσεύχεστε για όσους σας ενοχλούν και σας διώκουν.

Αυτή ήταν η αείμνηστη Καθηγουμένη Μαριάμ, και όχι όπως την παρουσίασαν ο αναίσχυντες εφημερίδες και ο ασεβής όχλος. Απόδειξη ότι όλα αυτά συντελέσθηκαν από καταχθόνιους σκοπούς και από συκοφαντικές διαβολές κακόβουλων ανθρώπων υπήρξε το εξής: Δημοσιογράφος αθηναϊκής εφημερίδας επισκέφτηκε τη Μονή και ερωτώμενος από τις μονάζουσας γιατί με τόσο πάθος και κακία καταφέρεται κατά της Μονής στην εφημερίδα του, απάντησε "Πληρώνομαι και τα γράφω. Δώστε μου εσείς τα διπλά και αμέσως θα τα αναιρέσω". Είη αιώνια η μνήμη της Οσιομάρτυρας και ομολογήτριας Μαριάμ Ηγουμένης Μαριάμ Σουλακιώτου. Παραπλήσιες δοκιμασίες υπέμειναν οι μοναχές.

Επηρεασμένοι πολλοί από τις πολλές και δεινές συκοφαντίες και τα φοβερά ψεύδη, επιδίωκαν τη παντελή διάλυση της Μονής. Συζητούσαν διαρκώς και συσκέπτονταν σε τη να την μεταβάλλουν όταν περιέλθει στα χέρια τους. Άλλοτε αποφάσιζαν να την μεταβάλλουν σε παιδικές εξοχές άλλοτε σε νοσοκομείο και άλλοτε σε στρατώνες. Αυτό το επέμειναν ιδιαιτέρως και έρχονταν ανώτεροι στρατιωτικοί, οι οποίοι εισερχόμενοι αυθαίρετα στο Παρθενώνα μετρούσαν τις διαστάσεις των κελιών Αλλά... Θεία ευδοκία, τα έβρισκαν ακατάλληλα προς εγκατάσταση στρατιωτικών δυνάμεων. Το δε ανατριχιαστικότερο, ότι αποφάσισαν , στα κτίρια της Μονής να εγκαταστήσουν ... λεπροκομείο. Αφού όμως διαδόθηκε αυτό εξηγέρθησαν οι κάτοικοι της Κερατέας, αγανακτισμένοι για την απόφαση τους αυτή, και την επίμονη απαίτηση τους, να μη πραγματοποιηθεί αυτό.

Η κραταιά Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου και οι θεοπειθείς πρεσβείες του εν ουρανοίς αοιδίμου κτήτορα της (Αγίου Ματθαίου του Ομολογητή), διέλυσαν τις αντίθετες βουλές τους και απομάκρυναν κάθε κακόβουλη ενέργεια τους. Οι μοναχές στη Μονή, αν και με τις καθημερινές αυτές εφόδους διαρκώς ευρίσκονταν σε θλίψη και αγωνία, είχαν όμως ακμαίο το φρόνημα και μεγάλη γενναιοψυχία και καρτερικότητα υπέμειναν όλα αυτά. Έλαβαν την ηρωική απόφαση, εάν τελικά αποφασιστεί η διάλυση της Μονής και έλθουν να τις εξαναγκάσουν δια της βίας, τότε να την ανατινάξουν στον αέρα και να την αναδείξουν ένα νέο Αρκάδι. Προτιμώντας να ταφούν στα ερείπια της, παρά να εγκαταλείψουν τη Μονή της Μετανοίας τους, την οποία με τόσους μόχθους και κόπους ίδρυσαν, δια τη ψυχική τους σωτηρία.

ABESS MARIAM (+ 1954)

In memory of holy feast of the Presentation of the Virgin Mary, in which the martyred and historical women's Monastery of the Virgin Mary in Keratea Attica celebrates, we quote from the history article of then actually "Orthodox Breath" (January 1990) to remember the Older and younger know the battles that holy faces gave in our days (such as Mary Abbot) for the sweetest Orthodoxy and the Holy Church of Christ at all costs!

“And by this pretext that supposedly the Abbot of the monastery late Mariam Soulakiotou, usurping the property of them sisters who become a monk, but only literally, because She (Nun Mariam) and the Monastery follow consistently the paternal Eastern Orthodox calendar, in 1950 she was tried and convicted, unjustly unnecessarily and illegally. And she was shut, despite her blatant innocence, in prison where she died as a martyr and a saint on November 8, 1954 Saints Angels’ feast (in the Eastern Orthodox liturgical calendar), at the age of 64 years.

Therefore, the late and blessed memory Abbot Mary Soulakiotou was undoubtedly a SAINT- MARTYR and CONFESSOR of this century, enduring with unparalleled generosity and heroic endurance, albeit bloodless martyrdom without to be anxious, without being bent, without to be angry against anyone, with great patience and fortitude, with admirable intellectual prowess and exemplary generosity, always she was having the beatitudes of the Lord: "Blessed are you when they criticize you and reject you and tell you every wicked saying Because of me, in falsehood. Be glad and rejoice that your reward is great in Heaven. For this is how they rejected the prophets before you. (Matthew 5, 11- 12)" And "Love your enemies, do good to those who hate you, bless those who curse you, pray for those who abuse you" (Luke 6, 27- 28).

She was the late Mary Abbot, and not as she was presented by the shameless papers and the disrespectful mob. One proof that all this were occurred by infernal purposes and by malicious people with devil libelous was this: A Athenian Journalist in a newspaper visited the monastery and he was questioned by the Nuns why he inflicted with so much passion and evil on the monastery in his newspaper and he replied "I get paid and write. Give me the double and I will immediately resume. Be blessed everlasting the memory of the Martyr and Confessor Mother Mary Soulakiotou. Similar tortures endured the (400) nuns (of this historical Holy Monastery of Genuine Orthodox Church of Greece.

As many were influenced by the formidable slander and the terrible lies, they sought the complete dissolution of the monastery. They discussed constantly and consult on the change when they would have in their hands. Sometimes they decide to change it in a hospital, sometimes in camp for kids and sometimes in barracks. This persisted on it and very senior military were coming, who were entrants in arbitrary dimensions in Monastery’s Parthenon to count the cells but ... by the Divine will, they found them unfit for the military installation. And the most terrible was that they decided to use the buildings of the monastery...as a hospital for lepers. But since this new was spread, the residents of Keratea protested, frustrated for their decision, and they demand persistent not to do this.

The Mighty protects of the Virgin Mary and the embassies of the Blessed memory, owner in heaven (St. Matthew the Confessor), dispelled any contrary advice and remove any malicious action to. The nuns in the monastery, although the daily raids that they ever were left in grief and agony they were thriving but the mind and great generosity and they endured perseverance all this. They results in the heroic decision, if they finally would decide the dissolution of the monastery and they would come to compel by force, then the nuns would be blow up in the air. They preferred to be buried in the ruins than to leave the Monastery of their repentance, which by so toil and labor, the sisters formed, for their soul's salvation.

