100 ΧΡΟΝΙΑ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. (24)

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΡΙΚΚΗΣ & ΣΤΑΓΩΝ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ (+1977)

Κατά κόσμον Ιωάννης Μπαλτσάκης, γεννήθηκε το 1913 στη Φτέρη Σπερχειάδος, στην ευλαβέστατη οικογένεια του Ευαγγέλου και της Σταυρούλας Μπαλτσάκη. Μετά τα εγκύκλια γράμματα ασπάσθηκε σε ηλικία 26 ετών, εντασσόμενος στην υπό τον Ματθαίο Α’ Επίσκοπο Βρεσθένης  Ι. Μ. Μεταμ. Σωτήρος Κουβαρά. Η απόφαση του αυτή έγινε παράδειγμα προς μίμηση στην οικογένειά του. Οι γονείς και τα αδέλφια του ακούοντες τον λόγο του Κυρίου, «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι», ασπάσθηκαν και αυτοί τον μοναχικό βίο. Οι μεν άνδρες μόνασαν στην Ι. Μ. Μεταμ. Σωτήρος Κουβαρά (ο πατέρας Ευάγγελος ως μοναχός Ευθύμιος και οι γιοί του Βασίλειος ως μοναχός Ισαάκιος, Χαράλαμπος ως μοναχός Ιωάννης – έπειτα Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας, Δημήτριος ως μοναχός Φίλιππος Αγιορείτης και Αθανάσιος ως Αβράμιος - έπειτα Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας) και η μητέρα Ευαγγελία στην Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας ως μοναχή Σοφία.

Στη μονή επέδειξε ζήλο και προθυμία στα μοναχικά καθήκοντα. Έτσι την 24. 12. 1939 χειροθετήθηκε Ρασοφόρος, την 15. 2. 1941 χειροτονήθηκε Διάκονος και την 5. 5. 1941 Πρεσβύτερος από τον Γέροντά του Επίσκοπο Ματθαίο. Κατά την κουρά του σε μεγαλόσχημο ονομάσθηκε Βασίλειος.

Ως Ιερεύς εργάστηκε ακάματα σε πολλές ενορίες και φορές φυλακίστηκε και αποσχηματίστηκε για την γνησιότητα της Πίστεως. Το 1952, κατά την δεύτερη ανασυγκρότηση της Ιεράς Συνόδου, ψηφίσθηκε και χειροτονήθηκε Επίσκοπος της Ιεράς Μητροπόλεως Τρίκκης και Σταγών . Ποίμανε την επαρχία του με έδρα τον ιστορικό ναό της Αγίας Σοφίας Τρικάλων. Για την διαμονή του ίδρυσε δύο ησυχαστήρια, ένα στο Αιγάλεω Αθηνών (προς τιμήν της Παναγίας Γοργοϋπηκόου) και ένα άλλο στην Πηγή Τρικάλων (προς τιμήν της Καταθέσεως της Τιμίας Εσθήτος της Υπεραγίας Θεοτόκου), στα οποία εγκατέστησε μικρή γυναικεία συνοδεία.

Κοιμήθηκε ειρηνικά το 1977, σε ηλικία μόλις 64 ετών, καμφείς από τις πολλές σωματικές ασθένειες πού τον ταλαιπωρούσαν, νοσηλευόμενος στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Η κηδεία του εψάλη στην Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Ανδρέου, συμπαραστατουμένου υπό τον Σεβ. Αρχιερέων Αττικής Ματθαίου, Πειραιώς Νικολάου, Βρεσθένης Λαζάρου, Αργολίδος Παχωμίου, Φθιώτιδος Θεοδοσίου και Κοζάνης Τίτου και από 20 Ιερείς και Διακόνους. Ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο των Αρχιερέων, στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Μόδεστου.

Λάρισα, Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας, 1975. Εξ αριστερών ο Ιερομ. Παύλος Καραγκούνης, ο Αρχιεπίσκοπος Ανδρέας και ο μακαριστός Επίσκοπος Τρίκκης Βησσαρίων.

Η Ιερά Σύνοδος της Γνήσιας Ορθοδόξου Εκκλησίας επί πρωθιεραρχίας Αρχιεπισκόπου Αγαθαγγέλου, κατά το έτος 1963. Καθήμενος διακρίνεται ο Αρχιεπίσκοπος Αγαθάγγελος και όρθιοι εξ αριστερών ο Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Συνόδου, Πρωθιερεύς Ευγένιος Τόμπρος και οι Σεβ. Αρχιερείς Αττικής και Μεγαρίδος Μελέτιος, Βρεσθένης Ματθαίος Β',  Θεσσαλονίκης Δημήτριος,  Κιτίου Επιφάνιος, Μεσσηνίας Γρηγόριος, Πατρών Ανδρέας, Κορινθίας Κάλλιστος, Θηβών και Λεβαδείας Ιωάννης και Τρίκκης και Σταγών Βησσαρίων.

Νεκρός επί θρόνου (1977). Εξ αριστερών διακρίνονται ο Διάκονος Θεοφύλακτος Χαντώνας και οι Ιερομόναχοι Αβράμιος Μπαλτσάκης (κατά σάρκα αδελφός του), Πέτρος Παπαϊωάννου και Χρυσόστομος Μητρόπουλος (έπειτα Επίσκοπος Θεσσαλονίκης). Καθήμενος ο κατά σάρκα αδελφός του μοναχός Φίλιππος.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ & ΠΑΣΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΕΥΜΕΝΙΟΣ (+1981)

Κατά κόσμον Εμμανουήλ Σηφάκης, γεννήθηκε το 1909 στην Αγία Βαρβάρα Ηρακλείου Κρήτης, από γονείς ευσεβείς, τον Γεώργιο και την Χρυσούλα. Μετά τις εγκύκλιες και γυμνασιακές σπουδές ασχολήθηκε στην ιδιαιτέρα του πατρίδα με το επάγγελμα του υποδηματοποιού.

Από την νεανική του ηλικία ήταν ζηλωτής των πατρώων παραδόσεων και γι’ αυτό μαζί με την οικογένειά του δεν δέχθηκαν την αλλαγή του ημερολογίου, αλλά έμειναν πιστοί στην Γνήσια Ορθοδοξία.

Το 1946 ασπάσθηκε τον μοναχικό βίο, εντασσόμενος στην Ι. Μ. Μεταμ. Σωτήρος Κουβαρά Αττικής, υπό τον συμπατριώτη του Επίσκοπο Βρεσθένης Ματθαίο (+ 1950). Την 20. 10. 1946 χειροτονήθηκε Διάκονος και στη συνέχεια Πρεσβύτερος από τον Γέροντά του. Το 1949 εστάλη στην Κρήτη, για την εξυπηρέτηση των εκεί αγωνιζομένων Γνησίων Ορθοδόξων.

