ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΤΕΚΝΟΥ ΤΗΣ
ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΠΑΥΛΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΚΥΠΡΙΟΥ
Ὁ ἀείμνηστος π. Παῦλος ἐγενήθη εἰς τό χωρίον Ἅγ. Ἀμβρόσιος τῆς ἐπαρχίας Κυρηνείας εἰς τήν νῆσον Κύπρον ὑπό εὐσεβῶν γονέων. Ὁ πατήρ του ἦτο Ἰερεύς, ἡ δέ μήτηρ του ἐκοιμήθη ὡς μοναχή. Ἀπό νεαρᾶς ἡλικίας ἠκολούθησε τόν μοναχικόν βίον, τόν ὁποῖον ἐτίμησε διά τῶν λόγων καί τῶν ἀγώνων του, ἀλλά κυρίως ἐμπράκτως διά τῆς ἐναρέτου βιοτῆς του. Ἐμόνασε, κατά καιρούς, εἰς Κύπρον (κατ’ ἀρχάς εἰς τήν περίφημον Μονήν Σταυροβουνίου, ἀπό ὅπου ἀνεχώρησε διά τό θέμα τοῦ ἡμερολογίου), Ἱεροσόλυμα, Ἅγιον Ὄρος καί Ἑλλάδα. Ἦτο προικισμένος μέ τό τάλαντον τοῦ λόγου (γραπτοῦ καί προφορικοῦ) διά τοῦ ὁποίου ἐσαγήνευε τούς ἀκροατάς καί ἀναγνώστας του.
Ὁ π. Παῦλος ὑπῆρξε ὁ ἱδρυτής τοῦ ἀγωνιστικοῦ καί λίαν ἐποικοδομητικοῦ περιοδικοῦ «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ», τό ὁποῖον διά πρώτην φοράν ἐξέδωσε τό ἔτος 1973 ἐκ τοῦ ἐρημητηρίου «Ζωοδόχος Πηγή» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου, Ἁγίου Ὄρους, ὅπου τότε ἠσκήτευε. Ἰδιαιτέρως δι’ αὐτοῦ τοῦ Περιοδικοῦ, τό ὁποῖον ἀργότερον προσέλαβε καί τόν τίτλον «ΣΩΤΗΡΙΑ», διεκήρυξε πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν τήν ἀνάγκη ἀφοσιώσεως καί ἐμμονῆς εἰς τήν Πίστιν τῶν Πατέρων ἡμῶν, ἔξω τῆς ὁποίας, ὅπως χαρακτηριστικῶς ἐτόνιζε, σωτηρία δέν ὑπάρχει. Ἐπί 14 συναπτά ἔτη καί μέχρι τό ἔτος 1986 ἐξέδιδε καί ἐσύντασε μόνος τό προαναφερθέν περιοδικόν, τό ὁποῖον ἀπέκτησε συνδρομητάς εἰς ὅλον τόν κόσμον, ἀπό Ἀμερικῆς καί Εὐρώπης μέχρι Αὐστραλίας. Καθώς διαφαίνεται ἐκ τῶν κειμένων του εἰς αὐτό, ὑπῆρξε μέχρι τέλους ζηλωτής τῶν Πατρικῶν Παραδόσεων καί τίμιος μαχητής τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὁ λόγος του ὑπῆρξε δυνατός ὥσπερ δίστομος ρομφαία καί τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν κατά τῆς κακοδοξίας, τῶν αἱρέσεων καί δή τῆς παναιρέσεως τοῦ ἐκκλησιομάχου καί ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ. Δέν παρέλειπε ὠστόσο νά τονίζη εἰς τά κείμενά του καί τούς λόγους του τήν ἀνάγκη διαρκοῦς προσπαθείας πρός πνευματικήν κατάρτισιν καί βαθυτέραν βίωσιν τῶν Ἀληθειῶν τῆς Πίστεως ὑπό τῶν 'Oρθοδόξων. Εὔστοχοι καί ἰδιαιτέρως μαχητικοί ὑπέρ τοῦ δικαίου καί τῆς ἀληθείας ὑπῆρξαν οἱ σχολιασμοί του, εἰς θέματα κοινωνικοθρησκευτικοῦ καί ἐθνικοῦ περιεχομένου.