100 ΧΡΟΝΙΑ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. (24)

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΡΙΚΚΗΣ & ΣΤΑΓΩΝ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ (+1977)

Κατά κόσμον Ιωάννης Μπαλτσάκης, γεννήθηκε το 1913 στη Φτέρη Σπερχειάδος, στην ευλαβέστατη οικογένεια του Ευαγγέλου και της Σταυρούλας Μπαλτσάκη. Μετά τα εγκύκλια γράμματα ασπάσθηκε σε ηλικία 26 ετών, εντασσόμενος στην υπό τον Ματθαίο Α’ Επίσκοπο Βρεσθένης  Ι. Μ. Μεταμ. Σωτήρος Κουβαρά. Η απόφαση του αυτή έγινε παράδειγμα προς μίμηση στην οικογένειά του. Οι γονείς και τα αδέλφια του ακούοντες τον λόγο του Κυρίου, «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι», ασπάσθηκαν και αυτοί τον μοναχικό βίο. Οι μεν άνδρες μόνασαν στην Ι. Μ. Μεταμ. Σωτήρος Κουβαρά (ο πατέρας Ευάγγελος ως μοναχός Ευθύμιος και οι γιοί του Βασίλειος ως μοναχός Ισαάκιος, Χαράλαμπος ως μοναχός Ιωάννης – έπειτα Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας, Δημήτριος ως μοναχός Φίλιππος Αγιορείτης και Αθανάσιος ως Αβράμιος - έπειτα Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας) και η μητέρα Ευαγγελία στην Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας ως μοναχή Σοφία.

Στη μονή επέδειξε ζήλο και προθυμία στα μοναχικά καθήκοντα. Έτσι την 24. 12. 1939 χειροθετήθηκε Ρασοφόρος, την 15. 2. 1941 χειροτονήθηκε Διάκονος και την 5. 5. 1941 Πρεσβύτερος από τον Γέροντά του Επίσκοπο Ματθαίο. Κατά την κουρά του σε μεγαλόσχημο ονομάσθηκε Βασίλειος.

Ως Ιερεύς εργάστηκε ακάματα σε πολλές ενορίες και φορές φυλακίστηκε και αποσχηματίστηκε για την γνησιότητα της Πίστεως. Το 1952, κατά την δεύτερη ανασυγκρότηση της Ιεράς Συνόδου, ψηφίσθηκε και χειροτονήθηκε Επίσκοπος της Ιεράς Μητροπόλεως Τρίκκης και Σταγών . Ποίμανε την επαρχία του με έδρα τον ιστορικό ναό της Αγίας Σοφίας Τρικάλων. Για την διαμονή του ίδρυσε δύο ησυχαστήρια, ένα στο Αιγάλεω Αθηνών (προς τιμήν της Παναγίας Γοργοϋπηκόου) και ένα άλλο στην Πηγή Τρικάλων (προς τιμήν της Καταθέσεως της Τιμίας Εσθήτος της Υπεραγίας Θεοτόκου), στα οποία εγκατέστησε μικρή γυναικεία συνοδεία.

Κοιμήθηκε ειρηνικά το 1977, σε ηλικία μόλις 64 ετών, καμφείς από τις πολλές σωματικές ασθένειες πού τον ταλαιπωρούσαν, νοσηλευόμενος στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Η κηδεία του εψάλη στην Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Ανδρέου, συμπαραστατουμένου υπό τον Σεβ. Αρχιερέων Αττικής Ματθαίου, Πειραιώς Νικολάου, Βρεσθένης Λαζάρου, Αργολίδος Παχωμίου, Φθιώτιδος Θεοδοσίου και Κοζάνης Τίτου και από 20 Ιερείς και Διακόνους. Ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο των Αρχιερέων, στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Μόδεστου.

Λάρισα, Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας, 1975. Εξ αριστερών ο Ιερομ. Παύλος Καραγκούνης, ο Αρχιεπίσκοπος Ανδρέας και ο μακαριστός Επίσκοπος Τρίκκης Βησσαρίων.

Η Ιερά Σύνοδος της Γνήσιας Ορθοδόξου Εκκλησίας επί πρωθιεραρχίας Αρχιεπισκόπου Αγαθαγγέλου, κατά το έτος 1963. Καθήμενος διακρίνεται ο Αρχιεπίσκοπος Αγαθάγγελος και όρθιοι εξ αριστερών ο Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Συνόδου, Πρωθιερεύς Ευγένιος Τόμπρος και οι Σεβ. Αρχιερείς Αττικής και Μεγαρίδος Μελέτιος, Βρεσθένης Ματθαίος Β',  Θεσσαλονίκης Δημήτριος,  Κιτίου Επιφάνιος, Μεσσηνίας Γρηγόριος, Πατρών Ανδρέας, Κορινθίας Κάλλιστος, Θηβών και Λεβαδείας Ιωάννης και Τρίκκης και Σταγών Βησσαρίων.

Νεκρός επί θρόνου (1977). Εξ αριστερών διακρίνονται ο Διάκονος Θεοφύλακτος Χαντώνας και οι Ιερομόναχοι Αβράμιος Μπαλτσάκης (κατά σάρκα αδελφός του), Πέτρος Παπαϊωάννου και Χρυσόστομος Μητρόπουλος (έπειτα Επίσκοπος Θεσσαλονίκης). Καθήμενος ο κατά σάρκα αδελφός του μοναχός Φίλιππος.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ & ΠΑΣΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΕΥΜΕΝΙΟΣ (+1981)

Κατά κόσμον Εμμανουήλ Σηφάκης, γεννήθηκε το 1909 στην Αγία Βαρβάρα Ηρακλείου Κρήτης, από γονείς ευσεβείς, τον Γεώργιο και την Χρυσούλα. Μετά τις εγκύκλιες και γυμνασιακές σπουδές ασχολήθηκε στην ιδιαιτέρα του πατρίδα με το επάγγελμα του υποδηματοποιού.

Από την νεανική του ηλικία ήταν ζηλωτής των πατρώων παραδόσεων και γι’ αυτό μαζί με την οικογένειά του δεν δέχθηκαν την αλλαγή του ημερολογίου, αλλά έμειναν πιστοί στην Γνήσια Ορθοδοξία.

Το 1946 ασπάσθηκε τον μοναχικό βίο, εντασσόμενος στην Ι. Μ. Μεταμ. Σωτήρος Κουβαρά Αττικής, υπό τον συμπατριώτη του Επίσκοπο Βρεσθένης Ματθαίο (+ 1950). Την 20. 10. 1946 χειροτονήθηκε Διάκονος και στη συνέχεια Πρεσβύτερος από τον Γέροντά του. Το 1949 εστάλη στην Κρήτη, για την εξυπηρέτηση των εκεί αγωνιζομένων Γνησίων Ορθοδόξων.

Ήταν ο πρώτος Κρητικής καταγωγής κληρικός πού χειροτονήθηκε μετά την αλλαγή του ημερολογίου (1924). Μέχρι και την κοιμήση του υπήρξε ο ιεραπόστολος, ο Ιερεύς, ο Διάκονος, ο πρόμαχος της Ορθοδοξίας στην Αποστολική Εκκλησία της Μεγαλονήσου, όπου διακρίθηκε για τον ζήλο και την προθυμία.