Ήταν ο πρώτος Κρητικής καταγωγής κληρικός πού χειροτονήθηκε μετά την αλλαγή του ημερολογίου (1924). Μέχρι και την κοιμήση του υπήρξε ο ιεραπόστολος, ο Ιερεύς, ο Διάκονος, ο πρόμαχος της Ορθοδοξίας στην Αποστολική Εκκλησία της Μεγαλονήσου, όπου διακρίθηκε για τον ζήλο και την προθυμία.

Για τον ζήλο του υπέρ της Γνήσιας Ορθοδοξίας και την προθυμία του στην εξυπηρέτηση των διωκομένων πιστών διώχθηκε με πολλή μανία από τούς καινοτόμους Αρχιερείς και ιδίως από τον Μητροπολίτη Κρήτης Ευγένιο Ψαλιδάκη, από το 1949 πού διορίσθηκε εφημέριος στην Κρήτη, μέχρι και την δεκαετία του ’60, οπότε αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί στην ηπειρωτική Ελλάδα. Μεταξύ άλλων: Στη γενέτειρά του Αγία Βαρβάρα έκτισε με πολλούς κόπους τον Ι. Ν. των Αγίων Πάντων, τον οποίο όμως κατέλαβε με την βία ο Μητροπολίτης Ευγένιος και τον εγκαινίασε με την προστασία των… πολυβόλων της Χωροφυλακής! Σύρθηκε στα Δικαστήρια 11 φορές, με την κατηγορία της «αντιποιήσεως αρχής»! Φυλακίσθηκε και έμεινε 8 χρόνια περιορισμένος σωματικά στην κατοικία του!

Την Μεγάλη Παρασκευή του 1956, τον συνέλαβαν στον Ι. Ν. Αγίων Αναργύρων Ρεθύμνου, με εντολή του καινοτόμου Επισκόπου Αθανασίου, μαζί με το «τεκμήριο» του «εγκλήματός» του, τον Επιτάφιο!!! Τελικά, τον μεν π. Ευμένιο έκλεισαν στο κρατητήριο, τον δε Επιτάφιο φύλαξαν στο Αστυνομικό Τμήμα και τελικά τον κατέστρεψαν!!! (όπως καταθέτει μεταξύ άλλων μαρτύρων και η κ. Ευαγγελία Τσανιδάκη από τον Κάτω Πόρο Ρεθύμνης).

Ο π. Ευμένιος ιερουργούσε κυρίως στο προσκύνημα της Παναγίας της Αλμυρής, αρκετές φορές όμως και σε διάφορα ξωκλήσια  για την καλύτερη εξυπηρέτηση των Ορθοδόξων. Κάποτε στην περιοχή του Ρεθύμνου, με τον Ι. Ναό των Αγίων Αναργύρων σφραγισμένο, ηγήθηκε μιας κοπιαστικής πορείας 300 περίπου πιστών (μεταξύ αυτών γερόντων, γυναικών και παιδιών), προς την κορυφή του Ψηλορείτη (υψόμετρο 2. 456 μ.), στο αρχαίο εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού, για να λειτουργήσει εκεί. Ενώ ο όρθρος είχε αρχίσει, κατέφθασαν κληρικοί από την Μονή Αρκαδίου και του ζήτησαν να φύγει, διότι «τέτοιες εντολές είχαν από τον Δεσπότη» (τον Ρεθύμνης Ν.Ε. Αθανάσιο). Ο π. Ευμένιος με δάκρυα τούς ζήτησε να τον αφήσουν να λειτουργήσει για να κοινωνήσουν οι Χριστιανοί και μετά να τούς ακολουθήσει στο Ρέθυμνο για να συλληφθεί ,αλλά εκείνοι επέμεναν να φύγει. Ταλαιπωρημένος ο ηρωικός Ιερομόναχος ξεκίνησε με τούς πιστούς για την Αλμυρή, όμως στο χωριό Κουρούτες έπεσε από την κούραση και κάποιοι χωρικοί φιλοτιμήθηκαν και εξοικονόμησαν ένα ζώο. Οι πιστοί, τελικά, κοινώνησαν στο προσκύνημα της Αλμυρής, νηστικοί και ταλαιπωρημένοι μετά από πορεία ενός ημερονυκτίου!

Όταν ήταν δυνατόν να τελεσθεί κάπου Θεία Λειτουργία, οι πιστοί αξιοποιούσαν την ευκαιρία για να τελέσουν Μυστήρια Γάμου και Βαπτίσεως. Κάποτε στην Αλμυρή, κατά την διάρκεια μιας ολονυκτίας έγιναν οι βαπτίσεις 26 παιδιών! Άλλοτε, στην περιοχή των Αγίων Δέκα, σε πρωινή Λειτουργία, οι άρτοι διαβάστηκαν έξω από την εκκλησία, διότι οι Χριστιανοί είχαν φέρει 1500 αρτοκλασίες!  Ακόμη και μετά το τέλος των διωγμών, ο μακαριστός Ιεράρχης λειτουργούσε κρυφά, «διά τον φόβον των Ιουδαίων», σε απομακρυσμένα ξωκλήσια  Λ.χ. στην περιοχή των Χανίων χρησιμοποιούσε το ιδιωτικό Παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου στα Περιβόλια. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 υποχρεώθηκε από τούς διωγμούς να έρθει στην ηπειρωτική Ελλάδα. Από τότε και μέχρι της εκλογής του σε Επίσκοπο (1973), υπηρέτησε σαν εφημέριος του Ι.Ν. Άγ. Κων/νου και Ελένης Καπαρελίου Θηβών.

Η Ιερά Σύνοδος της Γνήσιας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, είχε γίνει κατ’ επανάληψιν δέκτης της επιθυμίας – ψήφου του Ορθοδόξου πληρώματος της Κρήτης, διά την ανάδειξιν του Ιερομονάχου Ευμενίου σε Επίσκοπο. Η πάγκοινη αυτή επιθυμία υλοποιήθηκε το έτος 1973, κατά την τρίτη ανασυγκρότηση της Ιεράς Συνόδου. Η χειροτονία του σε Επίσκοπο της Ιεράς Μητροπόλεως Κρήτης έγινε την 4ην Φεβρουαρίου 1973, στην Μονή της μετανοίας του, στο Παρεκκλήσιο των Οσίων 99 Πατέρων Κρήτης, από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ανδρέα.