Ἠγωνίσθη, ἄνευ φιλοδοξιῶν καί ἰδιοτελείας, ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναλισκόμενος καθ’ ἡμέραν εἰς αὐτόν τόν σκοπόν, τῆς «ὑπενθυμίσεως», ὡς ἔλεγεν, πρός πάντας ὅσων διδάσκουν οἱ προσφυῶς ὑπ’ αὐτοῦ ἀποκαλούμενοι ὁδοδεῖκται πρός Οὐρανόν Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας Πατέρες. Ὡς ἄνθρωπος ἐδοκιμάσθη δεινῶς ὑπό πολλῶν ἀσθενειῶν, ἐσχάτως δέ ὑπέμεινε μέ θαυμαστήν καρτερίαν τήν δοκιμασίαν τῆς λεγομένης «ἐπαράτου νόσου» δοξάζων τόν Θεόν καί τήν μόνην παρηγορίαν αὐτοῦ τήν ὑπερύμνητον Δέσποιναν.
Κατά καιρούς, ὑπῆρξε συνεργάτης καί ἀρθρογράφος πολλῶν ἐγκρίτων ἐφημερίδων καί περιοδικῶν. Κείμενα καί ἄρθρα τοῦ μακαριστοῦ π. Παύλου ἐδημοσιεύθησαν εἰς τά κάτωθι ἔντυπα: «Ἁγιορειτική Βιβλιοθήκη» Βόλος, «Ὅσιος Γρηγόριος», «Ἅγιος Σίμων», «Ἅγιος Ἀγαθάγγελος», «Ἅγιον Ὄρος», «Ὀρθόδοξος Τύπος», «Κῆρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων», «Ἡ Φωνή τῆς Ὀρθοδοξίας», «Ἡ Φωνή τῶν Ἀποδήμων» Ἀθῆναι, «Ἐλευθερία», «Σημερινή», «Φιλελεύθερος», «Μάχη» Λευκωσία, «Ἑλληνισμός τῆς Ἀμερικῆς» Ν. Ὑόρκη, καί ἄλλα μικρότερα.
Ἐκτός τῆς συγγραφικῆς δραστηριότητός του ὁ ἀείμνηστος πατήρ Παῦλος διέθετε ὑμνογραφικόν τάλαντον, διά τό ὁποῖον, δυστυχῶς, δέν ὑπῆρξαν αἱ ἀνάλογοι εὐκαιρίαι διά τήν ἀξιοποίησίν του. Δεῖγμα ὠστόσο σπουδαῖον τῆς ὑμνολογικῆς του «γραφῆς» ὑπῆρξε ἡ ὑπ’ αὐτοῦ ποιηθεῖσα πλήρης ἱ. Ἀκολουθία πρός τιμήν τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου ἐπισκόπου Πενταπόλεως, τοῦ θαυματουργοῦ, τοῦ ἐν Αἰγίνη. Καθώς γνωρίζομεν, συνέταξε ἐπίσης ἱ. Ἀκολουθίαν πρός τιμήν τῶν Ἁγίων Ἁγιορειτῶν Πατέρων τῶν ἐπί Βέκκου μαρτυρησάντων,καθώς καί ὠδάς πρός τιμήν τῆς ὑπερλίαν ὑπ’ αὐτοῦ εὐλαβουμένης Κυρίας Θεοτόκου.
Ὑπῆρξε δεινός γνώστης τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης καί ἄριστος χειριστής τοῦ λόγου. Ἐξαίρετος ἀκόμη ὑπῆρξε ὡς Ἱεροκῆρυξ, ἱεροψάλτης (ἦτο γνώστης τῆς λεγομένης Βυζαντινῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς) καί ὡς ἁγιογράφος, διδάξας μάλιστα εἰς ἄλλους μοναχούς καί μοναχάς τήν ἱεράν τέχνην. Ἁγιογραφίαι του κοσμοῦν Ἱ. Ναούς καί Μονάς τῶν Ἱεροσολύμων, τάς ὁποίας ἐφιλοτέχνησε ὅταν ἠσκήτευε εἰς τήν Ἱ. Μονήν Ἁγίου Γεωργίου Χοζεβᾶ.