Για τον ζήλο του υπέρ της Γνήσιας Ορθοδοξίας και την προθυμία του στην εξυπηρέτηση των διωκομένων πιστών διώχθηκε με πολλή μανία από τούς καινοτόμους Αρχιερείς και ιδίως από τον Μητροπολίτη Κρήτης Ευγένιο Ψαλιδάκη, από το 1949 πού διορίσθηκε εφημέριος στην Κρήτη, μέχρι και την δεκαετία του ’60, οπότε αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί στην ηπειρωτική Ελλάδα. Μεταξύ άλλων: Στη γενέτειρά του Αγία Βαρβάρα έκτισε με πολλούς κόπους τον Ι. Ν. των Αγίων Πάντων, τον οποίο όμως κατέλαβε με την βία ο Μητροπολίτης Ευγένιος και τον εγκαινίασε με την προστασία των… πολυβόλων της Χωροφυλακής! Σύρθηκε στα Δικαστήρια 11 φορές, με την κατηγορία της «αντιποιήσεως αρχής»! Φυλακίσθηκε και έμεινε 8 χρόνια περιορισμένος σωματικά στην κατοικία του!

Την Μεγάλη Παρασκευή του 1956, τον συνέλαβαν στον Ι. Ν. Αγίων Αναργύρων Ρεθύμνου, με εντολή του καινοτόμου Επισκόπου Αθανασίου, μαζί με το «τεκμήριο» του «εγκλήματός» του, τον Επιτάφιο!!! Τελικά, τον μεν π. Ευμένιο έκλεισαν στο κρατητήριο, τον δε Επιτάφιο φύλαξαν στο Αστυνομικό Τμήμα και τελικά τον κατέστρεψαν!!! (όπως καταθέτει μεταξύ άλλων μαρτύρων και η κ. Ευαγγελία Τσανιδάκη από τον Κάτω Πόρο Ρεθύμνης).

Ο π. Ευμένιος ιερουργούσε κυρίως στο προσκύνημα της Παναγίας της Αλμυρής, αρκετές φορές όμως και σε διάφορα ξωκλήσια  για την καλύτερη εξυπηρέτηση των Ορθοδόξων. Κάποτε στην περιοχή του Ρεθύμνου, με τον Ι. Ναό των Αγίων Αναργύρων σφραγισμένο, ηγήθηκε μιας κοπιαστικής πορείας 300 περίπου πιστών (μεταξύ αυτών γερόντων, γυναικών και παιδιών), προς την κορυφή του Ψηλορείτη (υψόμετρο 2. 456 μ.), στο αρχαίο εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού, για να λειτουργήσει εκεί. Ενώ ο όρθρος είχε αρχίσει, κατέφθασαν κληρικοί από την Μονή Αρκαδίου και του ζήτησαν να φύγει, διότι «τέτοιες εντολές είχαν από τον Δεσπότη» (τον Ρεθύμνης Ν.Ε. Αθανάσιο). Ο π. Ευμένιος με δάκρυα τούς ζήτησε να τον αφήσουν να λειτουργήσει για να κοινωνήσουν οι Χριστιανοί και μετά να τούς ακολουθήσει στο Ρέθυμνο για να συλληφθεί ,αλλά εκείνοι επέμεναν να φύγει. Ταλαιπωρημένος ο ηρωικός Ιερομόναχος ξεκίνησε με τούς πιστούς για την Αλμυρή, όμως στο χωριό Κουρούτες έπεσε από την κούραση και κάποιοι χωρικοί φιλοτιμήθηκαν και εξοικονόμησαν ένα ζώο. Οι πιστοί, τελικά, κοινώνησαν στο προσκύνημα της Αλμυρής, νηστικοί και ταλαιπωρημένοι μετά από πορεία ενός ημερονυκτίου!

Όταν ήταν δυνατόν να τελεσθεί κάπου Θεία Λειτουργία, οι πιστοί αξιοποιούσαν την ευκαιρία για να τελέσουν Μυστήρια Γάμου και Βαπτίσεως. Κάποτε στην Αλμυρή, κατά την διάρκεια μιας ολονυκτίας έγιναν οι βαπτίσεις 26 παιδιών! Άλλοτε, στην περιοχή των Αγίων Δέκα, σε πρωινή Λειτουργία, οι άρτοι διαβάστηκαν έξω από την εκκλησία, διότι οι Χριστιανοί είχαν φέρει 1500 αρτοκλασίες!  Ακόμη και μετά το τέλος των διωγμών, ο μακαριστός Ιεράρχης λειτουργούσε κρυφά, «διά τον φόβον των Ιουδαίων», σε απομακρυσμένα ξωκλήσια  Λ.χ. στην περιοχή των Χανίων χρησιμοποιούσε το ιδιωτικό Παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου στα Περιβόλια. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 υποχρεώθηκε από τούς διωγμούς να έρθει στην ηπειρωτική Ελλάδα. Από τότε και μέχρι της εκλογής του σε Επίσκοπο (1973), υπηρέτησε σαν εφημέριος του Ι.Ν. Άγ. Κων/νου και Ελένης Καπαρελίου Θηβών.

Η Ιερά Σύνοδος της Γνήσιας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, είχε γίνει κατ’ επανάληψιν δέκτης της επιθυμίας – ψήφου του Ορθοδόξου πληρώματος της Κρήτης, διά την ανάδειξιν του Ιερομονάχου Ευμενίου σε Επίσκοπο. Η πάγκοινη αυτή επιθυμία υλοποιήθηκε το έτος 1973, κατά την τρίτη ανασυγκρότηση της Ιεράς Συνόδου. Η χειροτονία του σε Επίσκοπο της Ιεράς Μητροπόλεως Κρήτης έγινε την 4ην Φεβρουαρίου 1973, στην Μονή της μετανοίας του, στο Παρεκκλήσιο των Οσίων 99 Πατέρων Κρήτης, από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ανδρέα.

Ως Επίσκοπος ο Σεβασμιότατος Ευμένιος, παρά την κακή του υγεία και την ηλικία του, εργάσθηκε με αυταπάρνηση, αξιοποιώντας την σχετική ελευθερία την οποία απολάμβαναν οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι της Κρήτης, μετά τον θάνατο του διώκτη της Γνήσιας Ορθοδοξίας Νεοημερολογίτη Αρχιεπισκόπου Ευγενίου Ψαλιδάκη. Με πολλές θυσίες ανήγειρε τον Ι. Ν. Αγίας Τριάδος Ηρακλείου, τον οποίο εγκαινίασε το 1980, συμπαραστατούμενος από τον Αρχιεπίσκοπο Ανδρέα και τον Σεβ. Κοζάνης Τίτο. (Ο ναός αυτός ήταν ο πρώτος Ορθόδοξος ναός πού εγκαινιάστηκε στην Κρήτη μετά το Σχίσμα του 1924. Ακόμη, εκείνη η λαμπρή τελετή των εγκαινίων, με την συμμετοχή τριών Αρχιερέων και πεντάδος κληρικών, ήταν η πρώτη μεγάλη δημόσια εκκλησιαστική εκδήλωση της Ιεράς Μητροπόλεως Γ.Ο.Χ. Κρήτης, κατά την περίοδο των 56 – τότε - ετών του Νεοημερολογιτισμού).