Ως Επίσκοπος ο Σεβασμιότατος Ευμένιος, παρά την κακή του υγεία και την ηλικία του, εργάσθηκε με αυταπάρνηση, αξιοποιώντας την σχετική ελευθερία την οποία απολάμβαναν οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι της Κρήτης, μετά τον θάνατο του διώκτη της Γνήσιας Ορθοδοξίας Νεοημερολογίτη Αρχιεπισκόπου Ευγενίου Ψαλιδάκη. Με πολλές θυσίες ανήγειρε τον Ι. Ν. Αγίας Τριάδος Ηρακλείου, τον οποίο εγκαινίασε το 1980, συμπαραστατούμενος από τον Αρχιεπίσκοπο Ανδρέα και τον Σεβ. Κοζάνης Τίτο. (Ο ναός αυτός ήταν ο πρώτος Ορθόδοξος ναός πού εγκαινιάστηκε στην Κρήτη μετά το Σχίσμα του 1924. Ακόμη, εκείνη η λαμπρή τελετή των εγκαινίων, με την συμμετοχή τριών Αρχιερέων και πεντάδος κληρικών, ήταν η πρώτη μεγάλη δημόσια εκκλησιαστική εκδήλωση της Ιεράς Μητροπόλεως Γ.Ο.Χ. Κρήτης, κατά την περίοδο των 56 – τότε - ετών του Νεοημερολογιτισμού).

Ευτύχησε ακόμη να δει κληρικό το πνευματικό του τέκνο Κων. Σελληνιωτάκη (Ιερομόναχο Καλλίνικο, ο οποίος τον στήριξε στο γήρας και την ασθένεια του) και την ανέγερση και λειτουργία και άλλων ναών (Τριών Ιεραρχών - Αγίου Νεκταρίου Μεγάλης Βρύσης, Αγίων Πάντων Άνω Ζάρου, Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Κάτω Ζάρου, κ.α.).

Κοιμήθηκε την 2α Δεκεμβρίου 1981, μετά από πολύμηνη ασθένεια – την οποία υπέμεινε με μεγάλη υπομονή και καρτερία – και κηδεύθηκε στη γενέτειρά του Αγία Βαρβάρα Ηρακλείου, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Ανδρέου συμπαραστατουμένου από τούς Σεβ. Αρχιερείς Αττικής Ματθαίου και Πειραιώς Νικολάου και πεντάδος κληρικών. Επικηδείους λόγους εκφώνησαν ο Αθηνών Ανδρέας και ο Πειραιώς Νικόλαος.

Στο δεσποτικό της Ι.Μ. Παναγίας Κερατέας μετά την χειροτονία του Μητροπολίτη Σερβιών και Κοζάνης Τίτου .Εξ αριστερών διακρίνονται ο Σεβ. Επίσκοπος Βρεσθένης Λάζαρος, ο Αρχιεπίσκοπος Ανδρέας και οι Σεβ. Επίσκοποι Κοζάνης Τίτος, Αττικής Ματθαίος και Κρήτης Ευμένιος.

Από την πανήγυρι του Ι.Ν. Ευαγγελιστού Ματθαίου Μάνδρας Αττικής  και της εορτής του οικείου Μητροπολίτου Ματθαίου το έτος 1973.Εξ αριστερών διακρίνονται : ο εορτάζων Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος Ματθαίος ,επί θρόνου ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ανδρέας και οι Σεβ. Επίσκοποι Κορινθίας Κάλλιστος, Πειραιώς Νικόλαος, Αργολίδος Παχώμιος και Κρήτης Ευμένιος.

Από τα εγκαίνια του Ι.Ν. Αγίας Τριάδος Ηρακλείου προεξάρχοντος του Σεβ. Ευμενίου συμπαραστατούμενου από τον Αθηνών Ανδρέα και του Σεβ. Σερβιών και Κοζάνης Τίτου

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΒΕΖΥΡΕΑ

Γνωστό έγινε χθες ότι συνελήφθη ο κ. Βασ. Βεζυρέας (αυτοπροσδιοριζόμενος "Παρθένιος" και "αρχιεπίσκοπος" παλαιοημερολογιτών!!!), πρώην μοντέλο και πανελίστας σε εκπομπές. Ο εν λόγω ρασοφόρος υπήρξε Νεοημερολογίτης κληρικός (διάκος) του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και έχει καθαιρεθεί δικαίως για ηθικά ζητήματα από την επίσημη εκκλησία του Νέου Ημερολογίου. Εκτός από την μαγειρική, ο εν λόγω προσέφυγε σε καθηρημένους για ηθικά ζητήματα νεοημερολογίτες που παρίσταναν τους "επισκόπους" και είχαν χειροτονηθεί από κάποιον καθηρημένο Φλωρινικό. Μαζί του συνελήφθησαν κι άλλοι ψευδοκληρικοί διότι φέρεται να έκαναν εμπορία και πώληση ναρκωτικών ουσιών, προσβάλλοντας το τίμιο ράσο.

Έχουμε αναφερθεί και παλαιότερα σε περιπτώσεις παρόμοιων ψευδεπισκόπων όπως κάποιου κ. Ιακώβου που έκανε εικονικούς "γάμους" και άλλων στην "Μονή Αγ. Ιούδα" Σαλαμίνας, της οποίας ο ιδρυτής έχεις καταδίκες για παιδοβιασμούς στις Η.Π.Α. Η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. έχει ευθύνη να ενημερώνει και να προειδοποιεί τους πιστούς για τους "λύκους εν δορά προβάτου" (Ματθ. Ζ', 15) που θα κατασπαράξουν τόσο την ψυχή τους, αιρετικοί και αχειροτόνητοι, όσο και οικονομικά και ψυχολογικά, ως χριστέμποροι. Οφείλει ο κάθε πιστός να εξετάζει την Ορθόδοξη Πίστη και την Αποστολική Διαδοχή όσων υποστηρίζουν ότι είναι "Γ.Ο.Χ." ή "παλαιοημερολογίτες του Πατρίου Εορτολογίου". Η Εκκλησία μας δεν φέρει ευθύνη για αποσχισθέντες ή "χειροτονημένους" από απατεώνες και καθηρημένους. Τεράστια ευθύνη φέρει κάθε επίσκοπος και ο συμμαρτυρών για το ηθικό ποιόν του χειροτονούμενου. Η ύπαρξη ηθικών ζητημάτων μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε σχίσματα, όπως μόλις πέρσι είδαμε, για να καλύψουν την ενοχή τους με φανταστικά προσχήματα.

Ευχής έργον θα ήταν να υπάρξει κάθαρση στις σοβαρές δικαιοδοσίες του Πατρίου Εορτολογίου με στόχο τον διάλογο εν αγάπη και αληθεία για ένωση εν τη Εκκλησία του Χριστού. Ευθύνη έχει και η πολιτεία να κυνηγά απατεώνες και χριστεμπόρους ώστε να προφυλάσσεται ο απλός λαός. Ευχόμαστε να γίνει μάθημα στους χριστιανούς να μην εμπισστεύονται κάθε "προοδευτικό και μοντέρνο" κληρικό και να θυμάται την λαϊκή σοφία "το ράσο δεν κάνει τον παπά".