Ἀξίζει νά σημειωθῆ ἐνταῦθα ὅτι συνέγραψε τό σπουδαῖον βιβλίον «ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», τό ὁποῖον προεκάλεσε ζωηρόν ἐνδιαφέρον εἰς τούς θεολογικούς καί ἐκκλησιαστικούς κύκλους καί διά τοῦ ὁποίου ὁ ἀείμνηστος συγγραφεύς κατεδείκνυε καί ἀπεδείκνυε ὅτι τό νέον ἡμερολόγιον χάριν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰσήχθη εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας καί ὅτι ὁ νεοημερολογιτισμός εἶναι εἰς τήν οὐσίαν οἰκουμενισμός. Συνέγραψε ἐπίσης ἐργασίας κατά τῶν σαθρῶν ἐπιχειρημάτων τῆς βλασφήμου καί ἁγιομάχου μοναχῆς Μαγδαληνῆς (τῆς Κοζάνης) στραφείσης κατά τοῦ νεοφανοῦς Ἁγίου Νεκταρίου, ὑπερασπισθείς σθεναρῶς μέ πατερικάς θέσεις καί ὀρθόδοξα κριτήρια τήν διαλάμπουσαν ἁγιότητα τοῦ Θαυματουργοῦ Ἁγίου τοῦ 20ουαἰῶνος.
Ὁ πατήρ Παῦλος ἔζησε, ἠγωνίσθη καί ἐκοιμήθη ὡς γνήσιος μοναχός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Παρέδωσε τό πνεῦμα του εἰς χεῖρας Θεοῦ παραμονή τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Εἰς ἡλικίαν 74 ἐτῶν καί κατόπιν πολυοδύνου ἀσθενείας ἐκοιμήθη ἐν Κυρίω τήν 14.8.1994 (κατά τό ἐκκλησιαστικόν ἠμερολόγιον) ὁ ὁσιολογιώτατος μοναχός Παῦλος. Ἐτάφη εἰς τό Κοιμητήριον τῆς Ἱ. Ἀνδρώας Μονῆς Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἰς τά Ἀθίκια Κορινθίας (ἱδρυθεῖσαν ὑπό τοῦ ὁσ. Γέροντος Μωϋσέως, μαθητοῦ τοῦ Ὁσίου Παχωμίου τοῦ ἐν Χίῳ), ὅπου ἐπί σειράν ἐτῶν ἔζη ὡς ἀληθής ἀσκητής. Τῆς ἐξοδίου Ἀκολουθίας προΐσταντο Ἀρχιερεῖς συμπαραστατούμενοι ὑπό πολλῶν Κληρικῶν, συμμετεῖχε δέ πλῆθος πιστῶν καί μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι ἐσέβοντο καί ἐκτιμοῦσαν βαθύτατα τόν Γέροντα Παῦλον.
Ἡμεῖς, γνωρίσαντες καί ἐκτιμήσαντες τήν προσωπικότητα τοῦ ἀειμνήστου μοναχοῦ Παύλου καί ἔτι περισσότερον συνδεθέντες μετ’ αὐτοῦ χριστιανικοῖς φιλικοῖς δεσμοῖς, εὐχόμεθα ὅπως Κύριος ὁ Θεός κατατάξη τήν ψυχήν αὐτοῦ μετά δικαίων καί ὁσίων παρεχόμενος αὐτῶ τήν αἰώνιον ἀνάπαυσιν. Ἰδιαιτέρως δέ ἐπικαλούμενοι πρός τοῦτο τήν μεσιτείαν τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί δανειζόμενοι στίχον ἐκ τῆς ὑπό τοῦ πιστοῦ Αὐτῆς δούλου ποιηθείσης πρός Αὐτήν ὠδῆς λέγομεν:
«Θέαμα λαμπρότατον ὑπερβαῖνον νοῦν τῆ καλλονῆ, Ἀγγέλων χαρμονή, δόξα οὐρανῶν, Ἁγίων ἀγλάϊσμα, τό ποθητόν καί θεοειδές, βλέπειν σου πρόσωπον, ἐκεῖ δός (τῶ Παύλῳ) Παναγία μου».