Ευτύχησε ακόμη να δει κληρικό το πνευματικό του τέκνο Κων. Σελληνιωτάκη (Ιερομόναχο Καλλίνικο, ο οποίος τον στήριξε στο γήρας και την ασθένεια του) και την ανέγερση και λειτουργία και άλλων ναών (Τριών Ιεραρχών - Αγίου Νεκταρίου Μεγάλης Βρύσης, Αγίων Πάντων Άνω Ζάρου, Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Κάτω Ζάρου, κ.α.).

Κοιμήθηκε την 2α Δεκεμβρίου 1981, μετά από πολύμηνη ασθένεια – την οποία υπέμεινε με μεγάλη υπομονή και καρτερία – και κηδεύθηκε στη γενέτειρά του Αγία Βαρβάρα Ηρακλείου, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Ανδρέου συμπαραστατουμένου από τούς Σεβ. Αρχιερείς Αττικής Ματθαίου και Πειραιώς Νικολάου και πεντάδος κληρικών. Επικηδείους λόγους εκφώνησαν ο Αθηνών Ανδρέας και ο Πειραιώς Νικόλαος.

Στο δεσποτικό της Ι.Μ. Παναγίας Κερατέας μετά την χειροτονία του Μητροπολίτη Σερβιών και Κοζάνης Τίτου .Εξ αριστερών διακρίνονται ο Σεβ. Επίσκοπος Βρεσθένης Λάζαρος, ο Αρχιεπίσκοπος Ανδρέας και οι Σεβ. Επίσκοποι Κοζάνης Τίτος, Αττικής Ματθαίος και Κρήτης Ευμένιος.

Από την πανήγυρι του Ι.Ν. Ευαγγελιστού Ματθαίου Μάνδρας Αττικής  και της εορτής του οικείου Μητροπολίτου Ματθαίου το έτος 1973.Εξ αριστερών διακρίνονται : ο εορτάζων Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος Ματθαίος ,επί θρόνου ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ανδρέας και οι Σεβ. Επίσκοποι Κορινθίας Κάλλιστος, Πειραιώς Νικόλαος, Αργολίδος Παχώμιος και Κρήτης Ευμένιος.

Από τα εγκαίνια του Ι.Ν. Αγίας Τριάδος Ηρακλείου προεξάρχοντος του Σεβ. Ευμενίου συμπαραστατούμενου από τον Αθηνών Ανδρέα και του Σεβ. Σερβιών και Κοζάνης Τίτου

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΒΕΖΥΡΕΑ

Γνωστό έγινε χθες ότι συνελήφθη ο κ. Βασ. Βεζυρέας (αυτοπροσδιοριζόμενος "Παρθένιος" και "αρχιεπίσκοπος" παλαιοημερολογιτών!!!), πρώην μοντέλο και πανελίστας σε εκπομπές. Ο εν λόγω ρασοφόρος υπήρξε Νεοημερολογίτης κληρικός (διάκος) του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και έχει καθαιρεθεί δικαίως για ηθικά ζητήματα από την επίσημη εκκλησία του Νέου Ημερολογίου. Εκτός από την μαγειρική, ο εν λόγω προσέφυγε σε καθηρημένους για ηθικά ζητήματα νεοημερολογίτες που παρίσταναν τους "επισκόπους" και είχαν χειροτονηθεί από κάποιον καθηρημένο Φλωρινικό. Μαζί του συνελήφθησαν κι άλλοι ψευδοκληρικοί διότι φέρεται να έκαναν εμπορία και πώληση ναρκωτικών ουσιών, προσβάλλοντας το τίμιο ράσο.

Έχουμε αναφερθεί και παλαιότερα σε περιπτώσεις παρόμοιων ψευδεπισκόπων όπως κάποιου κ. Ιακώβου που έκανε εικονικούς "γάμους" και άλλων στην "Μονή Αγ. Ιούδα" Σαλαμίνας, της οποίας ο ιδρυτής έχεις καταδίκες για παιδοβιασμούς στις Η.Π.Α. Η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. έχει ευθύνη να ενημερώνει και να προειδοποιεί τους πιστούς για τους "λύκους εν δορά προβάτου" (Ματθ. Ζ', 15) που θα κατασπαράξουν τόσο την ψυχή τους, αιρετικοί και αχειροτόνητοι, όσο και οικονομικά και ψυχολογικά, ως χριστέμποροι. Οφείλει ο κάθε πιστός να εξετάζει την Ορθόδοξη Πίστη και την Αποστολική Διαδοχή όσων υποστηρίζουν ότι είναι "Γ.Ο.Χ." ή "παλαιοημερολογίτες του Πατρίου Εορτολογίου". Η Εκκλησία μας δεν φέρει ευθύνη για αποσχισθέντες ή "χειροτονημένους" από απατεώνες και καθηρημένους. Τεράστια ευθύνη φέρει κάθε επίσκοπος και ο συμμαρτυρών για το ηθικό ποιόν του χειροτονούμενου. Η ύπαρξη ηθικών ζητημάτων μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε σχίσματα, όπως μόλις πέρσι είδαμε, για να καλύψουν την ενοχή τους με φανταστικά προσχήματα.

Ευχής έργον θα ήταν να υπάρξει κάθαρση στις σοβαρές δικαιοδοσίες του Πατρίου Εορτολογίου με στόχο τον διάλογο εν αγάπη και αληθεία για ένωση εν τη Εκκλησία του Χριστού. Ευθύνη έχει και η πολιτεία να κυνηγά απατεώνες και χριστεμπόρους ώστε να προφυλάσσεται ο απλός λαός. Ευχόμαστε να γίνει μάθημα στους χριστιανούς να μην εμπισστεύονται κάθε "προοδευτικό και μοντέρνο" κληρικό και να θυμάται την λαϊκή σοφία "το ράσο δεν κάνει τον παπά".

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΑ

Το Σάββατο 26 Οκτωβρίου (Εκκλ. Ημ. ή 8/11 Νέο Πολ. Ημ.), μνήμη Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, τελέστηκε Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Χαλκίδας. Ο Ιερός Ναός βρίσκεται στον Κόμβο Βασιλικού  προς Μπούρτζι- Άγιος Νικόλαος (δίνεται το στίγμα παρακάτω). Ιερούργησε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμάς. Ο Ιερός Ναός έχει να λειτουργηθεί πολλά έτη και έχει εγκαινιαστεί από τον προκάτοχο του Επισκόπου μας, τον αοίδιμο Μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος κυρό Ματθαίο (Μακρή +2001).

Έψαλε ο χορός των Μοναζουσών ενώ ο Σεβ. Αττικής κ. Κοσμάς κήρυξε τον θείο λόγο. Συμμετείχαν συμπροσευχητικά αρκετοί πιστοί από την Εύβοια και την Αττική. Η δοκιμαζόμενη αδελφότης της Ιεράς Μονής Αγίας Παρασκευής φιλοξένησε εγκάρδια τους προσκυνητές και τους ενορίτες της Χαλκίδας.

Στο Ιερό αυτό Ναό της Παναγίας έχουν βρει καταφύγιο -προσωρινώς και μέχρι τελικής εκδικάσεως της υποθέσεως- οι διωκόμενες για την ορθόδοξη ομολογία τους υπό της αποσχισθείσας ηγουμένης, Μοναχές της Ιεράς Μονής Αγίας Παρασκευής Μύτικα Χαλκίδας.