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΑ

Το Σάββατο 26 Οκτωβρίου (Εκκλ. Ημ. ή 8/11 Νέο Πολ. Ημ.), μνήμη Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, τελέστηκε Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Χαλκίδας. Ο Ιερός Ναός βρίσκεται στον Κόμβο Βασιλικού  προς Μπούρτζι- Άγιος Νικόλαος (δίνεται το στίγμα παρακάτω). Ιερούργησε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμάς. Ο Ιερός Ναός έχει να λειτουργηθεί πολλά έτη και έχει εγκαινιαστεί από τον προκάτοχο του Επισκόπου μας, τον αοίδιμο Μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος κυρό Ματθαίο (Μακρή +2001).

Έψαλε ο χορός των Μοναζουσών ενώ ο Σεβ. Αττικής κ. Κοσμάς κήρυξε τον θείο λόγο. Συμμετείχαν συμπροσευχητικά αρκετοί πιστοί από την Εύβοια και την Αττική. Η δοκιμαζόμενη αδελφότης της Ιεράς Μονής Αγίας Παρασκευής φιλοξένησε εγκάρδια τους προσκυνητές και τους ενορίτες της Χαλκίδας.

Στο Ιερό αυτό Ναό της Παναγίας έχουν βρει καταφύγιο -προσωρινώς και μέχρι τελικής εκδικάσεως της υποθέσεως- οι διωκόμενες για την ορθόδοξη ομολογία τους υπό της αποσχισθείσας ηγουμένης, Μοναχές της Ιεράς Μονής Αγίας Παρασκευής Μύτικα Χαλκίδας.

Ευχόμαστε η Κυρία Θεοτόκος να ξεκουράσει πνευματικώς με το ζων ύδωρ της Ζωής και να δικαιώσει σύντομα την κατατρεγμένη αδελφότητας.

ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

https://maps.app.goo.gl/tiN1xdftx9SWVDdJA?g_st=ipc

100 ΧΡΟΝΙΑ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. (23)

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΗΒΩΝ & ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ ΚΥΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Κατά κόσμον Χαράλαμπος Μπαλτσάκης, γεννήθηκε το 1908 στη Φτέρη Σπερχειάδος, στην ευλαβέστατη οικογένεια του Ευαγγέλου και της Σταυρούλας Μπαλτσάκη, οι οποίοι ακούοντες τον λόγο του Κυρίου, «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι», ασπάσθηκαν τον μοναχικό βίο μαζί με πέντε από τα έξη παιδιά τους και οι μεν άνδρες μόνασαν στην Ι. Μ. Μεταμορφώσεως Σωτήρος Κουβαρά (ο πατέρας Ευάγγελος ως μοναχός Ευθύμιος και οι γιοί του Βασίλειος ως μοναχός Ισαάκιος, Χαράλαμπος ως μοναχός Ιωάννης – έπειτα Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας, Ιωάννης ως μοναχός Βησσαρίων – έπειτα Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών, Δημήτριος ως μοναχός Φίλιππος Αγιορείτης και Αθανάσιος ως Αβράμιος - έπειτα Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας) και η μητέρα Ευαγγελία στην Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας ως μοναχή Σοφία. 

Ο έπειτα Επίσκοπος Ιωάννης διακρίθηκε στη μονή της μετανοίας του για την ταπείνωσή του, την ολοπρόθυμο υπακοή, την πνευματικότητα και την ασκητικότητα. Για τον λόγο αυτό το έτος 1947 δέχθηκε την Ιερωσύνη δια των τιμίων χειρών του Αγίου Γέροντός του Επισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου Α’ (έπειτα Αρχιεπισκόπου, + 1950).

Το έτος 1952, κατά την δεύτερη ανασυγκρότηση της Ιεράς Συνόδου, ο Ιερομόναχος Ιωάννης μετά από 5ετή ιερατική διακονία και εφημερία σε πολλές ανά την Ελλάδα ενορίες, εξελέγη Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας και χειροτονήθηκε την 3η Μαΐου του ιδίου έτους από τον τότε Πρόεδρο της Ιεράς Συνόδου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Δημήτριου και άλλους Αρχιερείς.
Ποίμανε την επαρχία του (ν. Βοιωτίας) με έδρα τον ιστορικό ναό των Αγίων Ταξιαρχών Θήβας, ιερουργών, κηρύττων, εξομολογών και κατηχών διαρκώς το ποίμνιό του. Ειρηνικώτατος και ευσεβέστατος, υπέμεινε τα πάντα χάριν του ποιμνίου του, αντιμετώπιζε με υπομονή τις θλίψεις και τούς πειρασμούς προσηλωμένος στην προσευχή, την νηστεία και την μελέτη της Αγίας Γραφής και των έργων των Πατέρων της Εκκλησίας.

Κοιμήθηκε ειρηνικά την Ε’ Κυριακή των Νηστειών, 6η Απριλίου 1964 και ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο των Αρχιερέων της Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας, όπου το Παρεκκλήσιο του Αγ. Μόδεστου. Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε στην Ι. Μ. Παναγίας προεξάρχοντος του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αγαθαγγέλου, συμπαραστατουμένου υπό των Σεβασμιωτάτων Αρχιερέων πρώην Πατρών Ανδρέου, Κορινθίας Καλλίστου, Τρίκκης Βησσαρίωνος και Αττικής Μελετίου και 21 Ιερέων και Διακόνων. Τον επιτάφιο λόγο εξεφώνησε ο Πρωτοσύγκελλος Πρωθιερεύς Ευγένιος Τόμπρος.

1955, Εσπερινός της Αγάπης στην Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας. Προ της πύλης του παρθενώνος της Μονής διακρίνονται (από τα αριστερά) ο Ιερομόναχος Γρηγόριος Ρούσσης, μη αναγνωρίσιμος κληρικός και ο Ιερομόναχος Κάλλιστος, ο Ιεροδιάκονος Ταράσιος Καραγκούνης, οι Αρχιερείς Θεσσαλονίκης Δημήτριος, πρώην Πατρών  Ανδρέας, Τρίκκης Βησσαρίων, Θηβών Ιωάννης και Βρεσθένης Ματθαίος Β' και ο Ιεροδιάκονος Γαλακτίων Γκαμίλης.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΥΡΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ

Κατά κόσμον Κωνσταντίνος Κωστάκης, γεννήθηκε το 1914 στα Μεσκλά Χανίων, από γονείς ευσεβείς, τον Δημήτριο και την Ευγενία. Τα εγκύκλια γράμματα παρακολούθησε στη γενέτειρά του. Το 1941, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε ηλικία 27 ετών, εγκατέλειψε την οικογένειά του και ασπάστηκε τον μοναχικό βίο.  Αφιερώθηκε στην Ι. Μ. Μεταμ. Σωτήρος Κουβαρά Αττικής, υπό τον συμπατριώτη του Επίσκοπο Βρεσθένης Ματθαίο Α’ (+ 1950).