Ευχόμαστε η Κυρία Θεοτόκος να ξεκουράσει πνευματικώς με το ζων ύδωρ της Ζωής και να δικαιώσει σύντομα την κατατρεγμένη αδελφότητας.

ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

https://maps.app.goo.gl/tiN1xdftx9SWVDdJA?g_st=ipc

100 ΧΡΟΝΙΑ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. (23)

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΗΒΩΝ & ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ ΚΥΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Κατά κόσμον Χαράλαμπος Μπαλτσάκης, γεννήθηκε το 1908 στη Φτέρη Σπερχειάδος, στην ευλαβέστατη οικογένεια του Ευαγγέλου και της Σταυρούλας Μπαλτσάκη, οι οποίοι ακούοντες τον λόγο του Κυρίου, «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι», ασπάσθηκαν τον μοναχικό βίο μαζί με πέντε από τα έξη παιδιά τους και οι μεν άνδρες μόνασαν στην Ι. Μ. Μεταμορφώσεως Σωτήρος Κουβαρά (ο πατέρας Ευάγγελος ως μοναχός Ευθύμιος και οι γιοί του Βασίλειος ως μοναχός Ισαάκιος, Χαράλαμπος ως μοναχός Ιωάννης – έπειτα Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας, Ιωάννης ως μοναχός Βησσαρίων – έπειτα Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών, Δημήτριος ως μοναχός Φίλιππος Αγιορείτης και Αθανάσιος ως Αβράμιος - έπειτα Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας) και η μητέρα Ευαγγελία στην Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας ως μοναχή Σοφία. 

Ο έπειτα Επίσκοπος Ιωάννης διακρίθηκε στη μονή της μετανοίας του για την ταπείνωσή του, την ολοπρόθυμο υπακοή, την πνευματικότητα και την ασκητικότητα. Για τον λόγο αυτό το έτος 1947 δέχθηκε την Ιερωσύνη δια των τιμίων χειρών του Αγίου Γέροντός του Επισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου Α’ (έπειτα Αρχιεπισκόπου, + 1950).

Το έτος 1952, κατά την δεύτερη ανασυγκρότηση της Ιεράς Συνόδου, ο Ιερομόναχος Ιωάννης μετά από 5ετή ιερατική διακονία και εφημερία σε πολλές ανά την Ελλάδα ενορίες, εξελέγη Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας και χειροτονήθηκε την 3η Μαΐου του ιδίου έτους από τον τότε Πρόεδρο της Ιεράς Συνόδου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Δημήτριου και άλλους Αρχιερείς.
Ποίμανε την επαρχία του (ν. Βοιωτίας) με έδρα τον ιστορικό ναό των Αγίων Ταξιαρχών Θήβας, ιερουργών, κηρύττων, εξομολογών και κατηχών διαρκώς το ποίμνιό του. Ειρηνικώτατος και ευσεβέστατος, υπέμεινε τα πάντα χάριν του ποιμνίου του, αντιμετώπιζε με υπομονή τις θλίψεις και τούς πειρασμούς προσηλωμένος στην προσευχή, την νηστεία και την μελέτη της Αγίας Γραφής και των έργων των Πατέρων της Εκκλησίας.

Κοιμήθηκε ειρηνικά την Ε’ Κυριακή των Νηστειών, 6η Απριλίου 1964 και ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο των Αρχιερέων της Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας, όπου το Παρεκκλήσιο του Αγ. Μόδεστου. Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε στην Ι. Μ. Παναγίας προεξάρχοντος του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αγαθαγγέλου, συμπαραστατουμένου υπό των Σεβασμιωτάτων Αρχιερέων πρώην Πατρών Ανδρέου, Κορινθίας Καλλίστου, Τρίκκης Βησσαρίωνος και Αττικής Μελετίου και 21 Ιερέων και Διακόνων. Τον επιτάφιο λόγο εξεφώνησε ο Πρωτοσύγκελλος Πρωθιερεύς Ευγένιος Τόμπρος.

1955, Εσπερινός της Αγάπης στην Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας. Προ της πύλης του παρθενώνος της Μονής διακρίνονται (από τα αριστερά) ο Ιερομόναχος Γρηγόριος Ρούσσης, μη αναγνωρίσιμος κληρικός και ο Ιερομόναχος Κάλλιστος, ο Ιεροδιάκονος Ταράσιος Καραγκούνης, οι Αρχιερείς Θεσσαλονίκης Δημήτριος, πρώην Πατρών  Ανδρέας, Τρίκκης Βησσαρίων, Θηβών Ιωάννης και Βρεσθένης Ματθαίος Β' και ο Ιεροδιάκονος Γαλακτίων Γκαμίλης.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΥΡΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ

Κατά κόσμον Κωνσταντίνος Κωστάκης, γεννήθηκε το 1914 στα Μεσκλά Χανίων, από γονείς ευσεβείς, τον Δημήτριο και την Ευγενία. Τα εγκύκλια γράμματα παρακολούθησε στη γενέτειρά του. Το 1941, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε ηλικία 27 ετών, εγκατέλειψε την οικογένειά του και ασπάστηκε τον μοναχικό βίο.  Αφιερώθηκε στην Ι. Μ. Μεταμ. Σωτήρος Κουβαρά Αττικής, υπό τον συμπατριώτη του Επίσκοπο Βρεσθένης Ματθαίο Α’ (+ 1950).

Ο Άγιος Πατήρ Ματθαίος, διαγνώσας τα προσόντα και τις αρετές του Κωνσταντίνου, τον προώθησε συντομότατα σε όλες τις βαθμίδες της μοναχικής πολιτείας και της Ιερωσύνης. Έτσι την 5. 5. 1941 χειροθετήθηκε Ρασοφόρος με το όνομα Μελέτιος, την 3. 11. 1941 χειροτονήθηκε Διάκονος, την 20. 11. 1941 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και την 15. 11. 1944 χειροθετήθηκε Μεγαλόσχημος Μοναχός.

Υπηρέτησε σε πολλές ενορίες της Εκκλησίας σε όλη την Ελλάδα. Το 1952, κατά την δεύτερη ανασυγκρότηση της Ιεράς Συνόδου, ψηφίστηκε Επίσκοπος για την Ιερά Μητρόπολη Αττικής και Μεγαρίδος. Χειροτονήθηκε την 17. 6. 1952 από τον τότε Πρόεδρο της Ιεράς Συνόδου Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Δημήτριο και τούς Αρχιερείς πρώην Πατρών Ανδρέα, Τρίκκης Βησσαρίωνα και Θηβών Ιωάννη.

Ποίμανε την επαρχία του με έδρα τον ιστορικό Ναό του Ευαγγελιστού Ματθαίου Μάνδρας. Όμως η υγεία του λόγω των κόπων και των μόχθων είχε καμφθεί και έτσι κοιμήθηκε ειρηνικά την 4η Απριλίου 1966, σε ηλικία μόλις 52 ετών, μετά από νοσηλεία σε κλινική του Πειραιώς. Η κηδεία του τελέστηκε την 6. 4. 1966 στην Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας, προεξάρχοντος του πρώην Πατρών Ανδρέου, συμπαραστατουμένου υπό των Σεβ. Αρχιερέων Θεσσαλονίκης Δημητρίου, Κορινθίας Καλλίστου και Τρίκκης Βησσαρίωνος και 27 Ιερέων και Διακόνων. Τον επικήδειο εκφώνησε ο Πρωτοσύγκελλος Πρωθιερεύς Ευγένιος Τόμπρος. Ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο των Αρχιερέων, στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Μόδεστου.