Ο Άγιος Πατήρ Ματθαίος, διαγνώσας τα προσόντα και τις αρετές του Κωνσταντίνου, τον προώθησε συντομότατα σε όλες τις βαθμίδες της μοναχικής πολιτείας και της Ιερωσύνης. Έτσι την 5. 5. 1941 χειροθετήθηκε Ρασοφόρος με το όνομα Μελέτιος, την 3. 11. 1941 χειροτονήθηκε Διάκονος, την 20. 11. 1941 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και την 15. 11. 1944 χειροθετήθηκε Μεγαλόσχημος Μοναχός.

Υπηρέτησε σε πολλές ενορίες της Εκκλησίας σε όλη την Ελλάδα. Το 1952, κατά την δεύτερη ανασυγκρότηση της Ιεράς Συνόδου, ψηφίστηκε Επίσκοπος για την Ιερά Μητρόπολη Αττικής και Μεγαρίδος. Χειροτονήθηκε την 17. 6. 1952 από τον τότε Πρόεδρο της Ιεράς Συνόδου Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Δημήτριο και τούς Αρχιερείς πρώην Πατρών Ανδρέα, Τρίκκης Βησσαρίωνα και Θηβών Ιωάννη.

Ποίμανε την επαρχία του με έδρα τον ιστορικό Ναό του Ευαγγελιστού Ματθαίου Μάνδρας. Όμως η υγεία του λόγω των κόπων και των μόχθων είχε καμφθεί και έτσι κοιμήθηκε ειρηνικά την 4η Απριλίου 1966, σε ηλικία μόλις 52 ετών, μετά από νοσηλεία σε κλινική του Πειραιώς. Η κηδεία του τελέστηκε την 6. 4. 1966 στην Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας, προεξάρχοντος του πρώην Πατρών Ανδρέου, συμπαραστατουμένου υπό των Σεβ. Αρχιερέων Θεσσαλονίκης Δημητρίου, Κορινθίας Καλλίστου και Τρίκκης Βησσαρίωνος και 27 Ιερέων και Διακόνων. Τον επικήδειο εκφώνησε ο Πρωτοσύγκελλος Πρωθιερεύς Ευγένιος Τόμπρος. Ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο των Αρχιερέων, στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Μόδεστου.

Πανήγυρις Κοιμ. Θεοτόκου του έτους 1960 (Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας). Από εμπρός προς τα πίσω διακρίνονται ο Μακ. Αρχιεπισκόπος Αθηνών Αγαθάγγελος και οι Σεβ. Αρχιερείς πρώην Πατρών Ανδρέας,  Θεσσαλονίκης Δημήτριος,  Τρίκκης Βησσαρίων,  Αττικής Μελέτιος,  Θηβών Ιωάννης και + Βρεσθένης Ματθαὶος Β'.

 Από τον Εσπερινό της Αγάπης του έτους 1960 στην Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας. Διακρίνονται από αριστερά προς τα δεξιά οι Σεβ. Αρχιερείς πρώην Πατρών Ανδρέας, Τρίκκης και Σταγών Βησσαρίων, Θηβών και Λεβαδείας Ιωάννης και Αττικής και Μεγαρίδος Μελέτιος.

ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΤΗΝΟ

Την ιερά νήσο της Παναγίας, την Τήνο επισκέφτηκε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος κ.  Κοσμάς. Οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Τήνου υποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά τον πνευματικό τους πατέρα προς εξυπηρέτηση των μυστηριακών και πνευματικών τους αναγκών. Οι Γ.Ο.Χ. της Τήνου και των Κυκλάδων διατηρούν την ορθόδοξη πίστη με δύσκολες συνθήκες, διωγμούς και συκοφαντίες υπό των εχθρών της Εκκλησίας. Επίκεντρο της αρχιερατικής επίσκεψης υπήρξε ο περικαλλής ιερός Ναός των Αγίων Ταξιαρχών Τήνου.

Την ίδια ημέρα, Μνήμη της Οσίας ημών Μητρός Ματρώνας της Χιοπολιτίσσας, εόρτασε η Οσιωτατη Καθηγουμένη Ματρώνα του Ιερού Ησυχαστηριου Αγίου Ευσταθίου Κρυονερίου Αττικής. Ευχόμαστε στην Οσ. Ηγουμένη Ματρώνα Μοναχή, έτη πολλά με μετάνοια και την δόξα του Παραδείσου. Ο Τριαδικός Θεός να της δίνει δύναμη για το έργο της στο Γηροκομείο της Μονής όπου πολλές ψυχές βρήκαν καταφύγιο.

100 ΧΡΟΝΙΑ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. (22)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΚΥΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (+1956)

Κατά κόσμον Γεώργιος Πουλουπάτης, γεννήθηκε στήν Ἀλαγωνία της Μεσσηνίας τό 1883. Τό 1901, μετά τά ἐγκύκλια γράμματα, σέ ἡλικία μόλις 18 ἐτῶν, ἐγκατέλειψε τά ἐγκόσμια καί ἔγινε μοναχός στή συνοδεία τοῦ νεοασκητοῦ τῶν Καλαμῶν Ἠλία Παναγουλάκη (+ 1918), ἱδρυτοῦ τῆς Ἱ. Μ. Εὐαγγελιστρίας Καλαμῶν (Σκήτης Παναγουλάκη).

Ὁ Ἠλίας Παναγουλάκης γεννήθηκε τήν 14. 7. 1873 στήν Καλαμάτα. Ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς του εἶναι γνωστά ἐλάχιστα πράγματα, εἶναι ὅμως γενικά παραδεκτό, ὅτι ἦταν ἄνθρωπος τοῦ κόσμου καί τῆς ἁμαρτίας. Ὁ θάνατος ἑνός στενοῦ καί ἀγαπημένου του φίλου ὑπῆρξε γι’ αὐτόν γεγονός σωτήριο, γιατί κατά τήν κηδεία του, ἄκουσε γιά πρώτη φορά τά σχετικά μέ τήν αἰώνια ζωή λόγια τοῦ Εὐαγγελίου, «ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῶ πέμψαντί με, ἔχει ζωήν αἰώνιον καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου πρός τήν ζωήν» (Ἰω. 5,24). Γεμᾶτος σκέψεις καί βαθειά ἐπηρεασμένος, ζήτησε ἀπό τόν Ἱερέα τοῦ κοιμητηρίου νά τοῦ ἐξηγήσει σχετικά. Πράγματι, ὁ Ἱερεύς τοῦ μίλησε γιά τήν κρίση, τήν μετά θάνατον ζωή, τήν τιμωρία, τήν μετάνοια καί τήν ἐπιστροφή. Μέ συντριβή καί ἐπίγνωση τῆς πνευματικῆς του καταστάσεως (σύμφωνα μέ διηγήσεις τῶν μαθητῶν του εἶπε στόν Ἱερέα, «καί γιά μένα; Γιά μένα πού ἔχω ματώσει τήν θάλασσα, ὑπάρχει σωτηρία;»), ζήτησε νά ἐξομολογηθεῖ. Ὁ Ἱερέας ὅμως δέν ἦταν ἐξομολόγος καί ἔτσι τόν ἔστειλε σέ ἔμπειρο πνευματικό πατέρα τῆς Μονῆς Βελανιδιᾶς.