Πανήγυρις Κοιμ. Θεοτόκου του έτους 1960 (Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας). Από εμπρός προς τα πίσω διακρίνονται ο Μακ. Αρχιεπισκόπος Αθηνών Αγαθάγγελος και οι Σεβ. Αρχιερείς πρώην Πατρών Ανδρέας,  Θεσσαλονίκης Δημήτριος,  Τρίκκης Βησσαρίων,  Αττικής Μελέτιος,  Θηβών Ιωάννης και + Βρεσθένης Ματθαὶος Β'.

 Από τον Εσπερινό της Αγάπης του έτους 1960 στην Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας. Διακρίνονται από αριστερά προς τα δεξιά οι Σεβ. Αρχιερείς πρώην Πατρών Ανδρέας, Τρίκκης και Σταγών Βησσαρίων, Θηβών και Λεβαδείας Ιωάννης και Αττικής και Μεγαρίδος Μελέτιος.

ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΤΗΝΟ

Την ιερά νήσο της Παναγίας, την Τήνο επισκέφτηκε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος κ.  Κοσμάς. Οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Τήνου υποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά τον πνευματικό τους πατέρα προς εξυπηρέτηση των μυστηριακών και πνευματικών τους αναγκών. Οι Γ.Ο.Χ. της Τήνου και των Κυκλάδων διατηρούν την ορθόδοξη πίστη με δύσκολες συνθήκες, διωγμούς και συκοφαντίες υπό των εχθρών της Εκκλησίας. Επίκεντρο της αρχιερατικής επίσκεψης υπήρξε ο περικαλλής ιερός Ναός των Αγίων Ταξιαρχών Τήνου.

Την ίδια ημέρα, Μνήμη της Οσίας ημών Μητρός Ματρώνας της Χιοπολιτίσσας, εόρτασε η Οσιωτατη Καθηγουμένη Ματρώνα του Ιερού Ησυχαστηριου Αγίου Ευσταθίου Κρυονερίου Αττικής. Ευχόμαστε στην Οσ. Ηγουμένη Ματρώνα Μοναχή, έτη πολλά με μετάνοια και την δόξα του Παραδείσου. Ο Τριαδικός Θεός να της δίνει δύναμη για το έργο της στο Γηροκομείο της Μονής όπου πολλές ψυχές βρήκαν καταφύγιο.

100 ΧΡΟΝΙΑ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. (22)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΚΥΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (+1956)

Κατά κόσμον Γεώργιος Πουλουπάτης, γεννήθηκε στήν Ἀλαγωνία της Μεσσηνίας τό 1883. Τό 1901, μετά τά ἐγκύκλια γράμματα, σέ ἡλικία μόλις 18 ἐτῶν, ἐγκατέλειψε τά ἐγκόσμια καί ἔγινε μοναχός στή συνοδεία τοῦ νεοασκητοῦ τῶν Καλαμῶν Ἠλία Παναγουλάκη (+ 1918), ἱδρυτοῦ τῆς Ἱ. Μ. Εὐαγγελιστρίας Καλαμῶν (Σκήτης Παναγουλάκη).

Ὁ Ἠλίας Παναγουλάκης γεννήθηκε τήν 14. 7. 1873 στήν Καλαμάτα. Ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς του εἶναι γνωστά ἐλάχιστα πράγματα, εἶναι ὅμως γενικά παραδεκτό, ὅτι ἦταν ἄνθρωπος τοῦ κόσμου καί τῆς ἁμαρτίας. Ὁ θάνατος ἑνός στενοῦ καί ἀγαπημένου του φίλου ὑπῆρξε γι’ αὐτόν γεγονός σωτήριο, γιατί κατά τήν κηδεία του, ἄκουσε γιά πρώτη φορά τά σχετικά μέ τήν αἰώνια ζωή λόγια τοῦ Εὐαγγελίου, «ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῶ πέμψαντί με, ἔχει ζωήν αἰώνιον καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου πρός τήν ζωήν» (Ἰω. 5,24). Γεμᾶτος σκέψεις καί βαθειά ἐπηρεασμένος, ζήτησε ἀπό τόν Ἱερέα τοῦ κοιμητηρίου νά τοῦ ἐξηγήσει σχετικά. Πράγματι, ὁ Ἱερεύς τοῦ μίλησε γιά τήν κρίση, τήν μετά θάνατον ζωή, τήν τιμωρία, τήν μετάνοια καί τήν ἐπιστροφή. Μέ συντριβή καί ἐπίγνωση τῆς πνευματικῆς του καταστάσεως (σύμφωνα μέ διηγήσεις τῶν μαθητῶν του εἶπε στόν Ἱερέα, «καί γιά μένα; Γιά μένα πού ἔχω ματώσει τήν θάλασσα, ὑπάρχει σωτηρία;»), ζήτησε νά ἐξομολογηθεῖ. Ὁ Ἱερέας ὅμως δέν ἦταν ἐξομολόγος καί ἔτσι τόν ἔστειλε σέ ἔμπειρο πνευματικό πατέρα τῆς Μονῆς Βελανιδιᾶς.

Μετά τό σωτηριῶδες λουτρό τῆς μετανοίας καί γεμᾶτος ζῆλο γιά ἔργα ἀρετῆς, εἶπε στόν ἐξομολόγο του: «Θά κάνω τήν ζωή τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου». Παρ’ ὅλο τό γεγονός, ὅτι ὁ πνευματικός τοῦ συνέστησε νά γίνει ἁπλῶς ἕνας καλός Χριστιανός, αὐτός ξεκίνησε γιά τήν Μάνη, ἀναζητῶντας τόπο γιά προσευχή καί ἄσκηση.

Στή Μάνη, ἔζησε κοντά σέ ἕνα ξωκκλήσι γιά μικρό διάστημα, ἐργαζόμενος τήν μετάνοια καί τήν προσευχή, ἀγωνιζόμενος ὑπέρμετρα μέ νηστεία καί ἀγρυπνία. Ὁ Ἱερέας ὅμως τοῦ κοντινοῦ χωριοῦ τοῦ συνέστησε νά ἀγωνιστεῖ ἐκεῖ πού ἁμάρτησε, δηλαδή στήν Καλαμάτα. Ὑπάκουσε καί ἐπιστρέφοντας στόν τόπο πού ἔζησε τήν ἁμαρτωλή του ζωή, ἐγκαταστάθηκε στά κτήματα ἑνός Χριστιανοῦ στή θέση «Ἁγία Ἄννα», στό φρούριο τῆς πόλεως. Ἐκεῖ ἄρχισε νέους ἀγῶνες, ὑπεράνθρωπους, ἀδιανόητους γιά τήν ἐποχή του καί πρόσφερε στό Θεό καρπούς μετανοίας. Σέ μικρό διάστημα ἡ περιοχή ἄρχισε νά κατακλύζεται ἀπό ἐπισκέπτες. Δεκάδες ἄνθρωποι ἔρχονταν πρός αὐτόν (οἱ περισσότεροι ἀπό περιέργεια καί σκωπτική διάθεση). Πολλούς τό πύρηνο κήρυγμα μετανοίας καί πρό πάντων τό παράδειγμά του μετέβαλε σέ πιστούς προσκυνητές καί ὑπάκουους μαθητές. Τό γεγονός αὐτό ἔβαλε σέ σκέψεις τόν ἰδιοκτήτη τοῦ κτήματος, ὁ ὁποῖος μήπως ἡ Ἐκκλησία ἀποκτήσει δικαιώματα στήν ἰδιοκτησία του, ζήτησε ἀπό τόν νεοασκητή νά φύγει.