Μετά τό σωτηριῶδες λουτρό τῆς μετανοίας καί γεμᾶτος ζῆλο γιά ἔργα ἀρετῆς, εἶπε στόν ἐξομολόγο του: «Θά κάνω τήν ζωή τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου». Παρ’ ὅλο τό γεγονός, ὅτι ὁ πνευματικός τοῦ συνέστησε νά γίνει ἁπλῶς ἕνας καλός Χριστιανός, αὐτός ξεκίνησε γιά τήν Μάνη, ἀναζητῶντας τόπο γιά προσευχή καί ἄσκηση.

Στή Μάνη, ἔζησε κοντά σέ ἕνα ξωκκλήσι γιά μικρό διάστημα, ἐργαζόμενος τήν μετάνοια καί τήν προσευχή, ἀγωνιζόμενος ὑπέρμετρα μέ νηστεία καί ἀγρυπνία. Ὁ Ἱερέας ὅμως τοῦ κοντινοῦ χωριοῦ τοῦ συνέστησε νά ἀγωνιστεῖ ἐκεῖ πού ἁμάρτησε, δηλαδή στήν Καλαμάτα. Ὑπάκουσε καί ἐπιστρέφοντας στόν τόπο πού ἔζησε τήν ἁμαρτωλή του ζωή, ἐγκαταστάθηκε στά κτήματα ἑνός Χριστιανοῦ στή θέση «Ἁγία Ἄννα», στό φρούριο τῆς πόλεως. Ἐκεῖ ἄρχισε νέους ἀγῶνες, ὑπεράνθρωπους, ἀδιανόητους γιά τήν ἐποχή του καί πρόσφερε στό Θεό καρπούς μετανοίας. Σέ μικρό διάστημα ἡ περιοχή ἄρχισε νά κατακλύζεται ἀπό ἐπισκέπτες. Δεκάδες ἄνθρωποι ἔρχονταν πρός αὐτόν (οἱ περισσότεροι ἀπό περιέργεια καί σκωπτική διάθεση). Πολλούς τό πύρηνο κήρυγμα μετανοίας καί πρό πάντων τό παράδειγμά του μετέβαλε σέ πιστούς προσκυνητές καί ὑπάκουους μαθητές. Τό γεγονός αὐτό ἔβαλε σέ σκέψεις τόν ἰδιοκτήτη τοῦ κτήματος, ὁ ὁποῖος μήπως ἡ Ἐκκλησία ἀποκτήσει δικαιώματα στήν ἰδιοκτησία του, ζήτησε ἀπό τόν νεοασκητή νά φύγει.

Ὁ ταλαιπωρημένος ἀσκητής (ἤδη τά χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου του εἶχαν ἀλλοιωθεῖ ἀπό τήν νηστεία καί τήν κακοπάθεια), ὑπάκουσε. Πρίν φύγει ἔδωσε ἕνα νόμισμα σέ κάποιον μαθητή του (μία χάλκινη πεντάρα τῆς ἐποχῆς του) καί τόν ἔστειλε στό Ναό τῆς Ὑπαπαντῆς, γιά νά ψαλλεῖ μία Παράκληση. Μετά τήν ἐπιστροφή τοῦ ὑποτακτικοῦ, ἡ μικρή συνοδεία ξεκίνησε χωρίς συγκεκριμένη πορεία. Μετά ἀπό περιπλάνηση, λίγο μετά τήν Μονή τοῦ ἁγ. Κωνσταντίνου (πού ἵδρυσε ὁ λόγιος Ἱερομ. Γεράσιμος Παπαδόπουλος, 1763 – 1844), συναντήθηκε μέ τόν ἐργολάβο Χρήστο Ταμπακέα. Ὁ π. Ἠλίας καί οἱ μαθητές του, ἀπαντῶντας σέ σχετική ἐρώτηση, ἐξιστόρησαν τά γεγονότα. Ὁ Ταμπακέας (ὁ ὁποῖος, ὅπως ἀποδεικνύουν τά πράγματα, ἦταν εὐσεβής καί φιλομόναχος), προσφέρθηκε νά βοηθήσει τήν συνοδεία καί γιά τοῦτο τήν ὀδήγησε στό κτῆμα τοῦ φίλου του Θωμᾶ Μιχαλάκου, ἀπό τόν ὁποῖο ἀγόρασε τό κτῆμα καί τῆς τό πρόσφερε! Ἔτσι ἱδρύθηκε ἡ σημερινή Μονή Εὐαγγελιστρίας – Σκήτη Παναγουλάκη.

Μετά τήν ἐγκατάσταση στή νέα - ἐξασφαλισμένη πλέον - θέση ὁ Ἠλίας, ἀφοῦ οἰκονόμησε ἀπό κάπου ἕνα παλαιό ράσο, ἐγκαταστάθηκε στό μικρό σπήλαιο πού ὑπῆρχε στό κτῆμα καί ἄρχισε μέ μεγαλύτερο ζῆλο τήν ἄσκησή του. Μέσα στό σκοτάδι καί τήν ὑγρασία ἀγωνίστηκε ὑπεράνθρωπα, μιμούμενος τούς μεγάλους ἀσκητές. Σέ λίγο οἱ φήμη του ξεπέρασε τά ὅρια τῆς περιοχῆς καί ἑκατοντάδες ἄνθρωποι ἄρχισαν νά συρρέουν, γιά νά ἀκούσουν τό φλογερό του κήρυγμα μετανοίας. Πολλοί ἀπό τούς ἐπισκέπτες του, γοητευμένοι ἀπό τήν ζωή καί τήν προσωπικότητά του, ἔμειναν μαζί του καί ἔγιναν ὑποτακτικοί καί μαθητές του. Οἱ σπουδαιότεροι ἀπό αὐτούς ἦσαν: Ὁ Γεώργιος Ἀναγηρέας (διάδοχός του στήν ἡγεσία τῆς Μονῆς, κατά τήν περίοδο 1918 – 1920). Ὁ Γεώργιος Πουλουπάτης (ἔπειτα Ἱερομ. Γεράσιμος καί Ἐπίσκοπος Γ.Ο.Χ. Μεσσηνίας μέ τό ὄνομα Χρυσόστομος). Ὁ Πέτρος Καλοκύρης (Μοναχός Συμεών). Ὁ Ἀνδρέας Κωστόπουλος (Μοναχός Ἀντώνιος). Ὁ Φώτιος Μποῦστος (Μοναχός Παναγιώτης). Καί ὁ Γεώργιος Ἀναγνωστόπουλος (ἀρχιμ. Θεόδουλος, ἱδρυτής τῆς Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου Κορώνης).