Ὁ ταλαιπωρημένος ἀσκητής (ἤδη τά χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου του εἶχαν ἀλλοιωθεῖ ἀπό τήν νηστεία καί τήν κακοπάθεια), ὑπάκουσε. Πρίν φύγει ἔδωσε ἕνα νόμισμα σέ κάποιον μαθητή του (μία χάλκινη πεντάρα τῆς ἐποχῆς του) καί τόν ἔστειλε στό Ναό τῆς Ὑπαπαντῆς, γιά νά ψαλλεῖ μία Παράκληση. Μετά τήν ἐπιστροφή τοῦ ὑποτακτικοῦ, ἡ μικρή συνοδεία ξεκίνησε χωρίς συγκεκριμένη πορεία. Μετά ἀπό περιπλάνηση, λίγο μετά τήν Μονή τοῦ ἁγ. Κωνσταντίνου (πού ἵδρυσε ὁ λόγιος Ἱερομ. Γεράσιμος Παπαδόπουλος, 1763 – 1844), συναντήθηκε μέ τόν ἐργολάβο Χρήστο Ταμπακέα. Ὁ π. Ἠλίας καί οἱ μαθητές του, ἀπαντῶντας σέ σχετική ἐρώτηση, ἐξιστόρησαν τά γεγονότα. Ὁ Ταμπακέας (ὁ ὁποῖος, ὅπως ἀποδεικνύουν τά πράγματα, ἦταν εὐσεβής καί φιλομόναχος), προσφέρθηκε νά βοηθήσει τήν συνοδεία καί γιά τοῦτο τήν ὀδήγησε στό κτῆμα τοῦ φίλου του Θωμᾶ Μιχαλάκου, ἀπό τόν ὁποῖο ἀγόρασε τό κτῆμα καί τῆς τό πρόσφερε! Ἔτσι ἱδρύθηκε ἡ σημερινή Μονή Εὐαγγελιστρίας – Σκήτη Παναγουλάκη.

Μετά τήν ἐγκατάσταση στή νέα - ἐξασφαλισμένη πλέον - θέση ὁ Ἠλίας, ἀφοῦ οἰκονόμησε ἀπό κάπου ἕνα παλαιό ράσο, ἐγκαταστάθηκε στό μικρό σπήλαιο πού ὑπῆρχε στό κτῆμα καί ἄρχισε μέ μεγαλύτερο ζῆλο τήν ἄσκησή του. Μέσα στό σκοτάδι καί τήν ὑγρασία ἀγωνίστηκε ὑπεράνθρωπα, μιμούμενος τούς μεγάλους ἀσκητές. Σέ λίγο οἱ φήμη του ξεπέρασε τά ὅρια τῆς περιοχῆς καί ἑκατοντάδες ἄνθρωποι ἄρχισαν νά συρρέουν, γιά νά ἀκούσουν τό φλογερό του κήρυγμα μετανοίας. Πολλοί ἀπό τούς ἐπισκέπτες του, γοητευμένοι ἀπό τήν ζωή καί τήν προσωπικότητά του, ἔμειναν μαζί του καί ἔγιναν ὑποτακτικοί καί μαθητές του. Οἱ σπουδαιότεροι ἀπό αὐτούς ἦσαν: Ὁ Γεώργιος Ἀναγηρέας (διάδοχός του στήν ἡγεσία τῆς Μονῆς, κατά τήν περίοδο 1918 – 1920). Ὁ Γεώργιος Πουλουπάτης (ἔπειτα Ἱερομ. Γεράσιμος καί Ἐπίσκοπος Γ.Ο.Χ. Μεσσηνίας μέ τό ὄνομα Χρυσόστομος). Ὁ Πέτρος Καλοκύρης (Μοναχός Συμεών). Ὁ Ἀνδρέας Κωστόπουλος (Μοναχός Ἀντώνιος). Ὁ Φώτιος Μποῦστος (Μοναχός Παναγιώτης). Καί ὁ Γεώργιος Ἀναγνωστόπουλος (ἀρχιμ. Θεόδουλος, ἱδρυτής τῆς Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου Κορώνης).

Ὁ Κύριος κάλεσε κοντά Του τόν ἀγωνιζόμενο δοῦλο Του σχετικά νωρίς, τήν 17. 1. 1918 (ἡμέρα ἑορτῆς τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου), σέ ἡλικία μόλις 45 ἐτῶν, μετά ἀπό ἄσκηση καί ζωή μετανοίας 16 ἐτῶν. Ἐνταφιάστηκε στή μετάνοιά του. Κατέλειπε μνήμη ἀγαθή. Τά Λείψανά του φυλάσσονται στή Μονή Εὐαγγελιστρίας – Σκήτη Παναγουλάκη.

Μετά ἀπό ἄσκηση 20 ἐτῶν ο Γεώργιος ἀναδείχθηκε Ἡγούμενος τῆς Μονῆς, διαδεχθείς τόν Μοναχό Γεώργιο Ἀναγιαρέα. Τό 1926 χειροτονήθηκε ἀπό τόν Μητροπ. Μεσσηνίας Μελέτιο Σακελλαρόπουλο (Ν.Ε.). Διάκονος καί Ἱερεύς μέ τό ὄνομα Γεράσιμος.

Τό 1934, μετά ἀπό ἔντονο προβληματισμό ὁλόκληρης τῆς ἀδελφότητας πάνω στό ἡμερολογιακό ζήτημα, προσχώρησε στήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὑπό τόν Ἁγιορείτη Ἱερομ. Ματθαῖο (ἔπειτα Ἐπίσκοπο Βρεσθένης καί Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, + 1950). Ἡ ἀπόφαση αὐτή προκάλεσε τήν προσχώρηση στή Γνησία Ὀρθοδοξία τοῦ Θεολόγου Μοναχοῦ Κυπριανοῦ Λαχανᾶ, τῆς Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου Κορώνης (ὑπό τόν ἀρχιμ. Θεόδουλο Ἀναγνωστόπουλο), τῆς Ἱ. Μ. Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Καλαμῶν (ὑπό τήν Γερόντισσα Εὐφημία) καί δεκάδων πιστῶν στήν περιοχή τῆς Μεσσηνίας.

Ἐπί τῶν ἡμερῶν του ἡ Μονή Εὐαγγελιστρίας – Σκήτη Παναγουλάκη ἀναδείχθηκε σέ πνευματικό κέντρο καί φάρο Ὀρθοδοξίας στήν περιοχή καί ἡ ἀδελφότητα ἔφθασε τούς 20 μοναχούς.