Ὁ Κύριος κάλεσε κοντά Του τόν ἀγωνιζόμενο δοῦλο Του σχετικά νωρίς, τήν 17. 1. 1918 (ἡμέρα ἑορτῆς τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου), σέ ἡλικία μόλις 45 ἐτῶν, μετά ἀπό ἄσκηση καί ζωή μετανοίας 16 ἐτῶν. Ἐνταφιάστηκε στή μετάνοιά του. Κατέλειπε μνήμη ἀγαθή. Τά Λείψανά του φυλάσσονται στή Μονή Εὐαγγελιστρίας – Σκήτη Παναγουλάκη.

Μετά ἀπό ἄσκηση 20 ἐτῶν ο Γεώργιος ἀναδείχθηκε Ἡγούμενος τῆς Μονῆς, διαδεχθείς τόν Μοναχό Γεώργιο Ἀναγιαρέα. Τό 1926 χειροτονήθηκε ἀπό τόν Μητροπ. Μεσσηνίας Μελέτιο Σακελλαρόπουλο (Ν.Ε.). Διάκονος καί Ἱερεύς μέ τό ὄνομα Γεράσιμος.

Τό 1934, μετά ἀπό ἔντονο προβληματισμό ὁλόκληρης τῆς ἀδελφότητας πάνω στό ἡμερολογιακό ζήτημα, προσχώρησε στήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὑπό τόν Ἁγιορείτη Ἱερομ. Ματθαῖο (ἔπειτα Ἐπίσκοπο Βρεσθένης καί Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, + 1950). Ἡ ἀπόφαση αὐτή προκάλεσε τήν προσχώρηση στή Γνησία Ὀρθοδοξία τοῦ Θεολόγου Μοναχοῦ Κυπριανοῦ Λαχανᾶ, τῆς Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου Κορώνης (ὑπό τόν ἀρχιμ. Θεόδουλο Ἀναγνωστόπουλο), τῆς Ἱ. Μ. Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Καλαμῶν (ὑπό τήν Γερόντισσα Εὐφημία) καί δεκάδων πιστῶν στήν περιοχή τῆς Μεσσηνίας.

Ἐπί τῶν ἡμερῶν του ἡ Μονή Εὐαγγελιστρίας – Σκήτη Παναγουλάκη ἀναδείχθηκε σέ πνευματικό κέντρο καί φάρο Ὀρθοδοξίας στήν περιοχή καί ἡ ἀδελφότητα ἔφθασε τούς 20 μοναχούς.

Τό 1952, κατά τήν ἀνασυγκρότηση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ψηφίστηκε πρῶτος γιά τό ἐπισκοπικό ἀξίωμα καί χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Μεσσηνίας μέ τό ὄνομα Χρυσόστομος. Ἡ χειροτονία του ἔγινε τήν 13η Ἀπριλίου, ἀπό τόν τότε Πρόεδρο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί Τοποτηρητή τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, Μητροπ. Θεσσαλονίκης Δημήτριο (+ 1976) κ. ἄ. Ἀρχιερεῖς.

Ὡς Ἐπίσκοπος ὑπέστη τά πάνδεινα καί ἀντιμετώπισε φοβερό διωγμό ἀπό τόν καινοτόμο Μητροπ. Μεσσηνίας Χρυσόστομο Δασκαλάκη, γιά ἕνα διάστημα μάλιστα ἦταν ἐξόριστος στή Μονή Δημιόβης (1953). Ἀποτέλεσμα τῶν διώξεων καί τῶν κακουχιῶν πού ὑπέστη, ἦταν ὁ σοβαρός κλονισμός τῆς ὑγείας του καί ὁ θάνατος ὁ ὁποῖος ἐπῆλθε τήν 27η Ἀπριλίου 1956 στό Λαϊκό Νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου ἐνοσηλεύετο.

Ἀξίζει νά σημειωθεῖ, ὅτι ἀκόμη καί νεκρός ὁ ἐπ. Χρυσόστομος ἀντιμετώπισε διωγμό. Ὁ Νεοημ. Μητροπ. Μεσσηνίας δέν ἐπέτρεψε νά ἀποσφραγιστεῖ ἕνας ἀπό τούς ναούς τῆς Σκήτης Παναγουλάκη γιά νά ψαλλεῖ ἡ Νεκρώσυνη Ἀκολουθία! Ἔτσι τό φέρετρο μέ τόν σεπτό νεκρό τοῦ ἐπ. Χρυσοστόμου τοποθετήθηκε πάνω σ’ ἕνα τραπέζι, ἔξω ἀπό τήν σφραγισμένη πόρτα τοῦ Ναοῦ τῆς Εὐαγγελιστρίας, μέ ἐπιτραχήλιο καί ὠμοφόρειο καί τήν ἀρχιερατική μίτρα ἐπί δίσκου, δέχθηκε τήν προσκύνηση κλήρου καί λαοῦ καί παρά τήν παρουσία δύο Ἀρχιερέων (τοῦ Κορινθίας Καλλίστου καί τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου Β’ ), ἡ Χωροφυλακή δέν ἐπέτρεψε τήν τέλεση τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας καί ὁ νεκρός ἐνταφιάστηκε «ἀδιάβαστος»!!!

Ο μακαριστός Επίσκοπος Μεσσηνίας Χρυσόστομος σε  εορτή.
Αριστερά ο  λόγιος μοναχός π. Κυπριανός Λαχανάς.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΚΥΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ο Β'

Κατά κόσμον Σπυρίδων Λιγνός, γεννήθηκε το 1893 στο Αμαρούσιο Αττικής, καταγόμενος από παλαιά οικογένεια της πόλεως. Στη γεννέτειρά του παρακολούθησε τις εγκύκλιες σπουδές και κατόπιν φοίτησε στο Σχολαρχείο της εποχής του.

 

Το 1909, σε ηλικία 16 ετών, γνώρισε στο Ναό Αναλήψεως Παγκρατίου (μετόχι της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους), τον εφημέριο, τότε Ιερομόναχο καί επειτα Επίσκοπο Βρεσθένης και Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ματθαίο  (+ 1950), με τον οποίο συνδέθηκε πνευματικά, ωστε να τον ακολουθήσει στην έρημο του Αγίου Όρους και να εγκαταβιώσει μαζί του στο ερημητήριο του Αγ. Μηνά Βίγλας. Εκεί αγωνιζόμενος δέχθηκε το Μεγάλο και Αγγελικό Σχήμα και το όνομα Νεκτάριος.