Τό 1952, κατά τήν ἀνασυγκρότηση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ψηφίστηκε πρῶτος γιά τό ἐπισκοπικό ἀξίωμα καί χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Μεσσηνίας μέ τό ὄνομα Χρυσόστομος. Ἡ χειροτονία του ἔγινε τήν 13η Ἀπριλίου, ἀπό τόν τότε Πρόεδρο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί Τοποτηρητή τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, Μητροπ. Θεσσαλονίκης Δημήτριο (+ 1976) κ. ἄ. Ἀρχιερεῖς.

Ὡς Ἐπίσκοπος ὑπέστη τά πάνδεινα καί ἀντιμετώπισε φοβερό διωγμό ἀπό τόν καινοτόμο Μητροπ. Μεσσηνίας Χρυσόστομο Δασκαλάκη, γιά ἕνα διάστημα μάλιστα ἦταν ἐξόριστος στή Μονή Δημιόβης (1953). Ἀποτέλεσμα τῶν διώξεων καί τῶν κακουχιῶν πού ὑπέστη, ἦταν ὁ σοβαρός κλονισμός τῆς ὑγείας του καί ὁ θάνατος ὁ ὁποῖος ἐπῆλθε τήν 27η Ἀπριλίου 1956 στό Λαϊκό Νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου ἐνοσηλεύετο.

Ἀξίζει νά σημειωθεῖ, ὅτι ἀκόμη καί νεκρός ὁ ἐπ. Χρυσόστομος ἀντιμετώπισε διωγμό. Ὁ Νεοημ. Μητροπ. Μεσσηνίας δέν ἐπέτρεψε νά ἀποσφραγιστεῖ ἕνας ἀπό τούς ναούς τῆς Σκήτης Παναγουλάκη γιά νά ψαλλεῖ ἡ Νεκρώσυνη Ἀκολουθία! Ἔτσι τό φέρετρο μέ τόν σεπτό νεκρό τοῦ ἐπ. Χρυσοστόμου τοποθετήθηκε πάνω σ’ ἕνα τραπέζι, ἔξω ἀπό τήν σφραγισμένη πόρτα τοῦ Ναοῦ τῆς Εὐαγγελιστρίας, μέ ἐπιτραχήλιο καί ὠμοφόρειο καί τήν ἀρχιερατική μίτρα ἐπί δίσκου, δέχθηκε τήν προσκύνηση κλήρου καί λαοῦ καί παρά τήν παρουσία δύο Ἀρχιερέων (τοῦ Κορινθίας Καλλίστου καί τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου Β’ ), ἡ Χωροφυλακή δέν ἐπέτρεψε τήν τέλεση τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας καί ὁ νεκρός ἐνταφιάστηκε «ἀδιάβαστος»!!!

Ο μακαριστός Επίσκοπος Μεσσηνίας Χρυσόστομος σε  εορτή.
Αριστερά ο  λόγιος μοναχός π. Κυπριανός Λαχανάς.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΚΥΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ο Β'

Κατά κόσμον Σπυρίδων Λιγνός, γεννήθηκε το 1893 στο Αμαρούσιο Αττικής, καταγόμενος από παλαιά οικογένεια της πόλεως. Στη γεννέτειρά του παρακολούθησε τις εγκύκλιες σπουδές και κατόπιν φοίτησε στο Σχολαρχείο της εποχής του.

 

Το 1909, σε ηλικία 16 ετών, γνώρισε στο Ναό Αναλήψεως Παγκρατίου (μετόχι της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους), τον εφημέριο, τότε Ιερομόναχο καί επειτα Επίσκοπο Βρεσθένης και Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ματθαίο  (+ 1950), με τον οποίο συνδέθηκε πνευματικά, ωστε να τον ακολουθήσει στην έρημο του Αγίου Όρους και να εγκαταβιώσει μαζί του στο ερημητήριο του Αγ. Μηνά Βίγλας. Εκεί αγωνιζόμενος δέχθηκε το Μεγάλο και Αγγελικό Σχήμα και το όνομα Νεκτάριος.

 

Στο ερημητήριο του Αγ. Μηνά έμεινε 23 ολόκληρα χρόνια, αγωνιζόμενος για την ψυχική του σωτηρία, εργαζόμενος την ξυλουργική τέχνη.

 

Το 1952, κατά την δεύτερη  ανασυγκρότηση της Ιεράς Συνόδου της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, κλήθηκε από την έρημο του Άθωνα στην «έρημο» του κόσμου, για να εξυπηρετήσει τον Αγώνα ως κληρικός και Επίσκοπος. Τον Μάρτιο του 1952 χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος και τον Ιούλιο του ιδίου έτους εξελέγη και χειροτονήθηκε Επίσκοπος Βρεσθένης, λαβών το όνομα του Γέροντα του Αρχιεπισκόπου Ματθαίου.

Ποίμανε την επαρχία του (ν. Λακωνίας) με νεανικό ζήλο και αυταπάρνηση, με κόπους και αγώνες ανεκδιήγητους. Για τον Επίσκοπο Ματθαίο τα όρια της ημέρας ήταν στενά και ανεπαρκή, γι’ αυτό μελετούσε και την νύκτα. Και στον κόσμο έμεινε πτωχός Αγιορείτης και για να μην επιβαρύνει κανένα με την παρουσία του, δημιούργησε στη γεννέτειρά του Αμαρούσιο ένα μικρό ησυχαστήριο προς τιμήν της Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης, όπου και διέμενε.

 

Η ήδη κλονισμένη υγεία του επιδεινώθηκε τον Ιανουάριο του 1963. Απεβίωσε ειρηνικά την 21η του μηνός στο Νοσοκομείο  Άγ. Παύλος όπου μεταφέρθηκε συνεπεία καρδιακού επεισοδίου. Η εξόδιος ακολουθία του εψάλλη στην Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας, χοροστατούντος του πρώην Μητροπολίτου Πατρών Ανδρέου, συμπαραστατουμένου υπό Αρχιερέων Θεσσαλονίκης Δημητρίου, Κορινθίας Καλλίστου, Θηβών Ιωάννου, Τρίκκης Βησσαρίωνος και Μεσσηνίας Γρηγορίου και άλλων κληρικών. Το επικήδειο εκφώνησε ο Πρωθιερεύς Ευγένιος Τόμπρος. Ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο των Αρχιερέων, στο Παρεκκλήσιο του Αγ. Μοδέστου.

Κατά την χειροτονία του Επισκόπου Τήνου Αγαθαγγέλου (1957), στο Παρεκκλήσιο του Αγ. Μηνά (Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας). Από τα αριστερά διεκρίνονται ο Ιεροδιάκονος Γαλακτίων και οι Αρχιερείς Θεσσαλονίκης Δημήτριος, Σαλαμίνος Θεόκλητος (επί του θρόνου, προσφωνών τον χειροτονούμενο), Πατρών Ανδρέας, Τρίκκης Βησσαρίων και Βρεσθένης Ματθαίος Β'.

Από την κηδεία του Επισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου Β'  διακρίνονται από τα αριστερά οι Αρχιερείς Θεσσαλονίκης Δημήτριος, Κορινθίας Κάλλιστος και Τρίκκης Βησσαρίων.