 

Στο ερημητήριο του Αγ. Μηνά έμεινε 23 ολόκληρα χρόνια, αγωνιζόμενος για την ψυχική του σωτηρία, εργαζόμενος την ξυλουργική τέχνη.

 

Το 1952, κατά την δεύτερη  ανασυγκρότηση της Ιεράς Συνόδου της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, κλήθηκε από την έρημο του Άθωνα στην «έρημο» του κόσμου, για να εξυπηρετήσει τον Αγώνα ως κληρικός και Επίσκοπος. Τον Μάρτιο του 1952 χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος και τον Ιούλιο του ιδίου έτους εξελέγη και χειροτονήθηκε Επίσκοπος Βρεσθένης, λαβών το όνομα του Γέροντα του Αρχιεπισκόπου Ματθαίου.

Ποίμανε την επαρχία του (ν. Λακωνίας) με νεανικό ζήλο και αυταπάρνηση, με κόπους και αγώνες ανεκδιήγητους. Για τον Επίσκοπο Ματθαίο τα όρια της ημέρας ήταν στενά και ανεπαρκή, γι’ αυτό μελετούσε και την νύκτα. Και στον κόσμο έμεινε πτωχός Αγιορείτης και για να μην επιβαρύνει κανένα με την παρουσία του, δημιούργησε στη γεννέτειρά του Αμαρούσιο ένα μικρό ησυχαστήριο προς τιμήν της Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης, όπου και διέμενε.

 

Η ήδη κλονισμένη υγεία του επιδεινώθηκε τον Ιανουάριο του 1963. Απεβίωσε ειρηνικά την 21η του μηνός στο Νοσοκομείο  Άγ. Παύλος όπου μεταφέρθηκε συνεπεία καρδιακού επεισοδίου. Η εξόδιος ακολουθία του εψάλλη στην Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας, χοροστατούντος του πρώην Μητροπολίτου Πατρών Ανδρέου, συμπαραστατουμένου υπό Αρχιερέων Θεσσαλονίκης Δημητρίου, Κορινθίας Καλλίστου, Θηβών Ιωάννου, Τρίκκης Βησσαρίωνος και Μεσσηνίας Γρηγορίου και άλλων κληρικών. Το επικήδειο εκφώνησε ο Πρωθιερεύς Ευγένιος Τόμπρος. Ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο των Αρχιερέων, στο Παρεκκλήσιο του Αγ. Μοδέστου.

Κατά την χειροτονία του Επισκόπου Τήνου Αγαθαγγέλου (1957), στο Παρεκκλήσιο του Αγ. Μηνά (Ι. Μ. Παναγίας Κερατέας). Από τα αριστερά διεκρίνονται ο Ιεροδιάκονος Γαλακτίων και οι Αρχιερείς Θεσσαλονίκης Δημήτριος, Σαλαμίνος Θεόκλητος (επί του θρόνου, προσφωνών τον χειροτονούμενο), Πατρών Ανδρέας, Τρίκκης Βησσαρίων και Βρεσθένης Ματθαίος Β'.

Από την κηδεία του Επισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου Β'  διακρίνονται από τα αριστερά οι Αρχιερείς Θεσσαλονίκης Δημήτριος, Κορινθίας Κάλλιστος και Τρίκκης Βησσαρίων.

ΕΟΡΤΕΣ & ΠΑΝΗΓΥΡΕΙΣ

Την 8η του μηνός Σεπτεμβρίου πανηγύρισε ο περικαλλής ενοριακός Ιερός Ναός του Γενεθλίου της Θεοτόκου στο Μαρκόπουλο Αττικής. Στην Θεία Λειτουργία χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμάς βοηθούμενος υπό του Παν/του Ιερομονάχου π. Αθανασίου Δημουλά. Ο Σεβ. Αττικής κ. Κοσμάς κήρυξε καταλλήλως τον θείο λόγο και προέστη της λιτάνευσης της ιεράς εικόνας, παρουσία πλήθους Ορθοδόξων πιστών.

Την 20η Σεπτεμβρίου, πανηγύρισε το Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ευσταθίου στο Κρυονέρι Διονύσου Αττικής. Στην εόρτια Θεία Λειτουργία χοροστάτησε ο οικείος Μητροπολίτης, Σεβ/τος Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμάς βοηθούμενος υπό του Παν/των Ιερομονάχων π. Ευθυμίου Κωτούλα και π. Αθανασίου Δημουλά. Τον θείο λόγο κήρυξε ο Σεβ/τος κ. Κοσμάς αναφερθείς στα βαθύτερα νοήματα του θαυμαστού βίου της Αγίας Οικογένειας του Αγίου Ευσταθίου. Στον χώρο της Μονής συστεγάζεται και το Γηροκομείο της Εκκλησίας μας. Προ της απολύσεως, τελέστηκε η λιτανείας της ιεράς εικόνας και τρισάγιο στον τάφο του αοιδίμου μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος κυρού Παύλου. Φέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια από την οσιακή κοίμησή του. Η Αδελφότητα της Γερόντισσας Ματρώνας φιλοξένησε άπαντες τους προσκυνητές με εγκαρδιότητα.

Το Σάββατο, προ της Αγίας Σκέπης, εόρτασε η Ιερά Μονή της Παναγίας Γοργοϋπηκόυ Ραφήνας Αττικής. Την εόρτια Θεία Λειτουργία τέλεσε ο Παν/τος Ιερομόναχος π. Αθανάσιος Δημουλάς. Κατά τον θείο λόγο, ο π. Αθανάσιος ευχήθηκε η χάρις της Κυρίας Θεοτόκου να σκεπάζει όλους τους ορθοδόξους πιστούς και να επακούει τις πονεμένες  ψυχές γοργά όλων των ανθρώπων, εφόσον είναι προς σωτηρίαν αιτήματα. Η μικρή αλλά ευλογημένη αδελφότητα της Μονής προσέφερε αβραμιαία φιλοξενία στις δεκάδες των πιστών, στον όμορφο προαύλιο χώρο.

Με λαμπρότητα και κατάνυξη, πανηγύρισε η ενορία των Γ.Ο.Χ. Κερατέας Αττικής τα θαυμάσια της Υπεραγίας Θεοτόκου Γοργοϋπηκόου. Στον πανηγυρικό εσπερινό χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμάς. Κατά τη διάρκεια των Ακολουθιών και της Θείας Λειτουργίας προσήλθε πλήθος ορθοδόξων πιστών και προσκυνητών από τα Μεσόγεια αλλά και άλλες περιοχές της Αττικής, για να προσκυνήσουν την Αχειροποίητο ιερά εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου. 

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

Την μεγαλόνησο Κρήτη επισκέφτηκε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος κ. Κοσμάς πρός πνευματική στήριξη και ενίσχυση των Ορθοδόξων Κρητών. Ιερούργησε στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Ρεθύμνου και εξυπηρέτησε μυστηριακώς τους πιστούς.